ကြၽႏု္ပ္၏ အမည္က ဆတၱ ၊ ဘာသာက ျဗာဟၼဏ (ဟိႏၵဴ) ဘာသာ ၊ ဇာတိက ေသတဗ်ၿမိဳ႕ ၊ ယခုသြားေနသည္က တကၠသိုလ္ျပည္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံ ပညာသင္ခ အသျပာတစ္ေထာင္ပူေဇာ္ရန္ ေတာအုပ္ေလးထဲေရာက္ခါနီး မုိင္ဝက္ေလာက္အလိုတြင္ လြင္တီးေခါင္၌ စၾကၤေလ်ွာက္ေနေသာ အသက္ႀကီးႀကီး ရဟန္းတစ္ပါးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
ဘာသာခ်င္းမတူသည္မို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ေလ်ွာက္သြားမည္ အျပဳတြင္ -
"ခ်စ္သား ဆတၱ ၊ အဘယ္အရပ္သို႔ ခရီးဆက္မလို႔ပါလဲ" ဟူေေသာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အမည္ကို ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ေခတၱရပ္ၿပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားရပါေတာ့တယ္။ ေတာအုပ္ထဲ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ကေတာ့ တိုခ်င္ခ်င္ပဲ။
"တကၠသိုလ္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးကို ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ကန္ေတာ့ရေအာင္ သြားမလို႔ပါ ရဟန္းႀကီး"
"သင္ - ခ်စ္သားအတြက္ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ ငါဘုရားထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္သြားပါလား"
ေၾသာ္ - လက္စသတ္ေတာ့ ေဂါတမဗုဒၶကိုယ္ေတာ္ ျဖစ္ေနပါလား ၊ ဘုရားဆိုရင္ ကုေဋမ်ားစြာတန္တဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ သူေဌးေတြ ဘုရင္ေတြရဲ႕ အကိုးအကြယ္ခံၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္ထင္ေနတာ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါလား။
လူသူမရွိတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲထိလာၿပီး သာသနာျပဳရွာပါလား ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ထင္ထားတာက သူ႔အယူဝါဒကိုလက္ခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြေလာက္သာ ေမတၱာကရုဏာ ထားမယ္ထင္တာ ၊ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဘာသာျခားျဖစ္တဲ့ ကြၽႏု္ပ္လိုသာမာန္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေပၚမွာေတာင္ ေမတၱာကရုဏာထားၿပီး လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းတရားေဟာရွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေလးစားရိုေသတဲ့စိတ္ေတြ အလိုလိုေပၚလာၿပီး ကြၽႏု္ပ္ေျခေထာက္ေတြ အလိုလိုဒူးေထာက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။
ဘာသာျခားျဖစ္ေတာ့ သရဏဂံုကို ခ်က္ခ်င္းမေဆာက္တည္ေသးဘဲ နည္းနည္းေတာ့ ေစာဒက တက္လိုက္မိေသးတယ္။
"အရွင္ေဂါတမ - အဲသလို သရဏဂံု တည္ေဆာက္တဲ့အတြက္ ကြၽႏု္ပ္မွာ ဘယ္လိုေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားလာနိုင္ပါသလဲ"
"ခ်စ္သား ဆတၱ - ခ်စ္သားကို ငါဘုရား ျပန္ေမးပါ့မယ္ ၊ သင္ခ်စ္သား သေဘာေပါက္သလို ေျဖႏိုင္ပါတယ္ ၊ သင္ခ်စ္သား ဘယ္အသက္အ႐ြယ္မွာ ေသမယ္လို႔ ႀကိဳတင္သိပါသလား"
"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ဘုရား"
"ဘယ္အနာေရာဂါနဲ႔ ေသရမယ္ဆိုတာေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"
