လင္ကြန္း၊ဂႏၵီ၊ေအာင္ဆန္း

ျဖစ္စဥ္ (၁)

ညေန အခ်ိန္ ၆ နာရီခန္႔ ညီအကို မသိတသိ အခ်ိန္ ေလာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ျပဇာတ္ရံု တစ္ခုသို႔ ျခင္းကပ္လာၿပီး လူရိပ္လူကဲ ၾကည့္ကာ တံခါးဖြင့္ ၿပီး ဝင္လိုက္ေလသည္။ဇာတ္ရံုအတြင္းေရာက္သည္ႏွင့္ သူရွာေနေသာသူအားမ်က္လံုးဝွ႕ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေတြ႕သည္ႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းျခင္း ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။

သူလိုခ်င္သည့္ အေနအထားေရာက္သြား သည္ႏွင့္ အက်ႌထဲမွာ ျပစ္စတိုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး သူပစ္ခ်င္သည့္ လူ၏ ဦးေခါင္းအားခ်ိန္ကာ ပစ္ထည့္ လိုက္သည္။ ..."ဒိုင္း...." ."ဒိုင္း...." သူ႔ႏႈတ္မွ ေအာ္လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္မွ မကပ္နဲ႔ ေသသြားမယ္။ ငါက ေတာင္ပိုင္းအတြက္ ဂလဲ့စားေခ်လိုက္တာ။ ...."ေျပာလဲေျပာ ဇာတ္ပြဲရံု ထြက္ေပါက္ ဘက္သို႔ ေနာက္ျပန္ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆုတ္ ခြာသြားတယ္။

ၿပီး ေတာ့ ျပဇာတ္ရံုဝင္ေပါက္၌ ရပ္ထားေသာ ျမင္းေပၚသို ကေမ်ာေသာပါး တက္ၿပီး ဒုန္းဆိုင္ထြက္ ခြာသြားေလသည္။ ထိုအခါမွ အသံမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာၿပီး ထိုအသံမ်ားကား သမၼတႀကီး လင္းကြန္း အသတ္ခံလိုက္ရပီေဟ့ လုပ္ၾကပါအံုး လုပ္ၾကပါအံုးဟူေသာ အသံမ်ားေပတည္း။

သမၼတႀကီး လင္းကြန္း သည္ လူမ်ိဳးေရး အစြန္းေရာက္ ဂၽြန္ ဘု ဆိုသူ၏ လုပ္ၾကံမႈ ျဖင့္ အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရေလသည္။ ဂၽြန္ ဘု သည္ ျပဇာတ္ မင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္းတြင္ အထိုက္အေလ်ာက္ ၾသဇာ ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လင္ကြန္း၏ ေငြဝယ္ကၽြန္စနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရးကို မုန္းတီးသည္။ လူမည္းမ်ားသည္ အ႐ိုင္းအစိုင္းမ်ားသာျဖစ္၍ ကၽြန္အျဖစ္သာ ဆက္ရွိေစခ်င္ သူျဖစ္သည္။ လင္ကြန္း မရွိလွ်င္ ေငြဝယ္ကၽြန္စနစ္ ဆက္ရွိေနမည္ကို ယံုၾကည္၍ လင္ကြန္းအား အျပတ္ရွင္း ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သိုေသာ္ လင္ကြန္း မရွိေတာ့ေသာ္လည္း သူျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ခဲ့။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္ပေပ်ာက္ၿပီး အထြန္းကားဆံုး လူတိုင္း တန္းတူ အခြင့္အေရးရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

-------------------

ျဖစ္စဥ္ (၂)

အဖိုးအို တစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဝတ္ျပဳဖို႔ ခပ္ေျဖေျဖး လမ္းေလ်ာက္လာေနသည္။ ထိုအဖိုးအို၏ ဆန္႔က်င္ဖက္ အျခမ္းမွာလဲ လူငယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလ်ာက္လာေနသည္။ လူငယ္သည္ အဖိုးအို ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တစ္လံမွ် အကြာတြင္ လြယ္အိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ယူ၍ လက္ဆန္႔တန္းလိုက္ေလသည္။ ခဏ အၾကာတြင္ ေသနတ္သံ "....ဒိုင္း ....ဒိုင္း... ဟုထြက္ေပၚလာၿပီး အဖိုးအိုသည္ ရင္ဘတ္ကို ဖိကာ လဲက်သြားေလသည္။

လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ လူမ်ားလည္း ေမွာက္ရက္ ဝပ္သူဝပ္ အကြယ္သို႔ ပုန္းေရွာင္သူေရွာင္ႏွင့္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ေသာ လူငယ္လည္း အေဝးသို႔ ထြက္ေျပးသြားၿပီး ဒဏ္ရာႏွင့္ လဲက်ေနေသာ အဘိုးအို အနားသို႔ ေျပးၾကည့္ၾကေတာ့ မဟတၱမဂႏီၵ ႀကီးျဖစ္ေနသည္။

ဂႏီၵ ႀကီး သည္ ထိုဒဏ္ရာျဖင့္ပင္ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အႏိၵယ၌ ဟိႏၵဴ မူဆလင္ အဓိက႐ုဏ္း အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနေလရာ ဟိႏၵဴ အစြန္းေရာက္မ်ားက ဂႏီၵေၾကာင့္ ဟုယူဆၾကသည္။ ျပႆနာကား ပါကစၥတန္ ႏိုင္ငံခြဲထြက္ေရးကို ဂႏီၵ ကသေဘာတူသည္။ ထိုအျပင္ ခြဲထြက္သြားေသာ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံအား ႏိုင္ငံ ဘဏၰာ ၅၅ ကုေဋ ေပးရန္ ဂႏီၵ ကသေဘာတူေသာေၾကာင့္ ဟုထင္ျမင္ယူဆ ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဂႏီၵအား လုပ္ၾကံေသာ ဂတ္ေဆးအမည္ရွိ ဟိႏၵဴ အစြန္းေရာက္ လူငယ္သည္ ခြဲထြက္ေရးကို မလိုလား ပါကစၥတန္ ႏိုင္ငံအား ေထာက္ပံျခင္းစေသာ အထက္ေဖာ္ျပပါ ကိစၥမ်ားအား အခဲမေၾက သျဖင့္ လုပ္ၾကံျခင္းျဖစ္သည္။

ဂႏီၵ လုပ္ၾကံမခံရမွီ ၆ လအလိုတြင္ တစ္ႀကိမ္ လုပ္ၾက ံရသည့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလတြင္ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ဟိႏၵဴ မူဆလင္ အဓိက႐ုဏ္း အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႀကိမ္လံုးတြင္ ဂႏီၵက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ သျဖင့္ ဟိႏၵဴ မူဆလင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ညွိနွိုင္းၿပီး ေျပလည္ျခင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာင္တြင္ အေျခအေနက သည့္ထက္ပိုဆိုးၿပီး
ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေျခ အေနကို ဂႏီၵက ျမင္သျဖင့္ ခြဲထြက္ခြင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။

လူသတ္သမားက လုပ္ၾကံဳျခင္းခံခဲ့ရေသာ္လည္း ဂႏီၵ၏ ပါကစၥတန္အား ခြဲထြက္ခြင့္ေပးျခင္းသည္ မွန္ခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္မည့္ အေျခအေနကို တားစီးႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအျပင္ ယခုအခါ အႏိၵယ သည္ အိုင္တီပညာ၌ အေမရိကန္ၿပီးလွ်င္ ဒုတိယ အင္အားအႀကီးႏိုင္ငံ အျဖစ္ ထည္ထည္ဝါဝါ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ဟိႏၵဴ မူဆလင္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ အျပင္ ဟိႏၵဴအင္အားမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ သိပၸံ ပညာရွင္လည္းျဖစ္ မူဆလင္လည္းျဖစ္တဲ့ သမၼတ အဗၺတူကလမ္ပါ အုပ္ခ်ဴပ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ သမၼတ အဗၺတူကလမ္ေၾကာင့္ pokhran II လို႔ေခၚတဲ့ ႏူကလီယားစမ္းသပ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ၿပီး အိမ္နည္းျခင္း မူဆလင္ ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ပါကစၥတန္ရဲ႕ ႏူကလီးယား ၿခိမ္းေျခာက္မႈ အႏၲရယ္ကို ဟန္႔တားႏိုင္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။

--------------------

ျဖစ္စဥ္ (၃)
အားလံုးသည့္ၾကသည့္ အတိုင္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူ လိုင္ ၁၉ တြင္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ ၉ ဦး လုပ္ၾကံခံရသည္။

