လွမ္းျမင္ေတြ႔ရေလသည္။ အေဝးျပအလံတုိင္ကုိ ေက်ာ္လြန္လွ်င္ မီးရထားသည္ စက္ရွိန္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ ေနာက္ဆုံး၌
မေရာက္ခ်င္ေသာဘူတာ၏ေရွ႔တြင္ ရထားသည္ ကိုယ္ရွိ္န္သတ္ၿပီး ရပ္တန္႔လုိက္ေတာ့သည္။ တဲြေပၚမွခရီးသည္မ်ား တုိးေဝွ႔ ဆင္းသက္သြားၾကသံ၊ ထုိ႔ေနာက္တြဲေပၚသို႔ လူအမ်ား တုိ႔ေဝွ႔တက္ေနသံ၊
ပစၥည္းမ်ားမေရႊ႔သံ၊ ေခၚသံဆူသံ၊ ေဈးေရာင္းခ်သံ၊ အသံ ေပါင္းစုံသည္ ဤဘူတာေရွ႔၌ ျဖစ္ေပၚေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ဘူတာစႀကၤ ံကုိၾကည့္ုလိုုလာျပန္သည္။
ရထားျပတင္းမွ ကုိယ္ကိုညြတ္ၿပီး ေခါင္းကုိအျပင္ထုတ္၍ ၾကည့္လုိက္မိျပန္ေလသည္။ ေဟမန္မွထြက္လာၿပီး ေဝႏွင့္ က်ေနာ္ထုိင္ခဲ့ရာ ေထာင့္ဖက္မွ ထို္င္ခုံတြင္ဟုိစဥ္ကလုိပင္ အေမွာင္ ဘက္ျခမ္း၌ သမီးေလးအတြက္ စိတၱဇျဖစ္လ်က္ ေငးေမာ ထုိင္ေနခဲ့သည္။
ထုိအခါက ေဝ႔မ်က္လုံးထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္ေနသည္။ထို ့ေနာက္ ဤ ၇-၃၅ ရထားေပၚတြင္ပင္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ တိုးေဝွ ့တက္ေရာက္လာၾကကာ အိမ္သာေထာင့္ အေပါက္ဝ၌ အေမွာင္ရိပ္တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ရထားထြက္ေသာအခါ ေဝသည္ သူ ့ကိုယ္ကေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ က်စ္ၿပီးတိုးဝင္လ်က္ သမီးကေလးကို တမ္းးတမ္းတတျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
ယခုလည္း ဘူတာရုံစၾကၤန္ေပၚမွ နာရီႀကီးသည္ အိမ္ေျမွာင္တေကာင္ ထခုန္သလို လက္တံရွည္တခု ဆပ္ကနဲေရြ ့လ်ားသြားေလသည္။ ေနာက္ ႏွစ္မိနစ္အတြင္း ရထားထြက္ခြါေတာ့မည္။ စၾကၤန္မွ
မီးေရာင္မ်ားသည္ ရထားတြဲမ်ားကို လာ၍ဟပ္ေနသည္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတျခမ္းမွာ တြဲအျပင္ဘက္၌ရွိေနဆဲ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘူတာစၾကၤန္၏ အလယ္ေပါက္မွ မီးေရာင္ေအာက္သို ့အျပင္ဘက္မွ ကေလးခ်ီထားေသာ မိန္းမတဦး အေရးတႀကီးေျပးတက္လာသည္။ သူသည္ ဤ ၇-၃၅ ရထားကို အမွီလိုက္ရန္ အေရးႀကီးလာပံု၊ ခရီးေဝးမွ အေျပးလာရပံုရသည္။ အျပာနဳေရာင္ ႏြမ္းေၾကေနေသာထမိန္ကို
ေျခသလံုးသားေပၚေအာင္ ဝတ္ထား၍ ႏြမ္းၿပီး ဝါရင့္ေရာင္သန္းေနေသာ အကၤ်ီ၏ ပခံုးစေပၚတြင္
တဘက္စုတ္ကေလးတထည္ကို တင္ထားၿပီး တပတ္လွ်ိဳဆံထံုးမွာ ေျပက်ခမန္း ပြေယာင္းေနလ်က္ ႏွစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ ခေလးကေလးတဦးကို ခ်ီထားသည္။
သူေျပးဝင္လာပံုမွာ တြဲေပါက္ဝမွေန ၾကည့္ေသာအခါ မပီမသ စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရးခ်ယ္ထားသည့္
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကဲ့သို ့ပင္ အေဝးဆီ၌ မီးေရာင္ေအာက္ဝယ္ မကြဲမျပားျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ ရထားအလည္ တြဲဘက္ကို ဦးတည္ေျပးလႊားလာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုး၊ အာရုံမွန္သမွ်မွာ
ေၾကကြဲမွဳအေပါင္း ျပည့္သိပ္လာရေလၿပီ။ သူကား ေဝျဖစ္ေနသည္။ တိုက္ဆိုင္လွစြာ ေဝႏွင့္မွ
လာေတြ ့ေနပါသည္။
မိမိ၏ ဇနီးေဟာင္း ေဝ။
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကြဲကြာခဲ့ၿပီးသည့္ ေဝ။
အတိတ္၏ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားထဲတြင္ မွဳန္ေရးေရးပ်ပ် ထင္ေနေသာေဝ။
