နံနက္ခင္း အေၾကာ္ေၾကာ္ေနသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏြယ္ဦးကို ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု - ညီညီေဇာ္)
အမရပူရၿမိဳ႕ရွိ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္သို႔ သြားရာလမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္
နာမည္ႀကီးသည့္ အေၾကာ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ရွိသည္။ ထုိအေၾကာ္ဆုိင္ေလးသည္
နံနက္လင္းၿပီဆုိသည္ႏွင့္ အေၾကာ္၀ယ္လာသူအေပါင္းျဖင့္
အုံခဲကာစည္ကားေနေလ့ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေလာင္းရန္ျဖစ္ေစ၊
နံနက္ခင္းအဆာေျပစားသုံးရန္ျဖစ္ေစ လာ၀ယ္ၾကသူမ်ားရွိသကဲ့သို႔
အမရပူရၿမိဳ႕ေလးရွိ နံနက္ခင္းဖြင့္ မုန္႔တီ၊ ေခါက္ဆဲြသုပ္ဆုိင္ေလးမ်ားကလည္း
ထုိအေၾကာ္ဆုိင္ေလးမွတစ္ဆင့္ ေဖာက္သည္ယူကာ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထုိသို႔
လက္လီလက္ကား ၀ယ္ယူသူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည့္ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးကုိ
ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ဟု လူသိမ်ားေလသည္။
ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ဟု လူသိမ်ားရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။ အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းေနသူ မ်က္ႏွာၿပံဳးရႊင္ရႊင္ အသားအေရ ခပ္၀င္း၀င္းျဖင့္ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာအဆင္းခံ့ညားလွသူ အသက္ (၅၀)ခန္႔ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမွာ အေၾကာ္သည္အမ်ားစုလုိ အတန္းပညာ ေကာင္းစြာမသင္ယူခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွ ဓာတုေဗဒအထူးျပဳ ျဖင့္ B.Sc ဘဲြ႕ရခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ထက္ပို၍ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ လက္ရွိတြင္ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ေရာင္းသည့္ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးျဖစ္၍ ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ဟု လူသိမ်ားေနရျခင္းျဖစ္သည္။
အေၾကာ္ေၾကာ္ေနသူ ဆရာမႀကီးမွာ ေဒၚခင္ႏြယ္ဦးဟု အမည္ရပါသည္။ အသက္မွာေတာ့ (၄၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ယခုလက္ရွိ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္ ကတၱီပါရြာရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည္။ ဆရာမႀကီး၏ ပညာေရးလုပ္သက္မွာ ႏွစ္(၃၀)ျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္သက္တမ္းမွာ ၁၂ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။
မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေတြ႕ရသည့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏြယ္ဦး (ဓာတ္ပံု-ညီညီေဇာ္)
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔ ၁၉၈၇ က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးျဖစ္လာမည့္ ခင္ႏြယ္ဦးအမည္ရ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္မိန္းမပ်ဳိေလးသည္ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာအခါ ၀ါသနာပါသည့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကုိ ၀င္လုပ္ ရန္ မိဘမ်ားထံ ခြင့္ပန္ခဲ့သည္။ အစ္ကိုမ်ားထဲတြင္ ဘဏ္၀န္ထမ္း မ်ားရွိ၍ ဘဏ္လုပ္ငန္းထဲ၀င္ရန္ တုိက္တြန္းေသာ္လည္း ခင္ႏြယ္ဦးေလးမွာ စိတ္မ၀င္စား။ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ကေလးေတြအား စာ သင္ျပရသည္ကို ၀ါသနာထုံခဲ့၍ ဆရာမအလုပ္၀င္လုပ္ရန္သာ စိတ္၀င္စားေၾကာင္း ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ ေနာက္မွာမူ မိဘေတြကလည္း ခြင့္ျပဳခဲ့သျဖင့္ ခင္ႏြယ္ဦးမွာ ပညာေရး ဌာနတြင္ အေထြေထြလုပ္သား ၀င္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ အေထြေထြ လုပ္သားသည္လည္း ေက်ာင္း ဆရာမေပပဲမို႔ ခင္ႏြယ္ဦး ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ သူပထမဆုံးတာ၀န္က် သည္က သူေနထုိင္ရာအရပ္ႏွင့္ ေတာင္သမန္အင္းျခားသည့္ အင္း အေရွ႕ဘက္ကမ္း ဆီမီးထြန္းေက်း ရြာ အမကေက်ာင္းေလးမွာ ျဖစ္ သည္။ ဆီမီးထြန္းေက်းရြာ မူလ တန္းေက်ာင္းေလးတြင္ ေက်ာင္း ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးဘ၀ စတင္ ခဲ့ေလသည္။
အေထြေထြလုပ္သား ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရခ်ိန္ ဆရာမေလး ခင္ႏြယ္ဦးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ အျဖဴ၊ အစိမ္းထည္ေလး ၀တ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ၀တ္ခဲ့ရသည့္ အျဖဴ၊ အစိမ္းႏွင့္ ဆရာမဘ၀မွာ ၀တ္ရမည့္ အျဖဴ၊ အစိမ္းအေရာင္ခ်င္း တူေသာ္လည္း ခံစားမႈခ်င္းက မတူညီေတာ့။ ကေလးေတြကို စာသင္ျပေပးရေတာ့မည့္ အနေႏၲာအနႏၲဂုိဏ္း၀င္ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ေနေလၿပီ။ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကလို ျဖစ္သလို ၀တ္ဆင္၍မရ။ အျဖဴ၊ အစိမ္း ဆရာမ၀တ္စုံေလးႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ခပ္တုိတုိဆံပင္ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္းမွ ၾကက္ၿမီးေလးကိုလည္း ကလစ္ေတြျဖင့္ ဆံထုံးသဏၭာန္မရရေအာင္ ထုံးခဲ့ရေလသည္။
အသစ္စက္စက္ ေက်ာင္းဆရာမေလး ခင္ႏြယ္ဦးသည္ ေတာင္သမန္အင္း တစ္ဖက္ကမ္းဆီမီးထြန္းေက်းရြာက မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီသို႔ ဦးပိန္တံတားကိုျဖတ္ကာ သြားရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စက္ဘီးျဖင့္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေျခလ်င္ခရီး။ ရြာေရာက္ေတာ့ မ်က္လုံးျပဴးရသည္။ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ တန္းခဲြငါးခုရွိသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေန၍ျဖစ္သည္။