"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"
"နံနက္ ၊ ေန႔လယ္ ၊ ည ဘယ္ကာလမွာ ေသမယ္လို႔ေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"
"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"
"ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္သခ်ႋဳူင္းမွာ သ ျဂႋဳဟ္မယ္ဆိုတာေရာ ႀကိဳသိႏိုင္ပါသလား"
"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"
"ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ဘံုေရာက္မယ္လို႔ေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"
"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"
"ခ်စ္သားဆတၱ - ပုထုဇဥ္မွန္သမ်ွ အဲဒီအျခင္းအရာ ငါးမ်ိဳးကို ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္ၿပီးမသိႏိုင္ပါဘူး ၊ အကယ္၍ အသင္ခ်စ္သားအေနနဲ႔ ငါဘုရားထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္ၿပီးလို႔ အဲဒီသရဏဂံုၿမဲသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေသေသ ပုထုဇဥ္တိုင္းေၾကာက္႐ြံတဲ့ အပါယ္ေလးဘံု မေရာက္ေတာ့ဘူး"
"အို - သရဏဂံုဆိုတာ သံသရာအတြက္ပါ အားကိုးရတဲ့ တရားႀကီးပါလား ၊ ကြၽႏု္ပ္သိပ္ၿပီးေတာ့ အားရဝမ္းသာျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေတာနက္ႀကီးထဲထိေရာက္ေအာင္ႂကြၿပီး ကြၽႏု္ပ္လို သာမန္
ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကို တရားေဟာတယ္ဆိုတာ ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုရွိရမယ္ဆိုတာေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကြၽႏု္ပ္ဘုရားရွင္ထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါးကို ေလးေလးစားစား ေဆာက္တည္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ကိုခံယူလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဆံုးအမစကားေလး တစ္ခုရွိတယ္ ၊ အဲဒီစကားေလးက -
"အလုပ္တစ္ခုကို အတၱဟိတလား ၊ ပရဟိတလားဆိုတာ ခဲြျခားသိခ်င္ရင္ အဲဒီအလုပ္အေပၚမွာ ေမတၱာေစတနာ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ပဲတိုင္းတာရမယ္" တဲ့။
အခု ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကိုယ္တိုင္ ဒီေတာနက္ႀကီးထဲထိ ႂကြလာၿပီး တရားေဟာတယ္ဆိုကတည္းက ကြၽႏု္ပ္အေပၚမွာထားတဲ့ ေမတၱာေစတနာထုထည္ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ဦးေရ တိုးပြားရံုသက္သက္ ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အသားက်ေနၿပီး ဆဲြေဆာင္လဲျဖစ္တာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ဗုဒၶရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္မွာထင္ေနတဲ့ ေမတၱာကရုဏာ ေစတနာဟာ ဘာသာလူမ်ိဳး မခဲြျခားဘူးဆိုတာ ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲက အလိုလိုသိေနတယ္ေလ။ ၾကည္ညိဳသပၸာယ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္ကို အားရပါးရ ဖူးေမ်ွာ္ကန္ေတာ့ၿပီး ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ေရွ႕ခရီးကို ဆက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လဲ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ ေဇတဝန္ေ႐ႊေက်ာင္းကို ျပန္ႂကြေတာ္မူခဲ့ၿပီေပါ့။
