ေလယာဥ္ေပ်ာက္ည
---------------------
| ခြန္းသု |
ျမင္းခြာေအာ္မွာ ေတြ႕ေနၿပီဟု အတိအက်နီးနီး သတင္းစကားရသည္။
သုိ႔ေသာ္ . . . ၊
(၂)
ညေနပုိင္းတြင္ တပ္မေတာ္ ေလယာဥ္တစ္ဦး ေပ်ာက္ဆုံးေနေၾကာင္း အတည္ျပဳခ်က္ရသည္။ ေမာင္းမကန္ဘက္တြင္ဟု ဆုိသည္။
ေမာင္းမကန္ကုိ ရဲကားအခ်ဳိ႕၊ လူနာတင္ယာဥ္အခ်ိဳ႕လည္း ဆင္းသြားသျဖင့္ ဟုတ္မည္ဟု မွတ္လိုက္သည္။ ေလယာဥ္ေပ်ာက္ အတည္ျပဳခ်က္ သတင္းပုိ႔ရန္ နည္းနည္းပါးပါးတည္းျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ဆက္လိုက္ေသာ အခါ ေမာင္းမကန္ဘက္မဟုတ္၊ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ မုိင္ ၅၀ ခန္႔အကြာက ျမင္းခြာေအာ္နားမွာ ပ်က္သည္ဟု ဆုိျပန္သည္။
ဟုတ္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေပမဲ့သြားရမည္ေပါ့။
မၾကာပါ ေမာင္းမကန္ဘက္မွ ျပန္လာၿပီး ျမင္းခြာေအာ္ရွိရာ ထား၀ယ္ကၽြန္းဆြယ္ (ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္) ဘက္ ဆင္းသြားေသာ ရဲကားမ်ား၊ လူနာတင္ယာဥ္မ်ားေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသခ်ာၿပီဟု တြက္လိုက္သည္။
ေျမျပင္သတင္းမလိုက္ျဖစ္တာ ၾကာေနေတာ့ ရင္ေတာင္ ခုန္ခ်င္သလိုလို။
ညေနေျခာက္နာရီခြဲေလာက္မွ ထြက္ျဖစ္တာ ဆုိေတာ့ ဒီည အိမ္ျပန္လာခ်င္မွ လာျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး အဆင္ေျပတဲ့ေနရာ ထုိးအိပ္လို႔ရေအာင္ဆုိၿပီး Sleeping Bed ရွာသည္။
မေတြ႕။
ေၾသာ္ဟုတ္သားပဲ၊ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တာကုိး။
ထုိႏွင့္ ကမ္းေျခသြားရင္ ယူေနၾက စစ္ပုခက္ကုိပဲ ယူၿပီး လက္နက္ကိရိယာ အစုံနဲ႔ စလစ္ေတာ့သည္။
အျခား မိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္တစ္ဦးကလည္း သြားခါနီးဆုိေတာ့ တူတူသြားမည္ဟု ခ်ိန္းလိုက္သည္။ ေမွာင္ခါစလည္းျဖစ္၊ ေ၀းကလည္း ေ၀းဆုိေတာ့ အေဖာ္ပါမွ ေကာင္းမွာကုိး။ ဆုိင္ကယ္ တစ္ေယာက္တစ္စီး စီ။ ႏွစ္ေယာက္တစ္စီးဆုိ သိပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းလို႔ မေကာင္းလွေလ။
ကံေကာင္းသည့္ တစ္ခ်က္က တစ္ေနကုန္ မုိးေလးရြာလိုက္၊ မုိးေလး အုံ႔လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ထား၀ယ္ရာသီဥတုက ညေနပုိင္းတြင္ မုိးတိတ္ေနသည္။
ဘယ္ရမလဲ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ မုိင္ကုန္ပဲေပ့ါ။
အဲဒီေလယာဥ္ေတြ႕တယ္ဆုိတဲ့ ေနရာကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ၿပီေလ။ မ်က္ျမင္ သတင္းေပးပုိ႔ခ်က္ေတြ လုပ္ခ်င္ၿပီ။
မၾကာပါဘူး၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရေသးတယ္၊ အတူသြားတဲ့ မိတ္ေဆြ ဆုိင္ကယ္က ေဖာက္လာေရာ၊ လီဘာဆြဲလို႔ မလိုက္ေတာ့ေပ။
အဲဒီအခ်ိန္ နည္းနည္း မုိးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီ။
