ဘုန္းႀကီးဆိုး

[ဝတၳဳတို]

( နိဒါန္း)
" ကိုယ့္ရြာရဲ႕ ဆရာေတာ္ပဲဗ်၊ ေနာက္ဆုံး ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ လုပ္သင့္တာေပါ့၊ က်ဳပ္က ၅ သိန္း မ,တည္ လွဴမယ္ဗ်ိဳ႕ "
" ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ အနည္းဆုံး မႏၲေလးဇာတ္ေတာ့ ငွားမွ တင့္တယ္မွာရယ္၊ ကဲ ကဲ က်ဳပ္လည္း ၃ သိန္းလွဴမယ္ဗ်ာ"
" က်မအတြက္ ၂ သိန္း စာရင္းတို႔ထားလိုက္ပါ"
"---------------"
" အင္း--ဧယာဥ္က်ဴးဖို႔ေတာ့ မုံရြာမင္းသမီးငွားမွ ေကာင္းမယ္ေနာ္၊ ဒီနားက ေပါေလာေရွာေလာ မင္းသမီးေတြေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ဘူးေတာ့၊ ေရာ့ ဒီမယ္ က်ဳပ္တို႔အိမ္က တစ္သိန္းေတာ္ေရ႕"
"---------------"
ယခုၾကားေနရေသာ အသံမ်ားသည္ ပ်ံေတာ္မူသြားေသာ ဆရာေတာ္၏ စ်ာပနကို စည္စည္ကားကား က်င္းပႏိုင္ရန္အတြက္ ရြာဦးေက်ာင္းဓမၼာ႐ုံေပၚ၌
အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္ရင္း လိုအပ္သည့္အလွဴေငြမ်ားကို သဒၶါတရားထက္သန္စြာျဖင့္ မ,တည္ လွဴဒါန္းေနၾကေသာ 'အုန္းတစ္ပင္ရြာ'ဒကာ ဒကာမတို႔၏ အသံမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ကိုယ့္ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ပ်ံေတာ္မူ၍ ဝိုင္းဝန္းစုေပါင္း လွဴဒါန္းၾကသည္မွာ မထူးဆန္းေသာကိစၥျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ-------

( ၁ )

အုန္းတစ္ပင္ရြာ၌ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းစ,ထိုင္ေတာ့
သက္ေတာ္ - ၃၅ ႏွစ္၊ ဝါေတာ္ - ၁၅ ဝါသာရွိေသးသည္။ ဓမၼာစရိယက်မ္းၿပီး၍ မႏၲေလးၿမိဳ႕ စာသင္တိုက္ငယ္ေလးတြင္ စာခ်ဆရာေတာ္အျဖစ္ သာသနာ့တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရာမွ ယင္းစာသင္တိုက္နာယကဆရာေတာ္၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ အုန္းတစ္ပင္ရြာသို႔ ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္ေရာက္စ,က အုန္းတစ္ပင္ရြာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသည္ စိုေျပမႈကင္းမဲ့၍ ေက်ာင္းအိုႀကီးတစ္ေဆာင္ႏွင့္ ေဆာက္လက္စ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ တစ္ေဆာင္သာရွိသည္။
ထို႔အျပင္ သမုတ္႐ုံသာသမုတ္ထားၿပီး ေလးပင္တိုင္ေထာင္ အမိုးမိုးထားေသာ သိမ္ေျမေနရာႏွင့္ ထီးမတင္ရေသးေသာ ေစတီတစ္ဆူ။
ေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္မရွိ၊ ေက်ာင္းသားကပၸိယမရွိ။
တစ္ရက္လ်င္ အလွည့္က်ပို႔ဆြမ္း သုံးဦးလာပို႔ၾကၿပီး လာပို႔သူမ်ားကပင္ ဆြမ္းကြမ္းေဝယ်ာေဝစၥကိစၥမ်ား လုပ္ေဆာင္သြားၾကသည္။
ဆရာေတာ္ေရာက္စ,က ေက်းရြာေဂါပကမ်ားကို ေခၚခိုင္းေသးသည္။ ပထမဆရာေတာ္ ပ်ံေတာ္မူၿပီးေနာက္ ေဂါပကအဖြဲ႔လည္း ပ်က္သြားသည္ဟုဆိုသျဖင့္ ထပ္မေခၚျဖစ္ေတာ့။ ဆရာေတာ္ကိုပင့္စဥ္က တာဝန္ခံထားၾကေသာ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားသည္လည္း ေက်းရြာအေပၚ ၾသဇာမေညာင္းသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အပ်င္းေျပ စကားစျမည္ေျပာ႐ုံမွအပ အျခားအေရးႀကီးကိစၥမ်ား တိုင္ပင္၍မရေပ။

ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး မမူးသည့္အခ်ိန္ကိုေခၚ၍
'ပထမဆရာေတာ္လက္ထက္က ဘုရားေငြမ်ား သံဃိကေငြေၾကးမ်ား က်န္သလား'ဟု ေမးဖူးသည္။ "ဆရာေတာ္ပ်ံေတာ္မူေတာ့ စ်ာပနပြဲအတြက္ အကုန္အသုံးျပဳလိုက္သည္" ဟူေသာ အေျဖသာရသည္။
ၿမိဳ႕က ဆရာသမား၏မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား၍ ပ်က္ေနေသာစိတ္ျဖင့္ ျပန္မေျပးျဖစ္ေအာင္ အားတင္းထားရသည္။
သည္ပုံစံသည္အေနထားႏွင့္ ေရရွည္သီတင္းသုံးရန္မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆရာေတာ္စဥ္းစားမိၿပီးေနာက္ "ငါ့လက္ထက္မွာ ဘာအသစ္မွ မတိုးတက္ခ်င္ေန ဘာမွေတာ့ ထပ္မဆုတ္ယုတ္ေစရ၊ ရွိၿပီးသားေတြ မပ်က္စီးေစရ"ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးေသာ တစ္ေန႔တြင္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို စ,တင္ လုပ္ေဆာင္ရန္အတြက္ ရြာသူရြာသားမ်ားကို အစည္းအေဝး ေခၚလိုက္ေလေတာ့သည္။

( ၂ )

ဆရာေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ရွိ သူ႔ရဟန္းဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ဆြမ္းဒကာ ဒကာမမ်ား၏ မ,တည္ အလွဴေငြမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းအိုႀကီး၏ ယိုယြင္းေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္မြမ္းမံသည္။
ရြာသူရြာသားမ်ားကိုလည္း ေငြအား လူအား တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ဝိုင္းဝန္းပါဝင္ၾကရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ဥပုသ္သီတင္းငယ္မ်ား၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ ရြာဦးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ အေရးပါပုံမ်ား၊ ရြာသူရြာသား၏ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ား၊ ဆရာ - ဒကာ ဆက္ဆံေရးမ်ား--စသည္ျဖင့္ ဘာသာေရးဘက္ အေလးေပးလာၾကေစရန္ ရည္ရြယ္၍ အခြင့္အေရးရလွ်င္ရသလို တရားထဲထည့္ ေဟာသည္။
သို႔ေသာ္ အိမ္ေျခတစ္ရာေက်ာ္ရွိေသာ ရြာ၌ မိသားစုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကသာ စိတ္ႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္ ပါဝင္ၾကသည္။ က်န္လူမ်ားကေတာ့ ခြဲတမ္းက်လ်င္ ထည့္သည္။ အစည္းေဝးေခၚလ်င္ လာသည္။ အလွည့္က်လ်င္ ဆြမ္းပို႔သည္။ ဒါသည္ပင္ သူတို႔တာဝန္ေက်လွၿပီဟု မွတ္ယူၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ၾကာေတာ့ အစည္းအေဝးေခၚလိုက္၊ လုပ္အားေပးေခၚလိုက္၊ အလွဴခံလိုက္ႏွင့္ မၾကာခဏတိုက္တြန္းတတ္ေသာ ဆရာေတာ္အား ရြာသူရြာသားအခ်ိဳ႕ သိပ္မၾကည္ခ်င္ၾကေတာ့။ "ဒီကိုယ္ေတာ္ေရာက္လာမွ အလုပ္ပိုသည္"ဟု တီးတိုးစကားဆိုလာၾကသည္။ သာမႈနာမႈ ရွိ၍ ရြာထဲသို႔ၾကြသည့္အခါ "အစည္းအေဝးကိုယ္ေတာ္လာၿပီ"ဟု ရယ္စရာလုပ္ကာ ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္က ယင္းစကားမ်ားကို ၾကားေသာ္လည္း မၾကားသကဲ့သို႔ေနခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။

