ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္ျဖင့္ ကားတီထြင္သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း

မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ အသက္ ၇၀ ၀န္းက်င္ ရိွေသာ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာတဦးသည္ စက္ပိုင္းဆိုင္ရာ အသစ္အဆန္းတခုခုကို လုပ္ေနေလ့ရိွသည္။ သူ၏ စိတ္ကူးေလးတခုျဖင့္ ဆန္းသစ္ထုတ္လုပ္လိုက္သည့္ ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္ တပ္ဆင္ေမာင္းနွင္ရေသာ ကားငယ္ေလးသည္ အလြန္ပင္စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေလသည္။ အရွည္ ၅ ေပခန္႔ႏွင့္ အက်ယ္ ၃ ေပခဲြခန္႔ရိွ အဆိုပါကားေလးသည္ ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္ 125 CC ျဖင့္ လူေလးဦး လိုက္ပါစီးနင္းနိုင္သည့္ ကားငယ္ေလး ျဖစ္သည္။ ကားတစင္းကဲ့သို႔ Hand Geer ႏွင့္ Start ဆဲြ၍ စက္ႏိႈးေမာင္းႏွင္သြားလာႏိုင္၏။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ကတၱရာလမ္းမ်ားေပၚတြင္ စမ္းသပ္ေမာင္းႏွင္စဥ္ စိတ္၀င္စားအားေပးသူတဦးက ကားေလးကို ၀ယ္ယူသြားျပီျဖစ္သည္။

လက္ရိွတြင္ မႏၲေလး ရတနာပံုတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းႀကိဳ/ပို႔ကားေမာင္းေနၿပီး အားလပ္ခိ်န္တြင္ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈမ်ားလုပ္ေနေလ့ရိွသူ ဆိုင္ကယ္ကားကို တီထြင္ထုတ္လုပ္သူ ဦးတင္၀င္းႏွင့္ News Watch မွ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့သည္။

“လမ္းသြားရင္းစိတ္ကူးေပၚ”

တေန႔မွာ ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ျမစ္ဆိပ္ဘက္ေရာက္သြားေတာ့ ဆိုင္ကယ္၀ပ္ေရွာ့တခုမွာ တရုတ္ နိုင္ငံထုတ္ လူစီးသံုးဘီးအေဟာင္းတစီးထိုးထားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေဘာ္ဒီနဲ႔ ဖရိန္တစစီေပါ့။ အဲဒီမွာ စိတ္ကူးေပၚလာတာက ဒါေလးနဲ႔ ကားေသးေသးေလး လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ေပါ့။ အဲဒါကို ၅ သိန္းနဲ႔ ၀ယ္ လိုက္တယ္။ ကိုယ္က တီထြင္တာ ၀ါသနာပါၿပီး ၀ပ္ေရွာ့ဆရာဆိုေတာ့ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ စလုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္း ကားေမာင္းေနရင္း အားတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္က စလုပ္တာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ကလည္း ပိတ္ထားေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ အခိ်န္ ျပည့္ရေနတယ္။ ကိုယ္တေယာက္တည္းလုပ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ ပန္းပဲဆရာနဲ႔ညိႇၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခိုင္းရတယ္။

“ပန္းထိမ္ဆရာမွ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာသို႔”

ငယ္စဥ္က နန္းေတာ္ေရွ႕ေအာင္ေတာ္မူ ရပ္ကြက္မွာ ေနတယ္။ ပန္းထိမ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၁၉၆၂ ေလာက္မွာ အစိုးရအေျပာင္းအလဲမွာ ပန္းထိမ္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ကား၀ပ္ေရွာ့ကို ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္သင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ၀ပ္ေရွာ့ေထာင္တယ္။ ကားႀကီးေတြအမ်ားဆံုး ျပင္ေပးတာေပါ့။ ၀ပ္ေရွာ့လုပ္ရင္း ၁၉၉၂-ေလာက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲက အလုပ္ရံုေတြကို စက္မႈကြက္သစ္ေဖာ္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက အလုပ္ရံုေတြ ၿမိဳ႕ျပင္ေျပာင္းရမယ္ဆိုေတာ့ ၀ပ္ေရွာ့ ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ခ်ေပးတဲ့ ေျမကြက္လည္း မ၀ယ္ခဲ့ဘူး။ ေျမကြက္ယူၿပီး အလုပ္မလုပ္ရင္ ေနာင္တခိ်န္မွာ ဘာမ်ားျဖစ္မလဲဆိုၿပီး မယူတာ။ ဟိုမွာလည္း ေနရာ မက်ျဖစ္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔လည္း ခဲြေနရမွာဆိုေတာ့ ၀ပ္ေရွာ့ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ဒီေနရာမွာ ဆိုင္ကယ္၀ပ္ေရွာ့ဖြင့္လိုက္တယ္။

