ေႏြတည( ၁၈ )

( ၁၈ )
နိဂုံးပိုင္း ဆည္းဆာမွာ ေဖ်ာ့မွိန္ သြားေလသည္။
အေနာက္ဖက္ေတာင္ေၾကာ၊ သစ္ေတာႏွင့္လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး အေပၚဝယ္ ေတာက္ပေနေသာဆည္းဆာ၏ အနီေစြးေစြး ေရာင္ျခည္မ်ားကုိ တစတစရုပ္သိမ္းသြားသည္။ အရာရာကုိ အေမွာင္ရိပ္မ်ားသည္ ဝါးမ်ိဳပစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လွေသာဆည္းဆာမွာ အလ်င္း
ကြယ္ပသြားကာ ေႏြေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ၏ ညေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ
အနက္ထဲမွ တခုေသာ ေႏြ၏ညတညကား ဆုိက္ေရာက္လာေနေတာ့
သည္။ ရထားေပၚတြင္ မီးပြင့္မ်ားလက္လာေသာ္လည္း က်ေနာ္ထုိင္ေနရာ တဲြအလယ္ ထုိ္င္ခုံမ်ားဘက္မွ မီးသီးႏွစ္ခု ကၽြမ္းေနသျဖင့္ ထုိေနရာ၌ အေမွာင္ရိပ္မ်ား ရစ္ပတ္ေနလ်က္ပင္။
ထုိအေမွာင္ထဲမွပင္ က်ေနာ္သည္ မျမင္ရေတာ့သည့္ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ စိတ္ျဖင့္မွန္းဆၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ႏွလုံးသားထဲတြင္ လႈပ္ရွားလႈိင္းထေနသည္။ က်ေနာ္သည္ တဖက္ခုံအား အေပၚသို႔ လက္ဆဲြအိတ္ကို ပစ္တင္လုိက္သည့္ခဏ၌ အေမ႔ အတြက္ ေသာက တစြန္းတစ စိတ္ႏွလံုးသားထဲ ဝင္လာေနျပန္သည္။

 အေမ ေနမေကာင္း၊ သား အျမန္ ျပန္လာပါ။ မေန႔ကပင္ ထုိေၾကးနန္းဆုိက္ေရာက္လာခဲ့၍ က်ေနာ္
လည္းမွီရာရထားျဖင့္ အျမန္ုဆံုးၿမိဳင္ႀကီးသို႔ေျပးလာေနၿပီ။ အဖြားကုိပင္ မသၿဂိဟ္ဘဲႏွင့္
 ျပန္သြား၊ အလုပ္မွထြက္၊ အိမ္ေထာင္ေရးကုိဖ်က္ဆီး စြန္႔ခြာပစ္လုိက္ခ်ိန္မွစၿပီး အဆက္အသြယ္
အားလုံးျပတ္ေတာက္ကုန္ကာ အေမႏွင့္ တႀကိမ္မွျပန္၍ မေတြ႔ရေတာ့။
 အေမကား က်အရြယ္ျဖစ္၍ တရိရိ အုိမင္းေနရွာေလၿပီ။ ယခုအေမ႔ကုိ အသက္ႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္ မွီမွမွီႏုိင္ပါ့မလားဟု က်ေနာ္သည္ စုိးရိမ္ေန၏။ အေမႏွင့္ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ျပန္၍ ေတြ႔ခ်င္ေသးသည္။ ခေလးဘဝ
တုန္းကလုိ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းကုိ ဝွက္ထားလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ သတၱဝါမွန္လွ်င္ ေသခ်ိန္ေရာက္ပါက ေသဆုံးရ မည္ပင္တကား။ ငယ္သည္ ႀကီးသည္မဟူ ေသျခင္းတရားကုိကား လြန္ဆန္ႏုိင္မည္
မဟုတ္ပါတကား။
က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ထဲ၌“ေဟမန္” ဟု မွန္းဆရသည့္ ဘက္ကုိလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိကာ ထုိအခါတြင္ သမီးေလးကုိ အမွတ္ရတမ္းတေနသည္။ ဤမွာဘက္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးႏွင့္ သစ္ေတာႀကီးကို
 ေက်ာ္လြန္လုိက္လွ်င္ ေဟမန္သုိ႔ေရာက္ပါ လိမ့္မည္။ခ်စ္ဇနီးႏွင့္ အတူ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေသာ
 ေဟမန္။ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ္လည္း တူႏွစ္ကုိယ္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ခဲ့ေသာေဟမန္။ သမီးေလး၏ဇာတိ
