အားလုုံးသိၾကတဲ့အတုုိင္း ရာဟုုလာေလးကိုု မယ္ေတာ္ယေသာဓရာရဲ႕ ဖခမည္းေတာ္ဘုုရားထံ အေမြေတာင္းခံဖုုိ႔ ေစလႊတ္မႈကေနတဆင့္ ၇-ႏွစ္သား ရာဟုုလာေလးဟာ ကိုုရင္ကေလးျဖစ္ ခဲ့ရပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားရမွာက ယေသာဓရာဟာ အေလာင္းေတာ္ ပစ္ခြါသြားေပမယ့္ သူက အေလာင္းေတာ္န႔ဲ အတူေနခဲ့တဲ့ ကပိလဝတ္နန္းေတာ္ကိုု သူ မပစ္ခြါႏုုိင္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ တစ္ခုုလပ္ျဖစ္ရတဲ့ ယေသာဓရာေလးကိုု အတုုိင္းတုုိင္း အျပည္ျပည္က ဘုုရင္ေတြ၊ မင္းညီမင္းသားေတြက ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ အခါမွာ လွည့္လုုိ႔ပင္ မၾကည့္ခဲ့၊ အားလုုံးကိုု ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒါဟာ ဘုုရားအေလာင္းေတ ာ္အေပၚမွာ ထားရွိခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ အလြန္နက္ရႈိင္းတ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ပါ၊ တနည္းအားျဖင့္ ဘုရားရွင္အတြက္ေတာ့ ယေသာဓရာဟာ ကပ္ျငိမႈ အလ်င္းမရွိေတာ့တ ေကာင္ကင္ၾကီးကို တဘက္သတ္ တြယ္ျငိမ္ေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္ေလး တစ္ေခ်ာင္းလုိပါပဲ...သုိ႔ေပမယ့္ ထုိၾကိဳးက ခ်ည္ေႏွာင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတဲ့ ၾကိဳးမဟုတ္ပါဘူး... ေစတနာနဲ႔ က်စ္တဲ့ ၾကိဳး... ေပးဆပ္မႈသက္သက္ျဖင့္ ရစ္ပတ္တဲ့ ၾကိဳး... တြယ္ျငိေနကာမွ်ျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္တဲ့...ၾကိဳး...။ သူမဟာ ဘုုရင့္ သမီးေတာ္၊ ဘုုရင့္ေခၽြးမေတာ္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေရႊလည္း မရွား၊ ေငြလည္း မရွားပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္ထံက အေမြေတာင္းခုုိင္းတယ္ဆုုိတာက ေမြးကတည္းက ဖခင္နဲ႔ စကားတီတာ မေျပာခဲ့ရရွာတဲ့၊ အတူတကြ တစ္ရက္ကေလးေတာင္ မေနခဲ့ရရွာတဲ့ သားေလးကိုု သူ႔ဖခင္နဲ႔ အနီးကပ္ေတြ႕ေစခ်င္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးးေလးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵက ေရွ႕တန္းကပါဝင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေလးကိုု ပိုုမုုိေပၚလြင္ေစဖုုိ႔ ဥပမာေလးတစ္ခုု ထုုတ္ရရင္ေတာ့ ... ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ဟာ ဘုုရားျဖစ္လုုိ႔ တစ္ဝါရေတာ့မွ ကပိလဝတ္ေရႊနန္းေတာ္ကိုု ျပန္လည္ၾကြဝင္ေတာ္မူပါတယ္၊ (ေရႊနန္းေတာ္က ထြက္ခြါခဲ့တာ ၇-ႏွစ္ႏွစ္တိတိၾကာခဲ့ျပီေပါ့...။) ထုုိသိုု႔ၾကြဝင္ေတာ္မူလုိ႔ ခုုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ ယေသာဓရာဟာ ျမတ္စြာဘုုရားကိုု ဖူးေျမွာ္ႏုုိင္ ပါတယ္၊ တစ္တုုိင္းျပည္လုုံး အုုံးအုုံးကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ ၇-ႏွစ္တာလုုံး ကြဲကြာေနတဲ့ ဘုုရားရွင္ကိုု ဖူးေျမွာ္ၾက၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေျပာဆုုိၾက၊ ခ်ီးက်ဴးၾကနဲ႔ အားလုုံးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကခ်ိန္မွာ သူလည္း အမ်ားနညး္တူ၊ ဘုုရားရွင္ကိုု အလြန္ပဲ ေတြ႕ခ်င္ ျမင္ခ်င္လွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူသြားမေတြ႕ပါဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲက ေတြးပါတယ္၊ *ေမာင္ေတာ္ဘုုရား အေပၚမွာ ႏွမေတာ္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဘိုုးထားတယ္၊ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏုုိးတယ္၊ မည္သည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားပဲ ေပးဆပ္မႈေတြပဲ ရွိခဲ့တယ္ဆုုိတာ ေမာင္ေတာ္ဘုုရား အသိဆုုံးျဖစ္မွာပါ၊ ဒီေက်းဇူးေတြကိုု အသိမွတ္ျပဳတယ္ဆုုိရင္ ေမာင္ေတာ္ဘုုရားကိုုယ္တုုိင္ ႏွမေတာ္ထံကိုု အဖူးေျမွာ္ခံဖုုိ႔ ၾကြေရာက္လာပါလိမ့္မယ္...