ဇူလို္င္လ၏ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ား (ေအာင္ဆန္းစုၾကည္)

ဇူလို္င္လ၏ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ား (ေအာင္ဆန္းစုၾကည္)

အမွန္စင္စစ္ သာမန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ဇူလို္င္လသည္ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာဆန္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားလွသည့္ လတစ္လဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ ဇူလိုင္လသည္ ပူျပင္းေသာေႏြရာသီကို တသသျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဇြန္လႏွင့္ ေနေရာင္ျခည္တို႔ဝင္းဝင္းေတာက္လာမည့္ ရက္မ်ားကိုသာ ႀကိဳဆိုေသာ ၾသဂုတ္လတို႔၏ၾကားတြင္ ညပ္မိေနေသာေၾကာင့္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ေပသည္။ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ ထူးျခားေသာအႏုပညာ ဖန္တီးမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ေလ့မရွိေသာ မထင္ရွားလွသည့္ သာမန္လတစ္လလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ ဇူတြက္လိုင္လ၏ အလွကို ေဖာ္က်ဴးထားေသာ ေတးကဗ်ာတစ္ပုဒ္တစ္ေလကိုမွ ဖတ္ရႈရြတ္ဆိုဖူးျခင္းလည္း တစ္ခါမွ်မရွိခဲ့ေပ။ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္ရစရာဆို၍ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေဒလီၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းတက္စဥ္ အတန္းထဲတြင္စပ္ဆိုခဲ့ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္သာ ရွိေလသည္။ "ဖုန္လံုးထ၍ မိုးစရြာေသာဇူလိုင္လ" ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္စပ္ဆိုေသာ မထင္ရွားလွသည့္ ကဗ်ာတိုေလးတစ္ပုဒ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုလတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ ေျမာက္ပိုင္းရွိ ေဒလီၿမိဳ႕တြင္ မိုးစရြာလာသည့္တိုင္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာရာသီတြင္ ထေထာင္းေထာင္းထခဲ့သည့္ ဖုန္လံုးႀကီးမ်ားကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းမႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ေသးသည့္ ကာလတစ္ခုျဖစ္ေလသည္။

သို႔ပါေသာ္လည္း ထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမႈိင္းႏိုင္လွေသာ ဇူလိုင္လသည္ကား ေအာက္ေမ့ဖြယ္မ်ားအလြန္မ်ားသည့္ လတစ္လျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံအတြက္ ဗာဆူက်ဴးအထိမ္းအမွတ္ေန႔၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ လြတ္လပ္ေရးေန႔ႏွင့္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွ အာဏာရွင္ဟစ္တလာအား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္သည့္ေန႔မ်ားသည္ ဇူလိုင္လ အတြင္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္လည္း သမိုင္းတြင္မည့္ အမွတ္တရေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ဇူလိုင္လထဲ၌ပင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကေပသည္။ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္ေန႔တြင္ အတြင္းဝန္ရံုးမ်ားတြင္ ကက္ဘိနက္အစည္းအေဝး က်င္းပေနၾကေသာ ကၽြန္မေဖေဖႏွင့္ အေပါင္းပါမ်ားအား လူမသမာတို႔က ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဒီမိုကေရစီျမန္မာႏိုင္ငံအျဖစ္ေၾကညာရန္ ၆လေလာက္သာ လိုေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေန႔က ကက္ဘိနက္အစည္းအေဝးက်င္းပေနေသာ ရံုးခန္းထဲသို႔ အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္းမ်ား ဝတ္ဆင္ထားၾကေသာ လူသတ္သမားေလးေယာက္က ရုတ္တရက္ဝင္လာၾကၿပီး သူတို႔လက္ထဲတြင္ အသင့္ယူေဆာင္လာၾကေသာ စက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ တရစပ္ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မေဖေဖအပါအဝင္ ဝန္ႀကီး၇ဦးႏွင့္ အျခားအရာရွိ ၂ဦးတို႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကရေလသည္။ လြတ္လပ္ေသာျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္လာသည့္အခါ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးအတြက္ စီမံကိန္းမ်ားကို အခ်ိန္ယူေရးဆြဲ ေနခဲ့ၾကေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားခမ်ာ မိနစ္ပိုင္းအနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကရ ရွာေလေတာ့သည္။

