သမီးေလးရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွာေပးၾကပါ အပိုင္း-၁

ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ အဆိုးရြား ဆံုး အျဖစ္ဆိုးႀကီးေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တယ္။

ဒီအျဖစ္ဆိုးႀကီးဟာ ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ကိုရီးယား လူမႈအဖြဲ႕အစည္း ႀကီးကို အလြန္ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့ပါတယ္။
( ေအာက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ျဖစ္ရပ္မွန္ မႈခင္းမ်ားကို ျပန္လည္ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ စိတ္မခိုင္သူမ်ားႏွင့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ေအာက္မ်ား ဖတ္ရန္မသင့္ေၾကာင္း သတိေပးအပ္ပါသည္။)
ေယာင္းဆု-အင္ခၽြန္း-ေတာင္ကိုရီးယား

ကၽြန္မတို႔သမီးေလးက အသက္ ၈ ႏွစ္ ခ်စ္မ၀တဲ့အရြယ္ေလး။ မူလ တန္းေက်ာင္းမွာ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူေလးေပါ့။

ကၽြန္မတို႔လင္မယား အလုပ္အရမ္းမ်ားတယ္။ သမီးေလးကို သိပ္ၿပီး မကူညီႏိုင္ဘူး။ မႏွစ္ကတစ္ႏွစ္လံုး ...

“ေမေမ ... သမီးေက်ာင္းမသြားဘဲ အိမ္မွာ တစ္ရက္ေလာက္ ေနလို႔ရမလား” လို႔ ေမးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသြားပ်င္းတဲ့ သမီးေလး...။

ဒီႏွစ္ေတာ့ သမီးေလးက အားႀကိဳးမာန္တက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းျပင္ဆင္ၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ေနပံုေလးက တကယ့္ကိုခ်စ္စရာ။

“သမီးေလး ... ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အကုန္လုပ္တတ္ေနၿပီ။ သမီး ေလး ေက်ာင္းသြားေတာ့ေနာ္ ... တာ့တာ”

အေမ့ပါးေလးကိုနမ္းၿပီး ေက်ာင္းသြားတဲ့ သမီးရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သမီးေလးက အခုတစ္ေလာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရလို႔ ေပ်ာ္ေနတာ။

*====*====*====*====*====*

၂၀၁၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔

အဲဒီေန႔က ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ ခ်စ္ရတဲ့သမီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကနီးေတာ့ သမီးေလးက တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာေနက်ေလ။

'ဟင္ ... ၂ နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕မယ္ဆို ဖုန္း အၿမဲဆက္တဲ့သမီးေလး ဖုန္းလည္းမဆက္ပါလား။'

ဒီေန႔မွ ဘာလို႔လဲမသိ။ မီးစနဲ႔အထိုးခံရသလို ကၽြန္မရင္ထဲ ႐ုတ္တရက္ ပူေလာင္လာတယ္။ ကၽြန္မ အျပင္ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။

သမီးေလး ကစားေနက်ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ၾကားက ကစားကြင္းဆီ သုတ္ေျခတင္ေတာ့တယ္။

ဟင္ ... ဘုရားကယ္ပါ ... သမီးေလးရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး။ သမီး လည္း မရွိပါလား။ ဘယ္မွာလဲ...

“သမီးေလးေရ ... ဘယ္မွာလဲ...”

*====*====*====*====*====*

ကၽြန္မ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။

“ရီ ... ေက်ာင္းသူေလး ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္သြားပါတယ္ရွင္” ... တဲ့။

သမီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေလးဆီကို ကၽြန္မေျပးေတာ့တာပဲ...။

“အန္တီ ... ရီက ကစားကြင္းမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကစားခ်င္တယ္လို႔ေျပာ တယ္။ အန္တီ့ဆီခြင့္ေတာင္းမလို႔ ဖုန္းဆက္မယ္ဆိုၿပီး ပန္းၿခံထဲထိုင္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ဖုန္းသြားငွားတယ္။

အဲဒီအေဒၚႀကီးက အိမ္တစ္ခုကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ရီ႕ကို ေခၚသြားတယ္ အန္တီ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ရီျပန္လာမလားလို႔ ကစားကြင္းမွာ ေစာင့္ေနတာ ျပန္လည္းမလာဘူး။ ကၽြန္မ ရီကို သိပ္ခင္ပါတယ္”

“ဘယ္အိမ္ဘက္လဲ သမီးေလး”

“ဟို ျမင္ေနရတဲ့ တိုက္ခန္းေတြပါ”

“ဟင္ ... အဲဒါ အန္တီတို႔ေနတဲ့ဘက္ပဲ”

“အေဒၚႀကီးက ဘယ္လိုပံုစံလဲ သမီး”

“ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားတယ္။ အကႌ်က ... ဟို ... အနက္ေရာင္၊ ဆံပင္ကလည္း အနက္ေရာင္။ ၿပီးေတာ့ ကယ္ရီယာအိတ္ အႀကီးႀကီးတစ္လံုး ကိုင္ထားတယ္”

