ေရႊသမင္ဘယ္ကထြက္
လကၤာဒီပခ်စ္သူစစ္တမ္း
 |
| လူမင္း ကိုလကၤာဒီျပဇတ္တြင္ေတြ့ရစဥ္ |
လကၤာဒီပခ်စ္သူျပဇာတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဝဖန္သံေတြ (ဒဲ့ေျပာရင္ေတာ့) ဆဲသံေတြ ညံေနတာေတြ႔ရတယ္။အဓိကကေတာ့အဝတ္အစား နဲ႔ အျပင္အဆင္ပိုင္းကို ပရိသတ္မ်ား သေဘာ
မက်ၾကတာေတြ႔ရတယ္။ တဘက္ကလည္း ပြဲကခါနီး တစ္ပတ္အလိုက်မွ ဒီဇိုင္နာ ေျပာင္းလိုက္ရတာေတြ၊ လကၤာဒီပခ်စ္သူ႐ုပ္ျပဖန္တီး႐ွင္ ဆရာဝသုန္ရဲ႕အဝတ္အစားဒီဇိုင္းေတြ သံုးခြင့္
မရလို႔ ဝတ္စံုဖန္တီးရာမွာ အခက္ေတြ႔တာစတဲ့ အေၾကာင္း
ျပခ်က္ေပးသံေလးေတြ တစြန္းတစ ၾကားရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီျပဇာတ္ကို အသားလြတ္ကဲ့ရဲ႕ေဝဖန္တာမဟုတ္ဘဲ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္ေဝဖန္ခ်င္တယ္။
ျပဇာတ္မကခင္ကတည္းက
==================
လကၤာဒီပခ်စ္သူကို ျပဇာတ္ျပန္ အသက္သြင္းမယ့္အေၾကာင္းစာနယ္ဇင္းမိတ္ဆက္ပြဲလုပ္တဲ့ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ၂၀၁၇ဒီဇင္ဘာလကတည္းက ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ဖိတ္စာ ေဖာ္ျပခ်က္အရ
Mandalay Entertainment က စီစဥ္ၿပီး ဒါ႐ိုက္တာကဇာနည္ေဌး၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕သားလကၤာညိဳကဇာတ္ၫႊန္းခြဲၿပီးဇာတ္ဆရာ ခ်စ္စရာ(မႏၲေလး)လို႔ ေတြ႔ရတယ္။အဲဒီတုန္းက
ျပဇာတ္သ႐ုပ္ေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ထားသူမ်ားကအခု ကျပသြားတဲ့ လူစာရင္းနဲ႔ မတူပါဘူး။ေက်ာ္သူ၊ သူထူးစံ၊ေက်ာ္ေက်ာ္ဗိုလ္၊ ခိုင္သင္းၾကည္၊ဆုျမတ္ႏိုးဦး တို႔ပါဝင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ဒီႏွစ္ပိုင္းထဲမွာပဲ လကၤာဒီပခ်စ္သူ ျပဇာတ္ကမယ့္ အစီအစဥ္သူ မသိရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အားလံုးစီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ဆက္လုပ္ၾကပါ၊ ' စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္' သူ ခြင့္ျပဳပါတယ္
ဆိုတဲ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စကားသံထြက္ေပၚလာၿပီး ဂယက္ထခဲ့ပါတယ္။စီစဥ္သူေတြဘက္ကလည္း ဆရာခ်စ္ဆီက တရားဝင္စာခ်ဳပ္နဲ႔ ျပဇာတ္ကျပခြင့္ ဝယ္ယူထားတာပါဆိုၿပီး အေထာက္
အထားေတြနဲ႔ ျပန္႐ွင္းထားတာလည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။အဲဒီကိစၥရဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္းစံုကို မသိရေပမယ့္ ေသခ်ာတာက လကၤာဒီပခ်စ္သူ ျပဇာတ္ဟာ ဇာတ္လမ္းအစကတည္းက ဖန္တီးသူနဲ႔
စီစဥ္သူေတြအၾကား အဖုအထစ္ ႐ွိခဲ့ပံုပါပဲ။
အဲဒီျပႆနာအၿပီး လကၤာဒီပခ်စ္သူျပဇာတ္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖမယ့္အေၾကာင္း ေၾကျငာထုတ္ျပန္လာတယ္။ဒါ႐ိုက္တာေနရာမွာေမာင္သီ၊ဇာတ္ၫႊန္း သန္းထိုက္(ေရႊရိပ္)၊လကၤာညိဳက တြဲဖက္
ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္သြားၿပီး မူလစီစဥ္ထားတဲ့ ဇာတ္ဆရာ ခ်စ္စရာ(မႏၲေလး)ဆိုတာလည္း မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။