သုိ႔ႏွင့္ ေရာက္ေနသည့္ ရြာမွာပဲ အိမ္တစ္အိမ္၀င္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္သူ ဘာညာ ဘယ္ကပါေပါ့၊ အဲဒီ ေလယာဥ္ သတင္းသြားလိုက္မလို႔ဟာ အခု ဆုိင္ကယ္ပ်က္သြားလို႔ ခဏထားခဲ့ပါရေစေပါ့။
အိမ္ရွင္ကလည္း လိုလိုလားလားပါပဲ၊ ကုိယ့္စာေစာင္ စာဖတ္ပရိသတ္ေတာင္ ျဖစ္ေနေသး။
“ေအး ရပါတယ္ ထားခဲ့၊ ငါတုိ႔လည္း အဲဒီ ေလယာဥ္ပ်က္အေၾကာင္း ေျပာေနတာ”တဲ့။
စိတ္မပူနဲ႔ ဘာညာေျပာလိုက္ေသး။ ေမးေတာင္လိုက္ေသး၊ မုိးကာပါလား၊ ယူသြားၾကမလားတဲ့၊ ကုိယ္ေတြက ရပါတယ္ ဆုိၿပီး။
အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တစ္စီးျဖစ္သြားေလၿပီ။
လမ္းမွာေမာင္းရင္း သူ႔ကုိ ေျပာၾကည့္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ဆုိ သိပ္ခရီးမတြင္လွ၊ ကုိယ့္ထက္ ခႏၶာကုိယ္ ႏွစ္ဆ ႀကီးသည္။ ကုိယ္က ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရတာ သိပ္မတြင္လွ။
ထုိေၾကာင့္ လမ္းက ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕ေပၚရွိ အမ်ိဳးအိမ္တစ္အိမ္မွာ ဆုိင္ကယ္၀င္ငွားသည္။
တစ္ေယာက္တစ္စီးစီနဲ႔ ထပ္ခရီးဆက္ရင္း သိပ္မၾကာလွ ရြာႀကီး ႏွစ္ရြာခန္႔ ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ေဂါ့အင္းရြာအထြက္တြင္ သူ႔ဆုိင္ကယ္ ဘီး ေလနည္းလာျပန္သည္။ သုိ႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ရြာ ေအာက္ေရျဖဴ ရြာအ၀င္တြင္ ေလထုိးသည့္ ဆုိင္လိုက္ရွာသည္။ နည္းနည္းလည္း မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီမုိ႔ ဆုိင္ေတြက ပိတ္ကုန္ၿပီ။
ရြာခံေတြကုိ ေမးစမ္းေနတုန္း လူနာတင္ယာဥ္တစ္စီး ဥၾသဆြဲေရာက္လာေရာ။ ေသခ်ာသည္ ဟုိ ေလယာဥ္ပ်က္ေနရာကုိသြားမည့္ ယာဥ္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား လိုက္သြားေတာ့ ဆုိေတာ့ သူက လက္တားသည္။
ဟုိယာဥ္ကလည္း ရပ္ေပးသည္။ လိုက္လို႔ရမလားဆုိေတာ့၊ ရ၏။
အသုိ႔ျဖင့္ ငွားလာေသာ ဆုိင္ကယ္ကုိ ထုိနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ခဏထားခဲ့ရျပန္သည္။
ဆုိေတာ့ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ခရီးဆက္ေပါ့။
ေမြးသည့္ ေျမ (ၿမိဳ႕နယ္) ဆုိေပမဲ့ ေအာက္ေရျဖဴရြာအထိသာ သြားသြားလာလာ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ဖူးတာ၊ အဲဒီ ေတာင္ဘက္ရြာေတြသိပ္မသြားလွ၊ တခါခါ ရွင္ေမာ္ ဘုရားဖူးေလး ဘာေလးေတာ့ ေရာက္သည္ရွိသည္ေပါ့ေလ။
ေက်ာက္နီေမာ္ရြာမွာ ေတြ႕တယ္လို႔ သတင္းအခ်ိဳ႕မွာ ေတြ႕လို႔ အဲဒီရြာဘက္ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းေလး စူးစမ္းၾကည့္ေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္ မရွိ၊ ျမင္းခြာေအာ္ဟု သာေျပာသည္။
ေက်ာက္နီေမာ္ကေန ျမင္းခြာေအာ္ အေတာ္သြားရေသးသည္။
