က်မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ 1988 ဇြန္ 21

က်မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ 1988 ဇြန္ 21 အပိုုင္း(၁)

1988 March 13 RIT( Rangoon Institute of Technology) ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရပ္သားေတြ ရဲ႔ သာမန္ရန္ပြဲကေန အစျပဳခဲ့တဲ့ ကိစၥကိုု ဦးေန၀င္းအစိုုးရ က ရက္ရက္ စက္စက္ ႏွိမ္နင္းလိုုက္တယ္ လုုိ႔ သတင္းစကားၾကားခဲ့ရပီး က်မရဲ႔ ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ ရက္ေတြ ကုုန္ဆံုုးခဲ့ပါတယ္။ ထိပ္လန္႔ဖြယ္ မတ္လ ရဲ႔ ေက်ာင္းသား ေသြးေျမ က်မႈ ဟာ အဌမတန္းကိုုေျဖဆိုုခဲ့တဲ့ က်မအတြက္ အတြက္ေတာ့ အစိုုးရဟာ ေက်ာင္းသား ေတြ ကိုု သတ္တယ္၊ ရက္စက္လိုုက္ၾကတာ လိုု႔ ဆိုုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ေလး တစ္ခုနဲ႔ မတရားဘူးဆိုုတဲ့ အေတြး တစ္ခုု ကိုု ရရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအေတြးေတြ ကိုု ေငြစကၠဴ ေတြ မသံုုးရ ေတာ့ဘူး လိုု႔ေၾကျငာခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်မရဲ႔ မိသားစုုမွာ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ျဖစ္ေနျခင္းကပါလာရာက္ဆက္စပ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ႏိုုင္ငံေရးကိုု ခပ္ကင္းကင္း ေနတတ္တဲ့ သာမန္မိသားစုုအတြင္းမွာေတာ့ ဆိုုရွယ္လစ္ အစိုုးရနဲ႔ ပတ္သက္ပီး တိုုးတိုုး တိတ္တိတ္ ညီးတြားသံေတြကေတာ့ ရိွေနတာ အဲဒီေခတ္က ထံုုးစံပါ။ ဘယ္သူမွ အစိုုးရကိုု လူျမင္ကြင္း မွာ ျပစ္တင္တာကိုု မေတြ႔ဘူးပါဘူး။ လုူငယ္ေတြ ၊ လူလတ္ပိုုင္းေတြ စုရပ္ျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္လိုုေနရာမ်ိဴးေတြမွာလဲ အစိုုးရ ကိုု ေ၀ဖန္သံေတြ မၾကားရပါႏိုုင္ပါ။ က်မရဲ႔ မိဘေတြကေတာ့ အဖိုုၾကီးဘာေတြ လုုပ္ဦးမွာလဲ ။ အဖိုုးၾကီးေတာ့ တခုုခုု လုုပ္ဦးမွာဘဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ့ေထာင္ထဲကထြက္ လာႏိုုင္ရင္ေတာင္မွ ဘ၀ဆံုုးၿပီ လိုု႔ တီးတိုုးေျပာၾကပါတယ္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတုုန္းကလိုု႔ ညီးက တစ္ႏွစ္သား ဘဲရိွေသးတာ လိုု႔ ဆိုုၾကပါတယ္။
ဒီလိုုအခ်ိန္ မွာဘဲ က်မရဲ႔ န၀မတန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ ကိုု 1988 ဇြန္လမွာ ရရိွခဲ့ပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ကိုုပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္ရတဲ့ 1988 ရဲ႔ဇြန္လ ရဲ႔ အစပိုုင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ ကိုုယ္ လူၾကီးျဖစ္ၿပီ ဆိုုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုု ခံစားခြင့္ရတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀ နဲ႔ ေက်ာင္းသူမ က်မ အတြက္ဇြန္လ ရဲ႔ ပထမပတ္ဟာ သာယာခဲ့ပါတယ္။
ဇြန္လ ( 17 ) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ အေဒၚ ဆီ က စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ သတင္းတစ္ခုု ၾကားရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထဲမွာ ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒီစကားလံုုဒဟာ သူ႔ဆီက ၾကားရတဲ႔ အတိအက် ေသာ ျဖစ္ရပ္ကိုုညႊန္းဆိုုတဲ့ စကားလံုုးျဖစ္ပါတယ္။ အေမ ကထိပ္လန္႔ၿပီး တခြန္းထဲမွာပါတယ္။ ရုုတ္ရုုတ္ ရုုတ္ရုုတ္နား မသြားနဲ႔။ အနီေရာင္ အ၀တ္အစားမ၀တ္နဲ႔။ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း လူစုုတာျမင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ကိုုေရာက္ေအာင္ျပန္တဲ့။ က်မ အတြက္ ကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလြန္းေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လ ကိုု ေသနတ္နဲ႔ အပစ္ခံရ၊ အဖမ္းခံရျဖစ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားေတြက ဘာမ်ားလုုပ္ေပးႏိုုင္ၾကဦးမွာလဲ။ စပ္စုု လိုုစိတ္က ထိမ္းမရသိမ္းမရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇြန္လ(18) က်ဴရွင္ကေန လစ္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းထဲ ကိုုေရာက္ သြားခဲ့ ပါတယ္။ က်မ မိန္းထဲ ကိုုတခါမွမေရာက္ဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေက်ာင္းသား ေတြ ဟာေတာင္ငူေဆာင္မွာ ရိွၾကတယ္ ဆိုုတာကိုု က်မ အေဒၚဆီ ကၾကားလာရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေတာင္ငူေဆာင္ကိုုရွာၿပီးသြားၾကည့္ၾကမယ္ေပါ့။ဒီလိုုနဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။ အဓိပတိ လမ္းမၾကီးအတိုုင္း၀င္မိရင္ မိန္းထဲေရာက္တာေပါ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ေယာင္ လည္လည္ ကေလးမ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းလမ္းမ ေပၚကိုုေျခခ် မိခဲ့တယ္ေပါ့။ အမွန္က တိတ္ဆိပ္ေနတာမဟုုတ္ပါဘူး။ လိႈ႕၀ွက္စြာျငိမ္သက္ေနခဲ့တာပါ။ ဧရာမ ကုုကၠိဳပင္ၾကီးေတြ ရိွတဲ႔ ခန္းမ နံရံ ပတ္လည္မွာ ကဗ်ာ ေတြ ကာတြန္းေတြ ကပ္ထားတာကိုုေတြ႔ရတယ္။ အစိုုးရ နဲ႔ ဦးေန၀င္း ကိုုေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ အေၾကာင္း အရာတြ ကိုု ပထမဆံုုး ေတြ႔ဘူးတဲ႔ က်မအဖိုု႔ အဲဒီအခ်ိန္ ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခံစားမႈ ဟာ စကားလံုုးနဲ႔ေဖာ္ျပဖိုု႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ပထမဆံုုး ေတြ ဘ၀ မွာ အမ်ားၾကီး ရိွခဲ့ေပမယ့္ အာဏာရွင္ အစိုုးရ၊လက္နက္ကိုုင္ အစိုုးရ ကိုု တံုု႔ျပန္တဲ့ အရာကိုု ပထမဆံုုးျမင္ ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့ က်မရဲ႔ ပထမဆံုုးကိုု္ ဘ၀ တခုုလံုုးစြာသယ္ေဆာင္ခဲ့မိတဲ့အထိ အေရး ပါခဲ့ ပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္းဆိူသလိုု အဲဒီ နံရံ ေပၚမွာ ကပ္ဖိုု႔ ကိုု္ယ္တိုုင္ပါ၀င္ႏိုုင္ဖိုု႔အေတြးကိုု ခ်က္ခ်င္း ရပါတယ္။ က်မတိုု႔ဆီမွာ ပါလာတဲ့ လြယ္အိတ္တဲ က ဗလာစာအုုပ္ေတြ ကိုု ဆုုတ္ျဖဲၿပီး စာစုုတခ်ိဳ႔ ကိုုေရးခ်မိပါတယ္။ ၃ ခုုေလာက္ေရးခဲ့တယ္ လိုု႔မွတ္မိေပမယ္ဘာေတြ ေရးခဲ့တယ္ ဆိုုတာ တခုုဘဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ ဦးေန၀င္း၏ အသံုုးစရိတ္ နဲ႔ သာမန္လူ စရိတ္ (အတိအက် မမွတ္မိပါ) အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဦးေန၀င္းေဆးကုု ႏိုုင္ငံျခား လယ္သမားေဆးကုု ေဆးရံုု အဲဒီလိုုမ်ိဳး သာမန္လူနဲ႔ ဦးေန၀င္း ဘ၀ေနထိုုင္မႈ ကြာျခား တာကိုုေလွာင္ေျပာင္ခဲ့တာမ်ိဳးလိုု႔မွတ္မိပါတယ္။ ေရးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာကိုု မမွတ္မိ ႏိုုင္ေပမယ့္ က်မတိုု႔ ေရးခဲ့တဲ့ စာရြက္ေတြရဲ႔ ေအာက္မွာ က်မအတြက္ ရဲ႔ အမည္၀ွက္ ေဒ၀ီ၊ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ မေဟသီ ၊ေနာက္ အထက (၂) အင္းစိန္ လိုု႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုုေရးလိုု႔ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာ မွာပုု၀ါ စီးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကိုုေတြ႔ လိုု႔ ေနာက္က လိုုက္ပီး အကိုု ေတာင္ငူေဆာင္ ကိုု ဘယ္လိုုသြားရတာလဲေမးေတာ့ အဲဒီအကိုု က ဘာလုုပ္မလိုု႔လဲ လိုု႔ျပန္ ေမးပါတယ္။ က်မတိုု႔သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေတြ နဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္လိုု႔ေျပာေတာ့ သူတိုု႔ အဲဒီမွာ မရိွၾကေတာ့ဘူး မသြားနဲ႔ တဲ့။ က်မတိုု႔ လဲ က်မတိုု႔ေရးထားတဲ့စာရြက္ေတြ ကိုု သူ႔ဆီအပ္လိုုက္ၿပီး က်မတိုု႔လဲ ပါ၀င္ခ်င္လိုု႔ လိုု႔ေျပာ လိုုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအကိုုလဲ စာရြက္ကိုုလက္ခံယူသြားပါတယ္။ က်မတိုု႔လဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾက တယ္ေပါ့။ က်မတိုု႔ေသြးေတြ ေႏြးေနခဲ့ပံုုေတြ ကိုု ဒီေန႔ျပန္ေတြးရင္ ဒီေန႔ ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ 28 ႏွစ္ကအတိုုင္းပါဘဲ။ မွတ္မိေနခဲ့တာ။
ဇြန္လ(20) ရက္ေန႔ ဟာေက်ာင္းဖြင့္ရက္ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတိုု႔ ပင္မတကၠသိုုလ္ ကိုု ထပ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုုင္စရာ။။ အဓိပတိ လမ္းမ ကိုုေက်ာင္းပင္မ ၀င္ေပါက္ကိုုေရာက္တာနဲ႔ ညိဳ႔ေနတဲ့လူအုုပ္ၾကီး။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအကိုုၾကီး အမၾကီးေတြ က အဓိပတိ လမ္းရဲ႔ ေဘးမွာရပ္လိုု႔ၾကိဳေနၾကတယ္။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္က်မတိုု႔ လိုုအငယ္ေလးေတြကိုုေကာ၊ တျခားေရာင္စံုု၀တ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုုေကာ ေနာက္ သက္လတ္ပိုုင္း အရပ္သားတခ်ိဳ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္လာတာကိုု လက္ခုုတ္ တီးလိုု႔ တမ်ိဳး၊ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုုုု႔တဖံုု၊ ပန္းေပးလိုု႔ တမ်ိဳး လႈိက္လႈိက္လဲလဲၾကိဳၾကတယ္။ ္ ဒီလိုု အၾကိဳ ဆိုုခံရတာက အထက္တန္း ေက်ာင္းသူက်မအတြက္ တကယ့္ ကိုု ေသြးၾကီးေစပါတယ္။ အေရးပါတဲ့ ျဖစ္ရပ္ ကိုုပါ၀င္ခြင့္ ရၿပီလိုု႔ ယူဆခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်မဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုုပ္ ေတြထဲမွာ လူေကာင္း သူေကာင္း၊ သူရဲေကာင္းဆိုုတာ မေၾကာက္တတ္ဘူးေလ။ က်မ ဖတ္ဘူး တဲ့စာအုုပ္ေတြထဲက သူရဲေကာင္းကိုု က်မ ကိုုယ္တိုုင္ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့တာ ဇြန္လ 20ရက္ ေန႔ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္ထဲမွာျဖစ္ပါတယ္။
လူအုုပ္ၾကီးနဲ႔ အတူ လမ္းေလ ွ်ာက္၀င္ခဲ့ၿပီးေနာက္ RCလိုု႔ေခၚတဲ႔ အပန္းေျဖခန္းမ ေရွ႔မွာ တရားေဟာစင္ကိုုေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူအုုပ္ၾကီးစုုမိေနၾကပါၿပီ။ RC ေရွ႔နံရံမွာ ဆိုုင္းဘုုတ္ၾကီးခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းေနရာအႏွံ႔မွာ လူ႔ ပင္လယ္ၾကီးျဖစ္ ေနခဲ့ ပါၿပီ။ အစိုုးရကိုုဆန္႔က်င္ရဲတဲ႔ သူေတြ နဲ႔ အားေပးတဲ့သူေတြ စုုရံုုးေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္း ဟာ အၾကြင္းမဲ့တက္ၾကြဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေၾကာက္ရြ႔ံျခင္းမွ ကင္းလြတ္ေနေစခဲ့ပါတယ္။
တေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္တရားေဟာၾကတယ္။ က်မဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုုး ဘယ္တံုုးကမွ ဘယ္ေနရာမွာမွ မၾကားခဲ့ဘူးတဲ့ စကားေတြ။ ဆိုုရွယ္လစ္အာဏာရွင္ အစိုုးရ ရဲ႔ မတရားမႈေတြကိုုေျပာျပတယ္။ အစိုုးရကိုရဲ႔ မတ္လ ၁၃ ရက္ ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ျပဳမူခဲ့တာအတြက္ေ၀ဖန္တယ္။ ဖမ္းဆီးခံေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေတြ အတြက္ျပန္လြတ္ဖိုု႔ေတာင္းဆိုုတယ္။ဟစ္ေၾကြးတယ္။ ေနာက္တိုုက္ပြဲေခၚတယ္။ တေက်ာင္း လံုုး သပိတ္သပိတ္ေမွာက္ေမွာက္ သံေတြ ဟိန္းဟိန္းညံ ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ကမ်က္ႏွာ ကိုုပုု၀ါ စည္းထားပါတယ္။ တရားေဟာတဲ့ သူတခ်ိဳ႔ က ပုု၀ါ စည္းၿပီး တစ္ခ်ိဳ႔လဲမစည္းၾကပါဘူး
