တံုဂပူရိဟိုတယ္ရဲ႕ ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာအဖြဲ႔ေတြ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေနရာယူၾက ရတယ္။
“စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆံုညစာစားပြဲ” တဲ့
ေခါင္းစဥ္က ႐ိုး႐ိုးေလးတပ္ထားတယ္။
ည ၇ နာရီေလာက္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ခန္းမထဲကို ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ ဝင္လာတယ္။ အစ္မႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ရတာ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ ေပါ့ပါးေနေတာ့တာပဲ။
သဇင္ပန္းေတြကို ေခါင္းမွာ ေဝေနေအာင္ပန္ထားတဲ့ အစ္မႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနလိုက္တာ။ စာေရးဆရာ ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာကို သူအလြန္ေပ်ာ္ေနပံုေပၚတယ္။
“အစ္မႀကီးေတာ့ အမိအရာ” ေနရာကေနၿပီး တကယ့္ကို မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ တက္ႂကြေနလိုက္တာ အရမ္း အတုယူဖို႔ ေကာင္းတယ္။
အခမ္းအနားမစမီကတည္းက အစ္မႀကီးနဲ႔ အတူ ဓာတ္ပံုေတြ စု႐ိုက္ၾကတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီးေတာ့ အစ္မႀကီးကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကရတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းေပါ့
ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္လာတယ္ အစ္မႀကီးက ၿပံဳးေနတာပဲ
“တင္ညြန္႔ပါ အစ္မႀကီး ဝမ္းသာလိုက္တာ”
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ပဲေျပာႏိုင္တယ္။ အစ္မႀကီးက
“ဝမ္းသာပါတယ္” တဲ့
ဒီေလာက္ပါပဲ
ဝန္ႀကီး ဦးေဖျမင့္က အဖြင့္အမွာ စကားေျပာတယ္။ အစ္မႀကီးက စကားမေျပာဘူးတဲ့။ ေမာေနပံုရတယ္
ဆရာေဖျမင့္က ဒီပြဲလုပ္ရျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ ရမယ့္သူျဖစ္လို႔ကို ေခၚၿပီး ဂုဏ္ျပဳတာတဲ့။ ေခတ္ေျပာင္းလာၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ပညာရွင္ေတြကို ပညာရွင္လို႔ အသိ အမွတ္ျပဳရမယ့္ေခတ္ကိုေရာက္လာၿပီလို႔ ဆိုရမယ္။
အစ္မႀကီးရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေလးစားစရာ အျပဳအမူေလးကို ေျပာမယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာေတြအတြက္ စုစုေပါင္း ၆ ဝိုင္း စီစဥ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နံပါတ္ ၂ ဝိုင္းမွာက် တယ္။ အစ္မႀကီးက ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဝိုင္းတိုင္းမွာ လိုက္ထိုင္ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါလက္ပါေျပာတာေနာ္။ အေပၚယံ မဟုတ္ဘူး
တစ္ဝိုင္း ၁၅ မိနစ္ပဲထား။ ၁ နာရီခြဲေလာက္ကို မနားတမ္း အားလံုးနဲ႔ လိုက္ေျပာတာ
ဘာေျပာသလဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းကိုေရာက္လာၿပီ
အစ္မႀကီးက ေမးခြန္းထုတ္တတ္တယ္
“ဆရာတို႔ ဘာေၾကာင့္ စာေရးသလဲ” တဲ့
ကဲ … အလြယ္ဆံုးေမးခြန္းကို ေကာက္ထုတ္လိုက္တယ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတယ္။ အစ္မႀကီးက ၿပံဳးၿပီးေတာ့ နားေထာင္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္ ေျပာလိုက္တိုင္း အဲဒါက လႊမ္းမိုးခ်င္လို႔ … အဲဒါက မွ်ေဝခ်င္လို႔ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေထာက္ျပတယ္။
အစ္မႀကီးေကာက္ခ်က္ခ်တာၾကည့္
