ကေန႔ဆယ္ေက်ာ္သက္ အမ်ားစုလိုပဲ အိမ္မွာေနရတာကို စိတ္ဆင္းရဲလာတယ္။ မိဘေတြက ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လို႔လည္း ျမင္လာတယ္။ ဘာသာတရားရဲ့ အဆုံးအမေအာက္မွာေနရတာႀကီးကိုလည္း ညည္းေငြ႔လာတယ္။
ဒါနဲ႔ “ေတာ္ၿပီ၊ အေမတို႔နဲ႔ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ကၽြန္မလက္ေလ်ာ့လိုက္ပါၿပီ၊ ကၽြန္မသြားေတာ့မယ္ ” လုိ႔ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး သကာလ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေပၚကဆင္းသြာၿပီးရင္ေတာ့ သူဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေတာ္ဆုံးမိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမယ္လို႔လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာယုံၾကည္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္အိမ္ကဆင္းသြားၿပီးလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူအေတာ္စိတ္ဓါတ္က်လာတယ္၊ အလုပ္ကလည္း ရွာလို႔မရနိုင္ဘူး၊ သည္လိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ လမ္းေပၚကိုေရာက္သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ေရာင္းစားရတဲ့အထိ အေျခအေန ဆိုးသြားပါေတာ့တယ္။
သည္လိုနဲ႔ ရာသီေတြ အလီလီေျပာင္းသြားတဲ့ေနာက္ အဲဒီကေလးမေလးရဲ့ဖခင္ဟာလည္း တိမ္းပါးသြားသလို ကေလးမေလးရဲ့မိခင္ဟာေလးပဲ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာပါေတာ့တယ္။ ကေလးမကုိယ္တိုင္ဟာလည္း ပ်က္ေနတဲ့ဘဝထဲမွာ ပိုလို႔ပိုလို႔ နစ္မြန္းၿပီးေနေလေတာ့တယ္။
အဲသေလာက္ၾကာတဲ့ နွစ္ေတြအေတာအတြင္း မေအနဲ႔သမီးအၾကားမွာ ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ သမီးလုပ္တဲ့သူ ဘဝပ်က္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားသိလိုက္ရတဲ့အခါ အေျခအေနမဲ့ေတြ က်င္လည္က်က္စားရာ ရပ္ကြက္ေတြသြားၿပီး သမီးကိုရွာေဖြၾကည့္ပါေသးတယ္။ အဲဒီရပ္ကြက္မွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးမ်ား ကယ္ဆယ္ေရးသာသနာျပဳစခန္းမ်ားကို ဝင္ၿပီးေတာ့ မေအလုပ္တဲ့သူက ရိုးရိုးေလးပဲ ေမတၱာရပ္ခံရွာပါတယ္။
“သည္ဓါတ္ပုံေလးကိုသည္စခန္းမွာ ကပ္ထားခဲ့ပါရေစရွင္” တဲ့ အဲဒီဓါတ္ပုံကေတာ့ ဆံပင္ေတြ တေခါင္းလုံးျဖဴေနၿပီျဖစ္တဲ့ မေအ့ဓါတ္ပုံျဖစ္ၿပီး ဓါတ္ပုံထဲမွာေတာ့ အေမ့မ်က္နွာက ျပဳံးေနပါတယ္။ ဓါတ္ပုံရဲ ႔ေအာက္ေျခမွာေတာ့ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတယ္။ “ေမေမ သမီးကို ခ်စ္ေနတုန္းပါပဲ သမီးရယ္၊ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါကြယ္” တဲ့။
လက္လုပ္လက္စားေတြ ၊ ျပန္က်ေတြ၊ အေျခအေနမဲ့ေတြ ေနတဲ့ အဲဒီျမိဳ႔က ရပ္ကြက္တကာရဲ့ အမ်ိဳးသမီးကယ္ဆယ္ေရးသာသနာျပဳစခန္းတိုင္းမွာ အဲဒီ ဓါတ္ပုံကိုေစ့ေအာင္ကပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ ဘာမွ ထူးမလာခဲ့ပါဘူး။ အဲ.. ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာေတာ့ ထမင္းဆာလြန္းမက ဆာလာတာနဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးသာသနာျပဳစခန္းတခုထဲသို႔ ေရာက္ခ်လာတယ္။ သာသနာျပဳစခန္းတိုင္းမွာက ထမင္းအလကားေကၽြးေပတာကိုး။ မိန္းကေလးဟာ ပထမေတာ့ သာသနာျပဳစခန္းမ်ားရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း တရားေဟာတာ၊ဝတ္ျပဳေနတာေတြကို စိတ္မပါစြာနဲ႔ ထုိင္ေနတယ္။ အဲလိုထုိုင္ေနရင္း စခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ေၾကျငာသင္ပုန္းကို မ်က္စိက အမွတ္မထင္ေရာက္သြားတယ္။ ဓါတ္ပုံကိုသူ ဖ်က္ကနဲ႔ ျမင္လိုက္တယ္။ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ လႈပ္ခတ္သြားၿပီး စဥ္းစားလိုက္မိရပါတယ္။
