အပယ္ခံလမ္းေပၚက ႏြမ္းပါးမ်က္ရည္ ..!
ေဖ်ာင္း .... ခြပ္ ...... ခြပ္ ..... အင္႔ .......
အသံ သည္ ဆံပင္တုိတုိ ဗလ ခပ္ေတာင္႔ေတာင္႔ လူတစ္ဦးက သူ႔ထက္အနည္းငယ္ အသက္ငယ္ၿပီး ပိန္သေယာင္ ရွိေသာ လူတစ္ဦးကို တိုးၾကိတ္ေနရာဆီမွ ၿဖစ္သည္။ အထိုးခံေနရသူမွာ ဗလ ေတာင္႔ေတာင္႔ ႏွင္႔ လူၾကီးကို လက္ကာေနရံုမွ တပါး ဘာမွ ၿပန္မလုပ္ေပ။ အထိုးခံရေသာ သူမွာ မ်က္ႏွာ ဖူးေယာင္လာ ၿပီး ႏွာေခါင္း မွ လည္း ေသြးေတြ လ်ံ က် လာသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ အနီးနာမွာေတာ႔ တၿခားသူေလး ငါးေယာက္လည္း ရွိေနၿပန္သည္။ ထိုသူတို႔အားလံုးသည္လည္း ေယာက်္ား ရင္႔မာ ၾကီးေတြ ၿဖစ္ေပမယ္႔ ရန္ပြဲကို ေဘးမွသာ ရပ္ၾကည္႔ေနၾကသည္။
“ ေဟ႔ ေကာင္ေတြ .....
ငါ႔ နာမည္ တိုးေ၀ ကြ ။
ဒီေလာကမွာ လုပ္စားလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။
မင္းတုိ႔ထက္ သဘာေကာ ၀ါေကာ ပိုရင္႔တယ္
မင္းတို႔ထက္လည္း ပိုမိုက္တယ္ကြ။
ငါ႔ ကို ေက်ာ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔
ခုလုိ ခြင္ေက်ာ္တာ ဒါေနာက္ဆံုး ၿဖစ္ပါေစ
ေနာက္တစ္ခါဆို ဒီထက္ ပိုနာမယ္ ။
သြားၾကေတာ႔ ..... မင္းတုိ႔ မ်က္ႏွာေတြ မၿမင္ခ်င္ဘူး။ ”
တိုးေ၀ ဆိုသူရဲ႕ စကားသံ ဆံုးတာနဲ႔ အထုိးခံရေသာ လူအပါအ၀င္ ေဘးမွာရပ္ေနၾကသူမ်ားအားလံုး ထိုေနရာမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကေတာ႔သည္။ တိုးေ၀ ကေတာ႔ ထုိသူေတြကို မ်က္ေထာင္႔နီၾကီး နဲ႔ ၿမင္ကြင္းတစ္ဆံုး လိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ ထို သူမ်ား ၿမင္ကြင္းထဲမွ ကြယ္သြားေတာ႔မွ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ကာ စီးကရက္ဘူးကို ထုတ္ကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ မီးညွိ လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အနီးရွိ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေသာက္ေနေလသည္။
တိုးေ၀ ေဆးလိပ္ ကုန္ခါနီး အခ်ိန္တြင္ေတာ႔ အသက္ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ အရြယ္ခန္႔ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ထံသို႔ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထို မိန္းခေလး အနီးသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တိုးေ၀ က လက္ထဲမွ ေသာက္ လက္ စ ေဆးလိပ္တိုကို မိန္းခေလး ရဲ႕ မလွမ္းမကမ္း ေနရာသို႔ လွမ္းပစ္လုိက္သည္။ မိန္းခေလးက တိုးေ၀ လႊင္႔ပစ္လိုက္ေသာ ေဆးလိပ္ တိုကို တစ္ခ်က္ၾကည္႔လိုက္ကာ .....
“ ဦးတိုး ......
ဘာၿဖစ္ၾကတာလဲ ။ ”
“ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး လဲ႔လဲ႔ ရယ္
ဒီ ေကာင္ေတြ ခြင္လာေက်ာ္ေနလို႔
နည္းနည္း ဆံုးမ ေပးလုိက္တာ ”
“ ကဲ - သမီး .....
