ဒီအေၾကာင္းေတြကို ၿမိဳသိပ္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု နီးပါးရွိၿပီ။ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မွပဲ ေရးျဖစ္ေတာ့တယ္။
ျပႆနာရွိတဲ့ အပ်က္ဘက္က စေျပာရေအာင္။ အခု ရန္ကုန္က ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ႀကီးတိုင္းမွာ တ႐ုတ္ ဗီယက္နမ္ ထိုင္း အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အျပည့္ဘဲ။
မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္႐ႈေထာင့္ကေနေျပာၾကည့္ရေအာင္......
ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အလုပ္ရသြားတာနဲ႔ သူ႔ေနရာမွာရွိသင့္တဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီ။ ထမင္းငတ္ၿပီ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ေငြ ႏိုင္ငံျခားကို စီးထြက္သြားၿပီ။
Blah...Blah.....Etc.
အမွန္တရားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တရားတိုင္းဟာ အလုပ္မျဖစ္ဘူး လို႔ေတာ့ လက္ခံဖုိ႔လိုလိမ့္မယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ေမးၾကည့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားကိုမွ ေခၚသုံးရသလဲ???
သူတို႔ကေျဖပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ပါတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္စံၫႊန္းမီဖုိ႔ လိုအပ္တယ္။ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ အဆင့္မမီလို႔ ႏိုင္ငံျခားသားကို ငွားရတာလို႔။
ဒါလည္း အမွန္တရားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ခါးသီးတယ္။
ကြၽန္ေတာ့မိတ္ေဆြႀကီး June Gio Kyaw June Gio Kyaw ေျပာျပတဲ့ သူ႔ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္း။
သူ ရန္ကုန္မွာ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ ဟိုတယ္ႀကီးေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ Interior Decorations ကန္ထ႐ိုက္ရဖူးတယ္။
ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ျမန္မာဝန္ထမ္းေတြနဲ႔လုပ္တယ္။
အႀကိမ္ႀကိမ္ QC က်တယ္။ ေနာက္ဆံုး မေလးရွားတ႐ုတ္ ေႂကြျပားကပ္သမား တစ္ေယာက္ကိုငွားမွ QC ေအာင္ၿပီး အလုပ္ၿပီးသြားတယ္။
ဇာတ္လမ္းသိမ္းေတာ့ ျပည္တြင္းအားကိုးမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့မိတ္ေဆြ သိန္းေျခာက္ေထာင္ ဆံုးၿပီး ဘဝပ်က္လုနီးနီး ခံစားရရွာတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ပတ္လည္က သိန္းေျခာက္ေထာင္ ဆံုးသြားတယ္ဆို တြက္ၾကည့္ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေဆာက္တယ္။ အၾကမ္းထည္ကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ အေခ်ာကိုင္တယ္။ ျပႆနာေပါင္းစံု တက္တယ္။ Interior Decorations လုပ္တယ္။ ရင္တမမနဲ႔ ေနရတယ္။ အိမ္ေဆာက္ရတာ ငရဲက်ေနသလိုပဲ။
ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ အရည္အေသြးမဟုတ္တဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေဆာက္တာေတာင္ ဒီလိုမ်ဳိးစိတ္ဆင္းရဲရရင္
ႏိုင္ငံတကာ ပေရာဂ်က္မွာ လံုးဝနီးပါးကို မသုံးခ်င္တာ ေျပာစရာကိုမလိုဘူး။
ဒါဟာလည္း မျဖစ္မေနလက္ခံရမဲ့ အမွန္တရားေနာက္တစ္ခု။ ဒါလည္း အလုပ္လည္းမျဖစ္တဲ့ အမွန္တရား ေနာက္တစ္ခုပါပဲ........
ဒါဆို ဒီျပည္တြင္းအလုပ္သမား ေတြကို ဘယ္လိုျမႇင့္တင္မလဲ???
သိပ္ခက္တဲ့ေမးခြန္းပါ။ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက သူတို႔ဘာသာတိုးတက္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ဖုိ႔......
ထမင္းတစ္လုတ္စာေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ရွာေနရတာ....
အ႐ူးေတာင္အဲ့ဒီအိပ္မက္မမက္ဘူး......
ဒါျဖင့္ရင္မ်ား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္မႈကိုျမႇင့္တင္ဖုိ႔.....
ေမာင္ရင္...ျမတ္ခ်င္လို႔စီးပြားေရးလုပ္ေနတာ...
အလႉလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး......
