(၁၁)
က်ေနာ္ႏွင့္ေ၀သည္ ေဟမန္မေရာက္မီ ေ၀႔မိဖမ်ားရွိရာသို ့သြားျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ေ၀႔မိဖမ်ားကုိကား ထုိေနရာေဟာင္း၌ မေတြ႔ၾကရေပ။ သူတုိ ့စပါးစက္သည္ ပ်က္ေနခဲ့သျဖင့္ ကာလအတန္ၾကာကပင္ ရပ္ထားခဲ့၏။ ပ်ံက်စက္အလုပ္သမားမ်ားသည္လည္းစက္ပ်က္ႀကီးကုိ စြန္ ့ပစ္ကာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႔ ပ်ံသန္းထြက္ခြာ သြားၾကေလၿပီ။ ထုိအထဲ၌ ေ၀႔မိဖမ်ားပါ ပါသြားသည္။ က်ေနာ္တုိ ့သည္ လက္ရမ္းမဲ့ တံတားကေလးထိပ္တြင္ ေ၀ စိတ္ေက်နပ္သည္ အထိ ရပ္ေနခဲ့ၾက၏။ တံတားကေလးသည္လည္း အုိမင္းယိုင္ရြဲ ့ေနၿပီ။ တံတားကေလးေအာက္ရွိ ေခ်ာင္းျပင္မွ ႏြံြမ်ားသည္လည္း ေျခာက္ေသြ႔ေနၾက၏။ ေခ်ာင္းဟုိဘက္ သည္ဘက္ တဲတန္းလ်ားမ်ား၌ လူတဦးတေယာက္မွ် မေတြ ့ရ။
တဲတန္းလ်ားမ်ား၏ အကာထရံမ်ားသည္ တဲြေလာင္း ဖရုိဖရဲ ျပဳတ္က်ေနၾက၏။ ေ၀ႏွင့္ေ၀႔ မိဖမ်ားေနထုိင္ခဲ့ရာ တန္းလ်ားအုိမွာမူ အမိုးပင္ မရွိေတာ့။ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းရွိ စက္ရုုံႀကီ္းမ်ားသည္လည္း
ၿငိမ္သက္ေန၏။
“စက္ဘယ္ေတာ့ျပန္ဖြင့္မလဲ မသိဘူးေနာ္၊ အေမတို ့ေက်ာက္ႀကီးကုိ ေကာ္ပတ္စီးျခစ္သြားမွာဘဲ၊ ဒီလိုဘဲ သြားၾကရတာ၊ ခင္ေ၀တုိ ့ လုိက္ေကာ္ပတ္စီး ျခစ္ၾကရရင္ ေကာင္းမလား၊ မေကာင္းပါဘူးေလ၊ ဟုိမွာ စက္ထဲက လူေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္ေနမွာဘဲ၊ ေတာ္ၾကာကုိကုိ ့ကုိ အထင္ေသးေန ၾကမယ္”
ေ၀သည္ တံတားကေလးထိပ္တြင္ ေငးငုိင္ေနရင္း သူ ့ကုိယ္သူ ေျပာသလုိ တီးတိုးညည္းညည္း ေျပာေနခဲ့သည္။ ေ၀သည္ အားကုိးမဲ့ေနသည့္အခါတြင္ သ႔ူအေမရင္ခြင္ကုိ ေခါင္းတိုးေ၀ွ႔ကာ အားကုိးခ်င္
ရွာေပမည္။ တန္းလ်ားဘက္ကုိ ငုိင္ၾကည့္ေနရင္း ေ၀႔မ်က္လံုးအိမ္ထဲ၌ မ်ာက္ရည္္မ်ား၀ိုင္းလာေနျပန္သည္။
“မငိုနဲ ့ေလ” ဟူ၍သာ က်ေနာ္သည္ ေျပာခဲ့မိ၏။
“ခင္ေ၀ မငိုပါဘူး”
“ဒို ့ေဟမန္ကုိ သြားၾကမွာ မႈတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္” ဟု သူက တုိးတိုးေျပာလ်က္ က်ေနာ္ တုိ ့သည္ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္
ျပည့္ေနေသာ စပါးစက္ႀကီးကုိ ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလး၊
တဲတန္းလ်ားေဟာငး္မ်ား၊ ၿငိမ္သက္ေနေသာ စပါးစက္ႀကီးမ်ားသည္ ေက်ာက္ဘက္၌ မလႈပ္မရွက္္၊ အသံမရွိ၊ အသက္မရွိေနရစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုမွ က်ေနာ္တုိ ့သည္ က်ေနာ္မေရာက္ဖူုးေသးေသာ
ေဟမန္သုိ ့တဆင့္ထြက္ခြာလာၾက၏။ ေဟမန္သို ့ေရာက္စက ရက္အတန္ၾကာမွ်အထိ ေနမရထုိင္
မရ ျဖစ္ခဲ့ရေသး၏။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းဆက္ဆံရမည္ ကုိလည္းမသိ။ ေဟမန္သို ့ေရာက္ၿပီး သုံးရက္
အတြင္း ရြာသား မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ ့အတြက္ တဲအိမ္ကေလးတလုံးကုိ ု၀ုိင္း၀န္း ေဆာက္လုပ္ေပးၾက၏။ တဲကေလးသည္ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးဖက္သို ့မ်က္ႏွာျပဳထား၏။ တဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ေဟမန္တာတမံႀကီးသည္ တဲအေပၚမွမိုးကာ ထီးတည္းၿငိမ္သက္ ရပ္တည္ေနသည္။