ဒီေန႔ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ၿဖစ္လာလဲ ”
“ ဒီေန႔ ငါးေထာင္ေလာက္ပဲ ရတယ္ ဦးတုိးရဲ႕
ေရာ႔ ... ဦးတုိး ႏွစ္ေထာင္ယူ ”
လဲ႔လဲ႔ က စကားဆံုးတာနဲ႔ ပိုက္ဆံ ကို တုိးေ၀ ထံ လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ပိုက္ဆံမ်ား အားလံုးသည္ ေငြ အေၾကြ မ်ားသာ ၿဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ တိုးေ၀ က ေသ ခ်ာေအာင္ ေရတြက္လိုက္ၿပီး ......
“ ေရာ႔ ..... ငါး ရာ ၿပန္ယူသြား
မဲ စုထားတယ္ မဟုတ္လား
မဲ ဖိုး ေပးလိုက္ ”
“ လမ္းစရိတ္ ဖယ္ၿပီး က်န္တာ
ညည္းအေဖကို ေပးလုိက္
သူက လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး ”
“ အိမ္ေရာက္ရင္ ေၿပာလိုက္ဦး
ငါ လာခဲ႔ ပါ ဦးမယ္လို႔ ”
“ ကဲ - သြားေတာ႔ ....
ေနာက္က်ေနမယ္ ”
စကားဆံုးတာနဲ႔ လဲ႔လဲ႔ က တိုးေ၀ ေရွ႔မွ ခ်ာကနဲ႔ လွည္႔ထြက္သြားေလသည္။ တိုးေ၀ က လဲ႔လဲ႔ ရဲ႕ ေက်ာၿပင္ကို ေငးၾကည္႔ရင္း လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ ေငြ အေၾကြ ေတြ ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သက္ၿပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခ်က္ကိုလည္း ခ် လုိက္မိသည္။
( ၂ )
“ သမီးကို မဖမ္းၾကပါနဲ႔
သမီးကို မဖမ္းၾကပါနဲ႔ ”
လဲ႔လဲ႔ ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင္႔ ကိုဘဦး အနားသို႔ ကိုယ္ကို ဒရြတ္ဆြဲကာ သြားလုိက္သည္။ အနားသို႔ေရာက္လွွ်င္ ကိုဘဦးက အိပ္ေနတဲ႔ လဲ႔လဲ႔ ပခံုးကို လႈပ္ႏႈိးၿပီး
“ သမီး ... သမီး ....
ဘာၿဖစ္တာလဲ ”
ကိုဘဦးရဲ႕ ေမးသံေၾကာင္႔ လဲ႔လဲ႔ မ်က္လံုးဖြင္႔ၾကည္႔ကာ ကေယာင္ကတန္း ထထိုင္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဖခင္ၿဖစ္သူကိုၾကည္႔ကာ ....
“ ဟင္ ... ေဖေဖ ”
လဲ႔လဲ႔ ဆီမွ ထိုစကားသံသာၾကားရၿပီး ဖခင္ၿဖစ္သူ ကိုဘဦးကို ဖက္ကာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေလေတာ႔သည္။ ကိုဘဦးက သမီးၿဖစ္သူကို အလိုက္သင္႔ ၿပန္ဖက္ထားလိုက္ ၿပီး .....
“ သမီး မငိုနဲ႔ေတာ႔ေလ
အိပ္မက္မက္တာပါ
ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး သမီးရဲ႕ ”
ကိုဘဦးက ထိုသုိ႔ေၿပာေနေပမယ္႔ လဲ႔လဲ႔က ငိုတာ မရပ္ေသးေပ။ သို႔ေပမယ္႔ ကိုဘဦးကို ဖက္ထားတဲ႔ လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းခြာကာ ဖခင္ေရွ႔၌ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ ေလး ထိုင္ေနေလသည္။ ကိုဘဦးက ....
“ သမီးေရာ႔ ....
ေရ ေသာက္လုိက္ဦး ”
ေခါင္းရင္းရွိ ေသာက္ေရအုိးမွ ကိုဘဦး ခပ္ေပးေသာ ေရကို လဲ႔လဲ႔ ယူေသာက္လုိက္သည္။
“ ေဖေဖ ...
