အင္ဒ႐ူး အဲလီေယာ့တို႔ အမ်ဳးိထဲတြင္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ အစဥအ္လာသည္ ၁၆၄၉ခုႏွစ္ ကတညး္က ရွိခဲ့သည္။
အင္ဒ႐ူး၏ ကေလးဘဝက မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက။
သူ႔အေဖႏွင့္ အေမသည္ အိမ္ေထာင္ ကြဲသြားၾကသညတ့္ငုိ္ သားတစေ္ယာက္ အေနျဖင့္ လိုအပ္သမွ်တို႔ကို အျပည့္အစံု ဖန္တီးေပးၾကသည္။ သတ႔ူြင္ အဂၤလိပ္ ကေလးထနိး္ ရွိသည္။ ေမြးပြ ဝက္ဝံ႐ုပ္ ကစားစရာေတြ ရွိသည္။ သူ မွတ္မိသည့္ အ႐ြယေ္လာကက္ စ၍ သူ႔ကို အေကာင္းဆံုး ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမ်ားသို႔ ပုိ႔သည္။ ပိုက္ဆံ အကနုအ္က် အမ်ားဆးုံေသာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းမ်ားသုိ႔အပ္သည္။ သဘ႔ူဝ လျုံခဳံေရးအတြက္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔က ဘဏတ္ြင္ ေငြစုေပးထားသည္။
ခ်ဳပ္၍ေျပာရလွ်င္ အေဖႏွင့္ အေမသည္ စိတ္ဝင္စားမႈႏွင့္ ဂ႐ုစိုက္မႈမွ အပ က်န္ လိုအပ္သမွ်ကို အကနု္ ျဖည့္စြမ္းေပးသည္။သူ႔မိဘႏွစ္ပါးသည္ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကသည္ မွန္ပါ၏။ ထုိ အခ်ကက္ုိ ေျပာစရာမလို။ မလိုသည့္ အတြကလ္ညး္ သူ႔ကို ခ်စ္ေၾကာင္းကို တစ္ခါမွ် မေျပာၾက။ သတူသ႔ုိားသည္ မည္သူ႔ကိုမွ် မွီခိုျခင္း မရွိဘဲ ကိုယ့္ထူးကိုယ့္ခၽြန္သမား တစေ္ယာကဟ္ု သေဘာထားေၾကာငး္ကုိ သူတို႔သား အင္ဒ႐ူး သမိညဟ္သုာ ယူဆထားလုိက္ၾကသည္။သို႔တိုင္ေအာင္ အင္ဒ႐ူးသည္ သူတို႔အမ်ဳိးထဲတြင္ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ မတန္ဆံုးသူမွာ သျူဖစသ္ညဟ္ု သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ေနသည္။ “သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲလီေယာ့မ်ဳိးမို႔လို႔ ေက်ာင္းမွာ လကခ္တံာပါဗ်ာ” သကူ သူ႔ကိုယ္သူ ႏွိမ့္ခ်သည့္ အေနျဖင့္ မၾကာခဏ ေနာက္ေျပာင္ေျပာတတ္သည္။
သ႔ူ ဘးုိေလးမ်ားသည္ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္တြင္ အရွိန္အဝါ ႀကီးခဲ့သူမ်ား ျဖစသ္ညအ့္တြက္ အင္ဒ႐ူးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္စိတ္က ဝင္ေနသည္။
အမွန္အားျဖင့္ အင္ဒ႐ူးသည္ ဉာဏ္ေကာင္းသည့္ လငူယ္ တစေ္ယာက။္ စကားလညး္ နည္းသည္။ အလယတ္နး္ ကတညး္က သူ ေရးခဲ့သည့္ မွတ္တမ္းမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ထိုအခ်က္ကို သိႏိုင္သည္။ အင္ဒ႐ူးသည္ ေဘာလးုံကနေ္ကာငး္သူ တစေ္ယာကျ္ဖစ္၏။ သသူည္ ေတာင္ပံမွ ကစားသူျဖစ္ရာ သ၏ူ ေထာင့္ကန္ေဘာမ်ား ေၾကာင့္ နာမည္ ရသြားသည့္ ေရွ႕တန္း အလယလ္မူ်ားလညး္ မနည္းေတာ့။
ထုိ႔အခ်က္သည္ သူ႔စ႐ိုက္ကို ေဖာ္ျပသည့္ အၫႊန္းျဖစ္၏။ သသူည္ မတိေ္ဆြ တစေ္ယာကက္ုိ ကူညီလုိက္ရလွ်င္ ေပ်ာ္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည။္
ေဘာလးုံကြငး္ အျပင္တြင္လည္း အင္ဒ႐ူးသည္ သနား ၫာႇတာတတသ္ူ ျဖစ္၏။ စဥ္းစားဉာဏ္ ရွိသူ ျဖစ္၏။ ကယုိခ္်ငး္စာနာတတသ္ူ ျဖစ္၏။
သသူည္ သူ႔အရည္အေသြးမ်ား အတြက္ ဘဝင္ျမင့္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း သ႔ူ အေပါင္းအသင္းမ်ားကမူ “အရမ္း သေဘာေကာငး္တေဲ့ကာင္”ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။
ဟားဗတ္ တကသၠလုိသ္ည္ သူ႔လို ေက်ာငး္သားကုိ ရသညအ့္တြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ သို႔ရာတြင္ အင္ဒ႐ူး အဲလေီယာ့ (၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းဆင္း) ၌ အျခားေသာ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ေက်ာင္းထြက္မ်ားႏွင့္ မတူ တစ္မူကြဲျပားေသာ အရည္အခ်င္း တစ္ခုရွိသည္။
သသူည္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ႀကးီသူ မဟတု။္
စကတ္ငဘ္ာလ ၂ဝရက္ေန႔ မနက္ ငါး နာရီ သာသာတြင္ ဂေရးေဟာင္း အေဝးေျပး ဘတစ္က္ားႀကးီ တစစ္းီသည္ ေဘာ့စတြန္ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ညစ္ပတ္ ေပေရေသာ ကားဂတိတ္ြင္ ထိုးရပ္လိုက္၏။ ေခၽြးသံေတြ စို႐ႊဲကာ ညစ္ပတ္ေနေသာ ဒင္နီသည္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ အတူ ကားေပၚမွ ဆငး္လာသည။္ သ႔ူ အဝတ္ အစားေတြက ေၾကမြလ်က။္ ဆံပင္နီနီက ဖ႐ိုဖရဲ။ သူ႔မ်က္မွန္မွာပင္လွ်င္ ဖုန္ေတြ ကပလ္်က။္
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္ခန္႔က အေနာကဘ္က္ ကမ္းေျခမွ သူ ထြကလ္ာခသဲ့ည။္ သ႔ူ အတိထ္ဲတြင္ ေဒၚလာ ၆ဝ ပါလာရာ ယခု ၅၂ ေဒၚလာ က်နေ္သးသည။္ အေမရကိတကို္ တစ္ဝန္းကို ျဖတ္လာခဲ့စဥ္ သသူည္ တစ္လမ္းလံုး အငတ္ခံလာခဲ့သည္။
ေမာလည္း ေမာလွၿပီ။ သတ႔ူြင္ ပါလာသည့္ တစလ္းုံတညး္ေသာ လကဆ္ြဲေသတာၱကပုိင္ အႏိုင္ႏိုင္ ဆြဲရသည။္ ေသတာၱထဲတြင္ ဂီတမွတ္စုမ်ားႏွင့္ ရွပ္အကႌ် တစထ္ည္ ႏွစ္ထည္သာ ပါလာခသဲ့ည။္ သသူည္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိဘ္ကသ္႔ုိ သြားသည့္ ေျမေအာက္ ဘူတာ႐ုံဆီသို႔ သားေရေသတာၱႀကးီကုိ မႏိုင့္တႏိုင္ ဆြဲလာသည။္ ပထမ တကသၠလုိ္ဝင္းထဲရွိ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား ေနရမည့္ ဟုိဝါသီ အေဆာင္ ၆ သို႔ သြားသည။္ မွတ္ပံုတင္ ကိစၥကို ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္သည္။ အခ်ိန္ရွိတုန္း ၿမဳိ႕ထဲသြားၿပီ ကယ္လီဖိုးနီးယား ဂီတ သမဂၢမွ ေျပာင္းခြင့္ ေပးလိုက္သည့္ လကမ္တွက္ုိ ေဘာ့စတြန္ ဂီတ သမဂၢသို႔ သြားျပရဦးမည္။
