၁၉၉၉၊ လႈိင္သာယာသြား ေတာလား သို႔မဟုတ္ ငရဲဆီသို႔

 ၁၉၉၉၊ လႈိင္သာယာသြား ေတာလား သို႔မဟုတ္ ငရဲဆီသို႔

ဒီဇင္ဘာလ ဆိုေပမယ့္ ေနက စူးစူး႐ြား႐ြားကို ပူေလာင္ေတာက္ပ ေနတယ္။ ကားျပတင္းေပါက္ ကတဆင့္ တဟူးဟူး တိုးဝင္လာတဲ့ ေလမွာ အေအး႐ွိန္အေအးေငြ႔ လံုးလံုး မပါပါဘူး။ ကားျဖတ္လာတဲ့ ကတၱရာလမ္းမေတာင္ ေပ်ာင္းေပ်ာင္းအိအိ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ အလွ်ံတညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းမ တေလွ်ာက္လံုးဟာ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ ေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြကေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ လႈပ္႐ွားေနၾကေလရဲ႕။ ကားထဲမွာ လိုက္ပါလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကပါသလဲ။ ကားေမာင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ လန္ဒန္ ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ႐ႈိက္ဖြာရင္း နဖူးေပၚ ယိုစီးလာတဲ့ ေခြ်းေတြကို လက္နဲ႔ မၾကာမၾကာ သပ္ခ် ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေနာက္ထပ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညွိလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီး ႐ွိရာဆီကို ကြ်န္ေတာ္ သြားေနတယ္။


ဘုရင့္ေနာင္မီးပြိဳင့္ ေရာက္တာနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္တံတား ႐ွိရာဆီ ဘယ္ဘက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ပါတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္တံတားေပၚ မတက္ခင္မွာပဲ တံတားျဖတ္သန္းခေပးရတဲ့ ဂိတ္ေ႐ွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားရပ္လိုက္ရတယ္။ တံတားျဖတ္သန္းခကို မၾကည္မသာနဲ႔ ထုတ္ေပးရင္း (ေနာင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အၿမဲလိုလို ျပႆနာတက္ေလ့႐ွိတဲ့ ကိစၥ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္) ကြ်န္ေတာ္တို႔ တံတားေပၚကို တက္ခဲ့ၾကတယ္။ တံတားေအာက္က ျမစ္ႀကီးကေတာ့ စီးၿမဲစီးေနေလရဲ႕။ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ျမစ္တျပင္လံုးဟာ မွန္သားတစ္ခ်ပ္လို ေငြေရာင္ ေတာက္ပေနပါတယ္။ တံတားကဆင္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ လမ္းေဘးဝဲယာက ျမင္ကြင္းေတြဟာ လံုးဝေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္သက္လံုး ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ သြင္ျပင္ လကၡဏာေတြအားလံုး ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ လမ္းေဘးဝဲယာတေလွ်ာက္လံုးမွာ အဆံုးအစ မ႐ွိတဲ့ လြင္တီးေခါင္ျပင္ႀကီးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဟိုးအေဝးဆီမွာ တံလွ်ပ္ေတြ တေထာင္းေထာင္း ထေနေလရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ ေငးေနရင္းနဲ႔ပဲ FMI city နဲ႔ နဝေဒးအိမ္ရာ ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ေလအေဝွ႔မွာ လမ္းေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ့ မေလး႐ွားပိေတာက္ ေတြက ယိမ္းႏြဲ႔ေနပါတယ္။ ဒီအပင္ေတြက အႀကီးျမန္ေပမယ့္ အရိပ္အာဝါသေတာ့ မေကာင္းလွ ပါဘူး။ ေဆာက္လက္စ တပုိင္းတန္းလန္း အေဆာက္အအံုေတြကလဲ ေနပူႀကီးထဲမွာ သူရဲတေစၦ ေတြလို ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနတုန္း လမ္းရဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ပံုစံတူ ေဆာက္ထားတဲ့ ေလးငါးထပ္တိုက္ေတြကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ က်န္စစ္သားအိမ္ရာ ဆိုပါလား။ ညီညာ ေခ်ာေမြ႔ေနေပမယ့္ လႈိင္းေတြ တင္းၾကမ္းထေနတဲ့ လမ္းေၾကာင့္ ကားအေဆာင့္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီမွာပဲ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းက ယာဥ္အဝိုင္းပတ္တစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေညာင္တုန္းလမ္းခြဲတဲ့။ ဒီေနရာဟာ ေနာင္အခါမွာ မီးခြက္ေစ်းလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမွတ္အသားျပဳရတဲ့ ေနရာပါ။ အခုဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေဝးလာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေန႔လယ္ႏွစ္ခ်က္ခြဲေတာ့မယ္။ တျပန္႔တျပဴးႀကီး မဆံုးႏိုင္တဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးေတြၾကား ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္ထြက္ခဲ့ ၾကတယ္။ လမ္း႐ွင္းေနတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းက ကားကို ကီလို၉၀အထိ အ႐ွိန္ျမွင့္လိုက္တယ္။ ဟိုး ေ႐ွ႕ဘက္မွာ ဒုတိယေျမာက္ အဝိုင္းပတ္တစ္ခုကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ လင္ေမွ်ာ္ကုန္း လို႔ လူသိမ်ားလာမယ့္ တမာကုန္းစက္မႈဇုန္ပါပဲ။ ဖဲႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲဆန္႔ထား သလိုျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းႀကီးအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္မွာ အတိတ္ေတြက်န္ခဲ့ၿပီ။ တိုင္ႀကီး၁၈တိုင္ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ကင္တင္းက ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့ ေခြးမကေလး ၿမီးတို က်န္ခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လန္းလန္းဆတ္ဆတ္ ေက်ာင္းသားဘဝ ေန႔ရက္ေတြ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၂၃ႏွစ္႐ွိပါၿပီ….မီးခိုးမဆံုးမိုးမဆံုး အေတြးေတြထဲ ကြ်န္ေတာ္နစ္ျမဳပ္ေနရင္းက ထိန္ပင္သုႆာန္ကို ေတြ႔လိုက္ရမွ သတိျပန္ဝင္လာတယ္။

ၿပီးေတာ့ အမွတ္၉ ရဲတပ္ရင္းလို႔ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့….ကြ်န္ေတာ္လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ (လႈိင္သာယာ) ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အသစ္စက္စက္ ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကားဒိုင္ခြက္က အကြာအေဝးျပ ကီလိုမီတာကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ၂၈ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းမွာ ရပ္တန္႔ေနေလရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ဆို ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ သန္လ်င္ဘက္ကို ေရာက္ေနေတာ့မယ္။ တခ်ိဳ႕ ေမွာ္ဘီဘက္ကို ေရာက္ေနေတာ့မယ္။ တခ်ိဳ႕ ျပည္ဘက္ကို ေရာက္ေနေတာ့မယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အင္းစိန္ဘဝတကၠသိုလ္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ေနေတာ့မယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္၂၀ အကြာမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ ေနက ျပင္းျပင္းျပျပႀကီးကို ပူေနေလရဲ႕။ ရင္ထဲမွာက ပိုပူပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္တုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သန္လ်င္ ဂ်ီတီအိုင္မွာ တက္ရမယ္ဆိုလို႔ သန္လ်င္ကိုသြားၿပီး စံုစမ္းခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစီအစဥ္ေတြ ေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုဝင္ဘာလေလာက္ထဲမွာ ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ (စက္မႈတကၠသိုလ္ကေန အမည္ေျပာင္း သြားခဲ့ပါၿပီ) ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္နည္းပညာ တကၠသိုလ္(လႈိင္သာယာ) မွာ ပညာသင္ၾကားရမယ့္ အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကာစာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လႈိင္သာယာရဲ႕ ပထမဆံုး အသုတ္အေနနဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္နဲ႔ စတုတၳႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြေပါ႔။ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သန္လ်င္နဲ႔ ေမွာ္ဘီမွာ တက္ရပါလိမ့္မယ္။ နယ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ျပည္နားက လက္ခုပ္ပင္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တက္ရပါလိမ့္မယ္။ ပဥၥမႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ တက္စရာမလို ေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လႈိင္သာယာရဲ႕ ပထမဆံုးအသုတ္ အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စတင္တက္ေရာက္ခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာခဲ့ပါၿပီ။ ငရဲဆီကိုပါ။