 ေဟမန္။ သမီးကေလး ေနရစ္ခဲ့ေသာ ေဟမန္။ ေနာက္မိနစ္ ၂၀။ ၇ - ၃၅ နာရီတြင္ ဤရထားကား
 ေဝတုိ႔ၿမိဳ႔သို႔ ဆုိက္ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဝတုိ႔ ၿမိဳ႔၌ ရထားသည္ ငါးမိနစ္မွ် ရပ္နားေပလိမ့္မည္။ ဘူတာရုံ၏ ေနာက္ဖက္ စက္ေခါင္းရုံအနီးမွျဖတ္သန္း သြားသည့္ လမ္းကေလးကုိ က်ေနာ္စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဆုိ႔နင့္ စြာျဖင့္သတိရေနပါသည္။ မုိးဖဲြ႔ကေလးမ်ား မႈန္ေနသည့္ တညဝယ္ က်ေနာ္သည္ေဝအလာ
ကုိ ထုိလမ္းမွ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ဘူးသည္။ ထိုညကခ်စ္စဖြယ္၊ ၾကည္ႏူးစဖြယ္၊ ေပ်ာ္ျမဴးစဖြယ္ ေကာင္းပုံမ်ိဳးကုိ ေနာက္ထပ္တဖန္ျပန္လည္ျဖစ္ပြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
ထုိ႔ေနာက္ စပါးစက္ႀကီးသို႔ သြားရာ အေမွာင္ ၾကားလမ္းေျမွာင္ကေလး။
စပါးစက္။
 ေဝ၏ မိသားစု ေနခဲ့သည့္အလုပ္သမားတန္းလ်ား။
 ေခ်ာင္း။
လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလး။ ေမွာင္ရီရီထဲဝယ္ ထိုလက္ရမ္းမဲ့ တံတားကေလးေပၚ၌ ေဝႏွင့္ စကားေျပာခဲ့သည္တုုိ႔ကို ေတြးေန၊ အမွတ္ရေန၊ တသေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသို႔ ထြက္ခြာ လာသည့္ေန႔။
ၿမိဳ႔သစ္ကေလးကုိလည္း က်ေနာ္သည္ သတိရေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးမွေနာက္ဆုံး ထြက္ခြာလာၿပီး ကတည္းက ေဝႏွင့္ က်ေနာ္႔ ၾကားထဲဝယ္ မုန္းတုိင္းတခု တုိးေဝွ႔လာစ ျပဳေလသည္။
ဤနည္းျဖင့္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ ခဲြခြာသြားရလိမ့္မည္ဟု မည္သူ ႀကိဳတင္တြက္ဆႏုိင္ပါမည္နည္း။
 သုိ႔ေသာ္အခ်ိန္၊ အေျခအေန၊ ပတ္ဝန္းက်င္တုိ႔သည္ သက္ရွိသက္မဲ့တုိ႔အား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာင္းလဲေစလ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစတစ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားကာ ေနာက္ဆုံးအရွိန္ကုိ
မထိ္န္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿပိဳကဲြ ပ်က္စီးရေတာ့သည္။ ေဝ႔ကို စြန္႔ပယ္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍
 ဤမွာဘက္ ငါးႏွစ္တာ အခ်ိန္၌ တႀကိမ္တခါ တခဏကေလးမွ်ပင္ ေဝႏွင့္ျပန္လည္ ဆုံေတြ႔ရျခငး္
မရွိေတာ့။ အိပ္ေထာင္ပ်က္ျပားခါစ ကာလကမူ “ေဝသည္ တငုိငိုတရီရီျဖင့္ က်ေနာ္႔ကို
လုိက္လံစုံစမ္းေနသည္။ အေမ႔ထံ ၿမိဳ႔ႀကီးသုိ႔လည္း သြားေရာက္ၿပီး စုံစမ္းခုိင္းေနသည္ဆုိေသာ
သတင္းမ်ားသည္ တိတ္တဆိတ္ က်ေနာ္ ရွိရာသုိ႔ပ်႔ံလြင့္လာေနသည္။

“မ်က္ႏွာခ်င္း ခဏကေလး ျပန္ဆုံခြင့္ရရင္ေက်နပ္ပါဘီ၊ သူဘာၿပဳလို႔က်မကုိပစ္သြားတယ္ဆိုတာ သူ႔ပါးစပ္က ေျပာျပရုံကေလးေျပာျပရင္ ေက်နပ္ပါဘီ” ဟု အေမ႔ ကို ေဝငိုယို ေျပာခဲ့သည့္ စကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ ေရာက္လာ ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ေဝ႔ သတင္းအတုိအစတုိ႔သည္ ခဏတာ