ဆရာမေလး ခင္ႏြယ္ဦးကေတာ့ သူ ပထမဆုံးဆရာမေန႔ရက္ေတြကို အေကာင္းဆုံးျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံပင္ မရွိေသးသည့္ ဇရပ္ကေလးေပၚက မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ မူလတန္းျပ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ႀကံဳရသည့္ အခက္အခဲမ်ဳိးေတြ ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးလည္း ႀကံဳဆုံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက ေက်းလက္ေန ကေလးငယ္ေတြမို႔ သူတုိ႔အိမ္မွာ၊ အရပ္ထဲမွာေနသလို ဆရာမေလးကုိ ဆက္ဆံၾကသည္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ အလိုမက်လွ်င္ ငါခ်င္းမိုးမႊန္ေနေအာင္ ကိုင္တုတ္သည္။ ဆဲြကုတ္သည္။ ကုန္းကိုက္သည္။ ေပါင္ဆဲြကိုက္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိသည္။ ထဘီေတြဆဲြကာ အတင္း႐ုန္းၾကတာေတြလည္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမေလးကေတာ့ စိတ္မပ်က္။ သူ၀ါသနာပါ၍ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္အလုပ္မဟုတ္လား။
အျခား မူလတန္းျပဆရာမေတြလိုပင္ ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးလည္း ကေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ရသည္။ သူငယ္ တန္းကေလးေတြဆုိလွ်င္ ၀လုံးကေလးေရးဖို႔ ဆရာမရင္ခြင္ထဲတြင္ ပုိက္ကာ လက္ကေလးေတြကိုင္ ၿပီး သင္ေပးရသည္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္မဟုတ္။ ၀လုံးကေလး ၀ိုင္းစက္ဖုိ႔ သုံးလခန္႔ အခ်ိန္ယူကာ သင္ျပရသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္သင္ေနတုန္း ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္က ကုပ္ေပၚတက္ခြလိုခြသည္။ သူေရးတာ လွ၊ မလွ ဆရာမအက်ႌလွမ္း ဆဲြျပသူ ကေလးငယ္ေတြေၾကာင့္ ဆရာမေလးေတြရဲ႕ အက်ႌျဖဴျဖဴ ေၾကးအထပ္ထပ္ ညစ္ေပရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာမေလး ခင္ ႏြယ္ဦး ေပ်ာ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ ကာလေတြလည္း ရွိဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္က ေလးတန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ၏ အတန္းတင္စာေမးပဲြက ဘုတ္စစ္ေခၚ အစိုးရစစ္စာေမးပဲြျဖစ္သည္။ ဘုတ္စစ္ ျဖစ္၍ ကေလးေတြ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္မွာကို ဆရာမေလးစိတ္ပူသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေမးပဲြတစ္တြင္းလုံး ေလးတန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ကို သူ႔အိမ္ေခၚကာ ေကြၽးေမြးၿပီး စာက်က္စာေႏႊး လုပ္ေပးခဲ့သည္။ စာေမးပဲြတစ္တြင္းလုံး ဆရာမႏွင့္ သူ၏ခ်စ္တပည့္မ်ား ဦးပိန္တံတားေပၚ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ေတာင္သမန္အင္းအေရွ႕ဘက္ရွိ ဆီမီး ထြန္းေက်းရြာေလးဆီကူးသည္။ စာေမးပဲြေျဖၿပီး၍ ညေနပုိင္းဆုိ လွ်င္ အင္းအေနာက္ဘက္ ဆရာမေလး အိမ္ဆီကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျပန္ၾကသည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုေလးတန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ရွစ္ေယာက္စလုံး တန္းလုံးကြၽတ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သျဖင့္ ဆရာမေလးက ၀မ္းသာမဆုံး၊ ဂုဏ္ယူမဆုံး တၿပံဳးၿပံဳး။
ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏြယ္ဦး (ဓာတ္ပုံ-ညီညီေဇာ္)
အေထြေထြလုပ္သား ဆရာမဘ၀လုပ္ရင္း မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ဓာတုေဗဒအထူးျပဳျဖင့္ ညေက်ာင္းတက္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အိမ္သုိ႔ ကပ်ာကယာျပန္သည္။ အ၀တ္အစားလဲ ထမင္းစားကာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ညေက်ာင္းသို႔ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ အေျပးအလႊားသြားတက္သည္။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အိမ္ျပန္လာသည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေတြေခၚသျဖင့္ ၀င္ေလွ်ာက္ရာ ေက်ာင္းမၿပီးေသးေသာ္လည္း အလုပ္ရခဲ့သည္။ ထုိသို႔ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ရင္း ညေက်ာင္းေျပးတက္ရင္း ငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ ဘဲြ႕ရခဲ့သည္။
မူလတန္းျပဆရာမဘ၀ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီ ဆရာမေလး အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ဆရာမေလး အမ်ဳိးသားမွာ မီးရထား၀န္ထမ္း ျဖစ္တာမို႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀ထားရာေန ေစရာသြားရတာ ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ္ လည္း မိသားစုအတူတူမေနရ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမေလးကလည္း ႏုိ႔ညႇာသမီး၊ မိဘခင္တြယ္သူမို႔ အမ်ဳိးသားႏွင့္လည္း လုိက္မေနႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမရပူရက မူလတန္း ေက်ာင္းေလးေတြမွာတင္ လွည့္လည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရင္း မိဘနဲ႔အတူေနထုိင္ခဲ့သည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြမို႔ ကိုယ္ရွာတာ ကိုယ္ေလာက္င႐ုံ သုံးႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း သားကေလးတစ္ေယာက္ ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ရတဲ့၀င္ေငြျဖင့္ မလုံေလာက္ေတာ့။ သည္ၾကားထဲ အတူေန ဆရာမေလး၏ မိဘမ်ားကလည္း အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ဆရာမေလးမွာ အပို၀င္ေငြရ ေအာင္ ႀကံေဆာင္ရေတာ့သည္။