ကြၽႏု္ပ္နားဖို႔ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ ေတာအုပ္အစပ္ကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ကြၽႏု္ပ္ဆီကို ဘာေၾကာင့္ ႂကြလာရတယ္ဆိုတဲ့အေျဖကို ကြၽႏ္ုပ္သိလိုက္ရပါၿပီ။ တျခားဟုတ္ပါရိုးလား ၊ ကြၽႏ္ုပ္လာမယ့္သတင္းကို ႀကိဳရထားတဲ့ ခိုးသားဓားျပငါးရားတို႔ ကြၽႏု္ပ္ကိုျမင္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဆိပ္လူးျမႇားေတြနဲ႔ ဝိုင္းျပစ္လိုက္ၾကတာ ။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။
သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။
လို႔ သရဏဂံုေဆာက္တည္ရင္းပဲ ကြၽႏ္ုပ္ဆတၱတစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္စဲလို႔ ေသပဲြဝင္ခဲ့ရပါၿပီေကာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽႏု္ပ္ဝမ္းမနည္းမိဘူး ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေငြတစ္က်ပ္ဆံုးရႈံးရေပမယ့္ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ရတဲ့လူတစ္ေယာက္လို လူ႔ဘဝကဆံုးရႈံးသြားရေပမယ့္ ေသခါနီးမွာကပ္ၿပီး ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့ သရဏဂံုကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူ႔သက္နဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးကုေဋနဲ႔ အႏွစ္ေျခာက္သန္းအသက္ရွည္တဲ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ရလို႔ပဲ။ ကြၽႏု္ပ္လို ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေသခါနီးေလးမွာကပ္ၿပီး ေဆာက္တည္တဲ့ သရဏဂံုကုသိုလ္က တာဝတႎသာနတ္ျပည္ထိ ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ ေန႔တိုင္းသရဏဂံုေဆာက္တည္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ထက္သာလြန္တဲ့ နတ္ဘံုေတြကို ေရာက္မွာပဲလို႔ ခဏခဏေတြးၾကည့္ေနမိတာပါပဲ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ ၊ ဆတၱမာဏဝ ဝတၳဳကို မွီျငမ္းျပဳ ေရးဖဲြ႕ပါသည္။
BTNR မွ ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန ( ေမတၱာရွင္ - ေ႐ႊျပည္သာ ) ၏ သရဏဂံုအစြမ္းအံ့မခန္းျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ။
Buddhism Beams
#Unicode Version#
နေက တဖြည်းဖြည်းမြင့်လာပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ကျွနု်ပ်ကိုယ်မှာ ချွေးသံတွေတရွှဲရွှဲဖြစ်လို့လာသည်။ နောက်ထပ် နှစ်မိုင်လောက်လျှောက်လိုက်လျှင်တော့ ရှေ့တည့်တည့်မှ မြင်နေရသော တောအုပ်ကို ရောက်ပေလိမ့်မည်။ ထိုတောအုပ်ရောက်မှပဲ အမောအပန်းဖြေကာ ပါလာသောရိက္ခာထုပ်ကိုစားတော့မည်ဟူသော အတွေးဖြင့်အသွားနှုန်းကို အနည်းငယ်မြှင့်တင်လိုက်မိသည် ။
ကျွနု်ပ်၏ အမည်က ဆတ္တ ၊ ဘာသာက ဗြာဟ္မဏ (ဟိန္ဒူ) ဘာသာ ၊ ဇာတိက သေတဗျမြို့ ၊ ယခုသွားနေသည်က တက္ကသိုလ်ပြည်က ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီးထံ ပညာသင်ခ အသပြာတစ်ထောင်ပူဇော်ရန် တောအုပ်လေးထဲရောက်ခါနီး မိုင်ဝက်လောက်အလိုတွင် လွင်တီးခေါင်၌ စြင်္ကလျှောက်နေသော အသက်ကြီးကြီး ရဟန်းတစ်ပါးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