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္၏စုတ္ခ်က္မ်ားမွာ ၾကည့္ေငးေနရင္းမွာပင္ ပီသလာေနသည္။
ေဝ့မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ကေလးမွာ ယခင္ကအတိုင္းပင္။ အသားေရာင္မွာမူ နည္းနည္းညိဳသြား
သည္။ ဆံပင္ေပၚမွ လိွဳင္းတြန္္ ့အလိပ္ႀကီးမွာ မရွိေတာ့။ သူ ့နားတြင္ရွိသည့္ ေက်ာက္အျပာနားဆြဲအစား နားကပ္ကေလးတရံမွ စိန္ေရာင္အေသြးေက်ာက္သည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ခဏမွ်လက္သြားသည္။ မို ့ေနေသာ ပါးတို ့မွာ ေျပေလ်ာက်သြားၿပီ။ ပါးေပၚ၌ တပိုင္းတစ ေခၽြးစြန္းကြက္ေနေသာ
သနပ္ခါးေရႀကဲလိမ္းထားပံုသည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ တေျဖးေျဖးေပၚလာသည္။
ယခုတဖန္ ျပန္လည္ျမင္ေတြ ့ေနရေသာ ေဝမွာ စပါးသယ္အလုပ္သမေလး မခင္ေဝ ျပန္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ မခင္ေဝ၏ အလွတရားတို ့မွာ မူရင္းအတိုင္း ျပန္၍ ေပၚလာေနေပၿပီ။ယခု ေဝ့မ်က္ႏွာမွာ ေသာက
ဒုကၡဒဏ္ခ်က္မ်ား အဖန္ဖန္ခံခဲ့ရၿပီး၍ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေနပံုမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးမ်ားမွာ မရွိေတာ့။ အျပံဳးရိပ္ အျပံဳးေရာင္ကေလးမွ်ပင္ မျမင္ေတြ ့ရေတာ့။ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကို
တြဲအတြင္းသို ့ျပန္သြင္းၿပီး အေမွာင္ဘက္သို ့တိုးေရႊ ့လ်က္ ၿငိမ္သက္ေနလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေဝသည္ က်ေနာ္စီးရာ တြဲေရွ ့သို ့ေရာက္လာေနသည္။ သူ ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကေလး၏မ်က္ႏွာမွာ ရႊင္လန္းေနလ်က္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ႏွာတံ၊ ပါးစပ္၊ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုး၊
သြင္ျပင္အေပါင္းသည္ ေဝ၏ကိုယ္စား ရုပ္တုကေလးတခုကဲ့သို ့ပင္ေဝႏွင့္္ တပံုစံတည္းတူေနသည္။ကေလး၏ ညစ္ေနေသာ ဂါဝန္ကေလးမွာ ေဝ ့ခါးေပၚတြင္ ဝဲေနသည္။ ဤကေလးႏွင့္ သမီးကေလး
စပယ္ခိုင္ကို ခြဲ၍မရ။သမီးေလး စပယ္ခိုင္ပင္ ေျမႀကီးထဲမွ ခြဲထြက္၍ထလာသလား။
မိမိ၏အေသြးတို ့ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ သမီးေလး စပယ္ခိုင္။
က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ဘက္သို ့တိုးေရႊ ့လိုုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တိုကေလးတြင္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးမွာ
ထိန္းမရနိဳင္ေအာင္ သြက္သြက္ခါမွ် လွဳပ္ရွားေနသည္။ မျမင္နိဳင္စြမ္းေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားသည္ သမီးေလးစပယ္ခိုင္အမွတ္ျဖင့္ ယခု ေဝ့သမီးေလးအေပၚ၌ တင္းၾကပ္စြာ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ ့ေနၿပီ။
ေဝသည္ သူ၏ တတိယ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ပင္ ျမဲေနသလား။ ဤသမီးကေလး၏ဖခင္သည္ မည္သူနည္း။ ယခုေဝသည္ အိမ္ေထာင္ကင္းမဲ့ လြတ္လပ္ေနသလား။ ဤသမီးေလးတြင္ ဖခင္စံုလင္ ရွိေသးရဲ့လား။ သူ ့ဖခင္သည္ သမီးေလးကို ခ်စ္နိဳင္ရဲ့လား။ ေဝ့ကိုေရာ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေပါင္းသင္းပါရဲ့လား။ ဤအရာတို ့သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ မပတ္သက္ေသာ အေတြးမ်ားျဖစ္၏။
