အင္းစိန္ေထာင္အတြင္းမွ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီးမ်ား အပိုင္း (၂၂) - ေဇာ္သက္ေထြး

အင္းစိန္ေထာင္အတြင္းမွ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီးမ်ား အပိုင္း (၂၂) - ေဇာ္သက္ေထြး

မိႈဘယ္ေနရာမွာ ပြင့္သလဲ
စစ္ေခြးတိုက္မွာ တာ၀န္အရိွဆံုးျဖစ္တဲ့ တပ္ႀကီးၾကပ္ဗိုလ္ကံက အက်ဥ္းေထာင္ဥပေဒေဘာင္ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေက်ာ္သူ႔ကို ေသလုေျမာပါး ႏွိပ္စက္လိုက္ေပမယ့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက မသိက်ိဳးကၽြံျပဳေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေက်ာ္သူ႔ကို လံုး၀မၾကည္ျဖဴေတာ့လို႔ပါပဲ။ ဒီအခ်က္ကလည္း ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းအတြက္ ေက်ာ္သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ အဓိကလႈံ႔ေဆာ္မႈေတြထဲပါ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာ္သူ႔ကို ရွင္းေပးရင္ ေထာင္က သူ႔ကို “အထာ” ထားလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားတယ္။
ေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့ လူမိုက္ေတြအတြက္ကေတာ့ နာမည္နဲ႔ ဂုဏ္သတင္း က်ဆင္းလာရင္ အသက္အႏၲရာယ္နဲ႔ ပိုနီးလာတတ္ပါတယ္။ ေက်ာ္သူက မူဆာကိုခၽြတ္နဲ႔ထိုးၿပီး ပသွ်ဴးလက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ကို အႏိုင္ရခဲ့တဲ့အတြက္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဂုဏ္သတင္း ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းကေတာ့ ေကာက္ခ်ိတ္လိုအတန္းက ခၽြတ္နဲ႔အထိုးခံရ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ျပႆနာတက္ခဲ့တာေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္ရတာေတြက ၾသဇာအာဏာ က်ဆင္းလာရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရင္းေတြပါပဲ။ ဒီအေျခအေနကို ကုစားဖုိ႔အတြက္ ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းက အေျဖရွာရင္း အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ “မိႈ ဘယ္ေနရာမွာပြင့္သလဲ” ဆိုတာကို သိသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေရွ႕က ေထာင္သမၻာျဖစ္တဲ့ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔လိုျဖစ္သြားမွာ စိန္၀င္း အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္။
ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးဟာ နာမည္နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္က တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ အသားက မည္းမည္းတူးတူး၊ ကၽြဲပခံုးထေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ျမင္လုိက္ရင္ ႐ိုး႐ိုးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ေႏြမိုးေဆာင္း ဘယ္ေလာက္ေအးေအး၊ ဘယ္ေလာက္ မိုးရြာရြာ အက်ႌ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္တရာကၽြဲႀကီးလို႔သာ နာမည္ႀကီးေနတာ သူက်ခဲ့တဲ့အမႈက လူသတ္မႈေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူက ခုိးတဲ့၊ လုတဲ့ အမႈေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္က်ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အျပင္မွာ အမႈေရာင္း၊ အမႈ၀ယ္လုပ္ရင္း မ်ားျပားလွတဲ့အမႈေတြေၾကာင့္ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ က်သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ မက်ဴးလြန္တဲ့ တခ်ိဳ႕အမႈေတြကုိ ကာယကံရွင္ဆီက ၀ယ္ၿပီး အစားခံသလို တခ်ိဳ႕ရဲစခန္းေတြမွာ မေပၚေတာ့တဲ့ လုယက္မႈ၊ ခိုးမႈေတြအတြက္ ရဲနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ၿပီး ၀န္ခံခဲ့တာေတြရွိပါတယ္။ ၀ယ္လိုက္တဲ့အမႈေတြ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ က်ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးဟာ ေထာင္ထဲက အျပင္ေရာက္ဖို႔ လြတ္လမ္းမျမင္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက