ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၂။ အပိုင္း ၂၃။အပိုင္း ၂၄ ။၂၅။၂၆

ပါေဂ်ာင္အက်ဥ္းသားေတြေအာင္ျမင္စြာေထာင္ေဖာက္ေျပးႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္ က်မတို႔ မိဘ ၇ ဦးအဖြဲ႕ကိုစစ္ရံုးတဲမွာထင္ပါတယ္.. ခဏတာထား ထားတယ္။အဲ့ဒီတဲထရံၾကားကေန ေက်ာင္းသားတပ္စစ္ေရးေလ့က်င့္ကြင္းမွာ တာဝန္ေပါ့ေလ်ာ့မွဴ႕ နဲ႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေထာင္မွဴးလွမ်ဳိးေအာင္နဲ႔ ေထာင္ေစာင့္ နာဂေအာင္ႏိုင္တို႔ကိုေသဒဏ္ခ်တာေတြ က်မတို႔ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္။ {{ေနာက္ေတာ့သိရတာက ေက်ာင္းသားတပ္မွာရွိေနတဲ့ ဘုန္းႀကီး( ဘြဲ႔ အမည္ေမ့သြားၿပီ) ကေသဒဏ္ခ်ခံရတဲ့ သူေတြကို သရဏဂံုရြတ္ဖတ္ေပးတယ္။ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ဘာစားျခင္လည္း ဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္ျခင္တယ္လို႔ေျပာသတဲ့။ဒါနဲ႔ အရက္ကို တဝႀကီးမူးတဲ့အထိ ေသာက္သြားၾကတယ္..}}
ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတာဝန္ခံ သန္းေဇာ္( မႏၲေလး)ကိုေတာ့ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတယ္။ႀကိမ္ဒဏ္ကိုဘယ္လိုေပးလည္းဆိုေတာ့ တန္းတခုကိုျပစ္ဒဏ္အခ်ခံရသူရဲ႕ဗိုက္ေအာက္မွာထားၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေရွ႕ဘက္ ဆြဲထားလိုက္ေတာ့ ခပ္ကုန္းကုန္းအေနအထားျဖစ္သြားမွ တင္ပါးကို ဥပမာ-အခ်က္ ၃၀ အတြက္ ဝါးစိမ္းအေခ်ာင္း ၃၀ နဲ႔ တထပ္တည္းက်ေအာင္႐ိုက္တယ္။အ႐ိုက္ခံၿပီးတာနဲ႔ လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။တြဲၿပီးေခၚရတာေပါ့။ပါေဂ်ာင္အက်င္းသားေတြထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ ဦးဆံုးတာဝန္ခံေတြေသဒဏ္နဲ႔ျပစ္ဒဏ္ေတြေပါ့။ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ အလွည့္ေရာ..
ဘာလဲ ဘယ္ေတာ့လဲ ဒီေန႔လား မနက္ဖန္လား စိုးတထိတ္ထိတ္ပါဘဲ။ေနာက္ေတာ့ သံေခ်ာင္းကေျပာတယ္။က်မတို႔အတြက္ လံုျခံဳေရးအတြက္လို႔ဆိုပါတယ္။ေက်ာင္းသားတပ္ေထာက္လွမ္းေရးတဲမွာ အားလံုးစုၿပီးေနၾကဖို႔ ေျပာလာပါတယ္။ဆိုေတာ့ က်မတို႔ မိဘ ၇ ဦးအဖြဲ႕နဲ႔ မ်ဳိးဝင္းသေဘာနဲ႔ အေစာပိုင္းကာလမွေထာင္က လႊတ္ထားေပးတဲ့ ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္(ခို- မႏၲေလး စစ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္ ၂ ) ရယ္ ကိုမိုးေဇာ္ထြန္း( မိုးႀကီး-ရန္ကုန္ စစ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္ ၃) ရယ္ စုစုေပါင္း ၉ ဦး အဲ့ဒီတဲေလးထဲမွာဘဲ အားလံုးစုေနျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။အစပိုင္းမွာအဲ့ဒီတဲေလးကေန ဘယ္မွသြားခြင့္မရွိပါဘူး။
က်မတို႔ ၉ ဦးရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ မ်ဳိးဝင္းအေပၚမူတည္ေနသေယာင္ပါဘဲ။မ်ဳိးဝင္း ေရွ႕တန္းကျပန္လာမွ က်မတို႔အတြက္ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု စီစဥ္မယ္လို႕သဲ့သဲ့ေလးၾကားမိခဲ့ပါတယ္။
-----///---///----///----//---///----///--/

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၂

ထြန္းဇံနဲ႔အဖြဲ႔ က်ေနာ္ကင္းေစာင့္ေနတာကိုမသိဘူး။ေတာင္ပတ္လမ္းအတိုင္းဆက္ေရွာက္ျပီးေတာ့ အဖြဲ႔ရွိတဲ႔ေနရာကို
