ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၇မွ ၃၃

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၇

က်ေနာ္လည္း စိတ္လြတ္လက္လြတ္
အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွနိုးတယ္
ထင္တယ္ ျမင့္သိန္း(ဘာဘူ) နဲ႔ အမာခံအဖြဲ႔
ေနာက္က်န္းမာေရးျပန္ေကာင္းလာတဲ႔အဖြဲ႔
ရိကၡာအတြက္ ဘယ္လိုေတြေျဖရွင္းေနလဲေတာ့
က်ေနာ္မသိဘူး က်ေနာ့အတြက္ ထမင္း
လက္သီးဆုပ္သာသာနဲ႔ မုန္႔ညွဥ္းခ်ဥ္ နဲနဲ
ဆီတံုဟူး(ထိုဖးူယန္) နဲနဲ ခ်န္ထားတယ္
(ရွိတဲ႔ရိကၡ ာနဲ႔ က်ေနာ့အတြက္ခ်န္ထားတာဟာ
က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ မမွ်ဘူး ဘာလိုလဲဆိုေတာ့
ဆန္နွစ္ျပည္ေလာက္နဲ႔ ဒီအဖြဲ႔ ညကတစ္နပ္စား
ျပီးျပီ မနက္စာထမင္းခ်က္စားဖို႔ဆိုတာ
ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္နိုင္လို႔ပါ ) က်ေနာ္မ်က္နာသစ္ဖို႔ လိုက္ျပခိုင္းေတာ့
သာယာလွပတဲ႔ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ႀကီးတစ္ျမိဳ႕
ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္
ၾကည္လင္ေအးျမတဲ႔ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရ
စိမ္းစိုေနတဲ႔ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးမ်ားစြာ ရွိေနတာ
ေတြ႔လိုက္ရတယ္(က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္
ရဲေမနန္းေစာက ကိုစိုးေလးလန္းသြားေအာင္
ေရခ်ိဳးလိုက္ဆိုျပီး ေရာ့ဆပ္ျပာတဲ႔
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားတိုက္ေဆးျဖစ္ေနတယ္
ဟာ သြားတိုက္ေဆးဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုေတာ့
သူလဲအျမုတ္ထြက္တာပဲတဲ႔ ဆပ္ျပာမရွိတဲ႔
အေျခအေနမွာ သူလည္းေစတနာနဲ႔ ေပးတာပါ
က်ေနာ့အတိုင္းအတာကေတာ့ သင္တန္းဆင္း
ေရွ့တန္းထြက္ျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဆပ္ျပာဆိုတာက က်ေနာ့ရဲ့လက္ဖဝါးနွစ္ဖက္
တိုက္ပြဲေတြက ခပ္စိတ္စိတ္ တိုက္ခဲ႔ရေတာ့
ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေတာင္ ခတ္ရွားရွား ယူနီေဖါင္းေတာင္
ေဂ်းအထပ္ထပ္နဲ႔ ျမင္မေကာင္းေတာ့လို႔
၇၀၂ တပ္ရင္းမွူး(ေအာင္ေဆြဦး)က စိုးေလး
မင့္ယူနီေဖါင္းကၾကည့္မေကာင္းေတာ့ပါဘူးကြာ
ငါတစ္စံု ေပးပါမယ္ ျပစ္လိုက္ေတာ့လို႔
ေျပာရတဲ႔ ဘဝကလာတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့
အတြက္ျပႆနာမရွိပါဘူး သို႔ေသာ္
သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ယူသြား
လိုက္တယ္ )က်ေနာ္ကိစၥေတြျပီးေတာ့
ထမင္းစားေသာက္ျပီး ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး
စုၾကတာေပါ့ မနက္ကဖိုးေအာင္နိုင္ထိုးေပးလိုက္တဲ႔
ေဆးအစြမ္းေၾကာင့္လား ျပည့္ျပည့္ ဝဝ
အနားယူလိုက္ရလို႔လား ဘာဘူနဲ႔အမာခံအဖြဲ႔က
အားရွိစရာေတြရွာေၾကြးထားလို႔လားေတာမသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေလး အားရွိစရာေကာင္းတဲ႔
အေျခအေနကို ေရာက္ေနတယ္
ဘာဘူနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ေျပာခဲ႔တာကို
အစေဖၚျပီး က်ေနာ္ဆႏၵမဲ ခြဲေတာ့တာေပါ့
ရည္ရြယ္ခ်က္က ေတာ္လွန္ေရးဆက္လုပ္မွာလား
အလင္းဝင္ျပီးမိဘရပ္ထံျပန္မွာလား
က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္စီစဥ္ခဲ႔တာေတြကို
သူတို႔ေတြကိုေျပာျပတယ္
လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အားသာတဲ႔ဖက္ကိုလိုက္ေပးၾကပါ
က်ေနာ္နဲ႔ဘာဘူလဲ အားသာတဲ႔ဖက္လိုက္မွာပါ
ဆိုျပီး က်ေနာ္မဲစခြဲလိုက္တယ္
ေတာ္လွန္ေရးဆက္လုပ္မဲ႔သူလက္ေထာင္
ဆိုေတာ့ က်ေနာ့အထင္ ၁၅ ေယာက္ကေန
အေယာက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ရွိတယ္ဗ်
က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကည့္ျပီး
ျပံဳးလိုက္တယ္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့
အားရွိစရာေပါ့ ေနာက္ထပ္ရွိေသးလားဆိုေတာ့
က်န္တာေတြက ထူးအိမ္သင္ရဲ့ အေႏြးေထြးဆံုး
အေမ့အိမ္ေတြေပါ့ က်ေနာ္ေျပာထားတဲ႔
စကားအရ အားသာတဲ႔ဖက္လိုက္ရမွာဆိုေတာ့
အားလံုးဟာ တစ္စိတ္တဝွမ္းထဲ အလင္ဝင္မည့္
ဘဝေတြေရာက္ကုန္တာေပါ့
က်ေနာ္လည္း ျမိဳ႕ေပၚေရာက္ျပီးမွ ဆက္လုပ္ရွား
ခ်င္ရင္ ဆက္လုပ္ရွားၾကေပါ့လို႔ေျပာမိပါတယ္
က်ေနာ္တို႔အတြက္ ရိကၡာကို ဘာဘူကဦးေဆာင္ျပီး
ထြန္းဇံ(တာေကာ) နဲ႔ အမာခံအဖြဲ႔ေတြ
ေနမေကာင္းသူေတြထဲက ထူထူေထာင္ေထာင္
ျဖစ္လာသူေတြ စုေပါင္ျပီး ရွာရတာေပါ့
အသီးစံု အရြက္စံု တာလေဘာ ဆြတ္ျပဳတ္
(အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေျပာၾကည့္တာပါ) ညစာအျဖစ္
ရဲေဘာ္အားလံုး တူညီစြာ နပါးသြားခဲ႔ျပီး
တစ္ညတာအိပ္စက္ျခင္းကို
အမာခံအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရင္း
ျဖတ္သန္းခဲ႔ရျပန္ပါျပီ
ေနာက္မနက္အတြက္ ဘာျဖစ္အံုးမလဲဆိုတာ
ရဲေဘာ္အားလံုးရဲ့ ရင္ထဲမွာ ေတြးေနမွာေတာ့
စာဖတ္သူတို႔ ခံစားနားလည္မွာပါ