“သပိေ္တာ့ ေမွ်ာ္လငခ့္်က္ မထားႏွင့္ကြာ၊ တို႔ဆီမွာလည္း အလပုလ္ကမ္ဲ့ စႏၵရား ဆရာေတြ သန္းခ်ီရွိေနတယ္၊ စႏၵရားတီးတဲ့ အလုပ္ကို ရႏိုင္မယ့္ ေနရာဆိုလို႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြမွာပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ တုိ႔ သမဂၢ စရိတ္ေတြကိုေတာင္ ဘုရားရွိးခိုး ေက်ာင္းေတြက ေထာကေ္နတာ”ဟု မွတ္ပံုတင္သည့္ စာေရးမႀကးီက ေျပာလိုက္သည္။
စာေရးမႀကီးသည္ လကသ္ညး္နေီတြ ဆးုိထားသည့္ လကျ္ဖင့္ ႏုိ႔တစ္စာေတြ ကပထ္ားသည့္ ဘတုက္ုိ လက္ၫႇိဳး ထုိးျပသည္။
“မင္း ဘယ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ႀကဳိကသ္လဲ ဆတုိာကသုိာ ေ႐ြးေပေတာ့”
ထိုေန႔မတိုင္မီ တစရ္က္ မနက္ရွစ္နာရီ မထိုးမီ ကေလးတြင္ ေလာင္းအိုင္းလင္းနယ္ ဆိုင္ယိုးဆက္ ၿမိဳ႕ကေလးမွ အိမ္တြင္ ေဂ်ဆန္ ဂးီလဗ္တသ္ည္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာ၏။
သူ႔အခန္းသည္ အျခား အခန္းမ်ားထက္ ပို၍ ေနေရာင္လင္းေနသည္ ထင္ရ၏။ အားကစားဆု ရခဲ့သည့္ ဒိုင္းမ်ား ေငြခြက္မ်ားေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္။
ေဂ်ဆန္သည္ မတုဆ္တိ္ ရိတ္ၿပီးေနာက္ ကတုအ္က်ႌကုိ ထပ္ဝတသ္ည။္ ထုိ႔ေနာက္ တင္းနစ္ ႐ိုက္တံမ်ား၊ သကလၠက္ ေဘာလံုးေပ်ာ့ ႐ိုက္တံမ်ားႏွင့္အတူ သ႔ူ အဝတအ္စား ေသတာၱကုိ ဆြဲကာ အမိုး႐ုပ္၍ ရသည့္ ၁၉၅ဝခု မာက်ဴရီ ကားႀကးီဆသီ႔ုိ ဆငး္လာခသဲ့ည။္ သူကိုယ္တိုင္ ျပငထ္ားသည့္ မာက်ဴရီ ကားႀကးီျဖင့္ စာတိုက္လမ္း အတိုင္း ေမာင္းသြားခ်င္သည္။
အိမ္ေအာက္တြင္ သူ႔ကို ႏတႈဆ္ကရ္န္ ေစာင့္ေနၾကသည့္ အိမ္သားမ်ားအားလံုးကို ေတြ႔ရ၏။ အေဖ၊ အေမ၊ ဂ်ဴနီ၊ အိမ္ေဖာ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွင့္ သူတုိ႔အိမ္တြင္ ဥယ်ာဥ္မွဴး လုပ္ေနသည့္ သေ႔ူယာက်္ား မက္စ္ဝဲ။
အားလံုးက နမ္း႐ႈပ္ၾကသည္။ ေပဖြ႔ကၾ္ကသည။္ အေဖက ဆးုံမစကား ခပ္တိုတို ေျပာသည္။
“မင္းကို ကေံကာငး္ပါေစလုိ႔ အေဖ ဆမုေတာငး္ေတာဘ့းူ ငါသ့ား၊ မင္းက ကံေကာင္းေနၿပီးသား ဆေုိတာ့ မလိုေတာ့ပါဘူး၊ မင္းဟာ နံပါတ္တစ္ျဖစ္ဖုိ႔ ေမးြလာတာ၊ တင္းနစ္ ကြင္းေပၚမွာသာ နံပါတ္တစ္ မဟတုဘ္းူ၊ အစစ အရာရာမွာ နံပါတ္တစ္”
အေဖ၏ ႏတႈဆ္ကစ္ကားကုိ ၾကားလကိုသ္ညအ့္ခါတြင္ သူ စိတ္ထိခိုက္ သြားသည။္ သို႔ရာတြင္ ထိခိုက္ဟန္ မျပ။ အိမ္သူ အိမ္သားေတြႏွင့္ ခြဲရသျဖင့္ နဂိုက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရသည့္ အထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာ ေျပာလကုိေ္သာ အေဖ့စကားေၾကာင့္ သူပို၍ ထိခိုက္သည္။
သို႔တုိင္ေအာင္ ထိုေန႔က ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မိဘမ်ားက ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာ သူတို႔သားမ်ားအား ထိုသို႔ ႏတႈဆ္က္ အားေပးစကား ေျပာၾကသညက္သုိာ သူ သလိ်ွင္ သူ ေက်နပ္မည္ မုခ်။
ေနာက္ ငါးနာရီ အၾကာတြင္ ေဂ်ဆန္သည္ သူေနရမည့္ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား အေဆာင္ေရွ႕သို႔ ေရာကလ္ာသည။္ သ႔ူ အခန္းက စထေရာ့စ္ ေအ ၃၂။ စုတ္ျပတ္ေနေသာ စာ႐ြက္ဝါကေလး တစ႐္ြကက္ုိ တခံါးတြင္ တိပ္ျဖင့္ ကပထ္ားသညက္ုိ ေတြ႔ရသည္။
“မတိေ္ဆြ အခန္းေဖာ္၊ ညေနပိုင္းတြင္ ကၽြနေ္တာ္ တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္တတ္သည္၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ မဆူပါႏွင့္၊ ေက်းဇူးတင္ပါသည္” ဆိုသည့္ စာတနး္ကုိ ေတရြ႔သည။္
ေအာကတ္ြင္ ဒီဒီဟု လကမ္တွထ္းိုထားသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ အသံမၾကားေအာင္ ေသာက့ုိ ဖြင့္ၿပီးေနာက္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို အခနး္လြတ္ တစ္ခန္းသို႔ ေျခဖ်ားေထာက္၍ သယလ္ာခသဲ့ည။္ သ႔ူ ေသတာၱကုိ သံခုတင္ေပၚသို႔ တင္ၿပီးေနာက္ ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။
ေက်ာငး္သားေတြ ဥဒဟုိ သြားလာေနေသာ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ဝင္ႀကီးကို အတိုင္းသား ျမင္ရသည္။ အသံ ဗလံမ်ားကိုလည္း ၾကားရ၏။ ကိစၥမရွိ။ တကသၠလုိ္ ပရိဝုဏ္ထဲကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္ရွိေသးသည္။ အေညာင္းေျပ တင္းနစ္ စစ္ပြဲ ႏွစ္ပြဲေတာ့ ႐ိုက္ခ်ိန္ ရွိေသးသည္။ အက်ႌျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီျဖဴ ဝတထ္ားလ်က္ ေဂ်ဆန္သည္ ဝီလဆန္ တင္းနစ္ ႐ိုက္တံႏွင့္ စေပါလ္ဒင္း ေဘာလးုံ သဘံးူကုိ ေကာက္ကိုင္၍ ထြကလ္ာခသဲ့ည။္
ကံအားေလွ်ာ္စြာပင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစေ္လာကက္ သူ႔ကို အႏိုင္ရေအာင္ ႐ိုက္သြားခဲ့သည့္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိမ္ွ တင္းနစ္သမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ သြားေတသြ႔ည။္ သကူလညး္ ေဂ်ဆန္ႏွင့္ ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝမး္သာသည။္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ပြဲ ႏွစ္ပြဲေလာက္ ႐ိုက္ၾက၏။ ေဂ်ဆန္ လကတ္ကေ္နသညက္ုိ ခ်က္ခ်င္း သူ သိလိုက္သည္။
