မိဘနဲ႔သားသမီးေတြၾကားက ဆက္ဆံေရးသံုးမ်ိဳး

အမွန္ေတာ့ အဲ႔ဒီကေလးမေလးဟာ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေနာက္ဆံုးထေမးတဲ႔ ကေလးမေလးပါ။ဘယ္သူ႔ကို ေမးတာလဲဆိုေတာ့ ဆရာလကၤာရည္ေက်ာ္ကို ေမးတာပါ။ဆရာမ ဂ်ဴ းနဲ႔ ဆရာဦးစိုးလြင္က သားသမီး မရွိတာေၾကာင့္ ခုလိုမ်ိဳး မိဘနဲ႔သားသမီးၾကားက ဆက္ဆံေရးေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ႔အခါ ဆရာကပဲ ေျဖေပးရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သမ႐ိုးက် ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးသြားၾကေပမဲ႔ ဒီကေလးမေလးရဲ႕ေမးခြန္းကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ေတြးစရာေတြ ပါေနခဲ႔ပါတယ္။ေတြးစရာ ပါတယ္လို႔ ဘာလို႔ေျပာရသလဲဆိုရင္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကိုက သူေမးသလိုမ်ိဳး အရင္က တစ္ခါမွ မေတြးခဲ႔ဖူးလို႔ပါပဲ။

သူ႔ရဲ႕ ေမးခြန္းေလးကို မေျပာခင္ မိဘနဲ႔သားသမီးေတြၾကားက ဆက္ဆံေရးကို ကြ်န္မတို႔ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သံုးမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ပထမတစ္မ်ိဳးက မိဘေတြဟာ ကိုယ့္သားသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ လ်ွိဳ႕ဝွက္တတ္ၾကတဲ႔ လ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေလးေတြပါ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ၾကပါတယ္။တစ္နည္းအားျဖင့္ အေဖဆိုရင္ အစ္ကိုလို ၊ အေမဆိုရင္ အစ္မတစ္ေယာက္လို ဆိုပါေတာ့။ေနာက္ဆက္တြဲ ဘယ္လိုဆက္ျဖစ္လဲဆိုတာ မေျပာေသးဘဲ ေနာက္ထပ္ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးကို ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။အဲ႔ဒါကေတာ့ မိဘစကားဆို နားကိုနားေထာင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ပညတ္ခ်က္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာပါ။နားမေထာင္ရင္ နားေထာင္လာေအာင္ စိတ္အပင္ပန္းေပးတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရွိရပါတယ္။အဲ႔ဒီအမ်ိဳးအစားမွာေတာ့ မိဘကို ခ်စ္တဲ႔သားသမီးနဲ႔ မိဘကို မခ်စ္တဲ႔ သားသမီးဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳး ေပၚထြက္လာပါတယ္။အဲ႔ဒါကိုလည္း ဆက္မေျပာဘဲ ေနာက္ဆံုး အမ်ိဳးအစားတစ္မ်ိဳးကို ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။အဲ႔ဒါကေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို ေပးသင့္သေလာက္ ေပးထားျပီး သားသမီးေျပာသမ်ွ လုပ္သမ်ွကို လက္ခံေပးတယ္။ဒါဟာ မွားေနျပီ အေျခအေနမဟန္ဘူးဆိုတာ ျမင္ရင္ သတိေပးလိုက္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ႔ မိဘေတြမ်ိဳးေတြပါပဲ။

ဒါေတြဟာ ကြ်န္မ ေတြ႔ဖူးသမ်ွ မိဘေတြဆိုပါေတာ့။ဒါဆို အဲ႔ဒီေကာင္မေလး ဘာေမးတယ္ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေလးအေၾကာင္းကို ကြ်န္မ အရင္ စခ်င္ပါတယ္။သူေလးရဲ႕ အသက္ဟာ ၁၉ႏွစ္ရွိေနပါျပီ။သူ႔အေမနဲ႔သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းျပီး ပြင့္လင္းတဲ႔ အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္။အေမအေပၚ ပြင့္လင္းတယ္ဆိုတဲ႔ အဓိကအခ်က္ဟာ ကြ်န္မ ခန္႔မွန္းမိသေလာက္ေတာ့ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္လို႔ပါပဲ။ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတဲ႔ လူတိုင္း လြတ္လပ္မႈကို တပ္မက္ၾကပါတယ္။လြတ္လပ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ သူလည္း နည္းလမ္းေလးေတြ ရွာခဲ႔တယ္ ထင္ပါတယ္။ဒါေပမဲ႔ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ လ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္မထားဘဲ အေမကို ပြင္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါေစ၊သူေလးရဲ႕အေမကေတာ့ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျမဲ ခ်ဳပ္ခ်ယ္စျမဲပါပဲ။ဒီေတာ့ သူ စေတြးပါျပီ။ဒီလိုမ်ိဳး ပြင့္လင္းတာကပဲ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ကို ႐ုတ္သိမ္းသြားတာလားဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ဒါဟာ ကြ်န္မ ေျပာခဲ႔တဲ႔ ပထမအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါသြားပါျပီ။