ျပဇာတ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စီစဥ္သူနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာတို႔က ထူးျခားခမ္းနားေအာင္ စီစဥ္တင္ဆက္သြားမယ္လို႔ အင္တာဗ်ဴးေတြေျဖထားတာေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ Mandalay
Entertainment က ပြဲစီစဥ္သူရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေျဖတာကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ စႏိုးစေနာင့္ စျဖစ္လာတယ္။သူေျဖထားတဲ့အထဲမွာ ( လူေတြက လကၤာဒီပခ်စ္သူ ဆိုတာနဲ႔
ရာမ၊လကၡဏဇာတ္ကို ေျပးျမင္ၾကတယ္။တကယ္ေတာ့ ရာမ၊လကၡဏဇာတ္ မဟုတ္ဘူး။ဆရာႀကီးခ်စ္ဦးညိဳ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ဝတၳဳကို ျပန္ကမွာ။) လို႔ ေျပာသြားတယ္။
အေတာ္ေလးအံ့အားသင့္မိသလို၊စိတ္လည္း အေတာ္ပ်က္မိပါတယ္။ျပဇာတ္ကဖို႔ လကၤာဒီပခ်စ္သူဝတၳဳကို တရားဝင္ဝယ္ယူထားၿပီး ပြဲစီစဥ္တဲ့သူကအစ ဒီလိုတလြဲတေခ်ာ္ အယူအဆနဲ႔
ဆိုရင္ ျပဇာတ္ျဖစ္လာရင္လည္း ေသာက္တလြဲေတြ လာေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။
ရာမယဏ နဲ႔ လကၤာဒီပခ်စ္သူ
===================
ရာမယဏဇာတ္ နဲ႔ လကၤာဒီပခ်စ္သူဝတၳဳ အတူတူလို႔ ထင္တဲ့သူေတြ နဲ႔ မတူဘူးလို႔ ထင္တဲ့သူေတြ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိပါတယ္။ပြဲစီစဥ္သူေျပာသြားတာက(မဟုတ္ဘူး)ဆိုတာေတာ့ အေတာ္႐ုပ္ဆိုး
ပါတယ္။ဒါ့အျပင္(စိတ္ကူးယဥ္ေရးထားတာ)လို႔ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။
ရာမယဏဇာတ္ရဲ႕ မူရင္းဖန္တီးသူ ဝါလမိကိ( Valamiki)ဟာ အိႏၵိယစာဆိုပါ။ ဘီစီ ၄ ရာစုေလာက္ကတည္းက ရာမယဏဇာတ္ (လကၤာ႐ွည္)ႀကီးကို ေရးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အာ႐ွတိုက္
ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားက ရာမယဏကို ဆင့္ပြားေရးဖြဲ႔တာေတြ၊ဇာတ္အျဖစ္ ကျပတင္ဆက္တာေတြကို ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာမွာလည္း အင္းဝေခတ္ကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံဓေလ့ကြဲျပားမႈအလိုက္ ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုေတြနဲ႔ ဇာတ္ကြက္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္း
လဲတာေတြ ႐ွိေပမယ့္ မူလဘူတရာမယဏရဲ႕ theme နဲ႔အႏွစ္သာရကို မပ်က္စီးေအာင္ adaptation လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္႐ႈမွတ္သားဖူးပါတယ္။
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ရာမယဏဇာတ္ကို လကၤာဒီပခ်စ္သူအျဖစ္ျပန္လည္ဖန္တီးေတာ့လည္း ရာမယဏကို သစၥာမေဖာက္ခဲ့ပါဘူး။လကၤာဒီပသိန္းခိုျပည္၊အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းေဒသ၊မိထိလာျပည္၊
အယုဒၶယျပည္စတဲ့ ေဒသေတြကိုလည္း မူလအတိုင္း ျပန္လည္
ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြဟာ အျပင္မွာ တကယ္႐ွိ