“အဲဒါ ငါ့အေမမ်ားလား ” လို႔ေပါ့။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ဝတ္ျပဳပြဲၿပီးေအာင္သူ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနရာကထ ေၾကျငာသင္ပုန္းရွိရာသြာၿပီး အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဓါတ္ပုံက သူ႔အေမရဲ့ပုံပါပဲ။
ၿပီးေတာ့လည္း သူဘယ္လိုမွ မလြဲနိုင္တဲ့ သူ႔အေမရဲ့ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ စာတန္းေလးက “ ေမေမ သမီးကို ခ်စ္ေနတုန္းပါပဲ သမီးရယ္။ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါကြယ္” တဲ့ ။ ဓါတ္ပုံေရွ႔မွာ ရပ္ေနရင္းက မိန္းကေလးဟာ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာတယ္၊ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ျဖစ္ေနတယ္။
အခ်ိန္ကအေတာ္လင့္ေနပါၿပီ။ မိုးႀကီးေတာင္ စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးရဲ့ ရင္ထဲမွာ သိပ္ကိုလႈပ္ခတ္လြန္ေနတာမို႔ မိုးခ်ဳပ္ေနတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ဘဲ သူ႔အိမ္ရွိရာကို ေျခလ်င္ပဲ ေလွ်ာက္သြားလိုက္မိရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ မိုးေတာင္လင္းခါနီးေနၿပီ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ စိုးရြံ႔မႈေတြ၊ အားငယ္မႈေတြနဲ႔ေပြလီေနတာမို႔ အိမ္တံခါးဝဆီကို မဝ့ံမရဲနဲ႔ေလွ်ာက္လာခဲပါတယ္။
ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမယ္မွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိမ္တံခါးကို ေခါက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တံခါးက အလိုက္သင့္ပြင့္သြားပါတယ္။ မိန္းကေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းလုိပဲ ထိတ္လန္႔လုိ႔သြားပါတယ္။ သည္အခ်ိန္ ေဝလီေဝလင္းမွာ တံခါးမႀကီးပြင့္ေနပုံ ေထာက္ရင္ အိမ္ထဲကို သူခိုးမ်ားဝင္သြားသလားဆိုတဲ့အေတြးပါ။
အိမ္ထဲရွိေနတဲ့ အေမ့ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းစိုးရိမ္သြားမိရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိန္းကေလးဟာ သူ႔အေမအိပ္ေနတဲ့ အိပ္ခန္းဆီ အေျပးတပိုင္း ဝင္သြားမိပါတယ္။
အိပ္ရာထဲမွာေတာ့ သူ႔မိခင္ဟာ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပါ။ ကေလးမဟာ မေအလုပ္သူကို လႈပ္နိႈးလိုက္ပါတယ္။ “ ေမေမ… သမီးပါ၊ သမီးပါ။ သမီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ ေမေမရယ္။” မေအလုပ္တဲ့သူခမ်ာမွာေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးကို သူမယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မေအလုပ္သူက သူ႔မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္စေတြသုတ္လိုက္ၿပီး သားအမိနွစ္ေယာက္ဟာ တေယာက္ကိုတေယာက္ ဖက္လိုက္ၾကတယ္။
သမီးလုပ္သူက ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။ “သမီးျဖင့္ ပ်ာသြားတာပဲ ေမေမရယ္ ၊ အိမ္တခါးႀကီးက ပြင့္ေနေတာ့ အိမ္ထဲ သူခိုးဝင္ေနတယ္ ေအာက္ေမ့လို႔…”
မေအလုပ္သူက ညင္ညင္သာသာ ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္၊ သမီးေလး ဒီအိမ္က ထြက္သြားတဲ့ေန႔ကစၿပီး အဲဒီတံခါးကို ဘယ္တုန္းကမွ မင္းတုပ္ ခ်မထားခဲ့ပါဘူးကြယ္” တဲ့။
Robert Strand ေရးတဲ့ The Unlocked Door ဆိုတဲ့ စာတိုေလးကိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုတင္ဆက္လိုက္တာပါ။
ဆရာ အတၱေက်ာ္၏ ဘယ္ဆီကိုမ်ား ဒုန္းစိုင္းသြားေနစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment