အေမတို႔တကယ္ျပန္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ အခ်ိန္နီးကပ္လာေလ ရင္ထဲနာက်င္လာေလဘဲ။အေမ့အေရွ႕ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိမ္းထားမိတယ္။
အေမတို႔ျပန္မဲ့ကားလာေတာ့ အေမေတြကားေပၚမတက္ခင္က်မတို႔ ကားလမ္းေပၚမွာဘဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကတယ္။က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို အေမမျမင္ေအာင္သုတ္လိုက္ရတယ္။
အေမတို႔ကားေပၚတက္သြားၾကခ်ိန္ ဂ်ပန္ႀကီးအေျပးအလႊားကားေပၚခုန္တက္တယ္။အားလံုးအံ့အားသင့္ေနၾကတယ္။လက္တခါခါ ေျခတခါခါနဲ႔ကားေပၚကေအာက္ကိုျပန္ဆင္းေတာ့ဘူး။ အေမတို႔ကားနဲ႔ပါသြားတယ္။
အေမတို႔ကားေလးထြက္သြားတယ္။ရင္ထဲဟာကနဲက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ကားေလးေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ က်မတို႔ ၇ ဦးၾကည့္ေနမိၾကတယ္။စကားမေျပာမိၾကဘူး။က်မလည္း ရဲေမေဆာင္ေျခဦးလွည့္ခဲ့တယ္။
နန္းေအာင္ေထြးၾကည္
--------------------------------------
ABSDF ေျမာက္ပိုင္းသတ္ျဖတ္မွဴ႕ႏွင့္ မိခင္တစ္ဦး၏ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း ( အပိုင္း ၁၂ )
( ၃.၄.၁၉၉၂ )
မနက္ပိုင္းထမင္းစားေသာက္ၿပီးကေလးေတြ မိဘေတြနဲ႕အတူလာေနၾကတယ္။ဂ်ပန္ႀကီးကလည္းသူ ေရာက္တာ (၂.၄.၁၉၉၂) ေန႕မွာတစ္လျပည့္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္တို႔ကိုစကတ္နဲ႔ထန္းလွ်က္ေတြလာေပးသြားတယ္…ကေလးေတြညေနစာခ်က္ဘို႕ျပန္သြားရင္းနဲ႕မုန္႕ႀကိတ္လာၾကတယ္….မုန္႕လင္မယားဆိုတဲ့မုန္႔ေလးေတြလုပ္စားၾကတယ္….သားေတြကလည္းေၾကာ္လိုက္စားလိုက္နဲ႕ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္….(၅၀၁)ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္းဦး တို႕လည္းလာစားၾကတယ္…
တာတီးပိုးကလည္းျပန္ကာနီး အန္တီႀကီးကို အဖြားအဖြားနဲ႕ေခၚၿပီး …ကိုယ္တို႕ ထမင္းစားရင္ သူလည္းဆာၿပီဆိုၿပီး ၀င္၀င္စားတယ္…ည ၁၀း၀၀ နာရီထိကေလးေတြနဲ႕ေျပာၾကဆိုၾကၿပီး သူတို႔ျပန္ေတာ့အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္….
( ၄.၄.၁၉၉၂ )
ဒီေန႕လည္းကေလးေတြတေန႔လံုးလာေနၾကတယ္…ညေနစာစားၿပီးေတာ့ေက်ာ္ႏိုင္ဦးကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မလာၾကေတာ့ဘူး…ပ႒ာန္းရြတ္ဖို႕အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပ႒ာန္းတိုက္ေနၾကတယ္တဲ့…
ဂ်ပန္ႀကီးကညေန ၅း၀၀နာရီေလာက္ထဲကလာႏွဳတ္ဆက္တာ…၁၀း၀၀ နာရီမွ ျပန္သြားတယ္….အလႅာပ သလႅာပ ေျပာလိုက္ ကိုယ္တို႕ကိစၥေတြေျပာလိုက္ အကူအညီေတာင္းလိုက္နဲ႔ေပါ့….၁၀း၀၀ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕လည္းအိပ္လိုက္ ၾကတယ္….