“အဲဒီအေဒၚႀကီးနဲ႔ ရီ ခင္ပံုရလား”

“ဟုတ္ကဲ့”

*====*====*====*====*====*

“ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္”

ကၽြန္မေလ ... ကၽြန္မေယာက္်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြ၊ ရဲစခန္း၊တိုက္ခန္းလံုၿခဳံေရးမွဴးေတြ အစံု ဖုန္းဆက္ၿပီး သမီးေလးကို လိုက္ရွာခဲ့တယ္။

စိတ္ပူလြန္းလို႔ ႐ူးမတတ္။ ည ၇ နာရီထိုးၿပီ ရွာမေတြ႕။

တစ္စကၠန္႔တိုင္းမွာ တစ္ခါ ဓားထက္ထက္တစ္ခုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အသည္းႏွလံုးကို လွီးျဖတ္ေနသလိုပါပဲ။

“သမီးေလးေရ ... အေမ ေသရပါေတာ့မယ္”

*====*====*====*====*====*

ရဲစခန္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အလုပ္႐ႈပ္ကုန္ပါတယ္။ ရဲေထာက္လွမ္းေရးေတြဟာ CCTV ကင္မရာ ၁၉၅ ခုကို စစ္ေဆးခဲ့တယ္။

CCTV မွာ ကၽြန္မသမီးေလး ရီကို ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့အမ်ဳိးသမီး ေခၚသြားတာေတြ႕တယ္။

ကၽြန္မတို႔ေနေသာအေဆာက္အဦနဲ႔မေ၀းတဲ့ အေဆာက္အဦတစ္ခု ဓာတ္ေလွကားထဲ ၀င္သြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ သမီးေလးရီသူငယ္ခ်င္းေျပာသည့္အတိုင္း ဘီးတပ္ခရီးေဆာင္အိတ္အႀကီးတစ္ခုကို ကိုင္ထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။

*====*====*====*====*====*

ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို CCTV အခန္းကိုလာဖို႔ ဖုန္းေခၚပါတယ္။

“ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ သမီးလားဗ်”

“ဟာ ... ေတြ႕ ၿပီ ... ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္”

ကၽြန္မတို႔လင္မယား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အားတက္သြားတယ္။ေနကာမ်က္မွန္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကၽြန္မသမီးေလးရီဟာ ကၽြန္မတို႔ေန တဲ့တိုက္ခန္း အေဆာက္အဦးအနီးက အေဆာက္အဦးတစ္ခုရဲ႕ ဓာတ္ေလွကား ၁၃ ထပ္ကို တက္သြားၾကတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ၁၃ ထပ္မွာရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေတြအားလံုးမွာ သမီးေလးကို လိုက္ရွာၾကပါတယ္။
CCTV ထဲကအမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ဆင္တူသည့္သူေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ။ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ပူျခစ္ၿပီး တုန္ယင္လာတယ္။

“သမီးေရ ... ေမေမ့ သမီးေလး ...”

ကၽြန္မတို႔ CCTV ထဲမွ ကၽြန္မသမီးေလး တိုက္ေပၚတက္သြားတာပဲ ေတြ႕ရၿပီး ျပန္ဆင္းလာတာ မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။

ဒါဆို ဒီအေဆာက္အဦးထဲက တိုက္ခန္းတစ္ခုခုထဲမွာ ရွိေနၿပီ။

တိုက္ခန္းလံုၿခဳံေရးေတြကလည္း စပီကာကတစ္ဆင့္ ေၾကညာေပးတယ္။

သမီးေလးကို ဆက္တိုက္ ရွာေပးၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနမယ့္အစား အိမ္ျပန္ၿပီး အိမ္ဖုန္းအနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ဖို႔ ရဲအရာရွိက ေျပာတယ္။

*====*====*====*====*====*

ဒီလိုနဲ႔ ည ၉ နာရီ ခြဲသြားတယ္။

ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို တခါးေခါက္သံၾကားရေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ရဲေတြတစ္ၿပံဳႀကီး ကၽြန္မတို႔အိမ္ထဲ ၀င္လာၾကတယ္။

သူတို႔က ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာ၊ ေရခဲေသတ္ၱာ၊ ခုတင္ေအာက္ပါမက်န္ ၀င္ရွာေတာ့တာပဲ။ ေမးေတာ့လည္း ဘာမွမေျဖၾကဘူး။

တာ၀န္အရ ရွာဆိုလို႔ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာခြင့္မရွိပါဘူးတဲ့။ရဲေတြဟာ ကၽြန္မတို႔လင္မယားကိုုပါ မသကၤာသလိုလိုနဲ႔။ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီး စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားလာတယ္။

ကၽြန္မတို႔ တိုက္ခန္းစုတစ္ခုလံုး ရဲကားေတြ၊ ရဲေတြ နည္းတာ မဟုတ္။ ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကလည္း အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး သမီးေလးကို ကူညီၿပီး ရွာၾကတယ္။
ည ၁၀ နာရီခြဲၿပီ။ ကၽြန္မတို႔လင္မယားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ရဲအရာရွိေလးရဲ႕ ေ၀ၚကီေတာ့ကီ (walking -talking) ဆီ သတင္းပို႔လာတယ္။