တရားေဟာတဲ့သူေတြ က စကားေျပာေကာင္းလြန္းခဲ့တယ္။ လက္ခုုတ္သံေတြ မစဲေအာင္ အားေပးၾကတယ္။ တရားေဟာတဲ့ သူေတြ ထဲမွာ က်မ မွတ္မိ ေနေသးတဲ့လူတခ်ိဳ႔ကကိုုမိုုးသီးဇြန္၊ကိုုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊တိုု႔ပါ။ တျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ သံဃာ ေတြလဲတက္ ေျပာၾကတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းဇာတ္ရိွန္ျမင့္လာတယ္ေပါ့။ စင္ေရွ႔ တည့္တည့္ မွာထိုုင္ေနတဲ့ က်မကိုု ညီမေျပာမလားလိုု႔ ေက်ာင္းသား အကိုုၾကီး တစ္ေယာက္ ကေမး လာတာနဲ႔ က်မလဲေျပာမယ္လိုု႔ ခ်က္ခ်င္းဆံုုးျဖတ္ၿပီး စင္ေပၚကိုုေဟာဖိုု႔ တက္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ ဟာ ကေလးမ ေသးေသးညက္ညက္ေလးတစ္ဦးပါ။ က်မမ်က္ႏွာကိုုပုု၀ါစည္းေပးၿပီး စင္ေပၚကိုု ေပြ႔ခ်ီတင္ေပးလိုုက္တဲ့အခါ က်မ ဘာမ်ား ေျပာႏိုုင္မွာလဲ။ က်မ မိဘ က သာမန္မိသားစုုကပါ။ အစိုုးရ၀န္ထမ္းမဟုုတ္တဲ့အတြက္ အစိုုးရပိုုင္း၊ တပ္ပိုုင္း၊ ဆိုုရွယ္လစ္ပါတီ ပိုုင္း ဘယ္လိုု မွမနီးစပ္ခဲ့ပါ။ က်မ ဘာကိုုမ်ား ေဟာေျပာႏိုုင္မွာလဲ သံသယျဖစ္စရာပါ။ က်မ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ ေက်ာ္ဘဲ ရိွပါေသးတယ္။ က်မေဟာေျပာခဲ့တာက တကယ့္ ကိုုရိုုးစင္းပါတယ္။ က်မမိဘေတြ ရဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ညီးတြားသံေတြ ကိုု ေရွ႕ ကေက်ာင္းသားအကိုုၾကီးေတြ ေဟာေျပာတာ ေတြကိုုၾကားရ တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ဥာဏ္အလင္းခ်က္ခ်င္းရသလိုု လင္းပြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ ရုုန္းကန္ေနရတဲ့အေၾကာင္း ကိုုေျပာတတ္သလိုု အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေဟာေျပာရင္း က်မကိုုယ္က်မ မဆံုုးႏိုုင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသံသရာ ၀ဲဂရက္ ထဲခုုန္ခ် လိုုက္မိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ ကိုုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္နဲ႔ ကိုုမိုုးသီးဇြန္ သေဘာထားကြဲလြဲပါတယ္။ ကိုုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ က ဒါ ေက်ာင္းသားေတြ နဲ႔ ပတ္သက္တာ ကိုုေတာင္းဆိုု သပိတ္ေမွာက္တာျဖစ္လိုု႔ ေက်ာင္းသာေတြ ဘဲ သီးသန္႔လုုပ္မယ္။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသားငယ္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြ မပါ၀င္ဖိုု႔ တင္ျပပါတယ္။ ကိုုမိုုးသီးဇြန္က မတရားမႈ ကိုုတြန္းလွန္တဲ့ေနရာမွာ အားလံုုးပါ၀င္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္းတင္ျပပါတယ္။ သူတိုု႔ရဲ႕ ျငင္းခံုုမႈ ကိုု စင္ေပၚမွာ ဘဲတေယာက္တလွည့္ဆီ ေဟာေျပာပါတယ္။ ျပည္သူေတြ မပါ၀င္သင့္ဘူးလိုု႔ ေျပာဆိုုတဲ့ အခါ စင္ေအာက္က လူတခ်ိဳ႕က အျပင္းအထန္ကန္႔ ကြက္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ ဆိုုတခုုခုု နဲ႔ ပစ္ေပါက္ၾကတဲ့အထိ ျပင္းထန္ကုုန္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေျခအေန ကိုုျပန္လည္တည္ျငိမ္ေအာင္ထိမ္းသိမ္းၿပီး ေဟာေျပာ တာေတြ ဆက္ပါတယ္ ။ ပင္မ တကၠသိုု္လ္ထဲ ကိုုလာေရာက္ပူးေပါင္းသူေတြ နဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့တာကုုိအေသအခ်ာ မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္လ 20 ရက္ တနလာၤေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔ က အားလံုုး ရဲ႔ အသဲႏွလံုုးကိုု မိုုးသီးဇြန္ က သိမ္းပိုုက္လိုုက္ပါတယ္။ က်မတိုု႔ လဲ ကိုုမိုုးသီးဇြန္ကိုု ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆိုုတာထက္ပိုုမသိပါဘူး။ အဲဒီေန႔က အားလံုုးဟာ တက္ၾကြမႈနဲ႔ အတူ လႈိ႔၀ွက္ၾကပါတယ္။ ညေနခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လုူစုုခြဲခ်ိန္မွာ ေနာင္ေန႔ မွာလဲ ဒီလိုုဘဲ စုုေ၀း ၿပီး ဖမ္းဆီးခံေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာင္းဆိုုဖိုု႔တခဲနက္ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ျပည္သူ အားလံုုး စုုစည္း မိၾကပါၿပီ။ ဇြန္လ 20ရက္ေန႔ ညေန မွာ အားလံုုးဟာ ေနာက္တေန႔ အတြက္ တိုုက္ပြဲ ကိုု ရည္ေမ ွ်ာ္ၿပီး အိမ္ကိုုျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ရဲ႔ ကံၾကမၼာ ကိုု ၾကိဳတင္ ၿပီးမသိႏိုုင္ ခဲ့ၾကပါဘူး။

ဆက္ပါဦးမည္။
ရွင္ေဒ၀ီ
https://www.facebook.com/shin.daewe/posts/10208783485721056


က်မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ 1988 ဇြန္ 21 အပိုုင္း(2)

ေနာက္တေန႔ ဇြန္ ၂၁ မွာ က်မ မိန္းေရွ႔ အဓိပတိ လမ္းမ ကိုုေရာက္ေတာ့ အေျခအေန ေတြက ေျပာင္းလဲသြားပါပီ။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးကိုုပိတ္လိုုက္ပါပီ။ ေက်ာင္းပိတ္ လိုုက္ေၾကာင္း ကိုုလဲ စာကပ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႔ေရာက္ ေနတဲ့ေက်ာင္းသား စုုစုုေ၀းေ၀းေတြ ဟာ မေန႔ ကေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုု ဘယ္လဆက္သြယ္ရမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲကေက်ာင္းသားတစ္ဦး က ပင္မ ပိတ္လိုုက္ေပမယ့္ ေဆး ၁ ကေတာ့ဖြင့္ေနေသးတဲ့ အတြက္ အဲဒီမွာလူစုုလိုု႔ရႏိုုင္ေၾကာင္းအၾကံေပးတာနဲ႔ မိန္းေရွ႕ က လူစုု ဟာ ေဆး ၁ ရိွရာ ကိုု သြားၾကပါတယ္။ေဆး ၁ ကိုုေရာက္ေတာ့ လူအေတာ္အသင့္ စုုရံုုးမိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္ေတြနဲ႔ တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသား ၅၀ ေလာက္သာ ရိွပါတယ္။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္မ်က္ႏွာ စည္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ကတရားေဟာဖိုု႔ စျပင္ဆင္ လိုုက္ ပါတယ္။ စကားစလိုု႔ မၾကာမီမွာ ေက်ာင္းေရွ႕ ကိုုလံုုထိန္း ကားေတြ ေရာက္လာ ပါတယ္။ အားလံုုးက ထိတ္လန္႔ သြားၿပီးရုုတ္ရုုတ္သဲသဲျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူစုုကိုု ထိမ္းမရ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကိုုေျပၾကဆိုုၿပီး ေျပးၾကပါေတာ့ တယ္။ က်မတိုု႔လဲ တျခားသူ ေတြလိုုဘဲ ေဆး၁ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကိုုေျပးၾကပါတယ္။ ေျပးေနရင္း လူ တေယာက္က ေက်ာင္း ကမွန္ျပတင္း ကိုုခြဲပစ္လိုုက္ပါတယ္။ အဲဒါ ကိုုျမင္ေတာ့ မဖ်က္ဆီးပါနဲ႔ ၊ေက်ာင္းပစၥည္းေတြ ကိုုမဖ်က္ဆီးပါနဲ႔ လိုု႔ ေျပးေနရင္း က ေအာ္ဟစ္ သတိေပးၾကပါတယ္။ ေဆး ၁ ေနာက္ေပါက္က တံခါးကပိတ္ထားပါတယ္။ ေယာက္က်ား ေလးေတြက ေက်ာ္ခြ ၿပီးအလြယ္တကူေျပးႏိုုင္ေပမယ့္ က်မတိုု႔က က်န္ခဲ့ ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ က်န္ခဲ့ၿပီ။ က်န္ခဲ့ၿပီ လိုု႔ေအာ္သံၾကားၿပီး တဘက္ကိုု ေရာက္သြား တဲ့ သူေတြ ကဆက္မေျပးဘဲ က်မတိုု႔ ျခံစည္းရိုုးေက်ာ္ထြက္ႏိုုင္ေအာင္ အကူအညီ ေပးၾကပါတယ္။ ျခံစည္းရိုုးျပင္ ေရာက္တဲ့ အခါ လူစုုဟာ ျပန္ထည္ျငိမ္သြားပါတယ္။ ေဆး ၁ ဟာဖြင့္လွစ္ထားဆဲ ေက်ာင္းျဖစ္လိုု႔ ေက်ာင္းသားေတြ စုုေ၀းခြင့္ရိွတယ္။ မေၾကာက္ၾကနဲ႔။ ေက်ာင္းထဲ ကိုုျပန္၀င္ၾကမယ္လိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ၾကၿပီး