ဆရာေတာ္၏ ေဟာေျပာစည္း႐ုံးမႈမ်ားေၾကာင့္ လူငယ္အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေရာက္လာၾကသည္။ မိန္းမပ်ိဳအခ်ိဳ႕ ကာလသားအခ်ိဳ႕ မၾကာခဏလာေရာက္ကာ ေက်ာင္းေဝယ်ာေဝစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းေရာက္လာေသာ ထိုလူငယ္မ်ားအား
ဆရာေတာ္က ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္၊ ေကာ္ဖီမစ္၊
မုန္႔ပဲသြားရည္စာ---စသည့္ျဖင့္ အဆင္ေျပသလို ေကြ်းေမြးသည္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစကားေျပာသည္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာေနသည္။

ထိုသို႔ ရင္းႏွီးရယ္ေမာစရာစကားထဲမွတစ္ဆင့္ ေဝယ်ာေဝစၥကုသုိလ္အေၾကာင္း၊ ကိုယ္က်င့္တရားအေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕ေနလူငယ္မ်ားအေၾကာင္း---စသည္ျဖင့္ သူတို႔စိတ္အားတက္ေစမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္ထည့္ေျပာေပးသည္။
ယင္းသို႔ စည္း႐ုံးလာရင္းျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ္က အႀကံတစ္ခုရကာ ေက်ာင္းဝင္း၏ ေထာင့္က်ေသာေျမလြတ္၌ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းဆင္ ေပးလိုက္သည္။ ကစားကြင္းရွိလ်င္ ကစားလိုေသာလူငယ္မ်ား ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာၾကလိမ့္မည္ ဟု ဆရာေတာ္က ယူဆသည္။

ဆရာေတာ့္အယူအဆမွန္သည္။ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရြာထဲရွိကာလသားမ်ားသည္ သူတို႔ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ ညေနတိုင္းလိုလို ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ ျခင္းခတ္သူက ခတ္၊ ေဘးကၾကည့္သူက ၾကည့္ႏွင့္ ညေနခင္းမ်ားသည္ လူစည္ကားလ်က္ ရွိေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္လည္း ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ရာေနရာသို႔ တစ္ခါတရံ သြားၾကည့္ရင္း ေဘးနားက လူငယ္မ်ားႏွင့္ တစ္လုံးစ ႏွစ္လုံးစ တို႔ထိကာ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲမ်ားအေၾကာင္းကို စပ္မိလ်င္စပ္မိသလို ေျပာျဖစ္သည္။
ထိုအက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးလာသည္။ ခိုင္းစရာရွိလ်င္ ေခၚခိုင္း၍ ရလာသည္။ တစ္ခါတရံ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကပင္ "ဆရာေတာ္ဘာလုပ္စရာရွိေသးလဲ"ဟု ေမးကာ လုပ္စရာရွိလ်င္ ျခင္းမခတ္ၾကေသးဘဲ
လုပ္စရာရွိတာ အရင္လုပ္ၿပီးမွ ျခင္းခတ္ၾကသည္။
ဆရာေတာ္၏စည္း႐ုံးေရး ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ျပႆနာက လူႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း၌ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းဆင္ကာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ တ႐ုန္း႐ုန္းေနသည္ကို သေဘာမေတြ႔ၾက။ မသင့္ေတာ္ဟုဆိုၾကသလို၊ ရႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ဟု ကဲ့ရဲ႕ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္က ဂရုမထား။ "ဆရာေတာ့္ကို ဘယ္အိမ္က ဘယ္လိုေျပာေနတာဘုရာ့"ဟု သတင္းေပးေလွ်ာက္ၾကားသူမ်ားကို
"တစ္ခုခုလုပ္ေနရင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ အေျပာခံေနရမွာပဲ၊
ေအး--ဘာမွအေျပာမခံခ်င္ရင္ ဘာမွမလုပ္ဘဲေန႐ုံေပါ့ကြာ"ဟု အၿပဳံးမပ်က္ ျပန္လည္ဆုံးမေလ့ရွိကာ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို အရွိန္မပ်က္ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့သည္။

( ၃ )

