ဘုန္းဘုန္း တာ့တာ(လူထုေဒၚအမာ)

ဒီေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားက ေဒၚအမာလည္း ခင္ပြန္း အနိစၥ ေရာက္တာနဲ႔ စိတ္မ်ား ကေတာက္ ကတက္ ျဖစ္ေနရွာ ထင္ပါရဲ႕လို႔ ကၽြန္မကို သနား ေနၾကမလား မသိပါ။

“ဘုန္းဘုန္း တာ့ - တာ” ဆိုတဲ့ အသံမ်ဳိး မၾကာမၾကာ ၾကားရ လြန္းလို႔ နား ကေလာတာနဲ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ကို တပ္လိုက္မိတာပါ။

ကၽြန္မတို႔ ဆီမွာ ကေလးငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘေတြက ဘယ္သူ ျပန္ခါနီး မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ “တာ့ - တာ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ ဆိုၿပီး လက္ျပ ခိုင္းေနၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚတင္လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီ တာ့-တာက ေတာႀကိဳအံုၾကားအထိ ပ်ံ႕ႏွ႔ံဆင္းသက္လို႔ ေနပါတယ္။

ဒါကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔မွာ ျပန္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ စကား တခု မရွိမျဖစ္၊ အပူတျပင္း လိုအပ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ။ လိုသမွ မဟားဒယားမို႔ ကိုယ့္မွာလည္း မရွိေလေတာ့ သူမ်ားဟာကို အတင္း ဆြဲယူ သံုးထားရတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါၿပီ။

“တာ့ - တာ” ဆိုတာ ဘယ္လူမ်ဳိးက သံုးစြဲတဲ့ စကား၊ ဘာ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္ ဆိုတာကို ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ သိၾကတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ကေလး လႈပ္ျပၿပီး ေတြ႔ကရာ လူကို “တာ့-တာ” ေနၾက ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကမ်ား ကဲသထက္ ကဲၿပီး “ဘိုင့္ဘိုင္ - တာ့တာ - ခ်ဲရီးယို” အထိ လုပ္ေနၾကေလရဲ႕။
ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ အိမ္ တအိမ္က ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အေမက သင္တာ လူႀကီးေတြကို “ဦးတင္ပါေသးရဲ႕” လို႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရမယ္တဲ့။ နည္းနည္း ႀကီးလာေတာ့ “ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာ ျပန္ေတာ့ “ျပန္ပါဦးမယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါ ျမန္မာ့ ႏႈတ္ဆက္နည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။

ခုေခတ္လို လက္ကေလး ျပၿပီး “တာ့ - တာ” လို႔ ဆိုမိရင္ အေမက လက္မ်ား ပုတ္ခ်မလား မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ “ဘာလဲ ညည္းတို႔ စကားက တာတယ္ဆိုတာ အေကာင္း မွတ္လို႔ လူထဲ သံုးေနရ တာလား” လို႔ ေငါက္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ျမန္မာစကားက လူေပၚစ အဆင့္မ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ႂကြယ္ဝပါတယ္။ ေဝါဟာရ မဆင္းရဲပါဘူး။ လူၾကည့္ၿပီး အသက္နဲ႔ အလိုက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အလိုက္ သံုးႏႈန္း ေျပာဆို ရတဲ့ စကားမ်ဳိးပါ။ ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ဳိးတိုင္း မွာေတာင္ မရွိပါဘူး။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမဏိ ရွည္လွတယ္ ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္တို႔လို လူမ်ဳိး အခ်ဳိ႕ မွာသာ ရွိတာပါ။

အေဖ လုပ္တဲ့ လူအေပၚကို ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီး မေက်လည္ ေပမယ့္ “မင္းကလဲကြာ” လို႔ ျမန္မာစကားက ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ “ခင္ဗ်ားႀကီး ကလဲဗ်ာ” လို႔ ေျပာမိရင္ေတာင္ “အေဖကို ခင္ဗ်ား လံုးႀကီး ႐ိုက္ေျပာတာ ႐ိုင္းလိုက္တာ” လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။ “ယူကလဲ ဂြက်လိုက္တာ” လို႔ ေျပာခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ “အေဖကလဲ အေဖရာ” ဆိုတာ မ်ဳိးကို အလြန္ဆံုး ေျပာရ တာပါ။ ျမန္မာမွာ ကိုယ္က ေျပာခ်င္တဲ့လူနဲ႔ တန္ရာ ေဝါဟာရကို ေရြးၿပီး သံုးစြဲရ ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။
ခုေတာ့ ရည္းစားလည္း “တာ့ - တာ”၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း “တာ့ - တာ”၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္းလည္း “တာ့ - တာ” တဲ့။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနၾကတယ္ မသိပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ မိုးကုတ္ သြားလည္ၾကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ပါ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အိမ္တိုင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားက “ျဖည္းျဖည္း ျပန္ပါရွင္” တဲ့။ ဒါဟာ ျပန္ခါနီးလူကို မိုးကုတ္က ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားပါ။ မိုးကုတ္မွာ လမ္းေတြက ေျမျပင္လမ္း မဟုတ္ဘူး။ အတက္ အဆင္း၊ အေကြ႔ အေကာက္ေတြ၊ ကားနဲ႔ ခရီးသြားရတာ။ ကား အျမန္ ေမာင္းရင္ အသက္ အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ၊ ေတြ႔ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ဆီမွာ ခြဲခါနီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူတိုင္းကို “ျဖည္းျဖည္းပဲျပန္ပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္မွာ မွာတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေမတၱာ ေစတနာ က႐ုဏာ အျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ စကားမို႔ ၾကားရသူရဲ႕နားထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ “တာ့ - တာ” နဲ႔ မကြာလား။ ျမန္မာမွာ ႏႈတ္ဆက္ စကားေတြ ႂကြယ္ႂကြယ္ဝဝ ႐ွိၿပီးသားပါ။

လူထုေဒၚအမာ

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္း၊
အတြဲ ၁၈၊ အမွတ္ ၈၊ ၁၉၈၃ ဧၿပီ။