အငဒ္႐းူ အလဲေီယာ၏့ ေနစ႔ဥ္ မွတ္တမ္း - ေအာကတ္ဘုိာ၅၊၁၉၅၄
ငါႏွင့္ တစ္ႏွစ္တည္း တကသၠလုိ္ ေရာကတ္ဲ့ ေက်ာင္းသားေပါင္း တစေ္ထာငေ္က်ာေ္လာကက္ုိ ျပန္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ အခါအခြင့္မ်ဳိး ဆိုလို႔ တို႔တစ္သက္မွာ သိပ္မ်ားမ်ား မရွိဘူး။
တကၠသိုလ္မွာတုန္းကဆိုရင္ သံုးႀကိမ္ပဲ တစ္စုတစ္ေဝးတညး္ ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ တစ္ႀကိမ္က ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲ။ ေက်ာငး္သား အားလံုး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေလးေလးနကန္က။္ ၿပီးေတာ့ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ မိတ္ဆံုပြဲ။ ေဟးလား ဝါးလား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ ေနာက္ဆံုး အႀကမိက္ေတာ့ ေလးႏွစ္ၿပီးလုိ႔ ဘရြဲ႔တအဲ့ခါ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္။
ဒီ သံုးႀကိမ္က လြဲရင္ ဟားဗတက္ုိ ကယုိဘ့္ာသာ ကယုိ္ တစေ္ယာကတ္ညး္ သြားလညခ္်ငလ္ည။္ ဒါေပမဲ့ တို႔အသုတ္ တစ္စုတစ္ေဝး တညး္ေတာ့ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခ်ဳ႕ိကေတာ့ တို႔ ဘရြဲ႔တဲ့ ေငြရတုသဘင္ မိတ္ဆံုပြဲမွာ ျပန္ေတြ႔ႏိုင္ေသးတယ္တဲ့။ ဒပီြဲဟာ အေရးႀကီးဆံုးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒပီြဲက ၁၉၈၃ခုႏွစ္ ေရာက္မွ လုပ္ရမွာ။ အေဝးႀကးီ လေုိသးတယ။္
အဲဒီ ေငြရတုသဘင္က်ရင္ တတ႔ုိစေ္တြဟာ ညီအစ္ကို တစေ္တြလုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္ေတြ႔ၾကမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ တို႔ တစေ္တြဟာ ႏိုအာရဲ႕ သေဘၤာထဲမာွ ပါသြားတဲ့ တရိစာၧနေ္တြလပုိါကလား။ ျခေသၤ့ေတြေရာ၊ သိုးငယ္ေတြေရာ၊ ႂကြကေ္တြေရာ အစပုံါကလား။ ငါတုိ႔ဟာ ေလးႏွစ္ခရီးကို ႐ြကလ္ငႊေ့္နၾကတာပါကလား။ တို႔ ခရီးမွာ ဘယသ္ူ ဘာျဖစ္မယ္ ဆတုိာ ဘယမ္ာွ ႀကဳိတင္ ေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။ သကူလညး္ သူ႔ကုန္းပတ္ေပၚမွာ ေန။ ကယုိက္လညး္ ကိုယ့္အခန္းထဲ ေအာင္း။
ဒီေန႔ ညမာွေတာ့ တတ႔ုိစေ္တြဟာ ဆနး္ဒါး ခန္းမႀကီးထဲမွာ ၁၉၅၈ခု ဘႏြဲ႔ငွး္သဘင္ တကမ္ယ့္ ေက်ာငး္သားေတြ အျဖစ္ စုေဝး ေနၾကတယ။္ ေက်ာငး္သားသစေ္တြကုိ ၾကညရ့္တာ တည္ၿငိမ္ ေလးနကေ္နၾကတယ။္
အဲဒီတုန္းက တို႔ တကသၠလုိ္ အဓိပတိ ျဖစ္တဲ့ ေဒါကတ္ာ ပေူဆကုိ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ သူရဲေကာင္းလို႔ အသအိမတွ္ ျပဳခ်င္မွ ျပဳၾကေတာမ့ယ။္ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ညက အဓိပတိက ဟားဗတ္ တကသၠလုိရ္ဲ႕ အစဥ္အလာျဖစ္တဲ့ “မိမိတို႔ မွန္သည္ ထငရ္ာကုိ သင္ၾကားႏိုင္ေသာ” ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကာကြယ္ ေျပာသြားတယ။္ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။
