သတိထားၾကဖို႔
ျပန္လည္မၽွေဝပါသည္
သူ႔ဆန္စား၍ ရဲခဲ့သည္
---------------------
"ဥိီးသုမန ! ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာ လာေတြ႕ေပးပါ။"
အလြန္တိုရွင္းတဲ့စာတစ္ေစာင္ေၾကာင့္
ဝါတြင္းပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား ဝါပန္ကာ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္။
ေထာင္ထဲက အသိမိတ္ေဆြဆိုသူကိုလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။
ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက အံ့ဩစရာထက္ ယူက်ံဳးမရျဖစ္စရာ ပိုေကာင္းသည္။
အရင္က အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ခပ္သြယ္သြယ္ရွိေသာ ဦးဇဝနသည္
ခုေတာ့ မ်က္လံုးေဟာက္ပက္ႏွင့္ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနသည္။
ေထာင္အဝတ္အစားႏွင့္ရဟန္းတစ္ပါး ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္။
အထူးသျဖင့္ သူ႔လိုလူ႐ိုးႏွင့္ ပိုမလိုက္ဖက္။
ေထာင္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအခ်ိဳ႕ကို လိုက္နာၿပီး
သူ႔အတြက္အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးရသည္။
သူ႔လိုလူေပ်ာ့ႏွင့္ လိုက္ဖက္တဲ့အလုပ္ေနရာမ်ိဳးမွာ
သက္သက္သာသာလုပ္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရသည္။ အဆင္ေျပပါသည္။
ေတြးမိရင္ အတိတ္အေၾကာင္းက တေရးေရးေပၚသည္။
ဦးဇဝနက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း။
အျပင္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးသည္။ သူ႔ေနတဲ့ေက်ာင္းက ဧည့္ေပါသည္။
အထက္ပိုင္းမွ ဒကာ/ဒကာမေတြလာတည္းေလ့ရွိသည္။
ဒီမွာတင္ သူ႔ရဟန္းဒကာႀကီးႏွင့္ဆံုၾကသည္။
ဒကာႀကီးက ေဘာစိ။ မႏၲေလးမွာ ေက်ာက္အေရာင္းအဝယ္လာလုပ္သည္။
ခပ္ေအးေအးေနတတ္တဲ့ ဇဝနကို ၾကည္ ညိဳပံုရသည္။
လိုသမွ် ေထာက္ပံ့သည္။ လႉဒါန္းသည္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဇဝနကို သူသိကၡာထပ္ေပးသည္။
မႏၲေလးမလာျဖစ္ရင္ေတာင္ ဘဏ္ကေငြလဲြၿပီး လွမ္းလွဴသည္။
တခါတရံ ဘဏ္မွာေငြသြားထုတ္ရင္ အတူလိုက္ျဖစ္သည္။
ATMစက္က ထြက္က်လာတဲ့ ေငြသားအသစ္အထပ္ထပ္ေလးက
သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပံဳးရႊင္ေစသည္။
"ဪ......ေမာင္ဇဝနတို႔ဒကာမ်ား သဒၶါေကာင္းၾကပါေပ့။
ေမာင္ဇဝနလဲ ဘုန္းကံႀကီးပါေပ့" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
"သီတင္းကၽြတ္မွာ စာဝါနားရင္ သူ႔နယ္ႂကြခဲ့ပါ ဘုရား"လို႔ ဒကာႀကီးက လွမ္းပင့္သည္။
ဒီေတာ့ျကြသည္ေပါ့။ အသြားခရီးေျဖာင့္ျဖဴးပါသည္။
လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရွာသည္။
အျပန္ေတာ့ ဒကာႀကီးက လက္ေဆာင္ေတြတေပြ႕တပိုက္ႀကီးတင္ေပးလိုက္သည္။
"ဒီလက္ေဆာင္ထုပ္က ေက်ာင္းကိုသာ ယူသြားလိုက္ပါဘုရား။
တပည့္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း လာယူပါလိမ့္မယ္။ ဖုန္းဆက္ထားတယ္ဘုရား"လို႔
မွာလိုက္တဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္လည္းပါသည္။
အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့တစ္ခ်ိဳ႕က ဘဝကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ႕ေစသည္။
ရထားေပၚတက္လာတဲ့ရဲေတြဟာ
သူ႔တာဝန္သူထမ္းေဆာင္ေနတာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ လို႔ေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္................