တင္းနစ္႐ိုက္ၿပီးသည့္ အခါတြင္ ေဂ်ဆန္သည္ သူ႔အေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ တံခါးေပၚတြင္ ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ ဒီဒီသည္ ညစာစား ထြကသ္ြားေၾကာငး္၊ အျပန္တြင္ စာၾကည့္တုိက္သို႔ ဝင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၁ဝနာရီ မထိုးခင္ အခန္းသို႔ ျပန္လာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခန္းေဖာ္သည္ ည ၁ဝ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာလွ်င္ ေက်းဇူးျပဳ၍ ဆူဆူညံညံ မလုပ္ေစလုိေၾကာင္းျဖင့္ ေရးထားသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ ေရမိုးခ်ဳိး အဝတအ္စား လဲၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းရွိ ကင္တင္းသို႔ တစ္ခုခုစားရန္ ထြကလ္ာသည။္ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေရာက္သည့္ ေက်ာငး္သသူစမ္်ားကုိ အကဲခတ္ရန္ ရကက္လစေ္ဆာငသ္႔ုိ သြားၾကညသ့္ည။္ ည ၁ဝနာရီခြဲမွ ျပန္ေရာက္သျဖင့္ သူ႔အခန္းေဖာ္ ေျပာသည့္အတိုင္း တတိဆ္တိစ္ြာပင္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္ခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ အိပ္ရာက ႏိုးသည့္အခါတြင္ စာတစ္ေစာင္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။
“မွတ္ပံုတင္ရန္ ေက်ာင္း႐ုံးခန္းသို႔ သြားေနသည၊္ အေမလာလွ်င္ မေန႔ညက ညစာ ေကာင္းေကာင္း စားရသညဟ္ု ေျပာလကုိ္ပါ၊ ေက်းဇူး” ဟု စာထဲတြင္ ပါသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ ေနာက္ဆံုးစာကို လံုးေျခလိုက္ၿပီးေနာက္ မွတ္ပံုတင္ခြင့္ တန္းစီရန္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ခန္းမသို႔ ထြကလ္ာခသဲ့ည။္ တန္းစီေနသည့္ ေက်ာငး္သားေတြက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ။
ဒီဒီဆိုသည့္ ေက်ာငး္သားသည္ ႀကးီႀကးီက်ယက္်ယေ္တြ ေျပာေနေသာ္လည္း ထိုေန႔က သသူည္ ပထမဆးုံ မွတ္ပံုတင္ခြင့္ရသူ မဟတု။္ ခန္းေဆာင္ တခံါးမႀကးီ ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရွ႕ဆံုးမွ ဝင္သြားသူမွာ သီယိုဒို လင္းဗ႐ိုစ္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ သံုးမိနစ္ ၾကာသညအ့္ခါ၌ သီယိုဒိုသည္ ပရက္စေတာ့ လမ္းရွိ သူတို႔ ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံမွ ထြကလ္ာခကဲ့ာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုရွိ ေရွးအက်ဆးုံ တကသၠလုိ္ ေက်ာင္းတုိက္၏ သမုိင္းတြင္ ေနရာကေလး တစ္ေနရာကို ယူရန္ ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့သည္။
အင္ဒ႐ူး အဲလေီယာ၏့ ဖခင္သည္ သသ႔ူားကုိ သူတို႔ကားေဟာင္းႀကီးျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔၏။ ကားထဲတြင္ တဒြိ္ဝတ္စံုေတြ၊ ရကွတ္လငး္ ကတုအ္က်ႌေတြ၊ ဖိနပ္ျဖဴေတြ၊ သိုးေမြး အက်ႌေတြ၊ လညစ္ညး္ေတြ ႏွစ္ဝကစ္ာ ရွပ္အကႌ်ေတြ အျပည့္ ထညထ့္ားသည့္ ေသတာၱႀကးီေတြ ပါသည။္ တကသၠလုိ္ ဝတ္စံုအျပည့္။
သားအဖ ႏစွေ္ယာကသ္ည္ ထံုးစံအတိုင္း တစေ္ယာကႏ္ငွတ့္စေ္ယာက္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာၾက။ မကဆ္ာခ်ဴးဆက္ ခန္းေဆာင္ ဝင္းတံခါးဝနား အေရာက္တြင္ ကားကုိ ရပ္လိုက္၏။ အင္ဒ႐ူးသည္ ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ေျပးဝငလ္ာခကဲ့ာ ဂ်ီ ၃၁ အေဆာင္သို႔ လာခသဲ့ည။္ ထအုိေဆာငတ္ြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား
သေ႔ူသတာၱမ်ားကုိ အသယ္ခိုင္းရမည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ေပးေနစဥ္ အင္ဒ႐ူးသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ ရပ္၍ စကားေျပာသည္။ အေဖက သူ႔ကို ႏႈတ္ဆကစ္ကား အေနျဖင့္ ၾသဝါဒ ေပးသည္။
“ငါသ့ားကုိ တကသၠလုိက္ အထုတ္မခံရေအာင္ ေနပါ။ တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ဒတုယိတနး္ ေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကးီ ရွိေပမယ့္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိက္ေတာ့ တစ္ခုတည္း ရတိွယ္”
အင္ဒ႐ူးသည္ တေုိတာငး္ေသာ အေဖ့ ၾသဝါဒကုိ လကခ္သံည။္ အေဖ့ကို လကဆ္ြဲ ႏတႈဆ္ကၿ္ပးီေနာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီသို႔ ေျပးလာခဲ့၏။ သူ႔အခန္းေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္က သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို ကညူီ သယေ္ပးၾကသည။္ သတ႔ူြင္ ပါလာသည့္ အရက္ပုလင္းမ်ားကို ေဖာကေ္သာကၾ္က၏။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ဥေရာပသို႔ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ေဟလ့ေူတြ၊ ေနဦးေလဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ မွတ္ပံုတင္ေတာင္ မလုပ္ရေသးဘူး” ဟု အင္ဒ႐ူးက ေအာ္သည္။
“အသာထားလကုိစ္မး္ပါ၊ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ လေူတြ တစတ္နး္ႀကးီ က်နေ္သးတယ္” ဟု ဒစ္ကီက ေျပာသည္။