ထို႔အတြက္ ဆရာမေလးမွာ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆုိလွ်င္ ဆီးေပါင္း၊ ကုလားပဲေခြႏွင့္ မုန္႔မ်ဳိးစုံတို႔ကို စက္ဘီးေလးတစ္စီးေပၚ ေတာင္းႀကီး၊ ေတာင္းငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ တင္ေဆာင္ကာ ဆုိင္ေတြဆီ မုန္႔လုိက္ပို႔ေလသည္။ ႏုႏုငယ္ငယ္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရွက္ရ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ။ ဆုိင္တကာလွည့္ကာ ငါဆရာမဆုိသည့္ မာန္မာနလည္း မရွိဘဲ ေစ်းလုိက္ေရာင္းသည္။ ရွက္ရြံ႕စိတ္ေတာ့ မရွိခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ခါကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကုိယ္ အားငယ္ခဲ့ရသည့္ရက္ေတြ ဆရာမေလး ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးသည္။ မိုးေတြကရြာ၊ မုန္႔ေတြလည္း မုိးေတြစိုရႊဲၿပီး စက္ဘီးႀကီးျဖင့္ ေျမာင္းထဲျပဳတ္က်တုန္းက ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အားငယ္စြာ ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုုယ့္မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာ လုပ္တာပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ျပန္ အားေပးကာ ျပန္ထခဲ့သည္။
မုန္႔ပုိ႔ရသည့္အလုပ္က တစ္ ပတ္မွႏွစ္ရက္ပဲ လုပ္ရသည္မို႔ ေငြ က ေျပာေလာက္ေအာင္မ၀င္။ ထုိ႔ အတြက္ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမည္ ဆိုတာကို မိဘေတြႏွင့္ တုိင္ပင္ၾက သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက မုန္႔မ်ဳိးစုံ လုပ္ေရာင္းလာခဲ့သည့္ ေစ်းသည္ မို႔ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕တင္ အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းရန္ သားအ မိႏွစ္ေယာက္ စဥ္းစားသည္။ ဆရာမေလးက ေကာင္းေကာင္းမေၾကာ္တတ္ေသးေပသိ မိခင္က ေၾကာ္တတ္ၿပီးသားမို႔ စိတ္ပူရန္မလုိ။ ဖခင္ႏွင့္ သမီးျဖစ္သူရယ္၊ တျခား ေမာင္ႏွမေတြရယ္ ၀ိုင္းကူၾကမည္ ဟုဆိုကာ အိမ္ေရွ႕မွာ အေၾကာ္ဖုိတဲေလး ထိုးလုိက္ၾကသည္။
မနက္ ၂ နာရီထုိးလွ်င္ ဆရာမေလး အိပ္ရာကေနထရပါသည္။မိခင္ႏွင့္အတူ ပဲကူေဆးေပးရ သည္။ ပဲေထာင္းရသည္။ မီးေမႊး ေပးရသည္။ အေၾကာ္ကူေၾကာ္ေပး ရသည္။ လက္ကားမွာသည့္ဆုိင္ ေတြ လုိက္ပို႔ရသည္။ ဆရာမေလး တို႔ အေၾကာ္မွာ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ ျဖဴ၊ ပဲ ထည့္ရမည့္ အခ်ဳိးအစားအ တုိင္း မၿခိဳးမၿခံအကုန္ထည့္သျဖင့္ စား၍လည္း ေကာင္းလွသည္။ ေစ်းကလည္း တျခားအေၾကာ္ဆုိင္ ေတြထက္ပင္ သက္သာေနျပန္ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားေကာင္းေစ်း ခ်ဳိ ဆရာမေလးတို႔ အေၾကာ္ဆုိင္ ေလးကို ၀ယ္ယူစားသုံးသူေတြမ်ားမ်ားလာသည္။
မနက္ ၇ နာရီခဲြ ၈ နာရီဆုိ လွ်င္ေတာ့ အေၾကာ္ေတြလည္း ကုန္၊ အေၾကာ္ဆုိင္မီးလည္း ၿငိမ္း ၿပီမို႔ ဆရာမေလး ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ ေရမိုးခ်ဳိးအ၀တ္အစားလဲရသည္။ မနက္စာ ခပ္ျမန္ျမန္စား၊ ထမင္း ထုပ္ ခပ္သြက္သြက္ထုပ္ကာ ေက်ာင္းခ်ိန္အမီ အေျပးအလႊား သြားရသည္။ ဆရာမေလးအေန ျဖင့္ ေနာက္က်တာမ်ဳိး မျဖစ္ခ်င္။ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ခဲ့။ ေက်ာင္းေရာက္ လွ်င္ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္း၍ စာသင္ ခ်ိန္ေလး တစ္ခ်ိန္တေလ လြတ္ လွ်င္ ဆရာမေလးမွာ ႐ုတ္တရက္ ငိုက္မိတာမ်ဳိးေတြ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႏွင့္စာလွ်င္ ေက်ာင္း သားဦးေရကမ်ားေန၍ တစ္တန္း ၿပီးတစ္တန္း တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း စာသင္ရသည္မို႔ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း ေဖ်ာက္ခနဲဆုိေပ်ာက္။
ညေန ေက်ာင္းျပန္လွ်င္ လည္း ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ ေစ်း၀ယ္ရသည္။ ပဲေတြ ဘာေတြ ႀကိဳေထာင္းရ သည္။ မနက္အတြက္ ျပင္ဆင္ၿပီးလွ်င္ စားေသာက္ၿပီး ခပ္ေစာေစာပင္ အိပ္ရာ၀င္ရသည္။ ဒါမွ မနက္ေစာေစာ ထႏုိင္မည္မဟုတ္လား။
ထိုသို႔ မနက္ခင္းအေစာ မိခင္ႏွင့္အတူ အေၾကာ္ေရာင္းလုိက္၊ေန႔ခင္း ေက်ာင္းဆရာမတာ၀န္ထမ္းေဆာင္လုိက္ျဖင့္ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ပင္မရခဲ့သည့္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ပို၍ႀကီးေလးသည့္ တာ၀န္ေတြထမ္းေဆာင္ရဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္။ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရၿပီးခ်ိန္ မိခင္၊ ဖခင္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားျဖစ္သူ မီးရထား၀န္ထမ္းတို႔မွာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္ခဲ့၍ ျဖစ္ေလသည္။
ကေလးေတြလည္း အတန္း ႀကီးေတြေရာက္လာခ်ိန္ ေငြကုန္ ေၾကးက်လည္း ပို၍ပို၍သာ မ်ားလာခဲ့သည္။ ယခင္က မိခင္ႏွင့္အတူ အေၾကာ္ေၾကာ္ခဲ့ရေသာ္လည္း မိခင္ႀကီးမရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ဦး ေဆာင္ကာ ေက်ာင္းတာ၀န္တစ္ဖက္ျဖင့္ အေၾကာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀ကို ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္။
မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအျဖစ္ ရာထူးတိုးေတာ့ ၀ိုင္းကူေပးၾကသည့္ ေမာင္ႏွမေတြက အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့အလုပ္ နားဖို႔ေျပာၾကသည္။ ဆရာမေလး မဟုတ္ေတာ့သည့္ ဆရာမႀကီးကေတာ့ နားဖို႔ကိုလက္မခံ။ သားႀကီးမွာလည္း ႏုိင္င့ံ၀န္ထမ္းတကၠသိုလ္ တစ္ခု တက္ေရာက္ခဲ့သည္မို႔ သူ လုိအပ္သည့္ စားစရာ၊ ေသာက္စ ရာ အေျခာက္အျခမ္းကေလးေတြ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ကာ ပို႔ခ်င္ သည္။ ေငြသားေငြစ မုန္႔ဖိုးကေလး ေတြ မွန္မွန္ေပးခ်င္သည္။ သမီးငယ္မွာလည္း အတန္းႀကီးျဖစ္လာၿပီမို႔ ေက်ာင္းစရိတ္ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔အတြက္ ဆရာမႀကီး အေၾကာ္သည္ဘ၀ကို ျပည္ဖုံးကားမခ်ႏုိင္ခဲ့။
