Demoiselle ႀကိဳးၾကာ

ဟိမဝႏာၱေတာင္ကို ကမာၻ႔အျမင့္ဆံုးေတာင္လို႔ လူေတြတင္စားၾကပါတယ္။ "ငွက္ေတာင္မွ ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းလို႔မရတဲ့ေတာင္"လို႔
လည္း ဆိုၾကပါတယ္။ ဟိမဝႏာၱေတာင္တန္းရဲ႕အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္
ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္အေရာက္တက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ၾကာ႐ွည္မေနႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္ ၅ေသာင္းခန္႔ဟာ အိႏိၵယဖက္ဆီ ေဆာင္းခိုဖို႔ ဟိမဝႏာၱေတာင္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းၾကပါတယ္။

ဒါဟာ ကမာၻေပၚမွာ အခက္ခဲဆံုးေ႐ြ႕ေျပာင္းမႈတစ္ခုပါ။ မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ေတာင္ထိပ္ မွာေလၾကမ္းတိုက္ခိုက္ပါ တယ္။ Demoiselle ႀကိဳးၾကာ ငွက္ေတြက လံုေလာက္တဲ့အျမင့္ဆီ ပံ်သန္းႏိုင္မွသာလွ်င္ ေလၾကမ္းကိုေ႐ွာင္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပင္းထန္တဲ့ေလထုနဲ႔ႀကံဳရင္ သူတို႔လမ္းေၾကာင္းျပန္လွည့္ရပါတယ္။ ျပန္မလွည့္ရင္ သူတို႔ေသဆံုး ရပါတယ္။ ေန႔သစ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္နဲ႔ သူတို႔ပ်ံသန္းၾကျပန္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း နီးနီးကပ္ကပ္နဲ႔ ညာသံေပးၿပီး ပ်ံသန္းၾကျပန္ပါတယ္။ အစာ ေရစာခ်ဳိ႕တဲ့လို႔ သူတို႔ဟာအင္အားခ်ိနဲ႔ေနၾကပါၿပီ။ အေပၚဖက္ဆီထိုးတက္တဲ့ ေလေႏြးေငြ႔ကိုအားျပဳ ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျမင့္ကိုေရာက္ဖို႔ သူတို႔ပ်ံသန္းၾကပါတယ္။

Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္ အမ်ားအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဟိမဝႏာၱေတာင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သား႐ိုင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့ golden eagle ေ႐ႊလင္းယုန္ငွက္ေတြက သူတို႔ကိုဖမ္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကလို႔ပါ။ ေ႐ႊလင္းယုန္ေတြဟာ စံုလိုက္ဆီးေစာင့္ေနၿပီး ငယ္႐ြယ္တဲ့ Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြကို အုပ္စုထဲကေနခဲြထုတ္ပစ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ခၽြန္ထက္တဲ့လက္သည္းနဲ႔ ဖမ္းကုတ္စားေသာက္ပါတယ္။ အဖဲြ႔ဝင္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆံုး႐ႈံးသြားတာနဲ႔ႀကံဳရတဲ့
Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြဟာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ဆက္လက္ပ်ံသန္းၾကပါတယ္။

