သူတုိ႔ေျပာေသာ ေထာင္အတြင္းမွ ပရေလာကသားမ်ား - ေဇာ္သက္ေထြး

အင္းစိန္ေထာင္မွ ဂႏၳ၀င္စိမ္း - ( ၅ )


ႀကိဳးမေပးခင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတာင္းဆုိသြားတဲ့ ေနာက္ထပ္ ႀကိဳးသမား တစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကုိ အားလုံးက နာမည္ အရင္း မေခၚဘဲ “တာ၀” လုိ႔ပဲ ေခၚ ပါတယ္။

တာ၀ဆုိတာ သန္လ်င္ဘက္က ရန္ကုန္အေရွ႕ပုိင္း တကၠသိုလ္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ေလာက္က အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ကုိ ရည္းစားစကား လုိက္ေျပာတာ လက္မခံဘဲ ျငင္းပယ္တဲ့ အတြက္ ေရစင္ေအာက္နားမွာေတြ႕တဲ့ ၀ါးရင္းတုတ္ကုိ ယူၿပီး ေကာင္မေလးကုိ မေသမခ်င္း ႐ုိက္သတ္ခဲ့လုိ႔ ေသဒဏ္ အျပစ္ေပးျခင္း ခံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူဟာ အင္းစိန္ေထာင္ ႀကိဳးစင္မွာ ေနာက္ဆုံး ႀကိဳးေပးခံရတဲ့ ႀကိဳးသမားလုိ႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေနာက္ဆုံးႀကိဳးေပးခံရတဲ့ သူဟာ ဓားျပတုိက္ၿပီး လူသတ္၊ မုဒိမ္းက်င့္ခဲ့တဲ့ ဓားျပ “သာႏု” လုိ႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တာ၀ကေတာ့ သူ႔ကုိ ႀကိဳးမေပးခင္ “အခ်စ္႐ႈံးသမား ဒႆဂီရိ” သီခ်င္းကုိ ဖြင့္ျပဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ႀကိဳးစင္ေပၚကုိ ေအးေအးေဆးေဆး တက္သြားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

တာ၀ကုိ ႀကိဳးေပးခဲ့တဲ့ သူဟာ ေထာင္မွဴး ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးလုိ႔ သိရၿပီး အဲဒီအခ်ိန္က ႀကိဳးစင္ေဒါက္ျဖဳတ္ခ ၂၅ က်ပ္ ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။

ႀကိဳးသမားေတြကုိ ႀကိဳးေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ႀကိဳးကုိ ေသဆုံးသူရဲ႕ ေထာင္၀င္နံပါတ္ ခ်ိတ္ၿပီး စနစ္တက် ေခါက္သိမ္းကာ အလုပ္ႀကီး၀င္းထဲက ဗီ႐ုိမွာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အခုေတာ့ ရွိမရွိ မသိရ ေတာ့ပါဘူး။ အတိတ္ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္က ႀကိဳးစင္အေၾကာင္းနဲ႔ ေျခာက္လန္႔ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေရးရင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ေရးခ်င္တာက အင္းစိန္ေထာင္က ဂႏၳ၀င္စိမ္း ဇာတ္လမ္းကုိ ေရးခ်င္တာျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳးတုိက္နဲ႔ ႀကိဳး စင္အေၾကာင္းကုိ ဒီမွာပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါ ရေစ။

ဂႏၳ၀င္စိမ္း ဆုိတာကေတာ့ အဆုိေတာ္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ သီခ်င္းအမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္အစကုိ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စစ္ခုံ႐ုံးက အေရးေပၚ စီမံခ်က္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၅ ညနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ငါးႏွစ္ အျပစ္ေပးလုိက္ရာက စပါတယ္။ အခ်ဳပ္သားဘ၀က အေစာပုိင္း ေဖာ္ျပခဲ့သလုိ ႀကိဳးတုိက္လုိ႔ ေခၚတဲ့ (၂) တုိက္မွာ ေနထုိင္ခဲ့ရေပမယ့္ ေထာင္က် အက်ဥ္းသား ျဖစ္သြားတဲ့ေနာက္ အေဆာင္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။

