ေ၀ မရွိေသာအခါ၌ က်ေနာ္တုိ ့ျခံမွာ အလုိလို ေျခာက္ခန္းေသြ ့ေရာင္းလာသည္။ တမာရြက္ေၾကြမ်ားသည္ ေျမျပင္၌ ရွပ္တုိက္ ေျပးေန၏။ ေႏြးဦးေလႏွင့္အတူ အနီေရာင္ဖုန္မႈန္ ့မ်ားသည္ အိမ္နံရံကုိ ေျပးလာကပ္ၾက၏။ အိမ္၏ ခန္းဆီးမ်ားသည္ အသက္ကင္းမဲ့ သြားၾကကာ မလႈပ္မရွားၿငိမ္သက္ ေတြေ၀ေန၏။ ဘုရားစင္မွ ပန္းေျခာက္မ်ားသည္ ဖေရာင္း ျပယ္စျပဳေသာ ၾကမ္းျပင္ ေပၚသို ့တဖြားဖြားေၾကြက်ေန၏။
စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ ့ဖြယ္ရာ ပူးျပင္းေသာေန ေရာင္ မ်ားသည္ ခန္းဆီးစမ်ား အေပၚ၌ ၿငိမ္သက္စြာ က်ေနၾက၏။ က်ေနာ္လည္း ေ၀သြားသည့္ ေန ့စြဲကို ျပကၡဒိန္ ေပၚတြင္ စက္၀ိုင္းတခု၀ိုင္းကာ အမွတ္မဲွ ့ မွတ္သားထားလုိက္ ေလသည္။ သြားစ ရက္မ်ားက အလုပ္မ်ား အေရးႀကီးေနခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေ၀ ့ကို သတိရလွသည္မရွိဘဲ အလုပ္အထဲ၌ စိတ္မ်ားနစ္ျမွဳပ္ေနခဲ့၏။
ညေနခင္းမ်ားတြင္ ရစ္ေခြေခ်ာင္း တ၀ုိက္္ ယာခငး္မ်ားတဖက္သို ့ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ အခါ၌သာ ေ၀ ့ကိုသတိရလ်က္ အလိုလိုၾကည္ႏူးစြာ ျပဳံးမိသည္။ ဆယ္ရက္ေက်ာ္လာလွ်င္မူ သစ္ခုိးမႈမ်ားကုိ ကုိင္တြယ္ေနသည့္ၾကားမွ ေ၀့ ကို ေမွ်ာ္မိစျပဳ လာသည္။ တရက္၌ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးၿမိဳ ့ေပၚသို ့ ေဆာင္းၾကြင္း မုိးမ်ားရြာခ်လို္က္၏။ ေနာက္ရက္မ်ား၌ အေဆြး ၾကြယ္ေစေသာ မိုးသားထုႀကီးသည္ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ရစ္ေခြေခ်ာင္းျပင္ႏွင့္ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ား အေပၚ၌ လႊမ္းျခဳံ ထားေလသည္။ အပူႏွင္ ့ေရခုိးေရေငြ ့ေရာေသာ ေလသည္ ယာခင္း ကေလးမ်ားအေပၚသို ့့ျဖတ္ေက်ာ္ေျပးလာၾက၏။
ေျမ နံ ့မ်ားသင္းျမလာျပန္သည္။ ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္မွ ေက်ာ္စျပဳလာလွ်င္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ၾကားတြင္ က်ေနာ့္ စိတ္အာရုံ၌ ု စိုးရိမ္စိတ္ကေလး တစိတ္တ၀က္သည္ ခုိေအာင္းစ ျပဳလာေလသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ ေၾကာင့့့္ျဖစ္ေပၚလားသည့္ မေရမရာ အေတြးမ်ားကို ေတြးမိစ ျပဳလာသည္။ ခရီးသြားရင္းသူ တခုခု ျဖစ္လုိ ့လား။ သူ ့အေမ အေျခအေန ဆိုုးလုိ ့လား။ သူ ့ထံမွ စာတေစာင္ေစာင္ ေရာက္လာသင့္၏။
သူျပန္လာေတာ့မည္ျဖစ္၍ စာမေရးျခင္းဘဲဟု ေတြးကာ ညေနခင္းမ်ား၌ က်ေနာ္သည္ ရထားသံကုိ နားေထာင္မိစျပဳလာသည္။ က်ေနာ္ ညေနခင္းလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ဘူတာရုံလမ္း သို ့ ေျပာင္း၍ေလွ်ာက္သည္။ ရထားဆိုက္ခ်ိန္၌ ျမင္းလွည္းမ်ားသည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ က်ေနာ့္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၿမိဳ ့ဘက္ဆီသို ့ေျပးၾကလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ျမင္းလွည္းတုိင္းကုိ မသိမသာၾကည့္မိ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ အျပန္လမ္းတြင္ စိတ္မ်ားကား ေတြေ၀ကာ ေနမထိထိုင္မသာ လႈပ္ရွားစ ျပဳလာၾကေပသည္။ စုိုးရိမ္စိတ္ေသာကမ်ားသည္လည္း တရက္ထက္တရက္ ပို၍ မ်ားျပားလာၾက၏။ က်ေနာ္သည္ မာနျဖင့္ တင္းခံ ထားလိုက္၏။ သူ ့ထံသို ့တရက္ၿပီးတရက္ သူ ေရာက္လာမည္ကို ေျမွာ္ရင္း စာမေရးျဖစ္။ သူ ့ထံမွစာ မနက္္ျဖန္ ေရာက္လာမည္ဟု ယံုထား၏။
“သူကမွေနႏုိင္ေသးတာဘဲ ငါကလဲေနႏုိင္တာေပါ့”ဟု ညအိပ္ရာထဲ၌ က်ေနာ္သည္ လည္း ဆုံးျဖတ္ေနျပန္သည္။ အိုက္စပ္ေနေသာ ညမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ရႈပ္ပြေနသည့္အိပ္ရာထဲ၌ ပက္လက္္လွန္ကာ ၾကက္္တြန္သံမ်ားကုိ ေရတြက္ေန၏။
