ေဘထုတ္မိသားစုရဲ႕ ေဘထုတ္အေႏြးထည္ အလႉ
ဆရာတို႔ရဲ႕ ဘုရားရွင္ဟာ လူေသေကာင္မွာပတ္ထားတဲ့ ပိတ္စကိုေတာင္ ကိုယ္တိုင္ေလၽွာ္ဖြတ္ၿပီး သကၤန္းအျဖစ္ ဝတ္ရံုေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အဓိကနဲ႔ သာမညမွာ အဓိကကို ဦးစားေပးရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္။ ဥပမာ ယခုလို ေဆာင္းတြင္းေအးတဲ့ရာသီမွာ အေႏြးထည္ ဝတ္တာဟာေႏြးသြားဖို႔ဟာ အဓိကပါ။ အသစ္ျဖစ္မွ၊ ေစ်းႀကီးမွဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြဟာ သာမညပါ။
ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အမ်ားအထင္ႀကီးေလးစားတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္မွာေတာင္ သူမ်ားဝတ္ၿပီးသား အဝတ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္၊ ဖိနပ္၊ အိတ္၊ အိမ္အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို ဝယ္သံုးဖို႔ လက္တြန္႔ခဲ့သူ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ ပညာတတ္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာလည္း ဝတ္ၿပီးသားေတြ တန္ဖိုးထား ဝတ္ၾကတာ မဆန္းပါ။
သူတင္မက၊ သူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အထူးကုဆရာဝန္ညီမႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေမရိကားက နာမည္ႀကီးေဆးေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကေတာင္ သူမ်ားဝတ္ၿပီးသား အဝတ္အစားမ်ားကို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ မၾကာခဏဝယ္ဝတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ အဝတ္အစားေပါမ်ားတဲ့ႏိုင္ငံမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ ဝတ္ၿပီးသားဝတ္လို႔ ဘယ္သူကမွ မကဲ့ရဲ႕ၾကပါဘူး။ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳးလို႔ေတာင္ ေခတ္စားတယ္တဲ့။
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အေမကေတာ့ အေဟာင္းပစၥည္းေတြက ေသသူသံုးပစၥည္းေတြ လႉတာေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ထင္ၿပီး သူ႔သမီးေတြ အေဟာင္းပစၥည္းေတြ ဝယ္ဝတ္ေနတာ စိတ္မသန္႔ျဖစ္ၿပီးတားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သမီးေတြက အေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ အဝတ္အစားေတြက ဟိုမွာ အိမ္ေရႊ႕အိမ္ရွင္းရင္ လုပ္အားခနဲ႔ ကုန္က်စရိတ္ႀကီးတာမို႔ လူမ်ားစုက နီးစပ္ရာ ပရဟိတအဖြဲ႕အစည္းေတြကို ေရာင္းၿပီးပရဟိတအတြက္သံုးဖို႔လႉပစ္ခဲ့တာလို႔ သူတို႔အေမ့ကို ရွင္းျပခဲ့ရေသးတယ္။ ဆိုင္ေနရာေစ်းႀကီးလို႔ ၂ပါတ္ေလာက္အတြင္း ေရာင္းမထြက္တဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ဟိုက ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြက လက္ဆင့္ကမ္းလႉခ်င္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ေဘထုပ္ေတြအေနနဲ႔ ပို႔လိုက္တာေပါ့။
ဆရာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ရင္ေသြးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြဝတ္ဖို႔၊ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ အမ်ားလႉဖို႔ အမ်ိဳးသမီးက ႏွစ္စဥ္ ေႏြရာသီကတည္းက ေဘထုပ္ဒိုင္ေတြမွာ ေခါင္ထုပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ၾကမ္းေပၚထိုင္ တစ္ထည္ခ်င္း ေရြးၿပီး အထုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ဝယ္ထားတယ္။
ေဆာင္းတြင္း ေစာင္ေတြ၊ အေႏြးထည္ေတြ ေစ်းတက္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ေဘထုပ္ေတြကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ေတြကို ခြဲလႉေတာ့တာပဲ။ ဒီလို ဆန္၊ ေဆးဝါး၊ အျခားလႉဖို႔ ပစၥည္း၊ ေက်ာင္းစိမ္း၊ စာေရးကိရိယာ၊ အေႏြးထည္ေတြကို ရာသီခ်ိန္ မတိုင္မီ၊ ေစ်းမႀကီးခင္ ဒိုင္ေတြဆီက လက္ကားေစ်းနဲ႔ ႀကိဳဝယ္၊ ႀကိဳစုထားလို႔လဲ ဆရာတို႔ေငြနည္းနည္းနဲ႔ လူမ်ားမ်ားကို လႉႏိုင္တာပါ။