* ဘုုရားရွင္ထံကိုု သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ၾကဖုုိ႔ တုုိက္တြန္းၾကသူေတြ အားလုုံးကိုုလည္း သူဒီလုုိပဲ ေျပာလုုိက္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ယေသာဓရာရဲ႕ လက္က်န္မာနေလးလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရေပမယ္ ဘုုရားရွင္ကိုု မင္းပရိတ္သတ္ အလယ္မွာ ထြက္ျပီး မေတြ႕ရျခင္းရဲ႕ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခ်က္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူဟာ သိဒၶတၳမင္းသားကိ တစ္သံသရာလုုံးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆုုိသလုုိေပးဆပ္ျပီး ခ်စ္လာခဲ့တာပါ၊ ယခုုတစ္ၾကိမ္ေတြ႕ဆုုံျခင္းဟာ သံေယာဇဥ္လက္က်န္နဲ့ ေနာက္ဆုုံး ေတြ႕ဆုုံရျခင္းဆုုိတာလည္း သူရိပ္မိေနပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူသိပ္ကိုု လြမ္းေနရသလုုိ၊ အလြန္လည္း ဝမ္းနည္းေနပါတယ္၊ ဘုုရားရွင္ကိုု ေတြ႕ျမင္ရရင္ သူဟာ လူပုုံအလယ္မွာ မည္သုုိ႔ျမည္ပုုံ ျဖစ္မယ္ဆုုိတာ သူလည္း မခန္႔မွန္းႏုုိင္ပါဘူး၊ မင္းပရိတ္သတ္ရဲ႕ အလယ္မွာ သတိလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကၽြတ္ဆုုိသလုုိ သူျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘုုရားရွင္က နားလည္ႏုုိင္ေပမယ့္ မင္းပရိတ္သတ္တုုိ႔ရဲ႕ အလယ္မွာ သူ႕သိကၡာက်ဆင္းရမယ့္ အေရးကလည္း ရွိေနပါေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္ကိုု အားရပါးရ ဖူးေျမွာ္ခ်င္လုုိ႔ မရမေန ေတြ႕ခ်င္ေနေပမယ့္ သူမ သည္းခံေစာင့္စည္ းခဲ့တာပါ။ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ကလည္း ယေသာဓရာရဲ႕ ထုုိစကားကိုု အပ်ဳိရံေတြထံက တစ္ဆင့္ၾကားတယ္ဆုုိရင္ပဲ သုုဒၶါဓနမင္းၾကီးကိုု အပါေခၚလုုိ႔ မင္းသမီးရဲ႕ နန္းေဆာင္တုုိက္ခန္းကိုု ၾကြျမန္းေတာ္မူပါတယ္...။ ယေသာဓရာမင္းသမီးဟာ ဘုုရားရွင္ၾကြလာ မယ္ဆုုိကတည္းက ေနရာထုုိင္ခင္းေတြ ခင္းက်င္းထားေပမယ့္ ဘုုရားရွင္ကိုု ေရႊနန္းေဆာင္တုုိက္ခန္းဝမွာ ေတြ႕ရတယ္ဆုုိရင္ပဲ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ေရႊေျခဖမုုိးအစုုံမွာ မ်က္ႏွာကိုုအပ္လုုိ႔ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုုိေကၽြးပါေတာ့ တယ္၊ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစုုံကို သူ႕ဆံႏြယ္မ်ားနဲ႔ ပြတ္သပ္သုုတ္သင္လုုိ႔ ၊ ဖုုန္မႈန္႔မ်ားလိမ္းၾကံေနတဲ့ ဘုုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစုုံကိုု မ်က္ရည္မုုိးနဲ႔ေဆးေၾကာလုုိ႔၊ ႏႈတ္ကလည္း ဝမ္းနည္းစကားမ်ား အဆက္မျပတ္ေျပာၾကားရင္ ဝမ္းပန္းတနည္းရႈ ိက္ၾကီးတငင္ကိုု ငုုိေကၽြးရွာပါ။ ျမတ္စြာဘုုရားက နားလည္ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္၊ ဒါဟာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ၊ ကမၻာေပါင္းမ်ားစ ြာတကည္းက ရစ္ဖြဲ႕စီးဆင္းလာခဲ့တဲ့ ေမတၱာမုုိးေတြ မဟုုတ္ပါလား၊ တစ္ဘဝမဟုုတ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ဘဝမဟုုတ္ ၊ သံသရာတစ္ေလ ွ်ာက္လုုံးက ျဖည့္ဆည္းေပးလာခဲ့တဲ့ အေကာင္းဆုုံး ပါရမီျဖည့္ဖက္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းက ရြာသြန္းတဲ့ ေနာက္ဆုုံးမ်က္ရည္မုုိးေတြ မဟုုတ္ပါလား။ ယေသာဓရာမင္းသမီး ငိုုေကၽြးလုုိ႔အားရေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုုရားက ခင္းထားတဲ့ ေနရာမွာ ထုုိင္ရင္း ယေသာဓရာမင္းသမီးကိုု ေရႊမ်က္လႊာေတာ္ အသာလွပ္လုုိ႔ ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါတယ္၊ ယေသာဓရာမင္းသမီးရဲ႕ အသြင္က ယခင္နဲ႔မတူေတာျပီ၊ ဖီးလိမ္းသုုတ္သင ျပင္ဆင္ျခင္းမရွိေတာ့ျပီ၊ ခႏၶာကိုုယ္မွာလည္း အမ်ဳိးသမီးမ်ား တန္ဖုုိးတထား ဝတ္ဆင္ၾကတဲ့ လက္ဝတ္ရတနာတန္ဆာေတြလည္း သူမ မဝတ္ဆင္ေတာ့ျပီ၊ ဒီဇမၺဴမွာ မည္သူနဲ႔မွ် မတူေအာင္ လွပတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကလည္း အလိမ္းအျခယ္ကင္းလုုိ႔ ညွဳိးႏြမ္းေနခဲ့ျပီ...။ ဖခမည္းေတာ္ရဲ႕ စကား ဘုုရားရွင္ရဲ႕ နားထဲမွာ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သာမာန္ပုုထုုဇဥ္ မ်ားဆုုိရင္ေတာ့ စိတ္ဓါတ္တုုန္႔လ ႈပ္စရာေကာင္းလွပါတယ္... *သားေတာ္ ဘုုရား၊ သားေတာ္ဟာ နန္းေတာ္ကထြက္ခြါလုုိ႔ ဆံပင္မႈတ္ဆိတ္ကိ ပယ္ျပီလုုိ႔ ၾကားခတည္းက ဘုုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕ သမီးလိမၼာေလးကလည္း အမ်ဳိးသမီးတုုိ႔ တန္ဖုုိးထားအပ္တဲ့ ေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္စုုံတဲ့ သူ႕ဆံပင္ကိုု ဖီးလိမ္း သုုတ္သင္ အလွျပင္ဆင္မႈ မရွိေတာ့ဘူး...