“ေကာင္းၿပီ ... အခုလာခဲ့မယ္”

*====*====*====*====*====*

ရဲအရာရွိေလးရဲ႕ အေရးတႀကီးျဖစ္ၿပီး ေျပးသြားတဲ့အေနာက္ကို ကၽြန္မေယာက္်ားလည္း ေယာင္ၿပီး လိုက္ေျပးသြားတာေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္မ ဒူးေတြေခ်ာင္လာတယ္။ ထေျပးလိုက္ ... လဲက်သြားလိုက္.. အားယူၿပီး ျပန္ထလိုက္ ... အသက္႐ွဴၾကပ္လာတယ္။

“သမီးေရ ... သမီးေလး ...”

*====*====*====*====*====*

ရဲေတြနဲ႔ ကၽြန္မေယာက္်ား သမီးေလးရီနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတက္သြားတဲ့ အေဆာက္အဦအေပၚကို ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ တက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဓာတ္ေလွကားဆီ ေျပးေတာ့တာပဲ။

ကၽြန္မ ဓာတ္ေလွကားကိုေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက တက္သြားၿပီ။ ဓာတ္ေလွကား ျပန္ဆင္းမလာဘူး။ ကၽြန္မရင္ေတြ ပူလွပါၿပီ။

ဓာတ္ေလွကား ျပန္ဆင္းလာတယ္။ ပြင့္လာတဲ့ ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ ကၽြန္မေယာက္်ား ဒူးတုပ္ၿပီး ငိုေနတယ္။

“ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ... ငါတို႔သမီးေလး ...”

ဆိုတဲ့ ငိုသံအက်ယ္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားေတာ့တယ္။

*====*====*====*====*====*

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီးေလးကို ေတြ႕ခဲ့လား ... ဒဏ္ရာမ်ားရေနလား ... ေဆး႐ုံပို႔ၾကရေအာင္ ... ေမာင္ရယ္”

ေမးလို႔မရတဲ့အဆံုး ႐ူးသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေယာက္်ားကိုေခၚၿပီး ဓာတ္ေလွကားကို ျပန္တက္လာတယ္။ တိုက္အေပၚဆံုးက ေခါင္းမိုးေပၚ ေရာက္လာတယ္။

သမီးေလးက ထမ္းစင္ေပၚမွာ။ သမီးေလးကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ အုပ္ထားတယ္။ ရဲေတြက ကၽြန္မတို႔ကို မျပဘူး။ ကၽြန္မတို႔လင္မယားဟာ အ႐ူးေတြလို မရွက္ႏိုင္။ ရဲေတြကို ထိုင္ကန္ေတာ့ေနမိတယ္။

“သမီးေလးကို ၾကည့္ပါရေစ... ၾကည့္ပါရေစ...”

“အခု မၾကည့္ခ်င္ပါနဲ႔ဗ်ာ ... စိတ္ခဏေအးမွ”

ေျပာမရသည့္အဆံုး ရဲအရာရွိေလးက ခဏေလး ဖြင့္ျပလိုက္တယ္။

ပလပ္စတစ္အထုပ္ႀကီး ႏွစ္ထုပ္အထဲမွာ သမီးေလးရဲ႕ ပိုင္းျပတ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အပိုင္းအစမ်ား။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထပ္မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ။

*====*====*====*====*====*

႐ုတ္တရက္ၾကည့္ေတာ့ သမီးေလးရဲ႕ကိုယ္ခႏ္ၶာဟာ ဟိုတစ္ပိုင္း ဒီ တစ္ပိုင္း ျပတ္ေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူေျပာမိတဲ့စကား။
“ဒါ သမီးေလးမဟုတ္ဘူး။ သမီးေလးကို ရွာေပးပါ”

ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လာတယ္။ ကၽြန္မ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့ ဘူး။

*====*====*====*====*====*

ကၽြန္မ သတိရလာေတာ့ ေဆး႐ုံမွာ။
ကၽြန္မေယာက္်ားမ်က္ႏွာဟာ ငိုရလြန္းလို႔ နီရဲေနတယ္။

ကၽြန္မ သူ႕မ်က္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ သူသိတယ္။ ကၽြန္မကို ေခါင္းခါျပတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ ... တကယ္ပဲ သမီးေလး ေသသြားတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ... အဲဒီေန႔ကစၿပီး သမီးေလးဟာ အိမ္ျပန္မလာႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။

ၿပီးတဲ့အပတ္ကေတာင္ ဆံပင္ညႇပ္ထားတာ လွလြန္းလို႔ ေငးၾကည့္ရတဲ့ သမီးေလး။ အခုေတာ့ သမီးေလးကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ ဒီေလာက္အျဖစ္ဆိုးတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

