ေမာင္စြမ္းရည္ - (မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၉
ဗိုလ္ခင္ညြန္႔နဲ႔တကြ ဗိုလ္သန္းေရႊ … ဘာညာစတဲ့ ရာဇဝတ္ေကာင္၊ တရားခံေတြကို ခြင့္မလႊတ္ဘူး။
ခြင့္လႊတ္တယ္၊ ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့ … ဆိုတဲ့စကားေတြကို ဘုရားေလာင္းေလသံနဲ႔ လာမေျပာၾကပါနဲ႔။ နားခါးတယ္။ ဒါဟာ ပုဂၢလိကကိစၥမဟုတ္ဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ၊ သူနဲ႔မင္းတို႔ရဲ႕ တဦးခ်င္း၊ ႏွစ္ဦးခ်င္းကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူလူထုကိစၥကို တဦးခ်င္းကိစၥလို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ … ဘာညာေျပာခြင့္မရွိဘူး။ ဒါသမိုင္း။ ခြင့္မကလို႔ ဘာႀကီးပဲလႊတ္ေနေန … ဒါသမိုင္း။ ျပည္သူလူထုကို (ေက်ာင္းသားနဲ႔ ရဟန္းရွင္လူေတြကို) ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လမ္းမေပၚမွာ ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ ပစ္သတ္ခဲ့တာဟာ တဦးခ်င္းကိစၥမဟုတ္ ဘူး … သမိုင္း။ ခံရတာက ျပည္သူ။ ပစ္သတ္တာက စစ္တပ္။ ခင္ညြန္႔တို႔၊ သန္းေရႊတို႔ တပ္။
ဒီကိစၥက ဒီအမႈတခုတည္းကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ရာစုႏွစ္တဝက္မကၾကာေအာင္ ျပည္သူေတြကို ဖိႏွိပ္၊ ညႇဥ္းပန္း၊ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ။ စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ သတင္းစာဆရာႀကီးေတြကို တေယာက္မက်န္ (သူတို႔ကိုမေထာက္ခံရင္) ဖမ္းဆီး၊ ေထာင္ခ်၊ ကၽြန္းပို႔ … ေသေအာင္ႏွိပ္စက္ခဲ့တာေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါသမိုင္း … သမိုင္းကိစၥ။ တဦးခ်င္းကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ရမ္းေယာင္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ေျပာမေနၾကပါနဲ႔။ ေျပာတဲ့လူက ဘာခံရလို႔လဲ။ ေသခ်ာေျပာစမ္း … ဘာခံရလို႔လဲ။ မင္းခံရတယ္ပဲထားဦး … မင့္ဖာသာခြင့္လႊတ္။ သမိုင္းက ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ တရားခံဟာ တရားခံပဲ။ သမိုင္းတရားခံ။
ငါတို႔ေတာ့ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ တရားထိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဘုရားေလာင္းေလသံနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္၊ ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္လို႔ … လူၾကားေကာင္း ေအာင္ မေျပာဘူး။ မေျပာလည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ကခြင့္လႊတ္ေပမဲ့ … သူတို႔မွာ အျပစ္ကလြတ္မသြားဘူး။ သမိုင္းမွာ တရားခံက တရားခံပဲ။ ရာဇဝတ္ေကာင္ဟာ ရာဇဝတ္ေကာင္ပဲ။ ဒင္းတို႔ဟာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးကို ေျမယာ၊ အိုးအိမ္ပစၥည္း အားလံုးလုယူခဲ့တယ့္။ ညစ္ပတ္ႏွိပ္စက္နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ လူေပါင္းစံုကို မလြတ္တမ္း ဖိႏွိပ္ခဲ့တယ္။ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြ အနာဆံုးေပါ့။
ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာ၊ ညီပုေလး(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူမမယ္ပဲရွိေသးတာ)၊ ဦးဝင္းတင္၊ မံုရြာတင္ေရႊ၊ ဗိုလ္ေသာ္က၊ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ေလးေမာင္(ျမင္းၿခံ)၊ ဖိုးသံေခ်ာင္း။
ျမသန္းတင့္၊ သခင္ျမသန္း၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဒဂုန္တာရာ၊ တင္မိုး၊ လူထုေမာင္ေစာလြင္ စသျဖင့္ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲ။ စာရင္းလုပ္လို႔မကုန္ႏိုင္ဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြအားလံုး။ ဒါက လူပုဂၢိဳလ္အရေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အပိုင္းမွာလည္း ကမ္းကုန္ေရာ။ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးက ေၾကညာထားတဲ့ အေျခခံလူ႔အခြင့္အေရး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေရးသား၊ ေျပာဆို၊ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခြင့္ ဆိုတာေတြ ဘာမ်ားရွိခဲ့လို႔လဲ။ ထုတ္ေဝသူတဦးဟာ ထုတ္ေဝစရာစာအုပ္မရွိလို႔ ဆရာႀကီးဦးထင္ဖက္(ေမာင္ထင္) ထေရးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း စာအုပ္ထုတ္ေဝခြင့္တင္တာေတာင္ မထုတ္ရဘူး။
ဒီလို စာေပေလာကကို ႏွိပ္စက္ဖ်က္ဆီးခဲ့သူတဦးက အရွက္မရွိဘဲ စာေရးဆရာႀကီးေတြၾကားထဲကိုမ်ား တန္းတူကထိုင္ခ်င္ေသးသတဲ့လား။ မတန္မရာ။ ဖိတ္ၾကားသူေတြကလည္း ဖိတ္သတဲ့။ သူတို႔ကေတာ့ ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ေတြမို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ အနာမခံ၊ အသာစံခဲ့ရသူေတြျဖစ္မွာေပါ့။ ျပည္သူထဲကျပည္သူ မဟုတ္ဘဲ စစ္ဗိုလ္အသိုင္းအဝိုင္းကမို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ မစာနာႏိုင္ဘူးေပါ့။