။ *သားေတာ္ဘုုရား၊ သားေတာ္ဘုုရားဟာ လူသာမာန္တုုိ႔ ဝတ္ဆင္အပ္တဲ့ ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကား အဝတ္အစားမ်ားကို စြန္႔ပယ္ျပီဆုုိကတည္းက ဘုုရားတပည့္ေတာ္ ရဲ႕သမီးအလိမၼာေလးကလည္း ေကာလိယတုုိင္းျဖ စ္ ပုုိးထည္အဝတ္တုုိ႔ကိုု စြန္႔ပယ္လုုိ႔ ေယာဂီအဝတ္ကေလးနဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ခဲ့ရြာပါတယ္..။ *သားေတာ္ ဘုုရား၊ သားေတာ္ဘုုရားဟာ တစ္ေန႔ကိုု ထမင္းတစ္နပ္ပဲ စားေတာ့တယ္ ၾကားကတည္းက ဘုုရားတပည့္တာ္ရဲ႕ သမီးအလိမၼာေလးဟာလည္း ခ်စ္သားဘုုရားနဲ အတုုလုုိက္လိုု႔ တစ္ေန႔ကိုု တစ္နပ္ပဲ စားခဲ့ပါတယ္...။ *သားေတာ္ဘုုရား၊ သားေတာ္ဘုုရားဟာ မြန္ျမတ္တဲ့ အိပ္ယာကုုတင္ကိုု စြန္႔ပယ္ျပီဆုုိ ကတညး္က ဘုုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕ သမီးအလိမၼာေလးဟာလည္း နုညက္ေခ်ာေမြ႔တဲ ေမြ႕ယာကုုတင္ကိုု စြန္႔ပယ္လုုိ႔ ၾကမ္းျပင္မွာ ဖ်ာၾကမ္းကေလးနဲ႔ အိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္...။ *ေၾသာ္...စြန္႔ႏုုိင္ရက္သူက အေဝးဆုုံးကိုု ေျပးထြက္ခြါတိမ္း စိမ္းသြားရက္ခဲ့ေပမယ့္... မစြန္႔ခြါႏုုိင္သူကေတာ့ လူခ်င္းမနီးေပမယ စိတ္ခ်င္းမ်ားနီးေလမလား... ကိုယ္ခ်ငး္ မနီးႏုုိင္ေပမယ့္ အေတြးခ်င္းမ်ား နီးေလမလားဆုုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔... ရယူျခင္းမပါ ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ ခ်စ္ျပေနခဲ့တာပါလား...။ ယေသာဓရာဟာ သူအျမတ္ႏုုိးဆုုံး ၊ တစ္သံသရာလုုံးမွာ အခ်စ္ဆုုံးျဖစ္တ သူ႕ေမာင္ေတာ္ သိဒၶတၳကုုိ သူစြန္႔လႊတ္ခဲ့ျပီးပါျပီ၊ သူ႕ေမာင္ေတာ္ထံက အျခားဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားဘူးဆုုိတာ သိသာလွပါတယ္။ ဆုုိခဲ့ျပီးတဲ့ အတုုိင္း သားေတာ္ကေလးကိုု အေမြေတာင္းလႊတ္တာကေတာ့ ေမြးကတည္းက ဖခင္ကိုု မေတြ႕ခဲ့ရရွာတဲ့ ဖတဆုုိးသားေလးကိ သူ႕ဖခင္နဲ႔ တရင္းတနီးေတြ႕ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ တနည္းေျပာရမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုုရားက သံေယာဇဥ္အမွ်င္ျပတ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမျပတ္ႏုုိင္ေသ းပါဘူး၊ မည္သုုိ႔မည္ပုုံ ဆံဆက္ပုုံမ်ဳိးနဲ႔မဆုုိ ဘုုရားရွင္နဲ႔ သူ ဆက္စပ္ေနခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕အသက္ေလာက္ခ်စ္ရတဲ့ သားေလးကိုု ဘုုရားရွင္ထံ ပုုိ႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။ ရာဟုုလာေလး ေရႊနန္းေတာ္ကိုု ျပန္မလာေတာ့တဲ့ အခါမွာလည္း ဘုုရင္သုုဒၶါဓနမင္းၾကီးက ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ဘုုရားရွင္ကိုု သြားေရာက္ေတြ႕ဆုုံခဲ့ေပမယ့္ ယေသာဓရာကေတာ့ တည္ျငိမ္စြာပဲ ရင္ဆုုိင္ခဲ့ပါတ ယ္၊ သူ စိတ္ခ်တယ္ေလ၊ အျငိမ္းခ်မ္းဆုုံးျဖစ္တဲ့ သူ႕ဖခင္ထံမွာ သူ႕သားေလး ျငိမ္းေအးေနမယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆုုိတာ သူအသိဆုုံးမုုိ႔ပါ၊ ဒါဟာ သူ႔မွာ ရွိသမွ်အရာေတြထဲက အျမတ္ႏုုိးဆုုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေပးဆပ္မႈပဲ မဟုုတ္ပါလား...။ ေတာေက်ာင္းျပႆာဒ္ကေလးက ဘုုရားရွင္နဲ႔ ရဟုုလာေလးရဲ႕ ႏွစ္ပါးတည္း က်င္းပတဲ့ တရားပြဲေလးကိုု ျပန္သြားျပီး ၾကည္ညိဳလုုိက္ၾက ရေအာင္...။ မိခင္ရင္ခြင္က စြန္႔ခြါလုုိ႔ ဖခင္ရင္ခြင္ကိုု ခုုိဝင္လာတဲ့ သားေတာ္ေလးကိုု ျမတ္စြာဘုုရားက အမႈမဲ့ထားေတာ္မမူပါဘူး၊ ကေလးေလးဆုုိေတာ့ အမွားေတြ မလုုပ္မိေအာင္၊ အမွားေတြ မေျပာမိေအာင္၊ အမွားေတြ မေတြးမိေအာင္ အျမဲပဲသြန္သင္ဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္...။ ဘုုရားရွင္က သတၱဝါေတြကိုု ဆုုံးမတဲ့အခါမွာ လုုိအပ္ရင္ လုုိအပ္သလုုိ ၾကားခံ အရာဝတၳဳေလးေတြသုုံးျပီး ဆုုံးမူေလ့ရွိပါတယ္၊ ရွင္စူလပန္ ဝတၳဳမွာဆုုိရင္ ျမတ္စြာဘုုရားက လက္ကိုုင္ပဝါ အျဖဴေလးကိုု အသုုံးျပဳျပီးဆု ုံးမေတာ္မူပါတယ္၊ ထုုိဇာတ္ေတာ္မွာလည္း သာမာန္လက္ကိုုင္ပဝါေလးတစ္ထည္ဟာ ဘုုရားရွင္ရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ အရဟတၱဖုုိလ္ကိုု ေက်းဇူးျပဳႏုုိင္တဲ့အထိ တန္ဖုုိးၾကီးတဲ့ လက္ကုုိင္ပဝါေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွင္သာရိပုုၾတာ ကမၼ႒ားန္း အေပးမွားလုုိ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ေရႊပန္းတိမ္သည္ရဲ႕ သား ဇာတ္ေတာ္မွာဆုုိရင္ ျမတ္စြာဘုုရားက ပန္းပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္ကိုု