“ျမန္မာဘူေဖး၊လမ္းေဘးအစားအစာႏွင့္ ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္း။”

ဘူေဖးဆိုတာ ဘိုလိုေျပာရရင္ေတာ့ Buffet ေပါ့ဗ်ာ။ Buffet is a system of serving meals in which placed in a public area where the diners generally serve themselves .
Buffet = Meal set out on tables from which people help themselves .
ဆိုလိုတာကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြကို စားပြဲေပၚခင္းထားၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္သေလာက္ ကိုယ္တုိင္ယူစားရတဲ႕ စနစ္ေပါ့ ။ ဒီစနစ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ၂၀၀၀ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္းမွ စျပီးတင္တြင္က်ယ္က်ယ္ေခတ္စားလာတာပါ။ ရုတ္တရက္ႀကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဘူးေဖးဆိုတဲ႕ေခတ္မီ စားေသာက္နည္းစနစ္ဟာ အေနာက္တိုင္းက အစျပဳခဲ႕တဲ႕ စားေသာက္ပံုနည္းစနစ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေရွ႕တုိင္းသားေတြက ႀကိဳက္လို႕ယူသံုးႀကတယ္ လို႕ ထင္စရာရွိပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ဘူးေဖးစနစ္ဆိုတာ လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက အိႏိၵယ ႏိုင္ငံမွာ စတင္ခဲ႕တာဆိုယံုႀကမလား။ မယံုမရွိနဲ႕တကယ္ဗ် အိႏိၵယႏိုင္ငံ မာတိကာ ဆိုတဲ႕ ရြာႀကီးမွာ အစျပဳခဲ႕တာ။ ဒီဘူေဖး စနစ္ကိုစတင္ တီထြင္ခဲ႕သူကေတာ့ သာသနာေတာ္အတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားခဲ႕တဲ႕ မာတိကာ ရြာသူႀကီးရဲ႕ မိခင္ မာတိကာမာတာ ဆိုတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးႀကီးပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္ ရဟန္းေတာ္အပါး ၆၀ ဟာ မာတိကာရြာႀကီးမွာ ဝါဆုိျပီး တရားဓမၼမ်ားက်င့္ႀကံႀကပါတဲ႕။ ဒီ မာတိကာမာတာ ႀကီးကလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္လုပ္ေကၽြး ေနတယ္ေပါ့ ။ တစ္ရက္က်ေတာ့ မာတိကာမာတာႀကီး ကအရွင္ဘုရားတို႕ က်င့္တဲ႕တရားေတာ္ကို တပည့္ေတာ္တို႕ေရာ က်င့္လို႕မရဘူးလားလို႕ေမးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက က်င့္လို႕ရတယ္တကာမႀကီးဆိုၿပီး တရားေတာ္ေတြကို စနစ္တက် သင္ႀကားေပးလိုက္ပါတယ္။ မာတိကာမာတာ က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ၿပီး တရားဘာဝနာမ်ား ရႈမွတ္လိုက္တဲ႕အခါမွာ စ်န္အဘိညာဥ္ႏွင့္တကြ အနာဂါမ္ တည္သြားပါတယ္တဲ႕။ ဒီေတာ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီး က ေတြးမိတာက ငါ့သားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားေက်းဇူးက ႀကီးလွပါေပစြ ။ ငါေတာင္ အနာဂါမ္ ျဖစ္ျပီဆိုေတာ့ ဒီရဟန္းေတာ္ မ်ားဟာေသခ်ာေပါက္ ရဟႏၲာအရွင္သူျမတ္မ်ားျဖစ္ေနႀကမွာပဲ ဆိုျပီး အဘိညာဥ္နဲ႕ ဆင္ျခင္ႀကည့္တယ္ေပါ့။ ဒီလိုႀကည့္လိုက္တဲ႕ အခါမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ သူထင္တာနဲ႕ တစ္ျခားစီျဖစ္ျပီး ကိေလသာတန္းလန္း နဲ႕ပုထုဇဥ္ အဆင့္ပဲရွိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ တကာမႀကီးက ဘာေႀကာင့္ပါလိမ့္လို႕ ထပ္မံဆင္ျခင္ႀကည့္လိုက္ ေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ မိမိတို႕ႏွစ္သက္တဲ႕အာဟာရမ်ား မမွီဝဲ ရလို႕ဆိုတာကို ေတြ႕ရပါသတဲ႕။ ဥပမာ ဒီေန႕ဝက္သားဆြမ္းဟင္းကပ္တယ္ဆိုရင္ ရဟန္းအားလံုးက ႀကိဳက္ႀကိဳက္၊မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ဒါပဲဘုန္းေပးေနရပါတယ္။ ဒီရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း တရားအားထုတ္ေနတဲ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ားပီပီ ငါတို႕ဘာစားခ်င္တယ္ေဟ့ ဘာေတာ့ခ်က္ကပ္စမ္းလို႕ မိန္႕ေတာ္မူမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ဒကာမႀကီးက သိသတဲ႕။ ဒါေႀကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၎တို႕ အလိုရွိအပ္တဲ႕ အစားအစာမ်ားဘုန္းေပးႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႕စဥ္းစားတဲ႕အခါမွာ ဒီဘူေဖးစနစ္ကို စတင္ေတြ႕ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ စားပြဲႀကီးခင္းျပီး ရဟန္းေတာ္မ်ား တဦးခ်င္းစီိအလိုက္မိမိတို႕ ႏွစ္သက္ရာ အစားအေသာက္မ်ား ဘုန္းေပးႏိုင္ေအာင္စီစဥ္ျပီး အရွင္ဘုရားတို႕လိုရာကိုႀကိဳက္သလို ဘုန္ေပးေတာ္မူပါလို႕ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာလည္း မိမိတို႕ႏွင့္တည့္ရာအစားအေသာက္ မ်ားကိုေရြးခ်ယ္ဘုန္းေပးျပီး စိတ္ခ်မ္းသာစြာ တရားအားထုတ္လိုက္တာ မႀကာမီပင္ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား ျဖစ္ကုန္ႀကပါသတဲ႕။
ဆိုလိုခ်င္တာက ဒီဘူေဖးစနစ္ဟာ ရဟန္းေတာ္ ၆၀ ရဲ႕ အရဟတၱမဂ္ အထိေရာက္ေအာင္ အေထာက္အပံေကာင္း ျဖစ္ေစခဲ႕တဲ႕အထိအလြန္ ေကာင္းမြန္လွတဲ႕စနစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘူေဖး စနစ္ဟာ သန္႕ရွင္းမယ္၊ အလာဟသအပိုကုန္တာမ်ိဳးမျဖစ္ဘူး ၊ က်န္းမာေရးနဲ႕ညီညြတ္တယ္ ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးရတဲ႕ သူေတြအတြက္လည္း အလြန္ဝန္ေပါ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိတရားစခန္းႀကီးအခ်ိဳ႕ေတာင္ဘူေဖးစနစ္ကို စတင္ က်င့္သံုးလာႀကတယ္။
အဲ ဒါေပမယ့္ ဒီဘူေဖးစနစ္လို႕ေျပာေနတာက ျမန္မာဘူေဖး စနစ္ကိုေတာ့ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။အလြန္ေကာင္းမြန္တဲ႕ ဘူေဖးစနစ္မွာေရွ႕က ျမန္မာလို႕အထူးျပဳျပီး ျမန္မာမႈျပဳလိုက္တဲ႕ အခါ အထက္ပါေကာင္းကြက္ေတြနဲ႕လံုးဝေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲ႕လိုပဲ သူပါသူ အဓိပၸါယ္သီးသန္႕နဲ႕ ရပ္တည္ေနတဲ႕ စနစ္ေတြက ေရွ႕ကျမန္မာတပ္ျပီး ျမန္မာမႈ ျပဳလိုက္ရင္ မူရင္းနဲ႕မတူတဲ႕ေျပာင္းလည္းမႈေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္တယ္။ ဥပမာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ကို ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ဆိုျပီး ျမန္မာမႈျပဳလိုက္တဲ႕ အခါ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ကုန္သလဲဆိုတာအားလံုးအသိပါပဲ။ ျမန္မာဘူေဖးက ဘာေတြမ်ားဆိုးေနလို႕လဲကြာ ဆိုရင္ေတာ့ အေႀကာင္းကိုဆက္ႀကည့္ႀကပါဦးစို႕။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ မိသားစုေတြမပါဘဲ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း စုျပီး ခရီးသြားေလ့ရွိပါတယ္။ အသြားျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ပုဂံကိုပါ။ ပုဂံေရာက္ရင္ ျမန္မာဘူေဖးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မျဖစ္မေနစားႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အစားႀကမ္းတဲ႕သူေတြအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာဘူေဖးဟာ အလြန္ကိုက္ပါတယ္။ သူက မူလဘူေဖးစနစ္နဲ႕မတူပါဘူး။ ျမန္မာဘူေဖးစားပြဲေဟ့ ဆိုရင္ ဆိုင္မွာရွိသမွ် ဟင္းအားလံုးကို စားပြဲေပၚခ် ေပးပါတယ္။ ဒါအျပင္ ပန္းကန္ထဲမွာဟင္းအကုန္မခံဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ေပးပါတယ္ ။ ႀကက္သား၊ဝက္သား၊အမဲသား၊ငါး၊ ႀကက္အျမစ္အသည္း၊ဆိတ္ကလီစာ၊ဝက္ဆုတ္ဝက္သည္း၊ ငါးပိ၊ငါးေျခာက္၊ငံျပာရည္ အတို႕အျမဳပ္အစံုပါပဲ။ ၾကက္သားဆိုရင္လည္း ႀကက္သားဆီျပန္၊ႀကက္သားေႀကာ္။ ႀကက္ရည္က်ိဳ ေသာက္ဆမ္း၊ စသည္ျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳး၊သံုးမ်ိဳးပါ ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ထမင္းေရာ၊ဟင္းေရာ အဝစားႀကိဳက္သေလာက္စား၊စားႏိုင္သမွ်စား ဆိုတဲ႕စနစ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပုဂံမွာ စစားခါစက တစ္ဦးကို ၁၅၀၀ က်ပ္ႏႈန္းပါ။ အခုဒီႏွစ္ေတာ့ ၄၅၀၀ ၊ ၅၀၀၀ ႏႈန္းျဖစ္သြားပါျပီ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဒီစနစ္ကို အလြန္အကုသိုလ္မ်ားတဲ႕ စနစ္လို႕သံုးသပ္ပါတယ္၊ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ စားသံုးသူကို စိန္ေခၚတဲ႕ သေဘာပါတယ္။ စားႏိုင္သေသာက္စားစမ္းဆိုေတာ့ စားသံုးသူကလည္းမတန္တန္ေအာင္ ေလာဘ စိတ္ကို အျပင္းအထန္ထုတ္ျပီးစားေလ့ရွိတယ္။ ငါစားတာတန္မွတန္ပါမလားဆိုတဲ႕ ေသာကလည္းျဖစ္ပါသတဲ႕။ဒါလည္းစဥ္းစားစရာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာဘူေဖးရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ဆိုးရြားခ်က္ကို စတင္သတိထားမိတာကေတာ့ ဝက္သားတစ္တံုးက စတယ္ဆိုရမွာပါ။ပုဂံမွာ နာမည္ႀကီး လမ္းေဘးထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိပါတယ္။နာမည္ဆိုင္းဘုတ္မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူအရမ္းမ်ားလြန္းလို႕ ထိုင္စရာေနရာေတာင္ ရဖို႕မလြယ္ ပါဘူး။ ဟင္းခ်က္လက္ရာကလဲေကာင္း၊သေဘာလဲေကာင္းေတာ့ လူတိုးႀကတာေပါ့။ အဲဒီဆိုင္က ျမန္မာဘူးေဖး စနစ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ၊မွာတာပဲတစ္ပြဲခ်င္းခ်ေပးတာပါ။ တစ္ရက္ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားစားႀကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဟင္းပန္းကန္ ထဲမွာ ဝက္သားတံုးအေကာင္းတစ္တံုးက်န္ေနပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းတဲ႕ အခ်ိန္ႀကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေဟ့ေရာင္ ဟင္းကုန္ေအာင္စားေလ ႏွေျမာစရာႀကီးဆိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္ အမႀကီးက ရတယ္ရတယ္ ဒီဆိုင္က အတံုးအေရအတြက္နဲ႕ေရာင္းတာ၊ မကုန္ရင္ အဲ႕ဒီအသားတုံးဖိုးထည့္ မတြက္ပါဘူးတဲ႕။ အဲ႕ဒီစကားလည္းႀကားေရာ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတာပဲ။ ဒါဆိုက်န္ေနတဲ့ဝက္သားတံုးရဲ႕ လားရာက ဘယ္လဲဘာလဲ၊ေသခ်ာတာကေတာ့ လႊင့္ပစ္မွာမဟုတ္ဘူး ၊ ဟင္းအုိးထဲပဲျပန္ေရာက္မွာေပါ့။ ဒီမွာကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာက ဟင္းတစ္တံုးထဲေတာင္ သြန္ပစ္ဖို႕ခက္ေနရင္၊ ျမန္မာဘူေဖးစားၿပီးက်န္ခဲ့တဲ႕ ဟင္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဘယ္ကိုေရာက္သြားမလဲေပါ့ ။ ဒါဟာ မူရင္းဘူေဖးစနစ္နဲ႕ ျမန္မာဘူေဖးစနစ္တို႕ရဲ႕ကြာျခားမႈပါပဲ။ မူရင္းဘူေဖးစနစ္မွာ မကုန္တဲ့ဟင္းေတြဟာ သူ႕ခြက္နဲ႕သူသန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းက်န္ေနမွာ ပါ။ ျမန္မာဘူေဖးမွာက်န္ေနမွာကေတာ့ သူမ်ားစားၿပီး၊ႏိႈက္ၿပီးက်န္ေနမယ့္ ဟင္းေတြပါ။ ထမင္းဆိုင္ဆိုတာ လူတန္းစားမ်ိဳးစံုလာႀကတာပါ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စားသံုးတတ္သူမ်ား ရွိသလို၊ အလြန္ညစ္ပတ္တဲ႕ သူမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ဟင္းခြက္ထဲမွာ စိုက္ထားတဲ႕ဇြန္းနဲ႕ပဲ ဟင္းႏိႈက္ႀကတဲ႕ သူေတြရွိသလို၊ ကိုယ္စားလက္စဇြန္းႀကီး သို႕မဟုတ္ လက္နဲ႕ႏိႈက္ႀကတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဓိက ကေတာ့ ႀကက္သားေသာက္ဆမ္းလို ၊ဟင္းခ်ိဳလို အရည္ေသာက္ဟင္းမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ စားတာလည္းမဟုတ္ ၊ ဟင္းထဲစိုက္ထားတဲ့ဇြန္းနဲ႕ မိမိစားတဲ႕ဇြန္းထဲကို တဆင့္ခံေလာင္းထည့္ျပီးစားတာလည္း မဟုတ္ဘဲ အလယ္တည္ပန္းကန္ထဲကို စားလက္စ ဇြန္းႏွင့္ႏိႈက္စားတဲ႕သူေတြ၊ ဟင္းပန္းကန္ထဲမွာ စိုက္ထားတဲ႕ ဇြန္းႏွင့္ပဲ တိုက္ရိုက္ယူျပီး ပါးစပ္ထဲထည့္စားတဲ႕သူ ေတြ လည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ျမန္မာဘူေဖးဆိုင္မွာ ျမင္ခဲ႕ဘူးတာကေတာ့ လူတစ္ဦးက သူစားလက္စ ဇြန္းကို ဟင္းခြက္ထဲတိုက္ရိုက္မႏိႈက္မီ လွ်ာနဲ႕ေၿပာင္ေနေအာင္လွ်က္ၿပီးမွ ဟင္းခြက္ထဲႏိႈက္တာ ကိုျမင္ဘူးပါတယ္။ သူ႕သေဘာကေတာ့ ဟင္းထဲကို ထမင္းေစ့ မက်ေအာင္ရည္ရြယ္ပံုေပၚပါတယ္ ။ သို႕ေသာ္ထမင္းေစ့ ထက္ပို ဆိုးတဲ႕ သြားရည္ေတြကေတာ့ တစ္ဆယ္သားေလာက္ဝင္ကုန္မွာပါ။
