က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ Power of One essay ထဲမွာပါတဲ့တစ္ေၾကာင္းက "က်ေနာ္ငယ္ငယ္က မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲခဲ့ဖူးတယ္" တဲ့။ အဲ့ဒါကိုေျပာျပရင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကမယံုၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ပါ။
ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ကို Rap music မေရာက္ခင္ဟိုးအေစာႀကီးမွာကတည္းက Rap Battle ေတြလိုပဲ အဆဲ Battle ေတြ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္မွာရွိခဲ့တယ္။ ဘယ္သူပိုဆဲႏိုင္လဲဆိုတာၿပိဳင္ၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အယုတ္တကာ့အယုတ္ဆံုး အၾကမ္းတကာ့အၾကမ္းဆံုးေတြကိုေတြးေတာၾကံဆၿပီး ပက္ပက္စက္စက္ ဆဲၾကရတယ္။ ေတာ္ေတာ္လဲ creative ျဖစ္ၾကတယ္။ အေဖေတြ အေမေတြ ေမာင္ေတြႏွမေတြ ရွိသမွ်အမ်ိဳးေတြ တိရိစၧာန္ေတြ အကုန္ပါတယ္။ All inclusive ေပါ့ေလ။ တဖက္ကဘာမွျပန္မဆဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတာတို႔ ရယ္ခ်လိုက္တာတို႔ျဖစ္သြားရင္ ႏိုင္ၿပီ။ အခု FB မွာဆဲၾကတယ္ဆိုတာေတြက မူလတန္းအဆင့္ေလာက္ပါ။ အဲ့ေလာက္ထိ ဆိုးခဲ့ၾကပါတယ္။
ျပန္ေတြးၿပီးအေျဖရွာၾကည့္တယ္။ ငါဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ အရွက္မဲ့ခဲ့ရသလဲေပါ့။
အဓိကအေျဖကေတာ့ အေပါင္းအသင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ အသက္ကြာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အေဖာ္မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္အေပါင္းအသင္းမက္ခဲ့တယ္။ အေပါင္းအသင္းမက္ေတာ့ Peer Pressure လို႔ေခၚတဲ့ အဖြဲ႕ထဲဝင္ဆံ့ဖို႔အတြက္ ေပါင္းဘက္ေတြကိုယ့္ကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေပးတဲ့ pressure ရွိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕မွာ ဆဲတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေလးရွိေတာ့ ပါသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီ့အက်င့္ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းကေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အခုထိလဲေတြးတိုင္း ကိုယ္တိုင္အံ့ၾသေနတုန္း။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။
က်ေနာ္တို႔က မႏၲေလးမွာစားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ အပတ္တိုင္းက်ေနာ္တို႔ဆီကို ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ ကပၸိယကဆြမ္းခ်ိဳင့္နဲ႔လာၿပီး ဆြမ္းခံတယ္။ သာမွန္အားျဖင့္သူနဲ႔မဆံုျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့သူလာတဲ့အခ်ိန္ကေစာတယ္။ ၆-၆:၃၀ ေလာက္။ က်ေနာ္က ၇:၀၀ ေက်ာ္မွႏိုးေနက်။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္အေစာႀကီးႏိုးၿပီး ပ်င္းေနေတာ့ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကပၸိယနဲ႔ ဇယ္ေတာက္ျဖစ္သြားတယ္။
ကပၸိယကဇယ္ေတာက္တာအသင့္အတင့္ကၽြမ္းတယ္။ က်ေနာ္က အဲ့ဒီ့မနက္ကလံုးဝလက္မေကာင္းေတာ့ အကုန္လြဲ။ ေဒါသေတြ တစ္လိပ္လိပ္ထြက္လာၿပီး စဆဲတယ္။ လြဲတိုင္းဆဲ။ တစ္ပြဲလံုးဆဲ။ ၁၀ႏွစ္ ၁၁ႏွစ္သားေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။
ကပၸိယကေတာ့ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ပြဲၿပီးေတာ့ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရတာနဲ႔ထထြက္သြားတယ္။ သူလည္းနားမခံႏိုင္တာနဲ႔အေတာ္ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ (ပြဲၿပီးသြားတာကိုပဲ သူေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာေနမွာ) က်ေနာ္ ဇယ္ေတာက္ခံုမွာထိုင္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ ခ်က္ျခင္းမထပဲေတြးေနမိတယ္။ ရွက္တဲ့စိတ္ႀကီးကဖုန္းလႊမ္းထားတယ္။ ဇယ္ေတာက္တာရံႉးလို႔မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ဆဲသမွ်အကုန္လံုးျပန္ၾကားမိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရွက္တာ။ အဲ့ဒီ့ ဇယ္ေတာက္ခံုကထလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကေနစၿပီး က်ေနာ္အခုထိမဆဲတတ္ေတာ့ဘူး။ ဆဲလို႔လဲမရေတာ့ဘူး။
Self-realization ရဲ႕တန္ခိုးကဘာနဲ႔မွမတူဘူး။ လွ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာျဖစ္သြားႏိုင္သလို ကမ႓ာတစ္သိန္းေလာက္လဲၾကာသြားႏိုင္တယ္။
Zenn Kyi (ဇဏ္ခီ)
No comments:
Post a Comment