ည၌လထြက္လာလွ်င္ တဲကေလးေရွ ့ရွိ ငွက္ေပ်ာ္ပင္မ်ားကုိ ေလတုိးေ၀ွ႔ လာကာ ငွက္ေပ်ာ္ရြက္မ်ား
လည္း ရြက္ခ်င္းခတ္လာၾကေလသည္။ ညမ်ား၌ ျမစ္ျပင္တြင္ ေရတိုးေ၀ွ႔ ေနသံမ်ား ၾကားလာရသည္။ အေ၀းဆီမွ ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔တဲကေလးရွိရာဘက္သို ့ျပန္႔လြင့္ုလာၾကသည္။
တဲ ကေလးေရွ ့ဘက္ သင္ရိုး ရင္းလိပ္ကာမ်ားကုိ ေလမ်ား တုိးေ၀ွ႔လာေနသည္။
ညတြင္ က်ေနာ့္ နံေဘး၌ေ၀သည္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြား ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကား မေရမရာ အေတြးမ်ားကုိ ေတြးေနကာ ေခါင္းတခုလုံး ရႈပ္ေထြးေနၿပီးအိပ္မရ။
တခါတရံတြင္မူ ေ၀သည္ အိပ္ရာမွတေရးႏိုးလာၿပီး
“ကုိက္ုိမအိပ္ေသးဘူးလား၊ စိတ္ညစ္ေနလို ့လား”ဟု ၾကင္နာယုယစြာ ေမးတတ္သည္။
“စိတ္မညစ္စမ္းပါနဲ ့ကုိကုိရယ္၊ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္အ၀တ္တထည္ကုိယ္တခုနဲ ့ခုိးရာလုိက္ေျပးၾကတာ၊
နားေတာင္းကေလး တရံေတာင္ ရွိၾကတာမႈတ္ဖူး၊ ခု ခင္ေ၀တို ့မွာ ေရႊလဲပါတယ္၊ ေငြလဲပါတယ္၊
ခင္ေ၀အလုပ္လုပ္ပါ့မယ္္၊ ကုိကုိ႔လခကုိ မွီေအာင္လုပ္ျပမယ္၊ ခုေတာင္ အိမ္ဆုိင္ကေလး ဖြင့္ရင္
ဘာေရာငး္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ”
ေ၀သည္ က်ေနာ္႔ရင္အုံေပၚသိ္ု ့သူ႔မ်က္ႏွာကုိတင္ထားၿပီး က်ေနာ္႔ပါးကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္
ပြတ္သပ္ေနသည္။ သူ႔အသက္ရွဴသံ၌ပင္ ၾကည္္ႏူးရႊင္လန္းမႈမ်ား ပါေနသည္ ထင္သည္။
ရက္မ်ားမၾကာမီတြင္ပင္ ေ၀႔ စိတ္ကူးမ်ားအတိုင္း တဲအိမ္ကေလးအတြင္း ေဈးဆုိင္တခုျဖန္ ့ခင္း
လုိက္ေလသည္။ ငရုတ္သီး၊ ဆား၊ ဆီ၊ ေရနံဆီ၊ ငါးပိငါးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္၊ ပဲေလွာ္ လဖက္၊ ကြမ္းသီး၊ ေဆးလိပ္၊ ထန္းလ်က္၊ ခေလး သြားေရစာမ်ားႏွင့္ အထည္အ၀တ္ အၾကမ္းထည္ေလးမ်ားပါ
တင္ခင္းလုိက္သည္။ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးတြင္ေနစဥ္က ညေနခင္းမ်ားတြင္ ေ၀သည္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ
လမ္းေလွ်က္လုိက္ပါေလ႔ရွိေသာ္လည္း ဤ ေဟမန္တာရုိးအေပၚ၌ လမ္းေလွ်က္ေသာအခါတြင္ကား ေ၀႔ကုိေခၚမရေတာ့ေပ။ လမ္းေလွ်ာက္ေခၚလွ်င္ ေ၀သည္ သူ ့ဆုိင္ကေလး ေပၚတြင္ ထုိင္ေနရာမွ
လွမ္းၿပီး ျပဳံးလ်က္ေခါင္းယမ္းျပေလသည္။
“လမ္းေရွာက္တယ္ဆုိတာ ဆင္းရဲသားအလုပ္ မဟုတ္ဖူး ေမာင္ကုိကုိရဲ ့” ဟု ေျပာကာ သူသည္ ရယ္ေနတတ္၏။ တာရိုးႀကီးႏွင့္ျမစ္ျပင္အၾကား ႏုံးတင္ေျမႏုမ်ား၌ ယာခင္းမ်ားသည္
စိမ္းျမလန္းဆန္းေန၏။ ျမစ္တဖက္ကမ္းရွိရုိးမေတာင္တန္ႀကီးတြင္ ျမဴခုိးမ်ား ခုိေနၾက၏။
ညေနဆည္းဆာမ်ား၌ ျမစ္ျပင္ထက္တြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေနေသာ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ားေပၚ၀ယ္ ဆည္းဆာ ေနျခည္မ်ားသည္ ခုိစီးေနတတ္၏။ မဲေဟာ္ ေတာစပ္ဖက္မွ ငွက္တအုပ္ပ်ံသန္းလာသည္။ သူတို ့သည္ က်ေနာ့္အေပၚမွျဖတ္၍ ပ်ံေနစဥ္တြင္ က်ေနာ့္ကို ိတီတီတာတာ ေအာ္ျမည္ကာ
ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ား၌ ေ၀သည္ ညေနခင္းမ်ားတြင္ သစ္ႀကိမ္းရြာ၊ ျမယာရြာ၊ နတၱလင္းရြာ၊ နတ္ေရတြင္းရြာမ်ားဖက္သို ့ေခါင္းရြက္ ေဈးသည္အျဖစ္ျဖင့္ ထြက္ခြာသြား၏။
မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ တာရိုးႀကီးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လုိက္သြားကာ သူ႔ကုိ ထြက္ႀကိဳရေလသည္။ သူ၏ သစ္ႀကိမ္းရြာအတြင္းမွ ေဈးေအာ္ဟစ္ ေရာင္းသံသည္ က်ေနာ္ ေစာင့္ႀကိဳေနရာ တာရိုးဖက္သို ့ အေ၀းမွပင္ေရာက္ရွိ လာေနတတ္၏။
“ဒီဘက္က ကပ္ပဲယိုရမယ္၊ ယူၾကအုံးမလား ေတာ္ေရ့” ဟုသူ႔ ေအာ္သံသည္ ေဟမန္ ျမစ္ျပင္ကုိ ရွပ္တုိက္ေျပးလာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ရပ္တန္႔ၿပီး သူ႔ကုိ ေစာင့္ေနစဥ္၌ပင္ သူ႔ေဈးေရာင္းေနဟန္ကုိုစိတ္အာရုံ၌ ထင္ျမင္ လာေနမိတတ္သည္။ သူသည္ ထမီတုိတို၀တ္ၿပီး ကုန္းနိမ့္ေစာင္း ရြာကေလးထဲ၌ လမ္းမမ်ားအတိုင္း တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္သည္။ ထမီ တုိတုိေၾကာင့္ သူ၏ ဖုထစ္မာေၾကာေသာ
ေျခသလုံးသားမ်ား ေပၚေန၏။ ကၽြတ္မက်ႏိုင္ေစရန္ သူသည္ ထမီကုိလုံးေထြးၿပီး မာက်စ္ေနေအာင္
ဝတ္ထားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနပ္ခါးၾကမ္းမ်ားကုိ ထူပ်စ္ေအာင္ လိမ္းထားသည္။ သူ႔ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေဈးေတာင္းကုိ ျမဲခုိင္စြာ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ သူသည္ တာရိုးေပၚသို ့တက္လာခဲ့လွ်င္ အေဝးမွပင္ျပဳံးလာခဲ့ေလသည္။
“ ေမာလုိက္တာကြယ္၊ ေမာင္ကုိကို လာေစာင့္ေနတာ အေတာ္ၾကာပလား” ဟု ေမးသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ သူသည္ တာရုိးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့ၾက၏။ ျပဳံးေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ၌ ေခၽြးဥကေလးမ်ား စီေနသည္။ အေဝးဆီမွခ်ိဳးကူသံကုိ သူသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနတတ္၏။ လမ္း၌ တာရုိးႀကီးနံေဘးသစ္ပင္ရိပ္တခုတြင္ ေခတၱခ်နားသည္။
“ ခု ညေနဖက္ေရာင္းတာ ငါးက်ပ္ေလာက္ က်န္တယ္၊ စပါးေပၚကာနီးရင္ စပါးနဲ ့ထပ္ရင္ ဒီ့ထက္
ပုိက်န္တာေပါ့။ ခု ငါးက်ပ္ က်န္တာ အဲဒီက်ရင္ ဆယ့္ငါးက်ပ္က်န္မယ္သိလား၊ ခင္ေဝေလ ကုိကုိ႔လစာကုိမေၾကာက္ဖူး။ ကုိကုိနဲ ့ၿမိဳ႔လဲ လုိက္မေနခ်င္ပါဘူး၊ ဒီမွာဘဲေနခ်င္တယ္၊ ကိုကုိနဲ ့လိုက္ေနရင္ အက်င့္ပ်က္ကုန္ေရာ၊ အလုပ္ လုပ္ခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ကုန္ေရာ၊ ခုၾကည့္ေလ၊ ဆယ့္ငါးပိႆာေလာက္ ေလးတာကို
ရြက္တာေတာင္ ေခါင္းက်ိန္းလာတယ္၊ မူးလာတာဘဲ၊ ခင္ေဝစက္ထဲမွာ စပါးသယ္တုန္းကဆုိရင္
ဒီထက္ေလးတာေတြကုိလဲ ဘယ္ဂရုစိုက္မလဲ၊ ကဲ ခုညေနဆုိင္မွာ ေရာင္းတာ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ”
သူသည္ အရိပ္တြင္ ေခါင္းခုကို ပစ္ခ်လုိက္ကာ မန္က်ည္းပင္ကုိ မွီလုိက္သည္။ မ်က္ႏွာမွ ေခၽြးဥမ်ားကုိ
သုတ္လုိက္သည္။ သူသည္ ပင္ပန္းလွသျဖင့္ ည အိပ္ရာဝင္လွ်င္ပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေလသည္။ တခါတရံ ထမင္းစားၿပီးစ၌ပင္ သူသည္ စကားေျပာသည္ကို နားေထာင္ရင္း မ်က္ခြံမ်ားေေလးလံပိက်လာေနတတ္သည္။ က်ေနာ္ စကားေျပာလွ်င္မူ သူသည္ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ႀကိဳးစားဖြင့္ထားေနပုံရသည္။ ဆတ္ကနဲ အိပ္ငုိက္သြားလွ်င္ သူသည္ ေခါင္းကုိ ကမန္းကတန္း ျပန္မတ္ၿပီး က်ေနာ္႔ကုိ
