ထုိေန႔သည္ ၁၉၅၄ခု စကတ္ငဘ္ာလ ၂ဝရက္ တနလၤာေန႔ျဖစ္သည္။ ကမာၻေပၚရွိ ဉာဏ္အေကာင္းဆံုး၊ အေတာဆ္းုံေသာ လငူယတ္စေ္ထာင့္ တစ္ရာ ေျခာကဆ္ယ့္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ခန္းမဟု ေခၚေသာ ဝိတရုိယိေခတ္ ဂိုးသစ္ပံုစံ အေဆာကအ္အႀုံကးီထဲတြင္ တန္းစီ ရပ္ေနၾကသည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဟားဗတ္ တကသၠလုိ္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္သို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ မွတ္ပံုတင္ရန္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား အားလးုံသည္ ထင္ရွားသူေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ ေမြးကတညး္က မီးေမာင္းမွ မီးေရာင္ထဲတြင္ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
သတူအ႔ုိထဲတြင္ ဒငန္ယီယ္ ေရာ့ဆီ၊ ေဂ်ဆန္ ဂးီလဗ္တ္၊ သီယိုဒို လင္းဗ႐ိုစ္ႏွင့္ အင္ဒ႐ူး အဲလီေယာ့တို႔လည္း ပါသည။္ သူတို႔ေလးဦးႏွင့္ အျခား ကမာေၻလာကတြင္ ရွိေနေသးသည့္ ပဥၥမေျမာက္ တစ္ဦးတို႔သည္ ဤဝတဳၳ၏ ဇာတ္ေဆာင္မ်ား ျဖစသ္တညး္။
ဒငန္ယီယ္ ေရာဆ့ီ
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝမွ စ၍ ဒင္နီတြင္ တစခ္တုညး္ေသာ ျပင္းျပသည့္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တစခ္သုာ ရွိ၏။ ယင္းမွာ သူ႔အေဖ စိတ္တိုင္းက် ေနရန္ျဖစ္သည္။
သို႔ရာတြင္ တစခ္တုညး္ေသာ စိုးရိမ္မႈသာ ရွိ၏။ ယင္းမွာ သူ႔အေဖ စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ မေနတတ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
သူ႔အေဖ ေဒါကတ္ာ ေရာ့ဆီက သူ႔အား စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ျခင္းမွာ လေုံလာကေ္သာ အေၾကာင္းရွိသည္ဟု သူထငသ္ည။္ သူ႔အစ္ကို ဖရင့္သည္ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ တစ္ခုလံုးတြင္ နာမည္အေက်ာ္ဆံုး ေနာက္တန္း ေဘာသမား။ သကူ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္၊ အားကစား ဆို၍ ဘာမ်ွ ဝါသနာ မပါသူ။ အေဖသည္ ေဘာသမား သားႀကးီကုိ ဂ႐ုစိုက္ေနသည့္အတြက္ သားငယျ္ဖစသ္ည့္ သူ႔အေပၚတြင္ ဂ႐ုစိုက္ခ်ိန္ ေကာင္းေကာင္း မရ။
ဒင္နီသည္ သူ႔အစ္ကို ဖရင့္လို မဟတု။္ အတနး္ထဲတြင္ စာေတာသ္ည။္ အေဖသည္ သူ႔ကို အထငႀ္ကးီဟန္ မျပ။ သူ႔အစ္ကို ဖရင့္သည္ အရပ္ေျခာက္ေပ ႏွစ္လက္မရွိၿပီး သထ႔ူက္ ေခါင္းတစ္လံုးစာေလာက္ ပိုျမင့္သည္။ ေဘာလးုံကြငး္ထဲသ႔ုိ သူ ဆငး္လာလ်ွင္ ပရသိတ္ အေပါင္းက မတမ္တထ္၍ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ လက္ခပုၾ္သဘာ ေပးခံရသူျဖစ္သည္။
ဆံပင္နီနီ၊ မ်က္မွန္လက္လက္ႏွင့္ ဒင္နီသည္ ထိုသို႔ေသာ ၾဘဘာလကခ္ပု္ သံမ်ားႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ ဒင္နီသည္ ထးူျခားသည့္ စႏၵရားသမား တစေ္ယာကျ္ဖစသ္ည။္ သအ႔ူေမကလညး္ ထိုအတိုင္းပင္ေျပာသည္။ ထူးျခားပံုမွာ အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္။