အခြင့္အေရး တစ္ႀကိမ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးလည္း ပြင့္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအေရးအခင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း အင္းစိန္ေထာင္ကို ဖြင့္ေပးၿပီး သာမန္အက်ဥ္းသားေတြကို အျပင္ေရာက္ေအာင္ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးဟာ အျပင္ေလာကႀကီးထဲကို မသြားတတ္ မလာတတ္ေတာ့လို႔ ေထာင္ထဲမွာပဲ ပုန္းေနခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြသိခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏုိင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ လက္ထက္မွာ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးနဲ႔ အာဇာနည္ကုန္း ဗံုးခြဲခဲ့တဲ့ ေျမာက္ကိုရီးယားလူမ်ိဳး ကင္မင္ခ်ဴးကို ေထာင္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနထိုင္ရမယ့္ သူေတြအျဖစ္ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက တရား၀င္မထုတ္ျပန္ေပမယ့္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ ဗံုးထိၿပီး ျပတ္သြားခဲ့တဲ့အတြက္ ကားတာယာကၽြတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ကင္မင္ခ်ဴးကို အထူး၀င္းထဲမွာပဲ စိတ္ႀကိဳက္သြားလာခြင့္ ေပးထားသလို ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးကိုလည္း ေထာင္ထဲမွာ အေနအစားေခ်ာင္ေအာင္ အခြင့္အေရးတခ်ိဳ႕ ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးဟာ တျခားလူမိုက္ေတြလို “က်သစ္” ေတြဆီက ခၽြတ္တာ၊ ခြာတာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေပါက္ဖြားေနတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ဖမ္းရင္း သူ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူေျပာေနက် စကားကေတာ့ “က်ားဆရာေၾကာင္၊ ေၾကာင္ဆရာ ႂကြက္၊ ႂကြက္ဆရာ ကၽြဲႀကီး” ဆိုတာပါပဲ။ ေထာင္ဆိုတာက အစားအေသာက္ အင္မတန္ ရွားတဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႂကြက္ေတြကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြ စားရင္း ေပါက္ဖြားေနသလို၊ ဆန္ဂိုေဒါင္ေတြ၊ ပဲဂိုေဒါင္ေတြမွာ ေပါက္ဖြားခ်င္တိုင္း ေပါက္ဖြားေနပါတယ္။ ကၽြဲႀကီးကေတာ့ တစ္ေထာင္လံုးကို စိတ္တိုင္းက် လွည့္လည္သြားလာရင္း ႂကြက္ပစ္တယ္။ ရလာတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ဖိုႀကီးမွာ ဆီျပန္ခ်က္ၿပီး အက်ဥ္းသားေတြကို လိုက္ေရာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးတဲ့ “မက်င္လွ” ေဆးလိပ္နဲ႔ လဲလွယ္တယ္။ ႂကြက္အမ်ားႀကီးမိရင္ က်ပ္ကင္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕အက်ဥ္းသားေတြကလည္း အသားမစားရေတာ့ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ႂကြက္သားဟင္းကို လဲလွယ္ၿပီး စားေသာက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးက ေထာင္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။
ျပႆနာတစ္ခုရွိတာကေတာ့ လူဆိုးေတြရဲ႕ ေထာင္ေရာဂါပါပဲ။ ေထာင္ေရာဂါဆိုတာက ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူေတြနဲ႔ တက္သစ္စ လူမိုက္ေလးေတြက “ကြင္း” စမ္းၾကတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ သူတို႔ကို အက်ဥ္းသားေတြကေရာ ေထာင္ကေရာ သတိျပဳမိမွာကိုး။ သတိျပဳမိမွ အေနအစားေခ်ာင္မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔လက္စမ္းလို႔ရမယ့္ ထမင္းဘုတ္ကိုင္တို႔၊ ေတာင္ယာဘုတ္ကိုင္တို႔၊ စည္းကမ္းထိန္းတို႔ကို ႐ိုက္ျပတာ၊ ထိုးျပတာေတြလုပ္တယ္။ ခက္တာက သူတို႔ပစ္မွတ္ေတြထဲမွာ သေဘာေကာင္းတဲ့ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးက အၿမဲလုိလုိပါၿပီး ၾကားကြင္းအျဖစ္ အစမ္းသပ္ခံေနရတာပါပဲ။ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တာၾကားရတိုင္း “ကၽြဲႀကီး ကြဲသြားျပန္ၿပီ”၊ “ကၽြဲႀကီးအထိုးခံလိုက္ရျပန္ၿပီ” ဆိုတာေတြပဲ ေပၚထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြဲႀကီးက သူ႔အမႈနဲ႔မလိုက္၊ သူ႔႐ုပ္ရည္နဲ႔မလိုက္ဘဲ “ေလာပူ” လူေပါႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကဲၽြႀကီးလုိျဖစ္မွာ ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းက စိတ္ပူေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရးရေနတုန္း ဒီအေျခအေနကေန ေျပာင္းျပန္လုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ ေက်ာ္သူ႔ဘ၀ကလည္း စစ္ေခြးတိုက္ကေန ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေဆး႐ံုပို႔လုိက္တဲ့အတြက္ ေျခက်င္းကလည္းပါေသး၊ ေဒါက္ကလည္း ခတ္ထားလိုက္ေသး။ ၿပီးေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ ေလွ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပၿပီး အာဏာပိုင္ေတြက ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဖက္ကိုလည္း သံခုတင္နဲ႔ လက္ထိပ္ခတ္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ စိန္၀င္းက ေထာင္စကားနဲ႔ေျပာရင္ “မိႈဘယ္ေနရာမွာပြင့္မယ္”ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီးသား။
အင္းစိန္ေထာင္ေဆး႐ံုႀကီးကို ေရာက္ဖူးတဲ့လူတိုင္း သတိထားမိတာက ႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဆး႐ံုရဲ႕ ေလွကားလက္ရမ္းေတြ၊ သစ္သားၾကမ္းခင္းေတြဟာ တဖိတ္ဖိတ္၊ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတာပါပဲ။ ေထာင္မွာက အလကားရေနတဲ့ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြေၾကာင့္ ေဆး႐ံုမွာ အလကားခိုင္းလို႔ရတဲ့ “ေဘာက္ဆင္း” ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေဘာက္ဆင္းဆိုတာ မသကၤာမႈ၊ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ၊ မူးယစ္ရမ္းကားမႈေတြနဲ႔ ရက္ပိုင္းလပိုင္းေလာက္ က်လာတဲ့သူေတြကို ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုေဘာက္ဆင္းေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆး႐ံုသံုးတဲ့ ဂလူးကို႔စ္ဖန္ပုလင္းအလြတ္ေတြနဲ႔ ေဆး႐ံုေလွကားနဲ႔ လွ်ာထိုးၾကမ္းျပင္ေတြကို ဂ်ီးေပ်ာက္ေအာင္ တိုက္ရတယ္။ အျပင္မွာလို ေပါလစ္ေတြ၊ ဒီဇယ္ေတြမသံုးဘဲ ဂလူးကို႔စ္ဖင္နဲ႔ တိုက္လိုက္ရင္ အဲဒီ သစ္သားေတြက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ေတာက္ေျပာင္သန္႔ရွင္းလာတာပဲ။ ေဆး႐ံုမွာ ဘယ္သူမွမႏုိင္တာက ၾကမ္းၾကားထဲက ၾကမ္းပိုးပဲရွိပါတယ္။ စိန္၀င္းက ေက်ာ္သူ႔ကို သတ္ဖို႔ အကြက္ခ်တဲ့အခ်ိန္ကို ေထာင္ထဲမွာ အမ်ားဆံုးေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိတဲ့ ညအခ်ိန္မေရြးဘဲ ျငင္းပယ္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆး႐ံုက လူနည္းတဲ့အတြက္ တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္းသြားဖို႔ တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္သြားဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ေနာက္ပိုင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ေဆးမွဴးေတြကလည္း ထမင္းစားၿပီးလို႔ ျပန္နားၾကၿပီ။ အက်ဥ္းသားေတြကလည္း တေရးတေမာအိပ္ၾကၿပီ။ ဒီလို လူေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကို စိန္၀င္းက တမင္ေရြးခ်ယ္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေန႔က ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းဟာ သူ႔စတိုင္အတိုင္း ခၽြတ္ကို လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔အုပ္ၿပီး လက္ဖ၀ါးမွာ ခ်ည္ထားတယ္။ ခၽြတ္ဆိုတာကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ေျခက်င္းေတြ၊ ေဒါက္ေတြေနရာမွာ သံုးတဲ့ သံေခ်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲကလူမိုက္ေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စာရင္းရွင္းခ်င္လို႔ရွိရင္ ေျခက်င္းထုတ္လုပ္တဲ့ ပန္းပဲဘုတ္ကို လာဘ္ထိုး၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရွည္ပမာဏကိုေျပာၿပီး သံေခ်ာင္းကို ခိုး၀ွက္ယူလာၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ သံေခ်ာင္းထိပ္ကို