မ်က္လံုးပြတ္သပ္ ၾကည့္ရင္း ရယ္က်ဲက်ဲျပဳံးျပေနတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ား၌သူသည္ က်ေနာ့္ စကားမ်ားကုိ ႀကိဳးုစားၿပီး ဖမ္းမမိႏုိင္ေအာင္ ရွိေနေပမည္။
“ဒို ့ၿမိဳ ့ႀကီးကုိ သြားရေအာင္ကြယ္၊ ဒီမွာေတာ့ကုိလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဖူး၊ ေဝတေယာက္ထဲ ပင္ပန္းေနတာဘဲ” ဟူ၍ သူ အိပ္ငုိက္ေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္က သူ႔ ပခုံးေပၚ လက္တင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျပာသလုိ အသံႏွိမ့္ၿပီး ေျပာေနသည္ကုိ သူၾကားမည္ မဟုတ္ေပ။ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ မိုးရြာလာၿပီး ေဟမန္ႏွင့္ ၿမိဳ ့အကူူးတြင္ လွည္းလမ္းမ်ား ပိတ္ကုန္ေသာအခါ လွည္းႏွင့္ သြားမျဖစ္ေတာ့ေသာ အခါတြင္ကား ပင္ပန္းရသည္မွာ ေဝ တေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ၿမိဳ ့မွ ကုန္မ်ားကုိ သယ္ယူရာ၌ က်ေနာ္ တထမ္း၊ ေဝတရြက္ ျဖစ္လာၾကရေလသည္။ အစပုိင္းက က်ေနာ္သည္ ၿမိဳ ့ထဲမွ ကုန္မ်ား ထမ္းရမည္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ကာ ေျခလွမ္း မလွမ္းရဲ၊ လူမ်ားကုိ မၾကည့္ရဲ ့ျဖစ္ေနခဲ့ရေသးသည္။ ၿမိဳ ့မွ ေဟမန္သို ့ရွစ္မိုင္ေက်ာ္မွ်သာ ေဝးေသာ္လည္း အထမ္္းကုို ထမ္းၿပီး လယ္ကန္သင္းရိုးမ်ားအတိုင္း
ေလွ်ာက္ေနရလွ်င္ မုိင္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနေပၿပီဟု စိတ္၌ ခံစားလာရသည္။ က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္၌ ေန
သည္ အက္ကဲြ ကုန္ေတာ့မည့္ အတုိင္း ပူေန၏။ အက်ၤီသည္ ေခၽြးမ်ားနစ္ကာ ေက်ာျပင္တြင္ ကပ္ေန၏။ ေရာင္ကုိင္းၿပီး အေရးျပားမ်ား ကြာေနသည့္ ပခုံးေပၚတြင္ ကုန္ထမ္း တံပုိးသည္ ညြတ္ပက္ကာ
တက်ိက်ိ ျမည္ေနသည္။ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားသည္ မ်က္လုံးထဲသို ့ စီးဝင္ေန၏။ ေရငတ္ကာ အာေခါင္မ်ား
ေျခာက္ေသြ႔ လာသည္။ ကန္သင္းမ်ားေပၚမွ ေခ်ာ္မက်ေစရန္ သတိထားလာရ၏။ ေဝသည္ က်ေနာ့္ ေနာက္ဖက္မွ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ေလွ်ာက္လာသည္။ က်ေနာ္ကား မဲေဟာ္ေတာစပ္ကုိ စိတ္၌ ပန္းတိုင္
အျဖစ္ ရည္မွန္းရင္း သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာသည္။ မဲေဟာ္ ေတာစပ္ကား ေရာက္လုိေဇာ ျပင္းလာေလေလ ေဝးေနေလေလ ထင္ရသည္။ မဲေဟာ္ေတာစပ္ရွိ မဲေဟာ္စမ္းေခ်ာင္း နံေဘးသုိ ့ေရာက္လာခဲ့ခ်ိန္တြင္ကား ေနသည္ပင္ ညိဳ ့သန္းသြားေလသည္။ က်ေနာ္သည္ေခ်ာင္းကမ္းနဖူးရွိ သဖန္းပင္ရိပ္တြင္ အထမ္းကုိ ပစ္ခ်လိုက္၏။ သဖန္းပင္ရင္း ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ကုိယ္ကို ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။