“ေဟ့ လသူစ္ ဆတုိာ မွတ္ပံုတင္ လုပ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲကြဲ၊ ကိုယ္က ျမန္တိုင္း အႏုိင္ရတာ မဟတုပ္ါဘးူ” ဟု မိုက္ကယ္က ဆိုသည္။
“ဟားဗတမ္ာွေတာ့ ျမန္ျမန္ ေျပးႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္ဗ်၊ ေတာေ္တာၾ္ကာ ေနာကက္် က်န္ခဲ့မွာ”ဟု အင္ဒရူးက ေျပာသည္။
“ရပါတယ၊္ ျဖည္းျဖည္း လုပ္စမ္းပါ”
“မျဖစ္ဘူးဗ်ာ”
“ဒါျဖင့္လည္း ႂကြပါဗ်ာ၊ ႂကြေတာ္မူပါ၊ ျမန္ျမန္ ျပန္မလာရင္ေတာ့ ေမာင္ရင့္ အရကေ္တြ ကုန္ၿပီသာ မွတ္လိုက္ေပေတာ့၊ က်နတ္ဲ့ ပလုငး္ေတြကေကာ”
ဒစ္ကီက ေမးသည္။
အင္ဒ႐ူးသည္ တကသၠလုိ္ ႐ုံးဘက္ဆီသို႔ လာခသဲ့ည။္ လမး္တြင္ ေက်ာငး္သားေတြ တနး္စလီ်က္ ခဏၾကာလ်ွင္ သလူညး္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ဘႏြဲ႔ငွး္သဘင္ အသတုထ္ဲတြင္ တစေ္ယာက္ ျဖစ္သြားေလၿပီ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ ေက်ာငး္သားမ်ားသည္ ကိန္းဗရစ္ ေက်ာင္းေဆာင္နားသို႔ ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။ စာရင္းသြင္းၿပီးဖို႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ရလိမ့္မည္။
က်ယ္ဝန္းေသာ ေက်ာင္းခန္းမႀကီးထဲက ေရာင္စံုမွန္ျပတင္းမ်ား ေအာက္တြင္မူ အနာဂတ္ ကမာ႔ၻ ေခါင္းေဆာင္ မ်ားသည္ မိုးတိုးမတ္တပ္ ရပလ္်က။္ ႏဘုိယ္ ဆုရွင္မ်ား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား၊ ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား၊ အာမခံ ကုမၸဏီ မန္ေနဂ်ာႀကီးမ်ား…။
ပထမဆးုံ ႀကးီမားလသွည့္ မနီလာ စာအိတ္ႀကီး တစ္အိတ္ကို သြားယရူသည။္ ထစုိာအတိႀ္ကးီထဲတြင္ ေက်ာင္းသို႔ ေငြသြင္းသည့္ ပံုစံ ေလးေစာင္၊ မွတ္ပံုတင္ရန္ ပံုစံ သံုးေစာင္ႏွင့္ (ဘာေၾကာင့္မွန္မသိ) က်န္းမာေရး ဌာနသို႔ ပို႔ရန္ ပံုစံ ေျခာက္ေစာင္ပါသည္။ ထုိ ပံုစံမ်ားကို ျဖည့္၍ လက္မွတ္ထုိးရသည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ စားပြဲခံု ကေလးမ်ားတြင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ထိုင္၍ လကမ္တွထ္းုိေနသေူတြ တစ္ပံုတစ္ပင္။
ေမးခြန္းပံုစံထဲတြင္ ကးုိကြယသ္ည့္ ဘာသာတရားႏငွ့္ ပတသ္က၍္ ျဖည့္ရမည့္ ကြကလ္ပ္ တစ္ခုပါသည္။ မျဖည့္လိုကလည္း ေနႏိုင္သည္။
သူတို႔ ေလးဥးီသည္ ဘာသာတရား အလြန္ ကိုင္း႐ိႈင္းၾကသူမ်ား မဟုတ္သည့္တိုင္ အင္ဒ႐ူးႏွင့္ ဒင္နီတို႔က ဗရင္ဂ်ီ ဘာသာဝင္ ဆိုသည့္ ကြကလ္ပေ္ဘးတြင္ ျဖည့္လိုက္ ၾကသည။္ သီယိုဒိုက ဂရိေအာ္သိုေဒါ့ ဘာသာ ဟေူသာ ကြကလ္ပက္ေလးေဘးတြင္ ျဖည့္သည္။ ေဂ်ဆန္က ဘာသာတရား မရွိ ဟေူသာ သေဘာမ်ဳးိ ေရးလိုက္သည္။
ေက်ာင္းမွတ္ပံုတင္ၿပီးသည့္ အခါတြင္ အျခားေသာ ပံုစံမ်ားကိုလည္း ျဖည့္ရေသးသည္။ ေက်ာင္းတြင္ လငူယ္ ဒီမိုကရက္ အသငး္၊ လငူယ္ ရီပတ္ ဗလစ္ကင္ အသငး္၊ လငူယ္ လစ္ဗရယ္ အသငး္၊ လငူယ္ ကြန္ဆာေဗးတစ္ အသငး္၊ ေရကူး အသငး္၊ ေတာကတ္က္ အသငး္၊ ေရျပင္ေလွ်ာစီး အသငး္ စသည့္ အသင္မ်ဳိးစံုတို႔၏ ပံုစံမ်ားကိုလည္း ျဖည့္ရသည္။ ထို႔ျပင္တကၠသိုလ္ထဲတြင္ ထတုသ္ည့္ ေက်ာငး္သား သတငး္စာ အသးီသးီကလညး္ သူတို႔ သတငး္စာကုိ လစဥ္ေၾကး ေပး၍ ဖတ္ရန္ ဆြယၾ္ကသည။္ ယင္းတို႔မွာ မရန္းေရာင္၊ အက်ဳးိေဆာင၊္ ကေလာငသ္ြား စသည့္ သတင္းစာမ်ား ျဖစ္သည္။ အလြန္ ကပ္ေစးႏသွဲူမ်ားႏွင့္ အလြနဆ္ငး္ရဲသူ မ်ားက လြဲလ်ွင္ ပါလာသမ်ွ ပိုက္ဆံ ကေလးသည္ ထိုေန႔တြင္ အေတာ္ ေခ်ာသြားေလၿပီ။
လင္းဗ႐ိုစ္မွာ ေန႔ေက်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီး ညပိုင္းတြင္ သ႔ူ ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံတြင္ အလပု္ လပုရ္သညအ့္တြက္ မည္သည့္ အသင္းကိုမွ် မဝငဘ္ဲ ေနႏိုင္သည္။
ဒင္နီက ဗရင္ဂ်ီ ကလပသ္႔ုိ ဝင္ရန္ ပံုစံျဖည့္ၿပီ လက္မွတ္ထုိးလိုက္သည္။ ဗရင္ဂ်ီ ကလပက္ ေကာင္မေလးမ်ားသည္ ပိပိျပားျပား ရွိလိမ့္မည္ဟု သူ ထငသ္ည။္ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ေတြ႔ဖို႔လည္း လြယ္လိမ့္မည္။ သူ႔လို အေတအြ႔ႀကဳံ မရွိသည့္ အစိမ္း အ႐ိုင္းကေလးမ်ားသာ ျဖစ္မည္။
အင္ဒ႐ူးကမူ ေတာေတြကုိ ခတုထ္ြင္ ရွင္းလင္း၍ ဝငသ္ြားသည့္ ေတာတြငး္ စြန္႔စားသူလို ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ အသငး္အပငး္ေတြထဲကုိ အကနု္ ေလွ်ာက္ဝင္သည္။ အထးူသျဖင့္ မဲမဆြယသ္ည့္ အသငး္ သဟာယ ကလပမ္်ားသ႔ုိ ဝင္သည္။
ေဂ်ဆန္က “မရန္းေရာင္” သတငး္စာ တစ္ေစာင္ကို လစဥ္ေပးျဖင့္ ဝယ္ရန္ စာရင္းသြင္းခဲ့ၿပီေနာက္ အျခားေသာ အသင္းမ်ားသို႔ မဝငေ္တာဘ့ဲ အေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
က်ားသားမိုးႀကိဳး။ သူ႔ကို စာတစ္တန္ ေပတစ္တန္ျဖင့္ အၿမဲဆကသ္ြယေ္နသည့္ ဒီဒီသည္ အိပ္ရာမွ ႏိုးေနဟန္ တသူည။္ သူ႔အခန္းတံခါးက ဖြင့္လ်က္။ ႐ူပေဗဒ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဖံုးရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ လဲေွနသည။္
ေဂ်ဆန္က စ၍ ေမး၏။ “ဒီဒီ ဆတုိာ ခင္ဗ်ားလား”
ကၽြဲေကာက္ငုိး္တပ္ မ်က္မွန္ထူထူႀကီးသည္ စာအုပ္ေအာက္မွ ေပၚလာသည။္
“ခင္ဗ်ားက ကၽြနေ္တာ့္ အခန္းေဖာ္လား” ဟု မရဲတရဲ သေူမးသည။္
“ဟတုပ္ါတယ၊္ ကၽြနေ္တာက္ ေအ ၃၂ ကုိ ရပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေဖာ္ေပါ့”