ညနက္လာလွ်င္ အေ၀းဆီမွ မီးကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံ မ်ားကုိ မွတ္သားေနျပန္သည္။ လဆုတ္ရက္မ်ား၌ ညမ်ားသည္ လေရာင္ အား နည္းကာ ေမွးမိွန္လာၾက ေလသည္။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ ၾကည္ျပာေရာင္၊ စိန္ေရာင္၊ သတၱဳေရာင္၊ ေနေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ၾကကာ မ်က္ေတာင္ခတ္ ေနၾက၏။ ၾကယ္တပြင့္တေလသည္ ေကာင္းကင္မွသုတ္ကနဲ ေၾကြလာၿပီးအိပ္ရာ နံေဘးျပတင္း၀သုိ ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေ၀ွ ့ယမ္းေျပး လာသည္လုိပင္။ ေ၀ရွိစဥ္ကလိုပင္ ညေမႊး၊ ဆိပ္ဖလူးႏွင္ ့တမာပန္းရနံ ့မ်ားသည္လည္း ေမႊးပ်ံ ့လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ဤတိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညဥ့္ယံမ်ားတြင္ ကုိယ့္အသက္ရွဴသံကုိ ေရတြက္ခ်င္ ေရတြက္ေနလုိက္သည္။
ေန ့ခင္းမ်ား၌ အိမ္ေရွ ့ခန္း အလုပ္စာပြဲတြင္ ရုံးအလုပ္မ်ားလုပ္ေနရင္း က်ုေနာ္သည္ ေ၀ျဗဳန္းကနဲ ေရာက္ခ်လာသည္ဟု ထင္ေနတတ္ျပန္သည္။ ကုိခင္ထြန္းထံမွစာကို ရသည့္ေန ့ကလည္း က်ေနာ္သည္ အလုပ္စာပဲြ၌ ထုိင္းေနရင္း ေ၀့ စာကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ေ၀့စာကား မလားေသး။ ကုိခင္ထြန္း စာကုို ေဖါက္္္ဖတ္မိၿပီးလွ်င္ထုိစာကိုေဖါက္ဖတ္မိသည့္အတြက္ မွားသြားေလၿပီကို က်ေနာ္သည္ ဦးေႏွာက္ျဖင့္သိမွတ္ရေလသည္။ ရင္ထဲ၌ ပူသြားသည္ကို ခံစားရ၏။ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ အသက္မရွဴဘဲ ရပ္ထားမိ၏။ ျပတင္းနံေဘး ကုလားထုိင္၌ေနာက္မွီကို အားအင္ ကုန္ခန္းစြာ မွီထားလုိက္၏။ မ်က္စိကုိမိွတ္ထားလိုက္၏။ မီးအလင္း၊ ျပတင္း၀မွ ၀င္လာသည့္ ေနေရာင္ျခည္အလင္းႏွင့္ အလင္းေရာင္ ရိုက္ဟပ္ေနသမွ် အရာ၀တၱဳအေပါင္းသည္ မ်က္ျမင္အာရုံမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားသည္လည္း တပိုင္းတစျဖင့္ ရပ္ဆုိင္းသြားသည္။ စိတ္မ်ားသည္ အေ၀းသို ့ ေျပးထြက္ သြားၾက၏။ ျပတင္းပမွ၀င္လာသည့္ေလသည္ တပုိင္းလက္စ အစီရင္ခံစာကို တဖ်တ္ဖ်တ္တုိးေ၀ွ ့ေနသည္။ ကိုခင္ထြန္း၏စာကုိ မ်ဥ္းလုံးျဖင္ ့ဖိထားသျဖင့္စာသည္ သူ ့ေနရာ၌ မလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္ေန၏။
က်ေနာ္သည္ ျဖည္းညွင္းစြာ အသက္ကုိ ရွဴၿပီး ရွဴသြင္းလုိက္၏။ အသက္ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ျခံထဲ၌ မိမိ၏ အသက္ရွဴသြင္းလုိက္သံကုို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရသည္။ စိတ္မ်ားသည္ မႏုိင္မနင္း္ျဖစ္ကာ ကုိယ္ခႏၵာ အျပင္ဖက္သို ့ေ၀က်လာျပန္သည္။ က်ေနာ့္ လက္သီးမ်ားကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က မာက်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္မိသည္ မသိ။ ကုိခင္ထြန္း၏ စာကို စိတ္ထဲမွ တစမက်န္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ပစ္လုိက္၍ ရႏုိင္လွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမြန္မည္နည္း။ သို ့ေသာ္ေမ့ထား ေဖ်ာက္္ကြယ္ထား၍ ရႏုိင္သည္ကားမဟုတ္။ ဤစာသည္ အခ်ိန္ကာလ အတုိင္းအတာ မည္မွ် ၾကာျမင့္သည္ျဖစ္ေစ မိမိ၏စိတ္ႏွလုံးအိမ္မွ ေပ်ာက္ကြယ္မည္ မဟုတ္။ ပ်က္ျပယ္ ေမွးမိန္မည္မဟုတ္။
က်ေနာ္သည္ သတိမထားမိဘဲ သက္ျပင္းမ်ား ခ်လိုက္ျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းကုိိကုိ မင္းဒို ့ဆီဘာျပဳလို ့စာမေရးတာလဲ၊ ဒုိ ့ဟာအခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း၊ အေကာင္းမြန္္ဆုံး မိတ္ေဆြေတြဘဲ၊ သိန္းေဆြႀကီးကလဲမင္းသူ ့ဆီကို စာမေရးလို ့အျပစ္တင္ေနတယ္၊ ကိုယ္လဲ သထံုဘက္ကုိ ေျပာင္းရေတာ့မယ္။
ထားပါေတာ့...