အေဆာင္မွာ ကုိယ္လုိသူလုိ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တခ်ိဳ႕နဲ႔ ဆုံေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြကေတာ့ သာေကတ NLD က သံခ်ပ္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ သန္လ်င္သံခ်ပ္ အဖြဲ႕ေတြပါပဲ။ အေဆာင္မွာ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ အျခား အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ မေရာေထြးဘဲ စုစုေ၀းေ၀း ေနထုိင္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း စုမိေတာ့မွ တုိက္ထဲမွာေနရသလုိ စိတ္ညစ္ညဴး မေနေတာ့ဘဲ အေတာ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားတယ္။

အျပင္မွာလည္း လူဖမ္းပြဲႀကီး စေနေတာ့ ေထာင္ထဲကုိ ေန႔တုိင္း ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ တဖြဲဖြဲ ၀င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက ေထာင္က်ၿပီးသား ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ လူစုခြဲတဲ့အေနနဲ႔ တျခားေထာင္ေတြ ေရႊ႕ပစ္တယ္။ အရင္ဆုံး ေရႊ႕တဲ့ ေထာင္ကေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ အနီးဆုံး သာယာ၀တီ ေထာင္ပါပဲ။

သာယာ၀တီေထာင္ကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းေရႊ႕သြားေတာ့ အေဆာင္မွာ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္က်သြားၿပီး အေဆာင္ကုိ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လူစုမိလုိက္၊ လူျပန္ခ်ဲ လုိက္၊ သံသရာလည္ေနတယ္။

ေထာင္က နားလည္ သေဘာေပါက္သြားလုိ႔ ႏုိင္/က်ဥ္းေတြကုိ အရင္လုိ စုမထားေတာ့ဘူး။ ႀကိဳ တင္ လူစုခြဲတဲ့ အေနနဲ႔ တျခားအေဆာင္ေတြနဲ႔ တုိက္ေတြကုိ ခြဲခြဲပုိ႔ပစ္လုိက္တယ္။ ေထာင္ရဲ႕စနစ္က တစ္ေနရာကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး တစ္လအၾကာမွာပဲ တျခားတစ္ေနရာကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ရတာပါ။ သေဘာကေတာ့ တစ္ေနရာတည္းမွာ အၾကာႀကီးထားရင္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက ႐ုိး႐ုိးအက်ဥ္းသားေတြကုိ စည္း႐ုံးၿပီး ေထာင္ဆူေအာင္ လုပ္မွာစုိးလုိ႔လုိ႔ သိရပါတယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုိအေဆာင္ ေရာက္လုိက္၊ ဒီတုိက္ေရာက္လုိက္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရႊ႕တဲ့ေနရာေတြ အကုန္ေနဖူးသြားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္ေနရာထားရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ မိန္းေဂ်းလ္ ေထာင္မွဴးႀကီးက ထူးထူးဆန္းဆန္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး “ဒီ ေကာင့္ကုိ (၅) တုိက္၊ အခန္း ၂၂ ပုိ႔လုိက္” လုိ႔ အမိန္႔ေပးလုိက္တဲ့အခါ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္သြားတယ္။

ထားစရာ ေနရာရွားလုိ႔ ႀကိဳးသမားေတြ မသတ္ခင္ ေနာက္ဆုံးေနရတဲ့အခန္းကုိမွ ပုိ႔ရတယ္ဆုိၿပီး ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္။ ဒါဟာ သေဘာ႐ုိးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အျပင္က ေထာက္လွမ္းေရးေတြက လွမ္းၿပီး ဒုကၡေပးသလား မသိဘူးဆုိၿပီး စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေသာကေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ တာ၀န္က် ၀ါဒါတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခါင္းစြပ္အုပ္ၿပီး (၅) တုိက္၊ အခန္း ၂၂ ကုိ လုိက္ပုိ႔တယ္။

အခန္း၀ ေရာက္မွ ေခါင္းစြပ္ကုိ ခြာလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ အခန္း ၂၂ ထဲကေန ႏႈတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ကုိ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ မိတ္ဆက္လုိက္တယ္။

