က်မတိုု႔ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာေပမ်ား၊ ထိုုမွ က်မတိုု႔သိခဲ့ရေသာ လိင္စိတ္အလြဲမ်ား

က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုုပ္ေတြကိုု အေဖာ္လုုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ပါ။ နယ္ၿမိဳ႕ငယ္ေတြမွာ ၀န္ထမ္းအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ က်မအေဖနဲ႔ အေမက က်မပညာေရးအတြက္ က်မကိုု အဘိုုးအဘြားနဲ႔ေနေစခဲ့ပါတယ္။ အဘိုုးအဘြားဟာ ေက်ာင္းပညာေရးကိုုအားေပးၾကသူေတြျဖစ္ေပမဲ့ ေရွးလူႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ကစားခုုန္စားလုုပ္တာ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းထားတာမ်ိဳး၊ အျပင္ထြက္တာမ်ိဳးကိုု ပ်က္စီးသြားမွာစိုုးလိုု႔ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပိတ္ပင္ထားပါတယ္။ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာရွိတဲ့ ရြယ္တူမိန္းမေဖာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္ ကစားခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲေတာ့ က်မအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဘိုုးနဲ႔အဘြားရဲ႕ အိမ္အေပၚထပ္မွာရွိတဲ့ မိုုးေသာက္ပန္း၊ ေတဇ၊ ေရႊေသြး၊ ရႈမ၀ စတဲ့စာအုုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုုန္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲတုုန္းက ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာမိုု႔ က်မဟာ အရုုပ္မလွလွေလးေတြသေဘာက်လိုု႔ ဖတ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုုင္းစာပါအေၾကာင္းအရာေတြကိုု က်မစိတ္၀င္စားလာၿပီး က်မရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြက စာေတြ၊ ကာတြန္းေတြထဲက အမ်ိဳးသားေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အိပ္ရာ၀င္တိုုင္း အေဒၚအငယ္ဆံုုးက အသံေနအသံထားနဲ႔ ေျပာျပတဲ့ စႏိုုး၀ိႈက္ပံုုျပင္ကိုု အင္မတန္သေဘာက်ခဲ့ၿပီး ကာတြန္းထဲမွာဖတ္ရေတာ့လည္း စႏိုုး၀ိႈက္လိုု ပန္းေသြးသန္းတဲ့ပါးေလးေတြ၊ လွပၾကည္စင္တဲ့အသားအေရနဲ႔ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္အရြယ္ေရာက္ရင္ လာကယ္မဲ့ မင္းသားေလးကိုု စိတ္ကူးယဥ္ရတာ အေမာပါပဲ။
က်မ ၅ တန္းေရာက္လိုု႔ မိဘေတြနဲ႔အတူျပန္ေနေတာ့ ေမေမ့၀တ`ထဳေတြကိုု ခိုုးဖတ္တတ္လာပါတယ္။ ႏြမ္ဂ်ာသိုုင္း၊ လြန္းထားထား၊ ပုုညခင္၊ ေမာင္လွမ်ိဳး (ျခင္းေခ်ာင္းျခံ)၊ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုုတီးကုုနန္း)နဲ႔ ေနာက္ က်မမမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေရာင္းတန္း၀င္ ၀တၳဳအခ်ိဳ႕ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ထိက်မဟာ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ရင္ လာကယ္မဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကိုု ေစာင့္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်မကံေကာင္းတာက ၆ တန္းႏွစ္မွာ စာဖတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းခြင့္ရခဲ့ၿပီး က်မဖတ္တဲ့စာအုုပ္ေတြဟာ ပါရဂူတိုု႔ ျမသန္းတင့္တိုု႔ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ေဖေဖက ေကာင္းသန္႔ရဲ႕ သမီးေလးဖတ္ဖိုု႔တိုု႔၊ ေသာ္တာေဆြရဲ႕ ေဘာ့ပရစ္စ္တီးတိုု႔၊ ေဖျမင့္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးစာအုုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ၀ယ္ေပးပါတယ္။ ေမေမနဲ႔အေဒၚေတြရဲ႕အခ်စ္၀တၳဳေတြကိုု ခိုုးဖတ္ေပမဲ့ ေဖေဖနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြညႊန္းတဲ့စာအုုပ္ေတြကိုု ဖတ္ရင္း ေဖျမင့္ရဲ႕မဟာဂရုုဏာရွင္မ်ားစာအုုပ္ထဲက မာသာထရီဇာတိုု႔၊ ဖေလရင့္ႏုုိင္တင္ေဂးလ္တိုု႔၊ ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ သုုခၿမိဳ႕ေတာ္စာအုုပ္ထဲက ကိုုပါးစကီးတိုု႔က က်မအားက်ရတဲ့ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။