ဥပမာ အေနႏွင့္ ဒီ ရာစုႏွစ္ အစမွာ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ အဓိပတိ လပုသ္ြားတဲ့ ေဒါကတ္ာ ေလာရင့္စ္ လုိဝဲ အေၾကာငး္ကုိ ေျပာသြားတယ။္ ေဒါကတ္ာ လုိဝဲဟာ ငါ့ အေဘး ကြယလ္ြနၿ္ပးီတေဲ့နာက္ အဓိပတိ ေနရာကို ဆကခ္တံဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစတ္ယ။္ ပထမ ကမာၻစစ္ အၿပီးမွာ တကသၠလုိက္ ဆရာေတာေ္တာမ္်ားမ်ားဟာ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဘယက္ုိ ယိမ္းခဲ့ဟန္ တတူယ။္ အဲဒီတုန္းက တကသၠလုိက္ လက္ဝဲဆရာေတြကုိ ထုတ္ပစ္ဖို႔ အဓိပတိ ေဒါကတ္ာ လုိဝဲကုိ အက်ပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဓိပတိ ေဒါကတ္ာ ပူေဆက ပါေမာကၡေတြရဲ႕ လြတလ္ပစ္ြာ ပညာ သင္ၾကားခြင့္ကို ကာကြယခ္တဲ့ဲ့ ေဒါကတ္ာ လုိဝဲ အေၾကာငး္ကုိ ေျပာသာြးတာဟာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟတုဘ္းူ။ သူ႔ကို လတႊေ္တာ္ အမတ္ မကာၠသးီက အက်ပ္ကိုင္ ေနတာကုိ ရည္႐ြယ္ ေျပာသြားျခင္း ျဖစတ္ယဆ္တုိာ င့ါလို ထံုထိုင္းတဲ့ ေကာင္ေတာင္ သိႏိုင္တယ္။
ဟတုတ္ယ။္ တို႔ တကသၠလုိ္ အဓိပတိႀကီးကို ေထာက္ခံရမယ္။ အဓပိတႀိကးီဟာ ဒီနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ သတကိၱုိ ျပသြားခတဲ့ယ။္ ဟဲ မင္းေဝး ေျပာတဲ့ “အက်ပ္ကိုင္မႈ ေအာကက္ တည္ၿငိမ္ျခင္း” ဆတုိာ ဒါမ်ဳိးပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တို႔ ေက်ာငး္သားသစေ္တြက ဆရာႀကးီကုိ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ၾသဘာ ေပးေဖာ္ မရၾကဘးူ။
ဒါေပမဲ့ တို႔တစ္ေတြ အသကႀ္ကးီလာလ႔ုိ ေလာကႀကးီ အေၾကာငး္ကုိ သလိာတအဲ့ခါမာွ အဲဒညီက ဆရာႀကးီရဲ႕ သတကၱိုိ အသိအမတွ္ မျပဳခဲ့တဲ့ အတြက္ တို႔တစ္ေတြ အရွက္ရေနၾကမွာပဲ ဆတုိာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာက ေျပာေနတယ္။
“ဗ်ဳိ႕ ေဂ်ဆန္၊ ဘယသ္ြားမလလ႔ုိဲ” ဟု ဒီဒီက ေမးသည္။
“ဘယသ္ြားရမာွလဲဗ်၊ မနက္စာ သြားစားမလို႔ေပါ့”
“ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ မနက္စာ စားမလုိ႔လား”
“ဒါေပါ့ဗ်၊ ဒီေန႔ မနက္စာ မဟုတ္လုိ႔ ဘယမ္နကစ္ာ ျဖစ္ရဦးမွာလဲ”
“ဒီေန႔ ယြန္းကပူးေန႔ေလ”
“ဟတုလ္ား”
“ဟတုတ္ယေ္လ၊ ဘာလဲ ယြန္းကပူးေန႔ ဆတုိာ ခင္ဗ်ား နားမလညဘ္းူလား”
“နားလညပ္ါတယဗ္်ာ၊ ေရဝတီ ဥပုသ္ေန႔ မဟတုလ္ား”
“ဒီလိုဆိုရင္ ဥပသုက္ေလး ဘာေလး ေစာင့္မွေပါ့၊ ခင္ဗ်ားက ေရဝတီ မဟတုတ္ဲ့ အတိုင္းပဲ”
“အမွန္ ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြနေ္တာက္ ေရဝတီ မဟတုဘ္းူ ဒီဒီ”
“ဒီလို မေျပာပါႏွင့္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္လို ေရဝတီပါပဲ”
“ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလ႔ို ေရဝတီလို႔ ေျပာႏိုင္ရတာလဲ”
ေဂ်ဆန္က ေနာက္႐ႊတ္႐ႊတ္ ေမး၏။
“ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္မွာ ေရဝတီေတြဆိုရင္ တစ္ခန္းတည္း ထားတယေ္လဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ေရဝတီမို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ထားတာေပါ၊့ ႏို႔မို႔ရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ အတတူူ ထားရမာွလဲ”