ဆက္ေရးပါဦးမည္
ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၈

ညပိုင္မွာေတာ့ ေဆးဆရာေတြျဖစ္တဲ႔
ဖိုးေအာင္နိုင္ဦးစီးျပီး ေဇာ္မိုး ေပၚဦး နန္းေစာ
နွင့္အဖြဲ႔က ေနမေကာင္းရဲေဘာ္ေတြကို
ေဆးလိုက္ထိုးေပးေနေလရဲ့
အမ်ားစု က သက္သာပါတယ္
အေႏြးေထြးဆံုး အေမ့အိမ္ဆိုတာ
ခံစားဘူးတဲ႔သူမွသိၾကမွာပါ ( က်ေနာ္ ေရွ့တန္းမွာ
ရွိစဥ္ က်ေနာ္တို႔တပ္စုက ကိုတင္ထြန္းထင္တာပဲ ကိုငွက္ရဲ့ အေမ့အိမ္သီခ်င္းကိုဆိုတာ တိုက္ပြဲေတြကလည္းစိတ္ နန္းမား မိုးညွင္း
ဟိုပင္ တစ္ဝိုက္ လုပ္ရွားတိုက္ခိုက္ေနခ်ိန္
သူဆိုလိုက္တာက ''မီးရထားသံေလးမ်ား
ၾကားရင္ နဲ႔ အခု႔ေတာ့က်ေနာ္က ဟိုးအေဝး
ႀကီးက ေတာထဲကိုေရာက္ရွိလို႔ေနခဲ႔ပါျပီေလ'' တဲ႔
က်ေနာ္က ေက်ာင္ေတာ္ႀကီးကိုေတာင္မေမွ်ာ္မွန္းရဲေတာ့ဘူး
အေမ့အိမ္ေတာင္ ေရာက္ခ်င္မွေရာက္ေတာ့မွာကိုး)
က်ေနာ့ရ့ဲ ရဲေဘာ္ေတြ က်န္းမာလာတာကို
ၾကည့္ျပီး က်ေနာ့ရဲ့ခံစားမွူ႔ကေျပာျပလို႔ မရပါဘူး
ေနာက္ေန႔ဆက္ျဖစ္မွာကို ရင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔
သူတို႔မွာ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ရွိဖို႔ဆိုတာ ဒီအခ်ိန္မွာ
အေရးႀကီးပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ တစ္မိုးေသာက္လို႔ အလင္းေရာက္လာခ်ိန္
ရဲေမနန္းေစာနဲ႔ တူးတူးက နံနက္စာအတြက္
ရွိတဲ႔ဆန္နဲ႔ ေတာတြင္းခူးလို႔ရတဲ အရြက္
အာသာလြတ္ဥ စတဲ႔ စားလို႔ရတာေတြကို
အမာခံရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ နဲ႔ က်ေနာ္ေျပာတဲ႔
တာလေဘာဆြတ္ မိုျဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႕
ခ်က္ျပဳတ္တာေပါ့
က်ေနာ္တို႔ အတြက္က အဓိက ရိကၡာ
မရွိေတာ့ဘူး ဒီနံနက္စာျပီးရင္ကုန္ျပီ
တာေကာကိုဦးေဆင္ျပီး အမာခံအဖြဲ႔ထဲက

က်ေနာ္ထင္တယ္ ထိန္လင္းေအာင္
ဖိုးဆန္းနဲ႔ ေက်ာ္ဇင္ထြန္းလား ေက်ာ္မ်ိဳးလား
မသိေတာ့ဘူး က်ေနာ္တို႔ျဖတ္ခဲ႔ရြာကို
လြတ္ျပီးရိကၡာျပန္သယ္ခိုင္းရတယ္
( က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ထြန္းဇံ တာေကာက
စာဖတ္သူတို႔ ပန္းခ်ီထိန္လင္းကို ေတြ႔ဘူးရင္
ရုပ္ခ်င္းေတာ့မဆင္ပါဘူး သို႔ေသာ္
ဟန္ပန္အမူအရာက ေျပာစရာမလိုဘူး
ခံစားခ်က္မဲ႔တဲ႔ မ်က္နထားေလးေတြနဲ႔
အဖြဲ႔အတြက္ရွာေကြ်းခဲတာပါ
အားလံုးကလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ႔
ယူနီေဖါင္းေတြနဲ႔ေလ)
က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ တိုင္ပင္တယ္
ကိုတိုးၾကည္နဲ႔ အဖြဲ႔ မျပန္ေရာက္ခဲ႔ရင္
ငါတို႔ ေရႊလီအထိ ေတာလမ္းကခ်ီတက္မယ္
ဆိုေတာ့ ဘာဘူကလက္ခံတယ္
ငါတို႔ ဒီတစ္ညေစာင့္ၾကည့္မယ္
မနက္ စခန္းေရႊမယ္ ဆိုေတာ့ ဘာလို႔လဲတဲ႔
မင္းလဲေရွ့တန္းတိုက္လာတာ
ငါလဲေရွတန္းတိုက္လာတာဆိုေတာ့( ေျပာ႐ရင္
ေတာ့ အထိုင္ၾကာရင္ အနဲနွင့္အမ်ား
ရြာသားေတြသိမယ္ ျပီးရင္ အာဏာပိုင္ေတြသိမယ္ အားလံုး စခန္းျပန္ေရာက္ျပီးသကာလ ျပဳ႕သမွ်နုရမယ့္
ဘဝေရာက္သြားမွာ) အဲ႔ဒီမွာဘာဘူက
ေရႊသင့္တယ္ ဆိုျပီး အမာခံနွစ္ေယာက္ေခၚျပီး
ေတာ့ နယ္ေျမစံုစမ္းေရးနဲ႔ စခန္းသစ္ရွာေဖြေရး
စတင္ေတာ့တာေပါ့
ေန႔ခင္း တစ္နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္
ထြန္းဇံနွင့္ အမာခံအဖြဲ႔ ဆန္ေတြရိကၡာေတြနဲ႔
ျပန္ေရာက္လာၾကျပီ ရဲေမနွစ္ေယာက္ရဲ့
ေပ်ာ္ရႊင္မွူ႔က စာဖတ္သူမ်ားျမင္ေစခ်င္ပါတယ္
သူတို႔ သယ္လာတာ ထမင္းခ်က္စားရင္ေတာင္
သံုးရက္စာေလာက္ရွိလို႔ပါပဲ
ဘာဘူနဲ႔အဖြဲ႔က ျပနါမလာေသးေတာ့
ေစာင့္ေပါ့ ရဲေမနွစ္ေယာက္နဲ႔ နာမက်န္းအဖြဲ႔ထဲက ေကာင္းတဲ႔သူေတြက
ထမင္းခ်က္ အမာခံေတြက ကူတဲ႔သူကကူ
ကင္းေစာင့္တဲ႔သူကေစာင့္ေပါ့
ဒီညစာေတာ့ တာလေဘာဆြတ္
မဟုတ္တာေတာ့ေသျခာသြားျပီ
ညေန ၅ နာရီေလာက္ထင္တာပဲ
ဘာဘူနဲ႔ အဖြဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္
ကိုစိုးေလး ရြာအထြက္မွာစိတ္ခ်ရတဲ႔ေနရာ
ေတြ႔ခဲ႔ျပီတဲ႕ ဘာဘူစံုစမ္းလာတာဆိုရင္
က်ေနာ္က ၁၀၀% ယံုတယ္
သူက Safety First ကိုအဓိကထားတာ
က်ေနာ္သိေနလို႔ပဲ
က်ေနာ္လူမရွိဘူးထင္တဲ႔ ရြာထဲကို
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလ့လာၾကည့္တဲ႔အခါ
ေတြ႔ပါျပီ တရုတ္အဖိုးႀကီး
က်ေနာ့ကိုေတြ႔ေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ တံခါးပိတ္
က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာျပီး
မနက္ေစာေစာ စခန္းေရႊမယ္ဆိုတာကို
ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္