သြားေနၾကတယ္ ။က်ေနာ္ကအမာခံအဖြဲ႔ကိုလက္ညိုးေထာင္ျပျပီး်အာက္ကိုတစ္ေယာက္ဆင္းေတြ႔ဖို႔ လက္နဲ႔ အေနအထားျပလိုက္တယ္။လက္မေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ အားလံုးကအရန္သင့္ဆိုတာကို ျပန္ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ေတာင္ေအာက္ကိုအသံမထြက္ေအာင္ဆင္းျပီး ထြန္းဇံတို႔ေနာက္ကလိုက္သြားျပီ ။ေတာင္ေပၚကဆင္းလာတဲ႔အမာခံတစ္ေယာက္နဲ႔ ထြန္းဇံေတြ႔ခ်ိန္မွာထြန္းဇံကလက္မေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ေနာက္ကေန ထြန္းဇံ အဆင္ေျပခဲ႔လားလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ..ဟာ တန္းစီးဘယ္ကေနေရာက္လာတာလဲတဲ႔ အဆင္ေျပတယ္။လမ္းျပအပ္ေပးတဲ့အိမ္မွာပဲတဲ႔ ထမင္းေတြခ်က္ျပီးမွသြားေခၚရေအာင္ဆိုလို႔ၾကာေနတာပါတဲ႔ ။သူတို႔ေတြက ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြဆိုရင္တအားေလးစားတယ္တဲ့။
(ထြန္းဇံရဲ့ ဘာသာျပန္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အဖြဲ႔အေပၚမွာတအားေကာင္းခဲ႔တယ္
သူမပါရင္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာဘယ္သူမွမေျပာနိုင္ပါဘူး။ပါလာတဲ႔ရိကၡာေျခာက္နဲ႔ဆန္က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔အတြက္ တစ္နပ္စာေတာင္မရွိပါဘူး။ထမင္းခ်က္စားရင္တစ္ေယာက္ကို နွစ္လုပ္စာေလာက္ပဲရမွာပါ။
((ဒီေနရာကေန ကိုထြန္းဇံ(တာေကာ)ကို
ေလးေလးနက္နက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
ေျပာလိုပါတယ္))
အဲ႔ဒါနဲ႔အဖြဲ႔ေတြရြာထဲဝင္ျပီေပါ့။အမာခံေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္မွသတိလက္
မလြတ္ပါဘူး။အရန္သင့္အေနအထားမွာ
ရွိေနၾကတယ္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔အမာခံအဖြဲ႔ရဲ့မ်က္လံုးေတြဟာ စာဖတ္သူမ်ားျမင္ရင္ထြက္ေျပးေလာက္တယ္ အားလံုးကသားေကာင္ရွာေနတဲ႔ စြန္ရဲ သိန္းငွက္တို႔ထက္စူးရွေနလို႔ပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔အဖဲြဲ႔ ရြာထဲမွာေလးအိမ္လားမသိဘူးဗ်ခြဲျပီးထမင္းစားၾကတယ္။က်ေနာ္ထင္တယ္ ။ထမင္းစားခ်ိန္ကိုက်ေနာ္နဲ႔
ဘာဘူက ငါးမိနွစ္ထက္ပိုမေပးဘူးဗ်။
ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့နာမက်န္းအဖြဲ႔ေတြ စားလက္စတန္းလန္းေတြနဲ႔မတတ္နိုင္ဘူး။က်ေနာ္တို႔အတြက္က
အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ေသသြားနိုင္သလို
အဖမ္းလည္းျပန္ခံရနိုင္တယ္။
တို႔လိုတန္းလန္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြကစိတ္မေကာင္းၾကဘူး။
ရဲေမနန္းေစာက ကိုယ္ေတြေတာ္ေတာ့ကိုပူေနျပီ။သူက ကိုစိုးေလး ဒီမွာစခန္းခ်လို႔မရဘူးလားတဲ့။က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲ တာေကာကိုေနာက္ရြာဘယ္ေလာက္ေဝးလဲလို႔ေမးခိုင္းလိုက္ေတာ့ပံုမွန္ေလွ်ာက္ရင္ ၂ နာရီခြဲေလာက္ၾကာမယ္တဲ႔။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီထပ္ေပါင္းရတာေပါ့ ။မတတ္နိုင္ဘူး
ဆက္ထြက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ျပီး နန္းေစာကို