အဲဒီေန႔ဟာ ဒီဇင္ဘာလလယ္ ေန႔တစ္ေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔မနက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခပ္ေစာေစာပဲ ေက်ာင္းကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္ရက္ စီ အလွည့္က်ယူၿပီး အားလံုးစုသြားၾကဖို႔ အစီအစဥ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းက လႈိင္သာယာ ေညာင္တုန္း သြားတဲ့ ကားလမ္းမေပၚမွာ ႐ွိတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း ကို ေရာက္ဖို႔ အတြင္းထဲကို ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ကားေမာင္းၿပီး ထပ္ဝင္ရပါေသးတယ္။ လမ္းတဝက္ ေလာက္မွာ ျမစိမ္းေရာင္အိမ္ရာ (အမည္မေသခ်ာ) လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦးတစ္ခု ႐ွိၿပီး ေနာင္မွာ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ေနရာခ်ေပးထားတဲ့ အိမ္ရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္က ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဘယ္ဘက္မွာ ေတြ႔ရတာကေတာ့ ေက်ာင္းကင္တင္းေပါ႔။ ေက်ာင္းတြင္းလမ္းမကေန ကင္တင္းဆီကို သြားဖို႔ေတာ့ အုတ္ခဲအက်ိဳးအ ေၾကေတြနဲ႔ လမ္းခင္းထားပါတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာကေတာ့ ေႏြဆိုရင္ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ေျမက်စ္စာခဲေတြျဖစ္ၿပီး မိုးတြင္းဆိုရင္ေတာ့ ႐ႊံ႕ႏြံအတိၿပီးေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေရာက္ေရာက္ ခ်င္းေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ကာစမို႔လို႔ ကင္တင္းမွာ ဆိုင္ေတြမစံုေသးပါဘူး။ အရင္ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းတုန္း က ဆိုင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေမာ္ဒန္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦး ေတြဟာ အ႐ြယ္တူပံုစံတူ ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လဲ တစ္ထပ္ေပါ႔။ ေက်ာင္းဝင္း အတြင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ိဳးအမည္ ခြဲျခားမသိတဲ့ အပင္တခ်ိဳ႕ကို စိုက္ပ်ိဳးထားတယ္။ အားလံုး ညွိဳးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔လို႔ေပါ႔။ အျမင့္ဆံုးအပင္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အရပ္ထက္ နည္းနည္းပဲ ျမင့္မလားပဲ။ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ပဲ ႐ွိေသးေပမယ့္ ေနဟာ ရက္ရက္စက္စက္ကို ပူ႐ွိန္ျပင္းေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘယ္သူမွ အျပင္မထြက္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ကင္တင္းထဲမွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲ ေက်ာင္းၿပီးဆံုးတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ တက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒီေန႔ဟာ ဒီေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ အစပါ။ ဒါေပမယ့္….ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝရဲ႕ အဆံုးပါ။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ အတန္းမတက္ျဖစ္ ခဲ့ပါဘူး။

ရက္သတၱတစ္ပတ္ အတြင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လႈိင္သာယာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝဟာ စတင္႐ုပ္လံုးေပၚ လာခဲ့ပါတယ္။ သြားရလာရတဲ့ ဒုကၡေတြၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈိင္သာယာမွာ ပထမဆံုး ရင္ဆိုင္ရတာက ေရအခက္အခဲပါ။ လႈိင္သာယာက ေရဟာ ေသာက္လို႔မရေအာင္ ေပါ႔ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ေရသန္႔ဘူးေတြ ယူခဲ့ဖို႔ စီမံၾကရ ပါတယ္။ ေရသန္႔ဘူးယူရမယ့္ တာဝန္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းမွန္တဲ့ ကားလဲအဆင္ေျပတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ယူၾကရပါတယ္။ ေနဒဏ္ေလဒဏ္ေတြ ေအာက္မွာ ခဏခ်င္းအတြင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသားေတြ ညိဳေမာင္းသြားခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ႐ွိရတဲ့ အမ်ိဳးသား နားေနေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး နားေနေဆာင္ေတြလဲ တစ္ခုမွ မ႐ွိတဲ့အတြက္ ကင္တင္းသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ခိုလႈံရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းစဖြင့္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတက္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးဟာ လံုးဝၿပိဳကြဲသြားပါေတာ့တယ္။ ကား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ယူၿပီး ေက်ာင္းကို စုသြားစုျပန္မယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ထားခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ေန႔စဥ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ကားေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရျပန္ရတဲ့ ဒုကၡကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ေျမွာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာသာ တစ္သက္လံုး ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ လႈိင္သာယာရဲ႕ လြင္တီးေခါင္ က်တ္တီးကုန္း လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးေတြဟာ တစိမ္းဆန္လြန္းလွပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ပဲ စေန တနဂၤေႏြေတြမွာ ၿမိဳ႕ထဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ က်ဴ႐ွင္ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းသြားတက္ရတဲ့ စရိတ္စကနဲ႔ က်ဴ႐ွင္ယူရတဲ့စရိတ္ကလဲ အတူတူ ေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲကို ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေက်ာင္းကို တစ္ပတ္တစ္ရက္ေလာက္ပဲ သြားျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္မွာ ပရက္တီကယ္ လုပ္ဖို႔အတြက္ အေဆာက္အအံုေတာင္ မၿပီးေသးတဲ့အတြက္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ မ႐ွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ ပရက္တီကယ္ကိုေတာင္ မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ စာေတြ႔နဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္လူ လံုးလံုးျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ တကၠသိုလ္တက္ေနပါတယ္လို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳ စရာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ျဖစ္တဲ့ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာလဲ အတန္း ဘက္ခဏသြားၿပီး ကင္တင္းမွာပဲ ထိုင္ေနတာ မ်ားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၉၆၊ ၉၈ သပိတ္တိုက္ပြဲေတြ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တူတူ႐ွိေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္ေတြလဲ သိပ္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က အင္းစိန္ေတာရမွာ ေရာက္႐ွိေနခဲ့ပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕လဲ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လဲ ျပည္ပကို ထြက္ခြာသြားၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က မဟုတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အေဝးသင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီေပါ႔။ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာသစ္တစ္ရပ္ဟာ ၂၁ရာစုနဲ႔အတူ ေမြးဖြားလာခဲ့ပါၿပီ။ ေျခမစံုလက္မစံုနဲ႔ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြတင္ ဒုကၡေရာက္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာဆရာမေတြလဲ ဒုကၡ ေရာက္ၾက႐ွာပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔က လႈိင္သာယာနဲ႔ ျပည္ကို တစ္ပတ္စီ သင္ရတာပါ ။ ျပည္မွာ သင္ရမယ့္ အပတ္ဆိုရင္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေက်ာင္းက စီစဥ္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ သြားၾကရ ပါတယ္။ လႈိင္သာယာမွာ သင္ရမယ့္ အပတ္ဆိုရင္ ႀကိဳ႕ကုန္းကေန လႈိင္သာယာကို ေက်ာင္းက ဖယ္ရီနဲ႔ လာၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းၾကား အံဝင္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ ဒုကၡကလဲ မေသးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အပိုင္းမွာလဲ ပညာကို စူးစိုက္သင္ယူ လိုစိတ္ေတြ ကုန္ခန္းသြားခဲ့ ပါၿပီ။ စာေမးပြဲက်တယ္ဆိုတာလဲ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ က်ရင္ က်တဲ့ဘာသာကို ျပန္ေျဖလိုက္႐ံုပါပဲ။ တျခား လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြ၊ တကၠသိုလ္ဆုိင္ရာ အားကစားပြဲေတြလဲ ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိေတာ့ ပါဘူး။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး စိတ္ေလလြင့္သြားၿပီး ေက်ာင္းက စာသင္ခန္း အလြတ္ေတြမွာ ဖဲဝိုင္းႀကီးေတြ ဟီးထေအာင္ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္အထိ ဖဲ႐ိုက္ၾကၿပီး ျပန္စရာကားမ႐ွိလို႔ ေက်ာင္းက ဘတ္စ္ကားကို ေခ်ာဆြဲၿပီး ျပန္ရတဲ့ေန႔ေတြေတာင္ ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ Atmosphere လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္လေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ သတင္းတစ္ခု ေရာက္လာပါတယ္။ ျပည္နားက လက္ခုပ္ပင္မွာ နယ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆီက သတင္းပါ။ သတင္းအရကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အထင္ကရေန႔ျဖစ္တဲ့ ဖုန္းေမာ္ေန႔ကို ျပည္မွာ က်င္းပျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက ၾကားခဲ့တဲ့ သတင္းကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္လအနည္းငယ္ၾကာမွ အဲဒီေန႔က ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ (ေက်ာင္းကအလံကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့သူ အပါအဝင္) ေထာင္ဒဏ္ ခုနစ္ႏ်စ္က်ခံခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း သတင္းကြန္ယက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ခဲ့တဲ့ အေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ သူတို႔အတြက္ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈိင္သာယာအေနနဲ႔ ေန႔ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ ႐ွိေတာ့တဲ့ အေပၚမွာ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြကို ဆက္လက္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အေျခအေန မေပးႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ခဲယဥ္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ပကတိ အ႐ွိတရား အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး တိုက္ပြဲေတြ ယာယီငုပ္လွ်ိဳး သြားခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တတိယႏွစ္ တက္ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ၉၆၊ ၉၇ ခုႏွစ္က အထက္တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ တဲ့ ညီငယ္ႏွမငယ္ေတြကို သန္လ်င္နဲ႔ ေမွာ္ဘီမွာ ပထမႏွစ္သင္တန္းေတြ တၿပိဳင္နက္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ ပါတယ္။ က်န္တဲ့ နယ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ နီးစပ္ရာ ဂ်ီတီအိုင္ေတြမွာပဲ တက္ရလိမ့္ မယ္ထင္ပါတယ္။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ေမလမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္နဲ႔ စတုတၳႏွစ္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီးလို႔ ေက်ာင္းျပန္ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာ ပဥၥမႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြအတြက္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ကာလက ႐ွစ္လေက်ာ္ ကိုးလေတာင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ စတုတၳႏွစ္ ျပန္တက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ထဲကို ေရာက္႐ွိခဲ့ပါၿပီ။ တတိယႏွစ္အေနနဲ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေနာက္ဆံုးမွီ လိုက္တဲ့ ၉၅ခုႏွစ္က အထက္တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ညီငယ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ထူးျခားမႈအေနနဲ႔ ကေတာ့ သူတို႔ကို ႀကိဳက္ရာေမဂ်ာ ယူခြင့္ေပးလိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစဥ္အလာအရက ဒုတိယႏွစ္မွာရတဲ့ အမွတ္အနည္းအမ်ား အလိုက္ ေမဂ်ာခြဲျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အရင္က အမွတ္နည္းတဲ့သူေတြ ရတဲ့ Aero, Mining, Metal, Textile အစ႐ွိတဲ့ ေမဂ်ာေတြဟာ သင္ယူမယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ လံုးဝမ႐ွိေတာ့တဲ့ ဘဝကို အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္႐ွိသြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္ကာလ အေတာအတြင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအားလံုးဟာ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို တကၠသိုလ္အေပၚ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈ ေလ်ာ့နည္းသြားခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္က လက္ငုပ္လက္ရင္း မိဘလုပ္ငန္းကို ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူေတြ ႐ွိသလို က်ဴ႐ွင္ဆရာ၊ဂိုက္၊ ကားဝယ္ေရာင္း၊ပြဲစား အစ႐ွိသျဖင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ လုပ္ကိုင္ေနရသူေတြက