ဆက္ေရးပါဦးမည္


ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၉

က်ေနာ္စခန္းခ်ထားတဲ႔ ေနရာျပန္ေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တို႔အမာခံအဖြဲ႔နဲ႔ အားလံုးကို
မနက္ေစာေစာခရီးထြက္မယ္ ဆိုေတာ့
အားလံုးကလည္း အရန္သင့္ပါပဲ
ရွိထားတဲ႔ ဆန္နဲ႔ ရိကၡာနဲနဲကိုေတာ့
ခြဲျပီးသယ္နိုင္ဖို႔ စီစဥ္တဲ႔သူေတြကစီစဥ္တာေပါ့
အမွန္ကေတာ့ ဘာဘူ စီစဥ္ခဲ႔တဲ႔ေနရာကိုေရႊ့ဖို႔ပါ
၃ နာရီေလာက္ေတာ့ သြားရမယ္တဲ႔
ဒါက ဘာဘူနဲ႔ က်ေနာ္ပဲသိတာ
ဘာဘူက ကိုတိုးၾကည္တို႔ အဖြဲ႔ ျပန္လာခဲ႔ရင္
လွ်ိဳ႕ဝွက္ရထားမည့္ ေနရာမွာ ေျမပံုအညြန္း
ထားခဲ႔ဖို႔ စီစဥ္ျပီ ( ဖိုးဆန္းတို႔ Ok တို႔နဲ႔ ဘယ္သူေတြပါေသးလဲမသိဘူး ထင္လင္းေအာင္တို႔ ေက်ာ္မ်ိဳးတို႔ ကေတာ့
ထိပ္ဆံုးကျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ဒါကလည္း
သူတို႔ေျပာျပလို႔သိရတာ က်ေနာ္ရင္ဂ်မ္းဆင္း
တဲ႔လမ္းမွာ ေတာင္အလယ္မွာ ရြာေလးတစ္ရြာ
ရွိတယ္ဆိုတာ အရင္ေရးခဲ႔တဲ႔အပိုင္းမွာေျပာခဲ႔ဘူးပါတယ္
ခရီးထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္း
ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ သားေကာင္ထြက္ရွာတာတဲ႔
သြားေတာ့ အဲ႔ဒီရြာကို ဝက္သတ္ဖို႔ ဆိုပါလား
က်ေနာ္မသိလိုက္ဘူး အားလံုးကအမာခံႀကီးပဲ
သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဖြဲ႔ကရဲေဘာ္ေတြ
အသားေလးစားေစခ်င္တဲ႔စိတ္ နဲ႔ အရဲစြန္႔
လုပ္ၾကတာ သိုေသာ္ စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္
တအားေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္
က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ႔ေနရာက KIA စိုးမိုးထားတဲ႔ေနရာ တရုတ္ရဲဖမ္းမိရင္
အားလံုးစခန္းျပန္ေရာက္ နုတ္နုတ္စင္းခံရမွာ
ပိုင္ရွင္အသံၾကားလို႔ မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူးလို႔
သူတို႔ေတြ အခုျပန္ေျပာမွသိရတာပါ)
၁၀ နာရီေလာက္ထင္တာပဲ ကိုတိုးၾကည္နဲ႔
အီႏြတ္ ျပန္ေရာက္လာျပီ နွစ္ေယာက္လံုးက
အဝတ္အစားအသစ္ေတြနဲ႔ အလန္းစားေတြ
အစားအေသာက္ေတြပါ သယ္လာတယ္ထင္တယ္
ကိုတိုးၾကည္က စိုးေလး ဘာဘူ
ငါတို႔ေတြ အလင္းဝင္ခဲ႔ျပီ အခုငါတို႔ကိုကူညီဖို႔
ရင္ဂ်န္မွာစီပြားေရးလုပ္ေနတဲ႔ သူေဌးလင္မယား
နွစ္ေယာက္က ငါတို႔ ၅၄ ဦးအသက္ကို
ကယ္ဖို႔ တစ္ပါတည္းပါလာတယ္ ဆိုေတာ့
အားလံုးကဝမ္းသာၾကျပီေပါ့ ငါတို႔လြတ္ျပီေပါ့
(ရင္ဂ်မ္းကို မူဆည္ကမပိုင္ဘူးဆိုတာေနာက္မွသိရတာ
မူဆည္က ေရႊလီဆိုရင္ေတာ့ ညွိနိုင္းလို႔
ရတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကယ္တင္ခ်င္တဲ႔
လင္မယားနွစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုတိုးၾကည္နဲ႔
အီႏြတ္ကိုထည့္ေပးလိုက္တာ ဂ်ိဳးျဖဴ ကိုေတာ့
မူဆည္မွာအေပါင္သေဘာထားခဲ႔ရတယ္တဲ႔)
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ တိုင္ပင္ၾကျပီ
မနက္ ေစာေစာ က်ေနာ္နဲ႔ အီႏြတ္ ရင္ဂ်မ္းကို
အရင္ဆင္းမယ္ ဘာဘူနဲ႔အဖြဲ႔က
ေနာက္က ကပ္လိုက္ခဲ႔ အသံမထြက္ေစနဲ႔
ေတာင္ေျခရြာက ရြာအထြက္ေတာင္ကုန္းမွာ
မိုးမလင္းမွီ တပ္ေျဖာက္ထားဖို႔
က်ေနာ္ကတစ္ေခါက္ သြားျပီးျပီဆိုေတာ့
ကားဘယ္နားရပ္ရမယ္ဆိုတာမ်က္စိထဲျမင္တာကိုအကုန္ေျပာျပတယ္ ကားရပ္တာနဲ႔
ကားေပၚတန္းတက္ရံုပါပဲ
လမ္းေၾကာင္းသိတဲ႔ ဖိုးေအာင္နိုင္နဲ႔ ကိုတိုးၾကည္
ကိုလည္းေသျခာစြာမွာတယ္
ရြာအထြက္ေတာင္ကုန္းအဆင္းမွာ ကင္းခ်ထား
ဖို႔ပါ မွာထားတယ္
က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ကပ္လိုက္ခဲ႔ဖို႔ဆိုတာက
က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္က နွစ္ေယာက္ထဲ
သူတို႔က စစ္ေၾကာင္းခ်ီလာတာဆိုေတာ့
က်ေနာ္တို႔ ရင္ဂ်မ္းေရာက္မွ သူတို႔ေတြက
ေတာင္ေျခေလာက္ေရာက္မွာ
ကိုတိုးၾကည္က က်ေနာ့ကို ႀကီးျမင့္( တရုတ္ျပည္
ယာယီေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ ႀကီးျမင့္လို႔ေျပာတာ
ထင္တာပဲ တစ္ပါတ္ေနထိုင္ခြင့္ရတယ္ထင္တယ္)
ေပးတယ္ တရားဝင္သြားလို႔ရျပီဆိုေတာ့
က်ေနာ္နဲ႔အီႏြတ္ နံနက္ ၃ နာရီေလက္ထင္
တာပဲ စတင္ခရီးထြက္ျပီေပါ့