ေဆး ၁ ေနာက္ဘက္ျခံစညး္ရိုုးကိုု က တဆင့္ ေက်ာင္းထဲျပန္၀င္ပါတယ္။ ျခံစည္းရိုုးကိုု ျပန္ေက်ာ္ရသလား၊ ျခံတခါးကိုု ဖ်က္ၿပီး ၀င္ခ့ဲၾက တာလားဆိုုတာကိုုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒီလိုုနဲ႔ ေဆး ၁ ေက်ာင္း၀င္း ထဲမွာျပန္ၿပီး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္စုုေ၀းမိၾကပါေတာ့တယ္။ က်မတိုု႔ ေတြထဲမွာ ဇြန္ ၂၀ က ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုုမေတြ႔ရေတာ့တဲ့အတြက္ သူတိုု႔အတြက္ အႏၱရာယ္ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီလိုု႔တြက္ဆမိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူစုုက တေျဖးေျဖး မ်ားလာေပမယ့္ ဇြန္ ၂၀ ရက္ က ပင္မ ထဲမွာရိွတဲ့ အင္အားနဲ႔ေတာ့ မႏႈိင္းယွဥ္ နိုုင္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စုုေ၀း ေနရာက ျပည္သူေတြ ဆီ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ ၾကဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ ရပါတယ္။ ခြတ္ေဒါင္းအလံေတြ လဲေရာက္လာပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဘယ္သူေတြ ကေခါင္းေဆာင္ တယ္။ ဘယ္သူေတြက ဆံုုးျဖတ္တယ္ဆိုုတာထက္ မတရားလိုုက္တာ လိုု႔ ခံျပင္းစိတ္ေတြ နဲ႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လိုုက္ပါဖိုု႔ဘဲ စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမ လိုု႔ထင္ရတဲ့ သူေတြ ပါ၀င္တာ ေတာ့ အမွတ္ရမိပါတယ္။ နဲနဲ အသက္အရြယ္ ပိုုၾကီးတဲ့ သူေတြ ပါ၀င္လာၿပီး အလံကိုုင္ဖိုု႔ ကိုု အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသူ ႏွစ္ဦး ကိုုေရြးခ်ယ္ လိုုက္ပါတယ္။ အတည္ မျပဳနိုုင္ တဲ့သတင္း အရေတာ့ အလံကိုုင္ ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦး ဟာ အထက ၂ စမ္းေခ်ာင္း ကလိုု႔ သိရပါတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ေဆး ၁ ထဲ ကလူအုုပ္ဟာ ျပည္လမ္းမ ေပၚကိုုထြက္ၿပီး ဆူးေလဘက္ ကိုု ဦးတည္ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ က်မတိုု႔ ေၾကြးေၾကာ္ သံေတြ ကိုု ေအာ္ဟစ္ရင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သပိတ္သပိတ္ေမွာက္ေမွာက္။ ဖမ္းဆီး ေက်ာင္းသား ျပန္လႊတ္ေရး တိုု႔အေရး တိုု႔အေရး ဆိုုတာ ကိုုဘဲမွတ္မိပါေတာ့တယ္။ တျခား ေၾကြးေၾကာ္ သ့ကိုုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ တေျဖးေျဖး နဲ႔ ျပည္သူေတြ ပူးေပါင္းလိုု႔ လူအုုပ္ၾကီး ကပိုုမ်ားလာပါတယ္။ က်မတိုု႔ ဟာ အႏၱရာယ္ ကိုု အရိပ္အေငြ႕ ကိုု မသိႏိုုင္ဘဲ တက္ၾကြ ေနခဲ့ ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ဘဲ က်မ မိဘေတြေၾကာက္လြန္းတဲ့ ရုုတ္ရုုတ္ ရုုတ္ရုုတ္ မလုုပ္နဲ႔ အသတ္ခံရလိမ့္မယ္ ဆိုုတဲ့ တားျမစ္စကားသံရဲ႔ အဓိပၺါယ္ ကိုု က်မ သိခြင့္ရပါေတာ့တယ္။
ေျမနီကုုန္ကိုုေရာက္ခါနီး မဟာၿမိဳင္ အေက်ာ္ မွာ ေျမနီကုုန္း မီးပြဳိင့္နားမွာ တန္းစီ ပိတ္ဆိုု႔ထားတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ လံုုထိမ္းေတြ ကိုု ျမင္ေတြ႔လိုု႕ ရတဲ့ အခါ လူအုုပ္ၾကီး ဟာ ရုုတ္တရက္ ထိပ္လန္႔သြားပါတယ္။ လူအုုပ္ထဲမွာ လူထုု၊ ေက်ာင္းသား မ်ိဳးစံုုေရာေထြးေနၿပီး တိက်တဲ့ေခါင္းေဆာင္လဲမရိွတာေၾကာင့္ က်မတိုု႔ ဟာ ဘယ္သူရဲ႔ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ ကိုု နားေထာင္ၿပီး ဘာလုုပ္ရမယ္ မသိပါဘူး။ လူအုုပ္ၾကီးဟာရပ္တန္႔ေနတဲ့သူ၊ ေရွ႔ကိုုဆက္တိုုး မယ့္သူ၊ ေတြနဲ႔ရႈပ္ေထြးေနပါတယ္။ က်မ လဲ ဒီလိုုအေျခအေန မွာဘာလုုပ္ရမွန္းမသိ ေတာ့ပါဘူး။ က်မမွတ္မိတာက