ေဝသည္လည္းထုိင္ၿပီးမွ သူ ့ေခါင္းေပၚမွေတာင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်လုိက္ေလသည္။ သူသည္ မ်က္ႏွာမွ ေခၽြးမ်ားကုိ ပုဆုိးစုတ္ႏွင့္ သုတ္ၿပီးက်ေနာ္႔နံေဘး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွဲ အိပ္လုိက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ ့အထက္ ေကာင္းကင္၌မူ ေရခုိးေရေငြ႔ မိုးသားမ်ားသည္ ျဖည္းျဖည္း
ခ်င္းေရြ ့ေနၾက၏။ က်ေနာ္ ပါးစပ္ဖြင့္ၿပီး အသက္ကုိ အားပါးတရ ရွဴေနမိ၏။ ေလတြင္ ေတာပန္းရနံ႔လည္းပါလာေနသည္။ ေက်ာျပင္ေအာက္မွ ျမက္ခင္းျပင္သည္ ကတၱီပါသားလုိ ႏူးည႔ံေနသည္။ က်ေနာ္႔တကုိယ္လုံးသည္ ျမက္ခင္းျပင္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။ အေမာေျပလာမွ စမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ မ်က္ႏွာသစ္ကာ ေရကုိ ျဖည္းျဖည္း စုတ္ယူေသာက္ရေလသည္။ မွန္သားလုိ ၾကည္လင္ေသာေရျပင္ထက္၌ ေဝႏွင့္က်ေနာ္တို ့အရိပ္မ်ားသည္္လည္း အတူယွဥ္လ်က္ ေပၚေနၾကသည္။
ေဝက “ကိုက္ုိထမ္းရတာေလးရင္ ခင္ေဝ႔ေတာင္းထဲ ထည့္အု႔းံေပါ႔”ဟုေျပာလွ်င္ က်ေနာ္ သည္လည္း
ေခါင္းယမ္းျပလုိက္၏။ သူ ့ေတာင္းထဲမွ ကုန္ပစၥည္းမ်ား၏အေလးခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အထမ္းထက္ တ၀က္မွ်ပိုေလးေနေပျပီ။
“သစ္ႀကိမ္းေရာက္ရင္ တေထာက္နားအံုးမွာမို ့လား၊ ေတာ္ၾကာမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္၊သြားၾကမယ္၊
ေမာတယ္ပန္းတယ္ သေဘာမွာမထားနဲ ့ကိုကိုေရ့” သူက ရယ္ေမာရႊင္ျပစြာ ေျပာတတ္ေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လ်င္ ထမင္းကမန္းကတန္းစားျပီး က်ေနာ္သည္လည္း ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်
သြားေလေတာ့သည္။ ကုန္အထမ္းငွါးလ်င္ ကုန္ခ်ိန္တဆယ္ကို ငါးက်ပ္မွ်ေပးေနရသျဖင့္
ေစ်းမကိုက္ေတာ့သည္ကတေၾကာင္း၊ ေဟမန္၌ အင္းအလုပ္မ်ား ျဖိဳင္ျဖိဳင္စေနျပီျဖစ္သျဖင့္ အထမ္း
လိုုက္ေပးမည့္သူလည္းမရွိ။ က်ေနာ္သည္ စပါးရိတ္သိမ္းအျပီး လွည္းလမ္းေပါက္လာမည့္အခ်ိန္မ်ားကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနရေလသည္။ ျမစ္ေရက်စအခ်ိန္တြင္ ေ၀့စိတ္ကူးမ်ားအတိုင္း ေဟမန္ျမစ္ဆိပ္ေသာင္ခုံ
စပ္တြင္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ တဲကေလးတခု ဖြင့္လိုက္ျပန္သည္။ ေနာင္ႏွစ္ကာလ
အတန္ၾကာမွ ျပန္ေတြးလ်င္ ဤသဲေျမေသာင္စတြင္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ကေလး၊ ေဟမန္ျမစ္ယံႏွင့္
အေၾကာ္ဆိုင္ရွင္ မခင္ေ၀တို ့သည္ ေမွးမွိန္ေနေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္အတြင္းမွ မပီမသ ရုပ္၀တၳဳမ်ား
အျဖစ္ျဖင့္ ေပၚလာၾကပါလိမ့္မည္။ နံနက္ခင္း က်ေနာ္တို ့ဆိုင္ထြက္စအခ်ိန္တြင္ ျမစ္ျပင္မွ လွိဳင္းဂယက္ငယ္ကေလးမ်ားသည္ ေသာင္စကိုလာ၍ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနၾက၏။ ျမစ္ျပင္မွ ျမစ္ခိုးျမစ္ေငြ ့မ်ားသည္ ေမွာင္ေန၏။ ျမစ္ေရစီးသံသည္ တျဖတ္ျဖတ္ျမည္ေန၏။ အေၾကာ္ဆိုင္မွ မီးခိုးမ်ားသည္ ျမစ္ခိုးျမစ္ေငြ ့မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္သြား၏။ နံနက္ ေနျခည္မ်ားသည္လည္း ျမစ္ျပင္အထက္မွ လိွဳင္းၾကက္ခြပ္မ်ားအေပၚသို ့တစတစ စီး၀င္လာေနသည္။ ဤအေၾကာ္ဆိုင္တဲေနရာ ေသာင္စပ္၌ပင္ ေ၀့ အေမသည္ ယခင္က အေၾကာ္တဲကေလးတခု ထိုးခဲ့ဘူး၏။ ထိုအခါကမူ ျမစ္ဆိပ္တြင္ လူမစည္ကားလွေပ။