တခ်ိဳ႕မိဘေတြဟာ အားလံုးကို သိေနတဲ႔အတြက္ ေတြးပူတတ္ၾကတာပါ။ဘာမွ မသိထားဘူးဆိုရင္ေတာင္ သားသမီးအေပၚထားတဲ႔ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ကိုယ္ ေအးေဆးေနလို႔ရပါေသးတယ္။ခုက အားလံုးကို သိေနတဲ႔အတြက္ မေကာင္းတာ တစ္ခုခုကို တစ္ဇြတ္ထိုးလုပ္သြားမလားဆိုျပီး စိုးရိမ္တတ္ၾကတာပါ။အဲ့ဒါဟာ သားသမီးေတြအတြက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သလို ျဖစ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ သိပ္ခ်စ္လြန္းတာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။ဒီေနရာမွာ ဆရာျပန္ေျဖတဲ႔ သားသမီးက မိဘေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ႔စိတ္ဆိုတဲ႔အေျဖေလးကို သိပ္သေဘာက်ရပါတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပးျမင္သြားမိလို႔ပါပဲ။ဆရာက သမီးအေမ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သလို သမီးက ေနတာပဲလား ၊ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူးလားလို႔ ႐ုတ္တရက္ ေမးခ်လိုက္တဲ႔အခါ အဲ႔ဒီေကာင္မေလး တဒဂၤေတာ့ ဆြံ႔အသြားပါတယ္။

ဆရာက သူေလးရဲ႕စိတ္ကို ျမင္ျပီးသားမို႔ အဲ႔ဒီေမးခြန္းေမးတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မ အစကေတာ့ နားမလည္ခဲ႔ပါဘူး။အဲ႔ဒါကို ေျပာျပဖို႔အတြက္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားထဲမွာပါတဲ႔ မိဘေတြအေၾကာင္းကို ေျပာရပါလိမ့္မယ္။အဲ႔ဒီအတြက္ အဲ႔ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ ေမးခြန္းေမးထားတဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ဒီလိုပါ ၊သူေမးတာက သူ႔အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲက မိသားစုတစ္စုအေၾကာင္းကို ေျပာျပျပီး ေမးတာပါ။ကြ်န္မ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ အဲ႔ဒီမိသားစုမွာ မိဘေတြရယ္ အစ္မတစ္ေယာက္ရယ္ ရွစ္တန္းတက္ေနတဲ႔ အငယ္ဆံုးေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရယ္ ရွိၾကတယ္ေပါ့။အဲ႔ဒီရွစ္တန္းေကာင္မေလး ရည္းစားထားတာကို မိဘေတြက သိသြားေတာ့ ဘယ္မွမသြားရဘူးဆိုျပီး အိမ္ထဲမွာပဲ ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။အဲ႔ဒီအခါမွာ အဲ႔ဒီေကာင္မေလးဟာ သူ႔ေကာင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကို လက္မွာ ဘရိတ္ဓားနဲ႔ ေရးျပီး အခန္းထဲမွာ ေနခ်င္သလို ေနပါသတဲ႔ေလ။အဲ႔ဒီေတာ့မွ မိဘေတြကလည္း စိတ္ပူျပီး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။

ကြ်န္မ ဒီေလာက္ပဲေျပာျပီး အဓိက ေျပာခ်င္တာကို ဆက္ပါ့မယ္။အဲ႔လိုေတြျဖစ္ရတာဟာ အဲ႔ဒီေကာင္မေလး သူ႔မိဘေတြကို မခ်စ္လို႔ပါ။ဒါဟာ ဥပမာျပျပီး ခုနက ေကာင္မေလးရဲ႕ ေမးခြန္းကို စေျဖတဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ အေျဖအစပါပဲ။ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ႔ ကိစၥျဖစ္ေနပါေစ၊မိဘေတြကိုသာ ခ်စ္ရင္ အလိုလို လက္ခံသြားႏိုင္ပါတယ္။"သမီးဟာ သမီးအေမကို ခ်စ္လို႔ ၊ ဟိုရွစ္တန္းေကာင္မေလးဟာ သူ႔မိဘေတြကို မခ်စ္လို႔ေပါ့"ဆိုတဲ႔စကားက အေတာ္အဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စကားေလးပါ။ဆက္ျပီးေတာ့ ဆရာက ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးေျပာတဲ႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ စကားကိုလည္း ထည့္ေျပာခဲ႔ပါတယ္။ဆရာက သားသမီးေတြကို နည္းနည္းေလး ေလသံမာမာနဲ႔ ေျပာမိတဲ႔အခါ ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးဟာ အဲ႔လိိုမေျပာပါနဲ႔လို႔ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္တဲ႔ေလ။သားသမီးေတြကို ႏူးႏူးည့ံညံံ့ေျပာဆိုျပီး ဆံုးမတာဟာလည္း သားသမီးေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို ယူတာပါပဲလို႔ ေျပာပါတယ္တဲ႔ (သမီး မွတ္မိသေလာက္နဲ႔ သေဘာေပါက္လိုက္တာကို ေရးလိုက္တာပါ ဆရာ)။အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ သားသမီးေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို ရထားရင္ ရင္မကြဲရေတာ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။