ဒီဒီက ဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ၾကားထဲသို႔ စာ႐ြက္ၫႇပ္သည့္ ကလစက္ေလးျဖင့္ ထုိးမွတ္လိုက္ၿပီး စာအုပ္ကို ေဘးသ႔ုိ ခ်၏။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာမွ ထၿပးီ ေအးစက္ ေစးထန္းေနသည့္ လကျ္ဖင့္ လကဆ္ြဲ ႏတႈဆ္ကသ္ည။္
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဒးဗစ္ ေဒးဗန္ဆန္ပါ”
“ကၽြနေ္တာ့္ နာမည္က ေဂ်ဆန္ ဂီးလ္ဗတ္ပါ”
ဒီဒီသည္ သူ႔ကို သကၤာမကငး္သလုိ အကဲခတ္ေန၏။
“ခင္ဗ်ားက ေဆးလပိ္ မေသာကတ္တပ္ါဘးူေနာ္”
“မေသာကတ္တပ္ါဘးူ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“ေဆးလပိ္ မေသာကတ္တတ္ဲ့ သူႏွင့္တြဲေပးပါလုိ႔ အေဆာင္မွဴးဆီကို ေတာင္းထားလုိ႔ပါ၊ အမွန္ကေတာ့ ကၽြနေ္တာက္ တစေ္ယာကတ္ညး္ ေနခ်င္တာ၊ ဒါေပမဲ့ ေက်ာငး္သားသစက္ုိ တစေ္ယာကတ္ညး္ တစ္ခန္း မေပးဘူးတဲ့”
“ခင္ဗ်ားက ဘယက္လဲ”
“နယးူေယာကက္ပါ၊ ဗ႐ႊန္႔ သိပၸံ အထကတ္နး္ေက်ာငး္က ေအာင္တာပါ၊ ၿပီးေတာ့ ဝကစ္တငေ္ဟာကစ္္ ကုမၸဏီက ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ အျမင့္ဆံုး တနး္ဆု ရခဲ့ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားကေကာ”
“ကၽြနေ္တာက္ ေလာင္းအိုင္းလင္း ဆိုင္ယိုးဆက္ကပါ၊ တင္းနစ္ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆရုဖးူတယ၊္ ခင္ဗ်ားေကာ ဘာအားကစားကုိ ဝါသနာ ပါသလဲ”
“ဟင့္အင္း၊ ကၽြနေ္တာက္ ဘာမွ မကစားဘးူ၊ ဘာလပုမ္လဲဗ်ာ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္၊ ကၽြနေ္တာက္ ေဆးေက်ာငး္ကုိ ေျဖရမွာ၊ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ္လိုင္းကို လုိက္ဖို႔ ေ႐ြးထားသလဲ”
ေဂ်ဆန္သည္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အခန္းေဖာ္ႏွင့္ လာက်သျဖင့္ ေတာေ္တာ္ စတိပ္်ကသ္ြားသည။္
“အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစားရေသးဘူးဗ်၊ ေနာက္မွ စဥ္းစားမယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခန္း ဧည့္ခန္းအတြက္ လတုိဲ့ ပရိေဘာဂကေလး ဘာေလး သာြးဝယ္ရင္ မေကာငး္ဘးူလား”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ခုတင္ တစ္လံုး၊ စာပြဲတစ္လံုး၊ ကလုားထငို္ တစ္လံုးစီ ရွိေနတာပဲ၊ ဘာလေုိသးလလ႔ိုဲ”
“ဆဖုိာေလး တစလ္းုံေလာက္ ရွိရင္ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ နားနားေနေန ေနလို႔ရတာေပါ့။ စာက်ကရ္ငလ္ညး္ တံုးလံုး ပကလ္က္ လဲကွ်လ႔ုိ ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေရခဲဘူးကေလး တစလ္းုံေလာကလ္ညး္ ရွိရင္ ေကာင္းတာေပ့ါ၊ သတီငး္ပတ္ အကနု္ ဧည့္သည္တို႔ ဘာတလ႔ိုာရင္ အေအးေလး ဘာေလး တုိက္ရတာေပ့ါ”
“ဘယက္ ဧည့္သည္လဲဗ်၊ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက အခန္းထဲမွာ ပါတေီတြ ဘာေတြ လုပ္ဦးမလို႔လား” ဟု ဒီဒီက အလနတ႔္ၾကား ေမးသည္။
ေဂ်ဆန္ စိတ္တိုလာၿပီး “ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ား အခန္းေဖာ္ အျဖစ္ ဘုန္းႀကးီ တစပ္ါးေလာက္ ထားဖို႔ မေတာငး္ဘးူလား”
“ဟင့္အင္း၊ မေတာင္းပါဘူး”
“ေအး ေတာင္းရင္လည္း ဘယရ္မလဲ၊ ကဲ တစ္ပတ္ရစ္ ဆိုဖာ တစလ္းုံေလာက္ က်ဳပ္ႏွင့္ စပ္ၿပီး ဝယမ္လား၊ မဝယဘ္းူလား”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ ဝယ္ရမွာလဲဗ်၊ မလိုမွ မလတုိာ”
“ေကာင္းၿပီ၊ ဒီလိုဆိုရင္ က်ဳပ္ပိုက္ဆံႏွင့္ က်ဳပ္ဝယမ္ယ၊္ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ ဆိုဖာေပၚကိုေတာ့ အလကား ထုိင္မယ္ စိတ္မကူးနဲ႔”
ထိုေန႔ညေန တစ္ညေနလံုး အင္ဒ႐ူး၊ မိုက္ကယ္ႏွင့္ ဒစ္ကီတို႔သည္ တကသၠလုိ္ အနီးရွိ ပရိေဘာဂဆိုင္မ်ားသို႔ ေလ်ွာကၾ္ကညၾ့္ကသည။္ အေကာင္းဆံုး သားေရဆိုဖာ ကေလးမ်ား၊ ကလုားထငုိ္ စသည္တို႔ကို ဝယၾ္ကသည။္ အခ်ိန္ သံုးနာရီႏွင့္ ၁၉၅ ေဒၚလာ ကုန္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ သူတို႔ ဝယလ္ာသည့္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အတူ ဂ်ီေဆာင္ ဝင္းတံခါးမႀကီး အဝသို႔ ေရာကလ္ာၾက၏။
“အငး္ ဒီ ဆိုဖာႀကီးေပၚမွာ ေကာင္မေခ်ာေခ်ာကေလး ဘယႏ္စွေ္ယာကမ္်ား က်ဆးုံၾကဥးီမလဲ မသိဘူးေနာ္၊ ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ဆဖိုာႀကးီေတြက အိလုိ႔၊ ေကာင္မေလးေတြေတာ့ ဒီလို ဆဖုိာႀကးီေတြ ျမင္တာနဲ႔ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ခုန္တက္ကုန္ၾကမွာပဲ ထငတ္ယ္”
“ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဆဖုိာႀကးီေတြကုိ အခန္းထဲ မထားႏွင့္ေတာ့ဗ်ာ အေဆာင္ေရွ႕ ေလွကားရင္းမွာ ခ်ထားပါလား၊ ဒါမွ ရကက္လစ္ အေဆာင္က ေကာင္မေလးေတြ လမး္ေလ်ွာကထ္ြကလ္ာရင္ သူတုိ႔က ခုန္တက၊္ ခင္ဗ်ားက”
“ဘာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမႇာက္မေပးႏွင့္ေနာ္၊ မလုပ္ရဲဘူး ေအာက္ေမ့ေနသလား၊ စကားမ်ားမေနႏွင့္၊ ဒါေတြကုိ အေပၚထပ္ ေရာက္ေအာင္ တင္ၾကဦးစို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္ဒ႐ူးက ဆိုဖာကို တငမ္ယ၊္ ဟုိ ကလုားထငုိေ္တြကုိ ခင္ဗ်ားတို႔ တငၾ္က၊ ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား”
ဒစ္ကီက ေျပာသည္။
“ဒါေလာကေ္တာ့ အေပ်ာ့ေပါ့”