သမီး ဒီအလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး
ဒီအလုပ္ကို လုပ္ရတာ သမီး တေၿဖးေၿဖး ရွက္လာၿပီ
ေမေမ ရွိရင္ သမီးကို ဒီအလုပ္ လုပ္ခုိင္းမယ္ မထင္ဘူး ”
သမီးၿဖစ္သူ လဲ႔လဲ႔ ရဲ႕ စကားေၾကာင္႔ ကိုဘဦး တစ္ေယာက္ လည္ေခ်ာင္းေတြ ေၿခာက္ေသြ႔သြားသလို ခံစားလုိက္ရသည္။ ရုတ္တရက္ သမီးၿဖစ္သူကို ဘာၿပန္ေၿပာရမလဲ မစဥ္းစားႏိုင္ၿဖစ္သြားသည္။ လက္သီးကိုလည္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလုိက္မိသည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ေတြလည္း လွ်ံ က်လာသည္။ ဆံုးပါးသြား ၿပီၿဖစ္တဲ႔ ဇနီးသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလည္း ၿမင္ေယာင္လာသည္။ ကိုဘဦး သမီးၿဖစ္သူကို ဂရုဏာသက္တဲ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။ ၿပီးမွ သတိၿပန္၀င္ လာကာ ....
“ ေအးပါ ... သမီးေလးရယ္
အေဖလည္း သမီးကို ဒီလုိ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ဘယ္ထားခ်င္ပ႔ါမလဲ
ေဟာ႔ဒီ အေဖ႔ ေၿခေထာက္ေၾကာင္႔သာ မဟုတ္ရင္ ....”
ကိုဘဦး အသံေတြ တိမ္၀င္သြားသည္။ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးက်လာသည္။ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ႔ လက္သီးနဲ႔ ၾကမ္းၿပင္ကို ထု ရိုက္ေနမိသည္။
“ ေဖေဖ ... ေတာ္ပါေတာ႔ ေဖေဖရယ္
သမီး ရွက္ လြန္းလို႔ ေၿပာမိတာပါ
အေဖ႔ကို စိတ္ဆင္းရဲေစခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ”
လဲ႔လဲ႔ ေၿပာရင္းနဲ႔ ပိုၿပီး ငိုလာသည္။ ကိုဘဦးက သမီးကို ၿပန္လည္ေပြ႔ဖက္လိုက္ၿပီး ......
“ ေအးပါ သမီးရယ္ ေဖေဖသိပါတယ္
မငိုပါနဲ႔ေတာ႔ သမီးမလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေလ
မနက္က စၿပီး ဒီအလုပ္ကို မလုပ္နဲ႔ေတာ႔ေနာ္
အခု ၿပန္အိပ္လုိက္ေတာ႔ေနာ္
အိပ္ေရး မ ၀ ပဲ ေနမယ္ ”
ကိုဘဦးတစ္ေယာက္ သမီးၿဖစ္သူကို ေခ်ာ႔ကာ ၿပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္အထိ ေဘးမွာ ထိုင္ေနမိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ကာ သူ႔ဇနီးသာ အနားမွာ ရွိေနခဲ႔ရင္ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား အၿပစ္တင္လိုက္မလဲ ဆိုတာ ေတြးေနမိသည္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုဘဦး ကိုယ္တုိင္ ဒီ အလုပ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ဒီလုိ ဘ၀ မ်ဳိးမွာလည္း မေနခ်င္ ပါ။ သို႔ေပမယ္႔ သူ႔လို ဒုကၡိတ ၿဖစ္ေနသူတစ္ေယာက္ အတြက္ကေတာ႔ မ်က္ရည္က်ေနရံုမွတပါး အၿခား ေရြးၿခယ္စရာ မရွိခဲ႔ေပ။
( ၃ )
“ ဗ်ိဳ႕ ... ကိုဘဦး ”
ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေခၚသံေၾကာင္႔ ကိုဘဦး အိမ္ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည္႔လိုက္မိသည္။ လက္ထဲတြင္ ခ်ိဳင္းေထာက္အသစ္ တစ္ခုကို ကိုင္ထားၿပီး အိမ္ထဲသို႔ လွမ္းလာသည္႔ တိုးေ၀ ကို ေတြ႔ရသည္။ တိုးေ၀ အိမ္ေပါက္ေရာက္သည္တာနဲ႔ ကိုဘဦးက .....