အသုုံးျပဳျပီး ဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္၊ လူသာမာန္တုုိ႔အတြက္ တပ္မက္စရာထုုိပန္းပြင့္ကေလးဟာလည္း ဘုုရားရွင္ရဲ႕ အသုုံးျပဳမႈေအာက္မွာေတာ့ ကိေလသာေတြကိုု ကုုန္ခမ္းေစတဲ့ ရဟတၱဖုုိလ္ေပါက္ ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ျဖစ္ေစခ ဲ့ပါတယ္၊ အျမတ္ဆုုံးပန္းကေလးေပါ့။ ရွင္ရာဟုုေလးေလးကိုု ဆုုံးမရာမွာလည္း ျမတ္စြာဘုုရားက ၾကားခံအရာဝတၳဳေလးေတြ သုုံးျပီး ၇-ႏွစ္သားကေလး နားလည္ႏုုိင္ေအာင္ ဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္။ ပထမဆုုံး ျမတ္စြာဘုုရားက ရွင္ရာဟုုလာေလးကိုု အုုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးကိုု ေမွာက္လုုိက္၊ လွန္လုုိက္နဲ႔ လိမ္ညာမေျပာဖုုိ ဆုုံးမျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုုရားက မွန္ကေလးတစ္ခ်ပ္ကိုု ဖန္ဆင္းလုုိက္ပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ ရာဟုုလာေလးကိုု ျပပါတယ္၊ *ခ်စ္သားရာဟုုလာ၊ ဒီမွန္စကေလးကိုု ေတြ႕ရဲ႕ လား၊ *မွန္ပါ့၊ ေတြ႕ပါတယ္ ဘုုရား၊ *ေတြ႕တယ္ဆုုိရင္၊ မွန္ဆုုိတာ ဘာလုုပ္ဖုုိ႔အတြ က္လဲ ခ်စ္သား အျခားသူေတြ ဆုုိရင္ေတာ့ မွန္ဆုုိတာ ၾကည့္ဖုုိ႔လုုိ႔ ေျဖႏုုိင္ပါတယ္၊ သိုု႔ေပမယ့္ ၇-နွစ္သား ရွင္ရာဟုုလာေလးကေတာ့ ဒီလိုုမေျဖပါဘူး *မွန္ဆုုိတာ ကိုုယ့္မ်က္ႏွာကိုု စစ္ေဆးဖုုိ႔ျဖစ္ ပါတယ္ ၊ျမတ္စြာဘုုရား၊ *မွန္ေပတယ္ ခ်စ္သား၊ အဲဒီလုုိပဲ ခ်စ္သားဟာ မိမိကိုုယ္ကုုိယ္ကိုု အျမဲစစ္ေဆးေနရမယ္၊ သတိလက္လြတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေနရဘူး၊ သတိလက္လြတ္မေတြးရဘူး၊ သတိလက္လြတ္မေျပာရဘူး၊ ဘာကုုိမွ သတိလက္လြတ္ မလုုပ္ရဘူး၊ ေတြးၾကံ၊ ေျပာဆုုိ ၊ လုုပ္ကုုိင္တုုိင္းမွာ သတိန႔ဲ အျမဲယဥ္တဲ့ စိတ္ရွိရမယ္...။ ရွင္ရာဟုုလာေလးဟာ ျမတ္စြာဘုုရားရဲ႕ အဆုုံးအမေတြေၾကာင့္ အသိတရားအေျခခံေလး ရေနပါျပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုုရားရဲ႕ ဒီေလာက္ အဆုုံးအမေလးကပဲ ရွင္ရာဟုုလာေလးက ကိုုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမုူအရာ၊ စိတ္အမႈအရာ ႏူးည့ံသိမ္ေမႊ႕တဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ကိုုရင္ငယ္ကေလးျ ဖစ္ေစခဲ့တာပါ။ သာဓက တစ္ခုုျပရရင္ တခါက ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ တံျမက္စည္းလွည္းၾကရင္ ကိုုရင္ကေလးရာဟုုလာလာတာ ျမင္ေတာ့ စမ္းသပ္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ အမႈိက္ေတြကိုု လမ္းေပၚမွာ ျဖန္႕က်ဲခ်လုုိက္ပါတယ္၊ တံျမက္စည္းကိုုလည္း လမ္းေပၚမွာပဲ ပစ္ခ်ထားလုုိက္ပါတယ္၊ ရွင္ရာဟုုလာေလး အနားေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့...ရဟန္းတစ္ပါးက *ငါ့ရွင္ ဒီအမႈိက္ေတြ ၊ တံျမက္စည္းေတြကိုု စည္းကမ္းမဲ့ မည္သူထားတာပါလဲ ေနာက္တစ္ပါးက ... *ဒီနားမွာေတာ့ ရွင္ရာဟုုလာေလး သြားလာေနတာ ျမင္တာပဲ ၊ သူမ်ားျဖစ္မလား မသိဘူး ရဟန္းေတာ္ေတြက ရွင္ရာဟုုလာေလးလာတာကိုု မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေျပာၾကတာပါ။ ဒါကုုိ ၾကားေတာ့ ကိုုရင္ကေလးက ဘာမွ မေျပာပါဘူး၊ အမႈိက္ေတြကိုု ေကာက္သိမ္း၊ တံျမက္စည္းကိုုလ ည္း ေနသားက်ေအာင္ထားလုုိ႔ သန္႔ရွင္းေရးအလု ုပ္ေတြ ျပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိ လက္အုုပ္ကေလးခ်ီျပီး ေလ ွ်ာက္ရွာပါတယ္...။ *အရွင္ဘုုရားတုုိ႔၊ တပည့္တာ္ရဲ႕အျပစ္ကိုု သည္းခံေတာ္မူပါဘုုရား၊ ေနာက္လည္း အျမင္မေတာ္ရင္ ဆုုံးမေတာ္မူပါ ဘုုရားလုုိ႔ ... ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေသးတယ္...။ ကုုိရင္ရာဟုုလာေလး ဘယ္ေလာက္ လိမၼာလုုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ မာနကင္းလုုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလုုိက္ပါသလဲ၊ စာေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ စိတ္က မွန္းလုုိ႔ကန္ေတ ာ့မိပါတယ္...။ ***ေၾသာ္...ဒါေတြဟာလည္း ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ နမူနာျပဳ ဆုုံးမေတာ္မူခဲ့တဲ့ မွန္ကြဲစကေလးတစ္ ခုုရဲ႕ ေက်းဇူးက စခဲ့တာပဲ မဟုုတ္ပါလား....*** အားလုုံးပဲ မာနကင္းလုုိ႔ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊ င္ၾကပါေစ...
