ေဟာင္ေကာင္သူေ႒းႀကီး လီကာရွင္းက ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုုမွာ ဒီလိုုေျပာသြားပါတယ္။
သင္ဘာလိုု႔ မေအာင္ျမင္ေသးတာလဲ။ သင္ေရစုုန္ေမ်ာေနတယ္။ အႏူတ္လကၡဏာ ေဆာင္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းေနပါတယ္။ တိုုးတက္မူ အတြက္ ဦးေနာက္အေခ်ာက္မခံဘူး၊ လက္ထဲမွာ ပိုုက္ဆံမရိွဘူး၊ မ်က္နာက်ေတာ့အေသလုုိခ်င္တယ္။ မိဘနဲ႔ ခြဲရမွာကိုုေၾကာက္တယ္၊ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႔ စကားကိုု အၿမဲနားေယာင္တယ္။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ရဲရဲ မခ်ရဲဘူး၊ ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုုတာကိုု အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရွးရိုုးစြဲတယ္။ ဘ၀ကိုု ကံၾကမၼာေပးတဲ့ အတိုုင္းပဲ အသက္ရွင္ခ်င္တယ္။ ထိုုးေဖာက္ဖိုု႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားရဲဘူး။
အရင္းမစိုုက္ထုုတ္ပဲ အျမတ္မ်ားမ်ားရတဲ့ အလုုပ္ပဲလုုပ္ခ်င္တယ္။ အိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီး လဒ္လာပ ေကာင္းကင္ေပၚကေန က်လာမွာကိုု ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ထီေပါက္ဖိုု႔ေလာက္ပဲ အိမ္မက္ေစာင္႔ေနတတ္တယ္။အခြင့္အေရး မႀကံဳဘူးလိုု႔ ခဏခဏ ျပစ္တင္ေျပာဆိုုတယ္။ တကယ္အခြင့္ ႀကံဳလာျပန္ေတာ့လည္း သင္မဖမ္းထားႏိုုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ သင္ဖမ္းကိုု မဖမ္းတတ္လိုု႔ပါ။ဒါေတြေၾကာင့္ သင္ဆင္းရဲေနပါတယ္။ ဆင္းရဲေတာ့ စိတ္အားငယ္တယ္။ စိတ္သိမ္ငယ္ေတာ့ တြန္႔ဆုုပ္တြန္႔ဆုုပ္ျဖစ္တယ္။ ဘာဆုုိဘာမွ မလုုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘာတစ္ခုုခုုမွ ကြ်မ္းက်င္ေအာင္လည္း တတ္ေျမာက္ေအာင္ မသင္ၾကားထားဘူး၊ အဆိုုးဘ၀သံသရာႀကီးထဲမွာ ဒီလိုုပဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အခြင့္ရိွတုုန္း တစ္ခုုခုုေတာ့ လုုပ္ခ်င္ပါရဲ႔ ၊အခက္အခဲ နည္းနည္း ေတြ႔တာနဲ႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အေၾကာင္းျပခ်က္ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ဆုုပ္လမ္းရွာထားျပန္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းစံုုနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးေနၾကပါတယ္။ အမ်ားဆံုုးေတြ႔တတ္တဲ့ ဥပမာမ်ားကေတာ့...