ဆိုလိုတာက ျမန္မာဘူးေဖးစနစ္ဟာ က်န္းမာေရးအတြက္ လံုးဝစိတ္မခ်ရပါဘူး။ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က ဘယ္လိုလူေတြစားသြားတယ္ ဆိုတာကိုမသိႏိုင္လို႕ပါဘဲ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာဘူေဖး ထမင္းဆိုင္ ပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထမင္းဆိုင္အသစ္ဖြင့္လိုတဲ႕မိတ္ေဆြမ်ားကို အႀကံေကာင္းတစ္ခုျပဳရရင္ ျမန္မာ့ဟင္းလ်ာမ်ားကိုလည္း ဘူေဖးစနစ္အစစ္သံုးၿပီးေရာင္းခ်ေစခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားဘူေဖးစနစ္လိုပဲ ဟင္းေတြကို စားပြဲေပၚေတြမွာျပင္ေပးထားျပီး ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာကို ကုန္မေလာက္ယူစားတဲ႕ စနစ္ေပါ့။ ဒီစနစ္ကိုသံုးမယ္ဆိုရင္ ကုန္က်စရိတ္ေရာ အေလအလြင့္ပါ အရမ္းနည္းသြားျပီးက်န္းမာေရးႏွင့္လည္း ညီညြတ္မွာအမွန္ပါပဲ။ ေရာင္းတဲ႕အခါမွာ ဘူေဖးစနစ္စစ္စစ္ကိုသာအသံုးျပဳသည္၊ စားျပီးသားဟင္းမ်ားျပန္ေပါင္းထည့္ျခင္းမရွိပါဆိုျပီး စာအႀကီးႀကီးခ်ိတ္ေရာင္းရင္ အရမ္းေရာင္းရမွာပါ။ ဒါမွလူေတြကလည္း ျမန္မာဘူေဖးရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို သတိထားမိျပီး ေရွာင္ႏိုင္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံကလည္း သူမ်ားလုပ္သမွ် အကုန္လိုက္ လုပ္တဲ႕ ဇီးကြက္စီးပြားေရးစနစ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကစလိုက္ ၿပီး အကုန္တြင္က်ယ္လာရင္ စားသံုးသူမ်ားအတြက္လည္း သိပ္ေကာင္းသြားမွာေပါ့ဗ်ာ။
ကဲျမန္မာဘူေဖးကို ခဏထားၿပီး လမ္းေဘးအစားအစာႏွင့္ ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္း အေႀကာင္း သြားႀကရေအာင္။ ဟာဘာႀကီးတုန္းဟ၊ ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈရာခိုင္းႏႈန္းဆိုတာဘယ္လို ႀကီးလဲဆိုတာကေတာ့ စာဆံုးေအာင္ဖတ္ႀကည့္ရင္ ေပၚလာမွာပါ၊ ဒီအေႀကာင္းကိုနားလည္ဖို႕ ပထမဦးဆံုး ေအာင္ႀကီးဆိုတာဘာလဲ၊ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ ဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္မိတ္ဆက္သိထားဖို႕လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရီးသြားေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ ေဒါက္တာေအာင္ေအာင္ ဆိုတဲ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လဲပါ ပါတယ္။ အမ်ားစုက ေတာ့ ေအာင္ႀကီးလို႕ ေခၚႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေအာင္ႀကီး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေလးစားတဲ႕ဆရာႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ နာမည္နဲ႕ဆင္ေနလို ေရွ႕ကေန ( လ ) အကၡရာတစ္ခုနဲ႕ ဝိေသသျပဳျပီး လေအာင္ႀကီးလို႕ေခၚပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အေတြးအေခၚစဥ္းစားပံုေတြက သာမန္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ နဲ႕လံုးဝမတူပါဘူး၊ လူေကာင္းနဲ႕မတူဘူးဆိုလို႕ ရူးေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး “ထူး” တဲ႕အပိုင္းကိုပိုေရာက္ပါတယ္။ သူကစာဖတ္ရင္လည္း စာေရးဆရာ ျမင့္သန္း၊ ကိုတာ ၊ေဇယ်ာလင္း၊ေက်ာ္ဝင္း၊ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ယန္းေပါဆတ္၊ ကမူး၊ဒီဗူးဗြား၊ကာကပ္ဖ့္ တို႕ေရးတဲ႕စာေတြကိုပဲအဓိကဖတ္ျပီး အာဂံုနီးပါးေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ညက္ထားတဲ႕သူျဖစ္ေနလို႕ အေတြးအေခၚေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွရိုးရိုးေျဖာင့္ေၿဖာင့္မေတြးဘဲ ျဖန္႕က်က္ေတြးျခင္း၊ေဖာက္ထြက္ေတြးျခင္း၊ ေဘးတိုက္ေတြးျခင္း၊ကန္႕လန္႕တိုက္ေတြးျခင္း၊ ေဇာက္ထိုးေတြးျခင္း စတာေတြနဲ႕ျပည့္စံုသူပါ။ စကားေၿပာ တဲ့အခါ မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕သာမန္သူေတြက ေျပာစရာရွိတာေျပာ ၿပီးမွလိုအပ္ရင္ စကားကိုခိုင္မာေအာင္ ဆင္ေျခေပး ဒီလိုမဟုတ္လား၊ အဲ ေအာင္ႀကီးကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး စကားတစ္ခုေျပာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ “ဆင္ေျခစနစ္”တစ္ခုကို ခိုင္မာေအာင္အရင္တည္ေဆာက္တယ္ ၿပီးမွေျပာစရာရွိတာေျပာတယ္၊ဒါေႀကာင့္သူနဲ႕စကားေျပာရင္ မဟုတ္မွန္းသိေနရင္ေတာင္ ၿငင္းဖို႕သိပ္ခက္ပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခုေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ႀကလို႕စကားေျပာျဖစ္ရင္းနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေက်းဇူးႀကီးမားတယ္လို႕ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာအၿမဲလိုလို သတိရေက်းဇူးတင္ေနတဲ့သူေတြ ဟာဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲလို႕ ေမးမိပါတယ္။ အဲ႕ေတာ့ေရွ႕ကလူေတြက ထံုးစံအတိုင္းအမ်ားေျဖ သလိုအေနာ္ရထာမင္း၊ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစသည္ျဖင့္ ေျဖႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ပံုမွန္( ႏို႕ဆီတစ္ဇြန္းထဲထည့္) ဆိုတာႀကီးေသာက္ၿပီး ခဏစဥ္းစားတယ္ ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းေက်းဇူးတင္ေနမိတာကေတာ့ “အန္းလီ နဲ႕အီဗာ” ပဲကြတဲ့။ အားလံုးကလည္းအံ့ၾသ သြားႀကၿပီး ေဟ့ေရာင္မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ေတြေမးေနတာေလ၊မင္းဟာ ေတြက ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ ၊အမ်ိဳးသမီးလစဥ္သံုးပစၥည္းေတြေလကြာတဲ႔။ ဟာမင္းမိုက္ရိုင္းလွေခ်လားဘာညာနဲ႕ဝိုင္းေျပာေတာ့ ဒီေကာင္က ဘာမိုက္ရိုင္းလို႕လဲ ဒါအမွန္ပဲတဲ႔ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အန္းလီနဲ႕အီဗာကို အျမဲေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီဂြမ္းထုပ္ေတြဟာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ ဘဝကို ိုေခတ္တစ္ခုအေရြ႕သို႕ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ခဲ႕တယ္။ ဒီ အန္းလီနဲ႕အီဗာမေရာက္ခင္ကဆိုရင္ ျမန္မာမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဓမၼတာလာတဲ႕ရက္ဆိုရင္ အိမ္တြင္းပုန္းရ၊ ထမီစုတ္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ရနဲ႕ က်န္းမာေရးအရေရာ၊ စိတ္လံုၿခံဳမႈအရပါ ဒုကၡေရာက္ခဲ႕ရတယ္။ ထက္ထက္မိုးဦးရဲ႕ “ရာသီတိုင္းမွာအန္းလီပါ” ဆိုတဲ႕ေႀကာ္ၿငာဟာေတာေရာၿမိဳ႕ပါပ်ံ႕ႏွံ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးထုဟာ ဒါေတြကိုသံုးရေကာင္းမွန္းသိလာၿပီး သူတို႕ရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႕စိတ္လံုၿခံဳမႈကို လံုးဝေျပာင္းလဲျမွင့္တင္ေပး ႏိုင္ခဲ႕တယ္ ၊ ဒါေႀကာင့္ ငါဟာ ဒါေတြကို ၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေတြဆိုျပီး ေက်းဇူးအထူးတင္ေနမိတယ္ ဘာၿငင္းစရာရွိေသးလဲတဲ႕။ ကဲဗ်ာ အဲ့လိုေကာင္ပါဆိုေန။ သူ႕ရဲ႕ေနာက္တစ္ခုထူးၿခားမႈက စားေသာက္ဆိုင္ေနရာထိုင္ခင္း ေရြးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပံုမွန္လူေကာင္းေတြဆိုရင္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရာက္ရင္ လြတ္တဲ႕ေနရာဝင္ထိုင္ ၿပီးရင္မွာစား ဒါပဲမဟုတ္လား၊ အဲ ေအာင္ႀကီး ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးဗ်။ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရာက္ရင္ အျပင္ဘက္ကေန ေနရာထိုင္ခင္းကိုေသခ်ာႀကည့္တယ္။ ဟိုအပင္ေလးေအာက္တို႕ ဒီေထာင့္က ဝိုင္းမွာမွ ွထိုင္ခ်င္တာတို႕လုပ္တယ္။ အဲေလာက္အထိက သည္းခံလို႕ရေသးတယ္။ ဆိုးတာက သူထိုင္ခ်င္တဲ႕ ဝိုင္းေနရကမလြတ္လို႕ တစ္ျခားေနရာထိုင္ရၿပီဆိုရင္ ၊ သူထိုင္ခ်င္တဲ႕ဝိုင္းကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ႀကည့္ေနတာ၊ အဲ႕ဒီဝိုင္းက လူေတြထၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ဟာငါလူတို႕ထထ၊ ဝိုင္းျမန္ၿမန္ေျပာင္းရေအာင္ဆိုၿပီး လုပ္ပါေလေရာ၊ က်န္တဲ႕လူေတြက စားရင္းတန္းလန္းပန္းကန္ေတြမၿပီးေနရာေရႊ႕ရနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ရပါတယ္။ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အျမဲတမ္းျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက လေအာင္ႀကီး မင္းႀကိဳက္တဲ႕ေနရာ၊ခံုမရမၿခင္းတို႕ေစာင့္ေနမယ္၊ စားေနရင္းတန္းလန္းနဲ႕ေတာ့ လံုးဝထမေပးႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး ဥပေဒကဲ႕သို႕အာဏာတည္ေသာအမိန္႕ေတြ ဘာေတြျပဌာန္းရေတာ့တယ္။ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းသားဘဝက ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဗ်။ စာေရးဆရာ ျမင့္သန္းေရးတဲ႕ (ဟိမဝႏၲာေတာင္ေျခက