“ ငတိုး ... ဘယ္ကဘယ္လို မ်က္စိလည္လာတာတုန္း ”
“ ဘယ္ကမွ မလည္ဘူး ဒီကုိပဲလာတာ
မင္း အတြက္ ငါ ခ်ဳိင္းေထာက္အသစ္၀ယ္လာလုိ႔ကြ
အလူမီနီယံနဲ႔ လုပ္ထားတယ္လို႔ ေၿပာတာပဲကြာ
ေပါ႔တာကေတာ႔ တေတာ္ေလး ေပါ႔တယ္
သစ္သား ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီးထက္စာရင္
မင္းအတြက္ အဆင္ေၿပတာေပါ႔ကြာ ”
တိုးေ၀ က ကိုဘဦး စကားၿပန္ေၿဖရင္း လက္ထဲမွ ခ်ိဳင္းေထာက္ကို လွမ္းေပးေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ....
“ ဒါနဲ႔ လဲ႔လဲ႔ ေလးေကာကြ
အလုပ္မလာတာလည္း ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီ
ေနမေကာင္းဘူးလား ”
တိုးေ၀ ရဲ႕ စကားဆံုးေတာ႔ ကိုဘဦး သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိသည္။ ၿပီးေနာက္ ဟိုတစ္ည ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည္မ်ားကို အစဆံုး ၿပန္ေၿပာၿပလိုက္ေလသည္။ တိုးေ၀ က ကိုဘဦး ေၿပာသမွ် ကို ေသခ်ာစြာ နားေထာင္ၿပီး ဟင္း ခနဲ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ.....
“ ခက္ေတာ႔လည္း ခက္သားလားကြာ
လဲ႔လဲ႔ မေၿပာနဲ႔ ငါ လည္း ဒီအလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ဘူးကြာ ၿငီးေငြ႔လာၿပီ
ငါ႔ကိုလည္း ေခါင္းပံု ၿဖတ္တဲ႔ သူ ၊ အညႊန္႔ ခူးစားတဲ႔ သူ ဆိုၿပီး ေၿပာၾကတယ္
ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ငါ လုပ္ေပးေနတာေတြ ငါ ရွင္း ေပးေနတာေတြက်
ဘယ္သူမွ မၿမင္ဘူးကြ။ မေန႔ကလည္း ေဒၚတင္ၿမ ၾကီးကို ေဆးရံု လုိက္ပို႔ ေပးရေသးတယ္။
လမ္းမွာ သတိေတာင္ ႏွစ္ခါေလာက္လစ္သြားေသးတယ္။ ေဆးရံုေရာက္လို႔ ေဆးသြင္းၿပီးသြားမွ
ေကာင္းသြားတာ ဆရာ၀န္ကေတာ႔ အဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ႔ တာလို႔ ေၿပာတာပဲ
ဟိုတေလာကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကေလးငွားၿပီး ၿပန္မပို႔တာ ၿပသာနာ ၿဖစ္လို႔ သြားရွင္းေပးရေသးတယ္။
မလြယ္ပါဘူးကြာ။ ”
“ လဲ႔လဲ႔ ေလးကလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီ ဆုိေတာ႔ သူလည္း ရွက္တတ္လာမွာေပါ႔ကြာ
ငါလည္း ဒါကို စဥ္းစားထားမိတယ္။ အရင္လို သူတို႔ေလးေတြက ငယ္ငယ္ေလးေတြမွ မဟုတ္ေတာ႔တာ
ဒါေပမယ္႔ တစ္ခု ရွိတယ္ကြ။ ၿဗဳန္းစားၾကီး ေၿပာင္းလဲဖုိ႔ဆိုတာေတာ႔ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးကြ။
လက္ထဲမွာ တၿခားလုပ္ကိုင္စားလို႔ရမယ္႔ အရင္းႏွီးေလးေတာ႔ ရွိထားမွ ၿဖစ္မယ္ ”
“ ငါ႔ မွာလည္း စုထားတာ နည္းနည္းပါးပါး ရွိတယ္။
မင္း သမီးက မင္းမသိေအာင္ မဲ စုေနတာလည္း ရွိတယ္။
ဒီ တစ္ခါ စု မဲ ထြက္ရင္ ငါ႔ဆီ ရွိတာေလးနဲ႔ ေပါင္းၿပီး မင္းတုိ႔ သားအဖကို တစ္ခုခု လုပ္ေပးမယ္ကြာ
မင္းလည္းက်န္းမာေရး ေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ႔ အခုေတာ႔ ခဏတာ သည္းခံ ၾကဦးကြာ ”
တိုးေ၀ ရဲ႕ စကားေတြကို ကိုဘဦး ေသခ်ာစြာ နားေထာင္ၾကည္႔မိသည္။ စကားေတြ အားလံုးက ေၾကာင္းက်ဳိး ဆီေလ်ာ္မႈ ရွိေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုိဘဦးက ...
