ဇီးပင္ၾကီးသတင္းေတြ ဖတ္ရမွ ေဖာင္ၾကီး အေတာ္ကိုေခတ္ေနာက္က်ခဲ့မွန္းသိရတယ္။ ေဖာင္ၾကီးကို ေထာက္ျပသူ မေတြ႔ဖူးေသးပါ။ အခုမွသာ အဂၤလိပ္လိုေရးတာေလးတခု ဖတ္ရတယ္။ ေက်းဇူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဇယ် (၁၉) တက္ရတာ။ ၁၉၇၃-၇၄ ကေပါ့။ ေဖာင္ၾကီးမတက္ရင္ အစိုးရခန္႔ဆရာဝန္ လုပ္မရ၊ ဘြဲ႔လြန္ တက္မရ၊ တိုင္းတပါးသြား စာသင္မရ။ အလုပ္သြား လုပ္မရ။
အဲဒီေခတ္က မဆလ ေခၚ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္။ လူသံုးမ်ားတာဆိုရင္ သံုးမျဖစ္တဲ့ျပည္သူပိုင္စက္ရံုထုတ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ တြဲေရာင္းတယ္။ ေဖာင္ၾကီး ပုလဲျဖဴသြားတိုက္ေဆးနဲ႔ ဆရာဝန္အလုပ္ ေရႊဝါဆပ္ျပာ တြဲထားသလို။
မဆလ ေခတ္မွာ ေရြးစရာ တျခားမရွိ။ အခုေကာ၊ အညမည ပဲလား။ ဇီးသီး ခ်ိဳခ်ိဳ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ဒါပဲလား။
ရာထူးဝန္အဖြဲ႔ဆိုတာ အေတာ္ကို ဘဝင္မက်ခဲ့ပါ။ ဆရာဝန္အလုပ္ေလွ်ာက္ပါတယ္၊ ေမးေတာ့ မံုရြာနဲ႔ မႏၲေလးၾကားက ဘူတာရံုအမည္ေတြတဲ့။ တက္လာခဲတဲ့ေလွကား ဘယ္ႏွစ္ထစ္ရွိလဲတဲ့။
ဇီးပင္ၾကီးသမားေတြထက္ေတာ့ ေဖာင္ၾကီးသမားေတြက သာတာတခုရွိတယ္။ အတူတက္ခဲ့တဲ့ဆရာဝန္ ၃ ေယာက္စလံုး ၾကက္ေျခနီေအာင္လက္မွတ္ကိုယ္စီ ရခဲ့ၾကပါတယ္။
ပံု - ၁၉၇၄ ေဇယ် ၁၉ က သက္တင္၊ တင့္ေဆြနဲ႔ ကံလိႈင္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၃-၁၂-၂ဝ၁၈
No comments:
Post a Comment