(၅)တိုက္(၁)ခန္း၊ အင္းစိန္ေထာင္

(၅)တိုက္(၁)ခန္း၊ အင္းစိန္ေထာင္
၁၉၈၉ ဇြန္လ ရက္တရက္

တတိုက္လံုးကို ပံုစံ သံ အရွည္ဆဲြေအာ္လိုက္လို႔ အနိမ့္ဆံုးမိန္းေဂ်လ္းေထာင္မႈးတေယာက္ေတာ့ ၀င္လာၿပီလို႔ မွတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အခန္းက တတိုက္လံုး ထိပ္မွာဆိုေတာ့ ဘယ္သူ၀င္လာလဲ အရင္ဆံုးျမင္ရတယ္။ တကယ္တမ္း၀င္လာၾကေတာ့ အရပ္၀တ္ေတြနဲ႔ အခ်ိ႕ကို ေခါင္းစြပ္ေတြ စြပ္ထားတယ္။ လူသစ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္လာၿပီဆိုတာ သေဘာေပါက္မိတယ္။ ၀ါဒါတေယာက္က တခန္းေရွ႕ တေယာက္ ေနရာခ်ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေရွ႕မွာေတာ့ အသက္ ၅၀ ေလာက္ရိွမယ့္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴနဲ႔တဦး .. အထုပ္တထုပ္လည္း ကိုင္ထားတာ သတိထားမိတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲ ထည့္လာပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ မူလက ေလးဦးရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆး(၁)က ကိုကိုႏိုင္ရယ္၊ ကိုေဇာ္သိန္းဦးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ေနာက္ RIT က ကိုေက်ာ္ဆန္းပါ။ အခု လူႀကီးတဦးတိုးလာတာေပါ့။ သူပါလာတဲ့ အထုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုး၊ အက်ီနဲ႔ ပုတီး ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဖမ္းခံရေတာ့ အ၀တ္တထည္ကိုယ္တခုပဲ ဘာမွ မသယ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႕မွာ ဒါေတြ ပါလာေတာ့ အထူးအဆန္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမးၾကတယ္။ “ လာဖမ္းမယ္မွန္းသိလို႔ တခါတည္း ျပင္ထားတာပါဗ်ာ ” တဲ့။