“ ေအးပါ ငတိုးရာ
ငါ သမီးေလးကို နား၀င္ေအာင္ ေၿပာပါ႔မယ္။ ”
“ ေအး ...ေအး ...
လဲ႔လဲ႔ ေလးက လိမၼာပါတယ္ကြာ
ငါ႔ ေသြးသားမဟုတ္ေပမယ္႔
ငါ ဒီကေလးကို ငါ႔ သားသမီးလို ခ်စ္ပါတယ္ကြာ
ငါလည္း နား၀င္ေအာင္ ေသခ်ာ ေၿပာပ႔ါမယ္
ကဲ - ခုေတာ႔ ငါ ၿပန္ဦးမယ္ကြာ
မင္းလည္း က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဦး ”
တိုးေ၀ က စကားဆံုးတာနဲ႔ ကိုဘဦး ထံမွ ၿပန္လည္ ထြက္ခြာသြားသည္။ တိုးေ၀ ၿပန္ထြက္ၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲမွ လဲ႔လဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖခင္ၿဖစ္သူ ကုိဘဦး အနားသို႔ ေရာက္ လာသည္။ ကိုဘဦး ထုိင္ေနရာမွ လဲ႔လဲ႔ ကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္မိသည္။ လဲ႔လဲ႔ ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ ေတြက ပါးၿပင္ေပၚသို႔ စီးက်ေနတာကို ကိုဘဦး တစ္ေယာက္ ၿမင္လိုက္ရသည္။
( ၄ )
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူထူထပ္တဲ႔ မွတ္တိုင္တစ္ခုသို႔ ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ ကားၾကီးတစ္စီး ထိုးစိုက္ရပ္တန္႔လုိက္သည္။ ကား စပါယ္ယာ ရဲ႕ မွတ္တိုင္ရြတ္သံနဲ႔အတူ ခရီးသည္ မ်ား အဆင္းအတတ္ ၿပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ထုိ ခရီးသည္မ်ားထဲတြင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အ၀တ္ထည္တို႔ကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ကခ်င္လြယ္အိတ္ အေဟာင္းေလး တစ္လံုး ကို က်နစြာလြယ္ထားေသာ အသက္ ဆယ္႔ငါးႏွစ္အရြယ္ မိန္းခေလး တစ္ဦးလည္း ပါေလသည္။ ထို မိန္းခေလးက ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ ကား ေနာက္ပိုင္းသို႔ တိုး၀င္ သြားလုိက္ၿပီး ဘတ္စ္ ကားၾကီး ၿပန္အထြက္ကို ေစာင္႔ေနလိုက္သည္။
မိန္းခေလးက ကား စ ထြက္တာနဲ႔ လြယ္ထားတဲ႔ ကခ်င္လြယ္အိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ႏႈိက္လုိ္က္ေလသည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွ လက္ၿပန္ထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ စာရြက္ၿဖဴ အပိုင္းေလးမ်ား အထပ္လိုက္ လက္ထဲမွာ ပါလာေလသည္။ ထုိ စာရြက္အပိုင္းေလးမ်ား က အၿဖဴ ခ်ည္း သက္သက္ေတာ႔ ဟုတ္မေနေပ။ ထုိ စာရြက္ပိုင္းမ်ားေပၚတြင္ ကြန္ၿပဴ တာၿဖင္႔ စာစီထားတဲ႔ စာသားတခ်ိဳ႕ ပါ၀င္ေလ သည္။
မိန္းခေလးက စာရြက္ပိုင္းေလးေတြကို ကားေပၚရွိ ထုိင္ေနေသာ ခရီးသည္မ်ားအားလံုးကို တစ္ေယာက္တစ္ရြက္စီ လိုက္ လံ ေ၀ငွ လိုက္သည္။ ကားေနာက္ပိုင္းမွ ကားဦး ပိုင္းထိ သို႔ တစ္ေယာက္မက်န္ ေ၀ၿပီးေသာ္ ဒူူးေထာက္ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး သနားစ ဖြယ္ အသံၿပဳလုပ္ကာ ....