တျခားမိဘမ်ား ဆိုလွ်င္ သူတသ႔ုိားအတြက္ မ်ားစြာ ဂုဏ္ယူၾကေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေဒါကတ္ာ ေရာဆ့ကီား သသ႔ူားငယ္ ပရသိတထ္ဲတြင္ စႏၵရား တီးေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ တစ္ခါမွ် နားေထာင္ေလ့ မရွိ။
ဤတြင္ ဒင္နီသည္ သူ႔အစ္ကိုကို မနာလိုဝန္တို ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒါသထြကသ္ည။္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အမုန္းႀကီး မနုး္လာသည္။ ဖရင့္သည္ နတဘ္ရုားမဟတု။္ သလူုိ ကိုယ္လို လသူား။ တစ္ေန႔တြင္ သအ႔ူေဖသည္ သူ႔ကိုလည္း အသအိမတွ္ ျပဳလာရမည္။
သုိ႔ရာတြင္ ၁၉၅ဝခုႏွစ္၌ တိုက္ေလယာဥ္မွဴး တစ္ဦးျဖစ္သူ ဖရင့္သည္ ကိုရီးယား စစ္ပြဲတြင္ ပစ္ခ်ခံရသည္။ ဒင္နီ၏ မနာလို ဝန္တိုမႈသည္ ေပ်ာကသ္ာြး၏။ သူ႔အစ္ကိုအေပၚတြင္ မုန္းခဲ့မိသည့္အတြက္ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သေံဝဂရသည္။ သူ႔တြင္လည္း တာဝန္ရွိသည္ဟု သထူငသ္ည။္ သသူည္ သူ႔အစ္ကို ေသေအာင္ ဆုေတာင္းခဲ့မိသည့္ႏွယ္။
ေက်ာင္း အားကစားကြငး္ႀကးီကုိ ဖရင့္အမည္သို႔ ဂုဏ္ျပဳ၍ အမည္ေျပာင္းသည့္ အခမ္းအနား၌ သအ႔ူေဖသည္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုသည္။ ဒင္နီသည္ သူ ခ်စ္သည့္ အေဖကို ဝမ္းပန္းတနည္းျဖင့္ ၾကည့္၏။ အေဖ ႏွစ္သိမ့္မႈရေအာင္ သႀူကဳိးစားမညဟ္ု ဆံုးျဖတ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔အေဖ ေက်နပ္ေအာင္ သူ မည္သို႔ လုပ္ရမည္နည္း။
သအ႔ူေဖသည္ ဒင္နီစႏၵရားက်င့္သံကို ၾကားလ်ွင္ စိတ္ဆိုးသည္။ သြားဆရာဝန္ တစေ္ယာက္ျဖစ္ေသာ ေဒါကတ္ာ ေရာ့ဆီအဖို႔ လြန္မ်ား တဒီးဒီး ျမည္သံေၾကာင့္ နာၿငီးလွၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါကတ္ာ ေရာဆ့သီည္ သသ႔ူားငယ္ စႏၵာရားက်င့္ရန္ ေျမတိုက္ခန္းထဲတြင္ ေဖာ့ေတြ တပထ္ားသည့္ အလံုခန္းတစ္ခန္း ေဆာကေ္ပးသည။္
အေဖသည္ သူ႔ကိုအလိုလိုက္သည့္ အေနျဖင့္ ထိုအခန္းကို ေဆာက္ေပးျခင္း မဟတုေ္ၾကာငး္ ဒင္နီသိသည္။ အေဖသည္ သူ႔ကို ျမင္လည္း မျမင္ခ်င္၊ သလ႔ူကသ္ကံုိ ၾကားလညး္ မၾကားခ်င္ေသာေၾကာင့္ အလံုခန္း ေဆာက္ေပးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
သို႔တိုင္ေအာင္ ဒင္နီသည္ သူ႔အေဖ အခ်စ္ကို ခံခ်င္သည္။ ထိုသုိ႔ အခ်စ္ခံရေအာင္လည္း ႀကဳိးစားမညဟ္ု ပိုင္းျဖတ္သည္။ အေဖသည္ အားကစားကုိ ဝါသနာပါသျူဖစသ္ညအ့္တြက္ အားကစားေလ့က်င့္ခန္း တစ္ခု လုပ္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္သည္။
သအ႔ူသကအ္႐ြယတ္ြင္ အေကာင္းဆံုး အားကစားနည္းမ်ားမွာ အေျပးေလ့က်င့္ သည့္ ေလ့က်င့္ခန္း တစခ္တုညး္သာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒင္နီသည္ အေျပးအားကစား ဆရာတစဥ္းီထသံြား၍ နည္းနာ ယသူည။္
ယခုဆိုလွ်င္ ဒင္နီသည္ မနက္ ေျခာက္နာရီ အိပ္ရာထ၊ အဝတအ္စားလဲ၊ အိမ္မွ ထြကလ္ာ၍ အေျပး ေလ့က်င့္သည္။ ေျပးစတြင္ ေျခေထာက္ေတြ နာေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ႀကိတ္မွိတ္ခံ၏ သူအေျပး က်င့္ေၾကာင္းလည္း မည္သူ႔ကိုမွ် မေျပာ။ သူ ထူးခၽြန္မွ အေဖ့ကို ျပလုိက္ဦးမည္ဟု အားခဲသည။္