“ကားတည္ေဆာက္မႈ ပံုစံ”

ကားေရွ႕ပိုင္း တည္ေဆာက္ပံုက အရင္တုန္းက လာတဲ့ ေဂါက္ကြင္းကား System ၾကည့္တယ္။ ေမာ္ ဒယ္ေအာက္ၿပီးခတ္ေတာ့ မမီဘူး။ အဲဒီပံုစံကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ကားပန္းပဲမွာ လုပ္ခိုင္းတယ္။ သူနဲ႔လိုက္မယ့္ စီယာတိုင္ကို အေဟာင္းတန္းက ရွာ၀ယ္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ကူးေလး ေပါင္းစပ္တယ္။ ဖရိန္ကသံုးဘီးဆိုေတာ့ ေလးဘီးနဲ႔ကိုက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စဥ္းစားတယ္။ စီယာတိုင္ျပင္ရတယ္။ ေဂါ့ဖ္ကြင္းသံုးဘက္ထရီကားေတြရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုကို ေလ့လာၿပီး သူတို႔ ပံုစံအတိုင္းေတာ့ မရဘူး။ ကိုယ္လုပ္ မယ့္ပံုရဲ႕ အကြာအေ၀းေတြခ်ိန္ၿပီး ပန္းပဲဆရာနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ရတယ္။ စမ္းသပ္ေမာင္းလို႔ရတဲ့အဆင့္ထိ အခိ်န္ ၃ လနီးပါး ၾကာတယ္။

“ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္တပ္ဆင္ျခင္း”

ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္တပ္ရတာက ဆီစားသက္သာတယ္။ စရိတ္က်ဥ္းတယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့ကားက ကား ေပါက္စဆိုေတာ့ သူဟာနဲ့သူလိုက္ဖက္ညီသလိုရိွတဲ့ အတြက္ ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္ ၁၂၅ နဲ႔ တပ္ဆင္တယ္။ ခုခိ်န္ထိ ဘရိတ္ပိုင္းမွာ အားမရေသးဘူး။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း ရ/မရဆိုတာ မစမ္းရေသးဘူး။ ၁၂၅ အင္ဂ်င္နဲ႔ဆိုရင္ တက္လို႔ရမယ္လို႔ ထင္တယ္။ မိုင္ ၂၀-၂၅ ေလာက္ထိရတယ္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ရဲ႕ တ၀က္ေလာက္ ေမာင္းလို႔ရတယ္။ဖရိန္/ အင္ဂ်င္/ ေဘာဒီပိုင္း အေလးခိ်န္မ်ားေနေတာ့ အျမန္ႏႈန္းက ထင္သေလာက္ မဟုတ္ေသးဘူး။

“ျပဳျပင္ရသည့္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား”

ေရွ႕ဘီးေနာက္ဘီးက သံုးဘီးဆိုင္ကယ္က တာယာနဲ႔ ေခြကိုသံုးတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ျပင္ရတယ္။ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းနဲ႔ ကားတစီးျဖစ္ ေအာင္လုပ္တဲ့အခါ သူနဲ႔အလိုက္သင့္ျဖစ္ရမယ္။ ကုန္က် စရိတ္လည္း သက္သာရမယ္ေလ။ အားလံုးၿပီးလို႔ ေဆးသုတ္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ပန္းဆီေရာင္သုတ္ ခိုင္းတယ္။ေဆးသုတ္ ဆရာက ဒီအေရာင္မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ကားက အေသးေလးဆိုေတာ့ ကေလးကစားစရာလို ေဆး အေရာင္ေရြးၿပီး သုတ္ခိုင္းတာပါ။ အေခ်ာထည္သုတ္ ၿပီးေတာ့မွ ေဆးဆရာက ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ အေရာင္နဲ႔ လိုက္တယ္ဆိုၿပီး သေဘာက်သြားတာ။ သူတို႔က တကယ့္ကားေတြလိုအေရာင္နဲ႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ကားေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲပတ္ေမာင္းေတာ့ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းက ဟိုကေမး/ ဒီကေမးနဲ႔ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ သူတို့အတြက္ အျမင္ဆန္းၿပီး ခ်စ္စရာျဖစ္ေန တာေလ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးလာတဲ့သူတိုင္းကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ၀ါသနာအရ ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတာပါလို႔။ ခုလည္း ေနာက္ထပ္အေသးေလးေတြ ဆက္လုပ္ေနတယ္။

