လိမ္းေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္စမ္းသပ္၍ လိမ္းေစရန္ ညႊန္ၾကားၾက၏၊ မေအာင္ျမင္လ်င္ ဓာတ္စာေကြ်း၍ ကုသေလ့ ရွိၾကသည္၊
ဤတြင္ၾကားရေသာေဆးနည္းမ်ိဳးစုံကုိေဖာ္ျပရလ်င္ကုန္ႏို္င္ဖြယ္မရွိေတာ့ပါ၊လက္ေတြ႔အျဖစ္စိတ္ခ်ရေသာနည္းေကာင္းတစ္ခုတည္းကိုသာ ေဖာ္ျပမည္။ ကိုယ္ေတြ႔ကိုသာ ေျပာျပမည္။ ဤအရွင္သည္ ၁၃၄၈ ခုနွစ္တြင္ ခရီးရွည္ထြက္၍ တနသၤာရီ တိုင္းမွ အျပန္ခရီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီးလ်င္ ျပင္းထန္စြာ ဖ်ား၍ ေရွ႔ခရီး ဆက္မသြားနုိင္ေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဇီ၀ိတဒါန သံဃာ့ေဆးရုံႀကီးသို႔ တက္ေရာက္၍ တလေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကုသမႈ ခံယူခဲ့ရသည္။ အဖ်ားရပ္ၿပီ ဟုေဆးရုံမွ ဆင္းခဲ့ရ ေသာ္လည္း က်မၼာေရး မေကာင္းေသးပါ၊ အားအင္အလြန္ဆုတ္ယုတ္ေနသည္၊ မတ္တပ္ရပ္လ်င္ ၾကာၾကာမရပ္နုိင္ပါ၊ ထုိင္ရသည္၊ ထုိင္ၿပီးလ်င္ မိမိဘာသာ မထနိုင္ပါ၊ သူတပါး အကူအညီေပးမွ ထနုိင္သည္၊ အစာအာဟာရ စားေနရေစကာမူ ဘာစား၍မွ အရသာ ေပၚလြင္ျခင္း ထင္ရွားမရွိပါ။
ေျခေထာက္ေတြ ေဖာေရာင္ျခင္း
ထုိ႔ျပင္ အဖ်ားႀကီးႀကီး ဖ်ားနာျခင္း ခံရၿပီးလ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ ေျခေထာက္ေတြ ေဖာေရာင္လာသည္၊ ေဆးရုံမွ ဆင္းလ်င္ စမ္းေခ်ာင္းမွ တူမႀကီး ေဒၚရင္ရင္သိန္းႏွင့္း ေျမး ကိုေန၀င္းတို႔အိမ္အေပၚထပ္၌ ေက်ာင္းအမွတ္ျဖင့္ ေခတၱရပ္ ဆုိင္းေန ၍ ေရွ႔ခရီးဆက္ရန္ စီစဥ္ရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ တူမ်ားေျမးမ်ားက သူတို႔ၾကားဖူးေသာ လိမ္းေဆးမ်ား ရွာေဖြ၍ ေျခဖ မိုးေဖာေရာင္ေနျခင္းကို လိမ္းေပးၾက၏၊ သက္သာလာမည္ဟုေမွ်ာ္မွန္းၾကသည္၊ ဓမၼဗ်ဴဟာ စာေစာင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚသူဇာ တုိ႔ မိသားစုကလည္း ေဆး၀ါးမ်ား က်မၼာေရး ဓာတ္စာမ်ား ေန႔စဥ္ပို႔ေပး၍ ျပဳစုေပးရွာၾကပါ၏။
ေဖာေရာင္ေရာဂါ လိမ္းေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳး
ခရီးသြားေနစဥ္ ေရာဂါျဖစ္လာသည္မို႔ ဆက္စရာရွိတာ ဆက္ရေပအုံးမည္၊ သို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္မွ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕၊ မုံရြာ ၿမိဳ႕၊ ထုိမွတဖန္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ကေလးၿမိဳ႕သို႔ခရီးထြက္ခဲ့ရာ ကေလးၿမိဳ႕မွ လ်ပ္စစ္ဗိုလ္တဲရိပ္သာ၌ တည္းခို္ေနစဥ္ သူတို႔ ေဒသတြင္ ရွိေသာ ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေဆးျမစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးလိမ္းေပးၾက၍ အားမရၾကသျဖင့္ စုတ္ထုိးေဆးဆရာကလည္း သူ၏ လက္စြမ္းျပကာ စုတ္ထုိး၍ ကုသေပးလိုက္ပါေသး၏။
ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိေနထုိင္သီတင္းသုံးရာျဖစ္ေသာ ခ်င္းေတာင္ေပၚ ခႏၱီးေတာင္ ေတာရေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာျပန္ ေတာ့လည္း ဒကာ ဒကာမမ်ားက ေတာေဆးျမစ္၊ ေတာင္ေဆးျမစ္မ်ိဳးစုံႏွင့္ လိမ္းေပးၾကျပန္၏၊ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြားျခင္း မရွိပဲ ေစာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ရာ ေျခဖမိုးမွ ေျခသလုံး၊ ဒူး၊ ေပါင္အထိ ယခင္ကထက္ ပို၍ ေဖာေရာင္လာပုံကို သတိထားမိ ၏၊ ေနရထုိင္ ရ ေလးလံျခင္း ထူးကဲလာသည္။
ေယာက်ၤားေျခေထာက္၊ မိန္းမ မ်က္ႏွာ
ကိုယ္ခႏၶာေဖာေရာင္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်င္း၍ ေရွးေခတ္ သမားေက်ာ္ႀကီးမ်ား၏ မွတ္တမ္းတြင္ “ ေယာကၤ်ားတို႔ ကိုယ္ခႏၶာ၌ ေျခေထာက္မွ စတင္၍ တစ္ကိုယ္လုံး ေဖာေရာင္ျခင္းကို ေၾကာက္ရတယ္၊ ေသတတ္တယ္၊ မိန္းမတို႔ ကိုယ္ခႏၶာ၌ မ်က္နွာမွ စတင္၍ တကိုယ္လုံးေဖာေရာင္ျခင္းကို ေၾကာက္ရတယ္ ” ဟူ၍ အဆိုရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေတာက္တစ္ေခါက္ ဆုိသလို ေတြး ဆမိသည္။
မိမိမွာ ေျခဖမိုးမွ စတင္ေဖာေရာင္ျခင္းေၾကာင့္ “ ငါ ေသခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ၿပီေလာ ဟူ၍ တခါတရံ ေတြးဆမိသည္၊ စိုးရိမ္ႀကီးစိတ္ မရွိပါ၊ အေၾကာင္းမွာ မိမိအမွန္ေသရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ မေသမီ ၁၀-ႏွစ္မွ ႀကိဳတင္၍ သိနိုင္စြမ္း တစ္နည္းနည္း ရရွိပါေစသတည္း ” ဟု ဆုေတာင္းျခင္းႏွင့္တကြ သစၥာျပဳအဓိ႒ာန္ခ်က္ ေလးေလးနက္နက္ ျပဳထားၿပီးရွိ၏။
တစ္စုံတစ္ရာ အရိပ္နိမိတ္မျပ၊ အိပ္မက္ျခင္းလဲ မရွိ၊ ကမၼ႒ာန္းအာရုံတြင္လည္း မေပၚဖူးပါ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ မေသနုိင္ ေသးပါဘူး ဟူ၍ မိမိစိတ္အာရုံကို ႏွစ္သိမ့္မႈ ျဖစ္ေစၿပီး စိတ္ရွင္းရွင္းထားေနလိုက္သည္။ ဤကား ေရာဂါေ၀ဒနာ ျပင္းစြာ ခံစားေနၾကရေသာ ဘ၀တူ ဂိလာနပုဂၢိဳလ္တို႔အား နည္းေပးျခင္းပါတည္။
ပဲစိမ္းငုံျပဳတ္၍စား၊ အေကာင္းဆုံး လက္ေတြ႔ေဆး
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေျခသလုံး၊ ဒူးေပါင္ေတြ ေဖာေရာင္၍ ႏွစ္လေက်ာ္ၾကာၿပီးေသာအခါ ပဲစိမ္းငုံ ၂ ျပည္သားေရာက္လာ၏၊ ဇာတိရြာမွ တပည့္ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ဦးတိကၡခရီးႀကဳံ၍ ကေလး၀ၿမိဳ႕ ေရႊမုေ႒ာေက်ာင္းမွ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ဘုန္းႀကီး ဦးဇဋိလက လွဴလိုက္၍ ယူေဆာင္ခဲ့သည္ဆုိ၏၊ လူေျပာမ်ားၾက၍ ပဲစိမ္းငုံ အလုံးလိုက္ေန႔စဥ္ နို႔ဆီဗူး တစ္ဘူးက် ျပဳတ္ေပး ၾက၏၊ အစမ္းသေဘာ စားလာခဲ့ရာ တစ္ျပည္သားခန္႔ကုန္လ်င္ ေပါင္မွ စ၍ ဒူးဆစ္အထိ ေဖာေရာင္ျခင္း ေလ်ာ့သြားပုံကို ေတြ႔ျမင္ရ၏၊
စားနည္းမွာ ထူးေထြျခင္း မရွိပါ၊ ပဲလုံးဟင္းကဲ့သို႔ ဆားႏွင့္ ဆီခပ္၍ ခ်က္ေပးၾကရာ စား၍ေကာင္း ေသာေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စားလာခဲ့သည္၊ ပဲ ၂ျပည္သားကုန္လ်င္ လုံး၀ေပ်ာက္ကင္းသြားပုံကို ေတြ႔ျမင္ရ၏၊ ေျခဖမိုး ပါ ေဖာေရာင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ၊ အံ့ၾသစရာကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအား နည္းေပးမည္၊ ေျခေထာက္စသည္မွ တကိုယ္လုံး ေဖာေရာင္လာခဲ့လ်င္ ခရီးမေရာက္ တာေတြ လုပ္မေနပါႏွင့္၊ ပဲစဥ္းငုံ အလုံးကိုသာ ေန႔စဥ္ နို႔ဆီဘူး တဘူးခန္႔ ျပဳတ္စားေနပါ။ လုံး၀ေပ်ာက္ ကင္းမည္ မွတ္ပါ။