မိုက္ကယ္က ႀကးီမားသည့္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ေကာက္မၿပီး ေခါင္းေပၚတင္ကာ အေပၚထပ္သို႔ သယသ္ြားသည။္
“ဒါမွ မကုိက္ယက္ြ၊ ဟားဗတက္ ထြကမ္ယ့္ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကြ၊ ေက်ာင္းက ထြကရ္င္ ဟားဗတက္ ထြကတ္ဲ့ ပထမဆးုံ တာဇံ ျဖစ္မယ့္ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားေလာင္း”
ဒစ္ကီက ေအာ္သည္။
“ေဟလ့ေူတြ ေနာက္ထပ္ သးုံထစေ္လာက္ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ တင္ေပးဦးဗ်ာ”ဟု ဒင္နီက ေတာင္းပန္သည္။
“ခင္ဗ်ား အစတုန္းက ေျပာေတာ့ ေအာက္ေလွကားရင္း ေရာက္ရင္ ေတာ္ၿပီဆို၊ ေလွကားေပၚ တင္ေပးရမယ္လို႔ မေျပာဘူး၊ ထံုးစံဆိုရင္ စႏၵရားတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ခ်ည္း တငတ္ာဗ်”
“လုပ္ပါဗ်ာ၊ တင္ေပးပါ၊ သးုံထစေ္လာက္ တင္ေပးလိုက္ရင္ ကၽြနေ္တာ့္ အခန္းကို ေရာက္ပါၿပီ”
“ဒါျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ္ေပး”ဟု အလပုသ္မားထဲမွ ခပ္ႀကီးႀကီး လကူ ေတာငး္သည။္
“ၾကည့္လည္း လုပ္ပါဗ်ာ၊ စႏၵရားႀကီး တစ္လံုးလံုးေတာင္ ေဒၚလာ သးုံဆယပ္ဲ ေပးရတာ”
“မသဘိးူဗ်ာ ႏစွဆ္ယ္ မေပးရင္ေတာ့ တင္မေပးႏိုင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားသေဘာပဲ၊ မတင္ခ်င္ရင္လည္း မိုး႐ြာထဲမွာပဲ တီးေပါ့”
“ေဒၚလာ ႏစွဆ္ယ္ ဆေုိတာ့ မတတ္ႏိုင္လို႔ပါဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဟားဗတက္ လေူတြဟာ ေတာေ္တာ္ ကပ္ေစးႏတွဲယ္”
အလပုသ္မား ႏစွေ္ယာကသ္ည္ စႏၵရားႀကီးကို ေလွကားရင္းတြင္ ခ်၍ ထြကသ္ြားၾကသည။္ ဒင္နီသည္ ဘာလုပ္ရမည္ မသဘိဲ အေဆာင္ေရွ႕တြင္ စႏၵရားႀကီးႏွင့္ ငူငူႀကီး ထုိင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ အၾကတံစခ္ု ရလာ၏။
ဒင္နီသည္ စႏၵရားႀကီးကို ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္ေနရာျပင္၏။ ထို႔ေနာက္ အဖံုးကို ဖြင့္သည္။ စႏၵရားကို စမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ “တကသၠလုိေ္က်ာငး္က ေငြလမင္း” ကုိ တးီသည။္
ေႏြရာသီ ျဖစ္သျဖင့္ အခန္းတံခါးေတြ အားလးုံေလာက္ ဖြင့္ထားၾကရာ မၾကာမီ သူ႔အနီးတြင္ ေက်ာငး္သားေတြ ဝိုင္းအံုေနေလၿပီ။ အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားကမူ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကၾကသည။္
သလ႔ူကသ္ကံလညး္ တကယေ္ကာငး္သည။္ သူတို႔ အသတု္ ေက်ာငး္သားသစထ္ဲတြင္ စႏၵရားတီးေကာင္း တစေ္ယာက္ ပါလာသျဖင့္ အၾ့ံသေနၾကသည။္ ေနာကဆ္းုံတြင္ ဒင္နီသည္ စႏၵရားကို ရပ္လိုက္၏။ ေက်ာငး္သားေတြက ဝိုင္း၍ လကခ္ပုတ္းီၾကသည။္ ေနာက္ထပ္ တီးရန္ ေတာငး္ဆၾုိကသည။္ ဒင္နီက “ဓားလြယက္” သီခ်င္းႏွင့္ “ေရပန္းထဲက ပိုက္ဆံျပား သံုးျပား” ကုိ တးီသည။္
ေနာကဆ္းုံတြင္ တကသၠလုိ္ ရဲတစ္ဦး ေရာကလ္ာသည။္ ဒင္နီ ေစာင့္ေနသည့္ အခြင့္ေကာင္းေပတည္း။
“ဒီမွာ သငူယ၊္ စႏၵရားကို ေက်ာင္းေဆာင္အျပင္မွာ မတီးပါႏွင့္၊ တီးခ်င္ရင္ အေဆာငထ္ဲ ယတူးီပါ”ဟု ရဲက ေျပာသည္။
“ရဲက ဒီမွာ မတီးရဘူးလုိ႔ ေျပာေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ နားေထာင္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ေ႐ႊ႕ေပးၾကပါလား၊ အခန္းေရာက္ရင္ ထပတ္းီျပမယ္”
အားလံုး ဝမ္းပန္းတသာျဖင့္ ေထာကခ္ၾံကသည။္ သူတို႔ထဲမွ အသန္ဆံုး ေျခာကေ္ယာကေ္လာကက္ စႏၵရားႀကီးကို အေပၚထပ္သို႔ မတငသ္ြားၾက၏။
“ဆယန္ာရီ ေနာက္ပိုင္းမွာ မတီးရဘူးေနာ္၊ စည္းကမ္း ထတုထ္ားတယ္”
“စိတ္ခ်ပါ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြနေ္တာ္ ညစာ စားခ်ိန္ေလာက္ အထပိဲ တီးမွာပါ”
ဒင္နီက ေျပာလုိက္သည့္အခါတြင္ အားလံုးက ျငာသံေပးသည္။
တကသၠလုိ္ ေက်ာင္းေဆာင္တြင္ မေနရဘဲ အထကတ္နး္ေက်ာငး္သား ဘဝက ေနခဲ့ရသည့္ အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲတြငသ္ာ ဆကေ္နရသည့္ သီယိုဒိုသည္ ထုိ တစည္ေနလံုး သမဝါယမ ဆိုင္သို႔ သြားကာ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းကေလးမ်ားကို ေလ်ွာက္ဝယသ္ည။္
ေက်ာင္းလြယ္အိတ္စိမ္း တစ္လံုးကို အလ်င္ ဝယသ္ည။္ ထုိ လြယအ္တိ္ စိမ္းသည္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ေက်ာင္းသားတုိင္း ကိုင္သည့္ လကသ္းုံ။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ စာေရးကိရိယာေတြ ထည့္ႏိုင္သည္။ တကသၠလုိေ္က်ာငး္သား၏ အမွတ္တံဆိပ္ စတုဂံပံု မရန္းေရာင္ တံခြန္ တစ္ခုလည္း ဝယသ္ည။္ တံခြန္ေပၚတြင္ “ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဘြဲ႔ယူမည့္ အသတု္” ဟု သကလၠတ္ အျဖဴျဖင့္ ေရးထးုိထားသည။္ ထိုဂုဏ္ထူးေဆာင္ တံခြန္ကို အျခား ေက်ာငး္သားမ်ားက ေက်ာင္းေဆာင္ အခန္းနံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားစဥ္ သီယိုဒိုမွာမူ သ႔ူ အိမ္ခန္း က်ဥး္က်ဥး္ကေလးထဲက စားပြဲေပၚတြင္ စိုက္ထားသည္။
တကသၠလုိ္ ေက်ာငး္သားဟန္ ေပါက္ရန္အတြက္ လီးဗစ္ အင္ ပီးယားမွ ထတုသ္ည့္ ေဆးတံ အေကာင္းစား တစလ္ကက္ုိ ဝယ္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္မူ ေသာကတ္တေ္အာင္ က်င့္ရဦးမည္။