အရင္ႏွစ္ေတြက အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြနဲ႔ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြကို လႉတာ အားရစရာ သိန္းရာခ်ီသြားပါတယ္။ အလႉမခံပဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ရွိတာလႉျဖစ္တာမို႔၊ ေနာက္ၿပီး အေရးေပၚကူညီေနခ်ိန္မွာ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွက္အားမငယ္ေစခ်င္တာမို႔ ျပန္ၾကည့္ရင္ၾကည္ႏူးစရာ ဓာတ္ပံုေလးေတြေတာင္ ရိုက္မထားျဖစ္ပါ။ ဆရာတို႔ ျပဳခဲ့သမၽွ ကုသိုလ္အားလံုးကို အမၽွေပးေဝပါတယ္။
ရဟန္းဘဝက သကၤန္းအေကာင္းစားေတြ ရံုဖို႔လႉၾကတာ မ်ားျပားလြန္းလို႔ တျခားရဟန္းေတြကို ျပန္လႉခဲ့တဲ့ ဆရာလည္း အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အဆင့္အတန္းမခြဲ၊ အယူအစြဲမႀကီးဘဲ လက္ေတြ႕က်တဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားလို႔ ဆရာကိုယ္တိုင္ သူ႔ေဘထုပ္ေတြထဲက ဆရာဝတ္ဖို႔ အေႏြးထည္ေတြကို ေရြးပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူ႔ရင္ေသြးေလးေတြနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ဝတ္ဖို႔အတြက္ ေရြးပါတယ္။
ေရာဂါပိုးမႊားေတြဟာ ေလၽွာ္ဖြတ္ထားၿပီး၊ ေနျပၿပီး အဝတ္အထည္ေတြမွာ မရွိႏိုင္ေတာ့တာမို႔ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔သားဦးနဲ႔သမီးငယ္ကို ေမြးကင္းစကတည္းက ေဘထုပ္ပဲဆင္ပါတယ္။ ႀကီးထြားႏႈန္းျမန္တဲ့ကေလးေတြကို အဝတ္အစားသစ္ေတြ ဝယ္ဆင္၊ ခဏေလးနဲ႔ ပစ္ရမွာ မတန္လို႔ပါတဲ့။ ဆရာတို႔ကိုယ္တိုင္ ေဘထုပ္ဝတ္ေတာ့ တပည့္ေလးေတြလည္း ေဘထုပ္ဝတ္ရမွာ မရွက္ၾကေတာ့ပါ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ သူ႔ရဲ႕ အဝတ္အစား၊ ေရႊထည္၊ စိန္ထည္ ဝတ္၊ မဝတ္၊ မူမတည္ဘဲ သူ႔ရဲ႕အမူအက်င့္နဲ႔ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ဆရာတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ေဘထုပ္မိသားစုလို႔ပဲ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာ့ဇနီးက ကိုယ္ဝန္ရင့္စဥ္မွာ အိပ္ကပ္ျပဲေနတဲ့ ဂါဝန္ႀကီးနဲ႔ ေစ်းသမံတလင္းမွာ ေဘထုပ္ထိုင္ေရြးေနလို႔ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက သနားၿပီး သူဝတ္ဖို႔ ဂါဝန္တစ္ထည္လႉလိုက္ေၾကာင္း သူ႔တပည့္ေလးေတြက ေျပာၾကတယ္။
အေနာက္ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႔ရဲ႕ ေရွးရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တတ္ၾကသလို အေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ အေဆာက္အအံုေတြကို တန္ဖိုးထား တတ္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ပစၥည္းတစ္ခုဟာ မသစ္ေတာ့တာနဲ႔ သူ႔တန္ဖိုးမဆံုးရွံုးသြားသလို အဲ့ဒီပစၥည္းကို ဆက္လက္တန္ဖိုးထားအသံုးျပဳေနသူေတြ အေနနဲ႔လည္း အေဟာင္းပစၥည္းသံုးျခင္း၊မသံုးျခင္းက သူတို႔ရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္အတန္းနဲ႔အလႊာကို မေဖာ္ျပပါဘူး။ အေဟာင္းဝယ္သံုးလို႔ မတတ္ႏိုင္၊ဆင္းရဲတယ္လို႔ မဆိုနိင္ပါဘူး။ သူရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စတိုင္လ္ေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဆရာတို႔ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ အာရွႏိုင္ငံေတြမွာေကာ ဒီလို ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးေတြကို အျပင္ေလာကေခတ္သစ္နဲ႔အညီလွမ္းေနရင္းနဲ႔ပဲ တစ္ဘက္က ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ သားေရႊအိုးထမ္းတာကို ျမင္ရတာမ်ိဳးျဖစ္မွာပါ။
No comments:
Post a Comment