ဘုန္းေမာ္အေရးအခင္းမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဖမ္းၿပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္အသက္ခံရသလဲ။
တံတားျဖဴနားေလးမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဖမ္း၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္အသက္ခံရၿပီး၊ လက္၀တ္ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပါသြားသလဲ။
ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ (ဇူလိုင္ ခုနစ္ရက္)အေရးအခင္းမွာ ေက်ာင္းသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ခံ ရသလဲ။ ေတာထဲကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေမာင္းထုတ္ခံရသလဲ။
ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ပစ္သတ္ ခဲ့တာ ရဟန္းရွင္လူ ဘယ္ႏွစ္ဦးေသခဲ့ရသလဲ။
ေထာင္ထဲမွာ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီးလို၊ ေမဒိနီဆရာေတာ္ႀကီးလို ေထရ္ႀကီးဝါႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြကို သကၤန္းခၽြတ္ၿပီး ရဟန္းအတုေတြဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္အတုေတြက ႐ိုက္ခဲ့၊ ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သလဲ။
ျပည္သူေတြက ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ေျပာရေအာင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အျပစ္က်ဴးလြန္တယ္လို႔ ဝန္ခံ လို႔လား။
သူတို႔ဟာ အဲဒါေတြကို “ႏိုင္ငံေတာ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာ” လို႔ေၾကညာခဲ့တာ “ေၾက”ေအာင္လုပ္ၿပီး “ညာ” ခဲ့တာ။ သူတို႔က “မွားခဲ့ပါတယ္” လို႔ေျပာၿပီး ကန္ေတာ့ဝန္ခံၾကရမွာ။ သူတို႔က မွားေၾကာင္း ဝန္မခံဘဲ ကိုယ္က ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္းေျပာတာကို သူတို႔က ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး။ “ဘာခြင့္လႊတ္ရမွာလဲ”။ “ခြင့္လႊတ္ ရေအာင္ က်ဳပ္တို႔က ဘာျပစ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ျပန္ေမးေနဦးမယ္။
ခြင့္လႊတ္ခ်င္လို႔လည္း မရဘူး။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဘုရားေလာင္ေလသံနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေလးေတာင္မွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ လက္စားေခ်လို႔ရရင္ သင္းတို႔ကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ၿပီး ဒင္းတို႔ပစၥည္းေတြကို သိမ္းယူလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ စစ္ဗိုလ္ေတြက ဘာျဖစ္လို႔ တိုက္ေတြကားေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ခဲ့တာလဲ။
ဆရာဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္တို႔၊ ဆရာျမသန္းတင့္ တို႔ဆိုတာ မီးထြန္းၿပီးစာေရးခဲ့ၾကေပမယ့္ တသက္လံုး ေထာင္နဲ႔ကၽြန္း၊ ကၽြန္းနဲ႔အိမ္ …။ ေသေတာ့ေတာင္ တိုက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ (ဂူႀကီးႀကီးနဲ႔) မေသၾကရရွာဘူး။
သမိုင္းဟာ သမိုင္းပဲ။ ဗိုလ္သန္းေရႊ-ဘုရားဒါယကာ၊ ေက်ာင္တကာႀကီး။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ ေက်ာင္းဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာႀကီး။ သူေတာ္ေကာင္းသူျမတ္ေလာင္း စာေရးဆရာႀကီးရယ္လို႔ ေမာ္ကြန္းထိုးရမလား။ အာဏာရွင္ ရာဇ၀တ္သား ရာဇဝင္လူဆိုးႀကီးေတြလို႔ ေမာ္ကြန္းထိုးရမလား။
သူ႔လမ္းသူသြားၾကလိမ့္မယ္။ သူ႔တရားကို သူစီရင္လိမ့္မယ္။ သမိုင္းက အဆံုးျဖတ္ေပးသြားလိမ့္မယ္။
ေသခ်ာတာက သူတို႔ကြယ္လြန္ရင္ သူတို႔ရဲ႕မိသားစုက သတင္းစာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး … ဘာညာ ဆိုတာကေတာ့ ထိပ္ကပါမွာ။ ဂုဏ္ယူၿပီး ထည့္ၾကမွာပါ။ ခုႏွစ္၊ ရက္စြဲေတြလည္းပါရင္ သမိုင္းကေျပာေတာ့မွာ။ ဘယ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလဲ။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလား၊ ရွစ္ေလးလံုးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလား။ ကန္ေတာ့ခ်င္သူ … ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားမ်ားကေတာ့ သခ်ဳႋင္းသြားကန္ေတာ့ ၾကေပေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ သေဗၺသတၱာ ထဲကိုထည့္ၿပီး အမွ်ေ၀ရမွာေတာင္မွ မသဒၵါဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္စြမ္းရည္ပါ။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၉၊ ဇန္န၀ါရီ ၂
နယူးေယာက္
No comments:
Post a Comment