မွတ္ခ်က္၊ ။ ဘုုရားရွင္လက္ထက္ကေတာ့ မွန္ဆုုိတာ ေၾကးျပားကိုု ေခ်ာမြတ္ေအာင္ တုုိက္ခၽြတ္ထားတဲ့ ေၾကးမႈံျပင္ကိုု သုုံးၾကပါတယ္။
နန္းေတာ္ေရွ႕
# Unicode Version ျဖင့္ ဖတ္ပါ #
မြတ်စွာဘုုရားရှင်ဟာ သားတော်ရာဟုုလာလေးကိုု အမ္ဗလဋ္ဌိက သရက်ဥယျာဉ်ကျောင်းမှာ ခြေးဆေးတဲ့ အုုန်းမှုတ်ခွက်ကလေးကိုု အသုုံးပြုပြီးတော့ ဆုုံးမသွန်သင်ပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ နောက်အရာဝတ္ထုတစ် ခုုကိုုပြပြီးတော့ ဆုုံးမပြန်ပါတယ်... ဒီဆုုံးမခန်းလေးကိုု မသွားခင် အတိတ်အကြောင်းလေးကိုု နည်းနည်းလောက် ပြန်ပြောင်း ကြည့်လိုုက်ရအောင်ပါ၊ တကယ်တော့ ရှင်ရာဟုုလာလေး ဗုုဒ္ဓမြတ်စွာနဲ့ တွေ့ပြီး လိမ္မာယဉ်ကျေးတဲ့ သားရတနာလေးဖြစ်လ ာရတာဟာ သူ့မိခင် ယသောဓရာရဲ့ စနစ်တကျစီမံမှုလိုု့ ဆိုုနိုုင်ပါတယ်။
အားလုုံးသိကြတဲ့အတိုုင်း ရာဟုုလာလေးကိုု မယ်တော်ယသောဓရာရဲ့ ဖခမည်းတော်ဘုုရားထံ အမွေတောင်းခံဖိုု့ စေလွှတ်မှုကနေတဆင့် ၇-နှစ်သား ရာဟုုလာလေးဟာ ကိုုရင်ကလေးဖြစ် ခဲ့ရပါတယ်၊ ဒီနေရာမှာ စဉ်းစားရမှာက ယသောဓရာဟာ အလောင်းတော် ပစ်ခွါသွားပေမယ့် သူက အလောင်းတော်နဲ့ အတူနေခဲ့တဲ့ ကပိလဝတ်နန်းတော်ကိုု သူ မပစ်ခွါနိုုင်ပါဘူး၊ ဒါကြောင့်ပဲ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တစ်ခုုလပ်ဖြစ်ရတဲ့ ယသောဓရာလေးကိုု အတိုုင်းတိုုင်း အပြည်ပြည်က ဘုုရင်တွေ၊ မင်းညီမင်းသားတွေက ကမ်းလှမ်းလာတဲ့ အခါမှာ လှည့်လိုု့ပင် မကြည့်ခဲ့၊ အားလုုံးကိုု ငြင်းပယ်ခဲ့ပါတယ်၊ ဒါဟာ ဘုုရားအလောင်းတေ ာ်အပေါ်မှာ ထားရှိခဲ့တဲ့ သူရဲ့ အလွန်နက်ရှိုင်းတ သံယောဇဉ်ကြောင့်ပါ၊ တနည်းအားဖြင့် ဘုရားရှင်အတွက်တော့ ယသောဓရာဟာ ကပ်ငြိမှု အလျင်းမရှိတော့တ ကောင်ကင်ကြီးကို တဘက်သတ် တွယ်ငြိမ်နေတဲ့ ကြိုးမျှင်လေး တစ်ချောင်းလိုပါပဲ...သို့ပေမယ့် ထိုကြိုးက ချည်နှောင်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့ ကြိုးမဟုတ်ပါဘူး... စေတနာနဲ့ ကျစ်တဲ့ ကြိုး... ပေးဆပ်မှုသက်သက်ဖြင့် ရစ်ပတ်တဲ့ ကြိုး... တွယ်ငြိနေကာမျှဖြင့် နှစ်သိမ့်နိုင်တဲ့...ကြိုး...။ သူမဟာ ဘုုရင့် သမီးတော်၊ ဘုုရင့်ချွေးမတော် ဖြစ်တဲ့ အတွက် ရွှေလည်း မရှား၊ ငွေလည်း မရှားပါ၊ ဒါကြောင့် ဘုုရားရှင်ထံက အမွေတောင်းခိုုင်းတယ်ဆိုုတာက မွေးကတည်းက ဖခင်နဲ့ စကားတီတာ မပြောခဲ့ရရှာတဲ့၊ အတူတကွ တစ်ရက်ကလေးတောင် မနေခဲ့ရရှာတဲ့ သားလေးကိုု သူ့ဖခင်နဲ့ အနီးကပ်တွေ့စေချင်၊ ရင်းရင်းနှီးနှီးးလေးဖြစ်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒက ရှေ့တန်းကပါဝင်ပါတယ်။ ဒီအချက်ကလေးကိုု ပိုုမိုုပေါ်လွင်စေဖိုု့ ဥပမာလေးတစ်ခုု ထုုတ်ရရင်တော့ ... မြတ်စွာဘုုရားရှင်ဟာ ဘုုရားဖြစ်လိုု့ တစ်ဝါရတော့မှ ကပိလဝတ်ရွှေနန်းတော်ကိုု ပြန်လည်ကြွဝင်တော်မူပါတယ်၊ (ရွှေနန်းတော်က ထွက်ခွါခဲ့တာ ၇-နှစ်နှစ်တိတိကြာခဲ့ပြီပေါ့...။) ထိုုသိုု့ကြွဝင်တော်မူလို့ ခုုနှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာမှ ယသောဓရာဟာ မြတ်စွာဘုုရားကိုု ဖူးမြှော်နိုုင် ပါတယ်၊ တစ်တိုုင်းပြည်လုုံး အုုံးအုုံးကျွတ်ကျွတ်နဲ့ ၇-နှစ်တာလုုံး ကွဲကွာနေတဲ့ ဘုုရားရှင်ကိုု ဖူးမြှော်ကြ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပြောဆိုုကြ၊ ချီးကျူးကြနဲ့ အားလုုံးပျော်ရွှင်နေကြချိန်မှာ သူလည်း အများနည်းတူ၊ ဘုုရားရှင်ကိုု အလွန်ပဲ တွေ့ချင် မြင်ချင်လှပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူသွားမတွေ့ပါဘူး။ သူ့စိတ်ထဲက တွေးပါတယ်၊ *မောင်တော်ဘုုရား အပေါ်မှာ နှမတော် ဘယ်လောက် တန်ဘိုုးထားတယ်၊ဘယ်လောက် မြတ်နိုုးတယ်၊ မည်သည့်မျှော်လင့်ချက်မှ မထားပဲ ပေးဆပ်မှုတွေပဲ ရှိခဲ့တယ်ဆိုုတာ မောင်တော်ဘုုရား အသိဆုုံးဖြစ်မှာပါ၊ ဒီကျေးဇူးတွေကိုု အသိမှတ်ပြုတယ်ဆိုုရင် မောင်တော်ဘုုရားကိုုယ်တိုုင် နှမတော်ထံကိုု အဖူးမြှော်ခံဖိုု့ ကြွရောက်လာပါလိမ့်မယ်...