ထို အေတြးစအေပါင္းကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ပယ္ထားရမည္။ ထိုစဥ္တြင္ ေဝသည္ အလယ္တြဲအေပါက္
ဝသို ့ေရာက္လာၿပီး တြဲလက္ကိုင္ကို ဆြဲ၍တက္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ တြဲေပါက္ဝမွ ခရီးသည္မ်ားကို တိုးေဝွ ့ၿပီး တြဲအလယ္ဘက္သို ့ေလွ်ာက္လာေနသည္။ ဤတြဲကိုမွ ေဝသည္ ေရြးတက္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ကံၾကမၼာတို ့သည္ ေဝႏွင့္က်ေနာ့္အား ျပန္လည္ဆံုေတြ ့ေစရန္ ဖန္ဆင္းေပးေနသလား။
က်ေနာ္သည္ တြဲေထာင့္၌မလွဳပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေန၏။
ေဝသည္တြဲအလယ္ အေမွာင္ထဲတြင္ ရပ္တန္ ့လိုက္ေလသည္။
“ေမေမ ကားႀကီးစီးမယ္ေနာ္”ဟု ခေလး၏ေျပာလုိက္သံသည္ ၾကားထဲတြင္ျခားထားေသာ လူအမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ၾကားရေလသည္။ ရထားထြက္ခြါရန္ ေၾကညာသံသည္ ပလက္ေဖါင္းစႀကၤန္တြင္ ပ် ့ံလြင့္လာေလသည္။ ရထားသည္ အသက္ရွဴမြန္းၾကပ္ေနေသာ ဤဘူတာမွ စတင္ထြက္ခြာေလသည္။ ပလက္ေဖါင္းမီးေရာင္မ်ား တေရြ ့ေရြ ့ေနာက္ဘက္သို ့ေရြ ့သြားေနသည္။
မီးေရာင္တခုသည္ က်ေနာ့္နံေဘး ခံုအားေပၚသို ့က်ေရာက္လာသည္။ ေဝသည္ အေမွာင္ထဲမွ
လွမ္ၿပီး ခံုအားကို ျမင္လိုက္ကာ လူၾကားထဲမွတိုးေဝွ ့ၿပီး လာေနသည္။ ရထားထြက္ခြာေနသျဖင့္
သူ ့ကိုယ္ကေလးမွာ ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွားေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ေထာင့္ဖက္ အေမွာင္ထဲတြင္
ၿငိမ္သက္ေနၿပီး သူ ့ကိုလွမ္းေငး၍ၾကည့္ေနသည္။သူသည္ ခံုစြန္းထိပ္တြင္ ရပ္တန္ ့လိုက္ေလသည္။
“က်မ ခေလးနဲ ့မိုလို ့ဒီေနရာမယ္ ထိုင္ပါရေစရွင္၊ လက္ဆြဲအိပ္ကေလး နည္းနည္းဆြဲယူေပးပါ၊
က်မ ေရွ ့တဘူတာေက်ာ္မယ္ဆင္းမွာပါ၊ ေမွာင္လိုက္တာေနာ္ မီးသီးေတြကၽြမ္းေနတာဘဲ” ေဝ၏အသံ
သည္ က်ေနာ့္ေရွ ့နားဝယ္ ပ်ံဝဲေနသည္။ ထိုအသံကို မၾကားခဲ့ရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း
က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုးထဲတြင္ ဂယက္လွိဳင္းရုိက္လ်က္ မွတ္မိေနသည္။ ဤအသံျဖင့္ပင္ တအိပ္ယာထဲ၌ စကားတိုးတိုးေျပာခဲ့ရဖူး၏။ ဤအသံကိုၾကားခဲ့ရသည့္အႀကိမ္ေပါင္းမွာ ကုေဋကုဋာမ်ားစြာျဖင့္
ဖြဲ ့တြက္ရမည္။ ထိုအသံသည္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးကို တင္းၾကပ္စြာရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ ့ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကို မလွဳပ္ရွားပဲ လက္ဆြဲအိပ္ကို လွမ္းယူလုိက္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပလက္ေဖါင္း
မီးေရာင္မ်ားမွာ ေနာက္ဖက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သျဖင့္ ဤေနရာမ်ားတဝိုက္တြင္ အေမွာင္ရိပ္လႊမ္းေနသည္။ သူသည္ ခံုအား၌ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ ့သမီးေလးကို က်ေနာ္ႏွင့္သူ ့ၾကား၌ခ်၍ သူႏွင့္က်ေနာ့္ကို တားဆီးျဖတ္သားထားသည္။
“သမီးေလး ခဏထိုင္အံုးေနာ္” သူသည္ က်ေနာ့္အသက္ရွဴသံကို မွတ္မိသြားနိဳင္သည္။
အေမွာင္ထဲ၌တိုးက်စ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကိုယ္ဟန္ကို မွတ္မိသြားနိဳင္သည္။ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိလိုက္လ်င္