ဘာသာချင်းမတူသည်မို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆက်လျှောက်သွားမည် အပြုတွင် -
"ချစ်သား ဆတ္တ ၊ အဘယ်အရပ်သို့ ခရီးဆက်မလို့ပါလဲ" ဟူေသော အကျွန်ုပ်ရဲ့အမည်ကို ခေါ်ပြီး နှုတ်ဆက်မေးမြန်းလိုက်တဲ့ အသံကြောင့် ခေတ္တရပ်ပြီး ပြန်လည်ဖြေကြားရပါတော့တယ်။ တောအုပ်ထဲ မြန်မြန်ရောက်ချင်နေတာဆိုတော့ စိတ်ကတော့ တိုချင်ချင်ပဲ။
"တက္ကသိုလ်က ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီးကို ဉာဏ်ပူဇော်ခ ကန်တော့ရအောင် သွားမလို့ပါ ရဟန်းကြီး"
"သင် - ချစ်သားအတွက် အပန်းမကြီးဘူးဆိုရင် ငါဘုရားထံမှာ သရဏဂုံသုံးပါး ဆောက်တည်သွားပါလား"
သြော် - လက်စသတ်တော့ ဂေါတမဗုဒ္ဓကိုယ်တော် ဖြစ်နေပါလား ၊ ဘုရားဆိုရင် ကုဋေများစွာတန်တဲ့ ကျောင်းတိုက်ကြီးမှာ သူဌေးတွေ ဘုရင်တွေရဲ့ အကိုးအကွယ်ခံပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေမယ်ထင်နေတာ အခုတော့ ဒီလိုမဟုတ်ပါလား။
လူသူမရှိတဲ့ တောကြီးမျက်မည်းထဲထိလာပြီး သာသနာပြုရှာပါလား ၊ ပြီးတော့ ကျွနု်ပ်ထင်ထားတာက သူ့အယူဝါဒကိုလက်ခံတဲ့ ဗုဒ္ဓဘာသာတွေလောက်သာ မေတ္တာကရုဏာ ထားမယ်ထင်တာ ၊ အခုတော့ ဒီလိုမဟုတ်ဘဲ ဘာသာခြားဖြစ်တဲ့ ကျွနု်ပ်လိုသာမာန်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် အပေါ်မှာတောင် မေတ္တာကရုဏာထားပြီး လာရောက်နှုတ်ဆက်မေးမြန်းတရားဟောရှာပါလားဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် လေးစားရိုသေတဲ့စိတ်တွေ အလိုလိုပေါ်လာပြီး ကျွနု်ပ်ခြေထောက်တွေ အလိုလိုဒူးထောက်ပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။
ဘာသာခြားဖြစ်တော့ သရဏဂုံကို ချက်ချင်းမဆောက်တည်သေးဘဲ နည်းနည်းတော့ စောဒက တက်လိုက်မိသေးတယ်။
"အရှင်ဂေါတမ - အဲသလို သရဏဂုံ တည်ဆောက်တဲ့အတွက် ကျွနု်ပ်မှာ ဘယ်လိုကောင်းကျိုးတွေ ခံစားလာနိုင်ပါသလဲ"
"ချစ်သား ဆတ္တ - ချစ်သားကို ငါဘုရား ပြန်မေးပါ့မယ် ၊ သင်ချစ်သား သဘောပေါက်သလို ဖြေနိုင်ပါတယ် ၊ သင်ချစ်သား ဘယ်အသက်အရွယ်မှာ သေမယ်လို့ ကြိုတင်သိပါသလား"
"မသိနိုင်ပါ အရှင်ဘုရား"
"ဘယ်အနာရောဂါနဲ့ သေရမယ်ဆိုတာရော ကြိုတင်သိနိုင်ပါသလား"
"မသိနိုင်ပါ အရှင်ဂေါတမ"
"နံနက် ၊ နေ့လယ် ၊ ည ဘယ်ကာလမှာ သေမယ်လို့ရော ကြိုတင်သိနိုင်ပါသလား"
"မသိနိုင်ပါ အရှင်ဂေါတမ"
"သေပြီးနောက် ဘယ်သချႋုူင်းမှာ သ ြင်္ဂိုဟ်မယ်ဆိုတာရော ကြိုသိနိုင်ပါသလား"
"မသိနိုင်ပါ အရှင်ဂေါတမ"
"သေပြီးနောက် ဘယ်ဘုံရောက်မယ်လို့ရော ကြိုတင်သိနိုင်ပါသလား"
"မသိနိုင်ပါ အရှင်ဂေါတမ"
"ချစ်သားဆတ္တ - ပုထုဇဉ်မှန်သမျှ အဲဒီအခြင်းအရာ ငါးမျိုးကို ဘယ်သူမှ ကြိုတင်ပြီးမသိနိုင်ပါဘူး ၊ အကယ်၍ အသင်ချစ်သားအနေနဲ့ ငါဘုရားထံမှာ သရဏဂုံသုံးပါး ဆောက်တည်ပြီးလို့ အဲဒီသရဏဂုံမြဲသွားပြီဆိုရင်တော့ ဘယ်ချိန်ချိန်သေသေ ပုထုဇဉ်တိုင်းကြောက်ရွံတဲ့ အပါယ်လေးဘုံ မရောက်တော့ဘူး"
"အို - သရဏဂုံဆိုတာ သံသရာအတွက်ပါ အားကိုးရတဲ့ တရားကြီးပါလား ၊ ကျွနု်ပ်သိပ်ပြီးတော့ အားရဝမ်းသာဖြစ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ မြတ်စွာဘုရားက ဒီတောနက်ကြီးထဲထိရောက်အောင်ကြွပြီး ကျွနု်ပ်လို သာမန်
ဘာသာခြားတစ်ယောက်ကို တရားဟောတယ်ဆိုတာ ထူးခြားတဲ့အကြောင်းတစ်ခုရှိရမယ်ဆိုတာတော့ ကျွနု်ပ် သေသေချာချာ သတိထားလိုက်မိပါတယ်။