က်ေနာ္နဲ႔အမာခံေနာက္တစ္ေယာက္တြဲရေတာ့တာေပါ့ ။ဆက္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ရြာသားေတြက ဆန္နွစ္ျပည္ေလာက္နဲ႔မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ ၊ဆီတိုဟူးေတြထည့္ေပးလိုက္တယ္။ေတာင္ေပၚရြာကေန ဆက္မထြက္ျဖစ္ေသးရင္ရိကၡာျပန္လာယူဖို႔ပါမွာလိုက္တယ္။က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္တဲ႔ရြာေလးတစ္ရြာေပါ့။
ရြာအထြက္လမ္းအထိ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ကလိုက္ပို႔တယ္။ဒီလိုနဲ႔ေျဖးေျဖးခ်င္း
က်ေနာ္တို႔ဂီလာနအမ်ားစုပါတဲ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေတာတြင္းေတာင္တက္ခရီးစတင္ျပီေပါ့။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူ စိုးေလး (မကဒတ မပ)
----//----///----///---///----///----///----///---/

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၃ ။

က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဦးတည္ခ်က္ကတစ္ဦးတစ္ေယာက္လြတ္ေျမာက္ဖို႔လမ္းမွာ ဘယ္နွစ္ေယာက္ေၾကြလြင့္အံုးမလဲ၊က်ေနာ္တြဲလာတဲ႔ရဲေမနန္းေစာေတာင္ဒီေလာက္သန္မာတာေတာင္ကိုယ္ေတြပူျပီး နားခ်င္တယ္..နားခ်င္တယ္လို႔တစ္တြတ္တြတ္ေျပာေနမွေတာ့..ဂီလာနရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ မေျပာရဲတာလည္းျဖစ္နိုင္သလို ငါတို႔လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္က သူတို႔ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတာေသခ်ာတယ္ ။ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကတေျဖးေျဖးခ်င္းေနာက္မွာက်န္ခဲ႔ျပီ။က်ေနာ္တို႔ေနာက္မွာ ေနာက္ခ်န္ဘာဘူတို႔ပဲက်န္ေတာ့တာ ။လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘာဘူက ကိုစိုးေလး လူခ်ိန္းမယ္..ဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အမာခံတစ္ေယာက္သက္သာသြားတာေပါ့။သူ႔ရဲ့ G.3ကိုက်ေနာ္
တာဝန္လြဲေျပာင္းယူရေတာ့ က်ေနာ္က
ေနာက္ခ်န္တပ္မွူးႀကီးျဖစ္သြားျပီ။
လိုက္လာတဲ႔ေကာင္ေတြကို ရန္သူတစ္ေယာက္က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ဆိုတဲ႔အတိုင္းအေတာင့္နွစ္ဆယ္ဆိုေတာ့အေယာက္နွစ္ဆယ္ေတာ့ေသျခာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ခရီးထြက္ခဲ႔တာေရွ႕ပြိဳင့္က ေရွ့မွာရြာေတြ႔ျပီလို႔ေျပးျပီးလာေျပာတယ္။
ဘာဘူနဲ႔က်ေနာ္ကေနာက္မွာဆိုေတာ့
သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးလို႔ေျပာရမလား..သို႔မဟုတ္ အမိန္႔ နာခံမွူ႔ကိုေစာင့္တာလား..က်ေနာ့အထင္ေတာ့ အမာခံအဖြဲ႔ေတြဟာ အမိန္႔နာခံမွူ႔ကိုေစာင့္တယ္လို႔ထင္တယ္။
သူတို႔ေနရာမွာက်ေနာ္ဆိုလည္း သူတို႔လို
သတင္းပို႔မွာပဲ။အားလံုးအတြက္သိပ္အေရးႀကီးတာကိုး။အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ဘက္ေတာင္ေၾကာေအာက္ လွပတဲ႔ရင္ဂ်မ္းျမိဳ႔ႀကီး ..က်ေနာ္တို႔က ရင္ဂ်မ္းျမိဳ႔ရဲ့ေပ ၄၀၀၀ ေလာက္ရွိတဲ႔ ရင္ဂ်မ္းျမိဳ့ရဲ့အေရွ့
ေတာင္ကုန္းမွာေပါ့ ။က်ေနာ္ေသနပ္ကို
ဘာဘူကိုေပးျပီး ေရွ့ကိုလိုက္သြားတယ္
ေရွ့ဆံုးေရာက္ေတာ့ ဂ်က္ကီခ်န္းရုပ္ရွင္ရိုက္ခဲ႔တဲ႔တရုတ္သိုင္းကားထဲကထက္ေတာင္အဆင့္ျမင့္တဲ႔ နန္းတြင္းရာဇင္ကားေလာက္ေတာင္ရိုက္နိုင္တဲ႔ေရွးေဟာင္းရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ေနတယ္။
အိမ္ေတြကို အေသအျခာလိုက္ၾကည့္တယ္။လူမေျပာနဲ႔ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တမီးမွေတာင္မေတြ႔ဘူး။ရြာလယ္ေရာက္ေတာ့ ဘံုေက်ာင္းလိုပံုစံေတြ႔တယ္။
(ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေနာက္မွာခ်န္ထားခဲ႔ရတာေပါ့။က်ေနာ္နဲ႔အမာခံအဖြဲ႔ထဲကနွစ္ေယာက္နဲ႔ေနာက္ခ်န္အမာခံနွစ္ေယာက္က်ေနာ္တို႔တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေနာက္ခ်န္ကသမလို႔ရေအာင္။အဲ႔လိုဆိုရင္ ေနက္ကရဲေဘာ္ေတြ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ လုပ္ရွားခြင့္ရျပီ)။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ တကယ့္ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕တာ္ႀကီးပဲ။က်ေနာ္စခမ္းခ်မည့္ေနရာရွာျပီ။
အခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီေလာက္ရွိျပီထင္တယ္။က်ေနာ္ေရြးလိုက္တဲ႔အိမ္က က်ေနာ္တို႔ဝင္လာတဲ႔လမ္းကလြဲလို႔ တစ္ဖက္မွာကေခ်ာက္ ..က်န္နွစ္ဖက္က ေတာင္ကုန္းေတြ ..ကင္းေစာင့္ရင္တစ္ဖက္ပဲေစာင့္ျပီးဘယ္ညာၾကည့္ရင္အကုန္ျမင္ရတယ္။အိမ္က က်ေနာ္တို႔ ၅၄ ေယာက္ေကာငး္ေကာင္း တည္္းနိုင္တဲ႔အျပင္ စဖိုမွာမိုးၿဗဲဒယ္နဲ႔ထင္းနဲ႔။စိုးေတာ့စိုးရိမ္တယ္။
ဒီေလာက္ရြာႀကီးတစ္ရြာကဘာေၾကာင့္
တိပ္ဆိတ္သြားတာလဲ..ရြာကိုပစ္ခြာသြားတာၾကာရင္အိမ္တြင္းပစၥည္းေတြဖုန္တအားထူေနရမွာ..သို႔ေသာ္ ယာယီစခန္းခ်တာဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလဲပင္ပန္း ေနမေကာင္းတဲ႔သူေတြပါရွိေနေတာ့ မျဖစ္မေနလုပ္ရေတာ့တာပါပဲ။ေနာက္ကိုသတင္းပို႔ခိုင္းျပီးအာလံုးေရာက္ေနရာခ်ျပီးခ်ိန္ အမာခံအဖြဲ႔ နားလို႔မရေသးဘူး။
က်ေနာ္က အမာခံအဖြဲ႔ေတြကို ခဏစုလိုက္တယ္။ေမးတာက ရင္ဂ်မ္းကိုဘယ္သူကြ်မ္းက်င္လဲ။ဗကပ(CP) နဲ႔ဘယ္သူသိလဲ။ဒီအခ်ိန္မွာ ဖိုးေအာင္နိုင္က CP နဲ႔သိတယ္..က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတယ္ ဆိုေတာ့ဖိုးေအာင္နိုင္ကိုေရြးလိုက္ျပီ။ေနာက္လူေတြကတန္းစီးကိုတိုးၾကည္ ၊ အီႏြတ္ ၊ဂ်ိဳးျဖဴ အားလံုးကအမာခံေတြႀကီးပဲ။
က်ေနာ္မနားနိုင္ေသးဘူး။အဲ႔ဒီေလးေယာက္နဲ႔ ရင္ဂ်မ္းျမိဳ႔ေတာ္ကိုဝင္ဖို႔အဖြဲ႔အတြက္ခရီးဆက္ထြက္ရမယ္။ဘာဘူနဲ႔က အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ျပီးျပီ ။
သူတို႔အေျခအေနမေကာင္းရင္လွ်ိဳ႔ဝွက္စာကို ဘယ္နားထားခဲ႔မယ္ဆိုတာေပါ့။
ဒါကက်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူနွစ္ဦးထဲသိတဲ႔ကိစၥပါ။ဒီလိုနဲ႔လြတ္လပ္စြာ ေပ၄၀၀၀ ေလာက္ျမင့္တဲ႔ေနရာကေန ရင္ဂ်မ္းျမိဳ႔ေတာ္ဆီ ခရီးနွင္ျပီေပါ့။ရည္ရြယ္ခ်က္က......။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးေလး(မကဒတ မပ)
////---//----//---///--///---//---//--///

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၄

က်ေနာ္ရင္ဂ်မ္းဆင္းတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က
(၁) ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ေဆးဝါးဖန္တီးဖို႔
(၂) လက္နက္ခဲယမ္းလိုခ်င္လို႔။
(၃) အဖြဲ႔ရဲ့ေရွ့ဆက္ရပ္တည္မွူ႔အတြက္
ဗကပ ယူဂ်ီေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔။
က်ေနာ္တို႔ငါးေယာက္ မနားတန္းဆင္းေျပးလာၾကတယ္။
ေတာင္အလယ္ေလာက္မွာရြာတစ္ရြာေတြ႔ေတာ့ခဏ အေျခအေနၾကည့္ျပီးျဖတ္ရတာေပါ့။(စာဖတ္သူမ်ား က်ေနာ္တို႔ပံုစံကိုမ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ဆံပင္ေတြက စုတ္ဖြားဖြား အကႋိ်နဲ႔ေဘာင္းဘီကလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ သူခိုးလိုလို သူေတာင္းစားလိုလိုနဲ႔)
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကလည္း မ်က္နာေအာက္ခ်ျပီးျဖတ္ေနေပမယ့္ မ်က္စိကေတာ့ အလြတ္ေပးလို႔မရဘူးဗ်။ရြာေက်ာ္ေတာ့ဆက္ဆင္းေျပးရတာေပါ့။ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာေတြ႔တယ္။
အရင္နည္းအတုိင္းဆက္ျဖတ္ရတာေပါ့။
အဲ႔ဒီရြာရဲ့ ထူးျခားခ်က္က ရြာအထြက္မွာ
ေတာင္ကုန္းတစ္ခုရွိတယ္။ရြာလည္ကားလမ္းမေျမသားလမ္းေပါ့) ေတာင္ကုန္းေလးကိုပတ္သြားရတယ္။ဆမား ရင္ဂ်မ္း
လမ္းမကေနၾကည့္ရင္ အဲ႔ဒီရြာရွိတယ္ေတာင္မထင္ရဘူး။ဆမား ရင္ဂ်မ္း လမ္းမနဲ႔ ဆိုရင္ခန့္မွန္း တစ္မိုင္ခြဲေလာက္ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေတာင္ကုန္းတက္တဲ႔ ျဖတ္လမ္းေလးကေန(ကားလမ္းအတိုင္း
မသြားၾကပဲ) ေတာင္ကုန္းေပၚတက္လိုက္ေတာ့အေပၚမွာေျမျပန္႔ ပတ္ပတ္လည္ သစ္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ျခံဳေတြ ။ေတာင္ကုန္းကေနျပန္ဆင္းေျပးေတာ့ရြာအဝင္လမ္းမ ေရာက္ျပီ ။အခ်ိန္က ေမွာင္ရီ
ပ်ိဳးစေရာက္ျပီေပါ့ ။က်ေနာ္တိုအဖြဲ႔ မေျပးရံုတမယ္ခတ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရတာေပါ့။တစ္ေယာက္မွေမာ့ေတာ့ေမာ့ေတာ့နဲ႔ ေဆာင့္ၾကြားၾကြား ေလွ်ာက္လို႔မရဘူးဆိုတာစာဖတ္သူေတြသိမွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ဆမား ရင္ဂ်မ္း ဆိုတဲ႔ကားလမ္းမႀကီးကိုက်ေနာ္ေျခခ်မိျပီေပါ့( က်ေနာ္က ဆမားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေရာက္ဘူးတဲ႔သူ။ရင္ဂ်မ္းတို႔ေရႊလီတို႔ဆိုတာ ေရာက္ဘူးတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြေျပာတာကို ပါးစပ္အေဟာင္သားေလးနဲ႔နားေထာင္ခဲ႔ရ တဲ႔သူျဖစ္ေနတာကိုး။
ေရွ့တန္းမွာတိုက္ပြဲေတြနဲ႔ နပန္းလံုးလာရတာဆိုေတာ့ ဒီေနရာေတြကို က်ေနာ္မသိတာအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ရဲေဘာ္ေတြအတြက္အရဲစြန္႔ဖို႔ တာဝန္ရွိလို႔သာ ေျခခ်မိတာပါ။လမ္းမအတိုင္း တရုတ္လယ္သမား အကူပံုစံနဲ႔ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ရင္ဂ်မ္းအဝင္ တံတားႀကီးတစ္ခုရွိတယ္ဗ်။
အဲ႔ဒီမွာ ေအာက္ထဲဆင္းျပီးေျခလက္ေဆးရင္းနဲ႔လိုျခင္တဲ႔အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရေတာ့တာေပါ့။က်ေနာ္ထင္တယ္ ည ၈ နာရီေလာက္မွာရင္ဂ်မ္းျမိဳ႕ထဲကဖိုးေအာင္နိုင္သိတဲ႔ဗကပ (U.G) ရဲ့အိမ္ကို သြားၾကျပီ။
၉ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။
စကားေျပာေတာ့ က်ေနာ္ကလည္းပြင့္ပြင့္
လင္းလင္းေျပာေတာ့ (အဲ႔ဒီလူကေအာက္ထပ္မွာစားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ယခုက်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ဖိုးေအာင္နိုင္နဲ႔ျပန္ေတြ႔မွပဲေက်းဇူးဆပ္ဖို႔သြားအံုးမယ္။ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ေနရာေလးေတြနဲ႔ ေက်းဇူးရွိတဲ႔ရြာေလးေတြကို visit နဲ႔ေပါ့)
အတြင္းထဲသြားေျပာရေအာင္ဆိုျပီးေခၚတယ္။ဂ်ိဳးျဖဴနဲ႔ အီႏြတ္အျပင္မွာက်န္ခဲ့တယ္ထင္တယ္။
ကိုတိုးၾကည္ရယ္ ဖိုးေအာင္နိုင္နဲ႔ က်ေနာ္
လိုက္သြားေတာ့ ေျမေအာက္ခန္းထဲကိုေခၚသြားတယ္ ။ပထမေတာ့လန္႔သြားတာေပါ့။စခန္းကမ်ားသတင္းပို႔ထားလို႔မ်ားလားေပါ့။