အဲဒီရြာေတြကေနစၿပီး လူေတြ စုစု၊ စုစု နဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကုိ တြတ္ထုိးေျပာေနပုံမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။
ေဒသထုံးစံအရ တစ္ခုခု ထူးျခားမႈ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္။
စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ ထင္လိုက္သည္။
ေက်ာက္နီေမာ္ႏွင့္ ထား၀ယ္အငူ အစြန္းဆုံး ရွင္ေမာ္ဘုရား လမ္းသည္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ေမွာင္ေနေပမင့္ လေရာင္အသင့္အတင့္ရွိေနတာ၊ မုိးေလးကလည္း တိတ္ေနတာဆုိေတာ့ တကယ့္ကုိ ပင္လယ္အလွေတြ႕ရသည္။ ငါးဖမ္းေလွကေလးေတြဆုိ မီးေလးမွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္။
သုိ႔ေသာ္ အဲသည္တုိ႔ကုိ မခံစားႏုိင္၊ စိတ္ထဲမွာ ျမင္းခြာေအာ္ျမန္ျမန္ေရာက္ဖုိ႔သာ ေဇာကပ္ေနသည္။ ေျမျပင္အေျခအေနကုိ ျမန္ျမန္ သတင္းပုိ႔ခ်င္ေနသည္။
ဒါမွ ရန္ကုန္ရုံးက မနက္ျဖန္ သတင္းစာ အထြက္မီမည္ကုိး။
ကဲ . . . ေရာက္ပါၿပီ၊ ျမင္းခြာေအာ္။
တကယ့္ကုိ စိတ္ေျခာက္ျခားစရာပင္၊ အက္ရွင္ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲက မႈခင္းျမင္ကြင္းလိုျဖစ္ေနသည္။ လူနာတင္ယာဥ္ေတြ မနည္းမေနာ၊ သုံးေလးဆယ္ေလာက္ရွိမည္၊ မီးသတ္ကားလည္းရွိသည္။
ကုိယ္နားမလည္ေသာ ကယ္ဆယ္ေရး ကားအခ်ိဳ႕ပင္ပါေသး။
မီးသတ္သမား၀တ္စုံ ၀တ္ထားသူ ရာခ်ီသည္၊ အျခားၾကက္ေျခနီ၊ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႕ ၀တ္စုံေတြ ၀တ္ထားသူလည္း ရာခ်ီသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ သိပ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မရွိလွ၊ ေအးေဆး။
ေမးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ဘာမွ မေတြ႕ေသးဘူး၊ သူတုိ႔လည္း သတင္းေတြမွာ ေတြ႕လို႔လာတာတဲ့။ အခ်ိဳ႕ သတင္းဌာနေတြကုိ နာမည္တပ္ၿပီး အဲလိုေတာ့ မေသခ်ာဘဲ မေရးသင့္ဘူး ေျပာေနတာ ၾကားခဲ့။
ကယ္ဆယ္ေရးယာဥ္တစ္စီးကမူ လိႈင္းပုတ္သံခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရွိကာ ကမ္းေျခဘက္ကုိ ကယ္ဆယ္ေရးသုံးမီးျဖင့္ မီးအားကုန္ထုိးထားသည္။
ကမ္းေျခမွာလည္း လူေတြ ရာဂဏန္း၊ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ေကာ၊ သာမန္အရပ္သား၀တ္စုံနဲ႔ေကာ။
ဟ . . . ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့။
ေတြးၿပီး ဆင္းသြားရုံရွိေသး၊ သြားမယ္၊ သြားမယ္ဆုိၿပီ အဲဒီလူအမ်ားစု ျပန္တက္လာေကာ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးလိုက္ေတာ့၊ တီဇစ္သြားေစာင့္မွ ရမယ္တဲ့။
တီဇစ္ဆုိသည္မွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခရြာတစ္ရြာျဖစ္သည္။ လမ္းမွာ ျဖတ္ခဲ့ၿပီးေသာ ရြာျဖစ္သည္။ (ရြာကေတာ့ လမ္းမႀကီးကေန ပင္လယ္ဘက္ သီးျခားထြက္သြားရသည္)