ဆိုးဝါးတဲ့ရာသီဥတု၊ ရက္စက္တဲ့ဝိုင္းအံုမႈေတြက ဟိမဝႏာၱေတာင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းမယ့္ Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္ဆီ သူတို႔တစ္ဟုန္ထိုးပ်ံတက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးအျမင့္ေနရာေရာက္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ပံတစ္ခ်က္ခတ္တာေတာင္ သူတို႔အရမ္းအားယူၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဟိမဝႏာၱေတာင္ကို သူတို႔ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္က ႀကိဳးၾကာငွက္မ်ဳိးႏႊယ္ထဲမွာ ခႏၶာကိုယ္အေသးဆံုးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာေတာ့ ႀကီးမားတဲ့အင္အားတစ္ခုက ခိုေအာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအင္အားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဟိမဝႏာၱေတာင္က "ငွက္ေတြေတာင္ ျဖတ္ေက်ာ္ပံ်သန္းလို႔မရတဲ့ေတာင္" မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို Demoiselle ႀကိဳးၾကာငွက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္... စိတ္ျမင့္သေလာက္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး လိုက္ျမင့္ပါတယ္၊ စိတ္က်ယ္ေျပာသေလာက္ ေလာကႀကီးလိုက္က်ယ္ေျပာပါတယ္။ နပိုလီယံေျပာခဲ့သလိုပါပဲ... "လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ပ်ံသန္းႏိုင္မယ္
ဆိုတာကို တျခားအေၾကာင္းရင္းေတြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာမဟုတ္ပါဘူး.. သူ႔ရဲ႕စိတ္နဲ႔ပဲဆံုးျဖတ္ပါတယ္"တဲ့။

ဒီေလာကမွာ လူအမ်ားကင္းမဲ့ေနတာက စိတ္ကူးအေတြးေတြမဟုတ္ပါဘူး.. သူတုိ႔ကင္းမဲ့ေနတာက လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္တဲ့ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ လံု႔လပါ။ လူတိုင္းရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ ကန္႔လန္႔ခံေနတဲ့ "ဟိမဝႏာၱေတာင္"ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေကာင္း႐ွိပါလိမ့္မယ္။ လူအမ်ားက ဒါကို ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းဖို႔ခက္ခဲေနခဲ့တာဟာ
သူတို႔မွာ ႀကံ့ခိုင္သန္မာမႈတစ္မ်ဳိး၊ ဇဲြလံု႔လတစ္ခုနဲ႔ ေတာင့္ခံမႈတစ္ခုေလးပဲ ကင္းမဲ့ေနခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

မူရင္း-- ၂ဝဝ၇ခုႏွစ္ အမွတ္စဥ္ ၁၅ Readers (DuZhe) မဂၢဇင္းထဲမွာပါတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ထဲက ေကာက္ႏုတ္ဘာသာျပန္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။
#credit
_________________________

လင္းယုန္ေတြကို ေကာင္းကင္မွာ ျမင္မိတဲ့အခါ သူတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ ေတြးမိတာေလး ရွိတယ္ဗ်။ လင္းယုန္ ေတြဟာ ရဲရင့္တယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ တျခားလင္းယုန္ေတြနဲ႔ အတူ တြဲဖက္ သြားလာျခင္း မရွိပဲ တစ္ေကာင္ထဲ ပ်ံသန္းတယ္။

ဒီလိုေတြးမိရင္းနဲ႔ တျခားတစ္ဖက္မွာလဲ တေလာက ဖတ္ဖူးတဲ့ ကေနဒါႏိုင္ငံက ဘဲငန္းေတြအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေလး တစ္ခုကို သြားသတိရ မိလိုက္တယ္။

ဘဲငန္းေတြဟာ ေဆာင္းဦးရာသီ ေရာက္တိုင္းမွာ အေအးဒဏ္ ေရွာင္ဖို႔ အတြက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေတာင္ဘက္စြန္း ေဒသေတြ ဆီကို အုပ္စုဖြဲ႕ ေရႊ႕ေျပာင္းေလ့ ရွိၾကပါတယ္တဲ့။ ထူးျခားတာက ဒီဘဲငန္း အဖြဲ႕လိုက္ႀကီးဟာ ကေနဒါ ေရပိုင္နက္ကေန စတင္ ပ်ံသန္း တက္လာ တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အဂၤလိပ္ အကၡရာ "V" ပံုသ႑ာန္ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ပ်ံသန္းၾကသတဲ့ဗ်။

ဒီလို ပ်ံသန္းရတဲ့ ေနာက္ကြယ္က ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက -

(၁) ေရွ႕က ဦးေဆာင္ပ်ံသန္းတဲ့ ဘဲငန္း က ေတာင္ပံ တစ္ခ်က္ ခတ္ လိုက္တိုင္း ခတ္လိုက္တိုင္း ေနာက္ကပ္လ်က္က ပ်ံသန္းေနတဲ့ ၂ ေကာင္ အတြက္ ပင့္ေလ ဖန္တီးေပးေနေအာင္ စီမံ အကြက္ခ် ပ်ံသန္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္အေကာင္ေတြကို သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေကာင္ထဲပ်ံရင္ ေရာက္မယ့္ခရီးထက္ကို ဒီလိုပ်ံျခင္းအားျဖင့္ အဆ ၇၀ ပိုေရာက္ သြားႏိုင္ သတဲ့။

(၂) အကယ္၍ ဘဲငန္းတစ္ေကာင္ေကာင္အေနနဲ႔ ဟန္ခ်က္ ပ်က္ၿပီး ေတာ့ ေဘးကိုယိုင္ထြက္သြား ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ေတာင္ မိမိေရွ႕မွာ ရွိေန သူရဲ႕ ပင့္ေလဟာ ေနာက္ကပ္လ်က္ ဘဲငန္းကို အားေလ်ာ့သုံးေအာင္ ကူညီ ေဖးမေပးေနသလို ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်မယ့္ အႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ေပးေနတာေပါ့။

(၃) "V" ဆံုမွတ္ေနရာက ဦးေဆာင္ပ်ံသန္းသူက ေခါင္းေဆာင္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာ က အေသမဟုတ္ဘူး။ ပင္ပန္းလာတဲ့အခါ မွာ ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ေတြကို အလွည့္က် ေနရာေပးလို႔ သူကဟိုး အေနာက္မွာ သြားေနၿပီးေတာ့ အေမာေျဖတယ္။ ဒီအခါမွာ ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရွ႕တက္လို႔ အေနာက္က ေကာင္ေတြ အေရွ႕က ဦးေဆာင္တဲ့ ေနရာဆီကို တစ္ဆင့္စီ ဝင္ ဝင္လာၾက တယ္တဲ့။

(၄) ေနာက္ကလိုက္တဲ့ ဘဲငန္းေတြ အေနနဲ႔ ဒီလိုပ်ံသန္းစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပ်ံသန္းေနရ ေပမယ့္လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ လက္လြတ္စပယ္ မေနဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အားလံုး လမ္းတေလွ်ာက္ တဂတ္ဂတ္ နဲ႔ အသံေပးလာေလ့ ရွိသတဲ့။ ဒီအသံေပးရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ က ေရွ႕ဆံုးက အ႐ုန္းကန္ရဆံုး အေကာင္ကို အားအင္ ေတြ ျဖစ္လာေစသတဲ့။

(၅) အကယ္၍ ဒီလို ပ်ံသန္းေနတုန္း တစ္ေကာင္ေကာင္က ဖ်ားနာလို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေသနတ္နဲ႔ လွမ္းပစ္ခံ ရလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္မပ်ံသန္း ႏိုင္တဲ့ အခါ ဒီ အဖြဲ႕အစည္းထဲက ေနာက္ထပ္ ၂ ေကာင္ကပါ ေျမျပင္ကို ဆင္းလိုက္ သြားသတဲ့။ ဒီထိခိုက္သြားတဲ့ ဘဲငန္း ျပန္မေကာင္း လာခဲ့ရင္လဲ ေသသည္အထိ အနားမွာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသြားေလ့ ရွိၿပီး ေသသြားေတာ့မွသာ ေနာက္ထပ္ ဘဲငန္းတစ္အုပ္ အလာကို ထပ္ေစာင့္လို႔ ေနာက္ထပ္ "V" အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ အတူ လိုက္ပါသြား သတဲ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ လင္းယုန္ေတြဟာ ရဲရင့္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ တယ္။ ဒါလဲမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဲငန္းေတြရဲ႕ အဖြဲ႕လိုက္ အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ေရာက္ရွိတဲ့ေနရာ တစ္ခုကို လင္းယုန္ေတြ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ေရာက္ လာဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ႐ုန္းကန္ၾကရမလဲ။ လမ္းခရီးမွာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းလဲမရွိ ကူညီေဖးမေပးသူလဲ မရွိပဲနဲ႔ ဘယ္ ႏွစ္ေကာင္ မ်ား ေသေၾကပ်က္စီး ၾကၿပီး ၿပီလဲ။ ပ်ံသန္းရင္းနဲ႔ေမာပန္းလို႔ ေဖးမ ေပးသူ မရွိ လက္ေလွ်ာ့သြားတာေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ား ရွိေနၿပီးၿပီလဲ။