ဖိုးေအာင္နိုင္ကိုလက္တို႔လိုက္ေတာ့စိတ္ခ်ရတဲ႔အေနအထားသူျပတယ္။
က်ေနာ္အားတက္ေအာင္ေျပာတာလည္း
ျဖစ္မွာပါ။သူလည္းျဖစ္လာရင္ဆိုတဲ့အေတြးသူ႔ေခါင္းထဲေရာက္ေနမွာပါ။
ေျမေအာက္ခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေပၚတင္ေဆြးေႏြးျပီ ။အဓိကအခ်က္က က်ေနာ္အေပၚမွာေျပာခဲ႔တဲ႔ ၃ ခ်က္ပါပဲ။
နံပါတ္ ၁ ကိုေတာ့လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။
က်န္တဲ႔နွစ္ခ်က္က သူတို႔အဖြဲ႔ေတြလည္း
ျပိဳကြဲေနတယ္ လုပ္ေပးနိုင္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးေလး ( မကဒတ မပ)
----///---///---///---//

ဒီမူရင္းဓါတ္ပံုေလးဟာ မေလးရွားသတင္းေထာက္ထံမွဝယ္ယူခဲ့ေသာပံုမ်ားထဲမွ တပံုျဖစ္ပါတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူတစ္ဦးရယ္ ညီအကိုအရင္းတမွ် ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေအာင္ Aung Nilai (မေလးရွား) ရယ္ကႀကိဳးပမ္းရယူေပးထားတာျဖစ္ပါတယ္။။
ဒီပံုဟာ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ၁၅ ဦးေခါင္း့ဖတ္သတ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ေကအိုင္ေအကိုေရာက္ရွိေနတဲ့ သတင္းေထာက္ ၃ ဦးအသီးသီးမွ႐ိုက္ယူထားတာျဖစ္ၿပီး က်မတို႔ကို ျပန္လည္ေပးအပ္ထားတဲ့ ပံုအမ်ားထဲမွ တပံုျဖစ္ပါတယ္။
.....................
ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၅

နာရီဝက္ေလာက္စကားေျပာျပီးေတာ့
က်ေနာ္တို႔နဲ႔ေတြ႔တဲ႔ ဦးေလးက
သူ႔အိမ္စတိုခန္းကိုထသြားျပီး
တရုတ္ ဟမ္းေကာ့ခ်ိဳင့္ အသစ္တစ္လံုးနဲ႔
ေဆးပစၥည္းေတြ ထည့္လာတယ္
ဖိုးေအာင္နိုင္ကို စစ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့
ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔အတြက္ေကာင္းေကာင္း
လံုေလာက္ပါတယ္လို႔ ဆိုေတာ့
ေဆးအတြက္ေတာ့မပူရေတာ့ဘူးေပါ့
လက္နက္ခဲယမ္းနဲ႔ အကူအညီအေထာက္အပံ့
ကိစၥ အဆင္မေျပေတာ့ က်ေနာ္ေခါင္းေျခာက္
သြားျပီ ( ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ အလင္းျပန္
ဝင္လာဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္မရွိပါဘူး
မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုရဲ့ အကူအညီရ႐င္
နယ္စပ္တစ္ေနရာကေန ငါတို႔ဟာေက်ာင္းသား
ရဲေဘာ္စစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာကို
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္သြားဖို႔ပါ
ပါလာတဲ႔ရဲေဘာ္ေတြလဲ က်ေနာ့အေတြးအေခၚ
ထက္ နိမ့္မယ့္သူမရွိေလာက္ဘူး အားလံုးဟာ
ရရင္ရ မရရင္ခ် ဆိုတဲ႔စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔
လာခဲ႔တဲ႔သူေတြေလ အလည္အပါတ္ေရာက္
လာတာမွမဟုတ္တာ) အဲဒီအိမ္မွာ ၾကာရွည္ေနဖို႔
က်ေနာ့မွာ အခ်ိန္မရွိပါဘူး ကဲသြားၾကမယ္ဆိုေတာ့
တစ္ခုခုစားသြားပါတဲ႔ ( က်န္ခဲ႔တဲ႔ရဲေဘာ္ေတြကို
မ်က္စိထဲေျပးျမင္လိုက္တယ္္ အိမ္ရွင္ကေတာ့
ေစတနာနဲ႔ေၾကြးေပမယ့္ ငါတို႔ကအေၾကာ္အေလွာ္ေတြစားေနတဲ႔အခ်ိန္
ေတာင္ေပၚမွာက ငွက္ေပ်ာအူနဲ႔တာလေဘာ
လုပ္ေသာက္ေနရမွာ တရုတ္ရြာကထည့္ေပး
လိုက္တဲ႔ ဆန္နွစ္ျပည္ ေနာက္ရက္အတြက္
ရိကၡာေခ်ြတာဖို႔ ဘာဘူကစီစဥ္ေနရမွာ)
က်ေနာ္က မစားေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဆိုေတာ့