ငုပ္လ်ိဳ႔း ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပန္ၿပီး ေနာက္မွ ေဝအိမ္ေထာင္သစ္တခု ထူေထာင္လုိက္ၿပီဟူေသာ
သတင္းတခုေရာက္လာသည္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ကာလတြင္ ထုိအိမ္ေထာင္ႏွင့္ တဖန္ကဲြကြာ ပ်က္ျပားသြားၿပီး ေဝတတိယအိမ္ေထာင္ ထူလုိက္ျပန္ၿပီဆုိသည့္ သတင္းေရာက္လာသည္။ ယခုကား သူ႔
သတင္းကုိ မၾကား ႏုိ္င္ေတာ့။ သူဘယ္ဆီေရာက္ေနၿပီဆုိသည္ကုိလည္း မသိႏုိင္ေတာ့။ ဤ အခန္းတုိ႔မွာ ကျပၿပီးခဲ့ေသာ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွ အခန္းက႑တုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေဟမန္မွ ထြက္ခြာ လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔သည္ မုန္တုိင္းရွိရာဘက္သုိ႔ ေကြ႔ခ်ိဳးလာခဲ့မိေလၿပီ ထင္၏။
 ေဝႏွင့္ က်ေနာ္႔ၾကား၌ ထုိမုန္တိုင္းသည္ ညင္သာစြာ ေဝွ႔တုိးေနရာမွ တစထက္တစ ထန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္္သည္ တဖက္အစြန္းဆီသို႔ လြင့္စဥ္ေျပးသြားခဲ့ရေလသည္။ အလုပ္ႏွင့္ အားလုံးကုိ စြန္႔ပယ္လာရေသာ ေနာက္ဆုံးေန႔၊ စိုက္ပ်ိဳးစ ငွက္ေပ်ာဥယာဥ္အတြင္း၊ အုတ္နီခဲ လမ္းေျမွာင္
ကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္႔ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ဝန္ေလးတခုခ်ည္ေႏွာင္ ဒရြတ္ဆဲြလာရသကဲ့သုိ႔ေလးပင္ေနသည္။ လူမေနေတာ့ေသာျခံကို ေသာ့ခတ္ ေနစဥ္တြင္ က်ေနာ့္လက္မွာ
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနကာ အလုပ္ ထြက္စာသည္ပင္ လြတ္က်သြားခမန္း ျဖစ္ေနသည္။
အလုပ္ထြက္ခြင့္မက်မီ ၾကားရက္ကာလမ်ား၌ လစာမဲ့ ခြင့္ရက္ရွည္အျဖစ္ ေပးထားပါရန္ ေလွ်ာက္လႊာသည္လည္း လြတ္က်ခမန္းပင္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ အၾကာ၌ေဝ ျပန္လာမည္။ ေဝသည္
 ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းၿပီး နားမလည္ႏိုင္စြာ ေတြ၍ ရပ္တန္႔ေနမည္။ ေဝသည္စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ နံေဘး ပတ္ဝန္း က်င္၌ လုိက္လံစုံစမ္း၍မရေတာ့သည့္အဆုံး ရုံးသုိ႔ လုိက္သြားၿပီး စံုစမ္းေတာ့မည္။
ရုံးမွ က်ေနာ္႔ မိတ္ေဆြတဦးက ေဝ႔လက္ထဲ ေသာ့ေပးအပ္လုိ္က္ၿပီး

“အလုပ္က ထြက္သြားတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သြား မွာလဲမသိဘူး၊ တရုံးလုံး ဝိုင္းတားတာ လဲမရဘူး” ဟု ေျပာလုိက္လိမ့္မည္။ ထုိအခါတြင္ ပထမ၌ ေဝသည္ မယုံႏုိင္စြာ ေငးေမာေနလိမ့္မည္။ အိမ္ျပန္ေျပးလာၿပီး သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးေတာ့မည္။ဤအိမ္ကေလးေပၚဝယ္ ေဝ တပ္မက္ေသာ ပစၥည္း ပစၥယ၊