အမ်ားစု ျဖစ္လာခဲ့ ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ အျပင္လူတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ တကၠသိုလ္အေပၚ သံေယာဇဥ္မျပတ္ ႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရံဖန္ရံခါ ႀကံဳႀကိဳက္တိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(ပင္မ) ကို ေရာက္သြားတတ္ ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ လူသူကင္းမဲ့ၿပီး တစျပင္လို တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔ေန ပါတယ္။ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ အရင္က ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦး တည္႐ွိခဲ့တဲ့ ေျမကြက္လပ္ႀကီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ျပန္ရမယ့္ရက္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေန႐ွာေလရဲ႕။ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚ ေရာက္ျဖစ္တဲ့ အခါမွာလဲ အရင္လို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို တစ္ေယာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္က်ဴ႐ွင္က ဆရာမေတြကို လိုက္ပို႔လိုက္ႀကိဳရင္း တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ျဖစ္တုိင္း လူသူ႐ွင္းလင္းေနတဲ့ ကင္တင္းက ေမတၱာေပါင္းကူးမွာ ေတြေတြ ေငးေငးထုိင္ရင္း ဟိုးအရင္က ေန႔ေတြကိုပဲ ျပန္လြမ္းေနမိပါေတာ့တယ္။ ကင္တင္း တစ္ျခမ္းနဲ႔ တစ္ျခမ္းကို ျခားထားတဲ့ ကြက္လပ္ဟာလဲ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ေတာထေနၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာဆို ဟိုဘက္ကေန ဒီဘက္ကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းေတာင္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ကင္တင္းေလွကား အတိုင္း ျပန္တက္လာရင္လဲ အသစ္ေဆာက္လိုက္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးက ဖံုးကြယ္ေနလို႔ တိုင္ႀကီး၁၈တိုင္ ကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းလံုးဟာ ကိုယ့္ေျခသံကိုယ္ ျပန္ၾကားရေလာက္ တဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ မပိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေမတၱာေပါင္းကူးက ဖြင့္ေနတဲ့ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာ သီခ်င္းက ကြ်န္ေတာ့္ဆီ တိုးတိုး ညင္းညင္း ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ ပင္ညိဳညိဳရိပ္ေတြ ျမျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ တဲ့….. ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္ဆီမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ မသိေတာ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ လႈိင္သာယာမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းမွာပဲ ဘုရင့္ေနာင္တံတားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ ခရီးသံုးပံုတစ္ပံုေလာက္မွာ ႐ွိတဲ့ က်န္စစ္သားအိမ္ရာကိုလဲ ရံဖန္ရံခါ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ က်န္စစ္သားအိမ္ရာက အခန္းငွားရမ္းခေတြဟာ ေတာ္ေတာ္သက္သာတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ စုေပါင္းၿပီး အခန္းတစ္ခန္း ငွားရမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါ ေက်ာင္းကေနၿပီး အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ေန႔ေတြမွာ အဲဒီအခန္းမွာ အိပ္ၾကေပါ႔။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ အဲဒီမွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနေနတာလဲ ႐ွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕အခန္း နဲ႔ ကပ္လ်က္တိုက္က အခန္းမွာ ငွားေနၾကတာက အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုက မိန္းကေလးေတြပါ။ တိုက္ေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္ေနတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္း ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လိုက္ရင္ သူတို႔အခန္းကို တိုးလွ်ိဳေပါက္ ျမင္ရေနတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သိ႐ွိမိတဲ့ အတိုင္းအတာမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဟာ နတ္သမီးကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တကယ္ပဲ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုက မိန္းကေလးေတြ ပါ။ အားလံုးဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ဝန္းက်င္ကေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး အေတာ္ႏြမ္းပါးၾက႐ွာပါတယ္။ အားလံုး မိန္းကေလး ခုနစ္ေယာက္ ႐ွစ္ေယာက္ေလာက္ စုၿပီး အခန္းငွားေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