တစ္ခါက ဆရာေတာ္ ၿမိဳ႕ကိုတစ္ေခါက္ၾကြေတာ့ ၿမိဳ႕က ဆရာသမား၏အလွဴအျဖစ္ စကိုင္းနက္တစ္စုံကို လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ " ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ စကိုင္းနက္ဝယ္လာၿပီ တဲ့"ဆိုသည့္သတင္းက တစ္ရြာလုံးအတြက္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကာလသားအမ်ားစု ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ရေတာ့မည္ဆိုသျဖင့္ ဝမ္းသာၾကသည္။ မိန္းကေလးအမ်ားစု ဇာတ္ကားမ်ားၾကည့္ရေတာ့မည္ဆိုသျဖင့္ ဝမ္းသာၾကသည္။ ကေလးအမ်ားစု ကာတြန္းကား ၾကည့္ရေတာ့မည္ဆိုသျဖင့္ ဝမ္းသာၾကသည္။ ဥပုသ္သည္အမ်ားစု တရားေတာ္မ်ားကို နာၾကားၾကရေတာ့မည္ဆိုသျဖင့္ ဝမ္းသာၾကသည္။
မွန္ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္။

ေဘာလုံးပြဲရွိေသာ စေန တနဂၤေႏြရက္မ်ားတြင္ ေဘာလုံးပြဲျပေပးသည္။ အျခားရက္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားႏွင့္ အျခားလူႀကီးလူငယ္မ်ား ဇာတ္ကားလာၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာထဲကေပးေသာ မီးစက္မီးက ည ၉ နာရီခြဲ အထိသာျဖစ္သျဖင့္ အဆင္မေျပ။ တစ္ခါတရံ မီးစက္ေမာင္းျပရသည္။ ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ မနက္ခင္း သီလယူၿပီး၍ ေန႔လည္ နားေနခ်ိန္မ်ားတြင္ စကိုင္းနက္က လာေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ဥပုသ္သည္မ်ားအတြက္ ဖြင့္ေပးသည္။

တကယ္ေတာ့ "ဥပုသ္သည္မ်ား"ဆိုေသာ္လည္း ရြာ၏အိမ္ေျခသုံးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးမွ လူႀကီးမ်ားကသာ ဥပုသ္လာေစာင့္ၾကသည္။ က်န္သူမ်ားမွာ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမွသာ ဥပုသ္ေက်ာင္းလိုက္ေလ့ ရွိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ "ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္မွ အလွဴခံဆရာေတာ္နဲ႔ တိုးေနဦးမယ္"ဟုဆိုကာ ဥပုသ္ေက်ာင္း မလိုက္ၾက။

သို႔ေသာ္ မည္သူက မည္သို႔ေျပာသည္ျဖစ္ေစ ဆရာေတာ္ကေတာ့ သူ႔စိတ္ကူးအတိုင္း
လုပ္စရာရွိသည္ကို မဆုတ္မနစ္ မယိမ္းမယိုင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

ရြာသူရြာသားမ်ားက အစည္းအေဝးေခၚသည္ကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းအတြက္ လုပ္အားေပးရန္ လိုအပ္လ်င္ "လာခ်င္တဲ့သူ လာလိမ့္မယ္"ဟုဆိုကာ
မိုက္ႏွင့္ ဟစ္ၿမဲဟစ္သည္။

ရြာသူရြာသားမ်ားက အလွဴခံသည္ကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း "ငါ့အတြက္မဟုတ္၊ ေက်ာင္းအတြက္ပဲ၊ လွဴခ်င္တဲ့သူ လွဴလိမ့္မယ္" ဟု ဆိုကာ တရားေဟာသည့္အခါတိုင္း ေက်ာင္းျပဳျပင္ရန္အတြက္ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွပါဝင္ၾကရန္ ႏႈိးေဆာ္ေပးၿမဲ ႏႈိးေဆာ္ခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ "ဘုန္းႀကီးက ျခင္းခတ္နည္း ေဘာလုံးကန္နည္း သင္ေပးမလို႔လား" ဟု အ,ပမနာပ ေျပာဆိုေနၾကသည့္ ၾကားမွပင္ ေႏြရာသီယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းမ်ားဖြင့္သည္။ "ဘုန္းႀကီးလူထြက္မယားျဖစ္ခ်င္ၾကတာလား" ဟူသည့္ အဖ်က္စကားမ်ားၾကားမွပင္ ဓမၼစၾကာဝတ္အသင္းဖြဲ႔ေပးခဲ့သည္။