*====*====*====*====*====*

၂၀၁၇ မတ္လ ၃၀ ရက္

သမီးေလးေသဆံုးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ၈ ႏွစ္သမီးေလး ရီကို ရက္စက္စြာ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့ သူကို ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းမိသည္။

ထိုလူသတ္သမားကို သိရေသာအခါ သမီးေလးရီ၏ မိဘမ်ားတြင္ သာမက ေတာင္ကိုရီးယားတစ္ႏိုင္ငံလံုး မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြံ႕အသြားၾကသည္။

လူသတ္ေကာင္သည္ ကင္မ္ဟူေသာ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ႏုႏုနယ္နယ္ ေက်ာင္းသူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ကင္မ္ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သူမသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းေနစဥ္ ေက်ာင္းခဏထြက္ထားသူျဖစ္ေလသည္။

ထိုမိန္းကေလးကင္မ္မိသားစုႏွင့္ ရီမိသားစုတို႔သည္ အေဆာက္အဦ ကြဲေသာ္လည္း အေဆာက္အဦးတစ္စုထဲ၌ အတူေနေသာ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေနေလသည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးမႈမရွိပါ။

*====*====*====*====*====*

ကၽြန္မ ေစာင့္စားေနတဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာပါၿပီ။

ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရွိေနတယ္။ သူမဟာ ကၽြန္မ သမီးေလးကို သတ္ပစ္လိုက္တဲ့ လူသတ္ေကာင္မ.. ဘီလူးမ... ။

သူမဟာ သမီးေလးတစ္ေယာက္တည္းတင္ သတ္တာေဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း သတ္ပစ္လိုက္ၿပီေလ။

အ႐ႈံးမေပးနဲ႔ ... ဒီေကာင္မအေရွ႕မွာ မ်က္ရည္မက်နဲ႔ လို႔ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ အားေပးလိုက္တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနတဲ့ လူသတ္သမားကို ကၽြန္မ ထပ္ မၾကည့္မိေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို ႏွစ္ဖက္ေရွ႕ေနေတြက တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနတယ္။

ကၽြန္မ မ်က္ရည္မက်ဘူး။ သတိႀကီးစြာနဲ႔ သူတို႔ေမးခြန္းေတြကို ေျဖ ရမယ္။

“ေမေမ့သမီးေလးအတြက္ ေမေမ အစြမ္းကုန္ အားတင္းထားတယ္ သမီးရယ္”

*====*====*====*====*====*

မိခင္သည္ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ္ လည္း မ်က္ရည္တစ္စက္မွမက်။ ထိုမိခင္ကိုၾကည့္၍ တရားခြင္ရွိ ပရိသတ္မ်ား သနားလြန္း၍ ငိုၾကသည္။

*====*====*====*====*====*

မိခင္သည္ သူမ အသံကိုျမႇင့္၍ ေျပာလိုက္သည္။

“တရားသူႀကီးမင္းရွင့္ ... ကၽြန္မသမီးေလးဟာ ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ တကယ့္ကို ရတနာေလးတစ္ခုလို ကၽြန္မတို႔ မထိ
ရက္ မကိုင္ရက္ ခ်စ္ရသူေလးျဖစ္ပါတယ္”

ထိုစဥ္ ....

“ကၽြန္မ အျပစ္လုပ္မိပါတယ္ ... ခြင့္လႊတ္ပါ”
ေက်ာင္းသူကင္မ္က ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္၍ ငိုယိုလိုက္သည္။

မိခင္၏မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ တင္းမာသြားသည္။ သူမသည္ ကင္မ္ဟူ ေသာ ေက်ာင္းသူကို လွည့္၍ပင္မၾကည့္။သတင္းစာသမားမ်ား၊ ရဲေထာက္လွမ္းေရး၊ ေယာက္်ားရင့္မႀကီးမ်ား ေတာင္ မ်က္ရည္က်ရသည့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ဆိုး။

*====*====*====*====*====*

“ကေလးမေလး အသက္ ၈ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာရွင့္။ ဒီအသက္အရြယ္မွာေတာင္ ေခ်ာလြန္းလို႔ ကၽြန္မတို႔ရပ္ကြက္မွာ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဆံပင္ အရွည္ေလးနဲ႔”

လူတကာေငးၾကည့္ရေအာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ကေလးမေလး သည္ ယခုေတာ့ ခႏ္ၶာကိုယ္အပိုင္းပိုင္းျပတ္၍ ေသဆံုးေနသည္။

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အိမ္မက္တစ္ခုေပလား။ ယံုႏိုင္စရာမရွိ။

*====*====*====*====*====*

၂၀၁၇ ခုနစ္ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔
ေန႔လည္ ၁၂း၄၇ မိနစ္

ထိုေန႔က ကစားကြင္းတြင္ သမီးေလးရီက ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးတပ္၍ အေဒၚႀကီးအေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ကင္မ္ဆိုသည့္ေက်ာင္းသူထံ သြားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသူကင္မ္သည္ သူမအေမ၏အကႌ်မ်ားကို ၀တ္ထားသည္။