လံုုထိန္းေတြေျပးထြက္လာတာျမင္ရၿပီး ရိုုက္ကုုန္ၿပီ ရိုုက္ကုုန္ၿပီ။ ေခြးမသားေတြ ျပန္ရိုုက္ စတာေတြ ကိုုကမၻာပ်က္ေအာင္ၾကားရၿပီး အားလံုုး ရႈပ္ေထြးကုုန္ပါတယ္။ လမ္းရဲ႔ေဘးတဘက္တခ်က္ အိမ္ေတြ က သစ္သားျခံစည္းရိုုး တိုု္င္ေတြ ကိုု ဆြဲႏႈတ္ၾကၿပီး ျပန္ခုုခံပါတယ္။ က်မမွတ္မိတာ လမ္းမရဲ႔ ဘယ္ဘက္ က ျခံတျခံရဲ႔ ျခံစည္းရိုုး သစ္သားေခ်ာင္းေတြ ဟာ မိနစ္ပိုုင္းအတြင္း ကုုန္သြားပါတယ္။ သစ္သားေခ်ာင္းေတြ ကိုုကိုုင္ၿပီး လံုုထိမ္းေတြ ဆီ ကိုုေျပးသြားၾကပါတယ္။ ေသနတ္သံလည္းၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအုုပ္နဲ႔လံုုထိန္းေတြက ေရာေႏွာကုုန္ၾက ပါတယ္။ ရႈတ္ေထြးေနတဲ႔ အေျခေနၾကားမွာ ဘဲ က်မတိုု႔ အုုပ္စုုနား ကလူေတြ လဲက်ကုုန္ပါတယ္။ က်မ က လူအုုပ္ထဲလဲက်ပါတယ္။ အရိုုက္ေတာ့မခံရပါဘူး။ လူနင္း မိမလိုုျဖစ္တုံး လူတေယာက္က ဆြဲထူၿပီ ေျပးေလ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ ေျပး ရပ္ကြက္ထဲ ေျပး ဆိုုၿပီး ေအာ္ လိုု႔ က်မလဲ သတိ၀င္လာၿပီး လူအုုပ္နဲ အတူေျပးပါတယ္။ ေျပးရင္းနဲ႔ ဦး၀ိစာရလမ္း ဘက္ ကိုု ေရာက္သြားပါတယ္။ က်မတိုု႔ အဲဒီတံုုးက ဘယ္ကိုုေရာက္ေနမွန္း မသိၾကပါဘူး။ ေျခဦးတည့္ရာေျပးခဲ့ၾကရတာပါ။ က်မတိုု႔ ကိုု ဗိုုက္ပူ ကားတစ္စင္း ကရပ္ေပးၿပီး ကားေပၚမွာ ၀ပ္ေနလိုု႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကား က ဟံသာ၀တီ ၾကံေတာ သုုသန္က အသုုဘ ပိုု႔ ျပန္လာတဲ့ ကားပါ။ သူတိုု႔ လဲ အေျခ အေနကိုုရိပ္စားမိၿပီး က်မ တိုု႔ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္ေတြ ကိုု ေခၚတင္ခဲ့တာပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ပန္းျခံေထာင့္ မီးပြိဳင့္မွာ လဲ လံုုျခံဳေရးေတြ ခ်ထားၿပီး ကားေတြ ကိုုတားစစ္ပါေသးတယ္။ က်မတိုု႔ ေတြ ကားအလည္ မွာ ပုုေနၿပီး တစင္းလံုုးက နာေရးျပန္လာတာပါ။ လိုု႔ေအာ္ေျပာလိုုက္တဲ့ အတြက္ ကားေပၚတက္မစစ္ေတာ့ဘဲ က်မတိုု႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၈ ႏွစ္ကထဲ ေၾကာက္ရြ႔ံေနၾကရတဲ့ ဖိႏွပ္ခံျပည္သူထဲကတခ်ိဳ႔ေတြ ဟာေတာ္လွန္ရဲသူေတြ ကိုု ကူညီခဲ့ၾက ပါတယ္။
ေျပးလႊားလြတ္ေျမာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ကိုုျပန္ပါတယ္။ အိမ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္း ေျပးၿပီး သြားတာမွန္းသိတဲ့ အတြက္ ျပသနာ က မီးေတာက္ေနပါပီ။ ေက်ာင္း ေျပးၿပီးဒီလိုုကိစၥ မွာ သြားပါမွန္းသိေတာ့ အိမ္က ပြက္ေလာရိုုက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမနီကုုန္ ကိစၥ ကိုု က်မ ဖံုုးဖိဖိုု႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ က်မတိုု႔ အိမ္က ၾကိဳ႕ ကုုန္း ရန္ကုုန္ အင္းစိန္လမ္းမေပၚမွာ ရိွတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သပိတ္ေမွာက္တဲ႔ လူစုု ဟာ အိမ္ေရွ႕ ကိုုေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဟိုုင္းလက္ကား အမိုုးေပၚမွာ အူပြင့္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းစိမ္းပုုဆိုုး ၀တ္ အေလာင္း ကိုုတင္ လာၿပီး အစိုုးရရဲ႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္မႈ ကိုုျပည္သူေတြ ကိုုလိုုက္ျပသတာပါ လိုု႔ ရင္နာစြာေၾကျငာေအာ္ဟစ္ လူစုု ကိုု က်မေတြ႔လိုု႕္ရတဲ့အခါ ဒါ ဟာ ေျမနီကုုန္းမွာ အသတ္ခံရတာဘဲ လိုု႔ ခ်က္ခ်င္းသိလိုုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘက္နက္နဲ႔ ထိုုးခံရလိုု႔ေသတာလိုု႔ ယူဆ ရပါတယ္။ က်မ သိသလိုု က်မ မိဘေတြ လဲ အျခအေန ဘယ္ေလာက္ဆိုုးဆိုုး က က်မလြတ္ေျမာက္လာတယ္ ဆိုုတာကိုုရိပ္မိသြားတဲ့ အခါ က်မ ကိုု ရင္ထုုမနာ စိတ္ဆိုုးၿပီး