ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ တစ္စံုတစ္ရာေလးကို ႏွေမ်ာမိ

လိပ္ေရႊေရႊ စားဖူးလား ။ အုန္းေမႊးလံုး စုပ္ဖူးလား ။ M ကြန္ပါဗူးတစ္ဗူးကိုေရာ ေက်ာင္းသား ၆၀ ေလာက္ မဲႏိႈက္ယူရတဲ့ေခတ္ကို မင္း ၾကံဳဖူးလိုက္သလား ။

အဲ့ဒီေခတ္က ေဟာင္းပါတယ္ ။ ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္မႈဆိုတာလည္း ဇစ္အေသပိတ္ထားတဲ့ ပါးစပ္ေတြလို တီးတိုးတီးတိုးေတာင္ သဖန္းပိုးလို႔မရခဲ့ဘူး ။ ပညာေရးသိုး ၊ အိပ္မက္သိုး ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အနာဂါတ္ေတြေတာင္ သြန္မပစ္ရရံုတမယ္ သိုးလုသိုးခင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

အဆိုးထဲက အေကာင္းေလးရွာေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ့ေခတ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္လက္တံဟာ အေရြ႔ေနွးခဲ့တာပဲ ။ အခုေခတ္အခုအခါလို မိုးစုံးစံုးခ်ဳပ္ေအာင္ထိ ဘယ္ကေလးမွ က်ဴ႐ွင္ေတြ မတက္ရဘူး ။ အလြန္ဆံုးတက္ရ တစ္တန္းတစ္ေလေပါ့ ။ နာရီဝက္ ၊တစ္နာရီေပါ့ ။ ဒါၿပီးရင္ ေဆာ့ပါေလ့ ။ ေယာက်္ားေလးေလး မိန္းကေလးေလး အရြယ္ငယ္ေသးရင္ စြပ္က်ယ္ နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ ၊ သြား တစ္ခုခုပူပူေႏြးေႏြးစားၿပီး လူစံုရာ ေဆာ့ေခ်ပဲ ။ လက္မွာလည္း သားေရကြင္းေတြဆိုတာ အထပ္လိုက္ ။ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲမွာလည္း ပိုလိုကားေတြဆိုတာ အထပ္လိုက္နဲ႔ ကေလးေတြက်တဲ့ ေခြၽးဟာ ေဆာ့လြန္းလို႔ က်တဲ့ေခြၽးပဲ ျဖစ္တယ္ ။ က်ဴ႐ွင္ကူးေနရလို႔ က်တဲ့ေခြၽး မဟုတ္ဘူး ။

ရာသီခ်ိန္အလိုက္ အဲဒီ့တုန္းက မိုးေတြလည္း ရြာတယ္ ။ ေနေတြလည္း သာတယ္ ။ က်ယ္ေျပာတဲ့ေကာင္းကင္မွာ ရြယ္တူေတြ လႊတ္တင္ထားတဲ့ စြန္ေရာင္စံုေတြရွိတယ္ ။ မက်ဥ္းေသးတဲ့ ရပ္ကြပ္ထိပ္ေတြမွာ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ့ တူးထားတဲ့ ေပသီးႂကြင္းေတြ႐ွိတယ္ ။

"ဝမ္းဂ်င္.. စြပ္" ဆိုတာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ ၾကားရတဲ့ အသံေတြပဲ ။ မနက္လင္းရင္ လက္ဖက္ရည္သြားဝယ္မယ္ ။ အီၾကာေကြးနဲ႔ တို႔စားမယ္ ။ တစ္ခါတစ္ခါ အေဖေခၚသြားရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ပန္ကန္ျပားထဲ လက္ဖက္ရည္ထည့္ ေသာက္ရမယ္ ။ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ အိမ္မျပန္ခ်င္ေတာ့တဲ့ေန႔ေတြဆို အေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ လက္သုပ္ပုဝါစည္း ဒန္ထမင္းဘူးေလးကို ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖြင့္စားျဖစ္မယ္ ။