ကုိယ္ေရးခ်င္တာက မင္းရဲ ့ေ၀ကုိ အျမန္ဆံံုးျပန္ေခၚထားဖုိ ့ဘဲ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းရဲ ့ေ၀က ဒို ့ဆီကုိေတာ့လာမလယ္ဘူး၊ မင္းဘာျပဳလို ့ေကာင္မေလးကို တေယာက္ထဲ ျပန္လႊတ္ရတာလဲသူငယ္ခ်င္း၊
အပ်ိိဳကေလးတေယာက္ထဲ ခရီးသြား တာထက္ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ထဲ ခရီးမသြားဘုိ ့က ပိုပီး အေရးႀကီးတယ္ ကုိကုိ။ ကိုယ္ဘာမွမေရးခ်င္ဘူး။ ဒီစာရရျခင္း ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခၚထားပါ။ ေနာက္မွ စာသတ္သတ္ တေစာင္ ေရးအုံးမယ္။ ေျပာင္းဘုိ ့ေရႊ ့ဘို ့စီစဥ္ေနဆဲမုိိ ့ဒီစာကို အေရးတႀကီး ေကာက္ေရးလုိက္ရတာဘဲသူငယ္ခ်င္း။ မေရႊလဲ ေနေကာင္းပါတယ္။ သတိရစြာျဖင့္ ခ်စ္စြာေသာ ခင္ထြန္း စိတ္အာရုံ၌ ထုိစာလုံးမ်ားသည္ အလိုိလိုစီၿပီး ေပၚလာေနသည္။
စကၠန္ ့ပုိင္း၌ေသာက အေတြးမ်ားသည္ အခုမွတခုသို ့တဖ်တ္ဖ်တ္ပ်ံ သန္းေန၏။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိထဲ၌ စပါးစက္ေခါင္းတုိင္မွ မီးခုိးမ်ား ေကာင္းကင္သို ့လူတက္သြားေနသည္ကုိုျမင္ေနျပန္သည္။ စက္ဥၾသဆြဲသံ သံရွည္သည္ နားအူစရာ ေပၚလာ္ၾက ျပန္သည္။ စက္ခုတ္ ေမာင္းေနသံ မ်ားသည္ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းညံေနၾက၏။ စက္ထည့္ထားသည့္ အရုပ္မ်ားလို အလုပ္သမားမ်ား သည္ တေနရာမွတေနရာသို ့ ေရႊ ့ေျပာင္းလႈပ္ရွားေနၾက၏။ စပါးစက္။ အေျခအေနမဲ့ အလုပ္သမားမ်ား၏ ယိုင္ရြဲ ့ေနေသာတဲတန္းလ်ားမ်ား။ လူမ်ိုဳးစုံ၊ အက်င့္စရိတၱ မ်ိဳးစုံေရာေထြးေနေသာ ဤ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေလွ်ာက္လုိက္ အလုပ္သမားမ်ား။ လက္ရန္းမဲ့ တံတာကေလး။
အလုပ္သမားမ်ား ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ တံတားကေလးသည္ ပုခက္လုိ လႈပ္ယမး္ေန၏။ တံတားကေလး ေအာက္မွ ေခ်ာင္း၌ေရမရွိ။ လတာ ခေရာင္းမ်ားသည္ မဲပုပ္ေရာင္ ညစ္မႈိင္းကာ ပပ္ၾကားအက္ႀကီးမ်ား အက္ကဲြေန၏။ စိတ္အာရုံ၌ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္၊ မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္း၊ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္၊ အကၤ်ီပါးပါး လွပ္လွပ္၀တ္ကာ ရမက္္ျဖင့္ ရီေ၀ေနတတ္သည့္ ညိႈ ့မ်က္လုံးမ်ား ရွိေသာ ေ၀ ့ အေမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ဖ်တ္ကနဲေပၚလာျပန္သည္။ ေ၀ ့အေမသည္ ငယ္စဥ္က အၿငိမ့္သမျဖစ္၏။
လင္ေပါင္းစုံေျပာင္းလဲခဲ့၏။ သူ၏ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ဒူးတင္ေပါင္္တင္အက်င့္၊ ပေရာပရီ ေနတတ္ပုံ တုိ ့သည္ ႏုနယ္ လွေသးေသာ ေ၀ ့အတြက္ စံျပနမူနာမ်ားျဖစ္ခဲ့၏။ ေယာက္်ား တေယာက္ႏွင့့္ ျဖစ္ပ်က္လုိက္ရသည္မွာ မဆန္း ဟူေသာအယူအဆသည္ ေ၀ ့အသဲႏွလုံး၌ ႏုနယ္လွေသာ အရြယ္ကေလး ကတည္းကပင္ အျမစ္တြယ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ဘာမွ မေရးခ်င္ဘူး၊ မေရးခ်င္ဘူး၊ မေရးခ်င္ဘူး။ ကိုခင္ထြန္း၏စာမွ စာပိုဒ္တပိုဒ္သည္ ရႈပ္ေထြး ေနေသာ က်ေနာ့္ စိ္တ္အာရုံ၌ ေပၚလာျပန္ေလသည္။ ထုိ ( မေရးခ်င္ဘူး ) ဟူသည့္မွန္ႏုိင္လြန္ကားေနာက္ဖက္မွ ဇတ္္လမ္း ကားခ်ပ္ငယ္မ်ားသည္ လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲ ေပၚလာေနသည္။ သံသယမ်ားသည္ တခုႏွင့္တခု ရွက္လိမ္သြားၾက၏။ သံသယ အေပါင္းသည္ အေျပာက်ယ္လွေသာ ပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြား၏။ သံသယ လႈိင္းလုံးႀကီးမ်ားသည္ ကမ္းေျခသို ့ ေျပးေဆာင့္ကာ အဟန္ ့အတားတခုခုႏွင့့္ ေတြ ့လွ်င္ ၀ုန္းကနဲ အရွိ္န္ျပင္းစြာ ေဆာင့္ထုိးခ်လုိက္သည္.။