၁။ ပိုုက္ဆံမရွာတတ္ဘူး ။ မွားတယ္။ အမွန္က ပိုုက္ဆံရွာတတ္တဲ့ ဦးေနာက္မရိွလိုု႔ပါ။ စုုလည္းမစုုေဆာင္းတတ္လိုု႔။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု လည္း တန္ဖိုုးတက္ေအာင္ မလုုပ္လိုု႔၊ ေ၀းေ၀း လည္းမစဥ္းစားတတ္လ္ိုု႔။
၂။ အရည္အခ်င္းမရိွလိုု႔ ။ မွားတယ္။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မွမေလ့က်င့္ ဘူးဆိုုရင္ ဘယ္သူက ေမြးကတဲက အရည္အခ်င္းရိွတာလဲ၊ ဘယ္သူမွ ဘြဲ႔ရရခ်င္း အရည္အခ်င္းမရိွပါဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း အလုုပ္လုုပ္ခ်င္း မေအာင္ျမင္ပါဘူး။လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အတိုုင္းအတာဟာ ဆံုုးရံူးခဲ့တဲ့ ပမာဏနဲ႔ တိုုက္ရိုုက္အခ်ဳိးက်တတ္ပါတယ္။ အလုုပ္ကိုု နည္းနည္း လုုပ္ရံုုနဲ႔ ပ်င္းသြားတယ္။ စာတစ္အုုပ္ကိုု အရြက္နည္းနည္းလွန္ဖတ္လိုုက္ရံုုနဲ႔ ၿငီးေငြ႔ သြားတဲ့လူဟာ ဘယ္မွာ အရည္အခ်င္းလာရိွႏိုုင္မွာလဲ။
၃။ စကားမေျပာတတ္လိုု႔။ မွားတယ္။ ဘယ္သူက ေမြးရာပါ စကားေျပာေကာင္းေနလိုု႔လဲ။ စင္ေပၚမွာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ လူမွန္သမ်ွ စင္ေအာက္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ရလဒ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္။
၄။ အခ်ိန္မရွိလိုု႔။ မွားတယ္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ လက္ကိုုင္ဖုုန္းေဆာ့တဲ့ အခ်ိန္ကိုုတြက္ၾကည့္ပါ။ ဂိမ္းေဆာ့တဲ့ အခ်ိန္ ေတြကိုု တြက္ ၾကည့္လိုုက္ပါ။ စီမံခန္႔ခြဲမူ ပညာမွာ အခ်ိန္ကိုု စီမံခန္႔ခြဲမူအတတ္ဟာ ပညာအပါဆံုုးျဖစ္တယ္။ မယံုုရင္ အခ်ိန္မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုု မွတ္ၾကည့္ပါ။ ကိုုယ္ဘာလုုပ္လုုပ္၊ အခ်ိန္ကိုု မွတ္ၾကည့္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ မွတ္ၿပီးရင္ ကိုု္ယ္မွတ္ထားတာကိုု ျပတ္ဆန္းစစ္ၾကည့္၊ အလုုပ္အရမ္းမ်ားပါတယ္ဆိုုတဲ့ လူေတြေတာင္မွ အခ်ိန္တစ္၀က္ေက်ာ္ဟာ အေရးသိပ္မႀကီးတဲ့ အရာေတြမွာ အခ်ိန္ပိုုကုုန္ေနတာကိုု ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
၅။ ၀ါသနာမပါလိုု႔။ မွားတယ္။ စားမယ္၊ ေသာက္မယ္၊ ဆိုုင္ထိုုင္မယ္၊ ပြဲလည္မယ္၊ ဘယ္လူငယ္မဆိုု ၀ါသနာပါမွာပဲ။ အလုုပ္ကိုု ပင္ပင္ပမ္းပမ္းလုုပ္မယ္။ အေၾကြးဆပ္မယ္။ ဘတ္စ္ကားတိုုးစီးမယ္။ ဘယ္သူ၀ါသနာပါမွာလဲ။ ၀ါသနာဆိုုတာ တစ္ခုုခုုကိုု ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုုပ္လိုုက္လိုု႔ ၿပီးေျမာက္သြားရင္ အဲဒီၿပီးေျမာက္ျခင္းရဲ႔ အရသာကိုု ခံစားရင္ ၀ါသနာပါသြားတာပဲ။ ၀ါသနာဆိုုတာ ပ်ဳိးေထာင္ရင္ ရပါတယ္။
၆။ စဥ္းစားၾကည့္အုုံးမယ္။ ဒါအမွားဆံုုးပဲ။ အထူးသျဖင့္ မေသခ်ာရင္ ျခင္ေတာင္မရိုုက္တတ္တဲ့ လူတန္းစားအတြက္ ေျပာတာပါ။ ဘာပဲလုုပ္လုုပ္၊ တ၀က္ေသခ်ာတယ္လိုု႔ ထင္ရင္ စလိုု႔ရၿပီ။ ရာႏူန္းျပည့္ေသခ်ာတဲ့ အထိေစာင့္ေနရင္ အခြင့္အေရးက အဲဒီေနရာမွာ မရိွေတာ့ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္အုုံးမယ္။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အိုုသြားတဲ့လူေတြ မနည္းလွေတာ့ပါ။
Ref: WeChat
No comments:
Post a Comment