ေႏြဦးေပါက္ ရာသီ ပထမမဆံုးရက္တြင္ အေျပးဆရာက သ႔ူ အဖသ႔ဲြားမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို စမ္းသပ္ရန္ တစ္မိုင္ အေျပးခိုင္းသည္။ တာ ေလးပံု သံုးပံု အထိ ဒင္နီသည္ က်င့္သားရၿပီး အေျပးသမားမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ႏိုင္သည္။
ထိုစဥ္ သူ႔အာေခါင္ေတြ ေျခာကလ္ာကာ ရင္ထဲတြင္ မီးစႀကီး ထးိုထားသလုိ ပလူာသည။္ ေျခကလညး္ ေလးလာ၏။ ကြင္းလင္ေကာင္မွ ရပ္ၾကည့္ေနသည့္ ဆရာက “ဒင္နီ ဆကေ္ျပး ဆကေ္ျပး၊ မရပ္ႏွင့္”ဟု လွမ္းေအာ္သည္။
ဒင္နီသည္ အေဖ အထင္ေသးခံရမည္ စိုးသျဖင့္ ေနာကဆ္းုံတာ တစ္စိတ္ကို ေျခကုန္သုတ္သည္။ ပန္းဝင္သည္ႏွင့္ ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ပစ္လွဲခ်လိုက္၏။ အသကက္ုိ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွဴႏိုင္။ ဆရာက စံခ်ိန္နာရီကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။
“မဆိုးဘူးေဟ့၊ ငါေတာင္ အၾံ့သသြားတယ၊္ ငါးမိနစ္ ေလးဆ့ယရ္စွ္ စကၠန္႔ႏွင့္ ရတယ၊္ ဆကက္်ငရ့္င္ ဒထီက္ ျမန္မယ္၊ အမွန္ကေတာ့ တုိ႔ပြဲေတြမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ႏွင့္ ဝင္ႏိုင္ရင္ စံခ်ိန္က်ဳိးေနၿပီ၊ သာြး အားကစား႐သံုာြးၿပးီ ဝတ္စံုႏွင့္ ဖိနပ္ ထတုခ္်ည္”
သ႔ူ ပန္းတိုင္ ေရာကခ္ါနးီသညအ့္တြက္ ဒင္နီသည္ ညေန စႏၵရားက်င့္သည့္ အခ်ိန္ကိုပင္ ရပထ္ားကာ အေျပးက်င့္သည္။ ႏွစ္ဖာလံုး ကြငး္ကုိ ဆယခ္ါ ဆယင့္ါးခါေလာက္ ပတ္က်င့္သည္။ တစပ္တ္ ေျပးၿပီးတိုင္း ေမာလုိက္သည္မွာ ဆဖုိြယ္ မရွိ။
သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသညအ့္ခါ သူ႔ႀကိဳးစားမႈကို ဆခု်သည့္ အေနျဖင့္ အေျပးဆရာက ဗယလ္ီ အထက္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ ၿပိဳင္သည့္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲတြင္ သံုးမိုင္ တာေဝးသမား အျဖစ္ ေ႐ြးသည္။
ဒင္နီသည္ ထညုိတြင္ သူ႔အေဖကို ေျပာျပ၏။ ဒင္နီက သူ ႐ႈံးႏိုင္သည္ဟု ေျပာသည့္တိုင္ ေဒါကတ္ာ ေရာ့ဆီက ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ၿပိဳင္ရန္ တုိက္တြန္းသည။္
ထုိ စေနေန႔ ညေနတြင္ ဒင္နီသည္ သ႔ူ ကေလးဘဝတြင္ အေပ်ာ္ဆံုး သံုးမိနစ္ကို ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရ၏။
တာ အထြကတ္ြက္ သူတို႔တစ္ေတြ တန္းစီၿပီး တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ တာလတႊမ္ည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနစဥ္ ဒင္နီသည္ ေရွ႕ဆံုးတန္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ အေဖႏွင့္ အေမကို ျမင္ရသည္။
“လေူလး၊ အားကနု္ ေျပးလိုက္စမ္း၊ ေရာ့ဆီမ်ဳိး အေၾကာငး္ကုိ သိေအာင္ ျပလိုက္စမ္း”ဟု အေဖက အားပါတရ ေျပာသည္။