“ဟတုလ္ား” ဟု ေဂ်ဆန္က ေနာက္႐ႊတ္႐ႊတ္ လုပ္သည္။
“ဒီမွာ ေဂ်ဆန္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေရဝတီ ဘာသာဝင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သလား”
“ကၽြနေ္တာအ့္ဘးုိကေတာ့ ေရဝတီပဲဗ်၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က်ေတာ့ ခရစ္ယာန္ပဲ”
“ဒါက အေၾကာင္း မဟတုပ္ါဘးူဗ်ာ၊ ဟစတ္လာသာ ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ေရဝတီလို႔ သေဘာထားမာွပဲ”
“ဒီမွာ ဒီဒီ၊ ဟစတ္လာ ေသတာ ၾကာလၿွပ၊ီ ခင္ဗ်ားလည္း နာမည္ကိုပဲ ၾကားဖးူတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္ဟာ အေမရိကဗ်၊ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ကယုိႀ္ကဳိကတ္ဲ့ ဘာသာကုိ လြတလ္ပစ္ြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ ရွိတယ္။ ေရဝတီ တစေ္ယာကရ္ဲ႕ ေျမး ျဖစ္ေပမယ့္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ကယုိ္ ထမင္းစားခ်င္ရင္ စားႏိုင္တယ္”
သို႔ရာတြင္ ဒီဒီက လကမ္ခ။ံ
“ယနး္ေပါလဆ္ာတရ္ဲ႕ ေရဝတီ ဇာတိေသြးႏွင့္ ပတသ္ကတ္ဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ား အခကအ္ခဲကုိ ခင္ဗ်ား ေျဖရွင္းႏိုင္မွာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာအခက္အခဲမွ မရွိဘူး”
“ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာကႀကးီက ကိုယ့္ကို ေရဝတီလို႔ သေဘာထားရင္ ကိုယ္လည္း ေရဝတပီဲတ၊ဲ့ ဆာတက္ ေရးဖူးတယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ဆံပင္ ေငြေရာင္ ရွိခ်င္ ရွိမယ္၊
ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကို စားခ်င္ စားမယ္၊ တကသၠလုိ္ ေက်ာငး္သား ဝတ္စံုကို ဝတ္ခ်င္ ဝတမ္ယ၊္ သိုးေမြးေဘာလံုး ႐ိုက္ခ်င္ ႐ိုက္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယလ္ပုိဲ ေနေန ေရဝတဟီာ ေရဝတပီဲ၊ ေလာကႀကးီကလညး္ ခင္ဗ်ားကို ေရဝတီလို႔ သေဘာထားမာွပဲ”
“ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ၊ ဒါမ်ဳိးေတကြို ေလကုန္ခံၿပီး ေျပာေနတာ ဆိုလုိ႔ ခင္ဗ်ား တစေ္ယာကတ္ညး္ပဲ ေတဖြ႔းူေသးတယ္”
“ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါ့ေလ၊ ခင္ဗ်ား ႀကဳိကသ္လုိ ယူဆႏိုင္ပါတယ္၊ ေနာက္က်မွ ေနာက္တရတာမ်ဳိး မျဖစ္ပါေစႏွင့္၊ ခင္ဗ်ား ႀကဳိကသ္ေလာက္ ဝဝႀကးီ စားခဲ့ပါဗ်ာ၊ ရပါတယ္”
ဒီဒီက သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေျပာသည္။
“ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ဥပုသ္ေန႔မွာ ကၽြနေ္တာအ့္တြကလ္ညး္ ဆကုေလး ဘာေလး ေတာင္းေပးပါေနာ္”