ဆက္ေရးပါဦးမည္

က်ိေနာ္တို႔အဖြဲ႔႔က ရဲေဘာ္တိုင္းမွာ
ကိုယ္စီလုပ္ေဆာင္ခဲ႔ရတာေတြရွိပါတယ္
သို႔ေသာ္ တန္းစီး စိုးေလးနဲ႔ တန္္းစီးဘာဘူကို
အဲ႔ဒီအခ်ိန္က ဘယ္သူမွ ေက်ာ္လႊားလို႔
မရဘူးဆိုတာက ျပန္ေရာက္သူအမ်ားစု
သိပါတယ ္ျပန္ေရာက္ျပီးမွေတာ့
သူတို႔ရဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ ေက်နပ္တဲ႔သူရွိသလို
မေက်နပ္သူေတြလဲရွိမွာပါပဲ
လြတ္ေျမာက္မွူ႔အတြက္ ရက္စက္မွူ႔အေပါင္း
သရဖူေဆာင္းခဲ႔တာ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္
ခံစားခဲ႔ရတာေတာ့ လူတိုင္းမွာရွိမွာပါ
မွားသည္မွန္သည္ က်ေနာ္တို႔ မေျပာလို
အားလံုးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ေတာ့
ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၃၀

က်ေနာ္နဲ႔ အီႏြတ္ ရင္ဂ်မ္းကို နံနက္ ၅ ၃၀ နာရီေလာက္မွာေရာက္တယ္ အီႏြတ္က
ေစာေသးတယ္တန္းစီး လကၻက္ရည္ေသာက္
မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကမေသာက္ဘူး
ေနာက္ကရဲေဘာ္ေတြအေရးႀကီးတယ္ဆိုေတာ့
သူက သူေဌးေတြကအိပ္ယာေတာင္ထအံုးမွာ
မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ေအးေသာက္ေပါ့ကြာဆိုျပီး
ေသာက္တာေပါ့ က်ေနာ္ကနားမလည္
အီႏြတ္ျပဳ႕သမ်ွနုရတဲ႔ဘဝေပါ့
အဲ႔ဒီဆိုင္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္တယ္
ျပီးမွ သူေဌးေတြ တဲတဲ႔ Hotel ကိုေရာက္ေတာ့
သူတိုကနိုးကာစ အီႏြတ္ကို စိတ္တိုျပီး
က်ေနာ္ထိုးေတာ့မလို႔ မင္းကြာ
ဘာလို႔ လကၻက္ရည္ဆိုင္မွာအခ်ိန္ျဖဳန္းတာလဲေပါ့
ေစာေစာလာနိုးရင္ ေစာေစာစီစဥ္လို႔ရတာေပါ့
အဲ႔ဒီမွာအီႏြတ္က သူတို႔က ကားစီစဥ္မွာနဲ႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ခြာျပီး
ေရာက္ေအာင္စီစဥ္လိုက္တာ တဲ႔
က်ေနာ္ကအခ်ိန္ကိုက္တိုင္ပင္ယူထားတာ
ေတာထဲဆို ဒီေကာင္ေသျပီ
သူေဌးနဲ႔က်ေနာ္စကားေျပာေတာ့
ခ်က္ခ်င္းကားရွာ တာေပါ့ သို႔ေသာ္ ၃ နာရီေလာက္ေတာ့ၾကာတယ္
express ကားလိုမ်ိဳးနဲ႔ အားကစားဝတ္စံု
၅၄ ဦးစာ ကာတြန္ပံုးေတြနဲ႔
ဒါေတြကဘာအတြက္လဲဆိုေတာ့
ငါ့ညီတို႔က မင္းတို႔ဝတ္လာတာေတြနဲ႔
ဒီအတိုင္း သြြားလို႔ မရဘူး ဒါေတြကိုဝတ္ျပီး
အားကစားအဖြဲ႔လိုသြားမွရမွာတဲ႔
သူေျပာတာမွန္ပါတယ္ သို႔ေသာ္
အခ်ိန္တအားေနာက္က်ေနေတာ့
က်ေနာ္အားျခင္းထြက္ဖို႔ တြန္းတယ္
Hotel ကေနအားျခင္းထြက္ ကားဆရာကလည္း
ဇြတ္ေမာင္း ေတာင္ေျခလမ္းခြဲေရာက္ေတာ့
တရုတ္ရဲ ေဘးတြဲဆိုင္ကယ္ ၃ စီး
က်ေနာ္တို႔ေရွ့က မေရရာင္မလယ္နဲ႔
လမ္းထဲဝင္သြားတယ္ သူေဌးကို
လိုက္ဝင္လို႔ရသလားဆိုေတာ့ ကားဆရာကို
သူကေမး ကားဆရာကလည္း ရတယ္ဆိုျပီး
ေနာက္ကလိုက္
က်ေနာ္ထင္တာက ရြာအဝင္ေတာင္ကုန္းမွာ
ငါတို႔အဖြဲ႔ေတြရွိတယ္ ဒီရဲေတြကရြာထဲသြားရင္
ေတာင္ကိုပတ္သြားရမွာ
ငါတို႔အဖြဲ႔လြတ္တယ္ေပါ့
ကားကိုေတာင္ေစာင္းေဘးပတ္ထိုးခိုင္းတယ္
ကင္းေစာင့္ ေမာင္ေမာင္ခင္(ဒႆ)ထြက္လာတယ္
က်ေနာ္က အကုန္ေခၚ ဆိုေတာ့ ရြာထဲမွာ
ထမင္းစားေနၾကတယ္တဲ႔
သြားျပီ ေရွ့ကတရုတ္ဆိုင္ကယ္သံုးစီက
ဒီအတြက္လာတာထင္တယ္ဆိုျပီး
အီႏြတ္ကို က်ေနာ့ရဲ႔ႀကီးျမင့္ပါေပးျပီး
ရြာထဲလြတ္လိုက္တယ္
ေဒါဒထြက္တာကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ
က်ေနာ္က ဒီေတာင္ကုန္းမွာမိုးမလင္းခင္
ေျခရာေဖ်ာက္ပါဆိုတာကို နားမေထာင္လို႔
က်ေနာ္တအားစိတ္ပူေနျပီ စာဖတ္သူေတြလည္း က်ေနာ့ေနရာမွာခံစား
ၾကည့္ေပ့ါဗ်ာ အားလံုးအတြက္စဥ္းစားရင္
ေျပာတာပါ
ဒႆနဲ႔က်ေနာ္ စိတ္ပူစြာနဲ႔ ေစာင့္ေနရင္း
အီႏြတ္နဲ႔ ဖိုးေအာင္နိုင္ျပန္ေရာက္လာတယ္
အားလံုးကို ရြာသားေတြေရာ ရဲေရာ
ဝိုင္ထားျပီ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ ႀကီးျမင့္ရွိလို႔
လြတ္ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့
သူေဌးလင္မယားကို ေရႊလီထြက္မယ္ဆိုျပီးေျပာလိုက္ေတာ့
သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္ေျပာတဲ႔အတိုင္း
ကားဆရာကို ေျပာ ဒိုးျပီေပါ့ေရႊလီ

ဆက္ေရးပါဦးမည္

ရင္ဂ်မ္းကေန အလင္းဝင္ဖို႔က်ေနာ္လြတ္လိုက္တဲ႔
ကိုတိုးၾကည္ တို႔ရဲ့ မူဆည္ခရီးစဥ္ကို
တင္ျပေပးပါမယ္ ကိုတိုးၾကည္ရဲ့
ျဖတ္သန္ခဲ႔မွူ႔ကို သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ့ဆီေပးပို႔
ထားတာပါ