လူသတ္မႈကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး ဂဠဳန္ဦးေစာေခါင္းေဆာင္သည့္ လူအုပ္စုတို႔ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ေရြးေကာက္ပြဲမဲပံုးမွတစ္ဆင့္ ရယူရန္မႀကိဳးစားဘဲ လက္နက္အားကိုးသည့္ အၾကမ္းဖက္ပံုစံျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဦးေစာသည္ ကၽြန္မေဖေဖတို႔ ဦးေဆာင္ေသာ ဖဆပလ (ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႕လြတ္လပ္ေရး) ပါတီက ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္ကို မေက်နပ္သည့္အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲအား သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္မေဖေဖတို႔ မရွိေတာ့လွ်င္ သူတို႔အုပ္စု အာဏာရလိမ့္မည္ဟု ဦးေစာတို႔က လြဲမွားစြာယူဆခဲ့ၾကေလသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း တစ္ဗိုလိက် တစ္ဗိုလ္တက္ဆိုသကဲ့သို႔ ဖဆပလပါတီ၏ ဝါရင့္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဦးႏုက ဆက္လက္ဦးေဆာင္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံအား လြတ္လပ္ၿပီးအခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ၁၄ႏွစ္အၾကာ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အမ်ားဆႏၵအရ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားေသာ အစိုးရလက္ထဲမွ အာဏာကိုသိမ္းယူလိုက္သည့္ သမိုင္းတြင္မည့္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးတစ္ခုက ထပ္မံျဖစ္ပြားလာခဲ့ျပန္ေလသည္။ ထိုအခါ သမိုင္းအစဥ္အဆက္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾက ေလေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက တကၠသိုလ္ဥပေဒကို ျပင္ဆင္ျပဌာန္းလာသည္ကို မေက်နပ္ၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက သပိတ္တိုက္ပြဲကို စတင္ဆင္ႏႊဲလာၾကေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရဝုဏ္အတြင္းတြင္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ အနံ႔အသက္မ်ားက ပ်ံ႕ႏွံ႔လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ဇူလိုင္လ၇ရက္ေန႔သို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ အထက္မွ ပစ္ခြင့္က်လာသည္ႏွင့္ လက္မရြံ႕ေသနတ္သမားမ်ားက လက္နက္ဆို၍ တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မကိုင္ေဆာင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးအတြင္းသို႔ စက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ စိမ္ေျပနေျပ တရစပ္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ႏွင့္ အေျခအေနတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယေန႔ထက္တိုင္ အျငင္းပြားေနၾကဆဲပင္ ရွိေလသည္။ အစိုးရဘက္မွ မိမိတို႔ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား ၁၆ေယာက္သာ ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေၾကကြဲစရာအေကာင္းဆံုး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္က ထပ္ဆင့္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားထုတစ္ရပ္လံုးက လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲတြင္ ႏို္င္ငံေရးစင္ျမင့္သဖြယ္ အျမတ္တႏိုးအသံုးျပဳခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာ္ကအဦႀကီးအား အစိုးရက ဒိုင္းနမိုက္ေဖာက္ခြဲကာ ၿဖိဳခ်လိုက္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဝုန္းဆိုေသာ အသံႀကီးႏွင့္အတူ ခန္႔ညားလွသည့္ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ဧရာမအုတ္ခဲပံုႀကီးအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရွာေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးအတြင္းတြင္ စုေဝးခိုလႈံေနခဲ့ၾကေလရာ သူတို႔အားလံုးဘဝမ်ားသည္ အေဆာက္အဦႀကီးႏွင့္အတူ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ၾကရ ရွာေလေတာ့သည္။