ထိုစကားမ်ားေၾကာင့္ ဒင္နီ အားတကသ္ြားသည။္ မွန္မွန္ ေျပးဖို႔ သတေိပး ေနသည့္ အေျပးဆရာ၏ စကားမ်ားကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မၾကားလကုိ။္ အခ်က္ေပး ေသနတ္ ေဖာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ဒင္နီသည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ထြကလ္ာကာ တစ္အုပ္လံုးကို ေနာက္တြင္ အျပတအ္သတ္ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္။
သသ႔ူားသည္ အေျပး ခ်န္ပီယံဟု သူ႔အေဖ ထင္ေနသည္။
အေျပးဆရာကမူ တာထြကတ္ြင္ သညေ္လာက္ ျပတ္ေအာင္ ေျပးရမလားဟု စိတ္ဆိုးသည္။
တစပ္တ္ ေျပးၿပီး၍ အေဖတို႔ စင္ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သတ႔ူစသ္ကတ္ြင္ တစ္ခါမွ် မျမင္ရသည့္ အရာကုိ သူျမင္ရ၏။ အေဖ၏ ဂုဏ္ယူ ဝငႂ့္ကြားေသာ အၿပံဳးျဖစ္သည္။
“ေဟ့ ဒင္နီ၊ ၁၇စကၠန္႔ပဲ ရေိွသးတယက္ြ၊ သပိ္ ျမန္ေနတယ္၊ ျမန္လြန္းေနတယ္”ဟု ဆရာက ေအာ္သည္။
“ေျပးကြ၊ ေျပး”ဟု အေဖက ေအာ၏္။
အေဖႏွင့္အေမတို႔ အားေပးေနသျဖင့္ ဒင္နီသည္ ေနာက္ ကကုိေ္လးရာတြငလ္ညး္ ေရွ႕က ေျပးေန၏။
တာ တစ္ဝက္ က်ဳးိသည့္ အခ်နိအ္ထိ အေရွ႕က ေျပးေနဆဲ။ သို႔ရာတြင္ အဆုတ္မ်ားမွာ ေပါကက္ြဲေတာမ့တက္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေနာက္ တစေ္ကြ႕သ႔ုိ အေရာက္တြင္
ေအာက္စီဂ်င္ မရေတာ့။ အားကစားသမားတ႔ို ေျပာေလ့ရွိသည့္ အေမာဆို႔ျခင္း မ်ဳိးျဖင့္ လဲက် ေသသြားေတာ့မည္ဟုပင္ ထငသ္ည။္
ေနာက္က လသူည္ သေ႔ူဘးမွ ျဖတက္ာ သူ႔ကို ေက်ာတ္ကသ္ြား၏။ “ေဟ့ ဒင္နီ၊ ေျပးစမ္းပါ၊ ဇြဲ မရွိဘူးလား”ဟု ေအာ္ေနေသာ အေဖ့ အသကံုိ ၾကားေနရသည္။
သူ ပန္းဝငသ္ြားသည့္ အခါတြင္ လကခ္ပု္ တးီၾက၏။ ႐ႈံးေသာ္လည္း ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ေျပးႏုိင္သည့္ အ႐ႈံးသမား တစေ္ယာကက္ုိ အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္ လကခ္ပုသ္မံ်ားသာ ျဖစ္သည္။
အားကနု္ မူးေဝလ်က္ရွိရာမွ စင္ျမင့္ဆီသို႔ သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ အေမက အားေပးသည့္ အေနျဖင့္ ၿပဳံးလ်က။္ အေဖ့ကိုမူ မျမင္ရေတာ့။ အိပ္မက္ဆိုးႀကီး တစ္ခုကို မက္ေနရသည္ႏွင့္ အတတူ။ူ
အေျပးဆရာကမူ ေက်နပ္သည္။
“မင္းေလာက္ ဇြဲေကာငး္တဲ့ ေကာင္မ်ဳိး ငါ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး၊ ငါးမိနစ္ ဆယ့္ငါးစကၠန္႔ႏွင့္ ရခဲ့သားပဲ၊ အလားအလာ ရပိွါတယ္”
“ေျပးလမ္းေပၚမွာေတာ့ အလားအလာ မရွိေတာ့ဘူး ဆရာ၊ ကၽြနေ္တာ္ ရပ္ေတာ့မယ္”
သူ စိတ္ပ်က္သည္။ သႀူကဳိးစားသမ်ွသည္ အရာမထင္။ ပို၍ပင္ ဆးုိလာ ေသးသည။္ သူ ႐ႈံးခဲ့ရသည့္ ေနရာသည္ သူ႔အစ္ကိုကို ဂုဏ္ျပဳ၍ အမည္ေပး ထားသည့္ ဖရင့္ ေရာ့ဆီ အားကစားကငြ။္
ဒင္နီသည္ ရွက္ရွက္ျဖင့္ သူ႔ဘဝေဟာငး္ကုိ ျပန္ေရာက္လာ၏။ စႏၵရား ခလတုမ္်ားသည္ သူ႔အဖို႔ စတိပ္်က္ အားငယ္ျခင္း ဟူသမွ်တို႔မွ ထြကေ္ပါက။္ တျခားဘာကုိမွ် စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ စႏၵရားကို ေန႔ေရာ ညပါ က်င့္သည္။