* ဘုုရားရှင်ထံကိုု သွားရောက်ဖူးမြှော်ကြဖိုု့ တိုုက်တွန်းကြသူတွေ အားလုုံးကိုုလည်း သူဒီလိုုပဲ ပြောလိုုက်ပါတယ်၊ ဒါဟာ ယသောဓရာရဲ့ လက်ကျန်မာနလေးလိုု့ ပြောလိုု့ရပေမယ် ဘုုရားရှင်ကိုု မင်းပရိတ်သတ် အလယ်မှာ ထွက်ပြီး မတွေ့ရခြင်းရဲ့ နောက်အကြောင်းတစ်ချက်လည်း ရှိပါသေးတယ်။ အဲဒါကတော့ သူဟာ သိဒ္ဓတ္ထမင်းသားကိ တစ်သံသရာလုုံးမှာ တစ်ယောက်တည်း ဆိုုသလိုုပေးဆပ်ပြီး ချစ်လာခဲ့တာပါ၊ ယခုုတစ်ကြိမ်တွေ့ဆုုံခြင်းဟာ သံယောဇဉ်လက်ကျန်နဲ့ နောက်ဆုုံး တွေ့ဆုုံရခြင်းဆိုုတာလည်း သူရိပ်မိနေပါတယ်။ ပြောရရင်တော့ သူသိပ်ကိုု လွမ်းနေရသလိုု၊ အလွန်လည်း ဝမ်းနည်းနေပါတယ်၊ ဘုုရားရှင်ကိုု တွေ့မြင်ရရင် သူဟာ လူပုုံအလယ်မှာ မည်သိုု့မြည်ပုုံ ဖြစ်မယ်ဆိုုတာ သူလည်း မခန့်မှန်းနိုုင်ပါဘူး၊ မင်းပရိတ်သတ်ရဲ့ အလယ်မှာ သတိလက်လွတ် ငှက်တောင်ကျွတ်ဆိုုသလိုု သူဖြစ်ခဲ့ရင် ဘုုရားရှင်က နားလည်နိုုင်ပေမယ့် မင်းပရိတ်သတ်တိုု့ရဲ့ အလယ်မှာ သူ့သိက္ခာကျဆင်းရမယ့် အရေးကလည်း ရှိနေပါသေးတယ်၊ ဒါကြောင့် ဘုုရားရှင်ကိုု အားရပါးရ ဖူးမြှော်ချင်လိုု့ မရမနေ တွေ့ချင်နေပေမယ့် သူမ သည်းခံစောင့်စည် းခဲ့တာပါ။ မြတ်စွာဘုုရားရှင်ကလည်း ယသောဓရာရဲ့ ထိုုစကားကိုု အပျိုရံတွေထံက တစ်ဆင့်ကြားတယ်ဆိုုရင်ပဲ သုုဒ္ဓါဓနမင်းကြီးကိုု အပါခေါ်လိုု့ မင်းသမီးရဲ့ နန်းဆောင်တိုုက်ခန်းကိုု ကြွမြန်းတော်မူပါတယ်...။ ယသောဓရာမင်းသမီးဟာ ဘုုရားရှင်ကြွလာ မယ်ဆိုုကတည်းက နေရာထိုုင်ခင်းတွေ ခင်းကျင်းထားပေမယ့် ဘုုရားရှင်ကိုု ရွှေနန်းဆောင်တိုုက်ခန်းဝမှာ တွေ့ရတယ်ဆိုုရင်ပဲ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပါဘူး၊ ရွှေခြေဖမိုုးအစုုံမှာ မျက်နှာကိုုအပ်လိုု့ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုုကျွေးပါတော့ တယ်၊ မြတ်စွာဘုုရားရှင်ရဲ့ ခြေတော်အစုုံကို သူ့ဆံနွယ်များနဲ့ ပွတ်သပ်သုုတ်သင်လိုု့ ၊ ဖုုန်မှုန့်များလိမ်းကြံနေတဲ့ ဘုုရားရှင်ရဲ့ ခြေတော်အစုုံကိုု မျက်ရည်မိုုးနဲ့ဆေးကြောလိုု့၊ နှုတ်ကလည်း ဝမ်းနည်းစကားများ အဆက်မပြတ်ပြောကြားရင် ဝမ်းပန်းတနည်းရှု ိက်ကြီးတငင်ကိုု ငိုုကျွေးရှာပါ။ မြတ်စွာဘုုရားက နားလည်ခွင့်ပြုတော်မူခဲ့ပါတယ်၊ ဒါဟာ ဘဝပေါင်းများစွာ၊ ကမ္ဘာပေါင်းများစ ွာတကည်းက ရစ်ဖွဲ့စီးဆင်းလာခဲ့တဲ့ မေတ္တာမိုုးတွေ မဟုုတ်ပါလား၊ တစ်ဘဝမဟုုတ်၊ နှစ်နှစ်ဘဝမဟုုတ် ၊ သံသရာတစ်လေ ျှာက်လုုံးက ဖြည့်ဆည်းပေးလာခဲ့တဲ့ အကောင်းဆုုံး ပါရမီဖြည့်ဖက်ရဲ့ မျက်ဝန်းက ရွာသွန်းတဲ့ နောက်ဆုုံးမျက်ရည်မိုုးတွေ မဟုုတ်ပါလား။ ယသောဓရာမင်းသမီး ငိုုကျွေးလိုု့အားရတော့မှ မြတ်စွာဘုုရားက ခင်းထားတဲ့ နေရာမှာ ထိုုင်ရင်း ယသောဓရာမင်းသမီးကိုု ရွှေမျက်လွှာတော် အသာလှပ်လိုု့ ကြည့်ရှုတော်မူပါတယ်၊ ယသောဓရာမင်းသမီးရဲ့ အသွင်က ယခင်နဲ့မတူတောပြီ၊ ဖီးလိမ်းသုုတ်သင ပြင်ဆင်ခြင်းမရှိတော့ပြီ၊ ခန္ဓာကိုုယ်မှာလည်း အမျိုးသမီးများ တန်ဖိုုးတထား ဝတ်ဆင်ကြတဲ့ လက်ဝတ်ရတနာတန်ဆာတွေလည်း သူမ မဝတ်ဆင်တော့ပြီ၊ ဒီဇမ္ဗူမှာ မည်သူနဲ့မျှ မတူအောင် လှပတဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း အလိမ်းအခြယ်ကင်းလိုု့ ညှိုးနွမ်းနေခဲ့ပြီ...။ ဖခမည်းတော်ရဲ့ စကား ဘုုရားရှင်ရဲ့ နားထဲမှာ ကြားရတဲ့ အချိန်မှာ သာမာန်ပုုထုုဇဉ် များဆိုုရင်တော့ စိတ်ဓါတ်တုုန့်လ ှုပ်စရာကောင်းလှပါတယ်... *သားတော် ဘုုရား၊ သားတော်ဟာ နန်းတော်ကထွက်ခွါလိုု့ ဆံပင်မှုတ်ဆိတ်ကိ ပယ်ပြီလိုု့ ကြားခတည်းက ဘုုရားတပည့်တော်ရဲ့ သမီးလိမ္မာလေးကလည်း အမျိုးသမီးတိုု့ တန်ဖိုုးထားအပ်တဲ့ ကောင်းခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်စုုံတဲ့ သူ့ဆံပင်ကိုု ဖီးလိမ်း သုုတ်သင် အလှပြင်ဆင်မှု မရှိတော့ဘူး...