သို႔ႏွင့္ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ၿဖိဳခ်လိုက္ၿပီး ၂၆ႏွစ္အၾကာတြင္ ေက်ာင္းသားထုတစ္ရပ္လံုးက တစ္ျပည္လံုးမွ ျပည္သူလူထုႀကီးႏွင့္အတူ လက္တြဲကာ သပိတ္တိုက္ပြဲကို စတင္ဆင္ႏႊဲလာၾကေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားထုတစ္ရပ္လံုး၏ လႈပ္ရွားမႈႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား ရာစုႏွစ္ေလးပံုတစ္ပံုမွ် တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ စိုးမိုးျခယ္လွယ္လာခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီလည္း အေရးေပၚပါတီညီလာခံကို ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဇူလို္င္လ ၂၃ရက္ေန႔တြင္ ေခၚယူက်င္းပခဲ့ၾကရေလေတာ့သည္။ ထိုညီလာခံသည္ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးအား ဗိုလ္က်စိုးမိုးလာခဲ့သည့္ တစ္ပါတီစနစ္အား အၿပီးတိုင္ေျမျမွဳပ္သုတ္သင္မည့္ ပမာဏေတးျဖစ္ေသာ ေမ်ာက္မင္းအူသံႀကီးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေမ်ာက္မင္းအူသံႀကီးမွာ တစ္ျပည္လံုးသိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ တုန္ခါသြားေစေလေတာ့သည္။ ထိုညီလာခံႀကီးတြင္ မဆလဥကၠဌ ဦးေနဝင္းလည္း ႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီး ထိုညီလာခံမွတစ္ဆင့္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးအား တစ္ပါတီစနစ္ႏွင့္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွစ္ခုတြင္ မည္သည့္စနစ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ကို ျပည္သူတို႔အားေရြးခ်ယ္ခိုင္းရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့ေလသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဦးေနဝင္း၏ေနာက္လိုက္မ်ားက တစ္ပါတီစနစ္ကို အတင္းဖိအားေပးကာ အသက္သြင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းလာသည့္အတြက္ တိုင္းျပည္တစ္ဝွမ္းလံုးရွိ ျပည္သူအားလံုးက သမိုင္းတြင္မည့္ သပိတ္တိုက္ပြဲႀကီးကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲဆင္ႏႊဲကာ ဒီမိုကေရစီျပည္ဖံုးကားႀကီးအား စတင္ဖြင့္ဟခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။

ဇူလို္င္လသည္ ကၽြန္မတစ္ဦးခ်င္းအတြက္လည္း အလြန္ဗ်ာမ်ားခဲ့ရေသာလပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက ကၽြန္မကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္းမွာ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေန႔မတိုင္မီ တစ္ရက္အလိုတြင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မ၏ၿခံဝန္းေရွ႕ ကားလမ္းေပၚတြင္ စစ္ကားမ်ား ဥဒဟိုေျပးလႊားေနၾကေၾကာင္း လာေရာက္အသိေပးၾကေလသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ဦးတင္ဦး၏သားက ကားျဖင့္ေရာက္လာၿပီး သူတို႔၏ေနအိမ္ကိုလည္း စစ္ကားမ်ားက ဝိုင္းထားၾကၿပီး သူ႔ဖခင္ႀကီး၏ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္လို္က္ၾကေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ဦးတင္ဦးအား ၆ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနအိမ္တြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္ျခင္းအတြက္ နိဒါန္းအစပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ စတင္လြတ္ေျမာက္လာျခင္းမွာလည္း လြန္ခဲ့ေသာ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ ထိုေန႔ညေနမွာပင္ ကၽြန္မသည္ ဦးေအာင္ေရႊ၊ ဦးၾကည္ေမာင္၊ ဦးတင္ဦးတို႔ႏွင့္ ကၽြန္မအိမ္တြင္ ေတြ႔ဆံုတိုင္ပင္ၾကၿပီးေနာက္ လြန္ခဲ့သည့္ ၆ ႏွစ္က မၿပီးဆံုးေသးဘဲ ရပ္ထားခဲ့ၾကသည့္ ကၽြန္မတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ဆက္လက္လႈပ္ရွားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကေပသည္။ ကၽြန္မမွတ္မိသမွ် ထိုေန႔သည္ လြန္စြာဆိတ္ၿငိမ္လွေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သကဲ့သို႔ သမိုင္းတြင္မည့္ ထူးျခားသည့္ ေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
 ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ - ဗမာျပည္မွေပးစာမ်ား