ပန္ထြာဧကရီ (ေခၚ) ေယာက်ာ္းမုန္းဝါဒီဘုရင္မ ႏွင့္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးရဲ့ မွတ္တမ္း။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္ထဲမွာ အမ်ိဳးသားေတြပဲ ရာႏွုန္းျပည့္ ေနရာယူထားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထူးခၽြန္ထင္ရွားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ထဲကမွ ျမန္မာ့သမိုင္းရဲ့ အေစာပိုင္းကာလ ျဖစ္တဲ့ ပ်ဳေခတ္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဗိႆနိုးဘုရင္မ ပန္ထြာဧကရီ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပေဒသရာဇ္ ေခါင္းေဆာင္ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္သိသေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္..။

သေရေခတၱရာျပည္တြင္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီး အုပ္စိုးေနစဥ္ကာလအတြင္း ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္အျဖစ္ ဗိႆနိုးျပည္တြင္ ပန္ထြာဘုရင္မက အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့သည္။ ရာဇ၀င္က်မ္းမ်ားအရ "ျပည္" ဟုသုံးႏွုန္းရေသာ္လည္း အမွန္မွာ ၿမိဳ႕ျပနိုင္ငံ ( city-state) အဆင့္မၽွသာျဖစ္ပါသည္။

ပန္ထြာဘုရင္မသည္ လူသာမန္မဟုတ္ေခ်။ ခမည္းေတာ္မွာ တေကာင္းမင္းႀကီး၏သားေတာ္အရင္း မဟာသမၻ၀ ျဖစ္ၿပီး မယ္ေတာ္မွာ စႏၵမုခိဘီလူးမ ျဖစ္သည္။ တေကာင္းမင္းႀကီးက မ်က္မျမင္သမၻ၀ညီေနာင္ကို ဧရာ၀တီျမစ္အတိုင္းေမၽွာလိုက္ရာ လမ္းခရီး၌ စႏၵမုခိဘီလူးမက ထမင္းခိုးစားသည့္အခါ သမၻ၀ညီေနာင္က ရိပ္မိၿပီး သတ္မည္ဟု ဘီလူးမလက္ကို ဆြဲသည္တြင္ ဘီလူးမက မဟာသမၻ၀ကို တပ္မက္စိတ္ျဖင့္ သာယာမိသည့္အတြက္ ပဋိသေႏၶ ခသည္ဟုဆို၏။ အံ့ဖြယ္ပင္။

စႏၵမုခိဘီလူးမသည္ သမီးေလးကို ေမြးၿပီးသည့္အခါ ပ်ဴရြာတစ္ရြာအနီးရွိ ဆရာရေသ့ထံ ပညာသင္ေစခဲ့သည္။ မိပန္ထြာေလး၏ ထက္ျမက္မွုကို အနီးအပါးရွိ ရြာမ်ားကပါ သိရွိလာၿပီးေနာက္ အရြယ္ေရာက္သည့္အခါ သူမကိုသာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း တင္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။
ပန္ထြာသည္ ထိုရြာအေပါင္းတို႔ကို စုစည္းကာ ဗိႆနိုးၿမိဳ႕ျပနိုင္ငံအျဖစ္ က်ဳံး၊ၿမိဳ႕ရိုးတို႔ျဖင့္ အကြက္ခ်ကာ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခဲ့သည္။

ပန္ထြာဘုရင္မမွာ အတိတ္ဘ၀က ဗိႆနိုးနတ္မင္း၏ ႏွမ ေတာ္စပ္ခဲ့သျဖင့္ ဗိႆနိုးနတ္မင္း၏ ခ်ီးေျမႇာက္မွုျဖင့္ ၿမိဳ႕တည္ခဲ့ရာမွ ဗိႆနိုးၿမိဳ႕ဟု ေခၚတြင္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕အတြင္းတြင္ ဗိႆနိုးနတ္မင္းကို နတ္နန္းျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ ပူေဇာ္ၾကသည္။ နတ္နန္း အနီးရွိ အင္ၾကင္းပင္တို႔မွာ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီမေရြးဖူးပြင့္ၾကသည္ ဟုဆိုသည္။