ပါတယ္။ရာမယဏဟာ စဖန္တီးကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္
ဆိုေပမယ့္ တကယ္႐ွိခဲ့တဲ့ ကာလ၊ေဒသေတြကို အေျချပဳၿပီး
ဖန္တီးခဲ့တာပါ။ဇာတ္တည္ထားခ်ိန္က ဘီစီ ၂၀၀၀ ဝန္းက်င္
ျဖစ္တဲ့အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀၀ ေက်ာ္ကပါ။အိႏၵဳျမစ္
ဝွမ္းေဒသဆိုတာလည္း လက္႐ွိေျမပံုအရဆိုရင္ အိႏၵိယနဲ႔
ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ထဲမွာ ႐ွိပါတယ္။ဒႆဂီရိ စိုးစံတဲ့
လကၤာဒီပသိန္းခိုျပည္ဟာ ပထဝီအေနအထားအရ လက္႐ွိ
သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ဇာတ္လမ္းထဲမွာ လကၤာဒီပက
မင္းမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ျမႇပ္ႏွံတဲ့ မိုဟန္ဂ်ိဳဒါ႐ိုကုန္းေျမဟာ ပါကစၥတန္
ႏိုင္ငံမွာ ႐ွိပါတယ္။လက္႐ွိ UNESCO က အသိအမွတ္ျပဳတဲ့
သမိုင္းအေမြအႏွစ္ေနရာမွာ ပါဝင္ပါတယ္။
လကၤာဒီပခ်စ္သူဟာ ရာမယဏဇာတ္နဲ႔ တူ/မတူဆိုတာကို
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့ထဲ့ ေအာက္ပါစာပိုဒ္ေလးကို
ဖတ္ၾကည့္ရင္ ႐ွင္းသြားမွာပါ။
(လကၤာဒီပခ်စ္သူဝတၳဳကို ၁၉၇၇ တြင္ ေရးသားပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝ
ခဲ့ပါသည္။မူရင္း ရာမယဏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို အျဖဴမွ အမည္း၊
အမည္းမွအျဖဴသို႔ ေျပာင္းျပန္လွန္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ သမိုင္းအျမင္
သဘာဝယုတၱိအျမင္တို႔ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႔ၾကည့္ျမင္ကာ ေရးသား
ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊)
၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ တတိယအႀကိမ္ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ လကၤာဒီပခ်စ္သူ
႐ုပ္ျပရဲ႕ အမွာစာမွာ ေဖာ္ျပထားတာပါ။
ဆရာခ်စ္ဟာ မူလရာမယဏမွာ ရာဝဏကို ေခါင္းဆယ္လံုး
ဘီလူးအျဖစ္ေဖာ္ျပထားတာကို ေတာင္ဆယ္လံုးက သားရဲ
တိရိစၧာန္ဆိုးေတြကို ႏွိမ္နင္းေအာင္ျမင္လို႔ ေတာင္ဆယ္လံုးကို
ေအာင္ႏိုင္သူ ဒႆဂီရိဘုရင္အျဖစ္ ေျပာင္းေရးခဲ့တယ္။လကၤာ
ဒီပဟာ ဘီလူးတိုင္းျပည္မဟုတ္၊လူေတြေနတဲ့တိုင္းျပည္အျဖစ္၊
သီတာေဒဝီကို သမင္အေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဖ်ားေယာင္းတာ
မဟုတ္ဘဲ ဂမ႓ီ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ သမင္နဲ႔ဖ်ားေယာင္းတာ
အျဖစ္၊ဟာႏုမန္တို႔ရဲ႕ မကၠဋတိုင္းသားေတြဟာ ေမ်ာက္ဝံေတြ
မဟုတ္ဘဲ သစ္ပင္တက္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ လူမ်ိဳးစုအျဖစ္ မူလရာမ
ယဏဇာတ္က ေဖာ္ျပခ်က္ေတြကို သဘာဝယုတၱိက်ေအာင္
ျပင္ဆင္ေရးဖြဲ႔ခဲ့တယ္။
အဲဒီလို ျပင္ဆင္ခဲ့ေပမယ့္ မူရင္းဇာတ္လမ္းရဲ႕ ကာလေဒသ၊
ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြနဲ႔ အေရးပါတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြကိုေတာ့