အသက္ ေျခာက္ႏွစ္သား ကတညး္က သူ စႏၵရား သင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴႏွင့္ စႏၵရား ဆရာမႀကးီက ဒင္နီသည္ သင္႐ိုးကုန္ၿပီ၊ သဘူာမ်ွ မသင္ႏိုင္ေတာ့ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာသည္။ သသ႔ူားကုိ ဆန္အိန္ဂ်ယ္လို ေကာလိပ္တြင္ ဂတီဆရာ လုပ္ေနသည့္ ဗီယင္နာမွ စႏၵရားဆရာ ဂူစတပ္ လင္ေဒါ ထံသို႔ ပို႔ပါဟု အၾကေံပးသည။္
ဆရာႀကးီက ဒင္နီ၏ လကသ္ကံုိ နားေထာင္ၿပီး သေဘာက်သြားကာ သူ႔တပည့္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္၏။
“ဆရာႀကးီက ေျပာတယ၊္ ကေလးက အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ေတာတ္ယတ္၊ဲ့ ဒီပညာႏွင့္ အသက္ေမြးရင္ေတာင္ ျဖစတ္ယတ္ဲ့” ဟု အေမက အေဖ့ကို ေျပာျပသည္။
“ဟတုလ္ား” ဟု အေဖက တစ္ခြန္းတည္း ေျပာသည္။ ထိုမွအပ မည္သည့္ ထင္ျမင္ခ်က္ကိုမွ် မေပး။
စႏၵရား ဆရာႀကးီေဒါကတ္ာ လငေ္ဒါသည္ စညး္ကမး္ႀကးီသူ ျဖစ္သည့္တိုင္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔သည္။ သူ႔အဖို႔ ဒင္နီသည္ စံျပ တပည့္တစ္ဦး။ ပါရမီ ရွိ႐ုံမွ်မက ႀကဳိးစားလညး္ ႀကဳိးစားသည။္ ဆရာႀကးီက ဇာနီ၏ တီးလံုးကို တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္နာရီ က်င့္ရန္ေျပာေသာ္လည္း ဒင္နီသည္ သံုးေလးနာရီ က်င့္သည္။
“ကၽြနေ္တာလ့္က္ တးုိတကလ္ာရဲ႕လား ဆရာႀကးီ” ဟု ဒင္နီက မရဲတရဲေမးသည္။
“တးိုတကတ္ာေပါက့ြ ဒေီလာကလ္ညး္ မႀကိဳးစားပါႏွင့္၊ အသက္ ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရေိွသးတာ၊ အျပင္ကေလး ဘာေလးထြကၿ္ပးီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလည္း ေနပါဦး”
သို႔ရာတြင္ ဒင္နီတြင္ အခ်ိန္မရွိ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆိုသည့္ ကိစၥမ်ားကိုလည္း သနူားမလည။္ ျမန္ျမန္ ေတာ္ခ်င္သည္။ ေက်ာငး္တကသ္ည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ အိပ္ခ်ိန္မွ လြဲလ်ွင္ စႏၵရားခံုတြင္ အခ်ိန္ကုန္သည္။
အေဖသည္ သသ႔ူား၏ အေပါင္းအသင္း မဆံ့ပံုကို သတိမျပဳမိဘဲေနသည္ မဟတု။္ ထအုိခါတြင္ သူစိတ္ဆိုးသည္။
“ေဟ့ အေမႀကီး၊ မင္းသား ဒလီေုိနတာဟာ မေကာငး္ဘးူကြ၊ ဒီထဲမွာ အခ်ိန္ ကနုလ္ြနး္တယ၊္ ဒိျပင္ ေနရာေတြမွာ ည့ံတုိင္း ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေအာင္ လပုေ္နသလား မသဘိးူ။ သူ႔အ႐ြယ္မွာ ပိုးတာ ပန္းတာတုိ႔ ဘာတ႔ုိ ရွိဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့၊ အႀကးီေကာင္ ဖရင့္ဆိုရင္ ဒီအ႐ြယ္မွာ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနၿပီ”
သူ႔လို အေဖက ေမြးသည့္ သားမ်ဳးိသည္ အႏုပညာကို ထိုမွ်လိုက္စားေနလွ်င္ ေယာက်္ား မပီသရာ ေရာက္ေတာ့မည္ဟု ေတြးမိတုိင္း စိတ္ဆင္းရဲရသည္။
အေမကမူ သားအဖႏစွေ္ယာကက္ုိ ထထ႔ုိက္ ရင္းႏွီးလာေစခ်င္သည္။ သို႔ ရင္းႏွီးလာလွ်င္ အေဖ၏ အထငေ္သးစတိသ္ည္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ဟု ယဆူသည။္