“အစ္ကုိႀကီးက ဘယ္သူလဲ”
“ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔ကြာ။ ငါလည္း ႏုိင္ငံေရးအမႈနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ ေရွ႕ေန တစ္ေယာက္ပါပဲ”

ကၽြန္ေတာ္တု႔ိႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ေနစဥ္မွာပဲ ေထာင္၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က ေခါင္းစြပ္အုပ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ထပ္ေခၚလာတယ္။ ေခါင္းစြပ္ ခြာလုိက္ေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အခန္းထဲေရာက္မွ အက်ိဳး အေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ ပဲခူး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။

သူက တပ္ဦးကိစၥနဲ႔ႏႊယ္ၿပီး ေထာင္က်လာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ (၅)တုိက္၊ အခန္း ၂၂ မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေရွ႕ေနႀကီးရယ္၊ ပဲခူးေက်ာင္းသားရယ္ သုံးေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ အမႈကုိ တစ္ေယာက္ ေမးျမန္းရင္း အခ်ိန္တုိတုိ အတြင္းမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ခင္မင္သြားၾကတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးေတြဟာ အဖြဲ႕အစည္းစိတ္၊ ဂုိဏ္းဂဃစိတ္ အရမ္းႀကီးတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ဗကသ၊ မကသ ရွိတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း ရကသဆုိတာ ရွိတယ္။ အေျခခံ ပညာအထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြဟာလည္း အကသဆုိၿပီး အဖြဲ႕ရွိတယ္။ တပ္ဦးေတြ ရွိတယ္။ တကယ့္တကယ္ ေထာင္က် ၿပီး အတူေနၾကရေတာ့ ဗေတြ၊ မေတြ၊ တပ္ဦးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တကယ့္ ညီအစ္ကုိရင္းေတြလုိ ျဖစ္သြားၿပီ။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆုိတဲ့ အလံတစ္ခုပဲ ရိွေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သုံးေယာက္စလုံးဟာ တစ္လတစ္ႀကိမ္ သံသရာလည္ေနရာကေန ေနာက္ဆုံး ဘယ္သူမွ မေနခ်င္တဲ့ ၅ တုိက္၊ အခန္း ၂၂ ကုိ ေရာက္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း အခန္း ၂၂ ဆုိတာ ႀကိဳးသမားေတြကုိ မသတ္ခင္ သရဏဂုံ တင္ေပးရတဲ့ အခန္းျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာခ်မ္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္နဲ႔ အတူေနရတဲ့ ေရွ႕ေနႀကီးကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေတာ္အားရွိသြားတယ္။

ေရွ႕ေနႀကီးက ဥပုသ္ေစာင့္တာ ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီလုိ႔ သိရတယ္။ ေန႔ည မခြဲျခားႏုိင္တဲ့ စစ္ေၾကာေရး အခန္းမွာေတာင္ ေရွ႕ေနႀကီးက ဥပုသ္ရေအာင္ ေစာင့္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေၾကာေရးဆုိတာ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ မ်က္လုံးကုိ အကာတစ္ခုနဲ႔ပိတ္ၿပီး ေနရတာ ျဖစ္လုိ႔ ေန႔နဲ႔ည ခြဲျခားဖုိ႔ခက္သြားပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ကုိ စစ္ေၾကာေနစဥ္မွာ မွန္ကာထားတာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္က အထဲကုိ အားလုံးျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ အထဲကေတာ့ အျပင္ကုိ မျမင္ႏုိင္ပါဘူး။