က်မ အပ်ဳိေဖာ္၀င္စမွာ ဂ်ဴးစာအုုပ္ေတြဖတ္ရတယ္။ က်မစဖတ္ရတဲ့စာအုုပ္က ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား။ စာအေရးအသားနဲ႔၊ ဇာတ္အိမ္အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေကာင္းလြန္းတဲ့ ဂ်ဴးက သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ က်မကိုု အညာေဒသ၊ ပဲခူးရိုုးမ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနံေဘး၊ ေဒသအစုုအဖြဲ႔ပိုုင္ သစ္ေတာေတြဆီကေန လာဗန္ဒါပန္းခင္းေတြထိ ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္သြားတယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း က်မဟာ တကၠသိုုလ္ဘုုန္းႏုုိင္ရဲ႕ စာအုုပ္ေတြကိုု အသဲအမဲႀကိဳက္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီစာအုုပ္ေတြက က်မကိုု ရသသာမက ေခတ္ေနာက္ခံသမိုုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ဗဟုုသုုတ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုုပါ ေပးလိုု႔ပါပဲ။

ဂ်ဴးစာအုုပ္ေတြကေန က်မဟာ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖိုု႔၊ လူမႈႏႈန္းစံေတြကေန ေသြဖယ္ေမးခြန္းထုုတ္တတ္လာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစဖိုု႔ က်မကိုု မသိမသာထိန္းေက်ာင္းေပးၿပီး တကၠသိုုလ္ဘုုန္းႏုုိင္ရဲ႕စာအုုပ္ေတြကေတာ့ အရမ္းခ်စ္တတ္ၿပီး ကိုုယ္က်င့္သီလကိုု တန္ဖိုုးထားတတ္ေသာ ေယာက်္ားမ်ားအေၾကာင္းသိခဲ့ရၿပီး တျခားက်မဖတ္တဲ့ ေရာင္းတန္း၀င္စာအုုပ္ေတြကေနေတာ့ ေလာကႀကီးမွာရွိတဲ့ေယာက်္ားေတြဟာ မိန္းမမ်ားကဲ့သုုိ႔ပဲ လိင္စိတ္ထက္ အခ်စ္စိတ္ကိုု ပိုုမိုုတန္ဖိုုးထားသူမ်ားလိုု႔ က်မမွတ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ မိန္းမမ်ား ဆိုုတာကေတာ့ အနစ္နာခံဖိုု႔၊ ေစတနာ၊ ေမတၱာႀကီးမား၊ လိင္ကိစၥဟာ ညစ္ညမ္းၿပီး မိန္းမမ်ားနဲ႔မဆိုုင္တဲ့အရာလိုု႔ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားနည္းတူ က်မထိန္းေက်ာင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လည္း တကၠသိုုလ္ေရာက္လိုု႔ ရည္းစားထားတဲ့အထိ က်မတိုု႔ခ်စ္သူေယာက်္ားမ်ားဟာ က်မတိုု႔ကဲ့သိုု႔ပဲ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ အၾကင္နာကိုုသာလ ွ်င္ ခံစားတတ္သူမ်ားလိုု႔ နားလည္ထားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ဖိုု-မ ဆက္ဆံေရးက အဲေလာက္ရိုုးရွင္းရဲ႕လား။ စာေပေတြကေနတစ္ဆင့္လႊမ္းမိုုးထားတဲ့ လိင္စိတ္ပ့ံပိုုးေပးမႈ၊ လိင္စိတ္ခ်ိဳးႏွိမ္မႈမ်ားကိုု RAINFALL Myanmar Feminist Magazine မွာ ၾကည္ေအးနဲ႔ ဂ်ဴးရဲ႕ မိန္းမဇာတ္ေကာင္မ်ားကေနတဆင့္ မပ်ိဳးလက္ဟန္က ေဖာ္ထုုတ္သြားပါတယ္။ ၾကည္ေအးရဲ႕ ဆြဲငင္ျခင္းနဲ႔ တြန္းကန္ျခင္းမွ မႏွင္းေမ၏ ကိုုယ္က်င့္အၾကပ္အတည္းကိုု မပ်ိဳးလက္ဟန္က

”မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စံႏႈန္းထားတစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ဆႏၵရမၼက္စံႏႈန္းေတြကိုု အဓိပၸာယ္မရွိဟုု သိေနျခင္း၊ ဆင္ျခင္တံုုတရားနဲ႔ခ်ိဳးေဖာက္မယ့္ မႏွင္းေမနဲ႔ ဖိုု-မလိင္ဆက္ဆံေရးမွာ ျပဳသူ၊ ခံရသူဆိုုတဲ့ပါ၀ါဆက္သြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခံရသူလိုု႔ အစဥ္အၿမဲသတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ မိန္းမတိုု႔ရဲ႕ အထင္ေသးသြားမလားဆိုုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္တိုု႔ လြန္ဆြဲေနတယ္။ မိန္းမေတြကိုု ေပးအပ္ထားတဲ့ မလံုုၿခံဳမႈစိတ္အေျခအေနလိုု႔လည္း အနက္ျပန္မိတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ေဘာင္ထဲက လူသားတစ္ေယာက္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာဖိုု႔ ခ်ိဳးေဖာက္ထြက္လာခ်င္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ပဋိပကၡကိုု ျမင္ရ၊ ခံစားရတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကထားတဲ့ (Double Standard) ေၾကာင့္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လိင္ကိစၥ (Sexual Intercourse) အေတြ႔အႀကံဳဟာ ”က်ား”ေတြအတြက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ”မ”ေတြအတြက္ ကိုုယ္က်င့္တရားပ်က္ယြင္းမႈ (သိုု႔) ဆံုုးရံႈးနစ္နာမႈႀကီးတစ္ခုုလိုုျဖစ္ေနေစတယ္။ ပါ၀ါအရ ဖိုု-မ ဆက္ဆံေရးမွာ က်ားက ယူသူ၊ မက ေပးဆပ္သူအျဖစ္ ပါ၀ါအထက္-ေအာက္စီးဆင္းတဲ့ဆက္ဆံေရးကိုု ျဖစ္ေပၚေစၿပီး မေတြက ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ေပးဆပ္ရသူလိုု႔ သတ္မွတ္ေစၿပီး၊ သိမ္ငယ္မႈ စိတ္အနာတရျဖစ္ေပၚေစတယ္။” လိုု႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ႏွစ္ပရိေစၧဒၾကာျမင့္စြာ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ ပါ၀ါဆက္သြယ္ခ်က္ကိုု ထိထိမိမိကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္လာေအာင္ ေထာက္ျပသြားပါတယ္။

ဂ်ဴးရဲ႕ ”မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္က ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီး သက္ႏွင္းအိမ္ရဲ႕ ”လူသားဆန္လွေသာ ခံစားခ်က္”ျဖစ္တဲ့ သူ႔ခ်စ္သူအမ်ိဳးသားရဲ႕ကိုုယ္ခႏၵာကိုု စူးစမ္းလိုုစိတ္၊ ရမၼက္စိတ္၊ လိင္စိတ္ကိုု ေဖာ္ျပတဲ့ လူသားပီသတဲ့ စိန္ေခၚရဲရင့္မႈကိုု မပ်ိဳးက ေအာက္ပါအတိုုင္း ေဖာ္ျပသြားပါေသးတယ္။

”လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ စံႏႈန္းေတြဟာ သိမ္ေမြ႔နက္ရႈိင္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ဘ၀ကံၾကမၼာကိုုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ဖခင္ႀကီးစိုုးတဲ့ (Patriarchy) စနစ္မ်ိဳးရွိတဲ့ လူ႔အသိုုင္းအ၀န္းအဖြဲ႔အစည္းေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကိုု အျပဳခံရသူ၊ အျပ႒ာန္းခံ (object) အျမင္နဲ႔ရႈျမင္ဆက္ဆံပါတယ္။ အျပဳခံ၊ အျပ႒ာန္းခံလူသားေတြဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ ဆံုုးျဖတ္ႏိုုင္စြမ္းနဲ႔ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ခ်မႈမွာ အကန္႔သတ္ခံလိုုက္ရၿပီး ဒါကိုု သူတိုု႔ကိုုယ္တုုိင္ေတာင္ မျမင္ရေအာင္ ေသ၀ပ္လိုုက္နာသူမ်ား ျဖစ္သြြားတဲ့အထိကိုု သိမ္ေမြ႔ၿပီးနက္ရိႈင္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ခ်စ္မႈေရးရာ၊ လိင္မႈေရးရာမွာလည္း ပါ၀ါကိုု အေျခခံၿပီး ေနရ၊ ျပဳမူရတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ႕အလိုုဆႏၵကိုုသာ လိုုက္ေလ်ာျခင္းဆိုုတဲ့ တရား၀င္တဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔သာ မိမိတိုု႔ရဲ႕ လူသားဆန္ျခင္း၊ လိင္ရမၼက္ (Sexaul Desire) ကိုုေတာ့ မရွိေတာ့သေယာင္ဖိႏိွပ္ခ်ဳိးဖဲ့ထားရတယ္။ သေဘာတူကိုုယ္ခႏၵာနီးစပ္မႈမွာလည္း က်ားမ်ားကိုု အက်ိဳးရွိသူ၊ မမ်ားကိုု အက်ိဳးအျမတ္ဆံုုးရႈံးသူအျဖစ္ပံုုေဖာ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူသားဆန္ျခင္းနဲ႔ သက္ရွိတိုုင္းမွာရွိတဲ့ လိင္ဆက္ဆံမႈဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာေတာ့ ေပးသူ-ယူသူသေဘာတရားနဲ႔ ကုုန္ပစၥည္းဆန္ဆန္၊ အရာ၀တၳဳဆန္ဆန္ျဖစ္လာၿပီး လူသားဆန္မႈကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုုးသြားပါတယ္။ မိန္းမေတြရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀မွာလည္း အိမ္ေထာင္မႈနဲ႔ ခ်စ္မႈေရးရာဘ၀မွာ ဒုုတိယတန္းစားအျဖစ္ေလ်ာ့ခ်ျခင္းခံရတာ၊ ကိုုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ပစ္လိုုက္ၿပီး အရံႈး၊ အရွက္တရား၊ ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူေစပါတယ္။ လူသားဆန္ျခင္း၊ ရမၼက္ဆႏၵအတြက္ ဘ၀တစ္ခုုလံုုးေပးဆပ္ရမယ္၊ ကိုုယ္က်င့္တရားပ်က္ယြင္းတယ္၊ တန္ဖိုုးက်ဆင္းတယ္၊ တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ ဘ၀ပ်က္ စတဲ့ စကားလံုုးေတြနဲ႔ လူအဖြ႔ဲအစည္းထဲျဖစ္တည္မႈကိုု အျပဳခံ၊ အျပ႒ာန္းခံေတြအျဖစ္ လူသားအျဖစ္က နိမ့္က်ေစတာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုုလံုုးရဲ႕ ရာဇ၀တ္မႈအျဖစ္လိုု႔သာ က်မျမင္တယ္”။

ဒါ့အျပင္ မပ်ိဳးလက္ဟန္က ဒီပါ၀ါဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ၊ လူမႈႏႈန္းစံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းက်င့္သံုုးမႈေတြ၊ ေခါက္ရိုုးက်ိဳးေဖာက္မထြက္ႏုုိင္ေတာ့တဲ့ စနစ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးအက်ိဳးအျပစ္မ်ားကိုုလည္း ”လူသားႏွစ္ေယာက္ အတူေနထိုုင္ျခင္းဟာ ႏုုိင္ငံရဲ႕ဥပေဒေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ဆီက တစ္ေယာက္မေျပးႏုုိင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အိမ္ေထာင္အဆင့္ေလ်ာ့က်လာတယ္၊ ကာကြယ္ရသူ၊ တာ၀န္ယူရသူလိုု႔ ေနရာေပးျခင္းခံရတဲ့ က်ားေတြဟာလည္း အိမ္ေထာင္ရဲ႕အျပင္ဘက္ကိုု ေျခတစ္လွမ္းေရာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္ခ်င္ေနတဲ့ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြျဖစ္ၾကရၿပီး မိန္းမေတြကလည္း အိမ္ေထာင္ထဲက အျပင္မလွမ္းခ်င္တဲ့၊ က်ားေတြရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကိုုပဲေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေစာင့္နဲ႔လည္းတူျပန္တယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုုတဲ့ လွပတဲ့စကားလံုုးေတြနဲ႔အတူ လူသားႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္လြတ္လပ္ခြင့္၊ျဖစ္တည္ခြင့္ကိုု အျပန္အလွန္အသိအမွတ္ျပဳေပးတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုု အတူတူပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးတိုုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ အေထာက္အကူေပးတဲ့ ေပါင္းစပ္မႈမဟုုတ္ေတာ့ဘဲ က်ား၊ မ ပါ၀ါအေပးအယူလုုပ္တဲ့ စီးပြားေရးဖလွယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေတြျဖစ္လာတယ္”လိုု႔ သူမအျမင္ကိုု ခ်ျပသြားပါတယ္။