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ညစာ စားၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ အေမသည္ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့ကာ ေရွာင္ေပးသည္။ သူတို႔ သားအဖ စကား ေျပာၾကပေစေပါ့။
ဒင္နီႏွင့္ စကားေျပာရသည္ကို သူ သေဘာမက်။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ စိတ္တိုေနသည္။
“ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
“ေျပတာလညး္ ေျပပါတယ္၊ မေျပတာလည္း ရပိွါတယ္”
ဒင္နီသည္လည္း သူ႔အေဖကဲ့သို႔ပင္ ကသကိေအာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အေဖသည္ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ စစ္သား တစေ္ယာကလ္ုိ မိုင္းေတြ ျမႇဳပ္ထားသည့္ ကြငး္ကုိ တက္နင္းမိမည္ကို စိုးရိမ္ေနသည္။
“ဘာေတြ အဆင္မေျပတာလဲ”
“ဘေက်ာငး္က သငူယခ္်ငး္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လုိ႔ ထင္ေနၾကတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ဂတီသမား ဆတုိာ ကၽြန္ေတာ့္လိုခ်ည္းပါပဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္လိုဆိုတာ ဘယလ္လုိဲကြ”
ေဒါကတ္ာ ေရာ့ဆီ ေခၽြးျပန္စ ျပဳလာသည။္
“ေၾသာ္ … ဂီတထဲမွာပဲ နစ္ ျမႇဳပ္ေနၾကတာေပါ့၊ ကၽြနေ္တာလ္ညး္ ဒီအတိုင္းပါပဲ၊ ဂတီဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ျဖစ္ခ်င္တယ္ အေဖ”
ေဒါကတ္ာ ေရာ့ဆီက မည္သို႔ ျပန္ေျပာရမည္ မသ။ိ တတိဆ္တိေ္နသည။္
“ေအး၊ မင္းဟာ ငါသ့ားဆတုိာ သတထိားပါ”
အေဖက တစ္ခြန္းသာ ေျပာသည္။ သသ႔ူားကုိ ခ်စ္ေၾကာင္းကို ေျပာင္ေျပာင္မေျပာဘဲ သြယ္ဝိုက္ ေျပာသည့္စကား။
“ဟတု္ကဲ့ ကၽြနေ္တာ္ စႏၵရား သြားက်င့္လုိက္ဦးမယ္”
ဒင္နီထြက္သြားသည့္အခါ၌ ေဒါကတ္ာေရာဆ့သီည္ အရကတ္စခ္ြကက္ုိ ငွဲ႔သည္။ အငး္ ေတာေ္သးတာေပါေ့လဟု သေူတြးသည။္ အျခားအရာမ်ားကုိ ဝါသနာပါမည့္ အတတူူ ဂတီကုိ ဝါသနာပါသညက္ ပိုေကာင္းသည္။
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဒင္နသီည္ ေက်ာင္းက တးီဝိုင္းမ်ားတြင္ တစက္ယုိေ္တာ္ စႏၵရားတီးျပ၏။ ဆရာႀကးီ၏ လမ္းၫႊန္းခ်က္ျဖင့္ ဗရမ္း၏ ခကခ္ဲလေွသာ ဒုတိယ စႏၵရား ကြန္ရွာတိုကို တးီျပသည။္ ႐ထံုဲတြင္ သမ႔ူဘိေတြ အပါအဝင္ ပရသိတေ္တြ အျပည့္။
မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာျဖင့္ စင္ေပၚသို႔ တကလ္ာသည့္ အခါတြင္ စူးေနေသာ မီးေမာင္းမွ အေရာင္ကို ျမင္ရသည္။ မ်က္မွန္ တပထ္ားေသာ သ႔ူ မ်ကလ္းုံမ်ားသည္ ဘာကိုမွ် မျမင္ရ။ စႏၵရားနားသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ သသူည္ သြကခ္်ပါဒ လိုက္သူလို ျဖစ္ေနသည္။
ဆရာႀကးီက သူ႔အနားသို႔ ေလ်ွာကလ္ာကာ
“ဘာမွ မစိုးရိမ္ႏွင့္၊ အဆငသ္င့္ လပုထ္ား”
ဒင္နီ၏ အေၾကာကသ္ည္ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာကသ္ာြး၏။
လက္ခုပ္သံမ်ားက မစဲႏိုင္။
ဦးၫြတ္၍ သ႔ူ ဆရာႀကးီကုိ လကဆ္ြဲႏတႈဆ္ကလ္ကုိသ္ည့္ အခါ ဆရာႀကးီ၏ မ်ကလ္းုံတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနသညက္ုိ ျမင္ရသည္။
ဆရာႀကးီက သူ႔တပည့္ကို ေပြ႔ဖက္ ႏတႈဆ္က၏္။