က်ေနာ္သည္ေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ကုလားထုိင္ ေနာက္မွီအေပၚ၌ ပို၍ပင္းပန္လွစြာ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲမီွလို္က္၏။ ကားသမား ကိုတင္စိ္န္ကိုလည္း သတိရလာျပန္သည္။ ကိုတင္စိန္ကား မိန္းမမႈေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ရႈပ္ေထြး ေပြလိမ္ေနသူ။ ခုအခ်ိန္တြင္ ေ၀ ဘယ္ဆီမွာ ေရာက္ေနမလဲ။ ေ၀သည္အလုပ္သမားတန္းလ်ားတခု အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲတြင္ ကုိယ္တ၀က္ေပၚ ေနေသာ မွန္ေရွ ့၌ အလွခ်ယ္ေနမည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေသာအခါ သူ၏ တပ္မက္ဖြယ္ရာ ႏႈတ္ခမ္း က်ဥ္းကေလးကုိ တပ္မက္္ဖုိ ့ေကာင္းရံု ေစ့ေစ့ ကေလး ဟထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားကား ရမက္ျဖင့္စိုစြတ္လာေလသည္။ ထိုစဥ္၌ အခန္း၀သို ့ေလွ်ာက္လာသည့္ လူတေယာက္၏ အရိပ္သည္ မွန္ထဲတြင္ ေပၚလာေလသည္။ ေ၀သည္ သာသာျဖည္းျဖည္း လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး မ်က္လုံးကေလးကိုေထာင့္ကပ္ထားလုိက္သည္။
ႏႈတ္ခမ္းတဖက္သည္ မထီတရီ တြန္ ့သြား၏။ ေ၀ ့မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရမက္ျဖင့္ ရီေ၀ လာၾကေလသည္။ ခဏကေလးေနလွ်င္ ဤအခန္းက်ဥ္းထဲမွ ဗလုံးဗေထြး အသံမ်ား၊ တပ္မက္စြာသက္ျပင္းခ်သံမ်ားႏွင့္အတူ ေ၀၏ခုိးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လုိက္သံကေလးသည္လည္း အျပင္္ဘက္လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလးအထိ လွ်ံလာေလသည္။ ဖ်တ္ကနဲ ညအခ်ိန္ ေျပာင္းသြားသည္။ ညေမွာင္ပ်ပ်ထဲ၌ လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလးေပၚတြင္ ေ၀သည္ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ေန၏။ ေ၀၏ထမီစသည္ ေလသုတ္သျဖင့္အသားႏွင့္ ကပ္ေနသည္။ တံတားကေလးသည္ ယိမ္းခါလႈပ္ရွားေန၏။ ေ၀သည္တံတားအလယ္၌ အသက္ေအာင့္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္လုိက္ေလသည္။ တဦးဦးသည္ ေမွာင္ပ်ပ်တြင္ တံတားတဖက္မွ သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာသျဖင့္ တံတားသည္ ျပန္၍ လႈပ္လာျပန္သည္။ အနားသို ့ေရာက္လွ်င္ သူသည္ ေ၀ ့ကိုယ္လုံးက်စ္က်စ္ ကေလးကို အငမ္းမရဖက္တြယ္လုိက္၏။ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့လက္မ်ားသည္ ေ၀ ့တကုိယ္လုံး၌ အပ္ခ်စရာ ေနရာမက်န္ေအာင္ ဖ်စ္ညွစ္ေန၏။ သူ ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ အငမ္းမရ ေျပးလႊားရွာေဖြေနသည္။ ေ၀သည္ ေမာပန္းလာၿပီး အသက္ကို ခုိးရွဴလုိက္သည္။
“တုိးတိုးေလ ဆရာ” ဟုေ၀က အႏိုင္ႏိုင္ေျပာေနသည္။
တျခား တညသုိ ့ေျပာင္းသြားျပန္သည္။ နက္ေမွာင္ေနသည့္ အထဲတြင္ စပါးဂုိေဒါင္ ေထာင့္၌ ေ၀သည္ ေမြးပြသဘက္ကေလးၿခံဳကာ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနသည္။ ေ၀သည္ ေမာပန္းစြာ အသက္ရွဴ၏။ ေ၀့ရင္အုုံမွာ တဇတ္ဇတ္ခုန္ေနသည္။ ထုိေနရာ၌ အျခားလူရိပ္တခု ေရာက္လာျပန္္သည္။
“ဘယ္သူလဲ”
“ကုိေပါ့ကြယ္”
“ေစာင့္လုိက္ရတာေလ ေသခ်င္တာဘဲ”
“သိပ္ညစ္ပတ္တဲ့လူ”
လူရိပ္ႏွစ္ခုသည္ တသားတည္း ပူးကပ္သြား၏။ လက္မ်ားျဖင့္ အငမ္းမရ ေပြ ့ဖက္လုိုက္ၾက၏။
“ေမာတယ္ကြယ္”ဟု အတန္ၾကာလွ်င္ ေ၀သည္ စပါးဂုိေဒါင္ေထာင့္ဘက္ သံမံတလင္းေပၚမွာ အိပ္ေနရာမွ မထေသးဘဲ ေျပာေန၏။ ေ၀၏ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးမ်ုားသည္ေကာင္းကင္လယ္မွ ၾကယ္ကေလးမ်ားကို ေရတြတ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္၌ တိမ္တုိက္တခုသည္ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ ေရြ ့လ်ားေနေလသည္။ တညတုိ ့ကူးေျပာင္းသြားသည္။ ထုိညတြင္ေ၀ ့ပေထြးသည္ အခန္းထဲသိုု ့ ေျခဖြနင္းၿပီၤးေျဖးေျဖး၀င္လာသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ အဆီမ်ား ေ၀့ေနသည္။ သူသည္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေ၀့နံေဘးရွိ မီးခြက္ကို မႈတ္လိုက္၏။ ေ၀့နံေဘး၌ ရင္ခုန္စြာ လဲေလ်ာင္းလုိက္၏။ အခန္းကေလးထဲတြင္ ပို၍ ေမွာင္သြားသည္။ တုိးတိုး ညည္းညည္း စုတ္သပ္ေနသံ ေပၚလာသည္။ ေမာလ်စြာ အသက္ရွဴသံမ်ား ၾကားရသည္၊ ရန္ခုန္သံမ်ား ဆူပြတ္လာျပန္ေလသည္။ က်ေနာ္ကား ဤအနိ႒ာရုံ အေတြးမ်ားကို ရပ္တန္ ့့လုိက္ခ်င္ေလသည္။ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ခန္း ေနေသာ္လည္း အနိ႒ာရုံ အေတြးစမ်ားသည္ တခုကိုတခု လုိ္က္၍ဆက္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။ က်ေနာ္သည္ ေနရာမွ မေရြ ့လ်ား မလႈပ္ရွားမိေသး။ ျပတင္း၀သိုိ ့တင္လာေနေသာ ေနျခည္စြယ္မ်ားသည္ တစတစ နိမ့္ေလ်ာက်သြား၏။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ၿခံထဲ္၌ အေမွာင္ရိပ္မ်ား ခုိလာၾကေလသည္။ အိမ္၏ အရိပ္သည္ပို၍ ရွည္ထြက္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ေနရာမွ ၀ုန္းကနဲ ထရပ္လုိက္၏။ ကုိခင္ထြန္း၏ စာကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္ၿပီး ၿဖဲဆုတ္လုိ္က္၏။
အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာျဖစ္ရုံျဖင့္ မေက်နပ္ေသးဘဲ အမႈန္ ့ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဆုတ္ၿဖဲျပန္သည္။ စာရြက္ကေလးမ်ားအေပၚ၌ စာတလုံးမွ်င္ပင္ မက်န္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ္သည္ လက္ထဲတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လွစြာ အညိႈးႀကီးလွစြာျဖင့္ ဆုုပ္ကုိင္ထားၿပီး ျပတင္း၀မွ အျပင္ဘက္သို ့လွမ္းေပါက္လုိက္၏။ ေလထဲ စာရြက္ကေလးမ်ားသည္၌ ေသာကနဲ ၀ဲပ်ံ ့သြားၾကသည္။ ေလႏွင့့္အတူ ေျမျပင္ေပၚ၌ ရွပ္တုိက္ ေျပးလႊားၾက၏။ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးမ်ားကုိ ေ၀ွ ့လာသည့္ ေလ၀ဲကန္ေတာ့တခုသည္ အိ္မ္နံေဘးသို ့ ေရာက္လာၿပီး စာရြက္စုက္ကေလးမ်ားကို ၀ဲလွည့္စုတ္ယူသြားကာ အိမ္ႏွင့္ေ၀းရာသိုု ့ သယ္ေဆာင္သြားေနသည္။ ကိုခင္ထြန္းကား အက်ီစားသန္သူ ျဖစ္၍ သူက်ီစားလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ဟု ေတြးျပန္ေသာအခါ က်ေနာ့္ရင္မွာ ရုတ္တရက္ၾကည္လင္သြားျပန္သည္။ စိတ္အာရုံမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ အျခားတဆင့္သို ့ကူးေျပာင္းသြားသည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ က်ေနာ္သည္ ေ၀၏ ခေလးဆံေသာ ရိုးသားျဖဴစင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္ေနျပန္သည္။ ေ၀၏ မသိနားမလည္တတ္ေသာ ရုိးသားစင္ၾကယ္သည့္ အၾကည့္ကေလးမ်ားကား ႏွစ္ၿခိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤေန ့တြင္ကား က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားသည္ ရႈပ္ေထြးလာလိုက္၊ ၾကည္လင္လာလုိက္၊ ျပန္၍ ရႈပ္ေတြးလာလုိက္။ အေမွာင္ရိပ္မ်ား ပို၍ ဆုိင္းလာသည္အထိ က်ေနာ္သည္ ျပတင္း၀၌ ရပ္ေနခဲ့ေလသည္။ ယခုကား ကိုခင္ထြန္း၏ စာကား မရွိေတာ့။ သို ့ေသာ္ စာရြက္ေပၚမွ စာလုံးမ်ားသည္ အသဲႏွလုံးေပၚသို ့ ကူးေျပာင္းသြားၾကေလသည္။ ည၌ က်ေနာ္သည္ အိပ္ရာထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။ အေတြးမ်ားျဖင့္ စိတ္အာရုံသည္ ရႈပ္ပြေန၏။ ညမ်ား၌ က်ေနာ္သည္ ျပတင္းတံခါးမ်ား အားလုံးကုိ ပိတ္ကာ အေမွာင္ထဲ၌ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေလသည္။ ေန ့မ်ား၌ ေ၀ ့ဓာတ္ပုံကုိ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ေမွာက္ထားလုိက္၏။
က်ေနာ္သည္ အလုပ္၌ စိတ္၀င္စားရန္္ ႀကိဳးပမ္းၾကည့္ေနျပန္သည္။ ဤရက္မ်ား၌ က်ေနာ္ ့ႏွလုံးသားေပၚသို ့က်သည့္ အမဲစက္သည္ ပုိ၍ပို၍ က်ယ္ျပန္ ့လာ၏။ ၾကာေလ မဲညစ္လာေလ။ ပို၍ ၾကာလာေသာအခါ အမဲစက္မ်ားကား ေဖ်ာက္၍ဖ်က္၍မရႏိုင္ေတာ့။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ျပန္မလာမီ အလုပ္မွထြက္ၿပီး ၿမိဳ ့သစ္ကေလးမွ ထြက္ခြာသြားႏွင့္ရန္ပင္ ေတြးေတာလာမိခဲ့သည္။ ေ၀ ျပန္ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ မည္သို ့ ရင္ဆုိင္ ရမည္ကုိလည္းေတးြမရ။ ဤရက္မ်ားအတြင္း မိမိ၏ စိတ္ႏွလံုးသား၀ယ္ ေမွာင္လုိက္၊ လင္းလုိက္၊ ၾကည္လုိက္၊ လက္လုိက္၊ မဋိပကၡမ်ားႏွင့္ အေရာေရာအေထြးေထြး၊ ဘာရယ္လုိ ့ပီပီသသ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္။ အာရံုေထြျပား စိတ္ရထားလွ်င္ အျပင္ ႏွင္လ်က္ ျမစ္ျပင္လိႈင္းၾကား ကမ္းပါးနက္ေစာက္ ထက္ေအာက္ေျဗာင္းဆန္ ေမွာက္လွန္ရႈပ္ေထြး အေတြးမျပတ္၊ စိတ္မျပတ္ႏွင့္....