“ အကိုၾကီး အမၾကီး ဦးဦး ေဒၚေဒၚ တုိ႔ရယ္
သမီးက ေၿခမသန္တဲ႔ အေဖ အိုၾကီးကို လုပ္ေကၽြးေနရတာပါ။
ထို အေဖၾကီး ေဆးကုသဖုိ႔အတြက္ အကူညီေတာင္းခံၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
သမီးရဲ႕ ဒုကၡကို သနားငဲ႔ညွာစြာနဲ႔ အကူညီေပးၾကပါလို႔ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္
သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းမ်ားလည္း ေၿဖာင္႔ၾကပါေစရွင္ ။ ”
မိန္းခေလးက သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ကားၾကမ္းၿပင္ေပၚသို႔ ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ကာ ကန္ေတာ႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ေ၀ထားေသာ စာရြက္ပိုင္းေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္မက်န္ ၿပန္လည္ သိမ္းဆည္းေလသည္။ ထုိ စာရြက္ပိုင္းေလးေတြနဲ႔အတူ ငါးဆယ္တန္ ၊ တစ္ရာတန္ ၊ ႏွစ္ရာတန္ အစသၿဖင္႔ ေငြ အေၾကြ ေလးမ်ားလည္း ပါလာသည္။ ဒါေပမယ္႔ လူတုိင္းေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ စာရြက္ပိုင္းေလးေတြကို တခ်ိဳ႕က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၿပန္ေပးၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕က ၿငဴ စူၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က မယံုသကၤာ မ်က္လံုး မ်ားၿဖင္႔ ၾကည္႔ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က တီးတိုး ေၿပာဆိုၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ ၿဖစ္ေစကာမူ မိန္းခေလးကေတာ႔ ထို အရာေတြကို နည္းနည္းေလးမွ် ဂရုစိုက္ဟန္ မၿပေပ။ စာရြက္ပိုင္းေလးေတြကိုသာ ၿပီးစီးေအာင္ လိုက္သိမ္းၿပီး လြယ္ထား ေသာ ကခ်င္လြယ္ အိတ္ ထဲသို႔ ၿပန္ထည္႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားရပ္ေသာ မွတ္တိုင္တစ္ခု တြင္ ခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ကားေပၚမွ ၿပန္ဆင္း သြားေလသည္။
မိန္းခေလး က ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီးေနာက္ မွတ္တုိင္ ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္း ေနရာတစ္ခုသို႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံ ႏွင္႔ စာရြက္ပိုင္း မ်ား ေရာေနသည္ကို ၿပန္ခြဲၿပီး ပိုက္ဆံသပ္သပ္ ၊ စာရြက္သပ္သပ္ က်နစြာ ၿပန္စီလုိက္သည္။ စီၿပီးေသာ စာရြက္ ပိုင္းေလးေတြကို လြယ္အိတ္ထဲကို ၿပန္ထည္႔ၿပီး ပိုက္ဆံ အေၾကြ မ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း စီ ေရ တြက္လုိက္သည္။ အားလံုးေပါင္း တစ္ေထာင္တိတိ ၿဖစ္ေလသည္။ မိန္းခေလးက ပိုက္ဆံမ်ားကို ၾကည္႔ကာ သြားၿဖဴ ၿဖဴ ေလးေတြေပၚေအာင္ ၿပံဳး လိုက္သည္။ ထုိ အၿပံဳးထဲတြင္ သူ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တခ်ိဳ႕ နဲ႔ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က မ်က္ရည္ေတြ ပါ၀င္ေနတယ္ဆိုတာကို သူသာလွ်င္ အသိဆံုး ၿဖစ္ေနလုိ႔ေနပါေတာ႔သည္။
Credit: ေရာ႔ခ္ကာ ( လင္းေရာင္ၿခည္ )
No comments:
Post a Comment