အဲ့တုန္းက သူရဲေကာင္းဟာ ရပ္ကြက္ရံုက ပါဝါရိန္းဂ်ားအျပင္ အပိုမ႐ွိဘူး ။ အိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွ တစ္လံုးေလာက္႐ွိတဲ့ T.V ထဲက စြန္းဝူခံုးအျပင္ အပိုမ႐ွိဘူး ။

သၾကၤန္မွာ စတီးေရႁပြတ္ကိုင္ႏိုင္ရင္ အေကာင္ပဲ ။ သီတင္းကြၽတ္မွာ ေျဗာက္အိုး ခိုးေဖာက္ႏိုင္ရင္ အေဂၚပဲ ။

မိသားစုလက္စံုစားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းေလးေတြဟာ အဲဒီ့ေခတ္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ပံုရိပ္ ။ဟင္းခ်က္လို႔ င႐ုတ္သီးပါရင္ ' ေညႇာ္ဗ်ိဳ႕' ဆိုၿပီး တေလးတစားျပဳတတ္တာဟာ အဲဒီ့ေခတ္ရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္နီတိ ။

ေလးဆင့္ထိုး သစ္သားစင္တန္းေလးေတြနဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြ႐ွိတယ္ ။ ေႏြရာသီဆို လက္ညႇပ္ကတ္ေၾကးႀကီး 'တဂတ္ဂတ္' နဲ႔ ေ႐ွ႕ဆံပင္ ေနာက္ဆံပင္ ေျပာင္ေနေအာင္ ညႇပ္ေပးတဲ့ ဆံသဆိုင္ေလးေတြ ႐ွိတယ္ ။

အခုေတာ့ ေခတ္ဟာ ပန္ကာတစ္လက္လို တရစပ္ လည္သြားခဲ့ၿပီ ။ ကေလးေတြရဲ႕ ပခံုးႏွစ္ဘက္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္အေလးခ်ိန္ကို မိဘအတၱေတြဆင့္ၿပီး လြယ္ထားတတ္ၾကၿပီ ။ ရီထိုးတမ္း ၊ သိုင္းခ်တမ္း ၊ ထုတ္ဆီးထိုးတမ္း ၊ ကုကၠဳသီးနဲ႔လွမ္းထုတဲ့ စစ္တိုက္တမ္းဆိုတာေတြကို သူတို႔ေလးေတြ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ ။ 'ရတနာပန္းခင္း'တို႔ ၊ 'တြတ္ပီတို႔ ဒီေန႔ကံမေကာင္းပါလား' တို႔ ၊ စံုေထာက္ႀကီးဦးစံရွားရဲ႕ 'မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့' ေတြကို သူတို႔ေလးေတြ မက္စက္တတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ။

ဒီေခတ္မွာ တိုးတက္ရာေတြ႐ွိတာ ျငင္းမရပါဘူး ။ ကိုယ္တိုင္ စီးေမ်ာေနခဲ့လို႔ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ရာ ေရလ်ဥ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း မကြယ္မဝွက္ဘဲ လက္ခံႀကိဳဆိုပါတယ္ ။ အခုက ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္အသစ္ကို အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ တစ္စံုတစ္ရာေလးကို ႏွေမ်ာမိရံုေလးပါ ။ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ အတိတ္အစအနေတြကို ခဏတျဖဳတ္ေလး ျပန္ေကာက္ၾကည့္ခ်င္ရံုပါ ။

ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့ မသိေပမယ့္ ဒိီစာေလးေရးေနရင္း ဦးထီးရဲ႕ "ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ နိဗၺာန္ဘံု'ကို သတိရမိပါရဲ႕ ။ သီခ်င္းစာသားေလးကိုဖြဖြၾကားေယာင္မိေတာ့ လြမ္းတဲ့စိတ္ေလးေတာင္ "နင့္ခနဲ"ေလး ျဖစ္မိရတယ္ ။

"ငယ္စဥ္က ကေလးတို႔ဘဝမွာ
ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရာ လြယ္ပါတယ္
ကိုယ္ရတာနဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ
စားခ်ိန္မွာ ဝင္စားမယ္
အိပ္ခ်ိန္မွာ ဝင္အိပ္မယ္
အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးဘဝသာ''
..
..
..
.."

credit: ေအးရိပ္