ႏိုင္ငံေတာ္က တာဝန္ယူဖုိ႔........
လခြမ္း....ျပႆနာရွင္းရမွာ အမ်ားႀကီး.......
မင္းသိပ္အားေနသလား......
ဒီလိုသုံးဦးသုံးဖလွယ္သာ အလုပ္မျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ အမွန္တရား ကိုယ္စီကိုင္စြဲၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္ညႇိဳးပတ္ထိုးေနသမွ်ေတာ့ ဘာအေျဖမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။
အလုပ္သမားေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ငါတို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားဖုိ႔ လိုေသးတာကို လက္ခံၿပီး လက္ခ ရ႐ံုမွ်မဟုတ္ ကိုယ့္လက္ရာ ကိုယ္ၾကည့္တိုင္း ဂုဏ္ယူလိုစိတ္ ျပည့္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။
အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း ျမန္မာအလုပ္သမား ေတြကို ေအာက္ေဈးနဲ႔ ခိုင္းဖုိ႔ခ်ည္း ေခ်ာင္းမေနဘဲ ကြာလတီေကာင္းဖုိ႔ ဂ႐ုျပဳရမယ္။
#သင္ေျမပဲေလာက္ပဲေကြၽးရင္ေမ်ာက္ေတြပဲလာအလုပ္လုပ္မယ္
ဆိုတာေလာက္ေတာ့ မွတ္ထားပါ။
တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔လိုေနတဲ့ ပေလယာက အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနပါပဲ။ ေလဘာကတ္ ထုတ္ေပး႐ံုေလာက္ပဲ တာဝန္ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ရွင္ ေတြဘက္ကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံၫႊန္းမီလာေအာင္ ႀကီးၾကပ္ရမွာ ျဖစ္သလို အလုပ္သမားေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီဝန္ထမ္းေကာင္းေထြျဖစ္လာေအာင္ အရည္အခ်င္းေတြျမႇင့္တင္ေပးရမွာပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ #လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္တိုးတက္ေရး လို႔ေျပာတာနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးေတြခ်ည္း ေျပးေျပး ျမင္တတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းမေနလိုက္ရတဲ့ လူေတြကို သတ္ပစ္လိုက္ရမွာလား..........
ျမန္မာျပည္မွာ ထန္းတက္သမား ဆိုက္ကားဆရာ စားပြဲထိုး အားလံုး လူမွန္သမွ် လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေခြး ေၾကာင္ ၾကက္ ဝက္ ကြၽဲ ႏြား အားလံုး သက္ရွိအရင္းအျမစ္ေတြခ်ည္းပဲ။ က်န္တဲ့ အရာအားလံုး သက္မဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြခ်ည္းပဲ။
ေနရာတိုင္း ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြမလိုဘူး။ ဥပမာ ဂေဟေဆာ္သမား ဘြဲ႕ရစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ ပေရာဂ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ Grade 4 Welder အလိုရွိတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဂေဟသမား 4G ဆာတီဖီကိတ္မရွိဘူး။ အလုပ္မရဘူး။
ဒီျမန္မာ Welder ခမ်ာ ဆာတီဖီကိတ္လိုမွန္းေတာင္မသိဘူး။ သိလည္း ဆာတီဖီကိတ္ရေအာင္ ဘယ္လိုေျဖရမွန္း မသိဘူး။ စာေမးပြဲေၾကးလည္း မသြင္းႏိုင္ဘူး။
ဒါဆို အလုပ္ရွင္က စာေမးပြဲေၾကးသြင္းေပးၿပီး သင္တန္းတက္ ခိုင္းဖုိ႔ ဆိုတာကေရာ။ ဆာတီဖီကိတ္ အသင့္ရွိၿပီးသား တ႐ုတ္ဝယ္လ္ဒါ ေခၚခိုင္းမွာေပါ့။
ဒီေတာ့ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနအေနနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး TVET ေတြေထာင္ေပးရမယ္။ စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြ သတ္မွတ္ေပးၿပီး အဲ့ဒီ စံခ်ိန္စံၫႊန္းကိုမီတဲ့ လူေတြေမြးထုတ္ရမယ္။
