ခင္ပြင့္ျဖဴအတြက္ အလြမ္းပြင့္မ်ား

ခင္ပြင့္ျဖဴအတြက္ အလြမ္းပြင့္မ်ား

အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္ တနာရီထိုးဖို႔ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလိုမွာ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲကို ေရာက္တယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ မႏၱေလးေဆာင္၀င္းထဲမွာ ကားကိုထိုးၿပီး ၀င္းအျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဓိပတိလမ္းကိုျဖတ္ၿပီး ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ရိွရာ အဓိပတိလမ္းရဲ႕ညာဘက္ျခမ္းက သမဂၢ၀င္းထဲကို ၀င္လာခဲ့တယ္။

သမဂၢ၀င္းထဲက ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ေပၚမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံလႊမ္းထားတယ္။ ေက်ာက္တိုင္ရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာေတာ့ ၅၅ နွစ္ေျမာက္ 7 July အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ မနက္က လာခ်သြားခဲ့တဲ့ ပညာေရး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအပါအ၀င္ အျခားအဖဲြ႕အစည္းေတြရဲ႕ပန္းေခြေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။

ဒီလိုေန႔မ်ဳိး ဒီေနရာမွာ အျခားလူေတြကို ကိ်န္းေသေပါက္ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ရဘဲ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာနဲ႔ အံ့ၾသေနမိတယ္။

၀င္းအျပင္ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀င္းကို ကာထားတဲ့ သံတိုင္ေတြရဲ႕ တဖက္ျခမ္းမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ဦးပဥၨင္းတပါး ရပ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားၿပီး ဦးပဥၨင္းကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးဖို႔ သြားေလွ်ာက္တယ္။

ဦးပဥၨင္းက လိုလိုခ်င္ခ်င္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ သမဂၢ၀င္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးတယ္။

ဦးပဥၨင္းက မိုးကုတ္ကေန ရန္ကုန္ကို ခဏလာလည္တာတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ ၀င္းထဲကို မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္အရြယ္ လူႀကီးတေယာက္ ၀င္လာတယ္။ ဦးပဥၨင္းဆီက ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ ယူျပီး လူႀကီးနဲ႔စကားေျပာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇၄ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းမ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ ေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။

နာမည္က ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔တဲ့။ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ေတာ့ ေတြ႕မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဒီေရာက္လာတာပါတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ ရွပ္အက်ီၤလက္ရွည္နဲ႔ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ လူတေယာက္၀င္းထဲကို ထပ္၀င္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔ေျပာေနတဲ့ ဦးသန္႔အေရးအခင္း အေၾကာင္းၾကားလိုက္တာနဲ႔ ၀င္လာတာပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ကိုစိုးေနာင္လို႔ မိတ္ဆက္တယ္။

x x x

ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ စကားလက္ဆံုက်ေနတုန္း ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္၊ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔နဲ႔ ကိုစိုးေနာင္တို႔ သံုးေယာက္ ႏွစ္ေယာက္စီတဲြၿပီး ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ အျပန္အလွန္အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့ ၀င္းအျပင္အ၀မွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သံုးေယာက္တဲြ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ စကားေျပာဖို႔ ရာမညေဆာင္ ေရွ႕နားက ကင္တင္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

x x x

ရာမညေဆာင္ ေရွ႕နားက အတဲြလိုက္ ဆက္လ်က္ဖြင့္ထားတဲ့ ကင္တင္းတန္းထဲက ဘယ္ဘက္အစြန္ဆံုး 'ထြန္းေတာက္' မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။

တနာရီေလာက္ စကားေျပာၿပီး ႏွစ္ခ်က္ခဲြခါနီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆိုင္က ထၾကတယ္။ အဂၤလိပ္စာ ျပေနတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာျဖစ္သူ ကိုစိုးေနာင္က ျပန္ရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘာမွလုပ္စရာမရိွဘဲ အရွင္လတ္လတ္ႀကီးကို အားေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔ ေက်ာင္းထဲက်န္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ Facebook ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ Facebook က သတင္းေတြထဲမွာ ဒီေန႔ ေန႔လယ္ တနာရီက ေထာက္ၾကန္႔မွာ YBS  ကားႏွစ္စင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္မိၾကတဲ့ သတင္းေတြ တက္ေနတယ္။ တိုက္မိတာက  YBS ၅၅ နဲ႔   YBS ၃၇ တဲ့။ ေထာက္ၾကန္႔ကေန မဂၤလာဒံုဘက္ျပန္တဲ့ ၅၅ နဲ႔ ေထာက္ၾကန္႔ဘက္ကို လာေနတဲ့ ၃၇ တိုက္ၾကတာတဲ့ လူကိုးေယာက္ ပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆံုးၿပီး လူအမ်ားအျပား အျပင္းအထန္ဒဏ္ရာရၾကပါသတဲ့။ တဆက္တည္း အဲဒီေသဆံုးတဲ့ လူစာရင္းထဲမွာ အင္းစိန္မွာေနတဲ့ ေမွာ္ဘီနည္းပညာ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ပါသြားမွန္းလည္း အင္းစိန္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ Facebook  မွာ တက္လာတယ္။