ဘုရင္မသည္ ၿမိဳ႕အနီးရွိ ရန္ပယ္ ေခ်ာင္းေရကို စနစ္တက် အသုံးခ်ကာ နိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးအတြက္ စီမံခဲ့သည္။
စီမံပုံမွာ ရန္ပယ္ေခ်ာင္း အထက္တြင္ ေရတားတံခါး အဆင့္ဆင့္တည္ေဆာက္ေစၿပီး ဗိႆနိုးမွ စည္တီးကာ အခ်က္ျပသည္ႏွင့္ ေရတံခါးမ်ားကို ဖြင့္ခ်ေစကာ ၿမိဳ႕ပတ္လည္ကို ေရလႊမ္းမိုးေစျခင္း ျဖစ္သည္။

တံခါးမ်ားကို တစ္ဆက္တည္း ဖြင့္ခ်ျခင္းမဟုတ္ဘဲ တစ္ခ်ပ္ၿပီးမွ တစ္ခ်ပ္ အခ်ိန္ယူကာ ဖြင့္ေစျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေရစီးအားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။

ထိုသို႔ ဗိႆနိုးတြင္ ဧကရီအျဖစ္ တစ္ထီးတစ္နန္းရပ္တည္ေနစဥ္ သေရေခတၱရာျပည္မွ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးသည္ ပန္ထြာဘုရင္မႏွင့္တကြ ၿမိဳ႕ကိုပါ သိမ္းပိုက္လိုသျဖင့္ အင္အားအလုံးအရင္းျဖင့္ ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္လာခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ ၿမိဳ႕တံခါးကို အလုံပိတ္ထားေသာ ဗိႆနိုးမွ စည္တီးသံက်ယ္က်ယ္ တစ္ခ်က္သာ ၾကားလိုက္ရၿပီး ခဏအၾကာတြင္ နတ္ဆိုးေအာ္သံကဲ့သို႔ အသံေပးကာ တစ္ဟုန္ထိုး၀င္လာသည့္ ေရလုံးႀကီးေအာက္တြင္ သေရေခတၱရာစစ္သည္တို႔ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

ေရေမ်ာသူေမ်ာ ကမ္းတင္သူတင္ ျဖစ္ေနစဥ္ ဗိႆနိုးဘက္မွ ေလးသည္ေတာ္မ်ားက ေပၚလာသမၽွေသာ မည္းမည္းျမင္ရာတို႔ကို ျမားျဖင့္ ပစ္သျဖင့္ သေရေခတၱရာရဲမက္မ်ား အထိအရွမ်ားခဲ့ရသည္။ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးလည္း အံကိုႀကိတ္ကာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးသည္ ရန္ပယ္ေခ်ာင္းေရတံခါးမ်ားသည္ စည္သံအေပၚရပ္တည္ေနေၾကာင္း သိသည့္အခါ ထိုစည္ကို ဖ်က္ဆီးရန္ သူလၽွိုတစ္ဦးကို ေစလႊတ္ခဲ့သည္။
ထိုသူလၽွိုသည္ ရေသ့အျဖစ္ ဗိႆနိုးျပည္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး ပန္ထြာဧကရီ၏ ဆရာရေသ့ထံ ဆည္းကပ္ကာ ယုံၾကည္မွု ရယူရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။

သုံးေလးလခန္႔ ၾကာသည့္အခါ သူလၽွိုရေသ့က သူ႔တပည့္မ်ားကို ဗိႆနိုးၿမိဳ႕တြင္းမွ ေရႊ၊ ေငြ၊ ကၽြဲ၊ ႏြားမ်ားကို ခိုးယူေစၿပီး သင့္ရာေနရာတြင္ ဝွက္ထားေစသည္။ ပစၥည္းေပ်ာက္သူက သူလၽွိုရေသ့ကိုေမးသည့္အခါမွ ရွိရာေနရာကို အတပ္ေဟာၿပီး ပစၥည္းျပန္ရေစသည္။ ထိုအခါ သူလၽွိုရေသ့ကို ယုံၾကည္ ဆည္းကပ္သူမ်ား တိုးပြားလာခဲ့သည္။

ဆရာရေသ့ေရာ ပန္ထြာဘုရင္မပါ ထိုသူလၽွိုကို ယုံၾကည္လာၿပီးသည့္အခါ ၄င္းက ဗိႆနိုးကာကြယ္ေရးအတြက္ထားေသာ စည္ေတာ္ႀကီးကို ယခုထက္ပိုမိုအက်ိဳးထူးေအာင္ ေလာကီအစီအရင္မ်ားျဖင့္ သိဒၶိတင္ေပးလိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။
ပန္ထြာဧကရီလည္း ယုံၾကည္ကာ စည္ေတာ္ႀကီးကို သူလၽွိုရေသ့ထံ စိတ္ခ်လက္ခ် အပ္ႏွင္းလိုက္သည္။