ဆရာႀကးီသည္ စပ်စ္ေရာင္ မည္းနက္ေနေသာ ပင္လယ္ႀကီးႏွင့္ တသူည့္ ေက်ာငး္သား၏ ေခါင္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ သသူည္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ ဘလီးူႀကးီမ်ား၊ မိန္းမဆိုးမ်ားႏွင့္ ဆယႏ္စွၾ္ကာ ေတြ႔ဆံုးခဲ့သည့္ အိုဒက္ဆီးယတ္စ္ တစေ္ယာက္ ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ခန္းကို သင္ေနသည္။
ပါေမာကႀၡကးီသည္ ဆငး္ဒါး ဇာတ္႐ုံ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ရပ္ေနသည္။ ပါေမာကၡ ဖင္ေလ၏ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားကို ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ေက်ာငး္သားေတြ က်ိတ္က်ိတ္တိုးေအာင္ လာ၍ တက္ေလ့ရွိသည္။
အဂၤါေန႔ႏွင့္ ၾကာသပေတးေန႔ ၁ဝနာရီဆိုလွ်င္ ဆရာႀကးီသည္ ဟိုးမား၏ လကၤာႀကီးမ်ားႏွင့္ မီလ္တန္၏ လကၤာႀကးီမ်ားကုိ သင္ေလ့ရွိ၏။ ထုိေန႔မ်ဳိးတြင္ ဆိုလွ်င္ တကသၠလုိ္ ေက်ာငး္သား စုစုေပါင္း ေလးပံုတစ္ပံုသည္ သ႔ူ ပို႔ခ်ခ်က္ သငတ္နး္တြင္ ေရာကေ္နတတသ္ည။္ ေဂ်ဆန္ႏွင့္ အင္ဒ႐ူးတို႔မွာ ေနာက္ပိုင္း စင္ျမင့္မွ နားေထာငၾ္ကသည။္ ဒင္နီကား မၾကာခဏ ေနရာေျပာင္း၍ နားေထာင္၏။
သီယိုဒိုမွာမူ တခ်ဳိ႕ စကားလးုံမ်ား လြတသ္ြားမည္ စိုးသျဖင့္ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ နားေထာင္သည္။ သသူည္ လက္တင္ႏွင့္ ဂရဘိာသာတြင္ အဓိကယူရန္ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္သို႔ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ပါေမာကၡ ဖင္ေလ၏ ပို႔ခ်ခ်က္ကို နားေထာင္ရသည့္ အခါတြင္ ဂရိလူမ်ဳိး ျဖစ္ရသည္ကိုလည္း သူ ဂုဏ္ယူသည္။ ဂရိ ဂႏၲဝင္၏ ခမ္းနား ႀကီးက်ယ္ပံုကိုလည္း သူ အံ့ၾသသည္။
“တပည့္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ တို႔ ဇာတလ္ကုိ္ အိုအက္ဆီးယတ္စ္ဟာ အၿမဲတမ္း ႏုပ်ဳိေနတဲ့ နတ္မိမယ္ ကေလးႏွင့္ အဆးုံအစ မရွိ ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ မေနဘူး။ အဲဒီ ဘယေ္တာမ့ွ မအိုတဲ့ နတ္မိမယ္ႏွင့္ ျမကၽြနး္သာကုိ စြန္႔ၿပီး ဆင္းရဲႏံုခ်ာတဲ့ သဇ႔ူာတိ ကၽြန္းကေလးႏွင့္ ဘယ္အေမႊးနံ႔သာေတြႏွင့္မွ ဖံုးအုပ္လို႔ မရေတာ့တဲ့ တျဖည္းျဖည္း သက္လတ္ပိုင္း ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ဇနီးသည္ ဆကီုိ ျပနလ္ာခတဲ့ယ၊္ တပည့္တို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ နတ္ဘံုလို သာယာတဲ့ ျမကၽြန္းသာမွာ ဘယေ္တာမ့ွ မအိုတဲ့ နတ္မိမယ္ႏွင့္ ကာလ အဆးုံအစ မရွိ ေနရမယ္ ဆတုိာ ဘယေ္လာက္ မက္ေမာဖို႔ ေကာငး္တဲ့ အခြင့္အေရးႀကီးလဲ၊ ဒါေပမဲ့ အိုဒက္ဆီးယတ္စ္ ဘာလပုသ္လဲ၊ ဘယလ္မး္ကုိ ေ႐ြးသလဲ”
ပါေမာကၡ ဖင္ေလသည္ စင္ေပၚတြင္ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း စာအုပ္ကို မလနွဘ္ဲ ဂရလိကၤာႀကးီကုိ ႐ြတျ္ပကာ တိုက္႐ိုက္ အဂၤလိပ္လို ျပန္ျပသြားသည္။
“ဒေီတာ့ အိုဒက္ဆီးယတ္စ္က ဘယလ္ုိ ေျပာသလဲ၊ အုိ နတ္မိမယ္ သင္ ဆေုိသာ စကားသည္ မွန္ပါေပ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ ပင္နီေလာ့သည္ သင္ႏွင့္စာလွ်င္ ႐ုပ္ရည္ ရပူကာယတြင္ ဆင္ႏွင့္ ဆတိေ္လာက္ ကာြျခားပါ၏၊ ပင္နီေလာ့သည္ တစ္ေန႔တြင္ ဇရာဒုဗၺလ အ႐ြယ္သို႔ ေရာက္ၿပီး သငက္ား အၿမဲတမ္း ႏုပ်ဳိေနေသာ နတ္မိမယ္ ျဖစ္သည္