ေျပာင္းမပစ္ခဲ့ပါဘူး။ဆိုလိုတာက လကၤာဒီပခ်စ္သူဇာတ္မွာ
ရာဝဏ(ဒႆဂီရိ)ဟာ ပုဂံကို ေရာက္မသြားပါဘူး၊ လကၤာဒီပ
မွာပါပဲ။ရာမ နဲ႔ လကၡဏဟာ အယုဒၶယျပည္သားေတြပါပဲ။မြန္ဂို
တို႔၊ ယူနန္တို႔ကို ေရာက္မသြားပါဘူး။သီတာေဒဝီဟာ မိထိလာ
ျပည္ကပါပဲ။ မဏိပူရကို ေရာက္မသြားဘူး။ ဇာတ္သိမ္းမွာ
ရာမေသၿပီး ဒႆဂီရိ နဲ႔ သီတာေဒဝီ ေပါင္းမသြားခဲ့ပါဘူး။
လကၤာဒီပခ်စ္သူရဲ႕ ဒုတိယမွတ္တိုင္
=======================
ဆန္းသစ္လွပတဲ့ ဖန္တီးမႈျဖစ္တဲ့ လကၤာဒီပခ်စ္သူ ဝတၳဳဟာ
ပရိတ္သတ္ေတြရဲ႕ တခဲနက္အားေပးမႈရ႐ွိခဲ့ၿပီး ႐ႈမဝမဂၢဇင္း
ကေန ဆရာပန္းခ်ီဝသုန္ရဲ႕ လက္ရာနဲ႔ ႐ုပ္ျပအျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး
၃၆ လတိုင္ေအာင္ အခန္းဆက္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ဝတၳဳလိုပဲ
ပန္းခ်ီဝသုန္ရဲ႕ ႐ုပ္ျပကိုလည္း ပရိသတ္ေတြ ႏွစ္ၿခိဳက္အားေပး
ခဲ့ၾကပါတယ္။
၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာဝသုန္ဟာ လကၤာ
ဒီပခ်စ္သူ႐ုပ္ျပကို ဖန္တီးစဥ္က အရမ္းဂ႐ုစိုက္အားထည့္ခဲ့တာ
လက္ရာေတြကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ သိပါတယ္။အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈ
သမိုင္းေၾကာင္းေတြ၊ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္
စာတမ္းေတြ အခ်ိန္ယူေလ့လာၿပီး အဝတ္အစား၊ျမင္းရထား၊
အသံုးအေဆာင္၊အေဆာက္အဦဒီဇိုင္းေတြကို အႏုစိတ္ျပင္ဆင္
ေရးဆြဲခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ထူးျခားတာတစ္ခုက ႐ုပ္ျပရဲ႕
ဇာတ္ၫႊန္းကိုလည္း ဝတၳဳေရးသူ ဆရာခ်စ္ကပဲ ေရးေပးခဲ့တာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေရးအသားက်စ္လစ္ေကာင္းမြန္ၿပီး၊႐ုပ္ပံု
ဒီဇိုင္းေတြ သပ္ရပ္လွပတဲ့ ႐ုပ္ျပေကာင္းတစ္အုပ္ ျဖစ္လာတယ္။
လကၤာဒီပခ်စ္သူ႐ုပ္ျပဟာ ဆရာဝသုန္အတြက္ အေကာင္းဆံုး
လက္ရာ master piece ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဆရာခ်စ္အတြက္လည္း
စိတ္ေက်နပ္ရာ ဒုတိယအႏုပညာမွတ္တိုင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
(ဆရာဝသုန္ရဲ႕ ႐ုပ္ျပဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အခုျပဇာတ္က
ဇာတ္ေကာင္ေတြ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္ ပံုေလးေတြ ယွဥ္တြဲ
ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။)
လကၤာဒီပခ်စ္သူျပဇာတ္
================
အေပၚမွာ ႐ွည္႐ွည္လ်ားလ်ား ေရးျပရတာက လကၤာဒီပခ်စ္သူ
ဇာတ္လမ္းဟာ သာမာန္စိတ္ကူးယဥ္ဖန္တီးထားတဲ့ အေပါစား
ဝတၳဳမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေစခ်င္လို႔ပါ။အခု ျပဇာတ္မွာ
စီစဥ္သူေတြေရာ၊ ဖန္တီးသူေတြေရာ၊ ကျပသြားသူေတြထဲမွာ
အေပၚမွာ ေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေသခ်ာေလ့လာ
ထားသူ ဘယ္ႏွေယာက္ပါလဲ သိခ်င္လိုက္တာ။ဘာမွ ေလ့လာ
မထားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားထည့္ထားတဲ့ ေသာက္