သတိျပဳရန္မွာ- ေဖာေရာင္ေရာဂါ ရွိသူအားလုံး အသားစိမ္း ဟင္းစားျခင္း လုံး၀ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမည္။
တစ္ကုိယ္လုံး ေဖာေရာင္သူ ေပ်ာက္၏
အလြန္အကြ်ံ တစ္ကုိယ္လုံးေဖာေရာင္ေနသူတစ္ဦး ေပ်ာက္ကင္းသြားပုံ လက္ေတြ႔ျမင္ရဖူး၏၊ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ေက်ာ္က ဤအရွင္၏ ေရႊဘိုနယ္ ေငြတြင္းကုန္းရြာ၌တူအရင္း ဦးဂုံညွင္း၏ ဇနီး အသက္(၄၀) အရြယ္ ေဒၚေအးရွင္သည္ ကိုယ္ေဖာ ေရာင္ေရာဂါျဖစ္ခဲ့ရာ ေသၿပီး အသုဘရုပ္ေကာင္ႀကီး ပုပ္ပြေရာင္ေနသကဲ့သို႔ ၾကည့္၀ံ့စရာ မရွိေအာင္ပင္ ဆုိး၀ါးေနသည္။ ဦးဂုံညွင္းက ေဆးဆရာေတြ ေခၚယူ၍ ကုသေစ၏၊ ေဆးထုိးအပ္ကိုင္သူေရာ ဗိေႏၶာဆရာေပါက္စေတြေရာ သူတို႔တတ္ နုိင္သမွ်ျဖင့္ ေငြကိုယူ၍ ကုသေပးၾက၏၊ သို႔ရာတြင္ သက္သာျခင္း မရွိပါ၊ တေန႔တျခား ပို၍သာ ေဖာေရာင္ျခင္း ႀကီးမား လာပုံ ျမင္ၾကရ၏၊ အသက္ရွင္ဦးမည္ ဟု မည္သူမွ မထင္ၾကေတာ့ပါ။
ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္
ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ဟူသကဲ့သို႔ ေနာက္ဆုံးတြင္ ပဲစဥ္းငုံအလုံးကို ေရႏွင့္ျပဳတ္၍ ေကြ်းစမ္းၾကည့္သည္၊ ေရွး လူႀကီးတို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ပဲျပဳတ္ေရကုိလည္း ေသာက္ေစသည္၊ ပဲျပဳတ္ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပးသည္၊ ထုိအခါ သိသာေအာင္ တစ္ေန႔တစ္ျခား သက္သာလာသည္၊ ပဲတစ္ျပည္သား မကုန္ခင္ မသာႀကီးပုပ္ပြေနသကဲ့သို႔ အေျခဆုိးမွ လြတ္ေျမာက္လာပုံ ေတြ႔ျမင္ၾကရ၏။
ထုိအခါတြင္ မေသေတာ့ပါဘူး ဟူ၍ ဦးဂုံညွင္းတုိ႔ သားအဖက အားတက္လာၾကၿပီး ပဲစဥ္းငုံအလုံးကို ေန႔စဥ္ျပဳတ္၍ ရက္ ဆက္ကာ ေကြ်းေမြးလာခဲ့ၾကရာ ပဲ ႏွစ္ျပည္သား ခန္႔ကုန္လ်င္ေဖာေရာင္ျခင္းအားလုံး လုံး၀ေပ်ာက္ကင္းသြားေတာ့၏။ ပကတိေသာ လူေကာင္းဘ၀ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္၊ ယေန႔တုိင္ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္းမာစြာ ရွိေနသည္၊ ေနာက္ ထပ္ေဖာေရာင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ေဖာကိုယ္ေရာင္ျဖစ္ေနလ်င္ ပဲစဥ္းငုံျပဳတ္ကုိ ရက္ဆက္စားေပးပါက အေကာင္းဆုံးေဆးျဖစ္၍ မေသေတာ့ ဘူး မွတ္ပါ၊ အထူးသတိျပဳရန္မွာ- ကိုယ္ေဖာကိုယ္ေရာင္ျခင္း ေရာဂါျဖစ္ေနလ်င္ အသားစိမ္း ငါးစိမ္းဟင္းမ်ားကို မစားပါ ႏွင့္၊ အသားစိမ္းမ်ား စားလ်င္ ေရာဂါတုိးၿပီး ေသသြားတတ္သည္၊ အလြန္ဆုံး (၄၇) ရက္သာ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္ ဟု ေရွးေခတ္ သမားေက်ာ္ႀကီးတို႔က မွာတမ္းျပဳခဲ့ၾက၏၊ မယုံၾကည္ပဲ အသားစိမ္းဟင္း စားၾကသူေတြ ေသသြား ၾကသည္ ခ်ည္း ေတြ႔ရ၏။
ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမသာရ၏ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္းမ်ား
ႏွာ-၁၆၀-၄
No comments:
Post a Comment