“အေဒၚ ... ကၽြန္မအေမဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ ဖုန္းတစ္ခါေလာက္ဆက္ခြင့္ေပးပါရွင့္”

“အေဒၚ့ဖုန္း ဘက္ထရီကုန္ေနလို႔။ အႀကံရၿပီ ... အေဒၚ့အိမ္ ဒီနားမွာေလ ... လိုက္ခဲ့။ အေဒၚ့အိမ္ဖုန္းနဲ႔ဆက္ေနာ္”
..ဟု ၾကင္နာတတ္ေသာ အေဒၚႀကီးေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။

*====*====*====*====*====*

ဘက္ထရီအျပည့္ရွိေသာဖုန္းကို ဘက္ထရီမရွိဟု လိမ္ေျပာ၍ သမီးေလးရီအား သူ႕အိမ္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ၎င္းကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ အသက္ ၁၇အရြယ္သာရွိေသးေသာ ကင္မ္သည္ လူသတ္ရန္ ႀကိဳတင္၍ ႀကံစည္ထားျခင္းျဖစ္သည္ကို သိရွိရေလသည္။

ႀကိဳတင္ႀကံသည္ဟူသည့္ လူသတ္မႈသဲလြန္စက ဒါတင္ပဲလား။ မဟုတ္။ကင္မ္၏ဖုန္းအား စစ္ေဆးရာ ကင္မ္သည္ ပန္းၿခံထဲတြင္ထိုင္၍ ဖုန္းအင္တာနက္ျဖင့္ မူလတန္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကို ရွာေဖြထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

*====*====*====*====*====*

“အင္း ... ကေလးေတြ ပန္းၿခံထဲလာေတာ့မယ္ ေစာင့္ေနမွ ...”

သူမလက္ထဲတြင္ ဘီးတပ္ခရီးသြားအိတ္ကို ကိုင္ထားျခင္းျဖင့္ သူမအား အေ၀းတစ္ေနရာမွသူဟု ထင္ေစသည္။

“သမီးတို႔ အဲဒီအေဒၚႀကီးကို ကယ္ရီယာအာဂ်ီးမ (ခရီးေဆာင္အိတ္ နဲ႔ အေဒၚႀကီး) လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္”

“ကၽြန္မတို႔ကို အၿမဲလာၾကည့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ အဲဒီေန႔မွ မဟုတ္ပါဘူး”

“အိမ္သာထဲ၀င္ၿပီး တစ္ခါတေလ အိမ္သာျပတင္းေပါက္ကေန ကၽြန္မတို႔ကို ၾကည့္ေနတာ”

ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။

*====*====*====*====*====*

“ကင္မ္ ... မင္း ဘာလို႔ အျပစ္မရွိတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ရက္ရက္စက္ သတ္ပစ္လိုက္တာလဲ ... ေျဖပါ”

“ရွင္ ... ထပ္ေျပာပါဦး ... ေသသြားတယ္။ အား ... ကၽြန္မ ကေလးမေလးကို သတ္မိတာကိုး ... သတိရၿပီ။ ဒါဟာ အိမ္မက္မ်ားလား။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ ... ဘာေၾကာင့္သတ္တာလဲ မမွတ္မိဘူးရွင့္”

ေက်ာင္းသူမိန္းမငယ္ ကင္မ္က ထိုသို႔ေျပာေနသည္။ကင္မ္သည္ စိတ္ၱဇေ၀ဒနာရွင္ျဖစ္၍ သည္လိုလုပ္မိသည္ဟု ကင္မ္၏မိဘမ်ားက ထြက္ဆိုၾကသည္။

*====*====*====*====*====*

“ဟင္ ... ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေသရတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္မခံႏိုင္ဘူး ... လိမ္ေနတာ” သမီးေလးရီ၏မိဘမ်ား မခံႏိုင္ၾက။ သူတို႔လည္း ဘ၀ပ်က္ၿပီကိုး။

*====*====*====*====*====*

“ဒါဟာ အျပစ္ေလွ်ာ့ေအာင္ တမင္အကြက္ဆင္တာပဲ”

သူမသည္ စိတ္ၱဇေ၀ဒနာရွင္လား ...
ေသြးေအးလူသတ္သမားလား ...
သည္ႏွစ္ခု၏အေျဖက အလြန္အေရးႀကီးသည္။စိတၱဇေ၀ဒနာရွင္ဆိုလွ်င္ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္သာ ေထာင္ထဲတြင္ ေနရမည္။ အ႐ူးေထာင္ျဖစ္၍ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္စရာမလို။

ေသြးေအးလူသတ္သမားျဖစ္ေစကာမူ ဥပေဒအရ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ေသးေသာ ကင္မ္အား အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းဟူေသာ ႀကီးေလးသည့္အျပစ္ဒဏ္ ေပး၍မရ။

*====*====*====*====*====*

ကင္မ္အတြက္ အႀကီးေလးဆံုးအျပစ္ဒဏ္သည္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ ႏွစ္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ကင္မ္သည္ အသက္ ၃၂ ႏွစ္တြင္ ကိုရီးယား လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ျပန္၀င္လာေတာ့မည္။

ထိုမိန္းကေလးသည္ လူသတ္မႈမ်ားကို ထပ္၍ မက်ဴးလြန္ေတာ့ဘူးတဲ့လား ...

