ခုလိုဘိန္းေစးျခစ္တဲ့ရာသီေရာက္လာရင္......

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူစိမ္းေယာက္်ားေလးေတြေရွ႕မွာ ရိႈက္ၿပီးမ်က္ရည္က်ေနတာႀကဳံဖူးလား။ သူေတာ့ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး သူ႔အေၾကာင္းနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းေတာင္မသိဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိေတာ့တယ္။

သူ႔နာမည္က နန္းဗြာ(လို႔ပဲမွတ္ထားပါ)။ အသက္ ၂၅ ေလာက္၊ လုပ္ရတဲ့အလုပ္က ႀကဳံရာက်ပန္း။ ရွမ္း(ေတာင္)ပိုင္းမွာက ဘိန္းေတြစိုက္ၾကေတာ့ ဒီလိုရာသီဆို ဘိန္းခင္းထဲမွာ ေန႔စားနဲ႔ ဘိန္းေစးလိုက္ျခစ္တယ္။
ဘိန္းခင္းထဲမလိုက္ရရင္ေတာ့ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ေပၚသြားၿပီး ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးနဲ႔ေစ်းေရာင္းတယ္။

ႀကဳံရာလုပ္ေနရတဲ့ ဒီမိန္းကေလးက စာမတတ္လို႔လား၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရလုိ႔လား။
မဟုတ္ပါဘူး …
နန္းဗြာက ေတာင္ႀကီး တကၠသိုလ္ကေန ဒႆနိကေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရထားပါတယ္။ သူ႔အိပ္မက္က ရြာကကေလးေတြကို စာျပန္သင္ေပးတာ။ ရြာေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြေခၚေတာ့ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရြးမခံရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ရြာကလူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ႀကဳံရာ လုပ္ေနရတာ။

ငယ္ငယ္ကတည္းကလည္း ဘိန္းၿခံေတြမွာေန႔စားလိုက္တာတဲ့အေတြ႕အႀကဳံရွိေတာ့ စုထားတဲ့ေငြေတြနဲ႔ၿခံဌားၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဘိန္းစိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သူစိုက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ လက္နက္ကိုင္ေတြက လာဖ်က္သြားလိုက္တာ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံကုန္ၿပီးေတာ့ အေၾကြးပါတင္ပါတယ္။

ခုေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္တာဝန္အျပင္ အဲဒီအေၾကြးေတြဆပ္ေနရတုန္း။

ေယာက္်ားရွိတယ္ေျပာေတာ့ သူကဘာလုပ္ေနလဲေပါ့။
ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ထဲမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြေတာ္ေတာ္ကိုေပါပါတယ္။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာ အလွဴမဂၤလာေဆာင္ရင္ ကာလသားေတြကို အရက္တိုက္သလိုမ်ိဳး သူတို႔အရပ္မွာ မဂၤလာေဆာင္မွာ ယာဘ နဲ႔ ဧည့္ခံတာမ်ိဳးေတာင္ရွိေနပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ေယာက္်ားေတြက ေဆးစြဲေနၾကတာမ်ားတယ္။ မိန္းကေလးေတြက အိမ္ေထာင့္တာဝန္တစ္ခုလုံး ထမ္းရတဲ့အျပင္ ယာဘ ဖိုးေတာင္ရွာေပးေနရတာေတြရွိပါတယ္။

နန္းဗြာကေတာ့ သူႏိုင္သေလာက္ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ထမ္းေပမယ့္ အလုပ္မေကာင္းတဲ့ေန႔ဆို သူ႔ေယာက္်ားက ဆူပါေသးတယ္။
ဒီတိုင္းဆူတာခံႏိုင္ေပမယ့္ တတ္ထားတဲ့ပညာကိုပါ ထိပါးၿပီးေျပာတာကိုေတာ့ သူခံႏိုင္ရည္ရွိပုံမရပါဘူး။
အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘြဲ႕ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ‘နင့္ဘြဲ႕က ဘာသုံးစားရလို႔လဲ ခ်ိတ္ထားတာအလကားပဲ’ ဆိုၿပီး စာမတတ္တဲ့သူ႔ေယာက္်ား အျပစ္တင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေနတုန္းမွာေတာ့ သူစိတ္သူမထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ရႈိက္ရႈိက္ၿပီး ငိုေနပါေတာ့တယ္။