ငွက္သံ၊ ကားသံေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ေန႔ ညခြဲရပါတယ္။ ေရွ႕ေနႀကီးက ေန႔ည သူ႔ဟာသူခြဲၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဥပုသ္ေစာင့္ မွန္းသိလုိ႔ မနက္ပုိင္း ထမင္းမေကၽြးဘဲ ညမွ လာေကၽြးတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သတ္မွတ္သိနဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး ထမင္းမစားဘဲ ထိန္းႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက အမွန္တကယ္ ဘာသာေရးသမားမွန္း သိသြားလုိ႔ ေသခ်ာအခ်ိန္ ေျပာၿပီး ေကၽြးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သုံးေယာက္ အခန္း ၂၂ မွာ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္၊ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္က လြဲၿပီး အခန္းထဲမွာပဲ ေနရတယ္။ တျခား အခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားသြားေျပာရင္ ေရခ်ိဳးပိတ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ပိတ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ပဲခူးေက်ာင္းသားက ပဲခူးမွာ အဖမ္းခံရတာ ဆုိေပမယ့္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိလုိ႔ သိရတယ္။ သူက လူငယ္ေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ အေတာ္ သုိသုိသိပ္သိပ္ ႏုိင္တဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္သမား ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ညမွာ သရဲတေစၦေတြ အေၾကာင္း၊ နာနာဘာ၀ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ ပဲခူးေက်ာင္းသားက ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္က “ေလခၽြန္နတ္” ကုိ သိလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္ေတာ့ သူ ႐ုတ္တရက္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မေျဖခ်င့္ ေျဖခ်င္နဲ႔ ေျဖတယ္။

“အဲဒီ ေလခၽြန္နတ္က ကၽြန္ေတာ့္ အဘြားေတာ္ပါတယ္”

သူ႔စကားဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံး ျပဴးသြားတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီ ေလခၽြန္နတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အေရးႀကီးတဲ့ အမွတ္ရစရာေတြကုိ ျဖစ္ေစခဲ့လုိ႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပဲခူးေက်ာင္းသားရဲ႕အဘြား ေလခၽြန္နတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ပတ္သက္ခဲ့ပုံကုိ ေျပာျပလုိက္ရတယ္။

ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဆုံးသြားတယ္။ အေဖဆုံးသြားၿပီး ေျခာက္လေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အိမ္ကုိ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ စာထဲမွာ အေဖ့ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေဟာင္းတစ္ေယာက္က ေမာ္လၿမိဳင္မွာ စပ္တူလုပ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုက အေဖ့ရဲ႕ရွယ္ယာေတြ ရဖုိ႔ရွိလုိ႔ လာခဲ့ပါလုိ႔ေခၚတဲ့ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီစာကုိဖတ္ၿပီး အိမ္သားထဲမွာ သေဘာထား ကြဲကုန္တယ္။ အေမနဲ႔ အစ္မေတြက ဒီစာဟာ လိမ္ၿပီးေခၚတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ အစ္ကုိေတြကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ ေ၀စုကုိ သြားယူသင့္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး အစ္မႀကီးက အေဖလည္း ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ကုန္ကူးခဲ့ဖူးေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တယ္။ ေလခၽြန္ နတ္ေမးၿပီးမွ သြားရင္ မေကာင္းဘူးလားလုိ႔ အႀကံေပးတယ္။ မိသားစုအားလုံးက သေဘာတူသြားၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္က ေလခၽြန္နတ္ကလည္း အရမ္းနာမည္ႀကီးေနတယ္ေလ။ ေသဆုံးတဲ့သူေတြကုိ ေခၚၿပီး ေမးႏုိင္တဲ့အထိ အစြမ္းအစရွိတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္မိသားစုလုံး ေလခၽြန္နတ္ သြားေမးၾကတယ္။

ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ ေရာက္ေတာ့ ေလခၽြန္နတ္ ေမးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ တုိးေတာ့တာပါပဲ။ ေလခၽြန္ နတ္ေမးတဲ့ အဘြားက အမည္းေရာင္ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးကာၿပီး အဲ့ဒီေရွ႕မွာ ပြဲေတြထုိးထားတယ္။ ေလခၽြန္နတ္ ေမးမယ့္သူေတြ က သီးျခားအေဆာင္တစ္ခုမွာ ေနရတယ္။ နာမည္ေခၚမွ အဘြားႀကီးရွိတဲ့ အေဆာင္ကုိ သြားၾကရတယ္။ ေမးမယ့္သူ လာမွ အဘြားႀကီးက ထြက္လာတယ္။