ဆိုသည္မွာလည္း မွန္ပါ၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကၽြႏု္ပ္ကား အိမ္ကိုသာ လြမး္၍ ျပန္ရမည့္ ရကက္သုိာ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ ရွိပါ၏တဲ့”
ပါေမာကႀၡကးီသည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္လိုက္တာ ေရွ႕စင္ျမင့္ အစြန္းနားသို႔ တးုိလာခကဲ့ာ ေလသကံုိ ႏွိမ့္လိုက္သည္။
“ေသေသခ်ာခ်ာ မတွထ္ား၊ ခုေျပာမယ့္ စကားက အိုဒက္ဆီး လကၤာႀကးီရဲ႕ အသက္”
သူေျပာမည့္ စကားကုိ မတွရ္နအ္တြက္ ခဲတံ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ အသင့္ ျပင္ေနၾကသည္။
“အိုအက္ဆီးယတ္စ္ဟာ အင္မတန္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ ျမကၽြနး္သာကေန ေအးစိမ့္တဲ့ ေဆာင္းေလးေတြ တကိုေ္နတဲ့ သူ႔ဇာတိကို ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပန္ခ်င္သလဲ၊ မေသႏိုင္တဲ့ အမတ ရိပ္ၿမံဳကၽြန္းကို ဘာျဖစ္လို႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သလဲ၊ သၾိကရဲ႕လား၊ ဇာတေိသြးေၾကာငက့္ြ၊ ဇာတိေသြးေၾကာင့္၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ မအုိ မနာ မေသ မေတာင့္မတ ေနရတဲ့ လရူဲ႕ ျပည့္စံုမႈထက္ လရူဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတည္း ဟေူသာ ဂဏုက္်ကသ္ေရက အေလးသာလက႔ိုြ”
ေက်ာငး္သားမ်ားသည္ တတိဆ္တိေ္နၾက၏။ ပါေမာကၡ ဖင္ေလက အသက႐္သႈည့္ အခါတြင္မွ သူတို႔လည္း အသက္႐ႈဖို႔ သတရိသြားၾကသည။္
ထို႔ေနာက္ လကခ္ပုသ္ေံတြ ေပၚလာသည။္ ခဏၾကာလ်ွင္ ေက်ာငး္သားမ်ားသည္ ဆငး္ဒါး ဇာတ္႐ုံႀကီး၏ အသးီသးီ ထြက္ေပါက္မ်ားမွ အျပင္သုိ႔ထြက္ေနၾကေလၿပီ။ သီယုိဒိုသည္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနသည္။ သလူညး္ ဆရာႀကးီကို တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႐တုတ္ရက္ မေျပာရဲ။ ေျပာမည္ဟု ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ၌ မးိုကာအက်ႌ အညဳိေရာင္ႏွင့္ ဇီဒုိရာ ဦးထုပ္ကို ေဆာငး္ထားသည့္ သြကလ္က္ ဖ်ကလ္တေ္သာ ဆရာႀကးီသည္ ဝင္းတံခါး ခုံျမင့္ျမင့္ႀကီး ေအာက္သုိ႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။
သီဒုိသည္ မရဲတရဲျဖင့္ သူ႔ေနာက္သုိ႔ ထြကလ္ာခဲ့သည။္ ထမို်ွေလာက္ ႀကးီက်ယသ္ည့္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးသည္ မုိးေအာက္ ေျမျပင္တြင္ ယွဥ္၍ ရပ္လုိက္သည့္ အခါ၌ သာမန္ အရပ္အေမာင္းမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ရသည့္ အခါ၌ သူ အံ့ၾသမိသည္။
“ဆရာႀကးီ ခင္ဗ်ာ၊ ဆရာႀကးီရဲ႕ ပုိ႔ခ်ခ်က္ဟာ ကၽြနေ္တာ့္ တစသ္ကမ္ာွ စိတ္ထိခုိက္ဆုံး ပုိ႔ခ်ခ်က္ပါ၊ ကၽြနေ္တာက္ ေက်ာင္းသားသစ္ပါ၊ ဂႏၲဝင္စာေပကို အဓကိ ဘာသာအျဖစ္ႏွင့္…”