က်ိဳးနည္းအႏုပညာဖန္တီးမႈလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ရမွာ ျဖစ္ၿပီး ဖတ္
ထားရက္နဲ႔ သိလ်က္နဲ႔ လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အျပစ္ပိုႀကီးမယ္
ထင္ပါတယ္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ျပၿပီး ပရိသတ္ကို ေစာ္ကား
တယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ျပဇာတ္ကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲၿပီး ေျပာရမယ္။အျပင္အဆင္၊
အဝတ္အစားအပိုင္း နဲ႔ ကျပတင္ဆက္မႈအပိုင္းပါ။ ျပဇာတ္ကို
မၾကည့္ရေသးတဲ့အတြက္ တင္ဆက္ကျပမႈအပိုင္းကိုေတာ့
ေဝဖန္စရာ မ႐ွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အဓိကဇာတ္ေဆာင္အခ်ိဳ႕ဟာ
႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ သိပ္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္
ပါဘူး။ ကင္မရာေ႐ွ႕မွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့ film act နဲ႔
ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကျပတင္ဆင္ရတဲ့ stage act ပညာခ်င္း
မတူလို႔ပါ။ အျပင္အဆင္၊အဝတ္အစားဒီဇိုင္းကိုပဲ အဓိကေဝဖန္
ခ်င္ပါတယ္။
ျပဇာတ္ကတဲ့ သူေတြဘက္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုး ကျပ
တင္ဆက္ထားတာပါ၊ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဝတ္အစားကိုပဲ
မေဝဖန္ၾကေစလိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးတံု႔ျပန္လာတယ္။ျပဇာတ္
ကျပရာမွာ အျပင္အဆင္၊အဝတ္အစားက အေရးပါတယ္လို႔
ယူဆပါတယ္။ကျပသူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကို ေ႐ွ႕တန္း
မွာထိုင္သူေတြေလာက္ပဲ ျမင္ရမွာျဖစ္လို႔ ဇာတ္ရံုထဲက လူေတြ
အားလံုးကို ဖမ္းစားဆြဲေဆာင္ဖို႔ အျပင္အဆင္နဲ႔ အဝတ္အစား
ဒီဇိုင္းက first impression ပါပဲ။ အလႉဆိုင္းေနာက္ထေတြ
ျပက္လံုးသ႐ုပ္ေဆာင္သလို (က်ဳပ္ကေတာ့ ဘုရင္ကိုးဗ်)လို႔
ေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ ဘုရင္ျဖစ္မသြားပါဘူး။ျပဇာတ္မွာ ဘုရင္ပံု
ေပါက္ေအာင္ ဆီေလ်ာ္တဲ့၊ထိုက္သင့္တဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊
ခင္းက်င္းျပသမႈ တင္ဆက္ျပသေပးႏိုင္ရပါမယ္။
ျပဇာတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားေဝဖန္ေထာက္ျပေနတဲ့ အခ်က္
ေတြကို စစ္ထုတ္ၾကည့္ရင္...
၁၊ အဝတ္အစားဒီဇိုင္းေတြဟာ တ႐ုတ္လိုလို၊ ကိုရီးယားလိုလို၊
ပုဂံေခတ္လိုလို ေရာသမေမႊေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
(ဒႆဂီရိ ဘီလူးမဟုတ္လို႔ ေဝဖန္တာေတြလည္း ေတြ႔တယ္။
လကၤာဒီပခ်စ္သူဝတၳဳအရ ဒႆဟာဘီလူးမဟုတ္လို႔ ဘီလူး
ေခါင္းေဆာင္း ေဆာင္းစရာမလိုပါဘူး။ရာမယဏဇာတ္ေတာ္က
အဝတ္အစားေတြနဲ႔ေတာ့ မတူႏိုင္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ရာမယဏ
မဟုတ္တဲ့အတြက္ ငါတို႔ ဝတ္ခ်င္ရာဝတ္မယ္၊ စိတ္ကူးတည့္ရာ
အဆန္းထြင္ခ်ဳပ္ဝတ္မယ္ဆိုတဲ့ လုပ္ေပါက္မ်ိဳးကေတာ့ မသင့္