( ၅.၄.၁၉၉၂ )
မနက္ေစာေစာထၿပီးအထုတ္ေတြျပင္ထားၾကတယ္…ကားကေစာေစာလာမယ္ထင္တာ…မနက္စာကိုမစားေတာ့ပါဘူးဆိုေတာ့ အန္တီတို႕စားၿပီးမွသြားရမွာလို႕ေျပာတယ္…ထမင္းလည္းမစားခ်င္ၾကေတာ့ဘူး..တင္စန္း ဦးနဲ႕မေငြတို႕ကေစ်းကအျပန္ အီၾကာေကြးေတြလာေပးတယ္…
မျမင့္ၾကည္ကလည္း ညကအိပ္ေရးပ်က္လို႔ေခါင္းမူးၿပီးအန္…ဘိုဘိုကလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္နဲ႔ေပါ့…ကေလးေတြကိုလည္းထမင္းမခ်က္နဲ႕…ေထာက္လွမ္း ေရးတဲကခ်က္ၿပီးမိဘေတြနဲ႕အတူစားရမွာလို႕ေျပာတယ္…သိပ္မၾကာဘူးေက်ာ္ျမင့္နဲ႕တစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕တယ္…ကားပါလာၿပီေျပာရင္းဥကၠ႒ တဲကိုတက္သြားတယ္…
ကိုယ္တို႕လည္းထမင္းစားဘို႕လာေခၚေတာ့ဆင္းသြားၾကတယ္…စစ္ရံုးမွာမနက္စာေကၽြးတာကိုကေလးေတြနဲ႕အတူစားရတယ္…ဥကၠ႒လည္းအတင္းေခၚလို႕၀င္စားတယ္…က်န္တဲ့ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြနဲ႔အဖြဲ႕ေတြက ေဘးကေနၿပီး လိုအပ္တာေတြညႊန္ၾကားေနတယ္….ကိုယ္တို႕သားသမီးေတြအသားမစားရတာၾကာလို႔စားလိုက္ၾကတာ ၅ပန္းကန္ေလာက္ကုန္တယ္…
သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္….အိမ္မွာဆိုဂ်ီးမ်ားတဲ့ ကေလးေတြ…ဒီမွာဒုကၡခံေနၾကတာျမင္ရေတာ့စိတ္မေကာင္းၾကဘူး….
ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ေျပာဘူးတယ္… ေရွ႕တန္းထြက္တုန္းကလားတရုပ္ေတြ ကုန္တင္ရင္းနဲ႕ လားတေကာင္အေမာဆို႕ၿပီး အသက္ငင္ေနတယ္တဲ့….တရုပ္ကစိတ္ပ်က္ၿပီးထိုင္ေနတယ္….လားကေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသက္မထြက္ဘူး။ေက်ာင္းသားတပ္ကရဲေဘာ္ေတြက လားေသရင္ အသားစားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ၿပီးဒါးေသြးေနၾကတယ္တဲ့။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ကားက၁း၀၀နာရီမွာထြက္မယ္လို႕ဥကၠ႒ကေျပာတယ္..