ထိုလုပ္ၾကံမႈကို ဂ႒ဳန္ ဦးေစာက လုပ္ၾကံခဲ့ျခင္း မွန္ေသာ လည္း ျမန္မာျပည္အား လြတ္လပ္ေရး မေပးလိုေသာ အဂၤလိပ္ အစိုးရ၏ စနက္က အဓိက ျဖစ္သည္။ ထိုသည္ကို ဗိုလ္တေထာင္ ဘီအိုစီ (Base Ordnance Depot) ေခၚ ပစၥည္းသိုေလွာင္ေရး တပ္ဖြဲ႔ကေန ဘရင္းဂန္း အလက္ ၂၀၀ ေက်ာ္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔မႈ ႏွင့္ ဦးေစာ အိမ္ထဲကေန ရွာေဖြေတြ႕ရွိတဲ့ "ဦးေစာ Prime Minister"ဆိုတဲ႔ ရာဘာတံဆိပ္ဆံုးေတြက သက္ေသေတြပဲျဖစ္သည္။

သိုေသာ္ အဂၤလိပ္တို႔ ထင္သလိုမျဖစ္ပဲ ဦးႏုႏွင့္ က်န္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းမႈျဖင့္ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္မွ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္။

ထိုျဖစ္စဥ္ ၃ ခုကို ႏွိုင္းယွဥ္ၾကည့္ လွ်င္ အၾကမ္းဖက္ လူသတ္သမားမ်ား၏ အၾကံအစီတိုင္းသည္ မ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေျခ။

ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ NLD ၏ ဥပေဒ အၾကံေပး ဦးကိုနီ လုပ္ၾကံခံရသည္။ ဦးကိုနီအား က်န္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ မႏွိုင္းယွဥ္လိုေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္၏ အေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္တြင္ အေရးပါသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။သူသည္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ၿပီး သူေၾကာင့္ NLD သည္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ အစိုးရဖြဲ႕ေရးတြင္ မ်ားစြာ အေထာက္အပံ ျဖစ္ခဲ့သည္။

အၾကမ္းျဖင္း သံုးသပ္ရလွွ်င္ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ေစရန္ရည္ရြယ္ သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လက္ရွိအစိုးရလက္ထက္တြင္ ရပိုင္ခြင့္မ်ား ဆံုးရံႈးေနသူမ်ားက ျပဳလုပ္သည္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ေနေသာ NLD အစိုးရႏွင့္ စစ္တပ္ကို ေသြးခြဲ လို၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္က ႏွစ္ ၆၀ အတြင္း ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ေပၚေပါက္လာေသာ လက္ရွိျပည္သူ႔ အစိုးအား ေသြးတိုးစမ္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပည္ထဲေရးသည္ လက္ရွိအစိုးရ လက္ေအာက္တြင္ မရွိေသး၍ လုပ္ရကိုင္ရ ခက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဘာသာေရး ေသြးခြဲလိုေသာ လုပ္ရပ္သည္ မေအာင္ျမင္ပဲ ဦးကိုနီ၏ စ်ာပနတြင္ ျမန္မာ ႏွင့္ မူဆလင္ ညီအကိုမ်ား လက္ခ်င္းတြဲ၍ ညီၫြတ္ေၾကာင္း ျပခဲ့သည္က သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သည္လုပ္ရပ္သည္ ျမန္မာျပည္သူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏ လုံျခံဳေရးကို ၿခိမ္း ေျခာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတိုင္း ဘာသာလူမ်ိဳး မခြဲျခားပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်င္သည့္ ေနာက္ကြယ္က လက္မဲႀကီးကို ရွာဖို႔လိုသည္။

ျဖစ္စဥ္ ၃ ခုက ဥပမာ အတိုင္းယခုတစ္ႀကိမ္တြင္လည္း အၾကမ္းဖက္လုပ္ၾကံမႈ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္သည္။

က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူတိုင္း ေက်ာခ်င္းကပ္ကာ စည္းလံုးေနသ၍ ၾကံဳလာသမွ် အခက္အခဲကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္ ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းေသာ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း သိထားသမွ် ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ ရပါသည္။

ရဲမင္း (4/2/2017)

References
(1) 9 infamous assassins
and the world leaders they dispatched
(2) Wikipedia
(3) Google

(ဝန္ခံခ်က္။ ဆရာကိုညီ (သရဝဏ္ ျပည္) ၏ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ဖတ္မိရာက ေရးဖို႔ အၾကံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)