က်ေနာ္ႏွင့္ေ၀သည္ မိုးမလငး္မီကတည္းက အိုးခြက္မ်ား၊ ဆီပံုးမ်ား၊ ဆန္မွဳန္ ့ဆလံုမ်ား၊ ဘူးသီးမ်ားကိုယူလာကာ ရြာထဲမွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာ္တဲသို ့ေရာက္လ်င္ အလုပ္မ်ားလက္မလည္
နိဳင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္ ဘူးသီးစိတ္မ်ားကို တျဖတ္ျဖတ္လွီးေနစဥ္တြင္ ေ၀သည္ မီးကုန္းမွဳတ္ေန၏။ ေ၀့တြင္ ကိုယ္၀န္ရွိစလည္းျပဳေနသျဖင့္ ေ၀၏အျပဳအမူမ်ားမွာ ေလးလံေန၏။ မီးမ်ား
ေတာက္လာၾက၏။ ေ၀သည္ မီးဖိုမွေနာက္သို ့ သူ ့ကိုယ္ကိုဆုတ္လိုုက္ျပီး မီးေရာင္ျဖင့္ သူ ့ဗိုက္ကို
သူငုံ ့ၾကည့္ကာ တခစ္ခစ္ရယ္္ေမာေနျပန္သည္။
“ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ ့ေနရမွာေတာ့ ရွက္စရာႀကီးကြယ္၊ ခင္ေ၀အားႀကီးရွက္တာဘဲ” ဟု တိုးတိုးေျပာကာ ရႊင္လန္းႏွစ္သိမ္ ့ စြာ ရယ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္ကား ဤရက္မ်ားအတြင္းတြင္ အလုပ္အတြက္ စိတ္၌ ေသာကေရာက္ေနခဲ့ျပန္သည္။ က်ေနာ့္စိတ္မ်ားမွာ ထိုအေၾကာင္းကိုေတြးမိလ်င္ ညိွဳးေရာ္သြားခဲ့သည္
ခ်ည္းပင္။ အလုပ္ကို သည္အတိုင္းထား၍မျဖစ္။ အမွဳအတြက္ ေငြတေထာင္မွ် အကုန္အက်ခံျပီးလိုုက္
သင့္ေပျပီ။ ရုံး၌ အမွဳက္ို မကိုင္ေသးပဲ ေစါင့္ေနၾကျခင္းမွာ က်ေနာ့္အိတ္ထဲမွ ေငြထြက္လာနိဳင္ရန္
အခ်ိန္ေပးထားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္သည္ ျမိဳ ့ၾကီးသို ့က်ေနာ္တို ့ေျပာင္းေရႈႊ ့သြ ားျပီး အေမ့ထံမွ အကူအညီမ်ားေတာင္းသင့္သည္ကို ေတြးလာခဲ့မိသည္။ တနံနက္တြင္မူ က်ေနာ့္စိတ္ကူးမ်ား ေ၀့ကို
ဖြင့္ေျပာရေလသည္။ ေဝသည္ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဒယ္အိုးထဲသို ့ဘူးသီးစိတ္မ်ားကို ခပ္ခြက္ႏွင့္ခပ္ထည့္ေနရာမွ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို လွည့္ၾကည့္ျပီး ေငးေနသည္။ ျမိဳ ့ႀကီးႏွင့္ က်ေနာ့္အေမအေၾကာင္း
စလိုက္လ်င္ပင္ သူ၏ျပံဳးရႊင္ၾကည္နဴးေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးမွာ စိုးရိမ္ေသာကမ်ား ျဖစ္ပြားလာခဲ့
သည္။ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးသည္ က်ေနာ့္စကား အဆံုးမသတ္မီတြင္ပင္ အေျဖးေျဖးညိွဳးေရာ္လာေန
သည္။
“ အလုပ္ျပန္လိုက္မွျဖစ္မယ္၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတာ လူပင္ပမ္းတာက ဒီေလာက္အေရးမႀကီးဘူး၊ လူအထင္ေသးခံရတာက သိတ္ဆိုးတယ္၊ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီအေျခအေန ေနရတာ တခါတခါ သိတ္အားငယ္ဖို့ေကာင္းတယ္၊ ေဝ ပင္ပမ္းတာကိုလည္း ကို ၾကည့္သာေနရတယ္၊ စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး၊
အမ်ားဆံုး ေငြႏွစ္ေထာင္ မကုန္ရပါဘူး၊ အလုပ္ျပန္ရပါတယ္၊ ကို ျမိဳ ့ႀကီးကို ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ”
“ ကိုကို ့ကို ေဟမန္ကလူေတြ အထင္ေသးၾကလို ့လား၊ မေသးပါဘူးကိုကိုရယ္ ”ဟု သူသည္ ေတြးေတြးဆဆေျပာေန၏။