နန္းဗြာအေၾကာင္းေရးျပေတာ့ သူ႔ဟာသူ ဘိန္းစိုက္လို႔ဆင္းရဲေနတာ ငါတို႔ိကကျပရမွာလားဆိုၿပီး ေတြးေနတဲ့လူေတြရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္ကအဲ့လိုထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘိန္းဘာလို႔ စို္က္ရလဲဆိုတာ ဆက္စပ္လို႔ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတ္ာတို႔ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာျမင္ဘူးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေသတၱာလိုက္နဲ႔ ဘိန္းအေရာင္းအဝယ္လုပ္ေနၾကတာမ်ိဳးက ဘိန္းကုန္သည္ေတြပါ။ အဲဒီလို ဘိန္းကုန္သည္ေတြက ခ်မ္းသာတာမွန္ေပမယ့္ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူအမ်ားစုက ဆင္းရဲၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ နယ္စုံက ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူ ၂၀ ေလာက္ ကိုေတြ႕ၿပီးေမးၾကည့္၊ ေလ့လာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဘိန္းအထြက္ ေကာင္းၿပီး အဖ်က္အဆီးမရွိမွသာ ေငြပိုေငြလွ်ံရတာပါ။ ပုံမွန္ေတာ့ စားရုံေသာက္ရုံေလာက္ပဲရတယ္။ အစိုးရ က ျဖစ္ျဖစ္ လက္နက္ကိုင္ကျဖစ္ျဖစ္ လာဖ်က္တဲ့ႏွစ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္အထိ ေျမဆီဖိုးေတြ လုပ္အားခေၾကြးေတြထိုင္ဆပ္ေပေတာ့ပဲ။

ဒါနဲ႔မ်ားဘာလို႔စိုက္ေနေသးလဲေမးစရာရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရြးခ်ယ္စရာမရွိလို႔ကို စိုက္တာပါ။ ဟိုးအရင္ သနပ္ဖက္စိုက္ၾကတာ။ ေဆးျပင္းလိပ္လိပ္တဲ့အရြက္ေလ။ တစ္ပိႆာမွ က်ပ္ ရာဂဏန္းေလာက္ပဲ ရၿပီး သနပ္ဖက္က ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ အသီးအႏွံေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ဆိုင္ကယ္လမ္းေတာင္မေပါက္တဲ့ ေတာင္ေပၚကေနျပန္သယ္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ စိမ့္ေနေအာင္ေအးတဲ့ရွမ္းေတာင္ေပၚလမ္းေတြက လူခ်ည္းပဲလမ္းေလွ်ာက္ရတာေတာင္ ေခၽြးျပန္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ဒိုင္သြားေရာင္းရင္ သယ္ယူစရိတ္နဲ႔မကာမိပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးဘူး ခရမ္းသီးေတြကို လမ္းခင္းပစ္တဲ့ ပုံျမင္လိုက္ရမွာပါ။ အဲ့တာမ်ိဳးေတြက သူတို႔ႀကဳံခဲ့ေပါင္းမ်ားပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အရႈံးႀကီးရႈံးေနတဲ့ သီးႏွံေတြေနရာမွာ တစ္ဧကစာကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္သြားလို႔ရတဲ့ ဘိန္းကိုပဲစိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ျမန္မာျပည္က ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးမႈ ကမၻာမွာ နံပါတ္ ( ၂) ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာက တိုင္းျပည္္ပ်က္ေနတဲ့ အာဖဂန္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႏွစ္ကိုဧက တစ္သိန္းခြဲေလာက္စိုက္ေနၾကပါတယ္။