တစ္ဖက္မွာ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့သလိုတစ္ဖက္က ကိုယ္၀ါသနာပါ၍ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကိုလည္း တာ၀န္ေက်တာထက္ပင္ပိုေအာင္ ဆရာမႀကီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ သူတာ၀န္က်ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းေတြ မွာ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ ဘယ္ေတာ့မွမဖြင့္။ အခမဲ့အခ်ိန္ပိုသာ ေခၚသင္ေပးသည္။ မိဘေတြကိုလည္း ကေလးေတြကို က်ဴရွင္မထားခိုင္းဘဲ ေက်ာင္းမွန္မွန္သာပို႔ပါ၊ မွန္မွန္ပို႔ရင္ လုံေလာက္သည္၊ က်ဴရွင္ယူရန္မလိုဟု တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ဆရာမႀကီးအေနျဖင့္ က်ဴရွင္အပိုေခၚကာ ကေလးေတြဆီက အခေၾကးေငြယူရန္လည္း စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ သူ႔တြင္က်ဴရွင္သင္တာထက္ပင္ ပိုရသည့္ အေၾကာ္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ရွိေန၍ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ္တုိင္က က်ဴရွင္မသင္ေသာ္လည္း အေျခအေနအရ က်ဴရွင္သင္ျပရသည့္ ဆရာေတြအေပၚ ေ၀ဖန္ၾကတာမ်ဳိးဆုိလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ဆရာမေပမို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္မသိမျမင္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ေတြက အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။
ကတၱီပါရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံကအစ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျဖစ္လာဖို႔ ဆရာမႀကီး ႀကံေဆာင္သည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ ျပင္ပေရာက္ ကေလးေတြဆီ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ လယ္ထဲ၊ ယာထဲအထိ လုိက္ေမာင္းကာ ေခၚယူသည္။ မိဘေတြကိုလည္း ေဖ်ာင္းဖ်ရသည္။ ေတာ္တို႔ကေလး အိမ္မွာထားတာႏွင့္ ေက်ာင္းမွာထားတာ ဘယ္ဟာလုံၿခံဳသနည္းဟု ေျခာက္ကာေမးရသည္။ ကေလး ထိန္းရမွာမို႔ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ဘူး အေၾကာင္းျပလွ်င္လည္း ထိန္းရမည့္ ကေလးကိုပါ ေက်ာင္းေခၚလာခိုင္းသည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ ဆရာမႀကီး၏ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရက တျဖည္းျဖည္းတုိး၍တုိး၍ လာခဲ့သည္။ ရြာကလည္း ဆရာမႀကီးဆုိ ခ်စ္မွခ်စ္၊ ရြာတင္မက ဆရာမအခ်င္းခ်င္းကလည္း ဆရာမႀကီးအေပၚေမတၱာရွိၾကသည္။ အထက္ ေအာက္ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ညီအစ္မတစ္ေတြလို ေပါင္းသင္း ေျပာဆိုၾကတာမို႔ ဒီေက်ာင္းေလး မွာ ဆရာမေတြေပ်ာ္ၾကေလသည္။
သားႀကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုကေန ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ႏုိင္ငံ့အစြန္အဖ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့လည္း သုံးဖို႔စဲြဖို႔ အေၾကာ္သည္ဆရာမႀကီးက လွမ္းပို႔ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သားႀကီးလည္း အရာရွိျဖစ္ကာ သူ႔လစာႏွင့္သူျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ သိပ္ပို႔စရာမလုိေတာ့။ သမီးငယ္မွာလည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ ထူးတန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီး အိမ္ေရွ႕က အေၾကာ္ဖုိမီး အၿပီးတုိင္မၿငႇိမ္းႏုိင္ေသး။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။
ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ အေၾကာ္သည္ဘ၀ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသည့္ ဆရာမႀကီးမွာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ မရွိဘူးမဟုတ္ ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာ္ေရာင္းရသည့္ ၀င္ေငြကေလးျဖင့္ သူခ်စ္ရသည့္ သားသမီးေတြ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမတစ္ေယာက္မွာရွိသည့္ လူမႈပတ္၀န္း က်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ သာေရး၊ နာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥေတြလုိက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔အတြက္ အေၾကာ္သည္ဘ၀ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ စြန္႔လႊတ္၍မျဖစ္ေသး။ တစ္ခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းဆရာမလစာတုိးလာခဲ့လွ်င္ႏွင့္ ကေလးေတြအတြက္ ေနာက္ဆံမတင္းရေတာ့သည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဆရာမႀကီးအေၾကာ္သည္ဘ၀ တစ္ခန္းရပ္လုိက္ခ်င္ေလသည္။ အသက္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာခဲ့ၿပီမို႔ ေနာက္ဆုိအခုလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ႏုိင္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ႏုိ္င္ေတာ့။
အေၾကာ္သည္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို ဂုဏ္ငယ္သည္ဟုေတာ့ ဆရာမႀကီး ဘယ္ေတာ့မွမထင္။ ကိုယ္၀ါသနာပါသည့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကိုလုပ္ရင္း တစ္ဖက္က ကိုယ့္မိသားစု ၀မ္းစာေရးအတြက္ ႐ုိးသားစြာအေၾကာ္ေၾကာ္ ေရာင္းရသည္ကို ဆရာမႀကီး မရွက္ခဲ့ပါ။ ဆရာမႀကီးတင္မဟုတ္။ ဆရာမႀကီး သားႏွင့္သမီးကလည္း တကယ့္မေအတူ တစ္စိတ္တည္း။ မနက္ခင္းဆုိလွ်င္ ဆရာမႀကီးက အေၾကာ္ေၾကာ္ရင္း သမီးျဖစ္သူ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူကလည္း အေၾကာ္၀င္ကူ ေရာင္းေပးသည္။ ဆုိင္ေတြလိုက္ပို႔သည္။ ရံဖန္ရံခါ အလည္အပတ္ ျပန္လာသည့္ အရာရွိသားႀကီးကလည္း မိခင္အေၾကာ္တဲထဲ၀င္ကာ အေၾကာ္ဆယ္ေပး ကူေရာင္းေပးၾကေလ သည္။
မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ ဆရာမႀကီးအေၾကာ္စုံ စား ရဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါ။ နံနက္အလင္းေရာင္ မရခင္အခ်ိန္ကတည္းက တဖဲြဖဲြလာ၀ယ္ခဲ့ၾကသည္မို႔ ေနလည္းေကာင္းေကာင္းထြက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ ေလးလည္း အေၾကာ္ေတြကုန္၊ ဆုိင္လည္းသိမ္းပါေလၿပီ။ ဆရာမႀကီးကလည္း ေက်ာင္းအျဖဴ၊ အစိမ္း၀တ္စုံေလးကို ေၾကာ့ေနေအာင္၀တ္၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားျဖင့္ တာ၀န္က်ရာ ကတၱီပါရြာမူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီသြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အမ်ားတကာ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ မနက္ ၂ နာရီေလာက္ကတည္းက ဆက္တုိက္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ဆရာမႀကီးမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ဟန္မျပ။ မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးပန္းတစ္ပြင့္ဆင္လ်က္ အေၾကာ္ဆိုင္ေလးကုိ ေခတၱထားခဲ့ကာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခ်ီတက္သြားပါေလေတာ့သည္။ ။