ေနာက္ေန႔မနက္တြင္မူ နန္းေတာ္ဦးရွိ စည္ေတာ္ႀကီးကို အေပါက္ႀကီးႏွစ္ေပါက္ျဖင့္ တုန္လွုပ္ဖြယ္ ေတြ႕ၾကရၿပီး သူလၽွိုရေသ့မွာလည္း ေျခရာေပ်ာက္ ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ပန္ထြာဘုရင္မ မွာ ရေသ့ရဟန္း အတုအေယာင္မ်ားကို မုန္းတီးၿပီး သူမပိုင္နက္မဟာၿမိဳင္ေတာအတြင္း၌ ေရာက္လာသမၽွ ရေသ့ရဟန္းဟူသမၽွ၏ သီလသမာဓိကို အစမ္းအသပ္ၾကမ္းသည္ဟု နာမည္ႀကီးေလသည္။

ပန္ထြာဧကရီ အသည္းဆတ္ဆတ္တုန္ ေဒါသထြက္ေနစဥ္ မွာပင္ ၿမိဳ႕ရိုးတံခါးမ်ားပိတ္သံကို ၾကားရကာ ၿမိဳ႕ရိုးျပင္ဘက္မွ ဆင္သံ ျမင္းသံမ်ားကိုပါ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီး လာေရာက္တိုက္ခိုက္ေပၿပီ။စည္တီး၍ အသံမထြက္။ အသံမထြက္သည့္အခါ ေရမက်။ ေရမက်သည့္အခါ အင္အားႀကီးမားေသာ ရန္သူ၏ျပင္းထန္ေသာ တိုက္စစ္ကို ဗိႆနိုးသားတို႔ အလူးအလဲ ခံၾကရသည္။ မခံနိုင္သည့္အဆုံးတြင္ ဗိႆနိုးနန္းဦးသို႔ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီး၏ ဆင္ေတာ္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ဗိႆနိုးသားတို႔၏ေသြးစက္မ်ား အေလာင္းမ်ား ျပန္႔က်ဲေနသည္ကို ၾကည့္ကာ ပန္ထြာဧကရီ အံႀကိတ္ထားမိသည္။

" သေရေခတၱရာျပည္ဟာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွပါတယ္ အစ္မေတာ္။ ကၽြန္ုပ္ႏွင့္အတူ စံျမန္းေစလိုတဲ့ေစတနာ၊ ကၽြန္ုပ္ရဲ့ေမတၱာ ေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စစ္ခ်ီခဲ့ရပါတယ္။"

ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီး၏စကားတို႔ကို ပန္ထြာဧကရီ မည္သို႔မၽွ မတုံ႔ျပန္ခဲ့ေပ။ မိမိက စစ္ရွုံးသူမဟုတ္လား။ စစ္ရွုံးသူပီပီ သူျပဳသမၽွ ႏုရေပေတာ့မည္ေလ။
ဤသို႔ျဖင့္ သေရေခတၱရာျပည္သို႔ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီး၏ မိဖုရားအျဖစ္ ပန္ထြာေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးသည္ ပန္ထြာဧကရီကို လြန္စြာျမတ္နိုးေတာ္မူသည္ ဆို၏။
သို႔ေသာ္ သားေတာ္တစ္ပါးရသည့္တိုင္ ပန္ထြာဘုရင္မ၏ အမုန္းက မေျပနိုင္ခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးကို လုပ္ႀကံရန္ အတြင္းလူမ်ားျဖင့္ တိတ္တဆိတ္ စီစဥ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အတြင္းလူမ်ားက မင္းႀကီးသည္ ဘုန္းႀကီးလြန္းသျဖင့္ တိုက္ရိုက္လုပ္ႀကံရန္ မလြယ္ေၾကာင္း၊ ဘုန္းနိမ့္ေစရန္ စီစဥ္ၿပီးမွ လုပ္ႀကံေစလိုေၾကာင္း ေလၽွာက္ၾကသည္။
ထိုအခါ ပန္ထြာဧကရီက မိမိ၏ ထဘီေအာက္နားစ (အခ်ိဳ႕က သုႆန္မွ အ၀တ္)ဟု ဆိုၾကသည္။ ကိုျဖတ္ကာ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ အျဖစ္ ဆက္သၿပီး ထို႔ေနာက္မွ အဆိပ္ခပ္ထားေသာ ေဖ်ာ္ရည္ကို ဆက္ကပ္ရန္ စီမံခဲ့သည္။

ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးသည္ ပန္ထြာဧကရီဆက္သေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို အသုံးျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ နဖူးမွ မွဲ႕ရွင္ေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊ လွံမ်ား ဓါးမ်ား အေရာင္မထြက္ေတာ့ျခင္း တို႔ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မင္းႀကီး ဘုန္းနိမ့္သြားေခ်ၿပီ။
တုန္လွုပ္သြားေသာ မင္းႀကီးသည္ ပန္ထြာဧကရီကို နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ပန္ထြာဧကရီက မဲ့ျပဳံးတစ္ခ်က္ ျပဳံးျပလိုက္သည္။ မင္းႀကီးသည္ သူမ၏လက္ခ်က္မွန္း သိသည္ႏွင့္ သူမဆက္သည့္ ေဖ်ာ္ရည္ကိုလည္း မေသာက္ေတာ့ဘဲ အရင္ ျမည္းစမ္းျပရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ပန္ထြာဧကရီသည္ လက္ထဲမွ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ ကို ေျမႇာက္ကာ ေအာက္ပါက်ိန္စာကို ရြတ္ဆိုခဲ့သည္။

" ကၽြန္ုပ္သည္ မိမိ၏ ဗိႆနိုးျပည္ကို တရားသျဖင့္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ ဤသေရေခတၱရာ ဒြတၱေပါင္မင္းက နိုင့္ထက္စီးနင္း က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါသည္။ ယခုဘ၀တြင္ သူ႔အား သတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းမွု မေအာင္ျမင္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀မ်ားတြင္သာ လက္စားေခ်ရန္ ႀကိဳးပမ္းပါေတာ့မည္။ ဒြတၱေပါင္မင္းကို ကၽြန္ုပ္လက္ျဖင့္ လက္စားမေခ်ရေသးမျခင္း သေရေခတၱရာျပည္အနီးရွိ ေပပင္ငယ္ တို႔သည္ ယခုအရြယ္မွ ဆက္လက္ႀကီးထြားျခင္း မရွိဘဲ ရပ္တန္႔ေနပါေစ"

ထို႔ေနာက္တြင္မူ လက္ထဲမွ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို ေမာ့ကာ ကံေတာ္ကုန္ေလသည္။

(မူကြဲတြင္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးသည္ ဘုန္းကံနိမ့္ပါးသြားေသာ္လဲ ပန္ထြာမိဖုရားအား ခ်စ္ျမတ္နိုးလွသျဖင့္ အျပစ္မယူသည္ကို မင္းႀကီး၏ ေမာင္းမမိဖုရားမ်ားက မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အဆိပ္ခတ္ထားေသာ ၀က္ေျမစာဥကို ပန္ထြာမိဖုရားအား ဆက္သၾကရာမွ မိဖုရား အဆိပ္မိကာ နတ္ရြာစံသည္။ ေသအံ့ဆဲ အခ်ိန္တြင္မွ က်ိန္စာစကားဆိုခဲ့သည္ ဟု ဆိုၾကသည္။)

ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးလည္း ဘုန္းကံနိမ့္ပါးရသည့္အျပင္ ခ်စ္စြာေသာ မိဖုရား၏အမုန္းက်ိန္စာကိုပါ ၾကားရသည္တြင္ မ်ားစြာ ေၾကကြဲေတာ္မူသည္။
ပန္ထြာဧကရီသည္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးကို လက္စားေခ်ရန္ အခြင့္ရေသးဟန္မတူေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕အနီးမွ ေပပင္ငယ္တို႔သည္ ယေန႔ထက္တိုင္ အပင္ငယ္မ်ား အျဖစ္မွ ဆက္လက္ႀကီးထြားျခင္းမရွိဘဲ ရပ္တည္လ်က္ရွိေသးသည္ ဆို၏။ အမုန္းက်ိန္စာကား အံ့ဖြယ္ပင္။
ရာဇ၀င္ထဲက ပန္ထြာဘုရင္မကို သတိရမိလို႔ ဒီပို႔စ္ကို ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာဆိုရင္လည္း အခုလို အခ်ိန္ေပးဖတ္ရွုတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

နီ ဇူ လိုင္
မွီျငမ္း - ေဒါက္တာနိုင္ပန္းလွ ရာဇဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပုံက်မ္း