သူဆိုတာကေတာ့ အဲဒီတုန္းက တရား၀င္မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ ျပည္သူ႕တိုးတက္ေရးပါတီက ဦးညိဳ၀င္းပါ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) အမႈနဲ႔ ဖမ္းလာတာပါ။ ေထာင္အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသားဆိုေတာ့ ၀င္၀င္လာခ်င္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါပဲ။ ဘာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမွလည္း မျမင္ရဘူး။ သူတည္းေနက် အိမ္တအိမ္ကို ၀င္လာသလိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ နဲ႔ အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ လူႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔အိပ္ရာေနရာကို အခန္းဦးဖက္မွာ စီစဥ္ေပးတယ္။ ညပိုင္း တန္းပိတ္ၿပီးေနာက္ သူ႕ဖ်ာေပၚမွာပဲ ပုတီးထိုင္စိတ္ေနတယ္။ အဲဒီ ညကေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အကဲခတ္ေနရံုဆိုေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ (၈)ေပ အက်ယ္အခန္းထဲ ဒီ ငါးေယာက္ ေန႕ေနညညဆိုိေတာ့ တစတစ ပိုရင္းနွီးလာတယ္။ ညပိုင္းေတြဆို အဘ ဦးညိဳ၀င္းက သူ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာတယ္။ အရင္ ေတာတြင္းက အေတြ႕အႀကံဳ၊ (သူ ပထမေထာင္က်ေတာ့ ေတာထဲကေန ဖမ္းမိလာတာ) ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေတြ႕အႀကံဳ စသျဖင့္ မၿငီးေငြ႕ေစရဘူး။ ညဦးပိုင္းေတြဆိုရင္ေတာ့ ကိုကိုႏိုင္ေရာ ကိုေဇာ္သိန္းဦးပါ စကား၀ိုင္းမွာ ပါေလ့ရိွတယ္။ ကိုကိုႏိုင္ကေတာ့ လက္ရိွ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ေဆြးေႏြးတာမ်ားတယ္။ ကိုေဇာ္သိန္းဦးကေတာ့ တေန႔ကုန္းအခန္းထဲ ကင္းၿမီးေဒါင့္ေထာင္ ေလ့က်င္ခန္းလုပ္ ေမာၿပီး ေစာ ေစာ အိပ္တတ္တယ္။ မအိပ္တာ က်ေနာ္နဲ႔ အဘဦးညိဳ၀င္းက မ်ားတယ္။ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္က အငယ္ဆံုး သူက အႀကီးဆံုး။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြကို စိတ္၀င္စားေတာ့ ေမးတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို “ က်ေနာ္၊ ခင္ဗ်ား ” လို႔ပဲ သံုးတယ္။ သူက တကသ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦးျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေပၚမွာ သိပ္ သံေဃာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ၁၉၅၀ ၀န္းက်င္က ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြကိစၥေတြ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ တပ္ဦးလႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ေျပာေလ့ရိွတယ္။ ၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းေတြ တပ္ဦးသီခ်င္းေတြကိုလည္း အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ဆိုျပတယ္။ သူဓေလ့က စကားေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေဒါင့္ကေန တံေတြးကို တခ်က္ခ်က္ စုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးရင္း ေလသံေအးေအးနဲ႔ စကားဆက္တယ္။ ေတာခိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာတဲ့အခါ သံတိုင္ကိုကိုင္ၿပီး “ သံလြင္ စစ္ေတာင္း ညာလက္ေမာင္းေဟ့… ” ဆိုတဲ့ ဧရာ၀တီသီခ်င္းကို ေမးေၾကာေထာင္ေအာင္ မာန္နဲ႔ ဆိုျပတယ္။ အင္းစိန္ ၅ တိုက္ ၁ ခန္းရဲ႕ အမွတ္တရ ညေတြပါပဲ။

ထူူးထူးျခားျခား သူက ေဗဒင္လည္း တြက္တတ္တယ္။ ပုတီးစိတ္တာ တရားထိုင္တာကေတာ့ တရက္ မပ်က္ေစရဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ကိုေတာ့ တူးတူးခါးခါးမုန္းတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ယံုၾကည္တယ္။ ျမန္မာျပည္ လူထုကို ခ်စ္တယ္၊ ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္၊ တိုင္းျပည္ဖံြၿဖိဳးေစခ်င္တယ္။ သူ႕အေတြးေတြ သူ႕အျမင္ေတြ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ (၈) ေပအခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ျပည့္ေနေအာင္ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတယ္။ သူ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြ သူ႕ရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ သူရဲ႕ေနမႈဘ၀ပံုစံေတြဟာ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ ႏိုင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈမွာေရာ၊ ေနာင္တႀကိမ္ က်ေနာ္ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခ်ိန္မွာ အမ်ားႀကီး အသံုးတည့္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔ တမနက္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို အခန္းထဲက လာထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ လြတ္ၿပီဆိုတာ သူတပ္အပ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မယံုတယံုနဲ႔ ဗူး၀ထြက္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီေန႔က သူ႕နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့ခ်ိန္ပါပဲ။ ၁၉၉၀ စက္တင္ဘာ ဒုတိယအႀကိမ္ က်ေနာ္ ျပန္အဖမ္းခံရေတာ့ တဲြဖက္ေထာင္မွာ အရင္ေနရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူဟာ ေထာင္မႀကီး ေဆးရံုမွာရိွတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ေနမေကာင္းဘူး ၀မ္းကိုက္ေနတယ္လို႔သိရတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္လည္း ေထာင္က်ၿပီး အင္းစိန္ ေထာင္မႀကီးဖက္ေရာက္၊ ၁၉၉၁ မတ္လ ၈ ရက္ သူဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း၀င္လာတယ္။