ေက်ာက္တုံးေပၚမွာ ခၽြန္ေအာင္ေသြးၿပီး ေျမႀကီးထဲမွာ ျမႇဳပ္ထားေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္အသံုးျပဳခ်င္တဲ့အခါက်မွသာ ေျမႀကီးထဲကတူးၿပီး အသံုးျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။ စိန္၀င္းက လည္တယ္။ ခၽြတ္က ဓားလို အ႐ိုးမပါေတာ့ လြတ္သြားမွာစိုးလို႔ သူ႔လက္မွာ လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ ခ်ည္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔လယ္က တစ္ေထာင္လံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေက်ာ္သူက သူ႔ခုတင္ေပၚမွာ ေစာင္ေလးၿခံဳၿပီး ေမွးေနတယ္။ ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သံခုတင္နဲ႔တြဲၿပီး လက္ထိပ္ခတ္ထားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား အက်ဥ္းသားကို လက္ထိပ္ခတ္ေလ့မရွိေပမယ့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေက်ာ္သူ႔ကို ၾကည့္မရလို႔ လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပၿပီး လက္ထိပ္ခတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
စိန္၀င္းက ေက်ာ္သူ႔ ခုတင္နားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေျခသံၾကားလို႔ ေက်ာ္သူက မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ စိန္၀င္းနဲ႔ေက်ာ္သူ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၿပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း အျပန္အလွန္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိန္၀င္းက ေက်ာ္သူ႔ကို ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။
“ငါ၀င္လာလို႔ ေၾကာက္သြားသလား ...ေက်ာ္သူ”
“မေၾကာက္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား လာမယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲကအလိုလို သိေနတယ္ဗ်”
စိန္၀င္းက လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ ပူးၿပီးခ်ည္ထားတဲ့ ခၽြတ္ကို ျပလိုက္တယ္။
“ေအး ငါ မင္းကို သတ္ဖို႔လာတာ”
စိန္၀င္းစကားဆံုးေတာ့ ေက်ာ္သူက ရယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ျပန္ေမးတယ္။
“တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား လူသတ္ရဲလို႔လား”
ေက်ာ္သူ႔စကားေၾကာင့္ အသားမည္းပါတဲ့ဆိုတဲ့ စိန္၀င္းမ်က္ႏွာဟာ နီးျမန္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေဒါသကို ျပန္ထိန္းရင္း ေျဖတယ္။
“သတ္ရဲလို႔ မင္းဆီလာတာေပါ့ကြာ၊ ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းဆိုတာ တစ္သက္လံုးလူေတြကို ရင္ခြဲ၊ အသည္းထုတ္၊ အူထုတ္ လုပ္လာခဲ့တဲ့ေကာင္ပါကြ”
စိန္၀င္းစကားဆံုးေတာ့ ေက်ာ္သူက ေလေအးေလးနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။
“၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလို မိုက္ဂုဏ္ရွိတဲ့ ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မယ္ဆိုလို႔ အရမ္း၀မ္းသာတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ေမးခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား ရင္ခြဲအသည္းထုတ္ခဲ့တာက လူေသေတြေနာ္၊ အခုသတ္ရမွာက အရွင္”
“ရတယ္ ..ေက်ာ္သူ၊ အခု မင္းအေျခအေနက ငါ့ကုိ ဘာမွ ဒုကၡမေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ မင္းက ရွင္လူဆိုေပမယ့္ ဘာမွမလႈပ္ရွား ႏိုင္ေတာ့လို႔ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေသလူပဲ”
“ဒါဆိုလည္း ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေသခ်င္လို႔ ေသြးေအးေအးနဲ႔ပဲ သတ္ေပးဗ်ာ၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ လက္ေတြတုန္ေနတာလဲ၊”
တကယ္လည္း စိန္၀င္းလက္ေတြက တုန္ေနတယ္။ စိန္၀င္း ရွက္သြားေပမယ့္ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ထိန္းရင္း ေျပာတယ္။
“လက္တုန္လည္း မင္းရင္ဘတ္ထဲကို ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ထိုးရမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ထိုးရမလဲဆိုတာ နားလည္တဲ့ စိန္၀င္းပါကြာ၊ ေသေလာက္တဲ့ ေနရာကိုေတာ့ လံုး၀မလြဲေစရဘူး”