*====*====*====*====*====*

မိခင္က တရားသူႀကီးကို ေအာ္ေျပာေနတယ္။

“သမီးေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ေၾကာက္လန္႔လြန္းလို႔ ျပဴးက်ယ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးပိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းလံုးလည္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ မည္းေနပါတယ္"

"ကၽြန္မဟာ သမီးေလးရဲ႕အေလာင္းကို လူေသေတြစုေနတဲ့ သခၤ်ဳိင္း ကုန္းမွာ မျမႇဳပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ သမီးေလး ေသရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေသးလို႔ပါ။ ေလာကႀကီးရဲ႕ သဘာ၀အလွကို ခံစားရေအာင္ ေတာထဲက ျမက္ပင္ေတြၾကားမွာ ျမႇဳပ္ခဲ့ပါတယ္။"

*====*====*====*====*====*

"ရန္ၿငိဳးရန္စမရွိတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔လည္းမဟုတ္၊ မုဒိမ္းက်င့္လို၍လည္းမဟုတ္ လက္တည့္စမ္းၿပီး သတ္ပစ္ပါတယ္။"

"မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အစိပ္စိပ္ေၾကမြသြားတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုကိုဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တရားသူႀကီးမင္းလည္း ခဏတာ ခံစားၾကည့္ေပးပါ။ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ေပးပါ။ ဒါဟာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသနားခံ
ေတာင္းဆိုခ်က္ပါ။"

"တရားသူႀကီးမင္းရွင့္ ... ကၽြန္မဟာ သမီးေလးအေလာင္းကို ကိုယ္တိုင္ အက်ႌ၀တ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အက်ႌ၀တ္လို႔ မရဘူးရွင့္။ သမီးေလးရဲ႕ခႏၶကိုယ္က အပိုင္းပိုင္းျပတ္ေနလို႔ပါ”

သူမ အံႀကိတ္၍ အားတင္းလိုက္သည္။

“ကၽြန္မ အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီေတြကို အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ၿပီး ၀တ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕သမီးေလး ကိုယ္ခႏ္ၶာအပိုင္းအစတခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနလို႔ အ၀တ္အပိုင္းအစေလးေတြ အကုန္မ၀တ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး”

တရားခြင္မွ ပရိသတ္မ်ား၏ ငိုသံမ်ား ထြက္လာသည္။

*====*====*====*====*====*

မိခင္ကေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားနီရဲေနေသာ္လည္း မ်က္ရည္မက် တရား သူႀကီးအား စိုက္ၾကည့္၍ ေနသည္။

“ကၽြန္မသမီးေလးရဲ႕ ေပ်ာက္ေနတဲ့ခႏၶာ ကိုယ္ အပိုင္းအစေလးေတြ နဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွာေပးၾကပါရွင့္ ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

*====*====*====*====*====*

ေဆးမွတ္တမ္းမ်ားအရ ကင္မ္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသူတြင္ (Schizophrenia )ဆိုသည့္ စိတ္ေရာဂါရွိခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။
၇ ႏွစ္တိုင္တိုင္ စိတၱဇဆရာ၀န္ႏွင့္ျပသခဲ့ေသာ မွတ္တမ္းရွိသည္။

Schizophrenia ဆိုသည့္ေရာဂါဆိုသည္မွာ မည္သို႔ေသာေရာဂါျဖစ္သနည္း။ အလြယ္ေျပာရလွ်င္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုသည္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္၌ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္လား၊ သို႔မဟုတ္ အျပင္၌ လက္ေတြ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္လား ... ခြဲျခား၍မသိႏိုင္ေသာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။

Schizophrenia စိတ္ေဝဒနာရွင္တို႔၏ ေရာဂါလကၡဏာမ်ားမွာ-

- တကယ္မရွိသည္မ်ားကို ယံုၾကည္ေနျခင္း

- မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ဘာေတြးေနသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ အၿမဲတမ္း မေရမရာ စိတ္႐ႈပ္ေနျခင္း

- သူတစ္ပါးမၾကားရေသာ အသံတစ္မ်ဳိးကို ၾကားေနရၿပီး မိမိကို ထိုအသံက ေစခိုင္းေနျခင္း

- ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေန၍မရျခင္း

- အပယ္ခံျဖစ္ျခင္း

- မိမိခံစားခ်က္မ်ားကို ေျပာမျပတတ္ျခင္း

- လႈပ္ရွားတက္ႂကြမႈ မရွိျခင္း

- အလုပ္တစ္ခုကို အၿပီးသတ္သည္အထိ အာ႐ုံစိုက္၍မရ

အသက္ ၁၅ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၅ ႏွစ္ၾကားတြင္ အျဖစ္မ်ားသည္။

*====*====*====*====*====*

ဒီေရာဂါဟာ တကယ္ပဲ လူတစ္ဦးကို အၾကင္နာမဲ့စြာ သတ္ျဖတ္ သည္အထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္လား ...