ရဟန္းဒကာ၊ ဒကာမမ်ားလွဴထားေသာ သူပိုင္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ပရင္တာမ်ားျဖင့္ ရြာထဲရွိ လူငယ္မ်ားကို စာစီစာ႐ိုက္ႏွင့္ ဖိတ္စာ႐ိုက္နည္းမ်ား သင္ၾကားေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာထဲ၌ သာေရးနာေရးအစုအမႈရွိလ်င္ အခမဲ့နီးပါး ႏႈန္းထားျဖင့္ ႐ိုက္ေပးေစသည္။ "စီးပြားေရးဘုန္းႀကီး"ဟု နာမည္တပ္ၾကေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ကေတာ့ အၿပဳံးမပ်က္ကူညီခဲ့၏။

ရပ္ရြာလူအခ်ိဳ႕မွ ကင္ပြန္းတပ္ျခင္းမ်ားထဲတြင္ 'စကားေျပာသလို တရားေဟာသည့္ကိုယ္ေတာ္' ဆိုတာလည္းပါသည္။
မွန္သည္။ ဆရာေတာ္တရားေဟာလ်င္ အသံေနအသံထား၊ အလွည့္အပတ္မ်ားႏွင့္ မေဟာတတ္။ စာခ်သလို ပါဠိအကိုးအကား သာဓကမ်ားႏွင့္သာ ေဟာသျဖင့္ အလွည့္အပတ္မ်ားႏွင့္ေဟာေလ့ရွိေသာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေဂါစရကံက ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ယွဥ္ကာ တရားေဟာမေကာင္း ဟု သမုတ္ၾကသည္။

ဆရာေတာ္၏ ေဟာပုံေဟာကြက္ကို သံဃာအခ်င္းခ်င္း ေလးစားၾကသည္ကိုမူ အျပစ္ေျပာသူအခ်ိဳ႕နားမလည္ခဲ့ၾက။
"ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ခဲ့တာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာရယ္"ဟု အရပ္ထဲမွာ တီးတိုးဆိုၾကသည္။ မေက်လည္သူတို႔၏ အတင္းစကားထဲတြင္ မႏၲေလးသို႔ မၾကာခဏ သြားျခင္းကလည္း ဆရာေတာ္၏ ျပစ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ဆရာေတာ္ ၿမိဳ႕ကျပန္လာလ်င္ ရြာအတြက္ ေက်ာင္းအတြက္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ပါလာစၿမဲျဖစ္ေသာ္လည္း အျပစ္ျမင္သူ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျပစ္ေျပာၿမဲ ေျပာဆဲပင္။

( ၄ )

" ေဟာ့ဒီကိုယ္ေတာ္ေရာက္လာမွ အိမ္ကို ကပ္ရတယ္ မရွိပါဘူး၊ ၾကာရင္ ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္ ေခ်ာင္းေပါက္ေတာ့မယ္ "

" ဟိုေကာင္မေလးေတြ ေက်ာင္းသြားတာ ရိုးမွ ႐ိုးရဲ႕လားေအဟဲ့၊ သူတို႔ ေဝယ်ာေဝစၥလုပ္တာကလည္း ကုန္ကုန္ႏိုင္တယ္မရွိဘူး တကတည္း"

" --------- "

" ငါတို႔ကိုယ္ေတာ္ကလည္း ကာလသားေတြတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျခင္းခတ္ ေဘာလုံးကန္ၿပီး သာသနာျပဳေနလိုက္တာမ်ား၊ ၾကည္ညိဳစရာ တစ္စက္ကေလးမွကို မရွိဘူးေဟ့၊ စိတ္ပ်က္တယ္ "

" --------- "

" ငါတို႔ဘုန္းႀကီးကလည္း ဒီမႏၲေလးပဲ ဂဒီး ဂဒီး သြားေနတာ၊ ေက်ာင္းကပ္တယ္လို႔ကို မရွိဘူး၊ အေရးအေၾကာင္းဆို သူ႔လွမ္းလွမ္းပင့္ေနရတာက တစ္လုပ္ "

" အင္း---စာေလးေပေလးေတာ့ တတ္ပါရဲ႕၊ အေနအထိုင္မတတ္တာေလးက ဆိုးေနတာ။ ဘုန္းႀကီးဆိုးပါကြာ "

"------------"

