၂၀၀၂ မွာ ဘီအီးဘြဲ႕နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတယ္ ။ အလုပ္လက္မဲ့ ဘဝနဲ႔ စာသင္ရင္း ႐ုန္းကန္ရတာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ။ မစားေလာက္ေတာ့ ရည္းစားက သူ႔မုန႔္ဖိုးကေန ဖဲ့ၿပီး ထမင္းဖိုးေပးေကြၽးတယ္ ။ လမ္း ၃၀ အထက္ဘေလာက္ ေျမာင္းဖုံးေပၚက အမဲႏွပ္ နဲ႔ တခါပုံစား က်ပ္ ၂၀၀ ဆိုတာ ေက်းဇူးရွင္ဆိုင္ေလး ။
ခ်စ္သူနဲ႔ လည္း ေတြ႕ရ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားလည္းေျပာရ ညစာလည္းၿပီးတဲ့ ဆူးေလ ေဘးက မ်က္မွန္ဆိုင္ကို ညဘက္ဖြင့္တဲ့ ေဒါရိတ္ႀကီးဟာျမန္မာစာဌာနက ဆရာမဆိုင္ ၊ သူ႔ဆိုင္မွာ ညေပါင္းေရတြက္ရင္ ရာဂဏန္းမက အားေပးခဲ့ရတယ္ ။
အလုပ္ေခၚစာ ဆိုတာ လိပ္ေက်ာေပၚက အေမြးလို ရွားတဲ့ေခတ္ပါ ။
ဘာရရ ဘာလာလာ လုပ္မယ္ ႏိုင္ငံျခားသားက ငါ့ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ထိုးျပခိုင္းလည္း လုပ္မယ္လို႔ ခ်စ္သူကို ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္ ။
ႏိုင္ငံျခား ပဲ ထြက္အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ အေဒၚေတြ အမဝမ္းကြဲေတြက တသက္လုံး ေပါင္လိုက္ ရာသီခ်ိန္ေ႐ြးၿပီး အလႉမွာဝတ္ျပလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ေ႐ႊထည္ေလးေတြ ခြၽတ္ေပးေတာ့ ရန္ကုန္မွာေရာင္း ခ်စ္သူဆီအပ္ အလုပ္ပြဲစားလက္ ကိုယ့္ဘဝကို အပ္တယ္ေပါ့ေလ .....။
ပထမဆုံး စင္ကာပူ အလုပ္အင္တာဗ်ဴး သတင္းသန႔္သန႔္ ၾကားလို႔ ဆင္ထရယ္ ဟိုတယ္ ကိုသြား...လားလား ဟိုမွာ HR က တထပ္လုံး ငွားထားတာ လူေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ ၊ မနက္ ၈ နာရီကေစာင့္တာ ည ၇ နာရီထိုးမွ ဗ်ဴးခြင့္ရ ။ ၃ ခြန္းပဲ ေျဖခဲ့ရပါတယ္ ။ ဓာတ္ေလွခါး ထဲမွာ မ်က္ရည္ပူေတြ ဘယ္ကဘယ္လို က်လာမွန္း မသိဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ထုံအီသြားတာပါပဲ ။ ထရိတ္ဒါးစ္ဆမ္းမစ္ပါ့ခ္ဗ်ဴး ဆင္ထရယ္ ပါ့ခ္႐ြိဳင္ယယ္ ..လူေပါင္း ရာဂဏန္းၾကား အင္တာဗ်ဴးေတြ တိုးေဝွ႔သြား ။ အနားေတာင္ သီတမရခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါ့ ။
တခါေတာ့ အမွတ္တရ ရွိ ။ စလုံး အိပ္ခ်္အာရဲ႕ ေအးဂ်င့္ ဖုန္းနံပါတ္တခု တိုက္႐ိုက္ရလို႔ ဆက္ၿပီး သူ႔ ဘရိတ္ဖတ္စ္တိုင္းမ္မွာ သြားေတြ႕ရ ။ ဟိုက်ေတာ့ ငနဲက ေပါင္ေပၚမွာ ေစာ္တေပြ တင္လွ်က္ ကိုယ့္ကို ဗ်ဴးပါတယ္။ သူေပးတဲ့ terms & condition ေတြ လက္ခံရင္ ပြဲခ ၃ လစာနဲ႔ ကိုယ္အလုပ္ရပါၿပီ ။ ဒါေပတဲ့ ဖာသည္မ ( ဗမာမ ) တေယာက္ကို ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ သူရဲ႕ ဒစ္ဂ်စ္နတီ ကို ႐ြံေတာ့ ကိုယ္က တြန႔္ေန ။
တထိုင္တည္း အျငင္းခံရေတာ့ ေပါင္ေပၚက ဘဝအထုအေထာင္းဒဏ္ ေတေနတဲ့ အမႀကီးက ရိလိုက္တယ္ ။ မင္း တကယ္မငတ္ေသးလို႔ပါကြာတဲ့ ဟားဟာ ။
ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အဆက္အသြယ္ မစလို႔ အမွန္အကန္ သူေဌးနဲ႔ GM ဗမာ ျပည္ထိလာ ဝန္ထမ္းရွာတာနဲ႔ေတြ႕ ။ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္ရဲ႕ ေအာက္ေမ့တာ စင္ကာပူ မဟုတ္ ဂ်ဟိုး ပို႔လိုက္တာ ၂ ႏွစ္ၾကာတယ္ .။ ႏွပ္ခ်ခံရတဲ့ ဘဝအစပါ ။
ဂ်ဟိုး ၂ ႏွစ္ဟာ အသူရကာယ္ ဘုံသား ဘဝပါ . ..။ စာတအုပ္စာ မကပါဘူး။
ေနာက္ စင္ကာပူကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့တာ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာေပါင္း ၅၀၀ ထက္မနည္း အီးေမး ျပန္စာ မရခဲ့ပါ။ ၅၀ မဟုတ္ပါ ။ ၅၀၀ ။ ဗမာျပည္အလိုသာဆို ရဲစခန္း ေထာက္ခံစာနဲ႔ ေဒဝါလီ ခံရမွာပ ။
အလုပ္ရခ်င္လာေတာ့ အိပ္ခ်္အာ အင္တာဗ်ဴး အလြတ္ရပါတယ္ ။
တခ်ိဳ႕ေတြက လက္ရွိ အေန ေလး ျမင္ၿပီး ဖိုးစီ မင္း ကံေကာင္းသာပါလား ဆို မခ်ိတဲ့ ရင္က ရီခ်င္လာလို႔ ေဖာက္သည္ခ်တာ ။
မ်က္ရည္ျခဴ တာ ႂကြားဝါ လိုစိတ္ တစိမွ မရွိ ၊ ငါက်ိန္၏ ။
အားပ်က္ စိတ္ေလွ်ာ့ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မင္းတို႔ ေရွ႕က ကြီးေတြ ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းဟာ ယီးမွ သာယာတယ္ ထင္မေနၾကနဲ႔ ေစာက္ကေလးေတြရ ။
ဒီအထဲမွာ စစ္အစိုးရ ႏွိပ္ကြပ္ထားခဲ့တဲ့ ပညာေရးကာလ တစမွ မပါဘူး ။
ဝင္းႏိုင္ဦး
No comments:
Post a Comment