“ဒီေန႔ ညကေတာ့ ငါသ့ားအတြက္ အေဖ ဂဏုယ္တူယက္ြာ”
မဘိ၏ အခ်စ္ကို မြတသ္ပိ္ ေတာင့္တခဲ့သည့္ သားတစေ္ယာက္ အဖို႔ ထစုိကားမ်ားသည္ ပီတိႀကီးစြာ ျဖစ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထညုိကမူ ဒင္နီသည္ ခံစားမႈ အသစ္တစ္ခုျဖင့္ ယစ္မူးေနသည္။ ထိုခံစားမႈသစ္သည္ ပရသိတ၏္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမူ။
အထကတ္နး္ေက်ာငး္သ႔ုိ ေရာကက္တညး္က ဒင္နီသည္ ဟားဗတတ္ကသၠလုိသ္႔ုိ သြားခ်င္ေနသည။္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ဆရာ ေကာရ္ယ္ သြန္ပဆန္၏ အဆိုပညာကို သင္ရမည္။ အတးီဆရာ ေဝၚလတာ ပစၥတန္၏ အတးီပညာကုိ သင္ရမည္။ ထုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္သာလွ်င္ အထကတ္နး္တြင္ သင္ခဲ့ရသည့္ သိပၸံ၊ သခၤ်ာႏွင့္ ျပည္သူ႔နီတိတို႔ကို သူ ေအာင့္အည္း သင္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အေဖကမူ သ႔ူသားကုိ ပရင့္စတန္ တကၠသိုလ္သို႔ ထားခ်ငသ္ည။္ ပရင့္စတန္မွ ဖစ္ဇ္ဂ်ရယ္တို႔လို စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ေတြ ထြကသ္ည။္ သား အႀကးီတနုး္ကလညး္ ပရင့္စတန္တြင္ မထားလိုက္ခဲ့ရ။
သို႔ရာတြင္ ဒင္နီက သစ႔ူကားကုိ နားမဝင္။ ေနာကဆ္းုံတြင္ အေဖသည္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္၏။
“ဒီေကာင္ကို ေျပာလုိ႔ရမွာ မဟတုပ္ါဘးူ။ သူ ႀကဳိကတ္ဲ့ ေနရာမွာပဲ ေနပေလ့ေစေတာ့”ဟု အေဖကေျပာသည္။
သုိ႔ရာတြင္ အေဖ၏ သေဘာထားကုိ ေျပာင္းလဲေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုေပၚလာ၏။ ၁၉၅၄ခုႏွစ္တြင္ အယသူးီသည့္ အထကလ္တႊေ္တာ္ အမတ္ မကာၠသးီက “ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔ ခိုလံႈရာ ဟားဗတတ္ကသၠလုိ္” ကုိ မဲလာခသဲ့ည။္ အခ်ဳိ႕ေသာ ပါေမာကမၡ်ားက မကာၠသးီ၏ ေပၚလစီကို လကမ္ခၾံက။
ေခါင္းမာသည့္ ဟားဗတတ္ကသၠလုိ္ အဓိပတိ ေဒါကတ္ာ မေူဆကလညး္ ထိုပါေမာကၡမ်ားကို ထုတ္ပစ္ရန္ ျငင္းဆန္သည္။
“ဒီမွာ ငါသ့ား၊ မင္းအစ္ကို ဖရင့္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒရဲ႕ အႏၲရာယက္ုိ တုိက္ရင္း က်ဆးုံသြားခရဲ့တယ၊္ ဒေီတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ တကသၠလုိက္ုိ မင္း ဘာေၾကာင့္ သာြးရမာွလဲ”
ဒင္နီက ဘာမွ မေျပာ။ ဂတီသည္ ႏိုင္ငံေရး မဟတု။္ ထို႔ေၾကာင့္ သအ႔ူတြက္ ဘာမ်ွ ေျပာစရာ မရွိ။
သားနအဲ႔ဖသည္ သေဘာထားကြဲသည့္ ၾကားတြင္ အေမသည္ ၾကားေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အခက္အခဲကို ဖြင့္၍ တုိင္ပင္ရမည့္သူ ဆို၍ ဆရာႀကးီလငေ္ဒါ တစေ္ယာက္သာ ရွိေတာ့သည္။
ဆရာႀကးီသည္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္၏။ သို႔ရာတြင္ တစခ္်ကေ္တာ့ ဝန္ခံသည္။
“ဆရာႀကးီေတာ့ မကာၠသးီဆတုိဲ့ လကူုိ ေၾကာကတ္ယက္ြာ၊ ဟစတ္လာ တကခ္ါစတနုး္က ဂ်ာမန္မွာလည္း ဒီလုိပဲ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ” ဟု ေျပာသည္။