။ *သားတော်ဘုုရား၊ သားတော်ဘုုရားဟာ လူသာမာန်တိုု့ ဝတ်ဆင်အပ်တဲ့ ကြောင်ကြောင်ကြားကြား အဝတ်အစားများကို စွန့်ပယ်ပြီဆိုုကတည်းက ဘုုရားတပည့်တော် ရဲ့သမီးအလိမ္မာလေးကလည်း ကောလိယတိုုင်းဖြ စ် ပိုုးထည်အဝတ်တိုု့ကိုု စွန့်ပယ်လိုု့ ယောဂီအဝတ်ကလေးနဲ့ပဲ တင်းတိမ်ခဲ့ရွာပါတယ်..။ *သားတော် ဘုုရား၊ သားတော်ဘုုရားဟာ တစ်နေ့ကိုု ထမင်းတစ်နပ်ပဲ စားတော့တယ် ကြားကတည်းက ဘုုရားတပည့်တာ်ရဲ့ သမီးအလိမ္မာလေးဟာလည်း ချစ်သားဘုုရားနဲ အတုုလိုုက်လိုု့ တစ်နေ့ကိုု တစ်နပ်ပဲ စားခဲ့ပါတယ်...။ *သားတော်ဘုုရား၊ သားတော်ဘုုရားဟာ မွန်မြတ်တဲ့ အိပ်ယာကုုတင်ကိုု စွန့်ပယ်ပြီဆိုု ကတည်းက ဘုုရားတပည့်တော်ရဲ့ သမီးအလိမ္မာလေးဟာလည်း နုညက်ချောမွေ့တဲ မွေ့ယာကုုတင်ကိုု စွန့်ပယ်လိုု့ ကြမ်းပြင်မှာ ဖျာကြမ်းကလေးနဲ့ အိပ်စက်ခဲ့ပါတယ်...။ *သြော်...စွန့်နိုုင်ရက်သူက အဝေးဆုုံးကိုု ပြေးထွက်ခွါတိမ်း စိမ်းသွားရက်ခဲ့ပေမယ့်... မစွန့်ခွါနိုုင်သူကတော့ လူချင်းမနီးပေမယ စိတ်ချင်းများနီးလေမလား... ကိုယ်ချင်း မနီးနိုုင်ပေမယ့် အတွေးချင်းများ နီးလေမလားဆိုုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့... ရယူခြင်းမပါ ပေးဆပ်ခြင်းသက်သက်နဲ့ ချစ်ပြနေခဲ့တာပါလား...။ ယသောဓရာဟာ သူအမြတ်နိုုးဆုုံး ၊ တစ်သံသရာလုုံးမှာ အချစ်ဆုုံးဖြစ်တ သူ့မောင်တော် သိဒ္ဓတ္ထကိုု သူစွန့်လွှတ်ခဲ့ပြီးပါပြီ၊ သူ့မောင်တော်ထံက အခြားဘာမှ မျှော်လင့်ချက် မထားဘူးဆိုုတာ သိသာလှပါတယ်။ ဆိုုခဲ့ပြီးတဲ့ အတိုုင်း သားတော်ကလေးကိုု အမွေတောင်းလွှတ်တာကတော့ မွေးကတည်းက ဖခင်ကိုု မတွေ့ခဲ့ရရှာတဲ့ ဖတဆိုုးသားလေးကိ သူ့ဖခင်နဲ့ တရင်းတနီးတွေ့စေချင်တဲ့ ဆန္ဒနဲ့ တနည်းပြောရမယ်ဆိုုရင်တော့ မြတ်စွာဘုုရားက သံယောဇဉ်အမျှင်ပြတ်ခဲ့ပေမယ့် သူမပြတ်နိုုင်သေ းပါဘူး၊ မည်သိုု့မည်ပုုံ ဆံဆက်ပုုံမျိုးနဲ့မဆိုု ဘုုရားရှင်နဲ့ သူ ဆက်စပ်နေချင်ပါသေးတယ်၊ ဒါကြောင့် သူ့အသက်လောက်ချစ်ရတဲ့ သားလေးကိုု ဘုုရားရှင်ထံ ပိုု့လွှတ်ခဲ့တာပါ။ ရာဟုုလာလေး ရွှေနန်းတော်ကိုု ပြန်မလာတော့တဲ့ အခါမှာလည်း ဘုုရင်သုုဒ္ဓါဓနမင်းကြီးက ဆောက်တည်ရာမဲ့ ဘုုရားရှင်ကိုု သွားရောက်တွေ့ဆုုံခဲ့ပေမယ့် ယသောဓရာကတော့ တည်ငြိမ်စွာပဲ ရင်ဆိုုင်ခဲ့ပါတ ယ်၊ သူ စိတ်ချတယ်လေ၊ အငြိမ်းချမ်းဆုုံးဖြစ်တဲ့ သူ့ဖခင်ထံမှာ သူ့သားလေး ငြိမ်းအေးနေမယ်၊ ပျော်ရွှင်နေမယ်ဆိုုတာ သူအသိဆုုံးမိုု့ပါ၊ ဒါဟာ သူ့မှာ ရှိသမျှအရာတွေထဲက အမြတ်နိုုးဆုုံးနဲ့ နောက်ဆုုံးပေးဆပ်မှုပဲ မဟုုတ်ပါလား...။ တောကျောင်းပြဿာဒ်ကလေးက ဘုုရားရှင်နဲ့ ရဟုုလာလေးရဲ့ နှစ်ပါးတည်း ကျင်းပတဲ့ တရားပွဲလေးကိုု ပြန်သွားပြီး ကြည်ညိုလိုုက်ကြ ရအောင်...။ မိခင်ရင်ခွင်က စွန့်ခွါလိုု့ ဖခင်ရင်ခွင်ကိုု ခိုုဝင်လာတဲ့ သားတော်လေးကိုု မြတ်စွာဘုုရားက အမှုမဲ့ထားတော်မမူပါဘူး၊ ကလေးလေးဆိုုတော့ အမှားတွေ မလုုပ်မိအောင်၊ အမှားတွေ မပြောမိအောင်၊ အမှားတွေ မတွေးမိအောင် အမြဲပဲသွန်သင်ဆုုံးမတော်မူပါတယ်...။ ဘုုရားရှင်က သတ္တဝါတွေကိုု ဆုုံးမတဲ့အခါမှာ လိုုအပ်ရင် လိုုအပ်သလိုု ကြားခံ အရာဝတ္ထုလေးတွေသုုံးပြီး ဆုုံးမူလေ့ရှိပါတယ်၊ ရှင်စူလပန် ဝတ္ထုမှာဆိုုရင် မြတ်စွာဘုုရားက လက်ကိုုင်ပဝါ အဖြူလေးကိုု အသုုံးပြုပြီးဆု ုံးမတော်မူပါတယ်၊ ထိုုဇာတ်တော်မှာလည်း သာမာန်လက်ကိုုင်ပဝါလေးတစ်ထည်ဟာ ဘုုရားရှင်ရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ အရဟတ္တဖိုုလ်ကိုု ကျေးဇူးပြုနိုုင်တဲ့အထိ တန်ဖိုုးကြီးတဲ့ လက်ကိုုင်ပဝါလေးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ရှင်သာရိပုုတြာ ကမ္မဋ္ဌားန်း အပေးမှားလိုု့ လမ်းပျောက်နေတဲ့ ရွှေပန်းတိမ်သည်ရဲ့ သား ဇာတ်တော်မှာဆိုုရင် မြတ်စွာဘုုရားက