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၃၁

စိုးေလးနဲ႔ငါတို႔ လမ္းခြဲေတာ့ ငါတို႔လည္း
ျမိဳ႕ျပင္ထြက္တဲ႔လမ္းကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မလွမ္းမကမ္း
ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကတယ္
တို႔အေျခအေနက လမ္းေဘးအိပ္ရမယ့္
အေျခအေနေလ ရင္ဂ်မ္းကေနေရႊလီအထြက္မွာ
တံတားႀကီးတစ္စင္းရွိတယ္ တံတားမွာအေစာင့္
ရွိမရွိ ၾကည့္ရေသးတယ္ ကံေကာင္းတယ္
ဘာအေစာင့္မွမရွိဘူး (သူတို႔ကျငိမ္းခ်မ္းတာကိုး) တံတားဟိုဘက္ေရာက္ေတာ့ဆက္မသြားပဲ
တံတားခ်ဥ္းကပ္လမ္း ေျမေဘာင္ေအာက္မွာ
ေနသားက်ေနျပီျဖစ္တဲ႔ ငါတို႔သံုးေယာက္
ဖဲေမႊ႔ယာသေဘာထားျပီးတစ္ညတာအိပ္လိုက္
တယ္ ဒါေပမယ့္အိပ္တဝက္နိုးတဝက္ေပါ့
သတိလြတ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ
ကားေတြကလည္းတစ္ညလံုး တဝီဝီပဲ
ေရႊလီသြားတဲ႔ကားမွန္သိေပမယ့္ မတားရဲဘူး
မနက္ေစာေစာမွာ ေထာ္လာဂ်ီ တစ္စီးနဲ႔တစ္စီးကို
မေတာက္တေခါက္တရုတ္စကားေလးနဲ႔
နားလည္ေအာင္ေျပာျပီး ခရီးဆက္ထြက္ရတာ
ေပါ့ ( လမ္းမွာ သြားရင္းနဲ႔ ရင္းနွီးျပီးျဖစ္တဲ႔
ရွမ္းျပည္နယ္ကမဟာမိတ္အဖြဲ႔ထဲဝင္ဖို႔
ဒါမွမဟုတ္ ဆက္ျပးီေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ကိစၥ
စံုစမ္းၾကတယ္ ဒါေပမယ့္အဆင္မေျပပါဘူး
အခန္႔မသင့္ရင္ KIA နဲ႔ဆက္သြယ္ျပီး ျပန္ပို႔ခံရမွာ
ကိုလည္းစိုးရိမ္ရတယ္ ဒါနဲ႔ပဲ သံုးဦးတိုင္ပင္ျပီး
အလင္းဝင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတာ)
ေရႊလီကိုေတာ့ေရာက္ခဲ႔ဘူးတယ္ ၁၉၉၀ ရွမ္းေျမာက္ကေန ကခ်င္ကိုတက္လာေတာ့
ေရႊလီကိုျဖတ္ခဲ႔ရတာ တရုတ္စကားကလည္း
ရွမ္းျပည္မွာရြာစဥ္လည္ျပီး ဟင္းေတာင္းစားခဲ႔
တာရယ္ ကိုေရႊက်ားနဲ႔ဆမား ကိုေစ်းဝယ္
လိုက္ခဲ႔ဘူးတာေတြရယ္ တရုတ္မေခ်ာခ်ာ
မလီးေမက တရုတ္စကားသင္ေပးဘူးတာေၾကာင့္ ကြိစိကြစိ
ေတာ့ေျပာနိုင္တယ္ဟ ဒီလိုနဲ႔ ေရႊလီကို ေရာက္
လာျပီ ပါေဂ်ာင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ တရုတ္ရဲ ေတြကို
ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းနဲ႔ မူဆည္ဘက္ထြက္တဲ႔ကားေပၚ အေျပးတက္ျပီး
စီးခဲ႔ၾကတယ္။နယ္စပ္ကိုေရာက္ေတာ့
ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ မထူးဘူးဆိုျပီး
ကင္းေစာင့္ေနတဲ႔တဲကိုသြားၾကည့္ေတာ့
အေစာင့္တစ္ေယာက္ထဲ။ေနာက္ကတဲမွာေတာ့
ရွိမွာေပါ့။ အဲ႔ဒီမွာစေတြ႔တာကေတာ့ ကင္းတဲနံရံ
မွာကပ္ထားတဲ႔ဓါတ္ပံုမိတၱဴပဲ(ေနးရွင္းသတင္းစာ
မွာပါတဲ႔ ငါးေယာက္ပံု အလိုရွိသည္ေပါ့ကြာ)
ဒါနဲ႔ အေစာင့္ကိုေမးလိုက္တယ္ မင္းတို႔ဒီေနရာကိုေခါင္းေဆာင္တဲ႔အႀကီးဆံုး
တာဝန္ခံနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး
တစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး ဘာကိစၥ လည္းတဲ႔။
ငါကလည္း အဲ႔ဒီဓါတ္ပံုထဲက တိုးၾကည္ဆိုတာက
ငါဘဲ နိုင္ဝင္းေအာင္(ဂ်ိဳးျဖဴ) ဆိုတာသူဘဲ ဆိုျပီး
ေျပာလိုက္ေတာ့ အကိုတို႔ခဏေစာင့္ေပးပါေျပာျပီး ဆက္သြယ္ေရး
လုပ္လိုက္တာ မၾကာဘူးစစ္ကားတစ္စီနဲ႔
ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္