ထိုသို႔ သူတို႔ေျပာသည့္ 'ဘုန္းႀကီးဆိုး'၏ လက္ထက္တြင္ ေက်ာင္းအိုႀကီးကို ျပဳျပင္၍ ၿပီးစီးသြားသည္။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ အၿပီးသတ္ၿပီးသြားသည္။ ေလးပင္တိုင္ျဖင့္ အမိုးမုုိးထားေသာ သိမ္အေဆာက္အဦးကို အုတ္နံရံႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေဆးသုတ္ၿပီးသြားသည္။ ေစတီထီးေတာ္တင္ၿပီးသြားသည္။ ေဂါပကအဖြဲ႔ကို စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္း ၿပီးသြားသည္။

နဂိုက မိသားစုႏွစ္ဆယ္ေလာက္သာ အမာခံရွိရာမွ ရြာတစ္ဝက္ေက်ာ္ အမာခံျဖစ္လာသည္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္း ခုႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဖြင့္ၿပီးသြားသည္။ ဖြဲ႔ေပးထားေသာ ဓမၼစၾကာဝတ္အသင္းတြင္ အျပစ္ေျပာဆိုသူတို႔၏ သားသမီးအခ်ိဳ႕အပါအဝင္ အေယာက္သုံးဆယ္ ေက်ာ္လာသည္။

အၿမဲဝတ္ကိုရင္ ၅ ပါးအထိရွိလာၿပီး ၿမိဳ႕စာသင္တိုက္သို႔ ၂ ပါး ပို႔ေဆာင္ထားႏိုင္ခဲ့ သည္။ ရြာထဲမွ အျပစ္ေျပာသည့္စကားသံတို႔ မရပ္ေသးေသာ္လည္း "ဒီလိုဘုန္းႀကီးမ်ိဳးရတာ အုန္းတစ္ပင္ရြာ ကံေကာင္းတယ္"ဟု ေဘးရြာမ်ားက မွတ္ခ်က္ျပဳၾကသည္။

ဆရာေတာ္၏ မနားမေန၊ ႀကိဳးစားပမ္းစား စည္း႐ုံး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အုန္းတစ္ပင္ရြာဦးေက်ာင္းသည္ ေန႔ေန႔ညည ဝင္ထြက္သြားလာၾကေသာ ဒကာ ဒကာမ ႀကီးငယ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားစိုေျပလာခဲ့သည္။

ထို႔သို႔ ေျပာင္းလဲလာေသာ ရြာဦးေက်ာင္းႏွင့္အတူ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးတိုးႏွင့္ ႏွလုံးေသြးေၾကာက်ဥ္း ေရာဂါတို႔ ေပါင္းဆုံ၍ တိုက္ခိုက္ခံရေသာ ဆရာေတာ္သည္လည္း တစ္လတစ္ေခါက္၊ ဆယ့္ငါးရက္တစ္ေခါက္ဆိုသလို မႏၲေလးသို႔ သြားခ်ည္ျပန္လွည့္ၾကြခါ ႀကိတ္မွိတ္ကုသခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ တစ္ခါၾကြလ်င္ ဆယ္ရက္ ဆယ့္ငါးရက္ ၾကာသည္အထိ မႏၲေလး၌ သီတင္းသုံးကာ ေဆးကုသမႈ ခံယူရေတာ့သည္။

သူ၏တပည့္ဒကာမမ်ားက တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆးဖိုးဝါခ လွဴဒါန္းၾကေသာ္လည္း အျပစ္ေျပာသူ ရပ္ရြာလူအခ်ိဳ႕၏ ပါးစပ္ဖ်ားက ထြက္က်လာသည့္စကားမ်ားက ရင္နာစရာ။

"ဘုန္းႀကီးဆိုး! ဒါမွပဲ ၿငိမ္ေတာ့တယ္"

"သူ႔မွာ သူေဌးဒကာ ဒကာမေတြရွိတာပဲ၊ သူတို႔ကုလိမ့္မယ္ေပါ့"

( နိဂုံး )

" ကိုယ့္ရြာရဲ႕ ဆရာေတာ္ပဲဗ်၊ ေနာက္ဆုံး ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ လုပ္သင့္တာေပါ့၊ က်ဳပ္က ၅ သိန္း မ,တည္ လွဴမယ္ဗ်ိဳ႕ "

" ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ အနည္းဆုံး မႏၲေလးဇာတ္ေတာ့ ငွားမွ တင့္တယ္မွာရယ္၊ ကဲ ကဲ က်ဳပ္လည္း ၃ သိန္းလွဴမယ္ဗ်ာ"

" က်မအတြက္ ၁ သိန္း စာရင္းတို႔ထားလိုက္ပါ"

"---------------"