ဒါ့ကြောင့်လည်း ကျွနု်ပ်ဘုရားရှင်ထံမှာ သရဏဂုံသုံးပါးကို လေးလေးစားစား ဆောက်တည်ပြီး ဗုဒ္ဓဘာသာအဖြစ်ကိုခံယူလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်ုပ်တို့ လူမျိုးတွေရဲ့ အဆုံးအမစကားလေး တစ်ခုရှိတယ် ၊ အဲဒီစကားလေးက -
"အလုပ်တစ်ခုကို အတ္တဟိတလား ၊ ပရဟိတလားဆိုတာ ခွဲခြားသိချင်ရင် အဲဒီအလုပ်အပေါ်မှာ မေတ္တာစေတနာ ဘယ်လောက်ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ပေတံနဲ့ပဲတိုင်းတာရမယ်" တဲ့။
အခု ရှင်တော်မြတ်ဘုရားကိုယ်တိုင် ဒီတောနက်ကြီးထဲထိ ကြွလာပြီး တရားဟောတယ်ဆိုကတည်းက ကျွနု်ပ်အပေါ်မှာထားတဲ့ မေတ္တာစေတနာထုထည် ဘယ်လောက်ထိ ကြီးမားတယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေပါပြီ။ ကိုယ့်ဘာသာဝင်ဦးရေ တိုးပွားရုံသက်သက် ကတော့ မြို့ပေါ်မှာ အသားကျနေပြီး ဆွဲဆောင်လဲဖြစ်တာပဲ မဟုတ်ပါလား။
နောက်တစ်ချက်က ဗုဒ္ဓရဲ့မျက်နှာတော်မှာထင်နေတဲ့ မေတ္တာကရုဏာ စေတနာဟာ ဘာသာလူမျိုး မခွဲခြားဘူးဆိုတာ ကျွန်ုပ်ရင်ထဲက အလိုလိုသိနေတယ်လေ။ ကြည်ညိုသပ္ပာယ်စရာကောင်းလှတဲ့ ဗုဒ္ဓရဲ့မျက်နှာတော်ကို အားရပါးရ ဖူးမျှော်ကန်တော့ပြီး ကျွနု်ပ်ရဲ့ရှေ့ခရီးကို ဆက်ခဲ့ရပါပြီ။ ဗုဒ္ဓရှင်တော်လဲ မိုင်ပေါင်းများစွာဝေးတဲ့ ဇေတဝန်ရွှေကျောင်းကို ပြန်ကြွတော်မူခဲ့ပြီပေါ့။
ကျွနု်ပ်နားဖို့ရည်ရွယ်ထားတဲ့ တောအုပ်အစပ်ကို ဝင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဗုဒ္ဓရှင်တော်မြတ် ကျွနု်ပ်ဆီကို ဘာကြောင့် ကြွလာရတယ်ဆိုတဲ့အဖြေကို ကျွန်ုပ်သိလိုက်ရပါပြီ။ တခြားဟုတ်ပါရိုးလား ၊ ကျွန်ုပ်လာမယ့်သတင်းကို ကြိုရထားတဲ့ ခိုးသားဓားပြငါးရားတို့ ကျွနု်ပ်ကိုမြင်တာနဲ့ တပြိုင်နက် အဆိပ်လူးမြှားတွေနဲ့ ဝိုင်းပြစ်လိုက်ကြတာ ။
ဗုဒ္ဓံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ။
ဓမ္မံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ။
သံဃံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ။
လို့ သရဏဂုံဆောက်တည်ရင်းပဲ ကျွန်ုပ်ဆတ္တတစ်ယောက် ဝိညာဉ်စဲလို့ သေပွဲဝင်ခဲ့ရပါပြီကော။ ဒါပေမယ့် ကျွနု်ပ်ဝမ်းမနည်းမိဘူး ၊ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ငွေတစ်ကျပ်ဆုံးရှုံးရပေမယ့် ကုဋေပေါင်းများစွာ ပြန်ရတဲ့လူတစ်ယောက်လို လူ့ဘဝကဆုံးရှုံးသွားရပေမယ့် သေခါနီးမှာကပ်ပြီး ဆောက်တည်ခဲ့တဲ့ သရဏဂုံကုသိုလ်ကြောင့် လူ့သက်နဲ့ဆိုရင် နှစ်ပေါင်း သုံးကုဋေနဲ့ အနှစ်ခြောက်သန်းအသက်ရှည်တဲ့ တာဝတိံသာနတ်ပြည်ကို ရောက်ခဲ့ရလို့ပဲ။ ကျွနု်ပ်လို ဘာသာခြားတစ်ယောက်ကိုတောင် သေခါနီးလေးမှာကပ်ပြီး ဆောက်တည်တဲ့ သရဏဂုံကုသိုလ်က တာဝတိံသာနတ်ပြည်ထိ ပို့ပေးနိုင်ရင် နေ့တိုင်းသရဏဂုံဆောက်တည်နေတဲ့ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေကတော့ ကျွနု်ပ်ထက်သာလွန်တဲ့ နတ်ဘုံတွေကို ရောက်မှာပဲလို့ ခဏခဏတွေးကြည့်နေမိတာပါပဲ။
မှတ်ချက်။ ။ ဝိမာနဝတ္ထုအဋ္ဌကထာ ၊ ဆတ္တမာဏဝ ဝတ္ထုကို မှီငြမ်းပြု ရေးဖွဲ့ပါသည်။
BTNR မှ ဆရာတော်အရှင်ဇဝန ( မေတ္တာရှင် - ရွှေပြည်သာ ) ၏ သရဏဂုံအစွမ်းအံ့မခန်းဖြစ်ရပ်ဆန်းများ စာအုပ်မှ ကူးယူဖော်ပြပူဇော်ခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။
Buddhism Beams
No comments:
Post a Comment