ေဝသည္ က်ေနာ့္ကို ဇြတ္ဖက္ထားၿပီး ငိုယိုကာ သူ ့ကို က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ စြန္ ့ပစ္သြားရသည္ကို
ဇြတ္ေမးျမန္းၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္မွ မခြဲခြာတမ္း တြယ္ကပ္လိုက္လာေတာ့မည္။
သူ ့ကို သတ္ခ်င္ သတ္ပစ္ခဲ့ပါေတာ့ဟု ေျပာလိမ့္မည္။ ရထားသည္ ၿမိဳ ့အစြန္ကိုေက်ာ္လာၿပီး
ေကြ ့ႀကီးအတိုင္း ေတာင္ေျခဘက္သို ့ေခါင္းကို လွည့္ေကြ ့ကာ ေႏြည၏အေမွာင္ထုထဲဝယ္ေျပးေနသည္။ေတာင္၏အထက္ ေကာင္းကင္နက္ေမွာင္ထဲတြင္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားအဆုပ္လိုက္အခိုင္လိုက္
ေတာက္ပေနသည္။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ၾကယ္ေရာင္ျခည္မ်ားသည္ အနားတြင္ကပ္ထိုင္ေနေသာ
ေဝ့ကိုယ္ကေလးကို ဝိုးတဝါးမွ် ျမင္ရရုံကေလးျဖစ္ေအာင္ ထြန္းညိွေပးေနသလုိပင္။
ကေလး၏လက္တဖက္သည္ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚသို ့လာတင္ထားသည္။ ထိုအခါတြင္ စိတ္လွဳပ္ရွားလွ
စြာျဖင့္ ကေလး၏လက္ကေလးကို က်ေနာ္သည္ မသိမသာ တုန္ယင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။
‘သမီးေလး‛ ဟု ေခၚလိုက္ခ်င္ေသာဆႏၵ၊ ကေလးအား ေပြ ့ဖက္နမ္းရွဳံ ့လိုေသာဆႏၵ၊ ကေလးအား မိမိ၏သမီးေလးစပယ္ခိုင္ဟု မွတ္ယူလုိေသာဆႏၵ၊ ဤကေလးအား မိမိ၏သမီးေလးပင္ျဖစ္ေနေ
စလိုေသာဆႏၵ၊ ဆႏၵအေပါင္းသည္ အဆိပ္တက္ေနသလို က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးတြင္ တရိပ္ရိပ္မႊန္းေန
သည္။ ေဝသည္ အေမွာင္ထဲ၌ တဖက္မွေန၍ ကေလး၏ပါးကေလးတဖက္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ေဝ၏ အသက္ရွဴသံကို ဤရထားဆူညံေနစဥ္တြင္ မၾကားနိဳင္သည္ အမွန္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ၾကားေနရသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးေနသည္။ ထို ့ေနာက္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ အသစ္တဖန္ေတြ ့ဆံု
ဆံုစည္းလာသည့္ ေမာင္ႏွံဟု က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ထင္ေနျပန္သည္။
ဤအထင္တို ၊ ့ဤအေတြးတို ၊ ဤအျဖစ္အပ်က္တို ့သည္ အိပ္မက္မည္မွ်ဆံပါသနည္း။
ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အိပ္မက္ေပဘဲ ေဝ။
ကေလးသည္ သူ ့အေမကို ေမာ့ၾကည့္လိုုက္ၿပီး ေမ…ေမ…ေမ..ဟု မပီကလာေခၚလိုက္သံကို
ဤခုံတန္းကေလးေပၚ၌အလြန္သာယာ ညင္းညံ့စြာ၊ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ၊ အလြန္သာယာ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းစြာ ၾကားေနရသည္။
“ေမ ရွိတယ္ေလ ဘာလဲ သမီးေလး ေျပာေလ” ထိုအသံသည္ ေမတၱာအေပါင္းကိုဖြဲ ့ဆိုေသာ ေတးဂီတသံျဖစ္ေန၏။
“ေမေမရွိတယ္ေလ သားရဲ့”ဟု ေဟမန္၏ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ထဲရွိ လူမမာတဲကေလးေပၚတြင္ ေဝ၏
ရယ္သံတဝက္ျဖင့္ေျပာခဲ့ေသာအသံအတိုင္းပင္။ ရထားသည္ ေကြ ့ႀကီး၏အဆံုးသတ္ တံတားရွည္
ႀကီးေပၚတြင္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္ ျမည္သံျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနသည္။ေဝ့ အသံမွာ ထိုအသံေအာက္တြင္
ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ ကေလးသည္ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွ သူ ့လက္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္ၿပီး သူ ့