အဘြားႀကီးက ႐ုပ္အေတာ္ဆုိးလို႔ သူ႔ကုိၾကည့္ရင္းနဲ႔ေတာင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထသြားတယ္။ သူက အားလုံးကုိ ထုိင္ခုိင္းထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံမထြက္ဘဲ ရြတ္ဖတ္ေနတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေလခၽြန္သံ သဲ့သဲ့ေလးကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေလခၽြန္သံကလည္း လူစကားေျပာသံနဲ႔ နည္းနည္းတူတယ္။

အဘြားႀကီးက ေရာက္လာတာကုိ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပၿပီး ထုိင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိ ႀကီးကုိ ေမးတစ္ခ်က္ ဆတ္လုိက္ၿပီး “ဒါ ဘယ္သူလဲ” လုိ႔ လွမ္းေမးတယ္။ ကန္႔လန္႔ကာအမည္း ေနရာတစ္ေနရာကေန သားလုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ “နာမည္ေျပာ” လုိ႔ ဆက္ေမးေတာ့ “ေမာင္ေမာင္လတ္” လုိ႔ ေျဖတယ္။ ဒီမွာတင္ အဘြားႀကီးက အစ္ကုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး “အဲဒါ မင္းအေဖပဲ” လုိ႔ ေျပာ လုိက္တယ္။

ေလခၽြန္နတ္ေမးတဲ့ အခ်ိန္မွာ လုိက္နာရတဲ့ စည္းကမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီစည္းကမ္းေတြကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မိသားစု၀င္လာရင္ မငုိရဘူး။ ထမေျပးရဘူးဆုိတဲ့ စည္းကမ္း
ခ်က္ေတြပါပဲ။

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေဖက မိသားစုေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေန တဲ့ ရပ္ကြက္ရဲ႕ ကမ္းနားလမ္းက ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ႐ုက္ၡစုိး ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာ တယ္။ ေနာက္ဆုံး ေမာ္လၿမိဳင္က ေငြေရး ေၾကးေရးကိစၥအတြက္ စာေရာက္လာတယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့

“ဒါ သက္သက္လိမ္တာ”လုိ႔ ေျပာတယ္။

ေလခၽြန္နတ္ ျပန္မထြက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ သူ ႐ုကၡစုိး လုပ္တဲ့ အပင္ေအာက္မွာ လာလာေဆာ့ေနတယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကက္သီးထသြားတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေလခၽြန္နတ္ေျပာေနတာ အမွန္ေတြျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ အားလုံးကုိ ပဲခူး ေက်ာင္းသားေရာ၊ ေရွ႕ေနႀကီးေရာ ယုံၾကည္လက္ခံတဲ့ပုံနဲ႔ စူးစုိက္နားေထာင္ေနပါတယ္။ ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့ အေဖလည္း ႐ုကၡစုိးဘ၀က ကၽြတ္သြားတယ္လုိ႔ အေမက ေျပာတယ္။

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခန္း ၂၂ ကုိ ေနာက္ထပ္ အေျခခံေက်ာင္းသားသမဂၢ (အကသ) က ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာ ျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီး အေျခခံေက်ာင္းသား သပိတ္မွာ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေထာင္က်လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္/က်ဥ္းေတြဟာ စာမဖတ္ရ၊ သီခ်င္းနားမေထာင္ရတဲ့အတြက္ အျပင္ေလာကနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္ ေလးငါးဆယ္လၾကာမွ အထဲေရာက္လာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းသားေၾကာင့္ အခန္းဟာ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ စုိျပည္သြားပါတယ္။ သူက လူငယ္ဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံး ႏုိင္ငံေရး သတင္းလည္း ေျပာျပတယ္။ သီခ်င္းေတြ ဆုိသလုိ သီခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း ရပါတယ္။

သူေရာက္တဲ့ညကေတာ့ အျပင္မွာ ေခတ္စားေနတယ္ဆုိတဲ့ “ဂႏၳ၀င္စိမ္း” သီခ်င္းကုိ ဆိုျပတယ္။ စာသားကလည္း ထူးဆန္း၊ သံစဥ္ကလည္း ထူးဆန္းေနေတာ့ အေတာ္ နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ ေရွ႕ေနႀကီးေတာင္ သီခ်င္း သံစဥ္ထဲမွာ နစ္ေမ်ာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း အေဆာင္မွာ တျခားအက်ဥ္းသားေတြ လုပ္တဲ့အတုိင္း ပုံစံပန္းကန္ျပားကုိ ေမွာက္ စိပ္ပုတီးတင္ၿပီး ဒရမ္တီးတာေပါ့ဗ်ာ။