သူတို႔က လက္ေဆာင္ထုပ္ကိုမွ တန္းတန္းမွတ္မွတ္ ခြင့္ေတာင္းၿပီးရွာေတာ့သည္။
ဘိန္းျဖဴဟု ယူဆရသည့္အမႈန္႔မ်ား......
ဆပ္ျပာခြက္မ်ား..........
"ကိုယ္ေတာ္ အမွန္အတိုင္းေျပာပါ။
ဒါက အရွင္ဘုရား ေပါ့ေသးေသးလက္ဝယ္ေတြ႕ရွိမႈမဟုတ္ဘူး ဘုရား။
အရွင္ဘုရား ပမာဏမ်ားသေလာက္ႏွစ္ႀကီးက်မွာ။
ကိုယ္ေတာ္မဟုတ္ဘူးမလား?ဆိုတဲ့ ရဲအရာရွိရဲ႕ အေမးက ေမာင္ဇဝနကို ဆြံ႕အေစသည္။
အခ်ဳပ္ထဲ ဒကာႀကီး လာေတြ႕သည္။
"တပည့္ေတာ္ စီစဥ္တာလဲြလို႔ဘုရား။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့အရွင္ဘုရား ဘာမွမပူနဲ႔အရွင္ဘုရား။
အရွင္ဘုရား အလြန္ဆံုး တစ္လဘဲေနရမွာ ။
တစ္လအတြင္းတပည့္ေတာ္ ျပန္ထုတ္မွာ။
အခုလိုက္ေနၿပီ။ ဒီလိုေလးကပ္မွာသြားသည္။
ေမာင္ဇဝန ဝန္ခံလိုက္ပါသည္။
မူးယစ္ေဆးဝါးလက္ဝယ္ေတြ႕ရွိမႈ။
ရံုးခ်ိန္းအဆင့္ဆင့္ကိုျဖတ္သန္းၿပီး
စီရင္ခ်က္ဆိုသည့္ အရာသည္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေရာက္လာသည္။
.....ေထာင္ဒဏ္၁၈ႏွစ္........
အခ်ဳပ္ထဲတုန္းက လာေတြ႕ၿပီ
"ဝန္ခံလိုက္ပါ တစ္လအတြင္းထုတ္ေပးပါ့မယ္"ေျပာခဲ့သည့္ သူ႔ဒကာႀကီး.......
ေျခရာလည္းေပ်ာက္ ေရလည္းေႏွာက္ေခ်ၿပီ။
ေလာကဓံရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္ သင္ၾကားမႈက တခါတရံ ခါးသီးဖြယ္ရာ။
ဘဝသည္ လူတို႔၏ ေခါင္းေပၚတင္ စားဦးစားဖ်ားစားေနရသည့္ဘဝမွ
မစင္က်ံဳးရသည့္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရလိမ့္မည္ဟု သူတစ္ခါမွ်ေတြးမိထားလိမ့္မည္မဟုတ္။
သူ႔ဘဝရဲ႕ အနိ႔မ္က်ဆံုးအေျခ အေနမွာ
သတိတရ ရွိမိတာေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္,ေမာင္သုမန။
သူ႔မိဘေတြ မသိေသး။
ငါ အသိေပးသင့္သလား?
အသိမေပးသင့္ဘူးလား?
အေတာ္စဥ္းစားရသည္။
သူပ်ံေတာ္မူခါနီးအခ်ိန္ေတာ့ အသိေပးလိုက္ရပါသည္။
မိဘေတြ ရင္က်ိဳးၿပီေပါ့။
စဥ္းစားမိသည္......
"ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္႐ိုးသားေပမဲ့
ေလာကဓံကေတာ့ သက္ၫွာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ"
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မေရာက္ခင္ သူသိသြားသလား? သို႔တည္းမဟုတ္ သိမသြားဘူးလား?
ေမာင္ဇဝနသာလွ်င္ သိေပလိမ့္မည္။
ဦးသုမန..................ပင္းေဘာ
ခရက္ဒစ္ ဦးသုမန
ဓာတ္ပံု အင္တာနက္
No comments:
Post a Comment