ျမင္းခြာေအာ္ကုိရည္ညြန္းရင္း ဒီမွာလည္း မရွိဘူး၊ ဟုိမွာ သြားေစာင့္ရမည္ဟု ျပန္ထြက္သြားၾကျပန္သည္။
မၾကာပါ၊ သုံးေလးဆယ္ေသာ လူနာတင္ယာဥ္ေတြသည္လည္း အလ်ိဴလ်ိဴျပန္ကုန္ၾကေလသည္။ ထုိျမင္းခြာေအာ္တြင္ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကလြဲၿပီး ေနစရာ၊ စားစရာမ်ားမ်ားစားစား မရွိလွရာ ရြာႀကီးအခ်ိဳ႕တြင္ ကားရပ္ရင္း ညအိပ္မည္၊ စတည္းခ်ရင္း ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အသင့္ေစာင့္ေနမည္ဟု သူတုိ႔ တြက္ဆၾကသည္။
ေနာက္ဆုံး ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စတည္းခ်သူခ်၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း ထား၀ယ္ျပန္သူျပန္ေပါ့ေလ။
ဆုိေတာ့ အေနအထားအခ်ိဳ႕သိလိုက္ရသျဖင့္ သတင္းေတာ့ ပုိ႔မွျဖစ္မယ္ဟုေတြးႀကံကာ အနီးအနားတြင္ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ အင္တာနက္ လိုင္းရႏုိင္တာ ဘယ္နားဟု ေမးစမ္းရသည္။ လိုင္းမိႏုိင္တာေနာ္၊ ေကာင္းတာမဟုတ္။
သုိ႔ျဖင့္ လူနာတင္ယာဥ္ျဖင့္ ျမင္းခြာေအာ္ကုိ ေစာေရာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြႏွင့္ အတူ ထား၀ယ္အငူအစြန္းက ရွင္ကုိးရွင္သမုိင္း၀င္ ျမတ္ရွင္ေမာ္ သုိ႔ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ပထမဆုံး ရန္ကုန္ကုိ သူမ်ားဖုန္းျဖင့္ လွမ္းဆက္ေတာ့ (ကုိယ့္ဖုန္းက လိုင္းမမိ) မနက္ျဖန္ သတင္းစာ အတြက္ မမီေတာ့။ ေနာက္ဆုံး ထား၀ယ္က ေစာင့္ေနသည့္ အယ္ဒီတာဆီ မိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္ႏွင့္အတူ လွမ္းခ်ိတ္၊ ရသေလာက္သတင္းေတြ ပုိ႔ေပါ့။
လိုင္းက ဘယ္ေလာက္ထိဆုိးလဲဆုိ ဓာတ္ပုံခ်ည္းဆုိ ဆုိက္ႀကီးလို႔ ဓာတ္ပုံကုိ Word File ထဲထည့္ၿပီး ပုိ႔မွ ထြက္သည့္ အျဖစ္။
သတင္းေလး ဘာေလးပုိ႔ၿပီးမွ ဘုရားေလးဘာေလး ဦးခ်။
ျပန္မယ္ဆုိၿပီး အထြက္မွာမွ ေဂါပက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေတြ႕၊ စကားေျပာျဖစ္။
ေလယာဥ္ကိစၥေျပာေတာ့ သူက ရွင္းျပရွာသည္။
“အဲဒီ (ေလယာဥ္ပ်က္က်တယ္ဆုိတဲ့) ႏွစ္နာရီခြဲ သုံးနာရီ အခ်ိန္က ဒီနားမွာ မုိးတစ္အားရြာ၊ ေလတစ္အားတုိက္ေနတာ”
ပ်က္က်သည့္တုိင္ ေလယာဥ္ကုိ ျမင္ဖုိ႔ မလြယ္သလို၊ အသံလည္းၾကားဖုိ႔ မလြယ္ေၾကာင္းသူက ဆက္ေျပာသည္။
“ဒီေန႔ ရြာက ငါးဖမ္းေလွေတြေတာင္ မထြက္ဘူး”
သူနဲ႔စကားေျပာၿပီးေတာ့ ည ၁၀ နာရီ ခြဲေနၿပီ။ ဘုရားေစာင္းတန္းက စားေသာက္ဆုိင္ေတြလည္း ပိတ္ၿပီ။ ညစာငတ္ၿပီ။
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ ဆုိၿပီး ျပန္လာေတာ့ ျမင္းခြာေအာ္မွာ လူနည္းနည္းက်န္ေသးသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ရွင္ေမာ္ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ ထုိင္တတ္၊ ျမင္းခြာေအာ္ကမ္းေျခလာသူမ်ား စားေသာက္တတ္ေသာ ရြာျဖစ္ စားေသာက္ဆုိင္ေလးမွာ မီးလင္းေန၊ လူရွိေနသည္။