သားသမီးေတြကို မခ်စ္ရဘူး မဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္ပါ။ဒါေပမဲ႔ ဇြတ္တရြတ္ မဆန္ပါေစနဲ႔။ကိုယ့္ရဲ႕ ဇြတ္တရြတ္ဆန္မႈကို သားသမီးက မုန္းသြားခဲ႔ရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကသာ ခံစားရမွာပါ။သူတို႔ ကိုယ့္ဘက္ကို ၾကည့္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း ေမးခြန္းေမးတဲ႔ ေကာင္မေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆံုးရံႈးေနပါေစ၊သူ႔အေမကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အႏိုင္ယူမိမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဆရာ့အေျဖေလး နားေထာင္ရင္း ကြ်န္မ ယံုၾကည္သြားမိတယ္။

ေနာက္ဆံုးအမ်ိဳးအစားေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မ သေဘာအက်ဆံုးပဲ။အဲ႔ဒီအမ်ိဳးအစားအေၾကာင္း ေျပာဖို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ႔ဒီေဟာေျပာပြဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ရင္း ေဆြးေႏြးလာတဲ႔ ရန္ကုန္ကေလးေဆး႐ံုအုပ္ အန္တီကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။အန္တီ႔မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္တဲ႔။အားလံုးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလ္ု ဆက္ဆံတယ္။မေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာျပီး ၾကိဳတင္တားျမစ္ထားတယ္။ဥပမာ ရည္းစားထားခ်င္ရင္ ဆယ္တန္းျပီးမွ ထားရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။တကယ္တမ္း အရြယ္ေရာက္လို႔ ရည္းစားထားတဲ႔အခါ အဲ႔ဒီေကာင္ေလးကို အိမ္မွာ ကိုယ္တိုင္လက္ခံျပီး ေကြ်းေမြးတယ္၊စကားေျပာတယ္။အဲ႔ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပတ္သြားျပီဆိုျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ေခၚလာခဲ႔ရင္လည္း အရင္လိုပဲ ေျပာဆို ဆက္ဆံတဲ႔အေၾကာင္းေလးေျပာျပေတာ့ ခန္းမတစ္ခုလံုး တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်သြားခဲ႔ပါတယ္။ရည္းစားထားတာ ထားလို႔ရတယ္။ရည္းစားထားတိုင္း ယူရပါမယ္လို႔ တထစ္ခ် မသတ္မွတ္ထားဘူးတဲ႔ေလ။ေခတ္ဆန္တဲ႔ အေတြးအေခၚေလးကို သေဘာက်စြာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ကိုယ္တိုင္က ေကာင္ေလးကို သေဘာမက်တဲ႔အခါ ျဖစ္ပါ့မလား သမီး အားကိုးရပါ့မလား စဥ္းစားဦးေနာ္ဆိုျပီး အၾကံေလးေတြ ေပးျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပပါေသးတယ္။

အဲ႔ဒီလိုေတြေၾကာင့္ သားသမီးေတြရဲ႕ အခ်စ္ကိုလည္း ရတယ္၊ကိုယ္လည္း အပူအပင္ေတြ မမ်ားဘဲ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏိုင္တယ္၊သားသမီးေတြလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ဘာကိုမွ မေၾကာင့္က်ရဘဲ မစိုးရိမ္ရဘဲ ေၾကာက္ေနစရာမလိုဘဲ ေနသြားႏိုင္တာေပါ့။ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ကြ်န္မသာ မိဘျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ဆံုးအမ်ိဳးအစားထဲမွာပါတဲ႔ မိဘေနရာမွာပဲ ေနမယ္။ခု သားသမီးျဖစ္ေနတဲ႔ ဘဝမွာေတာ့ ကြ်န္မဟာ ၁၉ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ အျဖစ္ခ်င္းက အတူတူ ျဖစ္ေနပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ အဲ႔ဒီေကာင္မေလးလို စိတ္႐ႈပ္မိလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေပါက္ကြဲမိေပမဲ႔ မိဘေတြကိုေတာ့ အခ်စ္ေလ်ာ့မသြားပါဘူးေလ။မိဘနဲ႔သားသမီးၾကား နားလည္မႈရွိတဲ႔ ယံုၾကည္ျခင္းေတြေပးျခင္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကင္းတဲ႔ ဘဝေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေပးအပ္ရယူႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရေစ။

Nwe Nay Chi Htun
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=894528914019189&set=a.183534898451931.42731.100003862650673&type=3&theater