အကိုတို႔လိုက္ခဲ႔ဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္းေခၚသြားတယ္
(မူဆည္မွာထိုင္တာတပ္ရင္းလားဗ်ဴဟာလား
မမွတ္မိေတာ့ဘူး) တပ္ကိုေရာက္ေတာ့
တပ္ရင္းမွဴးကခင္ဗ်ားတို႔ တရုတ္ျပည္ထဲကို
ဒီအတိုင္းျဖတ္လာတာလားတဲ႔ ျပီးေတာ့
မင္းတို႔ရဲ့ယူနီေဖါင္းက အဲ႔လိုလားဆိုေတာ့မွ
ကိုယ့္အဝတ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္
တကယ္စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ သတိကိုမထားမိဘူး။
အေျခအေနအားလံုးကိုရွင္းျပေတာ့
သူတိုလက္ခံတယ္ အလင္းဝင္ေပါ့
သူတို႔ေတြကေတာ့ ဘယ္လိုစီစဥ္ရမယ္ဆိုတာ
ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾကျပီ
ညေနဖက္ကိုမူဆည္ျမိဳ႕ထဲကို လိုက္ျပတယ္
သူတို႔ေတြဘယ္လိုႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတာကိုေပါ့ တပ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့
မနက္ကိုခရီးထြက္ရမယ္ တရုတ္ဖက္က
သေဘာမတူလို႔ သူတိုတပ္ကလိုက္လို႔ မရဘူးတဲ႔
စိတ္ခ်ရတဲ႔ ကုန္သည္အတြဲကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ဆိုျပီးတပ္ရင္းမွာညအိပ္
ခဲ႔ရတယ္။ မနက္ခရီးထြက္ေတာ့မယ္ဆိုမွ
ကိုတိုးၾကည္ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲလိုက္သြား
ဆိုေတာ့ ဟားမျဖစ္ဘူးလို႔ဇြတ္ျငင္းေတာ့မွ
တစ္ေယာက္ထားခဲ႔ဆိုျပီး ဂ်ိဳး ကိုေခၚထားလိုက္
တယ္(အေပါင္သေဘာေပါ့တဲ႔ မင္းတို႔ျပန္လာျဖစ္
ေအာင္ျပန္လာပါတဲ႔။ မင္းတို႔ျပန္လာမွငါတို႔ ရာထူး
တိုးမွာဆိုပဲ) ဒီလိုနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔အီႏြတ္ ကုန္သည္
အတြဲနဲ႔ တရုတ္ျပည္ကိုခရီးစခဲ႔ၾကတယ္။
ျပည္ဝင္ခြင့္တို႔နဲ႔ လိုအပ္တာေတြကို ကုန္သည္
လင္မယားက စီစဥ္တယ္ က်ေနာ္ကေတာ့
ကိုယ္ေတြကိုေမွ်ာ္ေနမယ့္ရဲေဘာ္ေတြဆီ
အျမန္ေရာက္ခ်င္တာပဲသိတယ္
ခရီးတေလွ်ာက္မွာေတာ ့ၾကားျမိဳ႕ေလးေတြဝင္ျပီး
စနဲနာေနာ့ ထူးျခားမွူ႔မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ရင္ဂ်မ္းျမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္
ခ်က္ခ်င္းေတာင္ေပၚတက္ျပီးသြားေခၚခ်င္ေပမယ့္
အေယာက္ ၅၀ ေက်ာ္ဆန္႔တဲ႔ ကားႀကီးစီစဥ္
ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ Hotel မွာခဏနားေပါ့
သူတို႔ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္မယ့္
ရြာလမ္းခြဲ လမ္းမႀကီးထိလိုက္ပို႔တယ္
ကိုယ္တို႔နွစ္ေယာက္ လမ္းမကေန ေတာင္ေျခရြာ
ျပီးေတာ ေတာင္တက္ခရီးနွင္လာတာ
ေတာင္အလယ္ရြာေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔
ေတြ႔တယ္ ျပန္လာမယ္သိလို႔မ်ား လာႀကိဳတာလားေပါ့ ဘယ္ဟုတါမလဲ
ရဲေဘာ္ေတြစားဖို႔ ေတာေကာင္လာရွာတာတဲ႔
ည ၁၀ နာရီေလာက္ ေတာင္ေပၚစခန္း
ေရာက္တယ္ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးကအိမ္ျပန္
ရမယ္ဆိုတဲ႔အသိေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတာျမင္ရေတာ့
တအားဝမ္းသာမိတယ္(ေတာင္ေပၚကေန
ရင္ဂ်မ္း ျမိဳ႕ကိုၾကည့္ရင္ အျမင္နီးျပီး အလွမ္းက
တအားေဝးတယ္)