ရိုုက္ပါေတာ့တယ္။ ေသခ်င္လိုု႔လား။ နင္က ဘယ္ေလာက္သတၱိေကာင္းလိုု႔ ဒီလိုု သပိတ္ေမွာက္ ထဲပါရတာလား။ အစိုုးရက နင့္ကိုုပစ္မသတ္ခင္ ငါတိုု႔လက္နဲ႔ ဘဲ နင့္ကိုုသတ္မယ္တဲ့။ ဒါေတြဟာ ေသတြင္းထဲ ကလက္တေလာ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ က်မ ကိုု ရိုုက္ရင္ ငိုုရင္း ေမ ေျပာခဲ့တာပါ။ က်မ ကိုုယ္မွာ အရိႈးရာေတြထပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသားနာတာထက္ အသဲ ကပိုုနာခဲ့တယ္ လိုု႔ ဆိုုရမွာပါ။ အေမက ငိုုရင္းရိုုက္ေနတာ ကိုုအံၾကိတ္ခံရင္း က်မ ျမင္ေယာင္ေနတာ က အူပြင့္ၿပီးေသေနတဲ့ေက်ာင္းသား မ်က္ႏွာ ကိုုပါ။ က်ဆံုုး တေယာက္မကေလာက္ဘူး ။ တေယာက္ ဘဲအေလာင္းျပန္ရတာေပါ့။ စတဲ့ အေတြးေတြ က မိခင္ရဲ႔ ေသာက၊ ေဒါသေတြ ကိုု ကိုုယ္ခ်င္းစာမခံစားနိုုင္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ၁၉ ၈၈ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔ ရဲ႔ ညေနခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ေသတြင္းထဲ ကလြတ္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ ကိုုျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ဦးေန၀င္း အစိုုးရ ရဲ႔ ရက္စက္မေၾကာင္ ့က်မတိုု႔ မိဘ လိုု သာမန္ျပည္သူေတြ ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမားတဲ့ ေၾကာက္ရြ႔ံမႈ နဲ႔ ေနထိုုင္ေနရတယ္ဆိုုတာ ကိုုသေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။ အေမ့ကိုု စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈ ကကင္းလြတ္ေအာင္ေနာက္မလုုပ္ေတာ့ ပါဘူးလိုု႔ ဂတိေပးလိုုက္ ေပမယ္ စိတ္ထဲ ကေတာ့ ဒီဂတိဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မလိုုက္နာမယ့္ ဂတိဂ၀တ္ျဖစ္ေၾကာင္း အသံတိတ္ အတည္ျပဳလိုုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ အဲဒီအေလာင္း ကိုု လံုုထိန္းတပ္ကဘဲ အတင္းအဓမၼ ျပန္ၿပီး သိမ္းယူသြားတယ္ လိုု႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ေတန႔ သတင္းစာ မွာ လံုုထိမ္း( ၆) ေယာက္ နဲ႔ အရပ္သားတစ္ဦးေသဆံုုးတယ္လိုု႔သာေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ( လံုုထိန္းဦးေရမေသခ်ာ)အဲဒီေန႔ က စၿပီး က်မ ကိုု အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္လံုုး၀ မထြက္ရေတာ့တဲ့အတြက္ အားလံုုး အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္က လိုုက္ပိုု႔ လိုုက္ၾကိဳ ၿပီး ေက်ာင္း ျပန္တက္ခြင့္ရပါေတာ့ တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဒီ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ေမးျမန္းၾကဖိုု႔ထက္ တီးတိုုးေျပာဆိုု ေၾကာက္ရြ႔ံေနဖိုု႔ သာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ကိုုသူငယ္ခ်င္းတခ်ိုဳ႕သာတီးတိုုးေမးၾကၿပီး က်မျပန္ေျပာျပတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ကိုု သိပ္ယံုုလွပံုုမရတာကိုုခံစားမိရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာ ာ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ၁၉ ၈၈ ရဲ႔ ေန႔စြဲတခ်ိဳ႔ ကိုုက်မ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးတာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉ ၈၈ လူထုု အံုုၾကြမႈ မျဖစ္ခင္ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ ေန႔ ေျမနီကုုန္း အျဖစ္အပ်က္ ဟာ အခုုအခ်ိန္ထိ ေက်ာင္းသား၊အရပ္သား ဘယ္ႏွစ္ဦး က်ဆံုုးတယ္ဆိုုတာကိုုပေဟဌိ အျဖစ္သာ ရိွေနပါေသးတယ္။

ရွင္ေဒ၀ီ

စာၾကြင္း စာမေခ်ာျခင္းႏွင့္ ၀ါက်သဒၵါအမွား မ်ားကိုု သီးခံေပးၾကပါရန္