ဒီလက္သမားေကာင္းတယ္။ ဒီပန္းရံညံ့တယ္။ ဒီဂေဟသမား လက္ရာေသသပ္တယ္။ ဒီသံခ်ည္သံေကြး အဆင့္မမီဘူး အစရွိတဲ့ မတည္ၿငိမ္တဲ့ လူအေျချပဳလုပ္ငန္းေတြထက္ အရည္အေသြးအေျချပဳလုပ္ငန္းေတြျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။
ဒီလက္သမား အရည္အေသြးေအာင္လက္မွတ္အရ ေန႔စားခ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီးသတ္မွတ္ေပးရမယ္။ သူ႔ထက္အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဆာတီဖီကိတ္ပိုင္ရွင္ဟာ သူ႔ထက္ေန႔စားခ ပိုရမယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနက စီမံေပးရမွာျဖစ္သလို ဆာတီဖီကိတ္ေတြကိုလည္း သတ္တမ္းသတ္မွတ္ေပးထားၿပီး သတ္တမ္းကုန္ရင္ အရည္အခ်င္းျပန္စစ္ေပးၿပီးမွ သက္တမ္းထပ္တိုးေပးတာမ်ဳိးေတြ အဆင့္ထပ္ျမႇင့္ဖုိ႔ စာ့ေမးပြဲေတြ သင္တန္းေတြ စီမံေပးတာမ်ဳိးလည္း တာဝန္ယူရမယ္။ အဲ့ဒီစည္းလံုရမယ္။
အညာသားပန္းရံဆရာေကာင္းတယ္ မုဒံုကလက္သမား ေကာင္းတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဆာတီဖီကိတ္အရ သူ႔လုပ္အားတန္ေၾကး သတ္မွတ္ေပးတဲ့ စနစ္မ်ဳိးနဲ႔ သြားမွရမွာ။
အလုပ္ရွင္ေတြဘက္ကလည္း ကိုယ့္အေဆာက္အအံု ကိုယ့္ပစၥည္း ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီဖုိ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရည္အေသြးရွိသူေတြကို ထိုက္တန္တဲ့ အတတ္ပညာေၾကး လုပ္အားခ ေပးဖုိ႔လိုတယ္။ဒီစည္းကိုလည္းေစာင့္ရမယ္။
အလုပ္သမားေတြဘက္ကလည္း ကိုယ့္လက္ရာဟာ ကိုယ့္တန္ဖိုးပဲဆိုတဲ့စိတ္မ်ဳိးေမြးဖုိ႔လိုတယ္။ဒီေန႔ ကိုယ့္လက္ရာဟာ ေနာင္ေန႔ကိုယ့္ဘဝ အဆင့္အတန္းလို႔ ခံယူပါ။ဒီစည္းသာလံုေအာင္ေစာင့္။
ဒီလိုသုံးဖက္စလံုးက ကိုယ့္ၿခံစည္း႐ိုး လံုေအာင္ကာႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဒီျပႆနာကိုေျဖရွင္းႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
စကၤာပူရဲ႕ MOM လို႔ေခၚတဲ့ Ministry of Manpower လိုမ်ဳိး အလုပ္ရွင္ေတြအလုပ္သမားေတြ ႏိုင္ငံသားေတြ အားလံုးက ႐ိုေသ ေလးစား ၾကည္ညိဳ အားကိုးထိုက္တဲ့ ဝန္ႀကီးဌာနလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာဖုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အလုပ္သမား ဝန္ႀကီးဌာနကို အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။သူတို႔သာ တကယ္စြမ္းရင္ ႏိုင္ငံကို တကယ္ျမႇင့္ႏိုင္မွာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက အဆင့္ျမင့္ဘြဲ႕ရေတြနဲ႔ အဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္ႀကီးေတြအေၾကာင္း........
ေနာင္လာမဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြ ဥပမာ
Shell တို႔ Exxon Mobil တို႔ ဝင္လာၿပီဆိုပါစို႔။ ဒီေန႔ေက်ာင္းဆင္းတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ေန႔ Shell မွာ အလုပ္ဝင္လို႔ရေအာင္......
ေက်ာင္းေတြဘက္ကေရာ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီလဲ.....
ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကေရာ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားသလဲ....
ေတာ႐ိုင္းဥပေဒ Fittest Survival ဆိုတာ အၿမဲမွန္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ေတာ္ရင္ေနရာဖယ္ေပးရမဲ့ ကိုယ္ညံ့ကိုယ္ခံ စည္းမ်ဥ္းကေတာ့ အသက္ေမြးတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပက္သက္လာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူး...........
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့နဲ႔.......
မင္းေအာင္ခန္႔ေဇာ္
Minn Aung Khant Zaw
No comments:
Post a Comment