“တြင္က်ယ္ေအာင္ မလုပ္နိုင္”

အမ်ားႀကီးထုတ္ဖို႔ဆိုတဲ့အထိ က်ယ္ျပန့္ေအာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အသက္အရြယ္နဲ႔ အဲေလာက္ ဦးေနွာက္ေျခာက္မခံနိုင္ဘူး။ တေယာက္တည္းဆို ေတာ့ လုပ္အားလည္း မရိွဘူး။ ကိုယ့္၀ါသနာအရ လုပ္တဲ့သေဘာပါ။ တီထြင္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တပိုင္တနိုင္လုပ္တယ္။ ဒါေလးကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးတယ္။ တြင္က်ယ္ဖို႔ဆိုရင္ လိုင္စင္ေတြလိုမယ္။ ဒါေတြကို မလုပ္နိုင္ဘူး။ အစိုးရကလည္း ခ်ေပးမလားဆိုတာ မသိဘူးေလ။ ကြ်န္ေတာ့္လို ျပင္ဆင္တာ၊ တီထြင္တာ လုပ္ၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွမွာပါ။ သူတို႔ကို ကူညီ မယ္။ လက္ရိွ ကုန္က်စရိတ္က ၁၄ သိန္းေက်ာ္တယ္။

“အာေပးလိုသူက ၀ယ္လိုက္ၿပီ”

ကြ်န္ေတာ္လုပ္ထားတာေလးကို ျပင္ဦးလြင္က ဘုန္းႀကီးတပါးက သတင္းေထာက္တေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သိသြားလို႔ ၀ယ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူကလည္း ၀ါသနာနဲ႔လုပ္တဲ့သူကို အားေပးခ်င္လို႔တဲ့။ ၁၇ သိန္းနဲ႔ ေရာင္းေပးလိုက္ျပီ။ ငါးသိန္းစရန္ေငြ လဲႊလိုက္တယ္။ လက္ရိွက အင္ဂ်င္အေဟာင္းဆိုေတာ့ အသစ္တပ္ေပးမယ္။ ဒီအတိုင္းက သိပ္စိတ္တိုင္းမက်ေသးလို႔ အားလံုးကို စိတ္တိုင္းက်ထပ္လုပ္ေပးဦးမွာပါ။ ေငြေၾကးအျမတ္ က အဓိကမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္စိတ္ကူးေလးနဲ႔ လုပ္ခ်င္ တာလုပ္ရတာနဲ႔ စိုက္ထုတ္တဲ့ ေငြျပန္ရတာပဲရိွတယ္။၀ယ္တဲ့ ဆရာေတာ္က တီထြင္ထုတ္လုပ္တာကို အားေပးတာပါ။ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ေငြေၾကး ကူညီမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

“အသက္ရွည္ က်န္းမာေရး”

မနၱေလး ၇၈ လမ္း၊ ၃၅ နဲ႔ ၃၆ ၾကားမွာ အိမ္ငွားၿပီး ၀ပ္ေရွာ့ဖြင့္ခဲ့ရာက ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ဒီေနရာကို အဲဒီတုန္းက ေငြ ၃၅၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ၀ယ္လိုက္တာပါ။သားသမီးေတြနဲ႔အတူ ေနထိုင္ၿပီး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းကားေလးေမာင္းရင္း အားတဲ့အခိ်န္မွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနရရင္ သက္တမ္းေစ့က်န္းမာမယ္။ အသက္ႀကီးလာၿပီေလ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလး ကို သြားလိုက္/လာလိုက္လုပ္ေနရလို႔ က်န္းမာေရး အတြက္လည္း ေကာင္းတယ္။ စိတ္ထဲက ျဖစ္ခ်င္တာေလးအားတဲ့အခိ်န္မွာ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီအတိုင္း ငုတ္ တုတ္ထိုင္ၿပီး တခုခုမလုပ္ရရင္ အိပ္ရာထဲလဲသြားမွာေပါ့ဗ်ာ။

(ခိုင္ဆက္ေ၀ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းသည္)
News Watch