က်မရဲ႕ မူလဆိုုလိုုရင္းကိုု ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ က်မတိုု႔ကိုု လႊမ္းမိုုးခဲ့တဲ့ စာေပေရးသားသူေတြကိုုယ္တိုုင္ ဒီယဥ္ေက်းမႈႏႈန္းစံေတြကိုု မေတာ္လွန္၊ မတြန္းလွန္ႏုုိင္ပါဘဲ ေခါက္ရိုုးက်ိဳးေနသားက်စြာ က်မတိုု႔ဆီကိုုလည္း သူတိုု႔ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ခံခဲ့ရတဲ့အတုုိင္း ျပန္လည္လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။ ၾကည္ေအးတိုု႔၊ ဂ်ဴးတိုု႔လိုု လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကိုု ေမးခြန္းထုုတ္ခဲ့သူေတြသာမရွိခဲ့ရင္၊ သူတိုု႔ရဲ႕စာေတြကိုုသာ က်မမဖတ္ခဲ့ရရင္ က်မဟာ ခုုခ်ိန္မွာ ကုုိယ္ပိုုင္အိပ္မက္နဲ႔ ဘ၀ခရီးသြားေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ထက္၊ က်ိဳးႏြံေသာ၊ နာခံတတ္ေသာ၊ သူတပါးအိပ္မက္မ်ားကိုု ပါရမီျဖည့္ေနရေသာ လူသားစြမ္းရည္ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ လူသားတစ္ေယာက္၊ ဒုုတိယတန္းစားလိင္တစ္ခုု၊ အျပ႒ာန္းခံလူသားတစ္ဦးျဖစ္ေနမွာပါ။

မိမိၾကမၼာမိမိျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုုတဲ့ ဒီမိုုကေရစီစံႏႈန္းတစ္ခုုဟာ လူသားေတြၾကားထဲက ပါ၀ါထက္ေအာက္ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြကိုု ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တရားမ ွ်တျခင္းမရွိတဲ့ ႏႈန္းစံတန္ဖိုုးေတြကိုု က်င့္သံုုးေနေသးသေရြ႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ ရွားပါးေနဦးမွာပါပဲ။ က်မတိုု႔ ကိုုယ့္ခႏၵာကိုု ကုုိယ္ပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္၊ ကိုုယ့္လိင္မႈကိုု ကိုုယ္ပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္ေတြ ေျပာလိုုက္တိုုင္း က်မတိုု႔ျပန္အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းက ”မိခင္ေတြမလုုပ္ၾကေတာ့ဘူးလား” ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဟုုတ္ကဲ့ …. က်မတိုု႔ဟာ ကိုုယ္ပိုုင္အိပ္မက္ေတြကိုု အဆံုုးရံႈးခံစရာမလိုုတဲ့ မိခင္ေတြျဖစ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လင္ေယာက်္ားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ သစၥာကိုုရဖိုု႔ ကေလးေမြးေပးရတဲ့ မိခင္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ေယာကၡမရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးၾကည္ျဖဴမႈကိုု ရဖိုု႔ ကေလးေမြးေပးရတဲ့ မိခင္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ မ်ိဳးဆက္ပြားက်န္းမာေရးပညာေပးမရွိ၊ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္မကာကြယ္တတ္လိုု႔၊ ဘယ္လိုုကာကြယ္ရေကာင္းမွန္းမသိလုုိ႔ရလာတဲ့ ကိုုယ္၀န္ကိုု လူမႈေရးစံႏႈန္းေတြနဲ႔ ဘာသာေရးရႈေထာင့္အရ မျဖစ္မေနေမြးလိုုက္ရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕မိခင္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ က်မတိုု႔ဟာ ကိုုယ္ပိုုင္ရင္ေသြးကိုု ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴလိုုစိတ္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာလိုုလိုုခ်င္ခ်င္ကိုုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ေမြးရတဲ့ ကေလးမ်ားရဲ႕ မိခင္မ်ားသာျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