ဂ်ပန္ၾကီးကလည္းေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ျပန္လိုက္မယ္လို႔သိရတယ္..အစကေတာ့ေမလတတိယပတ္မွျပန္မယ္ေျပာ ထားတာ….ခုေတာ့ကိုယ္တို႔ကားနဲ႕ျပန္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္ေပါ့…
အဲဒါနဲ႕ကေလးေတြတဲထဲ၀င္ထိုင္ေတာ့…အလုပ္လုပ္လက္စ…ထရံရက္တန္းလန္း…ႏွီးျဖာရက္တန္းလန္းနဲ႔ ေၾသာ္…ငါ့သားေတြမထြက္တာ အထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနၾကတာကိုးလို႕ေတြးမိတယ္။ေက်ာ္ႏိုင္ဦးနဲ႕သားက အေမအေဖနားမကပ္ဘူး…က်န္တဲ့ကေလးေတြကသူတို႕မိဘေတြနားတတြတ္တြတ္နဲ႕…ကိုယ္လည္းသားကို အနားေခၚၿပီး ၾကက္ေျခနီလာရင္လိုက္ျဖစ္ေအာင္လိုက္ခဲ့ဘို႕နဲ႕…ဟိုဘက္မွာဘာမွမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္.. အစဥ္ေျပရင္အားလံုးျပန္လိုက္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာတယ္…(၅၀၁)ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္း ဦးကလည္းမိဘေတြ လာတာအားက်ေနလားမသိဘူး…ကိုယ္တို႕သားသမီးေတြနဲ႕ပဲလာလာေနတယ္…ထမင္းအတူစားတယ္…သူ႕ၾကည့္ရတာလည္းသိပ္မရႊင္ဘူး…သားကို အေဖကိုဘာမွာဦးမလဲေမးေတာ့….သူမၾကာခင္ျပန္လာမွာပါလို႔ေျပာေပးပါတဲ့။ဒါနဲ႔၁၂း၃၅ ရွိေတာ့ ကားကေရာက္ေနၿပီ..ကားဆီသြားၾကတယ္…ကားနားမွာ ဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕လည္းေရာက္ေနတယ္…
ကေလးေတြကမိဘေတြအထုပ္ေတြလြယ္ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးတယ္။ဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕ကလည္း ကိုယ္တို႔ရွိေနတံုး သူတို႕မွားတာလြန္တာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့တယ္။
ကားေပၚတက္ခါနီးမွာ ကေလးေတြအားလံုး ထိုင္ၿပီးကန္ေတာ့ၾကေတာ့ မ်က္ရည္မဆယ္ႏိုင္ၾကဘူး…မ်က္ရည္ေတြၾကားကဘဲဆုေပးခဲ့ရတယ္…
ကားက ၁း၃၀ မွာထြက္တယ္….ကေလးေတြကေတာ့မိဘေတြစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိမ္းႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္တို႔မိဘေတြကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြရွိုက္သံေတြနဲ႔ကားေခၚေဆာင္ရာကိုပါခဲ့ရတယ္…
တစတစကေလးေတြနဲ႕ေ၀းခဲ့ရၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔တလမ္းလံုးငိုလာခဲ့ရတယ္။သားသမီးေတြမပါလာတဲ့ အတြက္အလိုမက်ျဖစ္ေတာ့ ပိုၿပီးမြန္းၾကပ္လာတယ္။
ဆမားေရာက္ေတာ့၂း၁၅ ေလာက္ရွိၿပီ….PASSPORT ထုတ္ၿပီးဆက္ထြက္လာၾကတာ ၄း၃၀ ေတာ့ယင္က်န္းေရာက္တယ္။ယင္က်န္းမွာညေနစာစားၾကတယ္… ေက်ာ္ျမင့္ကလည္းဟင္းမ်ိဳးစံုေအာင္ မွာေကၽြးတယ္...သိပ္ၿပီးမစာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး…ယင္က်န္းက ၅း၃၀ ေလာက္ ဆက္ထြက္တယ္…ဟိုေဆာင္ေရာက္ေတာ့ကားဓာတ္ဆီျပတ္လို႕ရပ္သြားတယ္… ကားသမားကဓာတ္ဆီရွာထည့္ ၿပီးဆက္ထြက္ၾကတယ္….
ကားေပၚမွာလည္း ဘိုဘိုတို႕ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္တို႕သီခ်င္းေတြဖြင့္လာေတာ့ သူတို႕ မိဘေတြမဆိုထားနဲ႔ က်န္တဲ့မိဘေတြေတာင္မ်က္ရည္က်ရတယ္….ဆက္ထြက္လာၾကတာည ၁၂း၀၀ မွာ ေရႊလီကို ေရာက္တယ္… ေက်ာ္ျမင့္နဲ႕ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကဓာတ္ဆီထည့္ၿပီးဆက္ထြက္သြားၾကတယ္.... ကိုယ္တို႕က ၿငိမ္းခ်မ္းတည္းခိုခန္းမွာတည္းၾကတယ္….
စာေရးသူ Ko Linn Wai Aung ( ကိုရဲလင္း)
ဝဲမွယာ - ဘိုဘိုရဲ႕ ေမေမ ။ ဒီခရီးစဥ္မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ကိုရဲလင္းရဲ႕ေမေမ ။ က်မရဲ႕ ေမေမ ။ ( က်မတို႔အားလံုးရဲ႕ေမေမေတြ )
No comments:
Post a Comment