ထိုအေျဖကိုသိရန္ စံုစမ္းၾကေတာ့သည္။

*====*====*====*====*====*

ကင္မ္၏လုပ္ရပ္မ်ားသည္ စိတၱဇေ၀ဒနာသည္တို႔ လုပ္ေဆာင္ေသာ လုပ္ရပ္ ဟုတ္မဟုတ္ အေျဖရွာၾကသည္။

ကင္မ္သည္ ကေလးမေလးအား ဓာတ္ေလွကားျဖင့္ ၁၃ ထပ္သို႔ ေခၚ သြားသည္။ ကင္မ္၏အိမ္သည္ ၁၅ ထပ္ျဖစ္သည္။

ေလွကားျဖင့္ ၂ ထပ္ ဆက္တက္သည္။

*====*====*====*====*====*

၁၂ နာရီ ၅၀ မိနစ္

ကေလးမေလးရီအား ကင္မ္သည္ သူမအိမ္သို႔ ေခၚသြားသည္။ မိဘ မ်ားအလုပ္သြားေန၍ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္မွမရွိ။

ကေလးမေလးအား ႀကိဳးသံုး၍ လည္ပင္းညႇစ္၍ သတ္လိုက္သည္။ ကင္မ္သည္ ရီ၏အသားတခ်ဳိ႕ကို ခုတ္ထစ္သည့္အခ်ိန္ ၂ နာရီ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ သာ ၾကာသည္။

*====*====*====*====*====*

၃နာရီ ၀၀ မိနစ္

ကင္မ္သည္ ကေလးမေလးရီထည့္ထားေသာ အေလာင္းအိတ္ကို၂ အိတ္ခြဲ၍ အျပင္သို႔ ထုတ္ယူလာသည္။

တိုက္ခန္း ၁၆ လႊာကို CCTV မရွိသည့္ ေလွကားမွတစ္ဆင့္ တက္သည္။

ထိုမွတစ္ဆင့္ အေဆာက္အဦးေခါင္မိုးေပၚသို႔ တက္လိုက္၍ ေခါင္မိုးရွိ ေရေလွာင္ကန္နံေဘးတြင္ အေလာင္းကို ပစ္လိုက္သည္။

ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ပင္လွ်င္ ထိုေရေလွာင္ကန္ကို ကင္မရာကိုင္၍တက္ရန္ ခက္ခဲလွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ထိုခက္ခဲလွေသာ ေရေလွာင္ကန္ကို အေလာင္းထမ္း၍ တက္ခဲ့ေသာကင္မ္။ သူမ ထိုအေလာင္းပစ္မည့္ေနရာကို ႀကိဳတင္ႀကံစည္ ေလ့လာထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းရသည္။

*====*====*====*====*====*

၄ နာရီ ၀၉ မိနစ္

ကင္မ္သည္ အ၀တ္လဲ၍ အထုပ္တစ္ထုပ္ဆြဲကာ သူ႕အိမ္မွ ထြက္ လာ၍ အျပင္ထြက္သြားသည္။

ရဲေထာက္လွမ္းေရးတို႔က ကင္မ္၏အိမ္သို႔ ၀င္ရွာၾကရာ ဆင္၀င္ တံခါးေပါက္တြင္ သမီးေလးရီ၏ဖိနပ္ကို ေတြ႕ရသည္။

အျခား သက္ေသအေထာက္အထား တစ္စံုတစ္ရာမရွိ။ ကေလးမေလးအား သတ္ခဲ့သည့္ ေရခ်ဳိးခန္းကိုလည္း အလြန္ပိရိေသသပ္လွစြာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ Schizophrenia စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္တို႔သည္ လူတစ္ဦးကို အၾကင္နာမဲ့စြာ သတ္ျဖတ္သည္အထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါသည္။

သို႔ေသာ္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အစီအစဥ္ခ်ၿပီး လူသတ္ရန္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ျကပါ။ စိတ္ေရာဂါထခ်ိန္တြင္ အျခားလူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီးလူသတ္ႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ သဲလြန္စေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္းကို လံုး၀မျပဳလုပ္ႏိုင္ၾက။

သူတို႔သည္ အာ႐ုံစိုက္၍ အလုပ္တစ္ခုကို အစီအစဥ္တက် ၿပီးေျမာက္ေအာင္
မလုပ္ႏိုင္ေပ။

ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ Schizophrenia စိတ္ေရာဂါေၾကာင့္ လူသတ္မိသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို တရား႐ုံးမွ ပယ္ခ်လိုက္သည္။