အေမကို အားကုန္ဖက္ထားေနသည္။ ေဝ သည္ ကေလးကို ျပန္ဖက္ထားလ်က္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လွစြာ၊
ၾကည္ႏုဳးစဖြယ္ ရယ္ေန၍ ထိုရယ္သံမွာ ဤခံုတန္းတဝိုက္ကို ဖံုးလႊမ္းရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။
ေဝ့ ရယ္သံမွာ ဟိုစဥ္က ရယ္သံအတိုင္း။ ထိုအခ်ိန္၌ ေဝ ႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကား၌ ဆက္သြယ္မွဳျ
ပတ္ေတာက္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအေပါင္းသည္ တခုႏွင့္တခု အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ဆက္ေန၏။
ဤတံတား၏ေအာက္မွ ေခ်ာင္းသည္ ျမစ္ထဲသို ့စီးဝင္ၿပီး ယခုအခါတြင္ ပုံျပင္တခုထဲ၌ ပါဝင္ခဲ့သည္
ဟု ေတြးရေတာ့မည္ျဖစ္သည့္ ေဝ ၏ ေၾကာ္တဲဆိုင္ေရွ ့ေရာက္သြားကာ ေဝ ႏွင့္က်ေနာ္တို ့မသိက်ိဳး
က်င္ ျပန္၍ေတြ ့ဆံုေနၾကျပန္ၿပီဟု သဲျပင္ေသာင္စကို ေျပာျပလိမ့္မည္။ ရထားသည္ တံတားေအာက္မွ လြတ္ကင္းလာေနသည္။
ေဝ သည္ သူ ့သမီးေလးကို ေပြ ့လိုက္၏။
“ဘာလဲ သမီး ဘာျပဳလို ့လဲ၊ သမီးေၾကာက္လို ့လား၊ ေဟာ တံတားကို ေက်ာ္ပီးဘီ သမီးရဲ့၊ ထိုင္ ခဏေလးထိုင္ေနအံုးေနာ္၊ ေမ ခ်ီလာခဲ့ရတာ အေဝးႀကီး၊ ေဟမန္က ခ်ီလာရတာ ေညာင္းေနဘီ၊ ထိုင္ေနအံုးမွေပါ့၊ သမီးက လိမ္မာပါတယ္ကြယ္၊ ေနာ္…ေနာ္”
ကေလးကို ေပြ ့ခ်ီထားသည့္ လက္ေမါင္းမွာ က်ေနာ့္လက္ေမါင္းကို တခ်က္တခ်က္ ထိထိေနသည္။
“မင္းဆာတယ္ေမ၊ မင္းစားခ်င္တယ္ေမ၊ မီး မင္းဆာတယ္ေမ”
“သမီးကလဲကြယ္ အိမ္ ေရာက္ေတာ့မွာဘဲ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စားေပါ့၊ လမ္းမယ္ မပူရဘူးလို ့ေမ ေျပာထားတယ္မွဳတ့္လား၊ လိမ္မာရဲ့သားနဲ ့သမီးရယ္၊ ေဟာ ေရွ ့ကိုၾကည့္စမ္း၊ မီးေရာင္ လွမ္းျမင္ရေတာ့မွာဘဲကြယ္၊ သမီးက လိမ္မာပါတယ္ေနာ္ ”
“ခင္ေဝ သမီးေလးတေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္၊ ခေလးမရွိေတာ့ ခင္ေဝ့ကို ပစ္သြားမွာ
ေၾကာက္ေနရတာဘဲ၊ ခေလးရွိမွ သူ ပစ္မသြားနိဳင္ေတာ့မွာ” ဟု အတိတ္ကာလ၊ ေဝးကြာလွ
ၿပီျဖစ္ေသာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ခဲ့ၿပီးေသာ အတိတ္ကာလဆီမွ ေဝ ၏ ကေလး
ဆံေသာအေတြး၊ ကေလးဆံေသာ စကားသံမ်ားကို ျဖတ္ကနဲ က်ေနာ္ သတိရ ၾကားေယာင္ေလသည္။ ထိုစဥ္က ေဝ့ အေတြးမွာ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလး မခင္ေဝ၏ အေတြး။ ယခုမူ မထင္မွတ္ေသာ
အျဖစ္အပ်က္တို ့သည္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကၿပီးလ်က္၊ ေဝ ႏွင့္က်ေနာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာ
လာၾကၿပီးၿပီ။ ယခု ေဝႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဤခံုတန္းေပၚ၌ ေဝ မသိဘဲႏွင့္ ျပန္လည္
ဆံုေတြ ့ေနရျပန္ၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးျပျပတြင္ ေနာက္တဘူတာမွ မီးေရာင္မ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ မီးရထားသည္ မီးေရာင္ႏွင့္တစထက္တစ တိုးေရႊ ့နီးကပ္သြားေနေလၿပီ။ ရထားသည္ အျပင္အလံတိုင္ကိုလြန္ၿပီး သံလမ္းပိြဳင့္အဆက္မွ ေက်ာ္ျဖတ္ျပန္ေသာအခါ ယိမ္းထိုးလွဳပ္ခါသြားေလသည္။
ေဝ၏ ကိုယ္လံုးကေလးမွာ ရထားလွဳပ္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကိုယ္ႏွင့္ ထိကပ္သြား၏။
ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ အေတြ ့အထိအာရုံမ်ား ၿငိတြယ္ျဖစ္ေပၚသြားျပန္သည္။ ယခုမူ ဤအထိအေတြ ့အာရုံတို ့မွာ တပ္မက္ဖြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေၾကကြဲဘြယ္ျဖစ္ေနသည္။ ဤၾကားဘူတာ၌ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုးဆိုက္ရပ္နားလိုက္ေလသည္။ ဘူတာစၾကၤန္၏ မီးေရာင္မ်ားသည္ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေရွ ့
မွ ျဖတ္သန္းသြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ တြဲ၏ေထာင့္သို ့ ပို၍တုိးကပ္လိုက္သည္။
ထိုမီးေရာင္မ်ားသည္ ေဝႏွင့္ကေလး၏ တကိုယ္လံုးတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။ ကေလး၏ပါးကို
ပြတ္သပ္ေနေသာ ေဝ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကည္နဳးစဖြယ္အၿပံဳးရိပ္မ်ား လွပစြာ ရွက္ျဖာသန္းေန
သည္။ ေဝ့ မ်က္လံုးမ်ား၏ ေတာက္ပေသာအလွမွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ေဝ ့မ်က္ေတာင္ ေကာ့စင္းစင္းတို ့သည္ ေမွးရွက္ေနသည္။ ေဝ ့ပါးေပၚမွ အနီေစြးေရာင္သည္ ျပန္လည္ထင္ေပၚေနသည္။
ေဝသည္ ဟိုစဥ္က ေဝပင္ ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ ယခု ေဝ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သဘင္ဆံေသာ အတုအေယာင္ဟန္ပန္မ်ားမွာ မရွိေတာ့။ မာနေတာက္ပမွဳမွာ မရွိေတာ့။ ယခု ေဝ သည္ စပါးသယ္အလုပ္သမေလး
ေဝ အျဖစ္ျဖင့္ ရုိးသားတည္ၿငိမ္လွစြာ ၊ မာနတရား ကင္းမဲ့လွစြာ၊ ညိွဳးမွိန္လွစြာ၊ အားနည္းေဖ်ာ့ေတာ့လွစြာ ျပန္၍လွေနျပန္သည္။ ေဝ ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနေသာ မိခင္၏ ေမတၱာမ်ားကို
ျမင္ေနရ၏။ မိခင္ေမတၱာ စိမ့္စမ္းေရမ်ားသည္ ေဝ ့မ်က္လံုးမ်ားမွ စီးဆင္းျဖတ္သန္းေနျပန္သည္။
သူ သူ ့သမီးေလးကို ငံု ့ၾကည့္ေနဟန္မွာ အလွဆံုးပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရွ ့ဘူတာ၌ ေဝ
ဆင္း ေနရစ္ခဲ့ေတာ့မည္။ ေရွ ့ဘူတာ၌ သူ ့ကမၻာကေလး ရွိေနေလသလား။
က်ေနာ္သည္ ေဝ့ ကို ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္ခ်င္ေနသည္။ ရထားသည္ အထက္ပိြဳင့္ လမ္းခြဲကိုေက်ာ္ေနၿပီး ေဝ ့လက္ေမါင္းသား ေႏြးေႏြးအိအိမွာ ရထားယိမ္းခါသျဖင့္ က်ေနာ့္ကို လာ၍ထိကပ္ျပန္သည္။
“မီး ၊ မီး မင္းဆာတယ္၊ မီး မင္းစားခ်င္တယ္ ေမ” ကေလး၏ ပူဆာသံကေလးမွာ သနားစဖြယ္
ငိုမဲ့သံျဖစ္ေပၚေနသည္။
“ေရာက္ပါေတာ့မယ္ သမီးရယ္ေနာ္၊ ခဏကေလး ေစါင့္ေနလိုုက္အံုး၊ ေမ စိတ္ညစ္လာဘီ ဒုကၡဘဲ”
က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလံုးသားထဲ၌ ကရုဏာ ေမတၱာရိပ္မ်ား ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသည္။ ေဝ ့သမီးေလးမွာ မုန္ ့ပဲသြားရည္စာ မပူတတ္ရွာေသာ ထမင္းမွ်သာ ပူတတ္ရွာေသာ ကေလးျဖစ္ေနသည္။
သူတို ့သည္ ေဟမန္မွ ေန ့ခင္းပိုင္းေလာက္မွ ထြက္လာကတည္းက မည္သည့္အစာကိုမွ် စားခဲ့ၾကပံု
မရေသး။ ေဝ့ ဘဝမွာ ဘယ္သို ့ ဘယ္အေျချဖင့္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ေနရပါသနည္း။
ထို ့ေနာက္ အေဝးဆီတြင္ မီးေရာင္မွိန္ျပျပမ်ား ေကာင္းကင္ျပင္သို ့ထိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ရေလ
သည္။ မီးေရာင္မ်ားသည္ ရထားရွိရာဘက္သို ့ေျပးလႊားလာေနသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းတြင္ပင္ ေဝ
ဆင္းသက္ေတာ့မည့္ဘူတာသို ့ဆိုုက္ေရာက္ေတာ့မည္။ ဤေၾကကြဲဖြယ္ရာ အိပ္မက္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မွာ အိပ္ယာမွ နိဳးလိုက္လ်င္ ပ်က္ျပယ္သြားေတာ့မည္။ ေဝ ဆင္းသက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္။