ဒီနႈိင္းယွဥ္မႈကေန ရလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေလးက.. လင္းယုန္တို႔ဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ ပိုင္ရွင္ တို႔နဲ႔ အလားသ႑ာန္တူၿပီးေတာ့ ငန္းေတြကေတာ့ အသင္းအဖြဲ႕ စိတ္ဓာတ္ (Teamwork) တို႔နဲ႔ အလားသ႑ာန္ တူပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုရင္ -

(၁) ဘဲငန္းေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ ပ်ံသန္းျခင္းေၾကာင့္ ခရီးပိုေဝးေဝး ေရာက္ႏိုင္ တာကို သင္ခန္းစာယူၿပီး ေရရွည္မွာ ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ လႈပ္ရွားသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

(၂) တစ္ေကာင္ဟန္ခ်က္ပ်က္ခ်ိန္မွာ ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ပင့္ေလက အကူအညီေပးတာကို သင္ခန္းစာယူၿပီး အဖြဲ႕အစည္းထဲက တစ္ေယာက္ ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနစဥ္မွာ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ ပင့္ေလေျပ ေတြ အဆက္မျပတ္ တိုက္ခတ္ေပးသင့္ ေပးရပါ့မယ္။

(၃) ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ဖယ္ေပးျခင္းနဲ႔ အလွည့္က် ဦးေဆာင္ ႐ုန္းကန္ ျခင္း ကို သင္ခန္းစာယူလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း မိမိရာထူး ဂုဏ္ ေတြ ကို မဆုပ္ကိုင္ထားပဲ သင့္ေတာ္သူကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း နဲ႔ ေနာက္ တက္လာသူကလည္း က်ရာေနရာကို အေကာင္းဆံုး ျပဳလုပ္ သြား ရပါ့မယ္။

(၄) ဘဲငန္း အခ်င္းခ်င္း အသံေပးတာကို သင္ခန္းစာ ယူၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေနရသူေတြကို အားတက္ လာေအာင္ ခ်ီးမြမ္းသင့္တာ ခ်ီးမြမ္းလို႔ ေျမႇာက္စားသင့္တဲ့အခါ ေျမႇာက္စားလို႔ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ ေပးေနသင့္ပါတယ္။

(၅) နာမက်န္းတဲ့ ဘဲငန္းကို အျခံအရံလုပ္ေပး ၾကတာကို သင္ခန္းစာ ယူလို႔ အဖြဲ႕အစည္းထဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္ ထိခိုက္ နစ္နာတဲ့ အခါမွာလဲ တစ္ေယာက္ထဲ ပစ္မထားပဲနဲ႔ ရပ္တည္ ကာကြယ္ ေပးရပါမယ္။

အားလံုးပဲ ငန္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထားနဲ႔ ထပ္တူက်က် လွလို႔ ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

#kyawnge
_______________________
ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြက
ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ ဘဲငန္းေတြလိုပဲ
ပ်ံသန္းပုံခ်င္းတူညီေနတာကို ေလ့လာမိတဲ့အတြက္
တစ္ဆက္တည္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
#Aung_Kyaw_Myint