ပန်းပွင့်ကလေးတစ်ပွင့်ကိုု အသုုံးပြုပြီး ဆုုံးမတော်မူပါတယ်၊ လူသာမာန်တိုု့အတွက် တပ်မက်စရာထိုုပန်းပွင့်ကလေးဟာလည်း ဘုုရားရှင်ရဲ့ အသုုံးပြုမှုအောက်မှာတော့ ကိလေသာတွေကိုု ကုုန်ခမ်းစေတဲ့ ရဟတ္တဖိုုလ်ပေါက် ပန်းပွင့်လေး တစ်ပွင့်ဖြစ်စေခ ဲ့ပါတယ်၊ အမြတ်ဆုုံးပန်းကလေးပေါ့။ ရှင်ရာဟုုလေးလေးကိုု ဆုုံးမရာမှာလည်း မြတ်စွာဘုုရားက ကြားခံအရာဝတ္ထုလေးတွေ သုုံးပြီး ၇-နှစ်သားကလေး နားလည်နိုုင်အောင် ဆုုံးမတော်မူပါတယ်။ ပထမဆုုံး မြတ်စွာဘုုရားက ရှင်ရာဟုုလာလေးကိုု အုုန်းမှုတ်ခွက်ကလေးကိုု မှောက်လိုုက်၊ လှန်လိုုက်နဲ့ လိမ်ညာမပြောဖိုု ဆုုံးမပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ မြတ်စွာဘုုရားက မှန်ကလေးတစ်ချပ်ကိုု ဖန်ဆင်းလိုုက်ပါတယ်၊ ပြီးတော့ ရာဟုုလာလေးကိုု ပြပါတယ်၊ *ချစ်သားရာဟုုလာ၊ ဒီမှန်စကလေးကိုု တွေ့ရဲ့ လား၊ *မှန်ပါ့၊ တွေ့ပါတယ် ဘုုရား၊ *တွေ့တယ်ဆိုုရင်၊ မှန်ဆိုုတာ ဘာလုုပ်ဖိုု့အတွ က်လဲ ချစ်သား အခြားသူတွေ ဆိုုရင်တော့ မှန်ဆိုုတာ ကြည့်ဖိုု့လိုု့ ဖြေနိုုင်ပါတယ်၊ သိုု့ပေမယ့် ၇-နှစ်သား ရှင်ရာဟုုလာလေးကတော့ ဒီလိုုမဖြေပါဘူး *မှန်ဆိုုတာ ကိုုယ့်မျက်နှာကိုု စစ်ဆေးဖိုု့ဖြစ် ပါတယ် ၊မြတ်စွာဘုုရား၊ *မှန်ပေတယ် ချစ်သား၊ အဲဒီလိုုပဲ ချစ်သားဟာ မိမိကိုုယ်ကိုုယ်ကိုု အမြဲစစ်ဆေးနေရမယ်၊ သတိလက်လွတ် ဘယ်တော့မှ မနေရဘူး၊ သတိလက်လွတ်မတွေးရဘူး၊ သတိလက်လွတ်မပြောရဘူး၊ ဘာကိုုမှ သတိလက်လွတ် မလုုပ်ရဘူး၊ တွေးကြံ၊ ပြောဆိုု ၊ လုုပ်ကိုုင်တိုုင်းမှာ သတိနဲ့ အမြဲယဉ်တဲ့ စိတ်ရှိရမယ်...။ ရှင်ရာဟုုလာလေးဟာ မြတ်စွာဘုုရားရဲ့ အဆုုံးအမတွေကြောင့် အသိတရားအခြေခံလေး ရနေပါပြီ၊ ဒါကြောင့် မြတ်စွာဘုုရားရဲ့ ဒီလောက် အဆုုံးအမလေးကပဲ ရှင်ရာဟုုလာလေးက ကိုုယ်အမူအရာ၊ နှုတ်အမုူအရာ၊ စိတ်အမှုအရာ နူးညံ့သိမ်မွှေ့တဲ့ ချစ်စဖွယ် ကိုုရင်ငယ်ကလေးြ ဖစ်စေခဲ့တာပါ။ သာဓက တစ်ခုုပြရရင် တခါက ရဟန်းတော်တွေဟာ မနက်စောစော ကျောင်းဝန်းထဲမှာ တံမြက်စည်းလှည်းကြရင် ကိုုရင်ကလေးရာဟုုလာလာတာ မြင်တော့ စမ်းသပ်ချင်တာနဲ့ပဲ အမှိုက်တွေကိုု လမ်းပေါ်မှာ ဖြန့်ကျဲချလိုုက်ပါတယ်၊ တံမြက်စည်းကိုုလည်း လမ်းပေါ်မှာပဲ ပစ်ချထားလိုုက်ပါတယ်၊ ရှင်ရာဟုုလာလေး အနားရောက်လာတဲ့ အခါမှာတော့...ရဟန်းတစ်ပါးက *ငါ့ရှင် ဒီအမှိုက်တွေ ၊ တံမြက်စည်းတွေကိုု စည်းကမ်းမဲ့ မည်သူထားတာပါလဲ နောက်တစ်ပါးက ... *ဒီနားမှာတော့ ရှင်ရာဟုုလာလေး သွားလာနေတာ မြင်တာပဲ ၊ သူများဖြစ်မလား မသိဘူး ရဟန်းတော်တွေက ရှင်ရာဟုုလာလေးလာတာကိုု မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြောကြတာပါ။ ဒါကိုု ကြားတော့ ကိုုရင်ကလေးက ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ အမှိုက်တွေကိုု ကောက်သိမ်း၊ တံမြက်စည်းကိုုလ ည်း နေသားကျအောင်ထားလိုု့ သန့်ရှင်းရေးအလု ုပ်တွေ ပြီးသွားချိန်မှာတော့ ရဟန်းတော်များကိ လက်အုုပ်ကလေးချီပြီး လေ ျှာက်ရှာပါတယ်...။ *အရှင်ဘုုရားတိုု့၊ တပည့်တာ်ရဲ့အပြစ်ကိုု သည်းခံတော်မူပါဘုုရား၊ နောက်လည်း အမြင်မတော်ရင် ဆုုံးမတော်မူပါ ဘုုရားလိုု့ ... လျှောက်ခဲ့ပါသေးတယ်...။ ကိုုရင်ရာဟုုလာလေး ဘယ်လောက် လိမ္မာလိုုက်ပါသလဲ၊ ဘယ်လောက် မာနကင်းလိုုက်ပါသလဲ၊ ဘယ်လောက် ချစ်စရာ၊ ကြည်ညိုစရာကောင်းလိုုက်ပါသလဲ၊ စာရေးနေရင်းနဲ့တောင် စိတ်က မှန်းလိုု့ကန်တေ ာ့မိပါတယ်...။ ***သြော်...ဒါတွေဟာလည်း မြတ်စွာဘုုရားရှင် နမူနာပြု ဆုုံးမတော်မူခဲ့တဲ့ မှန်ကွဲစကလေးတစ် ခုုရဲ့ ကျေးဇူးက စခဲ့တာပဲ မဟုုတ်ပါလား....*** အားလုုံးပဲ မာနကင်းလိုု့ အေးချမ်းပျော်ရွှ င်ကြပါစေ...
မှတ်ချက်၊ ။ ဘုုရားရှင်လက်ထက်ကတော့ မှန်ဆိုုတာ ကြေးပြားကိုု ချောမွတ်အောင် တိုုက်ချွတ်ထားတဲ့ ကြေးမှုံပြင်ကိုု သုုံးကြပါတယ်။
နန်းတော်ရှေ့
No comments:
Post a Comment