ထို ့ေနာက္ ေဝ့ အား ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလတြင္မွ တဖန္ျပန္လည္၍ ေတြ ့ဆံုနိုင္ေတာ့မည္
မဟုတ္ေတာ့။ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကို ငံု ့ထားလိုုက္ကာ သက္ျပင္းခ်ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဝ့ မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ ့သမီးေလးမ်က္ႏွာမွ ခြာေသးဘဲ ကေလး၏ပခံုးကို ကိုင္လွဳပ္ၿပီး တခုခုေျပာေန၏။
“ထူးေလ ၊ ရွင္လို ့ထူးစမ္းေနာ္၊ ကဲ ေခၚမယ္၊ သမီးေလး၊ ရွင္လို ့ထူးေလ၊ ထူးကြယ္၊ လိမၼာသားနဲ ့၊ ရွင္လို ့ထူး၊ ျပန္ေခၚမယ္ေနာ္၊ ကဲ သမီးေလး”
ကေလးသည္ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့ေမေမ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
“သမီးေလး”
“ဆင္”
“ရွင္လို ့ပီေအာင္ ထူးေလ၊ ျပန္ေခၚမယ္၊ သမီးေလး”
“ဆင္”
“သိပ္လိမၼာတာဘဲ၊ ေမ့သမီးေလးက သိပ္လိမၼာတာဘဲ” ေဝ ၏ သာယာရႊင္ျပစြာ ရယ္ေမာလိုက္သံမွာ
ၾကည္နဴးစဖြယ္ျဖစ္ေလသည္။ ယခုအခါ၌ ေဝ သည္ သာယာၾကည္နဳးခ်မ္းေျမ့ေန၏။
ေရွ ့ဘူတာမွ မီးေရာင္သည္ ပို၍နီးကပ္လာေနသည္။ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ အဆံုးသပ္
သြားေတာ့မည္။ က်ေနာ္သည္ ေဝ့ ကို ႏွဳတ္ဆက္ရန္ စိတ္လွဳပ္ရွားလွစြာ၊ ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္
ေတြးေနသည္။ ယခုအခါ၌ က်ေနာ္သည္ မိမိ၏စိတ္ကို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား မနိဳင္မနင္း ထိန္းခ်ဳပ္ေနရေလသည္။ ဤနည္းျဖင့္ အေဟာင္းအျမင္းမ်ားကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ဆက္စပ္လိုက္ေတာ့မည္။
“ခိုင္စပယ္ေလး”
“ဆင္”
“ေမ့ သမီး ခိုင္စပယ္ေလး”
“ဆင္” က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ထဲ၌ လွဳပ္ရွားမွဳျပင္းထန္လွစြာျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေဝ့ဘက္သို ့ကိုယ္ကို
တိုးညြတ္လိုက္၏။ ကေလးႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုယ္မွာ ထိသြားသည္။ ေဝ့ မ်က္ႏွာကို အေမွာင္ထဲတြင္
အလြန္နီးကပ္လွစြာ ကပ္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေဝ့ ပါးေပၚမွ သင္းျမျမ သနပ္ခါးရနံ ့မွာ စိတ္ႏွလံုးအာရုံကို ပိုမို တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနေစသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ ေဝ ၏ ရယ္ေမာေနသံမွာ ရႊင္ျပေနသည္။
ေဝ့ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္ထင္၏။ အေမွာင္ထဲ၌ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိသြား
လိမ့္မည္။ ေဝ သည္ က်ေနာ္တို ့၏သမီးေလး စပယ္ခိုင္ ၊ က်ေနာ္ မွည့္ေခၚခဲ့သည့္ စပယ္ခိုင္ နာမည္ကိုယူ၍ သူ ့သမီးေလးကို ခိုင္စပယ္ ဟုေခၚထား၏။ ေဝ သည္ စပယ္ခိုင္ ေလးကို အစဥ္ တမ္းတေနမည္။ စပယ္ခိုင္ ၏ ေဖေဖ ကို ေမ့မည္မဟုတ္။ စပယ္ခိုင္၏ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေနခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလကို ျပန္၍ တမ္းတေနမည္။ ယခု သူ ့သမီးေလးကိုပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ရသည့္ခေလး အျဖစ္ ‘ခိုင္စပယ္‛ ဟု သူ ့စိတ္ထဲမွ စြဲမွတ္ေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္အေပၚ၌ ခ်စ္ရိပ္ခ်စ္ေငြ ့မျပယ္နိဳင္ေသး။