ဆရာႀကးီလငေ္ဒါသည္ စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္ စကားကျုိဖတ၏္။ သ႔ူ မွတ္ဉာဏထ္ဲတြင္ ဒဏ္ရာ ဒဏခ္်ကမ္်ားသည္ မေပ်ာက္ၾကေသး။ ထို႔ေနာက္ တိုးတိတ္စြာျဖင့္
“ဒီမွာ ငါ့တပည့္၊ တစ္တိုင္းျပည္လံုးဟာ ထတိလ္နေ႔္နၾကတယ၊္ မကာၠသးီဟာ ဟားဗတတ္ကသၠလုိက္ုိ အမိန္႔ေပး ႏိုင္တယ္လို႔ ထငေ္နတယ၊္ ဘယသ္က႔ူုိ ထုတ္ပစ္ရမယ္၊ ဘယ္ဝါ့ကို ထုတ္ပစ္ရမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္၊ တကသၠလုိ္ အဓပိတဟိာ သပိသ္တိၱ ေကာငး္တယ၊္ ဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ဆရာႀကးီ ခ်းီက်ဴးပါတယက္ြာ”
“ဆရာႀကးီက ဘယလ္ုိ ခ်ီးက်ဴးမွာပါလဲ”
“သူတို႔ ေက်ာငး္ကုိ မင္းကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ပို႔လိုက္မွာေပါ့”
ဆရာႀကးီက ထကျ္မကသ္ည့္ သတူပည့္ အနားသို႔ ကပ၍္ ခပ္တုိးတိုး ေျပာသည္။
ေမလေက်ာင္းဖြင့္ရက္သို႔ ေရာကလ္ာသည။္ တကသၠလုိမ္်ားမွ မိမိတို႔ တကသၠလုိမ္်ားကုိ တကရ္န္ ဖတိေ္ခၚၾကသည။္ ပရင့္စတန္၊ ဟားဗတ၊္ ေယးလ၊္ စတင္းဖို႔ တကသၠလုိ။္ တကသၠလုိမ္်ား အားလးုံကပင္ ဒင္နီကို လိုခ်င္ၾကသည္။ ေဒါကတ္ာေရာဆ့သီည္ ထိုစာမ်ားကို ၾကည့္၍ ေက်နပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သသ႔ူား ေက်ာင္းအေ႐ြး မ်ားမည္ကိုမူ သူစိုးရိမ္သည္။
ထသုိတီငး္ပတ္ အကနုတ္ြင္ အေဖက အေရးႀကးီသည့္ ေမးခြန္းကို ေမး၏။ မည္သည့္ တကၠသိုလ္သို႔ တက္မည္နည္း။
“ကၽြနေ္တာ္ ဟားဗတက္ပုိဲ သြားခ်ငတ္ယ္ ေဖေဖ”
တစ္ခန္းလံုး တတိဆ္တိသ္ြား၏။
ယခုအခ်ိန္အထိ ဒင္နီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို မစြန္႔ေသး။ သူ တကယ္သြားခ်င္ ေနတယဆ္လုိ်ွင္ အေဖသည္ အေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္သည္။
သို႔ရာတြင္ အေဖသည္ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးလို မာေက်ာသည။္
“ဒီမွာ ငါသ့ား တုိ႔တိုင္းျပည္ဟာ လြတလ္ပတ္ဲ့ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္၊ ဘယ္ တကၠသိုလ္ကိုပဲ သြားခ်င္ သြားခ်င္ သြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာလည္း လြတလ္ပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခြင့္ ရွိတယ္၊ ဒေီတာ့ မငး္ဘာသာ မင္း လြတလ္ြတ္ လပလ္ပ္ ႀကဳိကသ္လုိ ဆံုးျဖတ္ပါ။ မင္းမွာ လြတလ္ပစ္ြာ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ရတိွယ္ ဆတုိာ မင္း ေျပာၿပီးၿပီ”
သူ႔အေဖ သေဘာက်ေအာင္ ဆိုလွ်င္ သ႔ူ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္။
ယခုမူ သသူည္ အေဖ၏ အႀကဳိကက္ုိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ေနာင္တြင္လည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
“ဒါေတာ့ ေဖေဖ့သေဘာေပါ့”
သအ႔ူသသံည္ ကြဲအကေ္နသည။္
ေနာက္ထပ္စကား တစ္ခြန္းမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွ သူ ထြကလ္ာခသဲ့ည။္ တခံါးထထူႀူကးီ ေနာက္မွ စားပြဲကုိ လကသ္းီျဖင့္ ထုေနေသာ အသကံၾုိကားရ၏။
သို႔တိုင္ သ႔ူ စတိထ္ဲတြငမ္ူ လြတလ္ပေ္နသည။္
No comments:
Post a Comment