ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္က တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ပါ။ ညဦးပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္စု ကင္းလွည့္ေနရင္း ရန္သူ႔တပ္နဲ႔ ေတြ႕လို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရန္သူနဲ႔ အင္အား်င္း မယွဥ္ႏိုင္လို႔ ဆုတ္ခြာထြက္ေျပးၾကရတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ဆုတ္ခြာၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တပ္နဲ႔ ကြဲသြားတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ ညေမွာင္ေမွာင္ ေတာႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနတယ္။ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ ညာလက္ေမာင္းရင္းမွာ က်ည္ဆန္ထိထားလို႔ ဒဏ္ရာက ေသြးေတြ ထြက္ၿပီး အရမ္းနာေနတယ္။ လူက ေမာလည္းေမာ၊ ေရလည္းငတ္၊ ဒဏ္ရာက ေသြးထြက္မ်ားလို႔ အားကုန္လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမျပင္ေပၚ လွဲအိပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မအိပ္ရဲဘူး။ ရန္သူေတြ အနားမွာ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သိေနလို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာထဲမွာ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတာ ၄ နာရီေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ အခု ည ၁၀ နာရီထိုးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေျမျပင္ေပၚကို လွဲအိပ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးခ်ိန္မွာပဲ အေဝးတစ္ေနရာမွာ မီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်ေလးတစ္ခုကို လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမီးေရာင္ဖက္ကို အျမန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
မီးေရာင္ေပၚေနတာ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ရွိတဲ့ တဲအိမ္ေလးတစ္ခုကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အရမ္းနာက်င္ေနသလို ေမာပန္းလြန္းလို႔ တဲအိမ္ပိုင္ရွင္ဟာ ရန္သူ႔ဖက္ကလားဆိုတာကို မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တဲအိမ္တံခါးကို ေခါက္လိုက္တယ္။ ပထမ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ၅ မိနစ္ေနမွ တဲတံခါး ပြင့္လာၿပီး အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းမႀကီးက မွန္အိမ္တစ္လံုးကိုင္ၿပီး ထြက္လာတယ္။ သူက မွန္အိမ္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးေရာင္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္ယူနီေဖါင္းကို ဝတ္ထားလို႔ တပ္မေတာ္သားမွန္း သူ သိသြားတယ္။
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို တဲထဲကို တြဲေခၚသြားၿပီး မီးဖိုခန္းထဲက ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရတစ္ခြက္ လာေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေသာက္လိုက္ရလို႔ ေရငတ္ေျပသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္ေထာက္ခံသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တဲေရွ႕ခန္းက စကားေျပာသံေတြေၾကာင့္ လန္႔ႏိူးလာတယ္။ စကားကို တိုးတိုးေျပာေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း ျကားေနရတယ္။
- "အေမ ဘာလို႔ သူ႔ကို တဲထဲမွာ လက္ခံထားရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့မယ္ေနာ္"
- "ဟဲ့ သူ႔မွာ ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔၊ ေသြးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထြက္ေနတယ္။ ငါ မကူညီရင္ သူ ေသသြားမွာေပါ့"
- "ေသရင္ ေသဗ်ာ။ သူက ရန္သူပဲဟာ"
- "နင္ အဲဒီလို မေျပာနဲ႔ေလ။ သူလည္း နင့္လို လူသားတစ္ေယာက္ပဲ။ ရန္သူျဖစ္ေပမယ့္ သူလည္း တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကို တစ္ေယာက္ပဲေလ"
- "အေမက ခက္တာပဲဗ်ာ"
- "ခက္တာေတြ ဘာေတြ ေနာက္မွေျပာ။ ငါတို႔ သူ႔ကို ေဆးကုေပးရမယ္။ နင္ လိုက္လာခဲ့"
ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ အခုစကားေျပာေနသူဟာ ရန္သူ႔တပ္ကဆိုတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သတိရလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေသနတ္ပါမလာဘူး။ ေျပးရင္း လႊားရင္းနဲ႔ ဘယ္က်ေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္ရွိေနလည္း ေသနတ္ကို ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အားအင္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္သူ ျပဳသမွ် ႏုရမယ့္ ဘဝေရာက္ေနပါၿပီ။
မၾကာခင္မွာ သူတို႔သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ ရွိတဲ့ မီးဖိုခန္းထဲကို ဝင္လာၾကတယ္။ အေမျဖစ္သူရဲ႕ လက္မွာ ကိုင္ထားတဲ့ မီးအိမ္က အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူဟာ ရန္သူ႔တပ္က တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္မွန္း သိလိုက္တယ္။ သူတို႔ သားအမိဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ကေန တြဲထူၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ လဲသိပ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အက်ႌကို ခၽြတ္လိုက္ၾကတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ ဒဏ္ရာကို ၾကည့္ၿပီး လက္ေမာင္းက က်ည္ဆံကို ခြဲထုတ္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ အေတာ္ေၾကာက္သြားတယ္။ သူ႔သားက ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ခုလို တိုးတိုးေလး ေျပာလာတယ္။ 'မိတ္ေဆြ၊ မပူပါနဲ႔။ အေမက အရင္ ေဆးရံုမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူနာျပဳဆရာမႀကီးပါ။ သူ ဒါမ်ိဳး ခြဲစိပ္တာေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္'
မၾကာခင္ အေမဟာ ေရေႏြးပူပူ ထည့္ထားတဲ့ သံဇလံုတစ္ခုရယ္၊ ဂြမ္းလိပ္ရယ္၊ ဓားေျမာင္တစ္ေခ်ာင္း ယူလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဒဏ္ရာက က်ည္ဆံကို ခြဲစိပ္ထုတ္ယူပါတယ္။ ထံုေဆး ေမ့ေဆး မပါလို႔ ဒဏ္ရာထဲကို ခြဲစိပ္ေနတာ မခံႏိုင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိေမ့ေမ်ာသြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာက ႏိူးလာတယ္။ မနက္ေရာက္လို႔ ေနေတာင္ ထြက္ေနၿပီ။ အေမဟာ ဆံျပဳတ္ခြက္တစ္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္နားကို ေရာက္လာတယ္။ သူက 'သားေလး ဒဏ္ရာသက္သာရဲ႕လား။ ဒီေဆးေလးေတြ ေသာက္ထားလိုက္' ၾကင္နာတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က 'ဟုတ္ကဲ့ အေမ၊ သက္သာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ညက ေတြ႕လိုက္တဲ့ အေမ့သားေကာ' လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူက 'ေအး ဒီမနက္ အေစာႀကီး သူ႔တပ္ကို ျပန္သြားၿပီ။ သူက သားအေၾကာင္း သူ႔တပ္ကို သတင္းပို႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့သား ဒဏ္ရာေကာင္းသြားတဲ့အထိ ဒီမွာပဲ အနားယူေနေနာ္' လို႔ ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အေမ့စကားကို ၾကားေတာ့ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းနဲ႔ ငိုခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာတာက လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ရွိတဲ့ ဒီသားအမိနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ။ ဝမ္းနည္းမိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သတ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့ အျဖစ္ကိုပါ။
ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြး တစ္ခု ေပၚလာတယ္။ အဲဒါက
- "ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း ရန္သူေတြလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ေနၾကတာ မွားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတ္ပစ္သင့္တာက တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကို အခ်င္းခ်င္းကို မုန္းတီးေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ"
အင္တာနက္မွာ ရွာေတြ႕တာေလးကို မွီျငမ္းေရးထားတာပါ။
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
No comments:
Post a Comment