ဆရာတို႔ ႀကိဳက္တာေျပာေပါ့ေနာ္တဲ့ ကၽြန္မျမင္တာကေတာ့ စာေရးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိတာကို သူတစ္ပါး အေပၚမွာ လႊမ္းမိုးခ်င္တာနဲ႔၊ ကိုယ္သိခ်င္တာကို သူတစ္ပါးကို သိပါေစဆိုၿပီး မွ်ေဝခ်င္တာ ႏွစ္ခ်က္ပဲရွိတယ္။
“ကဲ … အဲဒီႏွစ္ခ်က္ထက္ အျခားအခ်က္ရွိေသးလား” တဲ့
ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူး
အားလံုးတိတ္ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မွာမွ အစ္မႀကီးက ေကာက္ခ်က္တစ္ခုပဲ ဆြဲျပလိုက္တယ္
“အားလံုးကို မွ်ေဝေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ စာေတြ ေရးေနၾကတဲ့ ဆရာတို႔မွာ (တာဝန္) ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လား” တဲ့
တစ္ခ်က္တည္း မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ပစ္သြင္းသြားတာေနာ္
အဲဒါ အစ္မႀကီးရဲ႕ ဗ်ဴဟာပဲ။ အစ္မႀကီးရဲ႕ ပညာပဲ
စာေရးဆရာေတြ အားလံုးကုိ ယဥ္ယဥ္ေလး စဥ္းစားစရာေပးသြားတာ။
အစ္မႀကီးနဲ႔ တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္ၿပီး စကားေျပာခြင့္ရလိုက္တာ ပညာအရမ္းရတယ္
အဂၤလိပ္စာ ဒီေလာက္တတ္တယ္ေနာ္။ စကားထဲမွာ အဂၤလိပ္လို တစ္္ခြန္းမွ ညႇပ္မေျပာဘူး။ မျဖစ္မေန ေျပာရမယ့္ အဂၤလိပ္ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးကိုပဲ ရြတ္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားတာ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။
“ကၽြန္မတို႔က ဆင္းရဲတယ္ေလ။ ဆင္းရဲေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ရတာေပါ့။ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ လႈပ္ရွားေနရတာပဲ။ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ၾကရေတာ့မွာပဲ။ အားလံုးေကာင္းဖို႔ေပါ့” တဲ့
ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္း
“ကၽြန္မတို႔က အားနည္းေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြကလည္း အႏိုင္က်င့္ခ်င္ ၾကတယ္။ အားႀကီးသူက အားနည္း သူေတြ အႏိုင္က်င့္တာ သဘာဝပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက အဲသည္လို အႏ္ိုင္က်င့္တာ ဘယ္ေတာ့မွ ငံု႔မခံဘူး”
ေျပာသြားတဲ့ စကားလံုးတိုင္း စကားလံုးတိုင္း စဥ္စားစရာ ေတြးစရာေတြအမ်ားႀကီးပဲ
ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ လံုးဝမထင္ထားတဲ့ အစ္မႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရတဲ့ညကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီး ေတြးဆစရာေတြ ေပးသြားတယ္။
အစ္မႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြးဆစရာ သံုးခ်က္ေပးသြားတယ္
၁။ တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ ဆိုတာ ဘာလဲ
၂။ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းႏိုင္မွ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္မယ္ (အစ္မႀကီး ေထာက္ျပသြားတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းဆိုတာ အမ်ားႀကီးေတြးလို႔ရတယ္)
၃။ အားႀကီးသူေတြက အားနည္းသူေတြကို အၿမဲ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွာ ေခါင္းငံု႔မခံဘူး။ ရွင္တို႔ေရာ
ကၽြန္ေတာ္ ဒီည အိပ္ႏိုင္ပါ့မလားေတာင္ မသိဘူး
ခုပဲ စၿပီ ေရးေနမိၿပီ
တင္ညြန္႔
၁၉.၁၂.၂၀၁၈
(ဓာတ္ပံုက ဆရာ ဦး Hla Moe ထံက ယူထားတာပါ။ ဆရာခြင့္ျပဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ပြဲထဲမွာ ဓာတ္ပံု တစ္ပံုမွ မ႐ိုက္ခဲ့လို႔ပါ)
No comments:
Post a Comment