စမ္းေခ်ာင္းေလးနံေဘးမွာ ေလခၽြန္ခ်င္တယ္ ) ဆိုလားဘာလားဗ်ာ အဲ့ဒိေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီး ေနရာထိုင္ခင္းအေရးႀကီးပံုကို ဥာဏ္အလင္းပြင့္သြားတယ္ေျပာတာပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဒီေကာင္ လူပ်ိဳႀကီးမိုလို႕တစ္ျဖည္းျဖည္းဇီဇာေႀကာင္လာတယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါကေတာ့ လေအာင္ႀကီးအေႀကာင့္ မိတ္ဆက္ေလးေပါ့၊ အခုအဲ႕ဒီ လေအာင္ႀကီး အဓိကပါဝင္တဲ႕ (လမ္းေဘးအစားအစာႏွင့္ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္း) ဆိုတာေလးဆက္လုိက္ႀကဦးစို႕။
ထိုကဲ႕သို႕ထူးၿခားဆန္းျပားေသာအေတြးအေခၚပိုင္ရွင္ အႏွီပုဂိၢဳလ္ေက်ာ္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕သည္ တစ္ခုေသာ မိုးတြင္းကာလက ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ဆီသို႕ခ်ီတက္ခဲ႕ႀကပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးမဖူးရတာႀကာလို႕ သြားဖူးႀကသည္ေပါ့၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကလည္းဖူးရင္းဖူးရင္းနဲ႕ ဖူးလို႕မဝႀကတာနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ရက္ႀကာႀကာေနျဖစ္သြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡအေရာက္ဆံုးကေတာ့ စားေရးေသာက္ေရးပါပဲ။ တစ္ေနရာကေနတစ္ေနရာကို သြားရလာရလည္းခက္ခဲတာေႀကာင့္ လမ္းေဘးထမင္းဆိုင္ ၊လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ စတာေတြမွာပဲ ကိစၥၿပီးႀကရပါတယ္။ နဂိုကတည္းက ေနရာထိုင္ခင္း ေရြးတဲ့ေကာင္နဲ႕ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြ ေတြ႕ႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ဒီေကာင္ႀကီးမ်က္ႏွာညိဳမွာစိုးလို႕ ဦစားေပးတဲ့အေနနဲ႕ ငါလူမင္းႀကိဳက္တဲ႕ဆိုင္မွာစားကြာ လို႕ဦးစားေပးရတယ္ေပါ့။ အံမယ္အဲဒိေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက တစ္ခုကန္းတက္ျပန္ပါေလေရာ။ စားမယ့္ ထမင္းဆိုင္ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ သူ႕ တက္ဘလက္ဖုန္းႀကီးထုတ္ၿပီး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ တြက္ခ်က္ျပန္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း သူစိတ္ခ်မ္းသာၿပီးေရာကြာဆိုၿပီး အလိုလိုက္ၿပီးေစာင့္ေပးရပါတယ္။ဘာေတြတြက္ေနတာလဲလို႕ ေတာ့မေမးလိုက္မိဘူး။ သူအားရေအာင္တြက္ၿပီးမွ ႀကိဳက္ရင္ ok ဆိုၿပီးဆိုင္ထဲ ဝင္ပါတယ္။ မႀကိဳက္ရင္ေနာက္တစ္ဆိုင္ေျပာင္းရတာေပါ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ မိုးေတြကရြာေနလို႕ သူတြက္ခ်က္တာ မလုပ္ခင္ကၽြန္ေတာ္တို႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္ပါတယ္၊ ရန္ကုန္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထမင္း၊ဟင္းပါတြဲေရာင္းႀကလို႕ ထမင္းစားႀကမလို႕ေပါ့ ။ အားလံုးဆိုင္ထဲေရာက္ၿပီး ဟင္းမွာေနႀကတုန္း ၊ ေအာင္ႀကီးက သူ႕တက္ဘလက္ဖုန္းႀကီး ဖြင့္ၿပီးတေဒါက္ေဒါက္တြက္ၿပီး ဟာေဟ့ေရာင္ေတြေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီမစားႀကနဲ႕ေတာ့ဆိုၿပီး မိုးရြာထဲထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ေရာ စားပြဲထိုးေတြက ပါ အူေႀကာင္ေႀကာင္ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ က်န္တဲ႕သူေတြလဲ ဆုိင္ရွင္ကိုေတာင္းပန္ၿပီး အျပင္လိုက္ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ အျပင္ႀကေတာ့ အားလံုးက ဒီေကာင့္ကို ဝိုင္းေငါက္ႀက ၊မာန္မဲ ႀကတာေပါ့။ ေဟ႕ေရာင္မင္းလုပ္တာ သရုပ္ပ်က္လွေခ်လား၊ အကုန္လံုးလဲမိုးစိုကုန္ၿပီဘာညာနဲ႕ဝိုင္းေျပာႀကေတာ့ ။ သေကာင့္သားက မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႕ ငါက မင္းတို႕အတြက္ပါကြာ အခုေတာ့ ေစတနာကေနေဝဒနာျဖစ္ကုန္ျပီ တဲ႕။ ကဲငါ့လူေစတနာဆိုလည္းအားလံုးသေဘာေပါက္ေအာင္ ေသခ်ာရွင္းျပမွေပါ့၊ မင္းအခုတေဒါက္ေဒါက္နဲ႕တြက္ခ်က္ေနတာ ဘာလဲေျပာစမ္းပါဦးဆိုေတာ့ ၊ ငါက မင္းတို႕စားမယ့္အစားအေသာက္ထဲမွာရွိတဲ႕ ခ်ီး (မစင္) ပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းကို တြက္ေနတာပါတဲ႕။ ( စားတဲ႕အစားအေသာက္မွာပါဝင္တဲ႕ မစင္ ပါဝင္မႈႏႈန္းေပါ့ဗ်ာ၊ သူရဲ႕ မူရင္းစကားက ခ်ီးလို႕ သံုးႏႈန္းထားလို႕ မူရင္းကိုေလးစားတဲ႕အေနနဲ႕ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေသးႏုပ္ေပမယ့္ ခ်ီးလို႕ပဲဆက္လက္သံုးစြဲခြင့္ျပဳပါ၊ ) အဲလိုခ်ီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းကို တြက္ေနတာလို႕ဆိုေတာ့၊ အားလံုးက ေဟ့ေရာင္ မင္းမိုက္ရို္င္းလွေခ်လား သူမ်ားစားတဲ႕အစားအေသာက္ထဲ ခ်ီး ကဘယ္လိုလို႕ပါမွာလဲဟဆိုေတာ့။ ပါတယ္ကြ ဒီမွာႀကည့္ဆိုၿပီး ခုနကဆိုင္ရဲ႕ ခ်ီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္ၿမင့္ေနတာကိုတြက္ျပပါ တယ္။ သူ႕နည္းနဲ႕သူေတာ့ဟုတ္ေနတာပဲဗ်။
သူ႕ရဲ႕ ခ်ီးပါဝင္မႈႏႈန္းတြက္ခ်က္ပံုက ။ ကိုယ္တြက္ခ်င္တဲ႕ဆိုင္မွာ -
၁ ။ ယင္ေကာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ။ ယင္ေကာင္ရန္က ဘယ္လိုကာကြယ္ထားလဲ။
၂။ လမ္းေဘးနဲ႕ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ။
၃။ေရေျမာင္းနဲ႕ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ။
၄။ ေရေျမာင္းရွိရင္ေအာက္မွာရွိတဲ႕ေျမာင္းထဲကေရက စီးေနသလား၊ေရေသလား၊ ဗြက္ပုပ္ေရလား၊ ေရၾကည္လား။
၅။ ပန္းကန္ေဆးတဲ႕အခါမွာ water supply လံုေလာက္လား။ ေရပိုက္ကေနဖြင့္ေဆးတာလား။ ဇလံုထဲေရထည့္ၿပီးစိမ္ေဆးတာလား။
၆။ ဆိုင္ရွင္မွာ ၅ႏွစ္ေအာက္ကေလးငယ္ေတြရွိလား။
၇။ စားပြဲထိုးေတြရဲ႕လက္မွာ လက္သည္းရွည္ ရွိမရွိ၊ ဂ်ီးရွိ၊ မရွိ၊
၈။ စားပြဲထိုးေတြရဲ႕လက္မွာ ဝဲေၿခာက္၊ဝဲစိုရွိ ၊မရွိ။
၉။ စားေသာက္ဆိုင္မွာရွိတဲ႕ အိမ္သာႏွင့္ စားဖိုေဆာင္အကြာအေဝး၊
၁၀။ ခ်က္ျပဳတ္ေႀကာ္ေလွာ္ေနသူမ်ားအိမ္သာတက္ၿပီး လက္ေဆး၊မေဆး၊
စတာေတြအပါဝင္အခ်က္ေပါင္း ၄၀ ေလာက္နဲ႕တြက္ရပါသတဲ႕။
သူတြက္ၿပတဲ႕ေဖာ္ျမဴလာကေတာ့ ရႈပ္ေနတာပဲ၊ Square Root ေတြေရာဘာေတြမွန္းကိုမသိဘူးေနာက္ဆံုးေတာ့ % (ရာခိုင္ႏႈန္း)နဲ႕အေျဖထြက္ပါတယ္။ အဲလိုတြက္ရခက္လို႕ဆိုၿပီး လေအာင္ႀကီးက တြက္ခ်က္တဲ႕ Application တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္ေရးဆြဲၿပီး သူ႕ဖုန္းထဲမွာထည့္ထားတယ္။ အဲဒီ Application ကိုအသံုးျပဳၿပီး လိုအပ္တဲ႔အခ်က္ထည့္တြက္လိုက္ ရင္ေတာ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ မိမိစားမယ့္ အစားအစာထဲမွ ‘ခ်ီး’ ပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းထြက္လာပါတယ္။ ဒီ App နာမည္က “Food and Feces” ပါတဲ႕ အခုဒါကို စီးပြားျဖစ္ေရာင္းမလို႕ လုပ္ေနပါတယ္ ။ google ရဲ႕ Play store အတြက္ Android အေျခခံ App ကေတာ့ ရေနၿပီ ။ Apple ရဲ႕ App store မွာတင္မလို႕ iOs အေၿခခံေရးထားတဲ႕ App ကသိပ္အဆင္မေျပေသးလို႕နည္းနည္းႀကာေနတာပါတဲ႕။ ထြက္လာရင္အားေပးလိုက္ႀကပါဦး။ ခင္တဲ႕သူေတြေတာ့ ဇက္ျပားနဲ႕ အလကားေပးကူးမတဲ႕။
အဲဒီလိုသူတြက္ခ်က္ျပလိုက္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စားတဲ႕အစားအစာထဲမွာ ခ်ီးပါဝင္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္းက အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ပါေနတယ္၊ေရွာင္မရဘူး။
ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္က ငါလူတို႕ရာ တို႕က တစ္ခါတစ္ေလ လာတာပဲ ထမင္းစားတဲ႕အခါလမ္းေဘး မစားေတာ့ပဲ။ ေဟာ္တယ္တို႕ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတို႕ပဲ သြားစားႀကရေအာင္ဆိုေတာ့၊ ဒီေကာင္က ‘ ဟ လမ္းေဘးဆိုင္က ဘယ္လိုခ်က္တယ္ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိတယ္ဆိုတာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိတယ္။ ေဟာ္တယ္ေတြ၊စားေသာက္ဆိုင္ေတြက ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္မွာ ႀကိတ္ခ်က္ႀကတာ၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိဘူး ေတာ္ႀကာ လမ္းေဘးအစားအစာ အဆင့္အတန္းကို ေဟာ္တယ္ေစ်းေပးစားေနရရင္ ေမာင္ညိဳ ႏွစ္ခါနာ ဆိုသလိုျဖစ္ေနပါ့မယ္။ ဒါေႀကာင့္လမ္ေဘးဆိုင္ပဲစားႀကတာေပါ့လို႕ အဆိုျပဳပါတယ္။အားလံုးကလည္းသေဘာတူၿပီး