က်ေနာ္ ေထာင္ကျပန္ထြက္ေတာ့ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ထဲမွာ ကိုကိုႏိုင္နဲ႔ လိႈင္က သူ႕အိမ္မွာ စားေသာက္စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ က်ေနာ္ ျပန္ဖမ္းခံ ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႕က ေက်ာင္းဆက္တက္ျဖစ္ၿပီး ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္ေနၿပီ။ ၁၉၉၁ မတ္လမွာ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ေဆးရံုမွာ သူ႕တာ၀န္က်ခ်ိန္၊ ဦးညိဴ၀င္းကို က်န္းမာေရးအေျခအေနမေကာင္းေတာ့လို႔ ေထာင္အျပင္ေဆးရံုထုတ္လာေတာ့ သူ႕နဲ႕ေတြ႔တယ္။ အဘဦးညိဳ၀င္းေဆးရံုေရာက္လာတာကို သူကိုယ္တိုင္ပဲ သူ႕မိသားစုကို ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါက ကြ်မ္းေနလို႔ အသက္မမီွေတာ့ပါဘူးတဲ့၊ သူ႕လက္ထဲမွာ ဆံုးသြားရွာတယ္ ေျပာပါတယ္။ မိသားစုနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးႏိုင္တာကလဲြ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္မေပးလိုက္ႏိုင္လို႔ သူလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဘဦးညိဳ၀င္းအေၾကာင္း ေျပာရင္း က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းတာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဘယ္လို ဆံုးလဲ အေသးစိတ္မေမးျဖစ္ပါဘူး။ ေဒါက္တာကိုကိုႏိုင္က အခု လူကယ္ျပန္၀န္ႀကီးဌာနမွာပါ။

မေန႕ကေတာ့ ဦးညို၀င္းဆံုးတာ အမွတ္တရႏွစ္လည္ဆိုၿပီးလုပ္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဦးလွေရႊတို႔ ဦးေလးျမင့္တို႕လို လူႀကီးပိုင္းနဲ႔ လူငယ္အခ်ိဳ႕ လာတတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ဆႏၵအရဆိုရင္ ဒီကေန႔ သမဂၢေက်ာင္းသားေတြပါ လူစံုတက္စံုနဲ႔ အမွတ္တရေလး ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ဒီကေန႔ ကာလမွာ လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႕ကို သိမွ သိပါေလစ။ ဦးညိဳ၀င္းတို႔ ဦးလွေရႊတို႔လို မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်းဇူး က်ေနာ္တို႔မွာ ရိွပါတယ္ေလ။ သူတို႔ရဲ႕ ေတာထဲ ေထာင္ထဲ လူငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ တခုလံုးကို ျမဳပ္ႏွံေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အဖူးအငံုေလးေတြ အခုဆို က်ေနာ္တို႔ ျမင္စျပဳေနပါၿပီ။ သမဂၢအမွတ္တရေနရာမွာ သူတို႔လို လူေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ငွားငွားစြင့္စြင့္ေဖာ္ျပၿပီး၊ ဒီလို ငါတို႔ ေနာင္ေတာ္ေတြ လုပ္ခဲ့တာကြ လို႔ ဂုဏ္ယူခ်င္ပါတယ္။ ေၾကေအးစို႔ ေမ့ထားလိုက္ၾကစို႔ဆိုတဲ့ေအာက္မွာ သူတို႔လည္း အေမ့ခံေတြျဖစ္ေနၿပီလား။
မည္သူပင္ဆိုေစပါ.. သူတို႔လို အညတရသူရဲေကာင္းေတြရိွခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္ကို က်ေနာ္ခ်စ္ေနရဦးမွာပါ။

ဇိုးဇက္၊ မတ္လ ၈ (၂၀၁၇)
https://www.facebook.com/zoe.zat/posts/10208709174022750