*====*====*====*====*====*

ထိုအခါ ကင္မ္ထံတြင္ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းကို မ၀င္ဆန္႔ႏိုင္သည့္ Asperger Syndromes ဟူေသာ ေရာဂါ လကၡဏာရွိသည္ အျခားအမ်ဳိးအစား စိတ္ေရာဂါရွိသည္ဟု တင္သြင္းၾကျပန္သည္။

သို႔ေသာ္ Asperger Syndromes ဟူေသာ ေရာဂါ လကၡဏာရွိသူမ်ားသည္ တစ္ပါးသူအား ရက္ရက္စက္စက္ မျပဳလုပ္ရဲ။ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားျဖစ္၍ တရား႐ုံးမွ ထပ္၍ ပယ္ခ်သည္။

*====*====*====*====*====*

စိတ္ၱဇေ၀ဒနာရွင္မဟုတ္လွ်င္ ကင္မ္သည္ သမီးေလးရီအား အဘယ္ေၾကာင့္ သတ္ပစ္သနည္း။
ကင္မ္သည္ မည္သို႔ေသာမိန္းကေလးျဖစ္သနည္း။

အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားထံ စံုစမ္းၾကည့္ၾကေတာ့သည္။

စိတၱဇေ၀ဒနာရွင္ျဖစ္ဖို႔ ေ၀းေသးသည္။ စာေတာ္၍ စကားေျပာရာတြင္လည္း ခ်က္က်လက္က် ေျပာဆိုတတ္သည္။ အတန္းေခါင္းေဆာင္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကာတြန္းပံုမ်ားကို ဆြဲရာတြင္ အလြန္ေတာ္ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္... တဲ့။

*====*====*====*====*====*

သို႔ေသာ္ သူမသည္ စိတ္ၱဇေဆး႐ုံ သြားခဲ့ရသည္မွာ မွန္သည္။ စိတ္ၿငိမ္ေဆးမ်ား ေသာက္ရသည္အထိမရွိ။ ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ ပမာမခန္႔ အိပ္ေနတတ္ၿပီး ႏႈိးေသာဆရာမအား ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ေသာသူျဖစ္သည္။

သြင္သြင္ႀကီး႐ူးေနသည္ မဟုတ္ေသာ္လညသာမာန္ေက်ာင္းသူ မ်ားကဲ့သို႔ မဟုတ္ခဲ့။

ထိုမိန္းကေလးသည္ ညီမအရြယ္ရွိေသာ ကေလးမေလးအား ရက္ရက္စက္စက္သတ္ရသည္အထိ တြန္းပို႔ေသာ အဓိကအေၾကာင္းသည္ မည္သည့္အရာျဖစ္သနည္း။ ေမးခြန္းမ်ား ထပ္ေပၚလာသည္။

*====*====*====*====*====*

သမီးေလး ရီ၏ အသားအပိုင္းအစတို႔ ေပ်ာက္ေနသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ထိုအသားတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားသနည္း။
CCTV အရ ထို႔ေန႔က ကင္မ္က အထုပ္တစ္ထုပ္သယ္၍ အျပင္ထြက္သြားသည္။ ထိုအထုပ္က ဘာအထုပ္ျဖစ္သနည္း။

ကင္မ္သည္ မည္သူ႕အား ေပးလိုက္သနည္း။

*====*====*====*====*====*

ကင္မ္ဆိုေသာေက်ာင္းသူ သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို CCTV မ်ားမွ တစ္ဆင့္ စံုစမ္းၾကရာ တျခားေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ထိုေက်ာင္းသူမိန္းကေလးသည္ မည္သူျဖစ္သနည္း။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တြင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားရွိသနည္း။

*====*====*====*====*====*

မၾကာမီပင္ သူတို႔ အေျဖရသြားၾကသည္။
ရဲအရာရွိတို႔က ကင္မ္၏သူငယ္ခ်င္း ဘာ့ခ္ (Park ) ဆိုေသာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးအား လူသတ္မႈအား စိတ္တူကိုယ္တူ အားေပးမႈကူညီမႈျဖင့္ ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။

*====*====*====*====*====*

အံ့ၾသစရာ ... သမီးေလးရီကိုသတ္ေသာ တရားခံက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ပို၍ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က ကင္မ္ႏွင့္ဘာ့ခ္ သူတို႔ ႏွစ္ယာက္သိသည္မွာ၂ လမွ်သာရွိေသးေသာ “လွ်ဳိ႕၀ွက္ကမ႓ာမွ ခ်စ္သူ” ေတြတဲ့။

မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္သူေတြ ...။
ေတာင္ကိုရီးယားျပည္သူမ်ား ပို၍ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။

သူတို႔၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ကမ႓ာဆိုတာ ဘာလဲ။
"Online ေပၚမွ လူသတ္သမားမ်ား"
မေရႊမိုး ( ကိုရီးယား ) စာအုပ္မွ

အပိုင္း-၂
https://www.facebook.com/100015987859439/posts/463411130868478?sfns=mo
http://www.themeltingpot4u.com/2019/05/blog-post_644.html