က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ထံမွ စာေရာက္လာၿပီး စာကိုေဖာက္ဖတ္ၿပီးသည္အထိ ဘာမွ် ေရရာမႈမရွိေသး။ ေ၀့ စာကို ေဖာက္ဖတ္လုိက္သည့္ ညေနကလည္း ကုိခင္ထြန္း စာကို ေဖာက္ဖတ္လိုက္သည့္ စာပဲြ၌ ထို္င္လ်က္ပင္။ ညေနသည္ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့၏။ အရာရာသည္ ေျခာက္ခန္း ႏြမ္းေရာ္ေနခဲ့လ်က္ပင္။ ေ၀သည္ ဤစာကေလးတေစာင္ကုိ ႀကိဳးပမ္းေရးရေပသည္ဟူ၍ကား ေတြးေနခဲ့မိသည္။ ေ၀သည္ စာကုိ မေရးတတ္ ေရးတတ္ႏွင့္ ေရးလုိက္၏။ ခဲတံကုိ ေၾကာက္ေၾကာက္ ရြ့ ံရြ ံ့ကိုင္ရဟန္ျဖင့္ စာလုံးကေလးမ်ားသည္ မညီမညာ တြန္ ့ေန၏။ ၀စၥေပါက္မ်ားကို ထည့္ခ်င္သည့္ေနရာ ထည့္လုိက္၏။ ကို္ကုိ ကုိးရက္ေန ့လာႀကိဳ ့ေနာ္၊ ကုိကို လာမႀကိဳ ့ရင္ ငိုမွာဘဲ၊ စာေတြ ေရးစရာ အမ်ားႀကီး၊ ခင္ေ၀ မေရးတတ္ဖူး၊ သူမ်ားေတြလဲ ေရးမခိုင္းခ်င္ဘူး။
“ကိုးရက္ေန ့ဆုိတာ မနက္ျဖန္ဘဲ”
မနက္ျဖန္ ရထားျဖင့္ ေ၀ပါလာေတာ့မည္။ ေ၀ ့ကိုသြားမႀကိဳဘဲ ေနလိုက္မလား။ ေ၀့ ကိုစြန္ ့ပစ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားႏွင့္မလား။ ေ၀ႏွင့္ သြားၿပီး ေတြ ့ဆုံလုိက္ရမလား။ ေ၀ ့စာႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ္သည္ မိမိႏွင့္ မပတ္သက္သလိုပင္။ ေ၀သည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္မပတ္သက္ဟုပင္ စိတ္၌ ခံစားေနရျပန္သည္။ ေ၀ ့ကို က်ေနာ္မပုိင္ဆုိင္။ လူတေယာက္က လူတေယာက္ကုိ ပိုင္ဆုိင္လိုျခင္းသည္ တရား နည္းလမ္းလည္းမက်။ စင္စစ္ တြင္ကား အိမ္ေထာင္က်သည္ ဆိုသည္မွာလည္း ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ကေလး။ အိမ္ေထာင္တခုၿပိဳ ့ကဲြ သြားသည္ ဆိုသည္မွာလည္း ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္ကေလး။ ဘ၀သည္ပင္ သခၤါရေပတကား။
က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားကား ထုန္ထုိင္းကာ ၿငိမ္သက္ ေနၾကေပသည္။ ညအိပ္ရာထဲတြင္ ေ၀ေရာက္လာမည္ကို ေတြးေနမိေသာ္လည္း စိတ္၌ မည္သို ့မွ် မခံစားရေတာ့ျပန္ေပ။ ေနာက္ေန ့ညေနတြင္ ေ၀ ့ကုိသြားႀကိဳမည္ဟုမဆုံးျဖတ္ဘဲႏွင့္ တစုံတရာရာက ႀကိဳးဆြဲသျဖင့္ ကေနရသလိုပင္ က်ေနာ္သည္ ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္ ဘူတာသို ့ ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ဘူတာရုံတြင္လည္း ေ၀သြား စဥ္က ေ၀ ့ကို လိုက္အပို ့က်ေနာ္တုိ ့ထုိင္ခဲ့ေသာ ဘန္ဒါပင္ ေအာက္ စႀကၤ အလြန္ခုံတန္းလ်ားေပၚ တေယာက္ထီးတည္းထုိင္မိျပန္သည္။ ေ၀သြားစဥ္က ရြက္၀ါမ်ား တသဲသဲေၾကြေနခဲ့ေသာ ဘန္ဒါပင္သည္ ေ၀ ့ကုိက်ေနာ္ ႀကိဳေနသည့္ ညေနတြင္ကား ရြက္ႏုစိမ္းကေလးမ်ား ေ၀ေနသည္။ ေ၀၏အသြားအျပန္ၾကား၌ အခ်ိန္ မ်ားသည္ သူ ့အကန္ ့ႏွင့္သူ ျခားခဲ့ေလၿပီဟု က်ေနာ္ေတြးမိျပန္သည္။
ေ၀သြားစဥ္က ေႏြးဦးေရာက္စ၊ ယခုကား ေႏြသည္လည္း ရင့္ေရာ္ေညာင္းကာ ပူျပင္းလာေနေပၿပီ။ ဆည္းဆာတိမ္မ်ားသည္လည္း ပုိ၍ ေတာက္ေန၏၊ အေရွ ့ဘက္ေ၀းေ၀းမွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကားမိႈင္းဆုိ ့ေနျမဲပင္။ ခုအခ်ိန္၌ ဤေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚသို ့ေ၀စီးလာမည့္ ရထားေရာက္လာေနေလာက္ၿပီ။
ဘူတာရံုဘက္မွ “ရထားနာရီ၀က္ ေနာက္က်တယ္”ဟူ၍ေျပာသံကုိ အမွတ္မထင္ၾကားမိသည္။
အခ်ိန္အတန္ၾကာ သြားၿပီး “ရထားလာေနၿပီ” ဟူ၍ လူတေယာက္ေယာက္က ၀မ္းသာအားရ
ေအာ္ေျပာသံ ကိုလည္းက်ေနာ္သည္ အမွတ္မထင္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေ၀က်ေနာ္ ့ကမာၻကေလးသို ့ျပန္လာရာ၌ စီးနင္းလာခဲ့ေသာ ရထားသည္ အေ၀းေတာင္ကုန္းေကြ ့မ်ားၾကားမွ ေပၚလာေလသည္။ ရထားေခါင္းကုိ ေ၀းေ၀းတြင္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ရထားသည္ မီးခုိးတန္းရွည္ႀကီးကိုမႈတ္ထုတ္လုိက္၏။ ႏႈတ္ဆက္သံရွည္ ဥၾသကို အေ၀းကတည္းက ဆဲြလာသည္။ ဘူတာရုံ၌ ခရီးသည္မ်ား ခရီးႀကိဳမ်ားသည္ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားသြား၏။ စႀကၤ ံတြင္ ဘူတာ အလုပ္သမား မ်ားသည္ကုန္တင္ကုန္ခ် လွည္္းမ်ားကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း တြန္းသြားၾက၏။ က်ေနာ္လည္း စႀကၤ ံသို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး စႀကၤ ံေရွ ့တြင္ ရပ္တန္ ့လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ကုိေတြ ့ရန္ စိတ္အားမသန္မိဘဲ ေ၀ႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ဘယ္လုိ ႏႈတ္ဆက္ ေခၚေျပာရမည္ကုိသာ စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ ေ၀ ့ကုိၿပံဳးျပလုိက္မည္ဟု