7Daydaily
ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ဟု လူသိမ်ားရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။ အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းေနသူ မ်က္ႏွာၿပံဳးရႊင္ရႊင္ အသားအေရ ခပ္၀င္း၀င္းျဖင့္ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာအဆင္းခံ့ညားလွသူ အသက္ (၅၀)ခန္႔ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမွာ အေၾကာ္သည္အမ်ားစုလုိ အတန္းပညာ ေကာင္းစြာမသင္ယူခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွ ဓာတုေဗဒအထူးျပဳ ျဖင့္ B.Sc ဘဲြ႕ရခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ထက္ပို၍ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ လက္ရွိတြင္ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ေရာင္းသည့္ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးျဖစ္၍ ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ဟု လူသိမ်ားေနရျခင္းျဖစ္သည္။
အေၾကာ္ေၾကာ္ေနသူ ဆရာမႀကီးမွာ ေဒၚခင္ႏြယ္ဦးဟု အမည္ရပါသည္။ အသက္မွာေတာ့ (၄၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ယခုလက္ရွိ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္ ကတၱီပါရြာရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည္။ ဆရာမႀကီး၏ ပညာေရးလုပ္သက္မွာ ႏွစ္(၃၀)ျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္သက္တမ္းမွာ ၁၂ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။
မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေတြ႕ရသည့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏြယ္ဦး (ဓာတ္ပံု-ညီညီေဇာ္)
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔ ၁၉၈၇ က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးျဖစ္လာမည့္ ခင္ႏြယ္ဦးအမည္ရ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္မိန္းမပ်ဳိေလးသည္ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာအခါ ၀ါသနာပါသည့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကုိ ၀င္လုပ္ ရန္ မိဘမ်ားထံ ခြင့္ပန္ခဲ့သည္။ အစ္ကိုမ်ားထဲတြင္ ဘဏ္၀န္ထမ္း မ်ားရွိ၍ ဘဏ္လုပ္ငန္းထဲ၀င္ရန္ တုိက္တြန္းေသာ္လည္း ခင္ႏြယ္ဦးေလးမွာ စိတ္မ၀င္စား။ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ကေလးေတြအား စာ သင္ျပရသည္ကို ၀ါသနာထုံခဲ့၍ ဆရာမအလုပ္၀င္လုပ္ရန္သာ စိတ္၀င္စားေၾကာင္း ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ ေနာက္မွာမူ မိဘေတြကလည္း ခြင့္ျပဳခဲ့သျဖင့္ ခင္ႏြယ္ဦးမွာ ပညာေရး ဌာနတြင္ အေထြေထြလုပ္သား ၀င္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ အေထြေထြ လုပ္သားသည္လည္း ေက်ာင္း ဆရာမေပပဲမို႔ ခင္ႏြယ္ဦး ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ သူပထမဆုံးတာ၀န္က် သည္က သူေနထုိင္ရာအရပ္ႏွင့္ ေတာင္သမန္အင္းျခားသည့္ အင္း အေရွ႕ဘက္ကမ္း ဆီမီးထြန္းေက်း ရြာ အမကေက်ာင္းေလးမွာ ျဖစ္ သည္။ ဆီမီးထြန္းေက်းရြာ မူလ တန္းေက်ာင္းေလးတြင္ ေက်ာင္း ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးဘ၀ စတင္ ခဲ့ေလသည္။
အေထြေထြလုပ္သား ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရခ်ိန္ ဆရာမေလး ခင္ႏြယ္ဦးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ အျဖဴ၊ အစိမ္းထည္ေလး ၀တ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ၀တ္ခဲ့ရသည့္ အျဖဴ၊ အစိမ္းႏွင့္ ဆရာမဘ၀မွာ ၀တ္ရမည့္ အျဖဴ၊ အစိမ္းအေရာင္ခ်င္း တူေသာ္လည္း ခံစားမႈခ်င္းက မတူညီေတာ့။ ကေလးေတြကို စာသင္ျပေပးရေတာ့မည့္ အနေႏၲာအနႏၲဂုိဏ္း၀င္ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ေနေလၿပီ။ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကလို ျဖစ္သလို ၀တ္ဆင္၍မရ။ အျဖဴ၊ အစိမ္း ဆရာမ၀တ္စုံေလးႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ခပ္တုိတုိဆံပင္ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္းမွ ၾကက္ၿမီးေလးကိုလည္း ကလစ္ေတြျဖင့္ ဆံထုံးသဏၭာန္မရရေအာင္ ထုံးခဲ့ရေလသည္။
အသစ္စက္စက္ ေက်ာင္းဆရာမေလး ခင္ႏြယ္ဦးသည္ ေတာင္သမန္အင္း တစ္ဖက္ကမ္းဆီမီးထြန္းေက်းရြာက မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီသို႔ ဦးပိန္တံတားကိုျဖတ္ကာ သြားရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စက္ဘီးျဖင့္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေျခလ်င္ခရီး။ ရြာေရာက္ေတာ့ မ်က္လုံးျပဴးရသည္။ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ တန္းခဲြငါးခုရွိသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေန၍ျဖစ္သည္။
ဆရာမေလး ခင္ႏြယ္ဦးကေတာ့ သူ ပထမဆုံးဆရာမေန႔ရက္ေတြကို အေကာင္းဆုံးျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံပင္ မရွိေသးသည့္ ဇရပ္ကေလးေပၚက မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ မူလတန္းျပ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ႀကံဳရသည့္ အခက္အခဲမ်ဳိးေတြ ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးလည္း ႀကံဳဆုံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက ေက်းလက္ေန ကေလးငယ္ေတြမို႔ သူတုိ႔အိမ္မွာ၊ အရပ္ထဲမွာေနသလို ဆရာမေလးကုိ ဆက္ဆံၾကသည္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ အလိုမက်လွ်င္ ငါခ်င္းမိုးမႊန္ေနေအာင္ ကိုင္တုတ္သည္။ ဆဲြကုတ္သည္။ ကုန္းကိုက္သည္။ ေပါင္ဆဲြကိုက္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိသည္။ ထဘီေတြဆဲြကာ အတင္း႐ုန္းၾကတာေတြလည္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမေလးကေတာ့ စိတ္မပ်က္။ သူ၀ါသနာပါ၍ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္အလုပ္မဟုတ္လား။