ဘယ္ေသာအခါမွလည္း ျပယ္နိဳင္မည္မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ သူႏွင့္က်ေနာ့္ၾကား၌ မည္သည့္ အခ်ိန္ကာလတြင္မွ ျပန္၍ ဆက္စပ္ရနိဳင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္ အတိတ္ကာလဆီမွ အစြန္းအထင္းကြက္တို ့သည္ က်ေနာ့္ဆႏၵ စိတ္တို ့ကို တားဆီးထားေနေလသည္။ ယခုအခါ၌ ကိုယ့္ဘဝသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီ ေဝ။ ဤအခ်ိန္မ်ား ျမန္ျမန္ကုန္ဆံုးပါေစေတာ့ဟု က်ေနာ္သည္ အားအင္ကုန္ခန္းစြာျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္
ဆုေတာင္းေနမိသည္။
“သမီးေလး”
“ဆင္”
“ခိုင္စပယ္ေလးက သိပ္လိမၼာတာဘဲ”
“ဆင္”
“အို ေခၚတာမဟုတ္ေသးဘူးေလ” ေဝ က ထပ္၍ ရယ္ေမာေနၿပီး ကေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ခ်ိန္တြင္ ရထားသည္ အျပင္ အလံတိုင္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အတြင္းပိြဳင့္လမ္းခြဲသို ့ေရာက္လုနီးေနေပၿပီ။
သူသည္ မတ္မတ္ထရပ္ၿပီး ကေလးကို ခါးထစ္တြင္ ခ်ီလိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့
တဘက္ႏြမ္းကေလး ပခံုးေပၚ ေကာက္တင္လိုက္ေလသည္။ ထို ့ေနာက္ ခံုတဖက္မွ က်ေနာ့္ကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ က်မဆင္းရမယ့္ဘူတာကို ေရာက္ပါၿပီ” ေဝ က သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လွမ္း၍ ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္သံမွာ ဆူညံသံမ်ားအၾကားမွ ညင္သာစြာ တိုးေဝွ ့ထြက္ေပၚလာ
သည္။ ထို ့ေနာက္ ေဝ သည္ ခံုတန္းလ်ားမွ တဖက္သို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး အေမွာင္ထဲဝယ္ မွန္းဆ၍ပင္ မျမင္နိဳင္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။ ရထားသည္ ဘူတာပိြဳင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနၿပီး ဘူတာ
မီးေရာင္ေအာက္သို ့ရဲရဲစူးစူး တိုးဝင္ရပ္တန္ ့လိုုက္သည္။ က်ေနာ့္ေရွ ့တြဲ အလယ္ေပါက္မွ ေဝ သည္ ကေလးကိုခ်ီလ်က္ သြက္လက္ျဖတ္လတ္စြာ ဆင္းသက္လိုုက္၏။ ပလက္ေဖါင္း မီးေရာင္မ်ားသည္ ေဝ ့ကို ထြန္းညွိျပေပးေန၏။ ခေလးကေလးကို ခါးေစါင္းတင္ ခ်ီမထားလ်က္၊ တဘက္ႏြမ္းကေလးကို
ပခံုးတြင္ ရစ္ပတ္ထားလ်က္၊ အျပာေရာင္ထမီအေဟာင္းကို တိုတို ဝတ္ထားလ်က္၊ အက်ၤီ
အႏြမ္းကေလး၏ လက္ေမါင္းစတို ့ကို လိပ္ေခါက္တင္ထားေသာ ေဝ ၏ ကိုယ္ကေလးကို
ေနာက္မွ က်ေနာ္သည္ ေငးေမာၾကည့္ေန၏။
ထိုခဏ၌ ေဝ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါေစဟု က်ေနာ္သည္ စိတ္ကို အေလာင္းအစားျပဳ၍ ဆုေတာင္းေနသည္။ ေဝ လွည့္ၾကည့္လိုက္လ်င္ ပလက္ေဖါင္း မီးေရာင္ေအာက္သို ့ ထြက္ျပဴေနေသာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ ေဝ သည္ ျပန္၍ေျပးလာၿပီး ရထားေပၚသို ့ဇြတ္ျပန္၍ တြယ္ကပ္တက္လာေတာ့မည္။ ထိုအခါ၌ကား သူႏွင့္က်ေနာ့္ၾကား၌ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအေပါင္းကို မည္သည့္အရာကမွ် မည္သူကမွ် ဟန္ ့တားနိဳင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ ျပန္၍ ဆက္စပ္ကုန္ေတာ့မည္။ ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါေစေတာ့။
No comments:
Post a Comment