သီယုိဒုိ စကား ထစ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာႀကးီသည္ သ႔ူ ေရွ႕တြင္ ထုိသုိ႔ မ႐ြံ႕မရဲ႕ ျဖစ္ေနသူတုိ႔ကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္မွာ ႐ုိးေနဟန္တူ၏။ သုိ႔ရာတြင္ သစ႔ူကားေၾကာင့္ စတိထ္ဲတြင္ ေက်နပသ္ြားသည။္
“ေက်ာငး္သားသစက္ ဂႏၲဝင္စာေပကုိ အဓကိ ယူဖုိ႔ ဆးံုျဖတသ္လား ကြ”
“ဟတုပ္ါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
“မင္းနာမည္က ဘယသ္လူဲ”
“သီယုိဒုိ လင္းဗ႐ုိစ္ပါ ဆရာႀကးီ၊ ၅၈ ခုႏွစ္ ဘြဲ႕ ယမူယ့္ အသတုပ္ါ”
“ဟတုလ္ား၊ သီယုိဒုိဆုိတာ ဂရိလုိ ဘရုား၏ လကေ္ဆာင္ အဓိပၸါယ္ရတယ္၊ လင္းဗ႐ုိစ္ ဆတိုာကလညး္ တကယ့္ ဂရလိကၤာႀကးီေတြထဲက နာမည္ပဲ၊ ေတာကပ္ေသာ အလင္းေရာင္လုိ႔ အနကရ္တယ၊္ ဖသီယီန္ လကၤာႀကးီထဲကလေိုပါ၊့ လဟူသူမ်ွ ေဝေနယ်တုိ႔၊ ေတာကပ္အလငး္၊ အေမွာင္ခြင္းလိမ့္တဲ့၊ တစ္ေန႔က်ရင္ အဲလေီယာ့ ေဂဟာကို လကရ္ည္ ေသာကလ္ာခကဲ့ြာ၊ စကားေျပာရတာေပါ့”
သီယုိဒိုက ေက်းဇူးတင္စကား မဆုိမီ ဆရာႀကးီသည္ ဂရိလကၤာႀကီးတစ္ပုဒ္ကုိ ႐ြတ္ရင္း ေအာကတ္ဘိုာ ေလျပင္းထဲတြင္ ခပသ္တုသ္တု္ ေလ်ွာကသ္ြားသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ ႐ႈိက္သံ တစ္ခုေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာ၏။
စားပြဲတင္ နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ အခ်ိန္မွာ ည နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္။ နားစြင့္ၾကည့္လုိက္သည့္ အခါတြင္ တစ္ဖတ္ခန္းမွ ႐ႈိက္သံကုိ သၾူကားရသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ အိပ္ရာမွ ခနုထ္ကာ ဒီဒီ၏ အခန္းဆီသုိ႔လာခဲ့၏။ သူ႔အခန္းတံခါးကုိ အသာ ေခါကသ္ည။္
“ဒီဒီ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား”
“႐ႈိက္သံသည္ ရပသ္ြားကာ တတိဆ္တိသ္ြား၏။ ေဂ်ဆန္က တခံါးကို ထပ္ေခါက္ၿပီး ထပ္ေမးသည္။”
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကစိၥ မရွိပါဘူး၊ မလာပါႏွင့္”
ပတိထ္ားေသာ တံခါေနာက္မွ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖသံ ၾကားရသည။္ သုိ႔ ရာတြင္ အသကံမူ လႈိက္လွဲစြာ ခံစားေနရသည့္ အသ။ံ
“တခံါး ဖြင့္ေပးပါ၊ ဖြင့္မေပးရင္ ကၽြနေ္တာ္ ခ်ဳိးဖ်က္ ဝင္လာမိလိမ့္မယ္”
ကုလားထုိင္တန္း ေ႐ႊသံ ၾကားရသည။္ ထုိ႔ေနာက္ တခံါးသည္ ခပ္ဟဟ ပြင့္လာ၏။ ဒီဒီသည္ သူ႔ကို အလန္႔တၾကားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ စားပြဲတြင္ ထုိင္၍ စာက်က္ေနဟန္ တသူည။္
“ဘာကစိၥ ရွိလုိ႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား အခန္းက ငုိသံၾကားလုိ႔၊ ခင္ဗ်ား တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလုိ႔ပါ”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ေျခာက္အိပ္မက္ မက္လုိ႔ပါ၊ ကၽြနေ္တာ္ စာၾကည့္ဦးမယ္ဗ်ာ၊ ေက်းဇးူတငပ္ါတယ္”
သကူ တခံါးကုိ ပိတ္သည္။ ေဂ်ဆန္မျပန္ေသး။