တရုတ္ေငြ ယြမ္တစ္ရာတန္ တစ္ရြက္အိပ္ထဲက
ေနထုတ္ေပးတယ္ ေပးဖို႔လဲအစီအစဥ္ရွိမွာပါ
ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီးအတြက္ ရိကၡာ
တခ်ိဳ႕တဝက္ဝယ္နိုင္ေအာင္ဆိုတာ
သူနားလည္ေနပါတယ္ သူလဲ ဗကပ ပဲေလ
ဒီလိုနဲ႔ ဟမ္းေကာ့ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲျပီး
ငါေယာက္သားျပန္ထြက္လာတာေပါ့
က်ေနာ့ေခါင္းထဲမွာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆိုတဲ႔ အ
ေတြးေတြပဲရွိေနတယ္ ဖိုးေအာင္နိုင္ကိုေမးတယ္
ေနာက္ဘယ္သူရွိေသးလဲဆိုေတာ့ သူနဲ႔ရင္နွီးတာ
ဒီတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္တဲ႔ ဟား စိတ္ရွုတ္သြားျပီ က်န္တဲ႔သူေတြကယင္ဂ်မ္းသာ
ကြ်မ္းက်င္တာ သူတို႔သိတာေတြက စခန္းနဲ႔
ဆက္စပ္ေနသူေတြျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္စိတ္
မခ်ဘူး အားလံုးဒုတၡ ေရာက္သြားနိုင္တယ္
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေရႊလီမွာေတာင္ ေက်ာင္းသားတပ္ကထြက္ေျပးတဲ႔ စိုးမင္ေအာင္
(တစ္ဖက္ကမ္းကူးလိုက္ရင္ မူဆည္ေရာက္ျပီ)
ဒါေတာင္ဖမ္းမိျပီး ဗန္းေမာ္ တပ္ရင္းကို ပ႔ိုရာကေန
စျပီးေတာ့ နိပ္စက္ညွင္းပန္းလိုက္တာ
ဘာေၾကာင့္ထြက္ေျပးတာလဲ မဟုတ္ေတာ့ပဲ
တန္းစီျပီး ေထာက္လွမ္းေရး တစ္ရာေက်ာ္
ျဖစ္သြားခဲ႔တာေလ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ
ဂ်ိဳးျဖဴ လား အီႏြတ္လား မမွတ္မိေတာ့ဘူး
တန္းစီးဗိုက္ဆာလို႔တဲ႔ က်ေနာ္ကကိုယ့္စိတ္ကူး
နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာတာကိုသတိမထား
လိုက္မိဘူး အခ်ိန္က ည ၁၀ နာရီေလာက္
ရွိေရာ့ေပါ့ အလြယ္တကူစားလို႔ရမယ့္ဟာဝယ္
ဆိုျပီးေျပာလိုက္တယ္ ပိုက္ဆံက ကိုတိုၾကည္
လက္ထဲထင္တာပဲ ကုန္စံုဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့
နွစ္ေယာက္ဝင္သြားတယ္ က်ေနာ္သတိရလို႔
ဓါတ္မီး နွစ္လက္ နဲ႔ ေဆးလိပ္တစ္ကာတြန့္
(ေဆးလိပ္ကေတာ့ခါးေပါင္းေပါ့ )
ျပီးေတာ့ ပြတ္ခြ်န္းလိပ္ေသာက္ဖို႔ စကၠဴနဲ႔
ေဆးစာ ေလးေတြထပ္ဝယ္ခိုင္းတယ္
ေတာင္ေပၚျပန္တက္ရေတာ့ မွာကိုး
ေနာက္သၾကားလံုးနွစ္ထုတ္
ဆမား ရင္ဂ်မ္း ေရႊလီ လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္
လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတာေပါ့
အားလံုးဟာတိတ္ဆိပ္စြာနဲ႔ပါပဲ
လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု
က်ေနာ္ခ်လိုက္တယ္ မူဆည္သြားမယ္ဆိုေတာ့
အားလံုးက တန္းစီး ဘာလုပ္ဖိုလဲတဲ႔

ဆက္ေရးပါဦးမည္
.....
ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၆

က်ေနာ္က ေမးလိုက္တယ္
ေရႊလီနဲ႔မူဆည္ ကိုဘယ္သူကြ်မ္းက်င္လဲလို႔
ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလြဲလို႔
က်န္တဲ႔သူေတြက ေရာက္ဖူးတယ္
အဲ႔ဒီမွာ ဖိုေအာင္နိုင္ကိုက်ေနာ္မေရြးေတာ့ဘူး
သူကေနာက္မွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို
က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ေဆးကုေပးရမယ္
ကိုတိုးၾကည္ ဦးေဆာင္ျပီး ဂ်ိဳးျဖဴ နဲ႔ အီႏြတ္
မူဆည္ကိုလြတ္ဖို႔ စီစဥ္ျပီ
တစ္ဦစီ ခြဲသြားဖို႔ တရုတ္ရဲဖမ္းမိရင္
အဖြဲ႔ေတြရွိတဲ႔ေနရာကို မေျပာဖို႔
အဖြဲ႔အေပၚသစၥာရွိျပီး ကိုယ့္ျပႆနာကို
ကိုယ္တာဝန္ယူဖို႔ တစ္ေယာက္ေတာ့
လြတ္ေျမာက္ေအာင္သြားဖို႔