ပါဘူး။မူလဝတၳဳထဲက အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈ ေခတ္ကာလက
ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ိဳး ေလ့လာဖို႔ အခက္အခဲ႐ွိတယ္၊ ဆရာ
ဝသုန္ရဲ႕ ဖန္တီးမႈ ဝတ္စံုက ျပန္သံုးခြင့္ရမဘူးဆိုရင္ေတာင္
အနီးစပ္ဆံုး၊ အသင့္တင့္ဆံုး ေခတ္ကာလတစ္ခုကို အေျခခံၿပီး
ဝတ္စံုဒီဇိုင္း ထုတ္သင့္ပါတယ္။ဘယ္ေခတ္ကာလမွ inspire
မယူဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာ အသစ္ထြင္မယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ျဖစ္
ေျမာက္ေျမာက္ တီထြင္သင့္တယ္။
အခု ရာမ၊လကၡဏဝတ္စံုဟာ ျမန္မာ႐ုကၡစိုး၊နတ္ဝတ္စံုဒီဇိုင္းနဲ႔
ကိုရီးယားနန္းတြင္းဝတ္စံုကို ေရာစပ္ထားသလို ခံစားရတယ္။
သီတာေဒဝီဝတ္စံုက Disneyဇာတ္လမ္းထဲကမင္းသမီးလိုလို
Dinner တက္တဲ့ dress လိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ဘိဘိသနရဲ႕
ဝတ္စံုကလည္း တ႐ုတ္ဝတ္စံုမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။အာရိယန္
ျဖစ္တဲ့ ရာမတို႔နဲ႔ ျဒာဝိဒိယန္ျဖစ္တဲ့ ဘိဘိသနတို႔ လူမ်ိဳးမတူတဲ့
အတြက္ ဝတ္စုံဒီဇိုင္း ကြဲျပားႏိုင္တယ္လို႔ ျဖည့္ေတြးရင္ေတာင္
မ်ိဳးႏြယ္တူ ဒႆဂီရိ၊ မာရဇၨ၊ ဘိဘိသန၊ ေမဃနာဒ တို႔ဝတ္စံု
ေတြက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဦးရီးေတာ္
မာရဇၨဝတ္စံုဟာ မြန္ဂိုလိုလို၊ vicking ဝတ္စံုလိုလို ျဖစ္ေနၿပီး
သားေတာ္ေမဃနာဒဝတ္စံုက(ဟိုတေလာကမွ ရံုတင္သြားတဲ့)
အိႏၵိယ႐ုပ္႐ွင္ Padmaavat ထဲက sultan ဘုရင္ရဲ႕ ဝတ္စံု
ျဖစ္ေနျပန္တယ္။အဓိကဇာတ္လိုက္ ဒႆဂီရိကေတာ့ ဝတ္စံု
ေလးငါးမ်ိဳး ေျပာင္းထားၿပီး ဘာဟူးဘာလီကားထဲ ဝတ္စံုမ်ိဳး
ဝတ္လိုက္၊ တ႐ုတ္နန္းတြင္းလိုလို ဝတ္စံုဝတ္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး
မ်က္လွည့္ျပထားပါတယ္။
ေနာက္က တပ္သားရဲမက္ေတြကေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္
ရဲမက္ဝတ္စံုလိုလို၊ ပုဂံေခတ္က ဝတ္စံုလိုလို ဝတ္ဆင္ၾကၿပီး
ငရဲသားသ႐ုပ္ေဆာင္ရင္ ေဆာင္းတဲ့ ဂ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဦးထုပ္
ေဆာင္းထားသူေတြလည္း ပါပါတယ္။)
၂၊ ဂမ႓ီ ရဲ႕သမင္ဝတ္စံု
(အၾကည့္ရအဆိုးဆံုးပါ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သမင္ေခါင္းကို
အဲဒီေနရာမွာ တပ္ဆင္ထားသလဲ ေမးခ်င္ပါတယ္။ေခါင္းမွာ
တပ္ေပးလိုက္ရင္ ျပဇာတ္ ပ်က္စီးသြားမွာလား။ရက္စက္
ၾကမ္းၾကဳပ္တဲ့ brutal scene ေတြ၊ ကို႔ယို႔ကားယား
taboo sex scene ေတြပါတဲ့ HBO စီးရီး Game of Thrones မွာေတာင္ အခုလိုေနရာမွာ တိရိစၧာန္ေခါင္းတပ္
ထားတဲ့ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ဝတ္စံုမ်ိဳး မဝတ္ၾကပါဘူး။)
၃၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြ
(ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ုပ္ေပါက္ပါတယ္။တခ်ိဳ႕က shoe စီး၊
တခ်ိဳ႕က boot ၊ တခ်ိဳ႕က slipper စီးတယ္။shoe ကိုမွ