“ဒီမွာ ဒီဒီ၊ စာကုိခ်ည္းပဲ ကနုး္က်က္ မေနႏွင့္၊ နည္းနည္းပါးပါး အိပ္ဦးမွေပါ့၊ မအိပ္ရင္ ဒကုၡ ေရာက္သြားမွာေပါ့၊ တစည္ ဒေီလာက္ က်ကရ္င္ ေတာ္ၿပီေပါ့”
တခံါးသည္ ျပန္ပြင့္လာ၏။
“အိပ္လုိ႔ မရဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၿပဳိငဘ္ကေ္တြက ကနုး္က်ကေ္နတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္လုိ႔ မရဘူး၊ ဓာတုေဗဒ ၂ဝ က သတမ္ာွဗ်ာ”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္လုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ာ၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားအိပ္မက္က ဘာေတြ မက္လုိ႔လဲ”
“ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာရင္ ယုံမွာ မဟတုပ္ါဘးူဗ်ာ”
“ေျပာပါ ယပံုါတယ္”
ဒီဒီက အေျခာကတ္ကို္ ရယသ္ည။္
“ေတာေ္တာေ္တာ့ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်၊ စာေမးပြဲခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျဖဖုိ႔ သာြးေတာ့ ေမးခြန္း စာ႐ြက္ေတြ ေဝေနတယ္ဗ်၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေမးခြန္းေတြကို တစ္လုံးမွ
ကၽြနေ္တာ္ နာမလည္ဘူးဗ်ား၊ ရယ္စရာ မေကာငး္ဘးူလား၊ ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း အိပ္ေတာ့၊ ကၽြနေ္တာလ္ညး္ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး”
ေနာက္တစ္ေန႔ မနကတ္ြင္ ဒီဒီသည္ မေန႔ ညက အိပ္မက္အေၾကာင္းကုိ တစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ သုိ႔ရာတြင္ ေဂ်ဆန္ကမူ ထုိအေၾကာင္းကို အေဆာင္မွဴးအား ေျပာဖုိ႔ လသိုညဟ္ု ယဆူသည။္ အေဆာင္မွဴ ဒင္းနစ္မွာ ေဆးေက်ာငး္သား တစေ္ယာကလ္ညး္ ျဖစ္သည္။ သူ ေတြ႕ခသဲ့ည့္ အေၾကာငး္ကို ေျပာလွ်င္ ဒင္းနစ္ နားလည္လိမ့္မည္ ထင္သည။္
“ဒီမွာ ဒင္းနစ္၊ ခင္ဗ်ားကုိ အေရးႀကးီတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ”
“ေျပာပါ ရပါတယ၊္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိင္ပင္ေဖာ္ ရလုိ႔ ဝမး္သာပါတယ္” ဟု ေဆးပါရဂူေလာင္းက ေျပာသည္။
“တကယ္ ေျပာတာပါ၊ ဒီဒီဟာ ဘာသာရပ္ အားလုံးမွာ ေအ မရရင္ ႐ူးသြားလိမ့္မယ္ ထငတ္ယ၊္ သကူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသုတ္ တစ္ခုလုံးမွာ ပထမ ရခ်င္ေနတာ”
ဒင္းနစ္က ခ်က္စတာဖီး တစ္လိပ္ကုိ ဖြားေနလကိုက္ာ ေလထဲတြင္ အကြငး္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ မီးခုိးမ်ားကုိ မႈတ္ထုတ္ေနသည္။
“ဒါကေတာ့ သဘ႔ူာသာသူ ထငတ္ာကးိုဗ်၊ မျဖစ္ႏုိင္တာပဲ”
“ဘာလ႔ို မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အခန္းေဖာ္ ဒီဒီဟာ အထကတ္နး္ေက်ာငး္မာွတနုး္ကလညး္ ပထမ မရခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သ႔ူ ေက်ာင္းက သူႏွင့္ လာတဲ့ အေကာင္ ေျခာကေ္ယာကဟ္ာလညး္ အမတွေ္ကာငး္တဲ့ ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႐ုံးကလည္း သူ႔ကုိ တင္းပြဳိင့္ဖုိက္ပဲ ေပးထားတာ”
“ဘာဗ်”