ေတြးေတာ ထားလို္က္၏။ ရုပ္ရွင္ျပဇာတ္မ်ားထဲတြင္ သရုပ္ေဆာင္ ၾကသလုိေပါ့၊ ဒါသည္ၿပံဳးေနရမည့္အခန္းေပတကား။ ၿပံဳးရာ၌ မ်က္ႏွာ အေၾကာမ်ားတင္းမေနေစရန္ အေရးႀကီးသည္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ကိုခင္ထြနး္စာကိုစိတ္ထဲမွ ေဖ်ာက္ထားႏုိင္ရန္သည္ အေရး အႀကီးဆုံး။ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကုိ သူဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့သလို ဟန္ေဆာင္ကာဖုံုးကြယ္လ်က္ ဆက္ဆံေတာ့မည္။ ထုိသို ့ ဆက္ဆံသည္ကုိ က်ေနာ္ကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားရမည္။ ထုိ ့ေနာက္ ေရွ ့ဆက္၍ မည္သို ့ျဖစ္ပ်က္ၾကဦးမည္ကိုမည္သူမွ်ႀကိဳတင္၍ သိထားႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထိုအရာမ်ားကားကံတရား အတုိင္းသာ ျဖစ္ေပၚလာရေပေတာ့မည္။
ရထားသည္ ဘူတာေရွ ့စႀကၤ ံတြင္ညင္သာစြာ ထုိးရပ္လုိက္၏။ဆူညံ့လႈပ္ရွားသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏႈတ္ဆက္ၾက၍ ပစၥည္းပစၥယခ်သံ၊ စကားေအာ္ေျပာသံ၊ ျမင္းလွည္းသမားမ်ား၏ ခရီးသည္ေခၚသံ။ ဘူတာေရွ ့၌ လူအုပ္ႀကီးသည္ လိႈင္းလုံးႀကီးျဖစ္ သြားကာ လႈပ္ရွားေန၏။ ေ၀ ့ကိုလွမ္းျမင္ရေလသည္။ ေ၀သည္ အလယ္တဲြတြင္ ျပတင္းတခုမွ ကုိယ္တပုိင္းထြက္ျပေနသည္။ ေ၀၏ က်စ္ၿမီးထုံးဆံပင္သည္ရင္အုံ ့ေပၚ၌ ၀ဲေန၏။ ေ၀၏ အကၤ်ီအနီသည္ ေတာက္ေန၏။ ေ၀့ မ်က္လုံးသည္ လူအုပ္ႀကီး အႏွံ ့အျပားကုိ ေရွာက္ၾကည့္ေန၏။ သူက က်ေနာ့္ကုိ မျမင္ေသးမီ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကိုၾကည့္ေငးေနမိ၏။ သူတကယ္ျပန္လာၿပီဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးေနမိျပန္သည္။ ဤညေနမွာ က်ေနာ့္ အတြက္ အိပ္္မက္တခုလုိပင္။ သူ ့ကုိတကယ္ျမင္ေတြ ့ေနရသည္မွာလည္း အိပ္မက္ထဲ၌ ေတြ ့ေနရသလို ထင္မိျပန္သည္။ သူက်ေနာ့္ကုိ ျမင္လွ်င္ ျမင္ျခင္း က်ေနာ္ၿပံဳးျပလုိက္ရမည္ဟု အေစာက အေတြးမ်ား ျပန္ေပၚလာျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့တဲြဘက္သို ့သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ သြားကာ ျပတင္းေဘာင္ ေအာက္ဖက္တြင္ ရပ္လိုက္ေလသည္။ က်ေနာ္သူ ့ကိုၿပံဳးျပလုိက္သည္ ထင္သည္။ သူသည္ ၿပံဳးလုိက္ကာ၊ ပါးကေလး ခြက္သြားသည္ အထိၿပံဳးလုိက္ကာ သူ ့အထုပ္အပိုးမ်ားကုိ သြက္လက္စြာ ခ်ေပးသည္။ သူသည္ျပတင္း၀မွပင္ လႊားကနဲခုန္ခ်လုိက္၏။ ေအာက္သို ့ေရာက္လွ်င္ သူ ့ပစၥည္းမ်ားကို ကမန္းကတမ္း ေကာက္ထည့္သည္။
“ကုိကိုစာရတယ္မို ့လား၊ ကိုကိုတုိ ့မ်ား ေနရက္တယ္၊ သူ ့စာရမွ ျပန္လာရမယ္ဆုိရင္ ဒီတသက္္္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးကုိ ျပန္လာရေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူး၊ သိပ္ရက္စက္တယ္”
သူကတတြက္တြက္ေျပာကာ က်ေနာ္လည္း ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးၿပံဳးသည္၊ က်ေနာ္သည္သူ ့ကိုစကား ျပန္မေျပာမိ။ ေျပာရန္စကားစသည္လည္းမရွိ။ က်ေနာ္တုိ ့သည္ ျမင္းလွည္းတစီးေပၚတြင္ ထုိင္ကာ အတူတကြ ျပန္လာခဲ့ၾကျပန္ေလၿပီ။ ဤညေနတြင္ ေ၀ ့ကုိႀကိဳၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚ၌ ေ၀ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ ့အတူထုိင္လာခဲ့ၾကပုံကို ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ အျဖစ္ျဖင့္ေရးခ်ယ္လွ်င္ လြင္ေနေသာ ေဆးေရာင္မ်ားျဖင့္ ျခယ္မႈန္း၍ရမည္မဟုတ္။ ညိဳ ့မိႈင္းမိႈင္း ညစ္ထုိင္းထုိင္း အေရာင္မ်ားကို ထူထပ္စြာသံုးကာ မပီမသစုတ္ခ်က္မႈန္းရလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ေ၀သည္ က်ေနာ္ ့အနား၌ ယွဥ္လ်က္ရွိပါ၏။
ေ၀၏တပ္မက္္ဖြယ္ရာ ကုိယ္လုံးကေလးသည္လည္းက်ေနာ့္ ကုိပူးကပ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ေ၀ ့လက္ကေလးတဖက္က က်ေနာ့္ ေပါင္ေပၚသို ့တင္ထားသည္။ ျမင္းလွည္း ခ်ိဳင့္ခြက္ထဲက်လွ်င္ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ဖက္သုိ ့ယိမ္းလာသည္။ ထုိသုိ ့ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလံုးသားမ်ားကား ေအးစက္ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္အပင္။ လမ္းတြင္ ေ၀သည္ ယခင္ကာလမ်ားက အတုိင္းအပင္ အေျပာမပ်က္၊ အရယ္မပ်က္၊ ပုံစံမေျပာင္း၊ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကိုယခင္ကလုိပင္ ယူဆေနခဲ့၏။ ေ၀ႏွင့္က်ေနာ္တုိ ့စိတ္ႏွလံုးသားခ်င္း ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကၿပီကို သိေသးဟန္လည္းမတူ။ ျမင္းလွည္း ေစ်းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ေစ်းထဲ၌ ေ၀ သ၀န္တုိၿပီး ေက်ာင္းဆရာမေလးတဦးကို ေစာ္ကားခဲ့ပုံ သတိရလာျပန္သည္။ ေ၀သည္လည္း ထုိအျဖစ္ကို သတိရသြားဟန္တူ၏။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ̒ ကိုကို ဟိုဆရာမေလးကိုသြားျပီးေခ်ာ့ေနသလား ̓ ဟု ေမးေန၏။ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ထံမွ စာမ်ားကို ေမွ်ာ္ ေန ပုံ လည္းေျပာသည္။