အျခား မူလတန္းျပဆရာမေတြလိုပင္ ဆရာမေလးခင္ႏြယ္ဦးလည္း ကေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ရသည္။ သူငယ္ တန္းကေလးေတြဆုိလွ်င္ ၀လုံးကေလးေရးဖို႔ ဆရာမရင္ခြင္ထဲတြင္ ပုိက္ကာ လက္ကေလးေတြကိုင္ ၿပီး သင္ေပးရသည္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္မဟုတ္။ ၀လုံးကေလး ၀ိုင္းစက္ဖုိ႔ သုံးလခန္႔ အခ်ိန္ယူကာ သင္ျပရသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္သင္ေနတုန္း ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္က ကုပ္ေပၚတက္ခြလိုခြသည္။ သူေရးတာ လွ၊ မလွ ဆရာမအက်ႌလွမ္း ဆဲြျပသူ ကေလးငယ္ေတြေၾကာင့္ ဆရာမေလးေတြရဲ႕ အက်ႌျဖဴျဖဴ ေၾကးအထပ္ထပ္ ညစ္ေပရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာမေလး ခင္ ႏြယ္ဦး ေပ်ာ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ ကာလေတြလည္း ရွိဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္က ေလးတန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ၏ အတန္းတင္စာေမးပဲြက ဘုတ္စစ္ေခၚ အစိုးရစစ္စာေမးပဲြျဖစ္သည္။ ဘုတ္စစ္ ျဖစ္၍ ကေလးေတြ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္မွာကို ဆရာမေလးစိတ္ပူသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေမးပဲြတစ္တြင္းလုံး ေလးတန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ကို သူ႔အိမ္ေခၚကာ ေကြၽးေမြးၿပီး စာက်က္စာေႏႊး လုပ္ေပးခဲ့သည္။ စာေမးပဲြတစ္တြင္းလုံး ဆရာမႏွင့္ သူ၏ခ်စ္တပည့္မ်ား ဦးပိန္တံတားေပၚ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ေတာင္သမန္အင္းအေရွ႕ဘက္ရွိ ဆီမီး ထြန္းေက်းရြာေလးဆီကူးသည္။ စာေမးပဲြေျဖၿပီး၍ ညေနပုိင္းဆုိ လွ်င္ အင္းအေနာက္ဘက္ ဆရာမေလး အိမ္ဆီကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျပန္ၾကသည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုေလးတန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ရွစ္ေယာက္စလုံး တန္းလုံးကြၽတ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သျဖင့္ ဆရာမေလးက ၀မ္းသာမဆုံး၊ ဂုဏ္ယူမဆုံး တၿပံဳးၿပံဳး။
ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏြယ္ဦး (ဓာတ္ပုံ-ညီညီေဇာ္)
အေထြေထြလုပ္သား ဆရာမဘ၀လုပ္ရင္း မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ဓာတုေဗဒအထူးျပဳျဖင့္ ညေက်ာင္းတက္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အိမ္သုိ႔ ကပ်ာကယာျပန္သည္။ အ၀တ္အစားလဲ ထမင္းစားကာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ညေက်ာင္းသို႔ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ အေျပးအလႊားသြားတက္သည္။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အိမ္ျပန္လာသည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေတြေခၚသျဖင့္ ၀င္ေလွ်ာက္ရာ ေက်ာင္းမၿပီးေသးေသာ္လည္း အလုပ္ရခဲ့သည္။ ထုိသို႔ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ရင္း ညေက်ာင္းေျပးတက္ရင္း ငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ ဘဲြ႕ရခဲ့သည္။
မူလတန္းျပဆရာမဘ၀ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီ ဆရာမေလး အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ဆရာမေလး အမ်ဳိးသားမွာ မီးရထား၀န္ထမ္း ျဖစ္တာမို႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀ထားရာေန ေစရာသြားရတာ ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ္ လည္း မိသားစုအတူတူမေနရ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမေလးကလည္း ႏုိ႔ညႇာသမီး၊ မိဘခင္တြယ္သူမို႔ အမ်ဳိးသားႏွင့္လည္း လုိက္မေနႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမရပူရက မူလတန္း ေက်ာင္းေလးေတြမွာတင္ လွည့္လည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရင္း မိဘနဲ႔အတူေနထုိင္ခဲ့သည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြမို႔ ကိုယ္ရွာတာ ကိုယ္ေလာက္င႐ုံ သုံးႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း သားကေလးတစ္ေယာက္ ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ရတဲ့၀င္ေငြျဖင့္ မလုံေလာက္ေတာ့။ သည္ၾကားထဲ အတူေန ဆရာမေလး၏ မိဘမ်ားကလည္း အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ဆရာမေလးမွာ အပို၀င္ေငြရ ေအာင္ ႀကံေဆာင္ရေတာ့သည္။
ထို႔အတြက္ ဆရာမေလးမွာ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆုိလွ်င္ ဆီးေပါင္း၊ ကုလားပဲေခြႏွင့္ မုန္႔မ်ဳိးစုံတို႔ကို စက္ဘီးေလးတစ္စီးေပၚ ေတာင္းႀကီး၊ ေတာင္းငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ တင္ေဆာင္ကာ ဆုိင္ေတြဆီ မုန္႔လုိက္ပို႔ေလသည္။ ႏုႏုငယ္ငယ္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရွက္ရ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ။ ဆုိင္တကာလွည့္ကာ ငါဆရာမဆုိသည့္ မာန္မာနလည္း မရွိဘဲ ေစ်းလုိက္ေရာင္းသည္။ ရွက္ရြံ႕စိတ္ေတာ့ မရွိခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ခါကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကုိယ္ အားငယ္ခဲ့ရသည့္ရက္ေတြ ဆရာမေလး ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးသည္။ မိုးေတြကရြာ၊ မုန္႔ေတြလည္း မုိးေတြစိုရႊဲၿပီး စက္ဘီးႀကီးျဖင့္ ေျမာင္းထဲျပဳတ္က်တုန္းက ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အားငယ္စြာ ၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုုယ့္မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာ လုပ္တာပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ျပန္ အားေပးကာ ျပန္ထခဲ့သည္။