ဒီကိန္းဂဏန္းကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ အရွိတရားကေတာ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳး အိမ္ေထာင္စုမ်ားစြာရဲ႕ ထမင္းအိုးဟာ ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ဆက္သြယ္ေနပါတယ္။
ဘိိန္းပေပ်ာက္ေအာင္ ဆိုၿပီး အစိုးရအဆက္ဆက္က ခုလို ဘိန္းေတြအေစးျခစ္လို႔ရတဲ့ရာသီေတြေရာက္ရင္ လိုက္ဖ်က္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို ဧက ၃၀,၀၀၀ ေလာက္ကိုဖ်က္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို အိမ္ေထာင္စု ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး စီးပြားပ်က္ပါတယ္။ စီးပြားပ်က္တဲ့လူေတြက ထိုင္းတို႔ မေလးရွားတို႔သြားအလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရြာေတြမွာ အသုဘလိုက္ထမ္းမယ့္ လူငယ္လူရြယ္ေတာင္ရွားကုန္တဲ့အထိပါပဲ။
နဝတ ေခတ္ကတည္းက ဘိန္းပေပ်ာက္ေရးဆိုၿပီး ဒီလိုေတြလိုက္ဖ်က္ေနတာ ပိုနက္တဲ့ လူမျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြပဲထပ္ေရႊ႕သြားၿပီး ခုထိကို မေအာင္ျမင္ပါဘူး။

ဘိန္းစိုက္တဲ့ရြာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ခဲ့တာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD မဲႏိုင္ၿပီး ေနာက္ ၃ လေလာက္ၾကာခ်ိန္မွာပါ။ NLD ကို မဲေပးခဲ့တဲ့ ဒီရြာေတြက သူတို႔ဘဝအေျပာင္းအလဲကိုလည္း အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ရွမ္းပါတီကိုမဲေပးတဲ့လူေတြလည္း ဒီလိုပဲေမွ်ာ္လင့္ၾကပါတယ္။ အစားထိုးသီးႏွံေတြရလာမယ္၊ အဲဒီသီးႏွံေစ်းကြက္ေတြေဖာ္ေပးမယ္၊ ေနာက္ အစားထိုးမေပးႏုိင္ေသးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ လက္ငုပ္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ခြင့္ရမယ္ေပါ့။

NLD အစိုးရတက္လာရင္ သူတို႔ရွမ္းျပည္ကိုစက္ရုံေတြေရာက္လာမွာ ဆိုၿပီး ယုံၾကည္ေနတဲ့ ပအိုဝ္းအဖြားအို ေတြရွိပါတယ္။ ထိုင္းကကြန္ကရစ္ေတာတန္းေတြၾကားမွာေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သားသမီးေတြကေတာ့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြကိုလြမ္းေနပါသတဲ့။ စက္ရုံေတြေရာက္လာရင္ သူ႔သားသမီးေတြျပန္ေခၚၿပီးေတာ့ သူမေသခင္ သားသမီးေတြ ေျမးေတြနဲ႔ ေနသြားခ်င္ေသးတာေပါ့။ သူကလည္း ေရာဂါအစုံနဲ႔က်န္းမာေရးမေကာင္းပါဘူး။ အရင္မႏၱေလးေဆးရုံမွာေဆးသြားကုေပမယ့္ သူ႔အခင္းေတြဖ်က္ခံရတာ အေၾကြးေတြတင္ေနေတာ့ ခုဆို ေဆးလည္းသြားမကုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ႏွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္သူတို႔ဘာေတြျဖစ္ေနၾကၿပီလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔နဲ႔လည္း ျပန္မဆုံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ဘာလို႔ ျဖစ္မလာတာလဲ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္းမေျဖတတ္ပါဘူး။
အစားထိုးသီးႏွံေတြ၊ ထြက္လာတဲ့သီးႏွံကိုေစ်းကြက္ေဖာ္ေပးတာေတြလုပ္မလုပ္မသိေတာ့ပါဘူး။
ျပည္မမွာေတာင္ ပဲေစ်းကြက္မေဖာ္ႏုိင္လုိ႔ အေရာင္းအဝယ္ေတြ မေကာင္းၾကဘူးမဟုတ္လား။

ဒီဟာေတြ မျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္ေပမယ့္လည္း ခုလိုဘိန္းေစးျခစ္တဲ့ရာသီေရာက္လာေတာ့ အရင္အစိုးရေတြလက္ထက္ကလိုပဲ အစဥ္အလာမပ်က္ ဘိန္းခင္းေတြကို သြားဖ်က္ၾကတဲ့ သတင္းေတြေတာ့ ျမင္ေနရတုန္းပါပဲ။

#credit