ေဘးအခန္းေတြကလည္း “ဂႏၳ၀င္စိမ္း” ကုိ အေတာ္အားေပးၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံး (၅) တုိက္၊ အခန္း ၂၂ မွာေနရေပမယ့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ အခန္း ၂၂ ကုိ ေၾကာက္ေပမယ့္ ဘယ္လုိသရဲ တေစၦကမွ မေျခာက္လန္႔ခဲ့သလုိ အရိပ္ အေယာင္ေတြေတာင္ မျပခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စည္းစည္းလုံးလုံး၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ျဖစ္ေနတာကုိ ဖ်က္ဆီးမယ့္ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း တစ္ခု ေပၚေပါက္လာတယ္။ အဲ ဒါကေတာ့ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ စေနေနာက္ေနတာကေန ျဖစ္လာတာေပါ့ ဗ်ာ။ ဘယ္ကစျဖစ္လဲဆုိေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း (အကသ) ေက်ာင္းသားက ပရေလာက အေၾကာင္း၊ ၀ိညာဥ္ေလာကအေၾကာင္း ညဘက္ ေျပာျပေနတဲ့ ပဲခူးေက်ာင္းသား ေျပာတာေတြကုိ “မယုံဘူး” ဆုိတာက စတာပါပဲ။

သူ႔ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ သရဲေျခာက္တာ၊ ကုိယ္ထင္ျပတာ မႀကံဳဖူးတဲ့အတြက္ ဒါေတြဟာ ထင္ရာျမင္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလုိ႔ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနတဲ့ ႀကံေတာသခ်ဳႋင္းထဲက ထြက္ထြက္လာတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ျပည္လမ္းမွာ ဆုိက္ကားငွား စီးၿပီး ဆုိက္ကားသမားက ပုိက္ဆံေတာင္းဖုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရင္ ၀ါထိန္ေနတဲ့ နႏြင္းေတြနဲ႔ ပါးစပ္ထဲကေန ဖူးခနဲ မ်က္ႏွာကုိ ေထြးထုတ္လုိက္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြဟာ လုပ္ႀကံပုံျပင္ေတြအျဖစ္ ႐ုိးအီေနၿပီလုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ပဲခူးေက်ာင္းသားက “တေစၦေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ မင္းမယုံဘူးလား” လုိ႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူက “မယုံလုိ႔၊ ခင္ဗ်ားကုိ စိန္ေခၚေနတာေပါ့ဗ်ာ” လုိ႔ ေျဖ တယ္။ ေရွ႕ေနႀကီးကေတာ့ “ေကာင္ေလး၊ ပရေလာကသားေတြ တကယ္ရွိတယ္။ သြားမလုပ္နဲ႔” လုိ႔ လွမ္းဟန္႔ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္သား အရွိန္တက္ေနေတာ့ တားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။

ပဲခူးေက်ာင္းသားက “အဲဒါဆုိ မင္းကုိ ငါေခၚျပမယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ၾကာသပေတးေန႔တုိင္း အသားေကၽြးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀က္သားနဲ႔ ဘဲဥဆုိေတာ့ သူတုိ႔က မႀကိဳက္ဘူး။ အမဲသားေကၽြးတဲ့ တစ္ေနရာေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါက ဒီေထာင္ေဆး႐ုံပဲ။ ေဆး႐ုံစာေ၀တဲ့ ငေပ်ာ့ဆီက အမဲသားေတာင္းလုိ႔ရတဲ့ တစ္ေန႔ မင္းကုိ ငါေခၚျပမယ္” လုိ႔ ေျပာ လုိက္တယ္။

သရဲတေစၦ တကယ္ရွိမရွိ စိန္ေခၚပြဲ ကေတာ့စၿပီ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
http://www.tomorrow.com.mm/?q=articles/3865