မန္လည္ဆရာေတာ္ဟု ဆုိလွ်င္ ယေန႔ေခတ္တုိင္ သိသူမ်ားစြာ ရွိေနၾကဦးမည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ လက္ရာမြန္မ်ားအနက္ မာဃေဒ၀လကၤာသစ္ကုိ ယေန႔ထိတုိင္ သုံးေနၾကတုန္းပင္။ ထုိက်မ္းကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ရဟန္း ၁၀ ၀ါတြင္ စတင္ေရးခဲ့ၿပီး မအားမလပ္ေသာ သာသနာ့တာ၀န္မ်ားေၾကာင့္ ၃၃ႏွစ္ၾကာ ၁၂၆၆ ခုႏွစ္မွ ၿပီးဆုံးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးအား သာယာ၀တီမင္းလက္ထက္ စစ္ကုိင္းၿမဳိ႕ အင္းေတာ္ၿမဳိ႕နယ္ မန္လည္ၿမဳိ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး မိဘႏွစ္ပါး မွာ ဦးထင္ညဳိ ႏွင့္ေဒၚေျဖ ျဖစ္ၿပီး လူနာမည္ ေမာင္မာ ျဖစ္သည္။ ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကုိ ငယ္စဥ္ကပင္ ဆရာနည္းက်က်သင္ယူခဲ့ၿပီး ဘဂၤလီ ၊ နာဂရီ ၊ သီဟုိဠ္ ၊ သကၠတ ၊ မာဂဓ စသည့္ ဘာသာမ်ဳိးစုံကုိ တတ္ကြ်မ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္ထုိအခါက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အတုယူခဲ့ရၿပီး စာေပေ လာကအတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္သူျဖစ္သည္။ အေရး ၊ အေဟာ ၊ အက်င့္ ဘက္စုံထူးခြ်န္သည့္အျပင္ ေဒြးခ်ဳိး ၊ ေလးခ်ဳိး ၊ ေတးထပ္ ၊ ရတု အစရွိသည့္ ကဗ်ာ၊ စာ မ်ဳိးစုံကုိလည္း ပါရဂူေျမာက္ေရးဖြဲ႔ႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ မာဃေဒ၀လကၤာသစ္အျပင္ အျခားက်မ္းစာေပါင္း ၃၀ခန္႔ ကုိျပဳစုခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္သက္လုံးတြင္ စာေပမ်ားေလ့လာဆည္းပူးျခင္း ၊ က်မ္းမ်ားျပဳစုျခင္း ၊ စာသင္သားမ်ားအား စာေပပို႔ခ်ခင္း အလုပ္မ်ားကို မနားမေနလုပ္ ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
မန္လည္ဆရာေတာ္ ရွင္ဇ၀န အား မန္လည္ၿမဳိ႕၀န္ မင္းထင္မင္းလွက ဘံုခုနစ္ဆင့္႐ွိေသာ ျပာသာဒ္ေက်ာင္းႀကီးကို ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၿပီးေနာက္ ထုိေက်ာင္းကိုအစြဲျပဳကာ မန္လည္ဆရာေတ္ာဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ ဆန္းသံခိပ္ ႏွင့္ အလကၤာသံခိပ္က်မ္းမ်ားကို စီရင္ေရးသားေနဆဲကာလတြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ပ်ံလြန္သည့္အခ်ိန္မွာ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္ ၊ ေတာ္သလင္း လဆန္း ၁၃ ရက္ ၊ နံနက္ ၁နာရီ ၃၀ မိနစ္ျဖစ္ၿပီး ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္၏ အသက္မွာ သက္ေတာ္ ၇၉ ၀ါေတာ္ ၅၆ ၀ါ ရွိၿပီျဖစ္သည္။
မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ထုံးစံအတုိင္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးနံေဘးတြင္ ေစတီတစ္ဆူ၌ ဂူသြင္းျမဳပ္ႏွံ သၿဂၤဳိဟ္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ျမဳပ္ႏွံၿပီး ၃ လ ခန္႔အၾကာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ တပည့္ရင္း ကပၸိယ ဦးဘရင္က ဆရာေတာ္ႀကီးအား အိပ္မက္ျမင္မက္ေၾကာင္း ဂူတြင္းမွ ထုတ္ယူ၍ ၾကည့္ရႈခြင့္ေပးပါရန္ ငုိယုိေျပာၾကားသည္။ ဒုတိယ မန္လည္ဆရာေတာ္က မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း တားေသာ္လည္း ဒကာရင္းျဖစ္သူမွာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုယုိေျပာဆုိေနသည့္အတြက္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဂူကုိဖြင့္ကာ အေလာင္းေတာ္အား ထုတ္ၾကည့္ၾကေလသည္။
ဤတြင္ အံၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆရာေတာ္၏ ရုပ္အေလာင္းသည္ ပ်က္စီးျခင္း ၊ ပုပ္သုိးနံေစာ္ျခင္း မရွိပဲ ပကတိက်ိန္းစက္ေနသည့္အလား ဖူးေမွ်ာ္လုိက္ၾကရသည္။ ထုိအခါမွ လူအေပါင္းတုိ႔ အုံးအုံးကြ်တ္ကြ်န္ျဖစ္လာၿပီး အေလာင္းေတာ္ကုိ မွန္ေခါင္းျဖင့္ ေျပာင္းထည့္၍ အပူေဇာ္ခံ ထားရွိၾကေပသည္။ သစ္ေစးကုိင္၍ ေရႊခ်ထားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ၾကြင္းက်န္ေသာရုပ္ကလာပ္ကုိ ယေန႔တုိင္ စံေက်ာင္းေတာ္တြင္ ဖူးေမွ်ာ္ႏုိင္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီလ ၊သမာဓိတန္ခုိးကား အံဖြယ္သတၱိပါတကား…
ဂႏၱ၀င္စာဆုိေတ္ာႀကီးမ်ား – သန္း၀င္းလႈိင္
သိသင့္သိစရာ သမုိင္း၀င္ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ – နႏၵာမုိးၾကယ္
#Unicode Version#
မန်လည်ဆရာတော်ဟု ဆိုလျှင် ယနေ့ခေတ်တိုင် သိသူများစွာ ရှိနေကြဦးမည်။ ဆရာတော်ကြီး၏ လက်ရာမွန်များအနက် မာဃဒေဝလင်္ကာသစ်ကို ယနေ့ထိတိုင် သုံးနေကြတုန်းပင်။ ထိုကျမ်းကို ဆရာတော်ကြီးသည် ရဟန်း ၁၀ ဝါတွင် စတင်ရေးခဲ့ပြီး မအားမလပ်သော သာသနာ့တာဝန်များကြောင့် ၃၃နှစ်ကြာ ၁၂၆၆ ခုနှစ်မှ ပြီးဆုံးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ဆရာတော်ကြီးအား သာယာဝတီမင်းလက်ထက် စစ်ကိုင်းမြို့ အင်းတော်မြို့နယ် မန်လည်မြို့တွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး မိဘနှစ်ပါး မှာ ဦးထင်ညို နှင့်ဒေါ်ဖြေ ဖြစ်ပြီး လူနာမည် မောင်မာ ဖြစ်သည်။ ပိဋကတ်စာပေကျမ်းဂန်များကို ငယ်စဉ်ကပင် ဆရာနည်းကျကျသင်ယူခဲ့ပြီး ဘင်္ဂလီ ၊ နာဂရီ ၊ သီဟိုဠ် ၊ သက္ကတ ၊ မာဂဓ စသည့် ဘာသာမျိုးစုံကို တတ်ကျွမ်းခဲ့သူဖြစ်သည်။ ထိုခေတ်ထိုအခါက ဆရာတော်ကြီးများ အတုယူခဲ့ရပြီး စာပေေ လာကအတွက် အဖိုးမဖြတ်နိုင်သူဖြစ်သည်။ အရေး ၊ အဟော ၊ အကျင့် ဘက်စုံထူးချွန်သည့်အပြင် ဒွေးချိုး ၊ လေးချိုး ၊ တေးထပ် ၊ ရတု အစရှိသည့် ကဗျာ၊ စာ မျိုးစုံကိုလည်း ပါရဂူမြောက်ရေးဖွဲ့နိုင်သူ ဖြစ်သည်။ မာဃဒေဝလင်္ကာသစ်အပြင် အခြားကျမ်းစာပေါင်း ၃၀ခန့် ကိုပြုစုခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည်။ တစ်သက်လုံးတွင် စာပေများလေ့လာဆည်းပူးခြင်း ၊ ကျမ်းများပြုစုခြင်း ၊ စာသင်သားများအား စာပေပို့ချခင်း အလုပ်များကို မနားမနေလုပ် ဆောင်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။
မန်လည်ဆရာတော် ရှင်ဇဝန အား မန်လည်မြို့ဝန် မင်းထင်မင်းလှက ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ်ကျောင်းကြီးကို ဆောက်လုပ်လှူဒါန်းပြီးနောက် ထိုကျောင်းကိုအစွဲပြုကာ မန်လည်ဆရာတေ်ာဟု ကျော်ကြားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လယ်တီဆရာတော်ကြီး၏ တောင်းပန်လျှောက်ထားချက်အရ ဆန်းသံခိပ် နှင့် အလင်္ကာသံခိပ်ကျမ်းများကို စီရင်ရေးသားနေဆဲကာလတွင် ပျံလွန်တော်မူခဲ့သည်။ ပျံလွန်သည့်အချိန်မှာ ၁၂၈၂ ခုနှစ် ၊ တော်သလင်း လဆန်း ၁၃ ရက် ၊ နံနက် ၁နာရီ ၃၀ မိနစ်ဖြစ်ပြီး ထိုအချိန်တွင် ဆရာတော်၏ အသက်မှာ သက်တော် ၇၉ ဝါတော် ၅၆ ဝါ ရှိပြီဖြစ်သည်။
မန်လည်ဆရာတော်ဘုရားကြီး ပျံလွန်တော်မူပြီးနောက် ထုံးစံအတိုင်း ကျောင်းတော်ကြီးနံဘေးတွင် စေတီတစ်ဆူ၌ ဂူသွင်းမြုပ်နှံ သြင်္ဂိုဟ်ခဲ့သည်။ ထိုသို့မြုပ်နှံပြီး ၃ လ ခန့်အကြာတွင် ဆရာတော်ကြီး၏ တပည့်ရင်း ကပ္ပိယ ဦးဘရင်က ဆရာတော်ကြီးအား အိပ်မက်မြင်မက်ကြောင်း ဂူတွင်းမှ ထုတ်ယူ၍ ကြည့်ရှုခွင့်ပေးပါရန် ငိုယိုပြောကြားသည်။ ဒုတိယ မန်လည်ဆရာတော်က မသင့်တော်ကြောင်း တားသော်လည်း ဒကာရင်းဖြစ်သူမှာ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုယိုပြောဆိုနေသည့်အတွက် နောက်ဆုံးတွင် ဂူကိုဖွင့်ကာ အလောင်းတော်အား ထုတ်ကြည့်ကြလေသည်။
ဤတွင် အံသြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ဆရာတော်၏ ရုပ်အလောင်းသည် ပျက်စီးခြင်း ၊ ပုပ်သိုးနံစော်ခြင်း မရှိပဲ ပကတိကျိန်းစက်နေသည့်အလား ဖူးမျှော်လိုက်ကြရသည်။ ထိုအခါမှ လူအပေါင်းတို့ အုံးအုံးကျွတ်ကျွန်ဖြစ်လာပြီး အလောင်းတော်ကို မှန်ခေါင်းဖြင့် ပြောင်းထည့်၍ အပူဇော်ခံ ထားရှိကြပေသည်။ သစ်စေးကိုင်၍ ရွှေချထားသော ဆရာတော်ကြီး၏ ကြွင်းကျန်သောရုပ်ကလာပ်ကို ယနေ့တိုင် စံကျောင်းတော်တွင် ဖူးမျှော်နိုင်ပေသည်။ ဆရာတော်ကြီး၏ သီလ ၊သမာဓိတန်ခိုးကား အံဖွယ်သတ္တိပါတကား…
ဂန္တဝင်စာဆိုတေ်ာကြီးများ – သန်းဝင်းလှိုင်
သိသင့်သိစရာ သမိုင်းဝင်ဖြစ်ရပ်များစွာ – နန္ဒာမိုးကြယ်
No comments:
Post a Comment