မုန္႔ပုိ႔ရသည့္အလုပ္က တစ္ ပတ္မွႏွစ္ရက္ပဲ လုပ္ရသည္မို႔ ေငြ က ေျပာေလာက္ေအာင္မ၀င္။ ထုိ႔ အတြက္ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမည္ ဆိုတာကို မိဘေတြႏွင့္ တုိင္ပင္ၾက သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက မုန္႔မ်ဳိးစုံ လုပ္ေရာင္းလာခဲ့သည့္ ေစ်းသည္ မို႔ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕တင္ အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းရန္ သားအ မိႏွစ္ေယာက္ စဥ္းစားသည္။ ဆရာမေလးက ေကာင္းေကာင္းမေၾကာ္တတ္ေသးေပသိ မိခင္က ေၾကာ္တတ္ၿပီးသားမို႔ စိတ္ပူရန္မလုိ။ ဖခင္ႏွင့္ သမီးျဖစ္သူရယ္၊ တျခား ေမာင္ႏွမေတြရယ္ ၀ိုင္းကူၾကမည္ ဟုဆိုကာ အိမ္ေရွ႕မွာ အေၾကာ္ဖုိတဲေလး ထိုးလုိက္ၾကသည္။
မနက္ ၂ နာရီထုိးလွ်င္ ဆရာမေလး အိပ္ရာကေနထရပါသည္။မိခင္ႏွင့္အတူ ပဲကူေဆးေပးရ သည္။ ပဲေထာင္းရသည္။ မီးေမႊး ေပးရသည္။ အေၾကာ္ကူေၾကာ္ေပး ရသည္။ လက္ကားမွာသည့္ဆုိင္ ေတြ လုိက္ပို႔ရသည္။ ဆရာမေလး တို႔ အေၾကာ္မွာ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ ျဖဴ၊ ပဲ ထည့္ရမည့္ အခ်ဳိးအစားအ တုိင္း မၿခိဳးမၿခံအကုန္ထည့္သျဖင့္ စား၍လည္း ေကာင္းလွသည္။ ေစ်းကလည္း တျခားအေၾကာ္ဆုိင္ ေတြထက္ပင္ သက္သာေနျပန္ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားေကာင္းေစ်း ခ်ဳိ ဆရာမေလးတို႔ အေၾကာ္ဆုိင္ ေလးကို ၀ယ္ယူစားသုံးသူေတြမ်ားမ်ားလာသည္။
မနက္ ၇ နာရီခဲြ ၈ နာရီဆုိ လွ်င္ေတာ့ အေၾကာ္ေတြလည္း ကုန္၊ အေၾကာ္ဆုိင္မီးလည္း ၿငိမ္း ၿပီမို႔ ဆရာမေလး ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ ေရမိုးခ်ဳိးအ၀တ္အစားလဲရသည္။ မနက္စာ ခပ္ျမန္ျမန္စား၊ ထမင္း ထုပ္ ခပ္သြက္သြက္ထုပ္ကာ ေက်ာင္းခ်ိန္အမီ အေျပးအလႊား သြားရသည္။ ဆရာမေလးအေန ျဖင့္ ေနာက္က်တာမ်ဳိး မျဖစ္ခ်င္။ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ခဲ့။ ေက်ာင္းေရာက္ လွ်င္ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္း၍ စာသင္ ခ်ိန္ေလး တစ္ခ်ိန္တေလ လြတ္ လွ်င္ ဆရာမေလးမွာ ႐ုတ္တရက္ ငိုက္မိတာမ်ဳိးေတြ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႏွင့္စာလွ်င္ ေက်ာင္း သားဦးေရကမ်ားေန၍ တစ္တန္း ၿပီးတစ္တန္း တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း စာသင္ရသည္မို႔ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း ေဖ်ာက္ခနဲဆုိေပ်ာက္။
ညေန ေက်ာင္းျပန္လွ်င္ လည္း ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ ေစ်း၀ယ္ရသည္။ ပဲေတြ ဘာေတြ ႀကိဳေထာင္းရ သည္။ မနက္အတြက္ ျပင္ဆင္ၿပီးလွ်င္ စားေသာက္ၿပီး ခပ္ေစာေစာပင္ အိပ္ရာ၀င္ရသည္။ ဒါမွ မနက္ေစာေစာ ထႏုိင္မည္မဟုတ္လား။
ထိုသို႔ မနက္ခင္းအေစာ မိခင္ႏွင့္အတူ အေၾကာ္ေရာင္းလုိက္၊ေန႔ခင္း ေက်ာင္းဆရာမတာ၀န္ထမ္းေဆာင္လုိက္ျဖင့္ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ပင္မရခဲ့သည့္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ပို၍ႀကီးေလးသည့္ တာ၀န္ေတြထမ္းေဆာင္ရဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္။ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရၿပီးခ်ိန္ မိခင္၊ ဖခင္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားျဖစ္သူ မီးရထား၀န္ထမ္းတို႔မွာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္ခဲ့၍ ျဖစ္ေလသည္။
ကေလးေတြလည္း အတန္း ႀကီးေတြေရာက္လာခ်ိန္ ေငြကုန္ ေၾကးက်လည္း ပို၍ပို၍သာ မ်ားလာခဲ့သည္။ ယခင္က မိခင္ႏွင့္အတူ အေၾကာ္ေၾကာ္ခဲ့ရေသာ္လည္း မိခင္ႀကီးမရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ဦး ေဆာင္ကာ ေက်ာင္းတာ၀န္တစ္ဖက္ျဖင့္ အေၾကာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀ကို ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္။
မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအျဖစ္ ရာထူးတိုးေတာ့ ၀ိုင္းကူေပးၾကသည့္ ေမာင္ႏွမေတြက အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့အလုပ္ နားဖို႔ေျပာၾကသည္။ ဆရာမေလး မဟုတ္ေတာ့သည့္ ဆရာမႀကီးကေတာ့ နားဖို႔ကိုလက္မခံ။ သားႀကီးမွာလည္း ႏုိင္င့ံ၀န္ထမ္းတကၠသိုလ္ တစ္ခု တက္ေရာက္ခဲ့သည္မို႔ သူ လုိအပ္သည့္ စားစရာ၊ ေသာက္စ ရာ အေျခာက္အျခမ္းကေလးေတြ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ကာ ပို႔ခ်င္ သည္။ ေငြသားေငြစ မုန္႔ဖိုးကေလး ေတြ မွန္မွန္ေပးခ်င္သည္။ သမီးငယ္မွာလည္း အတန္းႀကီးျဖစ္လာၿပီမို႔ ေက်ာင္းစရိတ္ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔အတြက္ ဆရာမႀကီး အေၾကာ္သည္ဘ၀ကို ျပည္ဖုံးကားမခ်ႏုိင္ခဲ့။
တစ္ဖက္မွာ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့သလိုတစ္ဖက္က ကိုယ္၀ါသနာပါ၍ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကိုလည္း တာ၀န္ေက်တာထက္ပင္ပိုေအာင္ ဆရာမႀကီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ သူတာ၀န္က်ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းေတြ မွာ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ ဘယ္ေတာ့မွမဖြင့္။ အခမဲ့အခ်ိန္ပိုသာ ေခၚသင္ေပးသည္။ မိဘေတြကိုလည္း ကေလးေတြကို က်ဴရွင္မထားခိုင္းဘဲ ေက်ာင္းမွန္မွန္သာပို႔ပါ၊ မွန္မွန္ပို႔ရင္ လုံေလာက္သည္၊ က်ဴရွင္ယူရန္မလိုဟု တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ဆရာမႀကီးအေနျဖင့္ က်ဴရွင္အပိုေခၚကာ ကေလးေတြဆီက အခေၾကးေငြယူရန္လည္း စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ သူ႔တြင္က်ဴရွင္သင္တာထက္ပင္ ပိုရသည့္ အေၾကာ္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ရွိေန၍ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ္တုိင္က က်ဴရွင္မသင္ေသာ္လည္း အေျခအေနအရ က်ဴရွင္သင္ျပရသည့္ ဆရာေတြအေပၚ ေ၀ဖန္ၾကတာမ်ဳိးဆုိလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ဆရာမေပမို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္မသိမျမင္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ေတြက အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။
ကတၱီပါရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံကအစ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျဖစ္လာဖို႔ ဆရာမႀကီး ႀကံေဆာင္သည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ ျပင္ပေရာက္ ကေလးေတြဆီ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ လယ္ထဲ၊ ယာထဲအထိ လုိက္ေမာင္းကာ ေခၚယူသည္။ မိဘေတြကိုလည္း ေဖ်ာင္းဖ်ရသည္။ ေတာ္တို႔ကေလး အိမ္မွာထားတာႏွင့္ ေက်ာင္းမွာထားတာ ဘယ္ဟာလုံၿခံဳသနည္းဟု ေျခာက္ကာေမးရသည္။ ကေလး ထိန္းရမွာမို႔ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ဘူး အေၾကာင္းျပလွ်င္လည္း ထိန္းရမည့္ ကေလးကိုပါ ေက်ာင္းေခၚလာခိုင္းသည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ ဆရာမႀကီး၏ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရက တျဖည္းျဖည္းတုိး၍တုိး၍ လာခဲ့သည္။ ရြာကလည္း ဆရာမႀကီးဆုိ ခ်စ္မွခ်စ္၊ ရြာတင္မက ဆရာမအခ်င္းခ်င္းကလည္း ဆရာမႀကီးအေပၚေမတၱာရွိၾကသည္။ အထက္ ေအာက္ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ညီအစ္မတစ္ေတြလို ေပါင္းသင္း ေျပာဆိုၾကတာမို႔ ဒီေက်ာင္းေလး မွာ ဆရာမေတြေပ်ာ္ၾကေလသည္။
သားႀကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုကေန ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ႏုိင္ငံ့အစြန္အဖ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့လည္း သုံးဖို႔စဲြဖို႔ အေၾကာ္သည္ဆရာမႀကီးက လွမ္းပို႔ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သားႀကီးလည္း အရာရွိျဖစ္ကာ သူ႔လစာႏွင့္သူျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ သိပ္ပို႔စရာမလုိေတာ့။ သမီးငယ္မွာလည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ ထူးတန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီး အိမ္ေရွ႕က အေၾကာ္ဖုိမီး အၿပီးတုိင္မၿငႇိမ္းႏုိင္ေသး။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။
ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ အေၾကာ္သည္ဘ၀ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသည့္ ဆရာမႀကီးမွာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ မရွိဘူးမဟုတ္ ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာ္ေရာင္းရသည့္ ၀င္ေငြကေလးျဖင့္ သူခ်စ္ရသည့္ သားသမီးေတြ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမတစ္ေယာက္မွာရွိသည့္ လူမႈပတ္၀န္း က်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ သာေရး၊ နာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥေတြလုိက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔အတြက္ အေၾကာ္သည္ဘ၀ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ စြန္႔လႊတ္၍မျဖစ္ေသး။ တစ္ခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းဆရာမလစာတုိးလာခဲ့လွ်င္ႏွင့္ ကေလးေတြအတြက္ ေနာက္ဆံမတင္းရေတာ့သည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဆရာမႀကီးအေၾကာ္သည္ဘ၀ တစ္ခန္းရပ္လုိက္ခ်င္ေလသည္။ အသက္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာခဲ့ၿပီမို႔ ေနာက္ဆုိအခုလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ႏုိင္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ႏုိ္င္ေတာ့။
အေၾကာ္သည္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို ဂုဏ္ငယ္သည္ဟုေတာ့ ဆရာမႀကီး ဘယ္ေတာ့မွမထင္။ ကိုယ္၀ါသနာပါသည့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကိုလုပ္ရင္း တစ္ဖက္က ကိုယ့္မိသားစု ၀မ္းစာေရးအတြက္ ႐ုိးသားစြာအေၾကာ္ေၾကာ္ ေရာင္းရသည္ကို ဆရာမႀကီး မရွက္ခဲ့ပါ။ ဆရာမႀကီးတင္မဟုတ္။ ဆရာမႀကီး သားႏွင့္သမီးကလည္း တကယ့္မေအတူ တစ္စိတ္တည္း။ မနက္ခင္းဆုိလွ်င္ ဆရာမႀကီးက အေၾကာ္ေၾကာ္ရင္း သမီးျဖစ္သူ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူကလည္း အေၾကာ္၀င္ကူ ေရာင္းေပးသည္။ ဆုိင္ေတြလိုက္ပို႔သည္။ ရံဖန္ရံခါ အလည္အပတ္ ျပန္လာသည့္ အရာရွိသားႀကီးကလည္း မိခင္အေၾကာ္တဲထဲ၀င္ကာ အေၾကာ္ဆယ္ေပး ကူေရာင္းေပးၾကေလ သည္။
မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ ဆရာမႀကီးအေၾကာ္စုံ စား ရဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါ။ နံနက္အလင္းေရာင္ မရခင္အခ်ိန္ကတည္းက တဖဲြဖဲြလာ၀ယ္ခဲ့ၾကသည္မို႔ ေနလည္းေကာင္းေကာင္းထြက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ဆရာမအေၾကာ္ဆုိင္ ေလးလည္း အေၾကာ္ေတြကုန္၊ ဆုိင္လည္းသိမ္းပါေလၿပီ။ ဆရာမႀကီးကလည္း ေက်ာင္းအျဖဴ၊ အစိမ္း၀တ္စုံေလးကို ေၾကာ့ေနေအာင္၀တ္၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားျဖင့္ တာ၀န္က်ရာ ကတၱီပါရြာမူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီသြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အမ်ားတကာ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ မနက္ ၂ နာရီေလာက္ကတည္းက ဆက္တုိက္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ဆရာမႀကီးမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ဟန္မျပ။ မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးပန္းတစ္ပြင့္ဆင္လ်က္ အေၾကာ္ဆိုင္ေလးကုိ ေခတၱထားခဲ့ကာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခ်ီတက္သြားပါေလေတာ့သည္။ ။
7Daydaily
No comments:
Post a Comment