တစ္ခုခုေတာ့ စားစရာရွိမွာပါေလဆုိၿပီး၀င္သြား၊ အထဲမွာ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၀င္အခ်ိဳ႕၊ ကယ္ဆယ္ေရး ၀တ္စုံ၀တ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူ တပ္မေတာ္အရာရွိ အခ်ိဳ႕ပါေတြ႕ရသည္။
စားစရာမွာေတာ့ ထမင္း၊ လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရသည္။ သည္လိုပဲ ေလြးေပါ့။ ညနက္စာနီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ထမင္းက က်က္ခါစ၊ ပူပူေႏြးေႏြး။
ထမင္းစားေနရင္း တပ္မေတာ္သားအခ်ိဳ႕ ထပ္ေရာက္လာသည္။
ဆက္သြယ္ေရးစက္ဆင္သူက ဆင္၊ စားေသာက္စရာ မွာသူက မွာ၊ အဲ . . . ဖုန္းဘက္ထရီသြင္းဖုိ႔ လွ်ပ္္စစ္ပလပ္ေပါက္ ရွာသူက ရွာ။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မုိးရာသီမုိ႔ ပိတ္ထားတာၾကာၿပီဆုိေသာဆုိင္ကေလးမွာ သည္ေန႔ လူစည္ေနသည္။ စစ္သား တစ္အုပ္အတြက္ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္ကာလသားဟင္း ခ်က္ေပးေနသည္။
သို႔ႏွင့္ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္က အႀကီးျဖစ္ဟန္တူသည့္ တပ္မေတာ္ အရာရွိထံ ခ်ည္းကပ္စနည္းနာသည္။
သူက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွ မေတြ႕ေသးဘူး။ မထူးေသးဘူး၊ ထူးရင္ေျပာပါ့မယ္”ဟု ျပန္ေျဖသည္။
ထုိေနာက္သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အလုပ္သူတုိ႔ ရႈပ္ေနသည္။ အျခားတစ္ဖြဲ႕လည္း တီဇစ္မွာ သြားၿပီး အသင့္ျပင္ေနပုံရသည္။
“မနက္ျဖန္ မနက္ ၅ နာရီ တီဇစ္မွာ မင္းသား”ဟု တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္သည္။
ေနာက္ၿပီး တီဇင္ရြာတြင္ ညအိပ္ဖုိ႔ ဘာညာ အဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ရန္ မွာေနသည္။
ဆုိေတာ့ ေနာက္ထပ္ရသည့္ သတင္းမ်ားအရ ဇြန္လ ၇ ရက္ေန႔ ေလယာဥ္ေပ်ာက္ရွာသည့္ အစီအစဥ္ ရပ္လုိက္ၿပီ။ မနက္မွ ထပ္ရွာမည္။
ဒီေတာ့ ျပန္ရုံပဲ ရိွတာေပါ့။
ဆုိင္ျပင္ကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မုိးက နည္းနည္းစရြာေနၿပီ။ ည ၁၂ နာရီလည္း ထုိးေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မုိင္ငါးဆယ္ေလာက္ ခရီးႏွင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္မည့္ ကိန္း၊
သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္၊ ဒီမွာေတာ့ အိပ္ဖုိ႔ အဆင္မေျပ၊ ရွင္ေမာ္ဘုရား ေဂါပကေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွာ အိပ္ဖုိ႔ ေစာေစာက ဖိတ္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္သာျပန္ခ်င္ေနသည္။
ထုိသုိ႔ျဖင့္ သည္ေန႔ အဖုိ႔ ေလယာဥ္ေပ်ာက္ည ရွာပုံေတာ္ခရီး တပ္ေခါက္ရမည္ေပါ့။
