( ၁၆.၃.၁၉၉၂ )
မနက္၅း၀၀နာရီထိုးေတာ့ ကားဂိတ္ သြားၿပီး မူဆယ္ လားရွိဳး နမ့္ခမ္း ကားေပၚတက္ၾကတယ္…၅း၃၀မွာကားစထြက္ၿပီး လားရွိဳးအထြက္စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ အစစ္ေဆးခံဘို႕ ကားေတြတန္းစီေစာင့္ၾကရတယ္…
စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ေတြက ၇း၃၀ မွလာၾကမွာကိုး….၇း၃၀ လည္းၿပီးေရာစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ေတြေရာက္လာၾကတယ္…
ရွာေဖြေရးအဖြဲ႕ေတြက တစ္ကားၿပီးတစ္ကားတက္ရွာလိုက္ စီးတဲ့လူမွတ္ပံုတင္စစ္လိုက္နဲ႕ ကိုယ္တို႕(၆) ေယာက္အစဥ္ေျပေျပဘဲ ကားေပၚျပန္တက္ရတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္အလွည့္က်ေတာ့ဲျပႆနာတက္ေတာ့တာဘဲ..
မြတ္ဆလင္ကုလားေတြကို တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ဘက္မသြားဘို႕ဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားခ်က္ထုတ္ထားတယ္တဲ့…..
ဘယ္လိုမွေျပာလို႕မရဘူး…မူဆလင္ဆိုေပမယ့္ႏိုင္ငံသားကဒ္ကိုင္ထားတာပါ…..ကိုယ္တို႕ကကားေပၚက ေစာင့္ေနတယ္…တစ္နာရီေလာက္ၾကာလာေတာ့ကားေပၚကသူေတြ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္ေရာ…အခ်ိန္မွီ ေရာက္ခ်င္တယ္….သူ႕ကိုထားခဲ့ၿပီးကားထြက္ပါလို႕ ေျပာၾကတယ္…ဒရိုင္ဘာကသေဘာေကာင္းၿပီးေစာင့္ေပးတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္ကေထာက္လွမ္းေရး ၉ ကိုဖုန္းဆက္ေမးတယ္..
ဗိုလ္ႀကီးကမရွိေတာ့အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းေနခဲ့ၾကရတယ္….ကားကဆက္ထြက္သြားတယ္…
အစဥ္မေျပျဖစ္ေတာ့ ၂၀ရက္ေန႕အမွီဟိုကိုမေရာက္မွာအရမ္းစိတ္ပူေနၾကတယ္…
ကားငွားၿပီးမေန႕ကတည္းခိုခန္းကိုျပန္လာၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္လည္းမႏ ၱေလးေထာက္လွမ္းေရးကိုဖုန္းဆက္၊ေထာက္လွမ္းေရး ၉ ကိုဖုန္းဆက္နဲ႕အလုပ္မ်ားသြားတယ္…
တည္းခိုခန္းမွာေနတံုး ၁း၀၀ နာရီမွာ ထလရ ၉ ကဗိုလ္ႀကီးက အားလံုးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ သြားရတယ္…
ဗိုလ္ႀကီးသုတေဆြ ကိုေတြ႕တယ္…တပ္မွဴးကိုလည္းတင္ျပထားေၾကာင္း သြားမည့္သူအမည္နဲ႕သားေတြရဲ႕အမည္ကိုမွတ္ထားလိုက္တယ္…ၿမိဳ႕နယ္မွဴး(လ၀က)ကို လည္းဖုန္းဆက္တယ္…မနက္ျဖန္ (၇) ဦးကိုလႊတ္လိုက္ဘို႕ေျပာလိုက္တယ္…..