အဝါေရာင္ စီးတဲ့လူနဲ႔ မူလအေရာင္အေပၚ ေဆးအဝါေရာင္
မႈတ္ၿပီး စီးထားသူက ပါေသးတယ္။တခ်ိဳ႕က ေျခညႇပ္ဖိနပ္ကိုမွ
ကတၱီပါ စီးၾကတယ္။အဲဒီလို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေပါက္ကရ
စီးၾကမယ့္အစား အားလံုးတေျပးညီ ေျခဗလာနဲ႔ကတာမွ
ေတာ္ဦးမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။)
၄၊ ေနာက္ခံကားလိပ္ေပၚက ကို႔ယို႔ကားယားျပသမႈေတြ
(ဒါကလည္း လူေျပာမ်ားတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။နည္းပညာေခတ္မွာ
ျပဇာတ္ေနာက္ခံကားေတြကို အရင္လို အခ်ိန္ကုန္လူပန္းခံၿပီး
ေရးဆြဲစရာမလိုေတာ့ဘဲ အသင့္ဖန္တီးၿပီး ေနာက္ခံကားေတြ
ထိုးျပႏိုင္လာတာ အားသာခ်က္ပါ။အခုျပဇာတ္မွာ သံုးထားတဲ့
ေနာက္ခံကားပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ပိန္းပါတယ္။Googleက
အလြယ္တကူ ႐ွာေတြ႔တဲ့ပံုေတြကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ထိုးျပ
သြားပါတယ္။ အလယ္ေခတ္ဥေရာပက ရဲတိုက္ပံုႀကီးကို
ေနာက္ခံထားၿပီး လကၤာဒီပနန္းေတာ္လို ျပထားတာဆိုရင္
အေတာ္ကို ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။ႏိုင္ငံျခားသားေတြသာ
ျမင္သြားရင္ ႐ွက္စရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္။
အင္တာနက္မွာ ေနာက္ခံကားခ်ပ္သံုးလို႔ရတဲ့ ပံုေတြ တပံုႀကီး
႐ွိပါတယ္။အျပင္မွာ တကယ္မ႐ွိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ဖန္တီးမႈမ်ိဳး
လိုခ်င္ရင္လည္း Digital art လက္ရာ႐ႈခင္း၊အေဆာက္အဦ
ပံုေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အနီးစပ္ဆံုး သံုးခ်င္ရင္ အိႏၵိယ႐ုပ္႐ွင္
Mohenjo Daro ႐ုပ္႐ွင္က နန္းေတာ္၊အေဆာက္အဦပံုေတြ
ယူသံုးလည္း ရပါတယ္။(အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္က ရာမယဏဇာတ္လမ္း
အေျချပဳရာ ကာလကိုပဲ အေျခခံ႐ိုက္ထားတာပါ။)
ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ
==================
ျပဇာတ္မကခင္ တစ္ပတ္အလိုမွ ဒီဇိုင္နာေျပာင္းၿပီး တစ္ပတ္
အတြင္း ဝတ္စံုေတြ အၿပီးခ်ဳပ္ရတာတို႔၊ ဆရာဝသုန္ရဲ႕ အဝတ္
အစားဒီဇိုင္းေတြ ခြင့္မျပဳလို႔ ယူမသံုးရတာေတြဆိုတဲ့ သတင္း
ေတြက မွန္ေကာင္းမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဆင္ေျခ
ေတြက ဂႏၲဝင္လက္ရာတစ္ခု၊ ပရိသတ္ေတြ တန္ဖိုးထားတဲ့
အႏုပညာတစ္ခုကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္းခ်ျပဖို႔ လံုေလာက္တဲ့
အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖစ္သင့္ပါသလား။
ကိုယ္ကျပမယ့္ ပြဲဟာ ေတာအလႉမွာ ကတဲ့ပြဲမဟုတ္ဘဲ
တႏိုင္ငံလံုးအသိေပးၿပီး အႏုပညာအစဥ္အလာေကာင္းတဲ့
မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္၊ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရံုႀကီးမွာ ရံုဝင္ေၾကးနဲ႔
ကျပတဲ့ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားမိၾကဘူးလား။
ဝတ္စံုအခ်ိန္မီမရလို႔ ပြဲေရႊ႔လိုက္ရလို႔ ေငြေၾကးဆံုး႐ႈံးမႈပမာဏနဲ႔