က်ေနာ့္ အဝတ္အစား ေသတၱာမွတပါး၊ ေျခရာမပ်က္လက္ရာမပ်က္ အေပ်ာက္အရွ အေလ်ာ့ တခုမွ်မရွိဘဲ ေတြ႔လိမ့္မည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဝသည္ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ထြက္ခြာသြားေလမည္ကို ေဝ႔ဖာသာ သိလာ လိမ့္မည္။ ထိုအခါ၌ကား က်ေနာ္႔ ႏွလုံးသားျပင္ထက္ဝယ္ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ရသည့္မီးေတာက္ မီးလွ်ံ မ်ားသည္ သူ႔ကုိ ကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္းသြားပါလိမ့္မည္။ ရုံးမွ ဝုိင္းဝန္းကန္႔ကြက္ တားဆီးေသာ္လည္း သူတုိ႔သည္ အလုပ္ထြက္စာလက္ခံထားၿပီးလစာမဲ့ ခြင့္ရက္ရွည္ကုိ ေပးလုိက္ရေလသည္။

 ေန႔လည္ ရထားစီးရန္အတြက္ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေထာင္းေရး၏ ပ်က္ယြင္းမႈကာလ အစပိုင္းကေရာက္ရွိခဲ့ရာ ၿမိဳင္ႀကီးဘူတာသုိ႔ တဖန္ေရာက္ရျပန္သည္။ ၿမိဳင္ႀကီးမွရထားထြက္လာခ်ိန္ဝယ္ က်ေနာ္သည္ ရထား၏တံခါးဝ၌ ရပ္ေတြပါ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ မီးရထားသည္ ေတာင္ကုန္းကုိ ေကြ႔၍ ၿမိဳ႔
ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာဆင္း ေျပးသြားၿပီး စပယ္ျခံမ်ားကုိ ျဖတ္လ်က္ ကုန္းေပၚပိုင္းအထက္မွ ျဖတ္သန္းသြားေလသည္။ သီတာျမသားမွ ျဖတ္သန္းသြားေလသည္။ သီတာျမသားမွ က်ေနာ္ႏွင့္ေဝ တုိ႔ေနခဲ့ရာ
အုတ္ၾကြပ္မုိး အိမ္ကေလးႏွင့္ အိမ္ေရွ႔ စိမ္းစိုေသာ ငွက္ေပ်ာျခံကေလးကုိ ေနာက္ဆုံးအျဖစ္ ေငးၾကည့္ခဲ့သည္။. ျမစ္သည္ သြားရာလမ္းမွ ေသြဖယ္ၿပီး ေကြ႔ တခုတြင္ ျဖတ္က်ိိဳးၿပီး အျခား ျမစ္ေၾကာင္းတခုကုိ ဖန္ဆင္း သြားေလၿပီ။ နံနက္က ေဝ႔ကုိေပြ႔ဖက္ခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့သည္တုိ႔မွာ ေန႔လည္ႏွင့္
မပတ္သက္ေတာ့။ နံနက္သည္ အတိတ္ကာလျဖစ္သြားေလၿပီ။ နံနက္ႏွင့္ ေန ့လည္ကို သံကန္႔လန႔္ကာ တခုျဖင့္ ပုိင္းျခားဆီးတားလုိက္ေလသည္။ ထိုေနာက္ အခိ်န္ကာလေပါငး္ မ်ားစြာသည္ ၾကားထဲ၌ ျခားသြားခဲ့ေလၿပီ။ ငါးႏွစ္တာအခ်ိန္ ၾကာေညာင္း လာေသာအခါ အတိတ္သည္ ေမွးမိွန္ မႈန္ဝါးေသာ အိမ္မက္အတြင္း၌ ခဏတျဖဳတ္ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရသည့္ ပန္းခ်ီကားေဟာင္း တခ်ပ္ အလားျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။

က်ေနာ္သည္ညၾကည့္နာရီကုိ ငု႔ံၾကည့္ေနမိသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ မီးစုန္းမ်ားသည္ ၄-၃၃ ရွိသြားၿပီဟု ညြန္ျပေနသည္။ ေနာက္ ႏွစ္မိနစ္အတြင္းတြင္ ထုိဘူတာသုိ႔ ေရာက္ရေတာ့မည္။ ၇. ၃၅ အခ်ိန္တြင္ ဤရထားသည္ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္စတင္ ဆုံစည္းရာ၊ ေဟမန္မွ ေနာက္ဆုံးစီးနင္းလာခဲ့ရာ ဘူတာသုိ႔
ဆုိက္ရပ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးမွာ ထိန္းထား၍မရႏိုင္ေအာင္ ေၾကြကဲြလာေနသည္။
 ေဝႏွင့္က်ေနာ္ ေဟမန္မွ ထြက္လာၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္စႀကၤ ံကိုေနာက္ထပ္တဖန္ မျမင္ေတြ႔လုိေတာ့ေပ။ ဘူတာကိုျဖတ္ေက်ာ္ေနစဥ္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ပါသည္။
အိပ္လုိ႔ေကာ ရႏုိင္ပါ့မလား ေဝ။