ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တကယ္ႏုိင္ရဲ႕လား
ဒီေမးခြန္းကုိ ၂၀၁၅ မတ္လကအၿဖဳိခြင္းခံလိုက္ရတဲ့ ပညာေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးသပိတ္အၿပီးမွာ ခဏခဏပုိေမးျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သပိတ္ကုိ ဦးေဆာင္တဲ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ နဲ႔အတူ ၀န္းရံသူေတြပါအဖမ္းခံရသည့္တုိင္ ေက်ာင္းသားေတြႏုိင္တယ္လို႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႔ဖုိတုိေရွာ့စာလုံးေတြေရးခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြႏုိင္တယ္ေပါ့။ တကယ္ႏုိင္ရဲ႕လား မညွာတမ္း ကြ်န္ေတာ္ေမးျဖစ္တယ္။ ဘယ္ဟာႏုိင္တာလဲ ဘာအက်ဳိးအျမတ္ႏုိင္တာလဲ ေမးေတာ့ အကုန္လုံးနီးပါးျပန္ ေျဖၾကတာက အစိုးရမ်က္ႏွာဖုံးကို ခြာခ်ျပႏုိင္တယ္လုိ႔ျပန္ေျဖၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲ့ဒီအေျဖက လုံေလာက္တဲ့အေျဖမဟုတ္ဘူးလို႔ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ ဒီမ်က္ႏွာဖုံးက ခြာခ်ျပစရာမလိုေအာင္ လူတုိင္းသိ ၿပီးသား အေယာင္ေဆာင္မ်က္ႏွာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္အရ ငါတုိ႔ရွူံးတယ္လို႔ ရဲရဲမေျပာရဲၾကတာပါပဲ။ အရွူံး ကိုလက္မခံရဲတာပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့၀န္းက်င္က အရွူံးကိုဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံခ်င္တဲ့၀န္းက်င္ ရွဴံးရင္ ၀ိုင္း၀န္းႏွိမ္ၾကတဲ့ ၀န္းက်င္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာၾကေတာ့ ရွူံးခဲ့ရင္ေတာင္ မရွူံးပါဘူးဆုိတာကို ဆင္ေျခအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျငင္ဆန္တဲ့အေလ့အက်င္ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ အရွူံးဟာ သင္ယူစရာသင္ခန္းစာထက္ ရွက္စရာသင္ ခန္းစာျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီဆင္ေျခက ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ေန႔စဥ္အသုံးျပဳလာတယ္။ ပိုဆုိးတာက ႏုိင္ငံေရး မွာပါ အဲ့ဒီလိုသုံးလာၾကတယ္။ ရွူံးရင္ ဘာေၾကာင့္ရွဳံးလဲဆုိတာကို ျပန္ဆင္ျခင္ရမယ့္အစား တစ္ျခားနည္း လမ္းေတြနဲ႔ ဆင္ေျချပန္ေပးၾကတယ္။ လူထုကလည္း စစ္အာရွင္ကိုမုန္းလြန္းအားႀကီးေတာ့ ဘာေျပာေျပာ အလြယ္တကူနဲ႔သာ ဟုတ္တယ္လို႔ေထာက္ခံလိုက္ၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္အရွူံးလုိ႔ေျပာရသလဲ? ၁၉၆၂ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာ္လွန္ခဲ့သမွ်ပြဲတုိင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးအရလွဳပ္ရွားသူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူ ရဟန္းေတြ အၿဖဳိခြဲခံရၿပီး အဆက္ဆက္ေထာင္ခ်ခံရတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိသားစုလိုက္ ဘ၀ပ်က္ သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ုိ႕က်ဆုံးသြားၾကတယ္။ မ်ဳိးဆက္လုိက္ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။ မိသားစုခ်င္းေတာင္ အဆက္အသြယ္မလုပ္ရဲေလာက္ေအာင္အထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