ရတဲ့ဟာကို ျဖစ္သလိုဝတ္ၿပီး ကလိုက္ရလို႔ ျပန္ရ႐ွိမယ့္ feed
back အတိုင္းအတာကို ခ်ိန္ထိုးသံုးသပ္ၿပီး အက်ိဳး နဲ႔ အျပစ္
ဘယ္ဟာက မ်ားမလဲ ေတြးမၾကည့္ၾကဘူးလား။
ဒီလို ကေခ်ာ္ကခြၽတ္ျပင္ဆင္ထားတာေတြကို ျပဇာတ္မွာ
ပါဝင္တဲ့ (သဘင္အေတြ႔အၾကံဳ႐ွိတဲ့) ဦးမိုးဝင္း၊ဟန္ဇာမိုးဝင္း
တို႔က ဘာမွ ေထာက္မျပၾကဘူးလား။တြဲဖက္ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္သူ
(ဆရာခ်စ္ရဲ႕သား)လကၤာညိဳကေရာ ဘာမွဝင္မျပင္ရဘူးလား။
မႏၲေလးလိုေနရာမွာ ဇာတ္သဘင္ပညာ႐ွင္ေတြ အမ်ားအျပား
႐ွိပါလ်က္နဲ႔ သူတို႔ဆီက အၾကံညဏ္ မရယူၾကဘူးလား။
ပြဲစီစဥ္သူရဲ႕ ေျပာစကားအရ မႏၲေလးမွာ ကၿပီးသြားရင္
စကၤာပူ၊ ရန္ကုန္ နဲ႔ အျခားေနရာေတြမွာ ဆက္ကဦးမယ္လို႔
သိရပါတယ္။ ဒီလို ဆူလြယ္နပ္လြယ္ အျပင္အဆင္ေတြနဲ႔
ဘယ္ေခတ္၊ဘယ္ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံထားမွန္းမသိတဲ့၊
(တ႐ုတ္၊ကိုရီးယား၊ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊ မြန္ဂို) ၁၂ မ်ိဳးဂ်င္းသုပ္
႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ဝတ္စံုေတြနဲ႔ ပြဲေတြဆက္ကရမွာ မ႐ွက္ဘူး
လားလို႔ ေမးခ်င္တယ္။
ဒီလိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ဖန္တီးမႈမ်ိဳးကို ျမန္မာ့အႏုပညာလားလို႔
ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က ေမးလာရင္ ဘယ္လို႐ွင္းျပၾက
မလဲ။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဝါလမိကိကို ႐ွက္ပါ။ ရာမယဏ
ကို ႐ွက္ပါ။ ခ်စ္ဦးညိဳကို ႐ွက္ပါ။ ပန္းခ်ီဝသုန္ကို ႐ွက္ပါ။
ပရိသတ္ေတြကို ႐ွက္ပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ႐ွက္ပါလို႔
ျပဇာတ္ဖန္တီးသူ၊ တာဝန္႐ွိသူအားလံုးကို တိုက္တြန္းပါရေစ။
ကိုယ္ ဖန္တီးမယ့္ အႏုပညာဟာ ဘယ္အဆင့္အတန္း႐ွိသလဲ၊
ကိုယ္နဲ႔ေရာ ထိုက္တန္ရဲ႕လား ကိုယ့္ကိုကိ္ုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္ေစ
ခ်င္တယ္။
ဒႆဂီရိဟာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ရာမယဏဇာတ္ေတြထဲမွာ၊
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ ဝတၳဳထဲမွာ၊ ဆရာဝသုန္ရဲ႕ ႐ုပ္ျပထဲမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ဒါ႐ိုက္တာေမာင္သီ
ရဲ႕ ျပဇာတ္မွာေတာ့ ဒႆဂီရိဟာ အထိနာဆံုး ေသဆံုးျခင္းနဲ႔
ေသဆံုးသြားရ႐ွာပါတယ္...အမွ် အမွ် အမွ်။
ေအာက္ပါ link မွာ ျပဇာတ္စီစဥ္သူရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။
https://www.facebook.com/myanmarcele7.mm
စာႂကြင္း
(ရာမယဏနဲ႔ မပတ္သက္ဘူးသာ ေျပာတယ္။ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရံုအဝင္ဝမွာ ပရိသတ္ေတြ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရေအာင္ ခ်ေပးထားတဲ့ character အ႐ုပ္ေတြကေတာ့ ရာမဦးအုန္းေမာင္
တို႔ရဲ႕ ရာမ၊ ဒႆဂီရိ၊ သီတာေဒဝီ အ႐ုပ္ေတြျဖစ္ေနတာလည္းထူးျခားမႈတစ္ခုပါပဲ။)
ျဖိဳးျမင့္ေ၀
No comments:
Post a Comment