“ ေဟမန္မယ္ ကိုကိုက အေတာင္က်ိဳးပီး ခဏ နားေနၾကတာပဲေဝ၊ တသက္လံုးေနဖို ့မွ မဟုတ္ဘဲ ”
ေဝသည္ ျငိမ္သက္ကာ အေၾကာ္အိုးဖက္သို ့မ်က္ႏွာကို ျဖည္းျဖည္းျပန္လွည့္ေလသည္။
သူသည္ အေၾကာ္မ်ားကို ထက္ေအာက္လွန္ေနရင္း မ်က္လံုးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လာေနျပန္သည္။
“ ကိုကိုတို ့အေမက ကိုကိုအလုပ္ျပဳတ္တာ ဒီေကာင္မေၾကာင့္လုိ ့ေျပာမွာပဲ၊ ကိုကိုနဲ ့ခင္ေဝနဲ ့ကြဲၾကရမွာပဲ၊ ျဖစ္သလို ခြဲၾကမယ္၊ မျပံဳးပါနဲ ့ကိုကိုရယ္၊ ကိုကိုသြားႈရင္ ခင္ေဝ လိုုက္လည္းမလိုက္ရဲဘူး၊ ဒီမွာလဲ မေနခဲ့ဘူး ”
က်ေနာ္သည္လည္း သူ ့စကားသံမ်ားကို နားေထာင္ျပီး စိတ္ရွဳပ္လာေနမိခဲ့ေလသည္။ သူ ့ကို ေက်နပ္နားလည္ေအာင္ မည္သို ့မွ်ရႈွင္းျပ၍ ရနိုင္မည္မဟုတ္သည္ကိုလည္း သိေနမိ၏။ က်ေနာ္ကား ျမိဳ ့ႀကီးသို ့သူမသိပဲ ထြက္ခြါသြားရေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ ေဈးေရာင္းလည္းမထြက္ေတာ့ေပ။ သူေဈးေရာင္းထြက္သြားစဥ္တြင္ က်ေနာ္ထြက္ခြါသြားမည္ကို ခေလးလိုပင္ စိုးရိမ္ေနသည္။ ညအိပ္လ်င္ပင္ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ က်ေနာ္ထြက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ကာ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို မလႊတ္တမ္း ဖက္ထားျပီးမွ အိပ္သည္။ တခါတရံ ညနက္သန္းေခါင္၌ သူအိပ္ႈရာမွ နိဳးလာျပီး က်ေနာ့္ကိုမေတြ ့လ်င္ အိပ္ရာေပၚ၌ လိုက္၍စမ္းသည္။ သူသည္ ေျခရင္းမွ မွန္အိမ္မီးကိုျမွင့္လိုက္ျပီး
‘ လန္ ့သြားတာဘဲ ‛ ဟု သူ ့ကိုယ္သူ ေျပာကာ ျပန္လွဲအိပ္လ်င္ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားျပန္သည္။ သူသည္ ညအိပ္ရာ မဝင္မီတြင္လည္း သူအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ က်ေနာ္ထြက္ခြြါမသြားရန္ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတတ္ျပန္သည္။
“ ခင္ေဝ့ ေရႊေတြ ဘာလုပ္ဖို ့ထားတာလဲကိုကို၊ ေရာင္းလုိက္ေပါ့၊ ေငြ သြားမေတာင္းပါနဲ ့ကိုကိုရယ္၊
မ်က္ႏွာေအာက္မခ်စမ္းပါနဲ ့၊ ခင္ေဝ့အေမတို ့မွာ ပစၥည္းရွိရင္အေကာင္းသားေနာ္၊ ခင္ေဝ့အေမဆိုရင္
မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ေနဘို ့လဲမလိုဘူး၊ ကိုကိုထြက္သြားရင္ ခင္ေဝနဲ ့ကြဲရမွာဘဲ၊ ခင္ေဝေလ ဒီေဟမန္မယ္ ေဆြမ်ိဳးဆိုလို ့လဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးထဲကမရွိဘူး၊ ကိုကိုမရွိရင္ေတာ့ ခင္ေဝတေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရမွာ ”
စကားေျပာေနရင္း သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းကေလးမ်ားမွာ မဲ့လာၾကေလသည္။ က်ေနာ္လည္း သူ ့နဖူးကိုသာ သပ္တင္ေနေသာ္လည္း သူ ့ကို ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စကားတလံုးမွ် မေျပာေတာ့ေပ။ မွန္အိမ္ကိုမွိန္လိုက္ျပီး သူႏွင့္ခတ္ခြါခြါအိပ္ကာ က်ေနာ္သည္ စိတ္ေမာပင္ပန္းေနရေလသည္။ သူ ့ေရႊမ်ားကို မေပါင္ႏွံ မေရာင္းခ်သင့္ေပ။ ထိုသို ့အသံုးျပဳျပီးမွ အလုပ္ျပဳတ္သြားခဲ့လ်င္ က်ေနာ္တို ့ကား ေျခလြတ္လက္လြတ္ အေျခအေနပို၍ဆိုးလာၾကလိမ့္မည္ကို သူ ့ေျပာျပ၍ နားလည္မည္မဟုတ္။ နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ အေၾကာ္တဲဆိုင္ အတြင္း၌လည္း သူ ့က္ုိျမင္ေတြ ့ေနရသည္မွာ ထိုအေၾကာင္းကို နက္ရွိဳင္းထိခိုက္စြာ