ေက်ာင္းသူေလးနာမည္က ခင္ပြင့္ျဖဴတဲ့။

ခင္ပြင့္ျဖဴတဲ့ . . . ။

x x x

ဇာတ္လမ္းရဲ႕အစကို ေျပာရရင္ေတာ့ ၁၉၉၆ ကို ျပန္သြားရလိမ့္မယ္။

၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ကေနစလို႔ အေရးအခင္းျဖစ္အၿပီးမွာ တျပည္လံုးက ေက်ာင္းေတြ ပိတ္သြားတယ္။

၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာမွ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းကို လိႈင္သာယာကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ နယ္က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ျပည္နားမွာ PTU ဆိုၿပီး ဖုတ္ပူမီးတိုက္ အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္ၿပီး ျပည္ကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့  GTI ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး GTC (Government Technological College)ဆိုၿပီး ေမွာ္ဘီနဲ႔ သန္လ်င္မွာပါ ထပ္ဖြင့္တယ္။

ဆယ္တန္းထပ္ေအာင္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို သူ႕သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ေမွာ္ဘီနဲ႔ သန္လ်င္ကို ခဲြပို႔တယ္။ တဆက္တည္း YIT လည္း ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ လက္ေအာက္ကေန အသစ္ ထပ္ေပၚလာတဲ့ 'သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန'ရဲ႕ လက္ေအာက္ကို ေရာက္သြားၿပီး YTU (Yangon Technological University)ရယ္လို႔ ျဖစ္သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္း တျပည္လံုးမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းက မိခင္စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ပံုစံတူကိုယူၿပီး ေနရာခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ တိုင္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ စပ္ၿဖဲၿဖဲ ဒီဇိုင္းနဲ႔ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြ မိႈလိုေပါက္ေအာင္ ေပၚလာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္အေနနဲ႔ပဲေျပာရရင္ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြက ေရႊျပည္သာနားက ၀ါးတရာကို ေရာက္သြားတယ္။

စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က ရြာသာႀကီးကို ေရာက္သြားတယ္။

အရင္ RC 1,2,3  ေတြက သန္လ်င္ဘက္က တာ၀ကို ေရာက္သြားတယ္။

အဲဒီကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀န္းလံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခား အပင္တပင္မွမရိွတဲ့ လယ္ကြက္ပပ္ၾကားအက္ႀကီးေတြေပၚမွာ ျဖစ္သလိုေဆာက္ထားတဲ့ ခါေတာ္မီတကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာစ,သင္ၾကားရတယ္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေနာင္မွာ ဘယ္အခါမွာမွ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ ထပ္မေပၚေပါက္ဖို႔ဘဲ။

ရွင္းလည္း ရွင္းတယ္၊ ျပတ္လည္း ျပတ္တယ္။ လိႈင္သာယာကပဲ ၂၀၀၂ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘဲြ႕ရတယ္။

x x x

ဘဲြ႕ရကတည္းက လိႈင္သာယာကို ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္း 'ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းနည္းပညာ တကၠသိုလ္'လို႔အမည္ေျပာင္းလိုက္တဲ့ လိႈင္သာယာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသည္းထဲမွာ စူးေနတဲ့ ဆူးပဲ။

ႀကိဳ႕ကုန္းက မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အနည္းဆံုး တႏွစ္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ တက္ခဲ့ရတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြထဲ ဒီခံစားခ်က္ဟာ တသားတည္းပဲ။

ဘဲြ႕ရၿပီးေနာက္ပိုင္း လိႈင္သာယာ ထိန္ပင္ သုသာန္အေက်ာ္က အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို ျပန္သြားတဲ့သူ တေယာက္တေလေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ႕ရတဲ့အထိ စိတ္ထဲနာၾကည္းခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၈-၂၀၀၉ ေလာက္မွာ သတင္းတပုဒ္ၾကားရတယ္။