မီးအၿမဲလိုလို ပ်က္ေနတဲ့ က်န္စစ္သားအိမ္ရာရဲ႕ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ညဘက္ေတြဟာ နတ္သမီးကေလးေတြ၊ ေလာင္းကစားလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူေတြ၊ အရက္ပုန္းေရာင္းဝယ္သူေတြ နဲ႔ အၿမဲလိုလို ေပြလီ႐ႈပ္ေထြးေနခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ တခ်ိဳ႕ ညေနေတြမွာလဲ အလုပ္က ျပန္လာမယ့္ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမအုပ္ႀကီးကို လင္ေမွ်ာ္ကုန္းမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ ေအာက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္ဖူးျခင္းပါပဲ။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထဲမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပဥၥမႏွစ္ကို ေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈိင္သာယာကို တတိယႏွစ္တက္ဖို႔ ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ၉၆၊၉၇ ခုႏွစ္ေတြမွာ အထက္တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ညီငယ္ေတြပါ။ ႀကိဳ႕ကုန္းကို လံုးလံုးမမီလိုက္တဲ့ ပထမဆံုး မ်ိဳးဆက္ေတြပဲေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာသာ အတူတကြ တက္ရရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးကို မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ကာလေတြကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ လႈိင္သာယာမွာ စတက္ရကတည္းက စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေတြဟာ ေလးလမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး (ပံုမွန္ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ပါ) သင္ဖို႔႐ွိတဲ့ ကို႔စ္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ံဳး ျဖတ္ခ်ၿပီး သင္ၾကားရတာ မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယႏွစ္မွာ လက္ေတြ႔လုပ္ခဲ့ရျခင္း လံုးဝမ႐ွိဘဲ ေနာက္က်န္တဲ့ ႏွစ္ေတြမွာသာ အျဖစ္သေဘာ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ လႈိင္သာယာကို ေက်ာင္းေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္ျခင္းဟာ အေပၚယံမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ ပါဘူး။ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ႐ွိရမယ့္ ေဆး႐ံု၊ စာတိုက္ အစ႐ွိတာေတြဟာလဲ အိပ္ရာဝင္ပံုုျပင္ သာသာ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အၿမဲ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့၊ ပပ္ၾကားအက္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးေတြဟာ ဘယ္လိုမွ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ တစ္ရက္မွာ ေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝးက လယ္ကြက္မွာ ႏြားနဲ႔ လယ္ထြန္ေနတာကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က လူေတြအားလံုးကို လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးေတြဆီ ေမာင္းခ်ခဲ့တဲ့ ခမာနီ ေခါင္းေဆာင္ ပိုေပါ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ သႀကၤန္အၿပီးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေရာက္႐ွိခဲ့ပါၿပီ။ ေမလမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ EC ေမဂ်ာအေနနဲ႔ မႏၱေလး၊ ေမၿမိဳ႕၊ မံု႐ြာ ဘက္ကို ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ေငြေဆာင္၊ပုဂံ အစ႐ွိတဲ့ ေနရာေတြကို ထြက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ အခုေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေရာက္မွပဲ လိုက္ပါျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး နဲ႔ ေနာက္ဆံုးခရီးပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ ရလို႔ တစ္ဖက္က ေပ်ာ္သေလာက္ ကားျဖတ္သန္းရာ လမ္းတေလွ်ာက္က အေမွာင္ထုႀကီးေတြထဲမွာ ၿငိမ္ဝပ္အိပ္စက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ ႐ြာေတြကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ အဲဒီရက္ေတြက အထက္အညာတခြင္မွာ မိုးေတြသည္းေနခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္လ ကမာၻ႔ဖလား က်င္းပေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေညာင္တုန္း ဘက္ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ျပည္မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ေညာင္တုန္းမွာ ေနတယ္ဆိုလို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔အိမ္လိပ္စာကို ႀကိဳးစား႐ွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ လိပ္စာလြဲေနတာေၾကာင့္လား မသိဘူး။ သူ႔အိမ္ကို ႐ွာမေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီ ကမာၻ႔ဖလား က်င္းပေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ေမဂ်ာေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲကို ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေဘာလံုးကြင္းမွာ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ ၾသဂုတ္လေႏွာင္းပိုင္းနဲ႔ စက္တင္ဘာ လဆန္းပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲကို ေျဖဆုိခဲ့ရပါတယ္။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ ေျဖဆိုခ်ိန္ေစ့ေစ့ျခင္းပဲ ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ လႈိင္သာယာမွာ ေနာက္ဆံုးေန႔ပါ။ ေနာက္ကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔မွ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကို ျပန္ေရာက္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ဟာ အဆံုးပါ။ သံုးႏွစ္လံုးလံုး ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္မိပါတယ္။ အရိပ္ေပးႏိုင္စြမ္း မ႐ွိေသးေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အပင္ကေလးေတြကေတာ့ အေတာ့္ကို ဖားဖားေဝေဝ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ နာနာက်င္က်င္ ခံစားေနရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘူမိနက္သန္ ႀကိဳ႕ကုန္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ျပန္တက္ရဖို႔ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ ဘယ္ႏွစ္ဆက္အထိမ်ား ေစာင့္ရဦးမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနတုန္းပဲ ဟိုးအေဝးမွာ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ တြားတက္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အကာအကြယ္မဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ထီးတည္း ဆက္ရပ္ေနမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ”လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ သမိုင္းေခတ္ႀကီးက သူ႔ပခံုးေပၚ တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာဝန္ကို သူ ဘယ္ေလာက္အထိ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမွာပဲ” ဆိုတဲ့ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ သတိရမိလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေ႐ွ႕ဆက္မသြားႏိုင္ေသးဘဲ ရပ္ၿမဲရပ္ရင္း စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေ႐ွ႕ကိုတိုးလိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝဟာ လံုးဝ ၿပီးဆံုးသြားပါေတာ့မယ္။ ေ႐ွ႕မွာဘာေတြ ႐ွိသလဲ။ ေနာက္မွာ ဘာေတြက်န္ေနခဲ့ၿပီလဲ ။ ဒီမွာပဲ ေစာေစာက မိုးတိမ္ေတြၾကားက ေနေရာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ လက္ျဖာက်လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး လြယ္အိတ္ကို ျပင္လြယ္လိုက္ရင္း ေ႐ွ႕ကို တစ္လွမ္း တိုးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးေပၚမွာ ေက်ာင္းသားဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ႐ွိေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားေတြဟာ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြရဲ႕ ပခံုးေပၚကို အလိုအေလ်ာက္ လႊဲေျပာင္းေရာက္႐ွိသြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးေပၚမွာ ႐ွိၿမဲ ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ နဲ႔ ဝတၱရားေတြကို ဆက္လက္ထမ္းပိုးရင္း ကြ်န္ေတာ္ ေ႐ွ႕ဆက္ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။ ။

ညိဳထက္ညိဳ

(မဇၥ်ိမအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။)