တိုးၾကည္ . မကဒတ . မပ

ဒါက ကိုတိုးၾကည္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလြတ္ေျမာက္ဖို႔
အတြက္လုပ္ေဆာင္ခဲ႔တာေတြကို စာဖတ္သူမ်ား
ဆက္စပ္၍ရေအာင္ တဆက္ထဲ တင္ေပးရတာပါ
က်ေနာ္ေရးလက္စကိုဆက္ေရးေပးပါမယ္

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၃၂

ေရႊလီကို က်ေနာ္/ဒႆ/ အီႏြတ္/ဖိုးေအာင္နိုင္
ေလးေယာက္ထဲ ကားႀကီးတစ္စီးနဲ႔
ခ်က္ခ်င္းထြက္ၾကတယ္ ရြာအဝင္လမ္းမွာ
တရုတ္ရဲကားေတြ ဝင္လာေတာ့
ေလးေယာက္သား ကားေလွ်က္လွမ္းေပၚ
ဝတ္ေနရတာေပါ့ ထြက္တာျမန္လို႔ထင္တာပဲ
ေနက္မို႔ဆို ကူညီမွူ႔နဲ႔ သူေဌးလင္မယားနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ပါဒုတၡေရာက္သြားနိုင္တယ္ထင္တယ္
ကားကိုေတာ့ ရပ္မစစ္ဘူး က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ
ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္အျပည့္နဲ႔ေပါ့ ။
လူမပါတာေတြ႔လို႔လား မိထားတဲ႔ ၄၉ ဦးကိုပဲ
အဓိကထားတာလားေတာ့မသိဘူး။
ကားေပၚမွာအီႏြတ္ကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း
ဆဲတာေပါ့ မင္းလကၻက္ရည္ဆိုင္မွာ
ထိုင္လိုက္တဲ႔ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္က
အားလံုးဒုတၡ ေရာက္ကုန္ျပီဆိုျပီး။ ၿပီးေတာ့
တစ္နာရီေလာက္ေစာေရာက္ရင္ လြတ္ေလာက္
တယ္ေပါ့။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ သူေဌးက ညီေလးေတာ္ပါျပီ အကိုတို႔က ငါ့ညီတို႔ရဲ့
အသက္ ၅၄ ေခ်ာင္းကို ကယ္တင္ခ်င္တာပါ
မျဖစ္မေနကယ္ပါ့မယ္ အကိုက ကုသိုလ္ယူ
တာပါတဲ႔ ဒီျမိဳ႕မွာအကိုနဲ႔သိတဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ
ရွိပါတယ္ ငါ့ညီတို႔ Hotel မွာေစာင့္ျပီး
ေစာင့္ၾကည့္မလားတဲ႔။ က်ေနာ္စဥ္းစားလိုက္
တယ္ KIA ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမမွာ အဖမ္းခံရတဲ႔
အဖြဲ႔ေတြဘယ္လိုမွမလြတ္ေျမာက္နိုင္ဘူး
ဆိုတာပဲ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သတင္းေရာက္
သြားရင္ ပါေဂ်ာင္ဗဟိုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး
ေစာင့္ႀကိဳေနမွာပါ။(အခုက်ေနာ္ေရးရင္နဲ႔စဥ္းစား
မိတယ္ အကယ္၍မ်ားျပန္ေရာက္သြားရင္
တခါတည္း သတ္လိုက္တာကိစၥ မရွိေပမယ့္
လက္ေသြးတဲ႔ပံုစံနဲ႔ မေသမရွင္ နိပ္စက္ေနမွာလား!
ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔တူးခဲ႔တဲ႔ ေျမက်င္းထဲ
အကုန္ထည့္ျပီး မိုင္းခြဲသတ္မွလား! ဒါမွမဟုတ္
အဲ႔ဒီက်င္းထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္
နိပ္စက္လို႔အားရမွ တစ္ဦးစီ ေခါင္းျဖတ္သတ္မွာ
လား) က်ေနာ္အေျဖေပးလိုက္တယ္
အကိုတို႔ တစ္ေယာက္ေနခဲ႔ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔
မူဆယ္သြားလို႔ရမလားဆိုေတာ့ ရတယ္ညီေလး
တဲ႔။ ရင္ဂ်မ္းျမိဳထဲကားဝင္ျပီး အားကစားဝတ္စံု
ကာတြန္းပံုးေတြကူခ်ျပီး ဖိုးေအာင္နိုင္နဲ႔
ဒႆ အတြက္နွစ္စံု ထုတ္ျပီးေတာ့ က်န္တာေတြ
ခ်ထားခဲ႔တယ္ အေခ်အေနေကာင္းရင္
ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အရန္သင့္ျဖစ္ေအာင္ေပါ့။
အဲ႔ဒီမွာ သူေဌး အမ်ိဳးသားကေနခဲ႔ျပီး သူဆက္လုပ္နိုင္တာေတြဆက္လုပ္ဖို႔ ခ်န္ေနခဲ႔
တယ္။ သူေဌးအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔
ေလးေယာက္ ကားႀကီးတစ္စီးနဲ႔ ေရႊလီကို
ဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ကားကေတာ့သူေဌးက
ေရႊလီအထိအျပတ္ငွားထားေတာ့
ကားဆရာကို သူေဌးဘယ္လိုေျပာထားလဲ
မသိဘူး အသကုန္ေမာင္းတာပဲ။
က်ေနာ္တိုအဖြဲ႔ ေရႊလီကို ညေန ၂ နာရီေလာက္
ဝင္တယ္ သူေဌးမက မူဆယ္ဖက္ကူးေတာ့
တရုတ္ဖက္မွာ ခတ္တည္တည္နဲ႔သူ႔ေနာက္က
လိုက္ခဲ႔ဖို႔ သူကေတာ့ေရွ့ကေပါ့ (ပါတာက
ျပည္ဝင္ခြင့္က ၂ ေစာင္ထဲ ဆိုေတာ့ ၂ ေယာက္
ကလြတ္ေနတာကိုး။ ကိုတိုးၾကည္ကအဖမ္းခံ
ရတဲ႔အထဲက်န္ထားခဲ႔တယ္ အီႏြတ္သြားၾကည့္ေတာ့ အနီးဆံုးလူကို
ျပည္ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ေပးလိုက္ေတာ့
ဖိုးေအာင္နိုင္ျပန္ပါလာတာ)