လိႈင္သာယာမွာတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ ေက်ာင္းမွာ ေျမြကိုက္ခံရၿပီး အင္းစိန္ေဆး႐ံုပို႔တာ အခိ်န္မမီဘဲ ေဆး႐ံုမွာ ဆံုးပါးသြားရပါသတဲ့။

အဲဒီသတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္းပဲ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းမွာဆို ဒီလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာတယ္။

အဲဒီ ေက်ာင္းသူေလးဟာ လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွာ တည္ထားခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္အမည္ခံ ေက်ာင္းႀကီးေတြရဲ႕ ပထမဆံုးသားေကာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

x x x

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

စိတ္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ လူေတြ ရွင္းေနတယ္။

အီလက္ထရြန္နစ္ဌာနကို လိုက္ရွာေတာ့ အရင္ေနရာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ဒါနဲ႔ပဲ ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီး ဟိုးေနာက္ဘက္ L 5 6 7 8  ေတြရဲ႕အေက်ာ္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဟိုးအရင္ကမရိွခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦသစ္ႀကီး ႏွစ္လံုးထဲက အီလက္ထရြန္နစ္ဌာနရိွတဲ့  HRD အေဆာက္အဦႀကီးကို ေရာက္သြားတယ္။

ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္အေပၚတက္လာၿပီး စာသင္ခန္းေတြ ျဖတ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာမ ေဒၚျမျမေအး လက္ခ်ာသင္ေနတာကို ေတြ႕တယ္။

စာသင္ခန္းထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမွ တကယ့္နည္းနည္းေလးပဲ။ ၁၅ ေယာက္၊ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းက က်ဴရွင္တက္တာ က်ေနတာပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ Level 2 မွာရိွတဲ့ အီလက္ထရြန္နစ္ဌာနကိုေရာက္ၿပီး ေတြ႕တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာမေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အခု ေက်ာင္းတေက်ာင္းလံုးမွာမွ ေက်ာင္းသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရိွေတာ့မွန္း သိရတယ္။

အရင္တုန္းက စာသင္ႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္မွာ တတန္းကို လူ ၈၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းသား ၅၀၀၀ နီးပါး ရိွခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ၁၀၀၀ ေက်ာ္တဲ့။

ဘယ္လို ေက်ာင္းသားေတြက ဒီမွာတက္ရတာလဲေမးၾကည့္ေတာ့ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳ႕ကုန္းက ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ဟာ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္အျမင့္ဆံုးရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြသာ တက္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီတဲ့။

အဲဒီမွာ တက္ဖို႔ အမွတ္မမီတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ေမွာ္ဘီနဲ႔ လိႈင္သာယာက ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းနည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ရတာတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းကလိုပဲ စာသင္ႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီတဲ့။

အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပဥၥမႏွစ္အထိပဲ ရိွေသးတယ္တဲ့။

ေနာက္လာမယ့္ စာသင္ႏွစ္မွ ဆ႒မႏွစ္အထိ အျပည့္အစံု ရိွေတာ့မွာတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းက မိန္းကေလးဦးေရကို ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ လက္ခံတဲ့စနစ္ကိုလည္း ပယ္ဖ်က္လိုက္ၿပီမို႔ အခု ေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးဦးေရက ေယာက်ာ္းေလးဦးေရထက္ေတာင္ ပိုမ်ားပါသတဲ့။

ဆရာမေျပာတာေတြကို နားေထာင္ၿပီး လူေတြရွင္းေနတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲ ကြ်န္ေတာ္ ပတ္ၾကည့္မိတယ္။

အတိတ္က အရိပ္ေတြက ရင္ထဲေပၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကင္တင္း ဆင္းထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

x x x

တကယ္ေတာ့ ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘူမိနက္သန္ပဲ။

၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုခဲြၿပီး လိႈင္သာယာမွာ ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတာပဲ။ မီးေလာင္သလို ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေတြေအာက္မွာ အျမင့္ဆံုးအပင္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အရပ္သာသာ ေလာက္ပဲရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ဆို ၂၈ ကီလိုမီတာေ၀းတယ္။

အဲဒီ လိႈင္သာယာမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပဲြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘာသာကို ေျဖအၿပီး ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ေတာ့တဲ့အထိ လိႈင္သာယာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ နာၾကည္းခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုနာၾကည္း နာၾကည္း ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ တံခါးေတြ ပိတ္ၿမဲပိတ္ထားၿပီး တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ အထက္တန္းေအာင္လာတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ၿမိဳ႕နဲ႔ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားက တကၠသိုလ္မဟုတ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာပဲ ဆက္တက္ရရင္း အခုဆိုနွစ္ ၂၀ ေတာင္ၾကာခဲ့ရၿပီပဲ။