အရွူံးဟာ သင္ခန္းစာလို႔ဆုိေပမယ့္ မၾကာခဏရွဴံးလာရင္ စိတ္ခြန္အားက်လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ ယုံၾကည္ မႈေလ်ာ့တာ၊ ပိုၿပီးဆုိးတာက ကိုယ့္ကိုေထာက္ခံေနတဲ့ လူထုက ယုံၾကည့္မႈနည္းၿပီးေထာက္ခံအားက်လာ တာပါပဲ။ မတ္လ ေက်ာင္းသားၿဖဳိခြင္းမႈကိုၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးသတိထားမိၾကမွာပါ။ ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္လခ်ီဆႏၵျပပြဲကို တစ္ျပည္လုံးက ေက်ာင္းသားမိဘေတြဘယ္ေလာက္မ်ားေထာက္ခံခဲ့ၾကလို႔ လဲ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္ကိုဖက္ေတြကေတာင္ မ၀ုိင္း၀န္းက်တဲ့အထိျဖစ္သြားရတယ္။ အက်ဳိးဆက္က ေတာ့ လုပ္လည္းဘာမွမထူးပါဘူးကြာ ဆုိတဲ့အျမင္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္လာၾကတာ ျမင္ေနရ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာလဲ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္လြန္းတယ္ ေနရာတကာပါတယ္ဆုိတဲ့အျမင္မ်ဳိး အထိကိုျဖစ္သြားတယ္။ အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသားဆုိတာ ထိရင္အကုန္နီးပါးလိုက္နာတတ္တဲ့အမ်ဳိးကေန သူတုိ႔ကုိထိတာ ငါတုိ႔နဲ႔မဆုိင္ဘူးအထိျဖစ္သြားရတယ္။
ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ကုိယ့္လူအခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ကြဲထြက္သြားေစတယ္ဆုိတာ ကိုုယ့္လူ ေတြေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ ပုိၿပီးဆုိးတာက အရင္က တစ္စုတစည္းတည္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြပါ ကြဲကုန္ၾကတယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ယုံၾကည္မႈနည္းလာၿပီး သံသယစျဖစ္လာတာပါပဲ။ အတုိက္အခံေတြ ကို အင္းတုိက္အားတုိက္ေထာက္ခံတာဟာ အေျပာင္းအလဲလုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ေထာက္ခံေန ရာကေန စစ္အစုိးရကို မုန္းလြန္းလို႔ နာက်ည္းလြန္းလို႔ ေထာက္ခံတဲ့အေျခအေနအထိျဖစ္သြားတာဟာ ဒီမုိ ကေရစီအင္အားစုအတြက္ ေရရွည္မွာ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာမဟုတ္ပါ။
NLD အစိုးရျဖစ္လာတာ (အာဏာရလာတာမဟုတ္)တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ သိသာထင္သာတဲ့ ေျပာင္လဲမႈမ်ိဳးျမင္ခ်င္တဲ့ ျပည္သူေတြအေနနဲ ့ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရမျမင္ရေသးပါဘူး.. အာဏာကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပဲရထားတာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ျပည့္ျပည့္ဝဝမရေသးတာေၾကာင့္ လုပ္ခြင့္ေဘာင္က်ဥ္းလြန္းတာကို နားလည္ေပမယ့္ ေျပေလ်ာ့က်သြားတဲ့ စည္းလုံးမႈေတြကိုေတာ့ ျပန္လည္စုစည္းဖို ့အခ်ိန္တန္ၿပီထင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ အင္အားစုေတြဟာ အႏိုင္ျပည့္ျပည့္ဝဝရထားတာမဟုတ္ပဲ စစ္တပ္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး ပညာေရး စသျဖင့္ အစစအရာရာ ရႈံးနိမ့္ေနတုနိးပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ရင္ အခ်င္းခ်င္း အာဃာဒေတြေလ်ာ့ၿပီး ျပန္လည္စုစည္းက်ပါဗ်ာလို ့ေမာင္ႀကီးလက္တို ့ပါရေစ။
ေမာင္ႀကီးေအာက္ဆီဂ်င္
No comments:
Post a Comment