" အင္း--ဧယာဥ္က်ဴးဖို႔ေတာ့ မုံရြာမင္းသမီးငွားမွ ေကာင္းမယ္ေနာ္၊ ဒီနားက ေပါေလာေရွာေလာ မင္းသမီးေတြေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ဘူးေတာ့၊ ေရာ့ ဒီမယ္ က်ဳပ္တို႔အိမ္က ငါးေသာင္း"

"---------------"

ယခုၾကားေနရေသာ အသံမ်ားသည္ ပ်ံေတာ္မူသြားေသာ ဆရာေတာ္၏ စ်ာပနကို စည္စည္ကားကား က်င္းပႏိုင္ရန္အတြက္ ရြာဦးေက်ာင္းဓမၼာ႐ုံေပၚ၌
အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္ရင္း လိုအပ္သည့္အလွဴေငြမ်ားကို သဒၶါတရားထက္သန္စြာျဖင့္ မ,တည္ လွဴဒါန္းေနၾကေသာ 'အုန္းတစ္ပင္ရြာ'ဒကာ ဒကာမတို႔၏ အသံမ်ားပင္ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္၏ ရုပ္ကလာပ္ကို မီးပူေဇာ္ၿပီးေနာက္ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ အ႐ိုးျပာတို႔ကို ရတနာစံေက်ာင္းေတာ္၌ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ထားၿပီး အႏၲိမစ်ပနပူဇာသဘင္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေနာက္သုံးလအၾကာ တေပါင္းလျပည့္ေန႔၌ ဇာတ္သဘင္မ်ား၊ ဧယာဥ္က်ဴးမ်ားျဖင့္ ခန္းနားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပႏိုင္ေရး အစည္းအေဝးႀကီးကို က်င္းပေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ကိုယ့္ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ပ်ံေတာ္မူ၍ ဝိုင္းဝန္းစုေပါင္း လွဴဒါန္းၾကသည္မွာ မထူးဆန္းေသာကိစၥျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ဆရာေတာ္၏ စ်ာပနအတြက္ မ,တည္ လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားစာရင္းတြင္ ဆရာေတာ္ရွိစဥ္က အျပစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာသူတို႔က ထိပ္ဆုံးမွပါဝင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ရွိစဥ္က ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ့္ကန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္အတြက္ မၾကာခဏအစည္းအေဝးေခၚေတာ့ ဆရာေတာ္အား 'အစည္းအေဝးကိုယ္ေတာ္'ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ ယခု အစည္းအေဝး၌ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိၾကသည္။

ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ့္ကန္ ျပဳျပင္မြမ္းမံရန္ အလွဴခံေတာ့ 'အလွဴခံကိုယ္ေတာ္'ဟု သမုတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္
ဆရာေတာ္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဇာတ္သဘင္မ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္က,ခုန္ၾကရန္
ရက္ေရာစြာျဖင့္ လွဴဒါန္းသမႈျပဳေနၾကေလၿပီ။

ဆရာေတာ္ျခင္းခတ္ ေဘာကန္သျဖင့္ ပူေဇာ္ ၾကည္ညိဳရန္ မတန္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ ယခုမူ ဆရာေတာ္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ 'ေနာက္ဆုံးပူေဇာ္ျခင္း'ဟု ကင္ပြန္းတပ္ကာ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ပြဲငယ္ ပြဲႀကီး ဝွဲခ်ီးက်င္းပခ်င္ၾကျပန္ေလသည္။

ဆရာေတာ္ရွိစဥ္က ဝေအာင္မပူေဇာ္ၾကပါဘဲႏွင့္ ဆရာေတာ္ပ်ံေတာ္မူမွ ပြဲႀကီးပြဲငယ္ အသြယ္သြယ္က်င္းပ၍
"အႏၲိမစ်ာပနပူဇာ"အမည္တပ္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာက,ခုန္ ပူေဇာ္ေနၾကသူမ်ားကို ဆရာေတာ္သာ ျမင္ခြင့္ရလ်င္ အံ့ၾသစြာေငးေမာေနလိမ့္မည္ထင္သည္။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့
ထိုသို႔ေသာ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲမ်ားက်င္းပ၍
က,ခုန္ပူေဇာ္ျခင္းမ်ိဳးကို ဆရာေတာ္ဘုရား
မည္သို႔မွ် နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္မထင္ေပ။

အရွင္ေကာသလႅ(ေရဦး}