သူဝယလ္ာခသဲ့ည့္ တစ္ပတ္ရစ္ ဗီ႐ိုကေလးကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မနက္ျဖန္တြင္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ေက်ာငး္ေတာသ္ားႀကးီဂကုိ္ အျပည့္ဖမ္းႏိုင္ၿပီဟု ေက်နပသ္ြားသည။္
ထို႔ေနာက္တြင္မူ သ႔ူ အိပ္မက္သည္ ျပယသ္ြားေလၿပးီ။ ညေန ေစာင္းလာသည့္ အတြက္ မကဆ္ာခ်ဴးဆက္ လမး္က အေဖ့ ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံသို႔ အလုပ္ဆင္းရန္ စားပြဲထးုိ
အဝတအ္စား ေဟာငး္ႀကးီကုိ ျပန္ဝတ္ရျပန္သည္။ မာရသြန္ ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံသို႔ ေရာက္လွ်င္ ဟားဗတက္ ျခေသၤ့ႀကီးမ်ား အတြက္ သးုိသားပနး္ကနေ္တြ ခ်ေပးရေတာ့မည္။
သည္ေန႔တြင္ တစ္ေန႔လံုး တန္းစီေနရသည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ မနက္ပိုင္းကတည္းက ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ခန္းမသို႔ သြားကာ မွတ္ပံုတင္အတြက္ တန္းစီရသည္။ ညေန ေျခာက္နာရီထိုး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ညေနစာ စားရန္အတြက္ တန္းစီရျပန္သည္။ ႏွမ္းဖတ္ ေက်ာကေ္လကွားႀကးီေပၚတြင္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစဆ္င့္ တန္းစီ ရပ္ေနၾကသူေတြ အျပည့္။ ေက်ာင္းသားသစ္တိုင္း အေပၚအကႌ်ႏွင့္ လည္စည္းတုိ႔ကို ဝတဆ္ငထ္ားသည။္ အေပၚအကႌ်ႏွင့္ အေရာင္ အေသြးမွာ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္လ်ွင္ တတႏ္ငုိသ္ေလာက္ ကြဲျပားသည။္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ေက်ာငး္သားသည္ ညစာ စားရာတြင္ ယဥ္ေက်းစြာ ဝတဆ္ငထ္ားရမညဟ္ု စည္းမ်ဥ္းတြင္ အတအိလငး္ ဆထုိားသည။္
သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ေသာ လႀူကးီ လေူကာငး္မ်ားအတြက္ စားစရာ ပန္းကန္ျပားမ်ား မေပးသည္ကမူ အံ့ၾသဖို႔ ေကာငး္သည။္
ပန္းကန္ျပား အစား အညိဳေရာင္ ပလတစ္တစ္ ပံုစံခြက္ကေလး တစခ္ြက္ ေပးထားသည။္ ထိုပံုစံခြက္ထဲတြင္ စားစရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ထညရ့္နအ္တြက္ အကနက႔္ေလးေတြ ခြဲထားသည။္ အလယေ္ကာငတ္ြင္ ႏြားႏို႔ထည့္ရန္ ကနထ႔္ားသည့္ အကနက႔္ေလး တစက္နသ႔္ာလ်ွင္ ခြက္ႏွင့္ တသူေယာင္ ရွိသည္။
စိတ္ကူူးဉာဏ္ ေကာင္းပါ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ဟားဗတ္ တကသၠလို္ ေက်ာငး္ေတာသ္ား ၏ အစားအေသာကသ္ည္ အလြန္ ညံ့ဖ်င္းသည္ ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိမူ ထို ပန္းကန္ျပားသည္ ဖုံးကြယ္ျခင္းငွာ မတတ္ႏုိ္င္။
ပထမဆးံု စားပြဲထုိးေပါက္မွ ဗ်ပ္ခတ္နဲ ထည့္ေပးလုိက္သည့္ ညဳိတုိတုိ အျပားကေလးက ဘာပါလိမ့္။ အသားဟု စားပြဲထုိးမ်ားက ေျပာလုိကသ္ည။္ ဖိနပ္ခုံ အတြငး္က ခံသည့္ သားေရျပားႏွင့္ တသူညဟ္ု အမ်ားက ေျပာၾကသည။္ အရသာကလညး္ ထုိနည္းလည္းေကာင္းဟု အားလုံးက ေျပာၾကသည။္ ထအိုသားကို ႀကဳိကသ္ေလာက္ ရမည္ဟု ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း မည္သူမွ် မလုိခ်င္း။ ဝါး၍ မရေသာ ထုိပစၥည္းကုိ မညသ္ူ လုိခ်င္မည္နည္း။
ေရခဲမုန္႔ကေလး ပါ၍ ေတာေ္တာသ့ည။္ ေရခဲမုန္႔ကမူ မ်ားလညး္ မ်ားသည၊္ ေကာငး္လညး္ ေကာငး္သည။္ ၁၈ ႏွစ္သား တစေ္ယာက္ အဝစားႏုိင္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ အစားအေသာက္ ေကာင္း မေကာင္းကုိ ဂ႐ုမစုိက္ႏုိင္။ ညစာစားသည့္ ခန္းမထဲသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေတာၿ္ပဟီသုာ သေဘာထားၾကသည။္ ထုိမွ် ညံ့ဖ်င္းေသာ အစားအေသာကက္ို စားရသည့္တုိင္ ဟားဗတသ္႔ို ေရာက္လွ်င္ ေက်နပ္ၿပီ။ သူတုိ႔ အားလးံုေလာကသ္ည္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ ပထမ စြဲလာခဲ့ သေူတြခ်ညး္။ သူတုိ႔ အသတုထ္ဲတြင္ အထကတ္နး္ ေက်ာင္းတုန္းက အဘကဘ္ကတ္ြင္ ဗုိလ္စြဲခဲ့သူ ၂၈၇ ေယာကထ္က္ မနည္း ပါသည။္ တကၠသုိလ္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ဗုိလ္စြဲေအာင္ ႀကဳိးစားမညဟ္ု အားခဲထားၾကသည။္
တကၠသုိလ္သုိ႔ ေရာကသ္ည့္ အခါတြင္ တစေ္ယာက္ အေၾကာငး္ကို တစေ္ယာကအ္လလိုုိ သသိြားၾကသည။္ အျပင္ဘက္ခန္း စားပြဲ တစလ္းံုတြင္ ေရာဗတ္သည္ ေက်ာငး္သား အသစ္မ်ား၏ ေဟာက္သီငး္တြင္ ကပတၸနိ္ ျဖစ္ေအာင္ မသမိသာ မဲစုေနသည္။ အျခား စားပြဲ တစ္လုံး တြင္မူ ေဘာလးံု အလံကုိင္ တစသ္ိုကသ္ည္ စစ္တကၠသုိလ္မ်ားသုိ႔ သာြး၍ သင္တန္းေပးရာတြင္ စားရသည့္ အစားေသာကမ္်ား အေၾကာငး္ကို ေျပာေနၾက၏။ ေဘာလးံုရာသီ စသည္ႏွင့္ သင္တန္းမ်ားသို႔ သာြးေရာက္ သငတ္နး္ ေပးၾကရေတာ့မည္။ ထို သင္တန္းမ်ားတြင္ ေကြ်းသည့္ အစားအေသာက္မွာ အမဲသား ခပ္ညိဳညိဳ ျဖစ္သည့္တုိင္ ဟားဗတ္ တကသၠလို္မာွထကေ္တာ့ မ်ားမ်ား စားရသည္။
က်ယဝ္နး္ေသာ နံရံကပ္ သစ္သားခန္းဆီမ်ား ကာထားသည့္ ညစာစား ခန္းမႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား အသံျဖင့္ အတုအ္တုက္်ကက္်က္ ျဖစ္လ်က္႐ွိ၏။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္႐ုံျဖင့္ အထကတ္နး္ ေက်ာငး္သားကို ခြဲျခားသိႏုိင္သည္။ တကသၠလို္ ေက်ာငး္သားက ရကွတ္လငး္ အေပၚအက်ႌ၊ တကသၠလို္ လည္စည္းျဖင့္ အမ်ားစု ျဖစ္သည္။ ရယသ္၊ံ စကားေျပာသကံလညး္ က်ယသ္ည။္ အမိုာဟာမွ ႐ူပေဗဒ ပါရဂူေလာင္း။ မစ္ဇုိရီမွ ကဗ်ာဆရာေလာင္း။ အတလၱနတ္ာမွ ဝတလ္ံု ႏုိင္ငံေရးသမားေလာင္း။