ဒါနဲ႕တည္းခိုခန္းျပန္ၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကလက္မွတ္ျပန္၀ယ္ရတယ္….မနက္တံုးကလည္း ဂိတ္မွာ
ကိုယ္တို႕(၇) ေယာက္ကို လူေတြက ဘယ္လိုထင္မလဲ…ဒီကုလားကမိန္းမ(၅)ေယာက္ကိုနယ္စပ္ေခၚသြားၿပီး ဘာ
လုပ္မွာလဲ….မိန္းမ(၅)ေယာက္ကလည္းအဖြားႀကီးေတြဆိုေတာ့ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ဆိုၿပီး….ေျပာၾကမွာလို႔ ဟာသ ေျပာၿပီးရီၾကေသးတယ္….၀က္အူေခ်ာင္းေတြယူလာလို႕အထစ္အေငါ့ျဖစ္တာလားလို႕ ေတြးမိၾကေသးတယ္…
အန္တီႀကီးကညဘက္ေခါပုတ္ကင္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သြားစားၾကတာ အန္တီႀကီးပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္
သြားတယ္…၂၀၀၀က်ပ္ေလာက္ပါသြားတယ္….
ည ၁၂ နာရီေလာက္တံခါးကိုတ၀ုန္း၀ုန္းထုသံၾကားလို႕ဖြင့္ေပးေတာ့ဧည့္စာရင္းစစ္တာတဲ့….သားေတြေရးလိုက္တဲ့စာေတြကလည္းပါလာတာဆိုေတာ့ လန္႔ေနၾကတာေပါ့….
နာက္မွသိရတာက တည္းခိုခန္းနဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကိုမိန္းမ(၄)ေယာက္ကသတ္သြားလို႕ဆိုဘဲ. ေတာ္ေသးတာေပါ့…ကိုယ္တို႔က(၅)ေယာက္မို႕ဆိုၿပီးစိတ္ေအးရတယ္…..
( ၁၇.၃.၁၉၉၂ )
ဒီေန႕ေတာ့အားလံုးအစဥ္ေျပစြာနဲ႕ ဆက္ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္…..သိႏၷီလြန္ၿပီး ကြတ္ခိုင္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားၾကတယ္…ကြတ္ခိုင္ေက်ာ္ေတာ့နမ့္ဖတ္ကာထဲေရာက္တယ္…ဒီလိုနဲ႕မူဆယ္ထဲ ၀င္လာေတာ့ လမ္းေတြအရမ္းဆိုးတယ္…ကားခုန္ရင္ေခါင္းနဲ႕အမိုးနဲ႕တက္ေဆာင့္တဲ့အထိျဖစ္တယ္…၅း၀၀နာရီေလာက္မူဆယ္ကိုေရာက္တယ္..
လွိဳင္းတက္တည္းခိုခန္းမွာဘဲတည္းၾကတယ္….အမ်ိဳးသမီး(၅)ေယာက္ကအခန္း(၁၃)မွာရတယ္…အန္တီၾကီးက ၁၃ ဂဏန္းမႀကိဳက္လို႕( A )လို႕ေျပာင္းေရးေပးၾကတယ္…
ကိုေမာင္ေမာင္က ထလရ(၂၃)/ဆြယ္ကို သတင္းပို႕ရတယ္….ဗိုလ္ႀကီးမင္းလြင္နဲ႕ေတြ႕တယ္…လားရွိဳးကလိုျဖစ္မွာစိုးလို႕ေျပာေတာ့ မနက္ေစာေစာဒီဘက္ဂိတ္မဖြင့္ခင္ထြက္သြားပါလို႕ေျပာတယ္တဲ့……
မူဆယ္ညေစ်းတန္းသြားၿပီး ထမင္း ၅က်ပ္ ဟင္း ၅က်ပ္နဲ႕စားၾကတယ္…မနက္ျဖန္တရုပ္ျပည္ဘက္ကူးမဲ့အေၾကာင္း အိမ္ေတြကိုစာေရးၾကတယ္…စာေတြမေရာက္ဖူးဆိုတာေနာက္မွသိရတယ္…..
စာေရးသူ Ko Linn Wai Aung ( ကိုရဲလင္း)
No comments:
Post a Comment