အျပန္လမ္းခ်ီလို႔ စၿပီးသိပ္မၾကာ၊ မုိးက တစ္ဖြဲဖြဲမွ ခပ္သည္းသည္း ရြာေတာ့သည္။ ဆုိင္ကယ္မီးေရာင္ကလည္း သိပ္မေကာင္း၊ မုိးကလည္းသည္းဆုိေတာ့ အလာတုန္းက ဒုိုင္းစုိင္းခဲ့ေသာ ဆုိင္ကယ္ကုိ ဇက္ႀကိဳးတပ္ေမာင္းရသည္။
လာတုန္းက လူစုစု၊ စုစု ႏွင့္ ရြာကေလးမ်ားမွာ အားလုံးအိပ္ေမာက်ကုန္ၿပီ။ မီးအားလုံးမိွတ္ကုန္ၿပီ။
မ်က္ေတာင္ကုိ လာလာရုိက္ေတာ့ မုိးစက္မ်ားကုိ အံတု၊ လမ္းကုိ (လမ္းဟုသိရုံကလြဲၿပီး) ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရ၊ ေဘးက အပင္ေတြ၊ အိမ္ေတြနဲ႔ မွန္းဆၿပီး အျပန္လမ္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္သည္းခံခဲ့ရသည္။
ၾကားထဲ ဆုိင္ကယ္ဆီအပ္က သုညနား နီးလာ၊ ဓာတ္ဆီ၀ယ္ဖုိ႔ ဆုိင္လိုက္ရွာေတာ့ အကုန္ပိတ္၊ အိ္မ္း . . . ည ၁၂ နာရီလည္း ေက်ာ္ၿပီကုိး။ ဆုိင္ေတြ ႏိႈးလို႔လည္း မရ။
ေနာက္ဆုံး ေလယာဥ္ပ်က္ဆိုတဲ့ ေနရာကုိ ယုံမွားလာမိၿပီး မုိးေအးလို႔ ပိတ္သိမ္းထားတဲ့ လမ္းေဘးဆုိင္မွာ နားေနတဲ့ ခ်ာတိတ္သုံးဦး ကူညီလို႔သာပဲ ဓာတ္ဆီရသြားသည္။
ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ မုိင္ ၅၀ ေက်ာ္ခရီး ဘယ္နားဆီျပတ္မည္ဆုိတာ မေျပာႏုိင္။
ေမွာင္ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္း ဆုိင္ကယ္တြန္း ျပန္ရမည့္ အျဖစ္လားမသိ။
မုိးကလည္းသည္း၊ ဆုိင္ကယ္စီးရလည္း ခက္လာေတာ့၊ ၾကားထဲက ရြာတစ္ရြာမွာ ၀င္အိပ္ၾကမလားဆုိၿပီး ႏွစ္ဦးသား ညွိၾကေသးသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေရာက္သာ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေလာင္းလုံးနဲ႔ ထား၀ယ္ၾကားကေတာ့ လမ္းမီးတုိင္ေလး ရွိလို႔ နည္းနည္းသက္သာသည္။ သုိ႔ေသာ္ မုိးက သည္းတုန္း။
အသြားအျပန္ မုိင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ဆုိင္ကယ္ခရီးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၂ နာရီ ခြဲ ေနၿပီ။ အိပ္ယာေပၚတခါခါ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ဖုိးညိဳေလးေတာင္ ဒီေန႔ မေတြ႕ေတာ့ပါလား။
အင္း . . . ၊
ေလယာဥ္ေပ်ာက္ညလည္း ေတာ္ေသးသည္ေပါ့ေလ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို လြယ္လြယ္ေတြ႕ေနလဲေတာ့ မသိ၊ ကုိယ္ေတြ ခမွ်ာ မလြယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အိပ္ယာေလးကုိ ေဘးမသီဘဲ ျပန္ေရာက္ေပလို႔။
အခုေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ အားေမြးရဦးမယ္ေလ။ ေလယာဥ္ေပ်ာက္က မနက္ျဖန္ေတြ႕ခ်င္လည္း ေတြ႔ႏုိင္တာကုိး။ ။
ခြန္းသု
ဇြန္လ ၈၊ ၂၀၁၇၊
နံနက္ ေလးနာရီ၊
ေသာၾကာျပင္ရြာ၊ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္၊ ထား၀ယ္။
ဓာတ္ပုံက ျမင္းခြာေအာ္ကမ္းေျခက ျပန္ေနတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရး ယာဥ္တစ္စီးပါ၊
No comments:
Post a Comment