အခု ေနာက္ဆံုးသားေကာင္ရဲ႕ အမည္ေလးက 'ခင္ပြင့္ျဖဴ'တဲ့။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ အကြက္အကြင္းက်တဲ့ေနရာႀကီးေတြ ေျမကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးေတြမွာ ကြန္ဒိုအိမ္ရာစီမံကိန္းႀကီးေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚလာတယ္။

လူေတြ တကယ္ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းမရိွတဲ့ ဟီးထေနတဲ့ ကြန္ကရစ္အေဆာက္အဦႀကီးေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ သြားရလာရ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာႀကီးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလို႔တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ႏိုင္ရတာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္မိုက္မဲလိုက္သလဲ။

ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာလည္း အရင္က ေက်ာင္းသား ၅၀၀၀ နီးပါးကို တၿပိဳင္နက္စာသင္ ေပးႏိုင္ခဲ့တာပဲ။

ေမွာ္ဘီနဲ႔ လိႈင္သာယာကို တေန႔တေန႔ အေ၀းႀကီး ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးစြာ သြားလာေနၾကရတဲ့ ကိုယ့္ သားသမီးအရြယ္ လူငယ္ေလးေတြကို ဘာလို႔စာသင္မေပးႏိုင္ရမွာလဲ။

အဲဒီလို ေ၀းလံေခါင္းပါးတဲ့ေနရာေတြမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနရတဲ့ လူငယ္ေလးေတြအားလံုး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ ေနၾကတာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာအဓိပၸာယ္တခုမွ မရိွပါဘဲ ဘာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကေန ႏိုင္ငံျခားေငြနဲ႔ ၀ယ္ေနရတဲ့ ဓာတ္ဆီေတြကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနရတာလဲ။ အဲဒီထက္ အဖိုးတန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕အခိ်န္ေတြကို ဘာလို႔ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနရတာလဲ။ ဒါေတြဟာ အရင္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတိတ္ရဲ႕ ဆိုးေမြပါပဲ။

ခု ဆံုးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ ညီမေလး ခင္ပြင့္ျဖဴေနတဲ့ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အင္းစိန္မွာတဲ့။ ညီမေလးက အင္းစိန္မွာေနတာတဲ့။ ညီမေလးေနတဲ့ အင္းစိန္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ေနရာ ႀကိဳ႕ကုန္းဟာ နီးနီးေလးပါပဲ။

ခုေတာ့ မိနစ္ပိုင္းသာသာ,သာ လာရမယ့္ ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအစား ညီမေလးခမ်ာ ေမွာ္ဘီကို သြားခဲ့ရရွာတယ္။

ဒီခရီးဟာ ညီမေလးအသက္ကို ဆဲြႏုတ္သြားခဲ့တာပဲ။ ဒီခရီးဟာ ညီမေလးအတြက္ ေသလမ္းျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ။

တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ကို သြားရတဲ့ခရီးေတြမွာသာ ဒီလိုျပင္းထန္တဲ့ မေတာ္တဆမႈေတြဟာ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ညီမေလးရဲ႕အသက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂၁ ႏွစ္တဲ့။

ညီမေလးက ခုမွ ၂၁ ႏွစ္တဲ့ . . .။

ခုေတာ့ ႀကိဳ႕ကုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတံခါးေတြ ပိတ္သြားတဲ့ ၁၉၉၆ မွာ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ညီမေလးတေယာက္ သူဘာမွမသိလိုက္ရတဲ့ အတိတ္ရဲ႕ဆိုးေမြေတြအတြက္ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတံခါးေတြ လူတိုင္းအတြက္ ျပန္မဖြင့္ခင္မွာ လူ႕ေလာကထဲက ထြက္သြား ခဲ့ရၿပီပဲ။

ေရးေနရင္းနဲ႔ ခင္ပြင့္ျဖဴရဲ႕ဓာတ္ပံုကေလးကိုၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။

ခင္ပြင့္ျဖဴက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာေနတယ္။

“အဲဒီ ေမွာ္ဘီက ေက်ာင္းတံခါးႀကီးပိတ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးပါလား အစ္ကိုရယ္”တဲ့။

အဲဒီက်ရင္ သူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ နားေနပါေတာ့မယ္တဲ့။

သူ တကယ္ပဲ နားပါေတာ့မယ္တဲ့။

ညိဳထက္ညိဳ
http://www.newswatch-mm.com/index.php?article_detail&id=73