“ဂရိေတြက လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတာေနာ္၊ လူတုိင္း သိခြင့္ေပးတာ မဟုတဘ္းူ၊ ဟားဗတ္ တကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းသားတုိင္း အတြက္ ေနာင္ သူတုိ႔ ရႏုိင္မယ့္ ဂရိေတြကုိ ႀကဳိတြကၿ္ပးီသား”
“ႀကဳိတြကၿ္ပးီသား၊ ဟတုလ္ား”
ဒင္းနစ္က ေခါင္းညိတ္သည္။
“သူတုိ႔ တြကထ္ားတဲ့ အတုိင္းလည္း မွန္ေနတာပဲ”
“ဒါျဖင့္ ဒီႏွစ္ အတနး္တင္ စာေမးပြဲမွာ ကၽြနေ္တာ္ ဘယ္ ဂရိတ္ႏွင့္ရမယ္ ဆိုတာကို ႀကဳိတင္ သိၿပီးသားေပါ့၊ ဟတုလ္ား”
“ဒါတငမ္ကဘးူ၊ ဘယဘ္ြဲ႕ႏငွ့္ ေအာင္မယ္ ဆုိတာကုိပါ ႀကဳိသၿိပးီသား”
“ဒီလုိဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေစာေစာစီးစီး ႀကဳိေျပာထားပါလားဗ်ာ၊ သထိားရင္ အရမ္းႀကိဳးစားမေနေတာ့ဘူးေပါ့”
“ဒီမွာ ေဂ်ဆန္၊ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြနေ္တာ္ ယုံလုိ႔ ေျပာတာေနာ္၊ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေျပာခြင့္ မရွိဘူး၊ ခု ေျပာတာက ခင္ဗ်ား အခန္းေဖာ္ကုိ စိတ္မပ်က္ေအာင္ အားေပးႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြနေ္တာ္ ေျပာတာ သဟူာ အုိင္စတုိင္း မဟတုဘ္းူ ဆတိုာကို ေဖ်ာင္းဖ်ႏုိင္ေအာင္ ေျပာတာ”
ေဂ်ဆန္သည္ စိတ္တုိသြား၏။
“ဒါေတာ့ ကၽြနေ္တာက္ စတိက္ဆုရာမွ မဟတုတ္ာပဲဗ်၊ သူ႔ကုိ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေဖ်ာင္းဖ်ႏုိင္မွာလဲ၊ သူ႔ကို ကညူခီ်ငတ္ယ္ ဆုိရင္လည္း ခု ကူညီလုိက္ေပါ့”
ဒင္းနစ္က စးီကရကက္ို ထပဖ္ြာသည။္
“ဒီမွာ ေဂ်ဆန္၊ ေျပာရတာေတာ့ နည္းနည္း ခြက်တယ၊္ ဒီဒီ ဆတိုဲ့ ေကာင္ ဟားဗတက္ုိ ေရာကလ္ာတာဟာ ဘာညသ့ံလဲ ဆတိုာကို သိေအာင္ ေရာကလ္ာတာဗ်၊ သတူင္ မဟတုပ္ါဘးူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဟားဗတမ္ာွ ကယို္ ဘာေတာသ္လဲ ဆတိုာကို လာမရွာႏွင့္၊ ကယို္ ဘာညံ့သလဲဆုိတာကုိပဲရွာ၊ ဒီအတုိင္း ႏွစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ သဘ႔ူာသာ သူ ထင္ခ်င္ ထင္ေပ့ေစေပါ့၊ သဟူာ ထိပ္ဆုံး မေရာက္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆတိုာ ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္လုိ႔မွ သလူကမ္ခဘံးူ ဆုိရင္ေတာ့ ေက်ာင္းေဆး႐ုံကုိ သြားျပဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာေစာစီးစီး လာေျပာလ႔ို ေက်းဇးူတငတ္ယ၊္ ေနာက္တစ္ခါ ဒီေကာင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္တာ ျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ေျပာပါ”
“သကူေတာ့ အၿမဲတမ္း ေၾကာင္ေနတာပဲ”ဟု ေဂ်ဆန္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ေျပာသည္။
“ဒီမွာ ေဂ်ဆန္၊ ဟားဗတ္ တကသၠလိုဟ္ာ ဘယေ္လာက္ အထိ ေၾကာင္မွ လကခ္တံယ္ ဆတိုာ ခင္ဗ်ားမသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့ လူေၾကာင္ေတြႏွင့္စာရင္ ဒီဒီ ေၾကာငတ္ယဆ္တိုာ အကင္းပဲ ရေိွသးတယ္”
84
No comments:
Post a Comment