က်ေနာ့ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က အလင္းဝင္ဖို႔ေပါ့
မတတ္နိုင္ေတာဘူး အားလံုးအတြက္ဆံုးျဖတ္
လိုက္ရျပီ ရင္ဂ်မ္းျမိဳ႕ ဆိုတာက်ေနာ္တို႔
အဖြဲ႔အတြက္ လံုျခံဳတဲ႔ေနရာမဟုတ္လို႔ပါ
အားလံုးကို အကယ္၍မင္းတို႔ျပန္လာျဖစ္ခဲ႔ရင္
က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ နွစ္ဦးထဲသိတဲ႔
ဆက္သြယ္ရမယ့္ေနရာကို ေျပာျပလိုက္တယ္
စခန္းခ်ထားတဲ႔ေနရာက ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူမွမေျပာျပနိုင္လို႔ပါပဲ
သူတိုကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲလို႔
ေမးလိုက္ေတာ့ ၈၀ ေလာက္က်န္ေသးတယ္တဲ႔
(ေမးတာေမးရတာ က်ေနာ္ေပးဖို႔ဆိုတာလည္း
တစ္ဗ်ား မွက်ေနာ့ဆီမွာမရွိပါဘူး)
အဲ႔ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ေတြေလာက္မလားဆိုေတာ့
က်ေနာ္တို႔မေလာက္ေလာက္ေအာင္
သြားပါမယ္တန္းစီး လို႔ သူတို႔ေျပာေတာ့
အားလံုးတာဝန္ေက်ပါေစ အေကာင္းဆံုးျဖစ္
ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ႔ၾက သတင္းေကာင္းပဲေစာင့္
ေနမယ္ဆိုေတာ့ ကိုတိုးၾကည္က စိုေလး
စိတ္ခ်ပါ ငါတိုတာဝန္ေက်ေအာင္ အဖြဲ႔အတြက္
အသက္နဲ႔ရင္းျပီး လုပ္သြားမွာပါတဲ႔
က်ေနာ္မ်က္ရည္ဝဲလာတာကို ေမွာင္ေနေတာ့
သူတို႔မသိလိုက္ဘူး ေရွ့ေလွ်ာက္သူတို႔
ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမေျပာနိုင္လို႔ပါ
မလြတ္ခ်င္ေပမယ့္ အဖြဲ႔အတြက္ဆိုေတာ့
လမ္းခြဲၾကျပီေပါ့ ဓါတ္မီးတစ္လက္ကိုသူတို႔ကို
ေပးလိုက္တယ္ ေသာက္လက္စေဆးလိပ္တစ္ဘူးနဲ႔ေပါ့
သူတို႔ထြက္သြားျပီးမွ က်ေနာ္နဲ႔ဖိုးေအာင္နိုင္
ပါလာတဲ႔ပစၥည္းေလးေတြကို နွစ္ေယာက္သား
ကိုယ္စီကိုင္ျပီး ေတာင္တက္ခရီးစတင္ရျပီေပါ့
နွစ္ေယာက္သားခတ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္
လာတာ ေတာင္ေပၚကို နံနက္ ၃ နာရီ ခြဲ
၄ နာရီေလာက္ေရာက္မယ္ထင္တယ္
ဘာဘူနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ထားတဲ႔ေနရာကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွမထူးျခားဘူး
နကိုေနရာမွာပဲရွိတယ္ဆိုတာသိလိုက္တယ္
အဲ႔ဒါနဲ႔ စခန္းခ်ရာေနရာသြားေတာ့
ဖါေပါ့ဂလုန္နာ ဆိုျပီးကင္းေစာင့္က အသံခတ္မာမာနဲ႔အေမးခံရမွ စကားဝွက္ကို
သတိရျပီး ေဂ်ာင္မာျဖင္လန္ လို႔ေျပာလိုက္ရတယ္ (ဆိုလိုတာက ဘာစစ္သား
လဲ ဘာရဲေဘာ္လဲလို႔ေမးတာကို
ေက်ာင္းသားစစ္သား ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္လို႔
ျပန္ေျဖရတာေပါ့)
အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကင္းက်တာက OK(အုန္းႀကိဳင္)
သိုမဟုတ္ ဒႆ(ေမာင္ေမာင္ခင္) ထင္တာပါပဲ
အားလံုးကျပန္လာျပီဆိုေတာ့ဝမ္းသာၾကတာေပါ့
သို႔ေသာ္ နွစ္ေယာက္ထဲ အားလံုးရဲ့စိတ္ထဲမွာ
ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာေတာ့ စာဖတ္သူေတြ
စဥ္းစားမိမွာပါ က်ေနာ္ကေတာ့စိတ္ပင္ပန္း
လူပင္ပန္းျဖစ္ေနေတာ့ ဘာဘူကို
အေျခအေနေျပာျပျပီး မနက္မွဆက္လုပ္မယ္
ဆိုျပီးအိပ္ေတာ့တာ ဖိုးေအာင္နိုင္ကေတာ့
သူတတ္ကြ်မ္းတဲ႔ေဆးပညာနဲ႔ နာမက်န္းေတြကို
နိုးနိုးျပီး တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္
ေဆးလိုက္ထိုးေနေလရဲ့

ဆက္ေရးပါဦးမည္

• ပါေဂ်ာင္ေထာင္ ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၁) မွ (၂၁) အထိ