လမ္းေဘးဆိုင္မွာဆက္စားႀကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ထဲဝင္ခါနီးတိုင္း ခ်ီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းကို ေသခ်ာတြက္ၿပီးမွ ဝင္စားႀကပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျပႆနာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕မွာပါတဲ႕ ညိဳႀကီးဆိုတဲ့ေကာင္က အားနာတယ္ဆိုတာ သူ႕ အဘိဓါန္မွာ မရွိလို႕ေႀကၿငာထားတဲ႕ေကာင္။ ဒီေကာင္က ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ေဟ႔ေရာင္ ေအာင္ႀကီး ဒီိဆိုင္က အစားအေသာက္ေတြမွာ ခ်ီးပါဝင္မႈႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိလည္းတြက္ေပးဦးဟနဲ႕ေအာ္ပါတယ္။ ဟိုေကာင္ကလည္း သူ႕App ႀကီးဖြင့္ၿပီး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕တြက္ကေရာဗ်ိဳ႕ ၊ ဆိုင္ရွင္ေရာ၊ဆိုင္ထဲမွာ စားေနတဲ့သူေတြကေရာ ဝိုင္းၿပီး ဘုႀကည့္ႀကည့္ႀကတာေပါ့။ အဲေတာ့ ငါ့လူတုိ႕ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး လူရိုက္ခံရလိမ့္မယ္။ ခ်ီးဆိုတဲ႕ စကားလံုးေနရာမွာ အစားထိုး စကားဝွက္တစ္ခုသံုးႀကရေအာင္။ ဥပမာ ယင္ေကာင္ကို ဟက္စကီး လို႕ေခၚသလိုေပါ့ကြာဆိုၿပီး အားလံုးအစည္းအေဝးပြဲ ထိုင္ႀကပါတယ္။ဒီ “ခ်ီး” ဆိုတဲ႕ စကားလံုကို စကားလံုးဖလွယ္အသံုးျပဳေရးအစည္းအေဝးမွာ အားလံုးက တညီတညြတ္ထဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာက ဒီလိုထူးၿခားေျပာင္ေျမာက္တဲ႕ ကိစၥကို စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ႕တဲ႕သူက ေအာင္ႀကီးျဖစ္တယ္၊ ဒါေႀကာင့္သူ႕ကို အထူးဂုဏ္ျပဳတဲ႕အေနနဲ႕ “ခ်ီး”ဆိုတဲ႕ စကားေနရာမွာ “ ေအာင္ႀကီး” ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကို တိုက္ရိုက္ဖလွယ္ အသံုးျပဳမယ္ဆိုျပီး အားလံုးက သေဘာတူလိုက္ႀကပါတယ္။ အဲ႕ေတာ့မွ ခ်ီးပါဝင္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုတဲ႕ေနရာမွာ ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းလို႕ ေျပာင္းလဲအသံုးျပဳၿပီးအဆင္ေျပသြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရန္ကုန္မွာ ေနတဲ႕တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းဆံုးဆိုင္ေတြမွာ ေရြးခ်ယ္ စားေသာက္ခဲ့ႀကလို႕ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဝမ္းေလွ်ာ၊ ဝမ္းပ်က္ မျဖစ္ႀကပဲ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႕ ေရႊတိဂံု ဘုရားႀကီးကို အဝဖူးၿပီးၿပန္ခဲ့ႀကပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႕ က်ြန္ေတာ္တို႕စားသံုးသူေတြ ရဲ႕ ဘဝဟာ အလြန္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ေရာင္းခ်သူေတြလုပ္သမ်ွ ခံႀကရတာပါ။စားသံုးသူကာကြယ္ေရးဥပေဒဆိုတာလဲ စာရြက္ေပၚမွာသာရွိတာပါ ။အျပင္မွာလက္ေတြ႕က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕ မကာကြယ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္စားေသာက္ကုန္ေရာင္းခ်သူမ်ားကို တစ္ခုေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ႕ က်ြန္ေတာ္တို႕စားသံုးသူေတြရဲ႕ဘဝကို သနားပါဦး။
သနားငဲ႕ညွာေသာအားျဖင့္ မိမိတို႕ေရာင္းခ်သည့္စားေသာကုန္မ်ားကို ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈႏႈန္း အနိမ့္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီမံေပးႀကပါခင္ဗ်ာ။
စားသံုးသူ မိဘျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္လည္း မိမိတို႕စားေသာက္မည့္ အစားအစာထဲမွာ ခ်ီး ပါဝင္မႈႏႈန္း အဲေလ ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္း ကိုေသခ်ာတြက္ခ်က္ျပီး ပါဝင္မႈ အနိမ့္ဆံုးဆိုင္မွာစားႀကပါ။
ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈႏႈန္း ရာႏႈန္ျပည့္ ဆိုတာႀကီးေတာ့ မစားႀကနဲ႕ေပါ့ခင္ဗ်ာ ဟဲဟဲ။

လူသားအားလံုး ေအာင္ႀကီးပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္း အနိမ့္ဆံုးအစားအစာမ်ားကိုေရြးခ်ယ္စားေသာက္ႏိုင္ႀက ပါေစ။
ေမာင္သန္႕အင္း
၉ / ၁ / ၂၀၁၇