ေတြးေတာေနပုံရေလသည္။ သူသည ဘူးသီးေၾကာ္မ်ားကို ခပ္ခြက္ျဖင့္ ထည့္ေနရင္း ေငးေန
တတ္ျပန္သည္။ သူ ့ကိုယ္တျခမ္းကို အေၾကာ္မီးဖိုေရာင္ျဖင့္ ေဘးတေစါင္းျမင္ေနရပုံမွာ ထိုအခါမ်ား၌ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
“ ကိုကို ဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့တာ ကုန္ထမ္းရတာ ပင္ပန္းလို ့လားဟင္ ” ဟု သူသည္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ ့အေတြးႏွင့္သူ ေမးေနတတ္သည္။
“ လွည္းလမ္းလည္း ေပါက္ေတာ့မွာဘဲ၊ ကိုက္ို ကုန္ထမ္းရတာ ပင္ပန္းေနရင္ မထမ္းနဲ ့ေတာ့ေလ၊
ခင္ေဝရြက္ပါ့မယ္၊ ကိုကို အေဖၚဘဲ လိုုက္ခဲ့ေပါ့၊ ဒီႏွစ္ ေဟမန္မယ္ သစ္ကြင္းဖြင့္ရင္ စည္လာအုန္း
မယ္၊ ဒီထက္ ေရာင္းခ်လို ့ေကာင္းလာမယ္၊ ခင္ေဝ့သေဘာ ဆိုရင္ေလ ဒီမွာ သံုးပင္အိမ္တလံုးေလာက္
ေဆာက္မယ္၊ ေျမပဲ သံုးဧကေလာက္စိုက္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက မေနခ်င္ဘူးမွဳတ္လား။
‘ ခင္ေဝေလ အခုတေလာ သိတ္အားငယ္တာပဲ၊ ကုိယ္ဝန္ေၾကာင့္လားမသိဘူး၊ ကိုက္ို ့ကိုလည္း မ်က္စိေအာက္က ဘယ္မွ မသြာေစခ်င္ဘူး၊ ကိုကို ထြက္သြားမွာ သိတ္ေၾကာက္တာ၊ ကိုကိုထြက္သြားရင္ ကိုကိုနဲ ့ကြဲၾကရင္ ခင္ေဝေတာ့ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ ့ဘယ္လိုျဖစ္ေနရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး ‛
သူ ့ကိုယ္ဝန္မွာ တရက္ျပီးတရက္ ပို၍ ထင္ရွားလာေနသည္။ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သူ ့ေခၽြးခံအကၤ်ီမွ
ၾကယ္သီးတလံုးျပဳတ္ေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ထိုေနရာ၌ သူ၏ဝင္းဝါေသာ ဗိုက္သားမွာ အျပင္သို ့ရုန္းကန္ထြက္ေနသည္။ ထိုခဏ၌ပင္ က်ေနာ္သည္ သူေမြးမည့္သားသမီးအတြက္ ၾကည္ႏူးစိတ္ ဝမ္းသာစိတ္မ်ား ခံစားေနရျပန္သည္။ ဖခင္၏ ေမတၱာစိတ္မ်ားသည္ ႏွလံုးသားမွ တျဖန္းျဖန္းအဆိပ္တက္သလို တက္လာေနၾကသည္။
“ ေအးေလ ေဝ ဒီေလာက္ ေသာကျဖစ္ေနရင္ ကို မသြားေတာ့ပါဘူး၊ ေရႊဘဲ ေပါင္ရမွာေပါ့ေလ၊ မသြားတာဘဲ မွန္ပါလိမ့္မယ္၊ ေတာ္ၾကာ ကိုသြားေနတုန္း ေဝ တခုခုျဖစ္ရင္ စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ ”
က်ေနာ့္စိတ္မ်ား အဆံုးမသတ္မီ သူသည္ က်ေနာ့္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ေန၏။ ထိုဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမွဳမ်ားေၾကာင့္ပင္ သူ ့မ်က္လံုးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ား ပိတ္ဖံုးလာေနျပန္သည္။ သူသည္ သဲေသာင္စပ္ရွိ ေလထဲ၌ လည္းေကာင္း၊ ျမစ္ျပင္ထက္ရွိ လွိဳင္းလိပ္ငယ္မ်ားအေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ဂယက္မ်ားရုိက္ခတ္လာေအာင္
‘ တကယ္လား တကယ္လား က္ိုကို ျမိဳ ့ႀကီးကို မသြာေတာ့ဘူးေနာ္၊ မသြားေတာ့ဘူးေနာ္ ‛ ႏွင့္ ေမးေနလ်င္ က်ေနာ္သည္လည္း ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေနရျပန္သည္။
နိဳင္ဝင္းေဆြ
No comments:
Post a Comment