ဆက္ေရးပါဦးမည္
ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၃၃

အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ မူဆယ္ထဲကို ခပ္တည္တည္ဝင္သြား
တယ္ သူေဌးအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူတို႔သြားေနျကဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို့ေရွ႕မွာ
အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးသြားတယ္ထင္တာဘဲ
က်ေနာ္တို့လည္း လြတ္လပ္စြာ တံတားကိုျဖတ္
ကူးျပီး မူဆယ္တပ္စခန္းဆီသို႔ ခ်ီတပ္ခဲ႔ၾကတယ္
မူဆယ္ဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကားေတြတန္း
ဆီျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ တပ္တြင္းမိသားစုနဲ႔ျမိဳ႕ခံျပည္
သူမ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႔လိုက္မိတယ္ က်ေနာ္တို႔က ေလးေယာက္ထဲဆိုေတာ့ကာ
ဗိုလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ထင္တာဘဲ က်ေနာ္တို႔ကို
လာေတြ႕တယ္ က်န္တဲ့လူေတြေကာဆိုေတာ့
က်ေနာ္က ရင္ဂ်န္းမွာ တရုတ္ရဲေတြ အဖမ္းခံထား
လိုက္ရျပီလို႔ ေျပာျပီးတာဝန္ရွိလူၾကီးတစ္
ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ က်ေနာ္ကေျပာ
လိုက္တယ္ ( က်ေနာ္တို႔ကိုကူညီခဲ့တဲ့ သူေဌးမ
ကို က်ေနာ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့မိဘူး
က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ ၄၉ ဦးရဲ႕အ
သက္အႏၲရာယ္ကို က်ေနာ့ေခါင္းထဲမွာေရာက္ေန
တဲ့အခါၾကေတာ့ က်ေနာ္ဂရုမစိုက္လိုက္ႏိုင္ဘူး
ျဖစ္သြားတယ္ ) ျပီးေတာ့အဲ႔ဒီဗိုလ္ၾကီးက က်ေနာ္
တို့အဖြဲ႕ကိုတပ္စခန္းရွိရာသို႔ ေခၚသြားတာေပါ့
ဂိတ္ကလည္း တပ္စခန္းကိုဆက္သြယ္ေရးေတြ
လုပ္ထားျပီးျပီထင္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႔စခန္း
ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ကို ရံုးခန္း
တစ္ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚေတြ႕တယ္
က်ေနာ္ကဘယ္နွစ္ေယာက္ေျမာက္လည္းဆိုတာ
မမွတ္မိေတာ့ဘူး သို႔ေသာ္ က်ေနာ့အလွည္
ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ဝင္ေတြ႕ေတာ့ တပ္ရင္း
မွဴးေတြလား ဗ်ဴဟာမွဴးေတြလားေတာ့က်ေနာ္မ
သိဘူး သူတို႔က ငါ့သား မင္းအလင္းဝင္ျပီလား
ဆိုတာကိုစေမးတယ္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က
ေတာထဲကလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ စကားကိုယဥ္ေက်းစြာမေျပာတတ္ဘူးခင္ဗ် က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာက တရုတ္ရဲေတြအဖမ္းခံထား
ရတဲ့က်ေနာ့ရဲေဘာ္ေတြကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာက်ေနာ့ေခါင္းထဲမွာရွိ
ေနတယ္ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ အလင္း
ဝင္ဖို႔အတြက္ဒီေရာက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ ရင္ဂ်န္းမွာ
တရုတ္ရဲေတြအဖမ္းခံထားရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕
၄၉ ဦးရဲ႕အသက္အႏၲရာယ္ကို ကယ္တင္ေပးဖို႔
နဲ႔ ရင္ဂ်န္းဆိုတာက KIA ရဲ႕စီးပြားေရးလက္
ေအာက္ခံ ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမျဖစ္တဲ႔အတြက္ အဖမ္းခံရတဲ႔အဖြဲ႕ေတြက အႏၲရာယ္ရွိတယ္ဆိုတဲ႔
အေၾကာင္းသူတို႔ကိုေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့ကို
စစ္ေဆးေနတဲ႔လူၾကီးေတြေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္
သြားတယ္ ျပီးေတာ့သူတို႔ကက်ေနာ့ကိုေျပာ
တယ္ ေရႊလီၿမိဳ႕ ဧရိယာ ဆိုရင္ငါတို႔မူဆယ္ကပိုင္
တယ္ ရင္ဂ်န္းကေတာ့ငါတို႔မပိုင္ဘူး ဗန္းေမာ္
ခရိုင္ကပိုင္တယ္ က်ေနာ္ကေျပာလိုက္တယ္
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာဗ်ာ က်န္ခဲ႔တဲ႔လူ
၄၉ ဦးအသက္ကိုကယ္ဖို႔အတြက္ ဗန္းေမာ္ခရိုင္
ကိုဆက္သြယ္လို႔မရဘူးလားဆိုျပီးေျပာလိုက္
ေတာ့သူတို႔ေတြ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာေခါင္းရႈပ္ကုန္ၾက
ျပီ အဲ႔ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္အလင္းဝင္တဲ႔ကိစၥျပီးသြား
တာေပါ့ က်ေနာ္တို႔ကိုထားတာက အေဆာက္အဦးထဲမွာေတာင္မဟုတ္ဘူးဗ်
လက္နက္ၾကီးဒဏ္ခံနိုင္တဲ႔ေျမေအာက္က်င္းထဲ
မွာ က်ေနာ္တို႔ကိုထားတယ္ ညေန ၅ နာရီခြဲ
ေလာက္က်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဗန္းေမာ္တပ္ရင္းနဲ႔
အဆက္အသြယ္ရျပီး ရင္ဂ်န္းကခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
မွဴးကလည္း ေရအားလ်ွပ္စစ္ကိစၥနဲ႔ သူတို႔ဆီ
ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာျပီး

ဆက္ေရးပါဦးမည္