က်မတိုု႔ရဲ႕လိင္မႈဘ၀ကိုုလည္း လူမႈႏႈန္းစံတန္ဖိုုးေတြလက္ထဲ ၀ကြက္အပ္မထားႏိုုင္ပါဘူး။ က်မတိုု႔ရဲ႕လိင္မႈဘ၀ဟာ က်မတိုု႔ကိုုယ္ပိုုင္ဆင္ျခင္တံုုတရား၊ က်မတိုု႔ကိုု္ယ္တိုုင္ႏွစ္သက္လိုုလားမႈနဲ႔ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေတာ့ပဲ ခံစားသာယာေပ်ာ္ရႊင္လိုုပါတယ္။ ရည္းစားကေျပာတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အခ်စ္ဆိုုတာႀကီးကိုု သက္ေသျပဖိုု႔၊ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္မကာကြယ္၊ မေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ လိင္မႈဘ၀ကိုု မျဖတ္သန္းလိုုၾကပါဘူး။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်စ္ရည္လူးခ်င္ရင္ေတာင္မွ လူမႈပတ္၀န္းက်င္က ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ေပးဆပ္သူ၊ အျပဳခံအတန္းအစားမွာ လက္ညွိဳးထိုုးေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ႕မႈေတြကိုု စိုုးထိတ္ေနရတဲ့ လိင္မႈဘ၀ကိုု မလိုုခ်င္ၾကပါဘူး။

က်မတုုိ႔ခႏၵာကိုုယ္၊ က်မတိုု႔အေရျပား၊ က်မတိုု႔အဆင္းအဂၤါ၊ က်မတိုု႔ရင္သား၊ က်မတိုု႔တင္သား၊ က်မတိုု႔ေပါင္တံ၊ က်မတိုု႔လိင္အဂၤါနဲ႔ က်မတိုု႔သားအိမ္ေတြဟာ အမွီအခုုိကင္းကင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕တုုန္လႈပ္မႈကင္းကင္း၊ စိုုးရိမ္ရွက္ရႊ႕ံမႈကင္းကင္း၊ က်မတိုု႔ကိုုယ္ပိုင္ဆင္ျခင္တံုုတရားနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခ်မွတ္လိုုက္တဲ့ က်မတိုု႔ရဲ႕ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္အရ က်မတိ႔ုုစိတ္သေဘာအတိုုင္း လိုုက္လံလႈပ္ရွားၾကတာမ်ိဳးသာ ျဖစ္ရပါမယ္။ က်မတိုု႔ခႏၵာကိုုယ္ရဲ႕ ဘယ္အစိတ္အပိုုင္းကိုမ ွ် ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ က်မတိုု႔သေဘာဆႏၵမပါဘဲ ထိပါးခြင့္၊ ေစခုုိင္းခြင့္မရွိပါဘူး။ လမ္းသြားရင္ေတာင္ က်မတိုု႔ခႏၵာအစိတ္အပိုုင္းနဲ႔ပတ္သက္လိုု႔ စေနာက္ပိုုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါက်မပိုုင္တဲ့ က်မခႏၵာကိုုယ္ပါ။ က်မဆႏၵနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမ ွ် ႏႈတ္ပိုုင္းဆုုိင္ရာ၊ ရုုပ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာထိပါးခြင့္မရွိပါဘူး။ စိတ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာနဲ႔ က်င့္၀တ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာအရ ထိပါးေႏွာင့္ယွက္သြယ္၀ိုုက္ေစခိုုင္းလိုုက္နာေစခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါစၾကၤ၀႒ာလံုုးဆိုုင္ရာ လူယဥ္ေက်းဥပေဒသပါ။

ဒီဥပေဒသ ထြန္းကားမွသာလ ွ်င္ ကမ႓ာတစ္၀က္စာအမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ သူတိုု႔မွာရွိတဲ့ စိတ္ပုုိင္း၊ ရုုပ္ပိုုင္း ဥာဏစြမ္းအားေတြ အတားအဆီးမရွိ ထြန္းကားတိုုးတက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုုထြန္းကားတိုုးတက္လာမွပဲ ကမ႓ာႀကီးနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လိုုလားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးေ၀စည္ရွင္သန္ေစၿပီး အၾကမ္းမဖက္ေသာကမ႓ာတစ္ခုု၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ေပၚေပါက္လာမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ေခတ္ေရွး
၂၁ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၆