ဟားဗတ္ တကသၠလိုသ္ည္ အခန္းေဖာ္မ်ားကုိ ေ႐ြးေပးရာတြင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ၿပီးမွ ေ႐ြးေပးသည္။ တကသၠလိုမ္ွ ဉာဏ္ႀကီးရွင္တုိ႔သည္ အတြဲမ်ားကုိ တြဲေပးရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာ အကုန္ခံ စဥ္းစားၾက၏။ မည္မွ် ပင္ပန္းေသာ အလုပ္ေပနည္း။ ေက်ာင္းသားေပါင္း တစ္ေထာင့္တစ္ရာတုိ႔၏ အႀကဳိကက္ုိ တြကခ္်က္ စဥ္းစား။ မည္သူႏွင့္ မညသ္ူ တြဲေပးလွ်င္ ေကာင္းမလဲ။ မည္သူႏွင့္ မညသ္ူ တြဲေပးလွ်င္ အစာမေၾက ဝမ္းေဖာဝမ္းေရာင္ ျဖစ္မလဲ။ တကသၠလို္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ အာဏာပုိင္ထဲမွ တစ္ဦးဦးသည္ ထုိအေၾကာင္းမ်ားကုိ အကုန္သိရ၏။ သုိ႔မဟုတ္ အကနု္ သသိညဟ္ု သဘ႔ူာသာသူ ထင၏္။
ေက်ာငး္သားသစအ္ား ဘယ္လုိလူႏွင့္ တြဲခ်ငး္သလဲဟု ေမး၏။ ေဆးလပိ္ မေသာကတ္တသ္လူား။ အားကစားသမားလား။ အႏုပညာတုိ႔ ဘာတုိ႔မွာ စိတ္ဝင္စား သလား။ တကသၠလို္ ဝင္ခြင့္ရ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ကယို္ ႀကိဳက္သူႏွင့္ တြဲခြငရ့္တတၾ္က၏။ သုိ႔ရာတြင္ ဘယ္သူႏွင့္ တြဲရ တြဲရ အေၾကာငး္မဟတု၊္ ကယုိ္ ဝါသနာပါရာ လုပ္ရလွ်င္ေတာ္ၿပီ ဆုိသည့္ လမူ်ားလညး္ ရွိသည္။
ဥပမာ ဒင္နီ ဆုိပါေတာ့။ သူ႔အဖုိ႔ ဘယ္သူႏွင့္ တြဲရ တြဲရ အေၾကာငး္မဟတု။္ သ႔ူ ေတာင္းဆုိခ်က္မွာ ဂီတ အခန္းေဆာင္ႏွင့္ နီးသည့္ အေဆာင္တစ္ေဆာင္သုိ႔ ပုိ႔ရန္သာ ျဖစ္သည္း။ တျခား ဂတီသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲဖ႔ုိ သူမေတာင္း။ ဂတီသမား ႏွစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစေ္ယာက္ မာနေတြ ခံေနၾကလိမ့္မည္။
ဘာေၾကာင့္မွန္း မသ၊ိ ဒင္နီသည္ ဟလိုဝ္ါသေီဆာငတ္ြင္ အနာဂတဗ္သိကုာ ပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္မည့္ ဝူ ဆုိသည့္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားႏွင့္ အတူေနရသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ သခ်ၤာ ပညာရွင္ ျဖစ္လာမည့္ လွံတံပစ္သမား ဘာနီ ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ သးံုေယာက္ ေမာင္မယ္သစ္တြင္ မိတ္ဆုံပြဲတြင္ အတတူူ ညစာစားေနစဥ္ သူတုိ႔ သးံုေယာကက္ို ဘာေၾကာငမ့္်ား တြဲေပးလကိုသ္နညး္ဟု ဝူကစ၍ ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“ကြ်နေ္တာက္ေတာ့ အေခ်ာင္းေၾကာင့္ ထငတ္ာပဲ” ဟု ဘာနကီ ေျဖသည္။
“ဘာလဲခင္ဗ်ားက အတညေ္ျပာတာလား၊ညစတ္းီ ညစ္ပတ္ ေျပာေနတာလား” ဝူက ေမးသည္။
“ခင္ဗ်ားၾကည့္ေလ၊ ဒင္နီက ဂီတ ဆရာႀကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ၊ ဂီတ ဆရာေတြ လကထ္ဲမာွ ဘာပါတတသ္လဲ၊ အခ်ကျ္ပတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္း ပါတတတ္ယ္ မဟတုလ္ား၊ ကၽြနေ္တာ့္ အေခ်ာင္းကေတာ့ အႀကီးဆံုး၊ ကၽြနေ္တာက္ လွံတံပစ္တဲ့ေကာင္၊ မဟတုဘ္းူလား”
“ဒါျဖင့္ ကၽြနေ္တာက္ေကာ”
“ဗသိကုာေတြက ဘာႏွင့္ ပဆံုြဲသလဲ၊ ခဲတံတုိ႔ ကေလာင္တံတုိ႔ႏွင့္ ဆြဲရတယမ္ဟတုလ္ား၊ သလူညး္ အေခ်ာင္းကုိ သးံုရတာပဲ၊ ဒေီတာ့ အေခ်ာင္း သုံးေခ်ာင္းေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သးံုေယာက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ အတတူူ လာ တြဲမတိယ္ ဆတိုာ ရွင္းၿပီ မဟတုလ္ား”
ခင္ဗ်ားက ကၽြနေ္တာက့္်ေတာ့ အေခ်ာင္း ေသးေသးကပိုဲ ေပးတာကးို ဗ်” ဟု ဝူက ေျပာသည္။
သို႔ျဖင့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဘြဲ႕ႏငွသ္ဘင္ တကမ္ည့္ အသတုထ္ဲတြင္ သူတုိ႔ သးံုေယာကသ္ည္ ပထမဆးံု တြဲျဖစသ္ြားသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ အေပၚယံအားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ ယၾံုကည္ စိတ္ခ်ဟန္ ေပၚသည့္တုိင္ ထုိေန႔ည ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ထမင္းစားပြဲသုိ႔ တကရ္သညက္ုိ မ႐ြံ႕မရဲ ျဖစ္ေနသည္။ တစေ္ယာကထ္ဲ မသြားရဲသလလုိုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႔အခန္းေဖာ္ ဒီဒီကို အေဖာ္ၫႇိမည္ စိတ္ကူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီဒီမွာ သူ အဝတအ္စား မလဲခင္ကတည္းကပင္ ျပန္ေရာက္ေနေလၿပီ။
“ကၽြနေ္တာက္ တတယိ ေရာကတ္ာ၊ ေရခဲမုန္႔ ဆယတ့္စခ္ေုတာင္ စားပစ္ခဲ့တယ္၊ ေကာငး္လကိုတ္ဲ့ ေရခဲမုန္႔ေတြ၊ အေမေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္မွာပဲ”
ထုိေၾကာင့္ ေဂ်ဆန္ တစေ္ယာကတ္ညး္ ထြကလ္ာခဲ့သည။္ စာၾကည့္တုိက္ ေလကွားႀကးီေတြနား ေရာကသ္ည့္ အခါတြင္ မကထ္႐ကို္ ပုိလီတန္ေက်ာင္း ၿပိဳင္ပြဲတုန္းက သူႏွင့္ တင္းနစ္ ႐ုိက္ဖူးသည့္ အသိ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတသြ႔ည။္ အသကိ သ႕ူအား တင္းနစ္တြင္ သ႕ူကို ႐ႈံးခဲ့သူ အျဖစ္ သူႏွင့္ ေနသည့္ အခန္းေဖာ္မ်ားကုိ မတိဆ္ကေ္ပးသည။္
ေဂ်ဆန္သည္ ေပ်ာသ္ာြးကာ သူတုိ႔ႏွင့္ အတူ လုိက္လာခဲ့သည္။ သူတုိ႔ ေျပာသည့္ စကားမ်ားက တင္းနစ္ အေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ ညံ့ဖ်င္းသည့္ အေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေနာက္ ညံ့ဖ်င္းသည့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား အေၾကာင္း…။
No comments:
Post a Comment