စိန္၀င္းစကားဆံုးေတာ့ ေက်ာ္သူက ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။
“ႀကိဳက္ၿပီဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဘ၀တူခ်င္း အထာနည္းနည္းထား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတ္ရင္ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို တစ္ခ်က္တည္းကိစၥတုံးေအာင္ ထိုးေပး။ ႏွလံုးသားကိုထိရင္ ဒီဘ၀ဆုေတာင္းတာေတြ ေနာက္ဘ၀က် ျပည့္တတ္တယ္ဆိုလုိ႔ပါ”
ေက်ာ္သူ႔စကားေၾကာင့္ စိန္၀င္း အနည္းငယ္ေတြေ၀သြားေပမယ့္ အခ်ိန္ဆြဲလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။
“ေအး စိတ္ခ်၊ မင္းဆႏၵျပည့္ေစရမယ္ ”
စကားဆံုးဆံုးခ်င္း စိန္၀င္းက ေက်ာ္သူ႔ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို ထိုးဖို႔ေစာင္ကို ဆြဲလွန္လိုက္တယ္။ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ ေက်ာ္သူက လြတ္ေနတဲ့ ညာဘက္လက္နဲ႔ ေဆး႐ံုၾကမ္းျပင္ကို တိုက္တဲ့ ဂလူးကို႔စ္ပုလင္းကို ခြဲၿပီး ကိုင္ထားတယ္။ စိန္၀င္း အံၾသေနခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာ္သူက စိန္၀င္းမ်က္လံုးေတြကို ပုလင္းကြဲဖင္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ၿပီး ထိုးလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ စိန္၀င္း မ်က္ႏွာကိုအုပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီလွ်ပ္တစ္ျပက္ေလးမွာပဲ ေက်ာ္သူက ခုတင္ေပၚကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚကို လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူ႔ထိုးခ်က္ေတြက စိန္၀င္းမ်က္လံုးေတြကို တိုက္႐ိုက္မထိေပမယ့္ ထြက္လာတဲ့ ေသြးေတြက မ်က္လံုးထဲကို၀င္ၿပီး စိန္၀င္းဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ တာ၀န္က် ေထာင္၀ါဒါေတြနဲ႔ စည္းကမ္းထိန္းေတြ ေျပး၀င္လာၾကတယ္။ စိန္၀င္းနဲ႔ သူ႔လက္ထဲမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ခၽြတ္ကို လက္ပူးလက္ၾကပ္ သူတို႔ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀ါဒါေတြ အားလံုးသေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေက်ာ္သူကေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ထားလ်က္နဲ႔ သူ႔ခုတင္ဆီကိုလာၿပီး သတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ စိန္၀င္းကို ဂလူးကို႔စ္ပုလင္းကြဲနဲ႔ ခုခံဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ေထာင္၀ါဒါေတြက ေက်ာ္သူ႔ကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ေဆး႐ံုႀကီးစိန္၀င္းကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူကေတာ့ စိန္၀င္းကို မိန္းေဂ်းလ္ေခၚၿပီး ေဒါက္မခတ္ခင္မွာ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာခဲ့လိုက္ေသးတယ္။
“ကိုစိန္၀င္း ... လူမိုက္ဆိုတာ ေသရဲတာ၊ သတ္ရဲတာနဲ႔တင္ မၿပီးဘူးဗ်၊ ဦးေႏွာက္လည္းရွိရမယ္။ အေတြးအေခၚလည္း ရွိရမယ္၊ အဲဒါေတြနဲ႔ျပည့္စံုမွ အင္းစိန္ေထာင္ကေပးတဲ့ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ဆိုတဲ့ဂုဏ္ကိုရမွာ ...၊ ဒါကိုခင္ဗ်ား ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မွတ္ထားလိုက္ေပေတာ့”
ဒီအျဖစ္အပ်က္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စိန္၀င္းအေနနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးမွာ ေက်ာ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မလွန္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ကလည္း နာမည္ရွိတဲ့၊ ဇရွိတဲ့ ဂႏၳ၀င္လူဆိုး၊ လူမိုက္အားလံုးကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အေ၀းဆံုးေနရာေတြက နယ္ေထာင္ေတြကို လူစုခြဲၿပီး ပို႔ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္ ထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ေဇာ္သက္ေထြး
http://www.tomorrow.com.mm/?q=articles/3587