ဤမွ် ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါလ်က္ သူ ့ထံသို ့ စာတေစာင္ေတာင္ ေရးေဖာ္မရဟု က်ေနာ့္ ကို အျပစ္မ်ားစြာတင္သည္။ က်ေနာ့္ ကို ဆရာမေလးႏွင့္ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ထုေခ်ခုိင္းျပန္သည္။
က်ေနာ္လည္း နာက်င္စြာျဖင့္ တခ်က္ “ဟက္” ကနဲ ရယ္လုိက္မိေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ သည္ သူ ့ကို တခြန္းမွ်မေျပာ။ သူ ဘာေၾကာင့္ ငါးရက္္ဆုိၿပီး တလခဲြၾကာေနရသည္ကိုလည္း က်ေနာ္သည္ မေမး။ က်ေနာ့္ အတြက္ကား ေမးရန္လည္း မလုိအပ္ဟုယုံၾကည္သည္။
က်ေနာ့္သည္ သူ ့ကိုျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ႏွာကို တဖက္သိုု ့လွည့္လုိက္ေလသည္။ ေတာင္ကုန္းမ်ားတဖက္ရွိ ရစ္ေခြေခ်ာင္း တ၀ုိက္တြင္ ညိဳ ့ပ်ေနသည္မွာ စိတ္မၾကည္လင္စရာ ျမင္ကြင္းႀကီးဟု စိတ္၌ ထင္ေနျပန္သည္။ အေနာက္ဖက္၌ ညေနဆည္းဆာတိမ္ေတာင္ပုံသည္ လည္း အနီေရာင္ လြန္ကဲကာ အပူေရာင္မ်ားခ်ည္း လႊမ္းေန၏။ ျမင္ရသည္တုိ ့မွာ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ဟူ၍လည္းမရွိ။ သူသည္ က်ေနာ့္ေက်ာကို ရုတ္တရက္ ထုလို္က္ေလသည္။ က်ေနာ့္ ပုခံုးကို ဆြဲလွည့္လုိက္၏။ က်ေနာ္ကား ၿပံဳးလ်က္သားႏွင့္ပင္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနျပန္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
“ကုိက္ုိ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္” ဟု သူက အဆက္မျပတ္ေမးသည္။
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“မဟုတ္ဖူး ျဖစ္ေနပါတယ္”
“တကယ္ပါ ေ၀ရယ္ ကုိ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“မဟုတ္ဖူး ျဖစ္တယ္ ျဖစ္တယ္၊ ခု အထိေလ ကိုကုိက ခင္ေ၀ ငါးရက္ဆုိပီးသြားတာ ဘာျပဳလုိ ့ ဒါေလာက္ ၾကာရတာလဲလုိ ့မေမးေသးဘူး၊ ကိုကို အဲဒါကို မေက်နပ္တာမႈတ္လားဟင္”
“အိုေက်နပ္ပါတယ္၊ မိဖဆီ သြားတာဘဲ ေ၀ အေပ်ာ္သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္၊ ပီးေတာ့ ကုိကလဲကိုလိုက္မလာ ႏုိင္ခဲ့တာ ေ၀ ့က္ို ေ၀ဘယ္လုိ ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္ ရမလဲလုိ ့စဥ္းစားေနတာပါ”
“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိကုိ လိမ္တာပါ၊ ကုိကို တခုခုျဖစ္ေနပါတယ္၊ ခင္ေ၀ သိတယ္ေနာ္” သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပံဳးရိပ္မ်ားသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမိွန္လုိက္လာေနသည္။
သူ ့မ်က္လုံးအိမ္မူ မ်က္ရည္မ်ား တစတစ ၀ဲလာေနသည္။ ထုိမ်က္ရည္မ်ားကို တကယ္ ၀မ္းနည္း၍ ၀ဲလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားဟု က်ေနာ္သည္ မယုံၾကည္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ္သည္ မိမိ၏စိတ္ႏွလံုးသားကို ျပန္၍ စစ္ေဆးၾကည့္ေနမိ၏။ က်ေနာ္သည္ ခုအခ်ိန္မွ ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္း သြားၿပီလား၊ က်ေနာ္ ့ရင္ထဲမွ အစုိင္အခဲမ်ား ေၾကမြကုန္ၾကၿပီလား။ ဤ အစိုုင္အခဲမ်ားကား ပုိ၍ ႀကီးမားလာေနသည္ဟု ထင္ရေလသည္။ ပို၍ မို ့ေမာက္ျမင့္တက္လာ၏။ သူလိမ္ႏုိင္သမွ် လိမ္ပါေစဟု စိတ္ျဖင့္ ေျပာေနမိေလသည္။
“ ငိုျပလုိက္အုံးေလ” ဟု စိတ္က ေျပာေနမိျပန္သည္။
“ကုိကုိ ခင္ေ၀့ ကုိ စိ္တ္ဆိုးေနတာလားဟင္” ဟု သူသည္ ေမးေန၏။
သူသည္ သူ ့လက္တဖက္ျဖင့္ က်ေနာ္ ့လက္ကုိ တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူ ့ လက္မ်ားၾကမ္းေထာ္လာသည္ကုိ သတိထားလုိက္မိေလသည္။ သူသည္ ဤရက္မ်ား အတြင္း၌ စပါးစက္ထဲတြင္ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္လာခဲ့သည္ကုိ သူက ထုတ္မေျပာဘဲႏွင့္ က်ေနာ္ သိေနမိ၏။ လက္ကေလးကုိ အမွတ္မထင္ ဆုပ္ကုိင္ေနမိစဥ္၌ က်ေနာ္သည္ သူ စပါးစက္ထဲတြင္ ေနပူပူ၌ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနပုံကုိ စိတ္ကူးပုံ ဖမ္းေနမိျပန္သည္။ သူသည္ ထမီကုိ ေျခသလုံးသားေပၚေအာင္ ၀တ္ထား၏။
စပါးေတာင္းကုိ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ ့နဖူးမွ ေခၽြးမ်ား စီးက်လာၾကသည္။ သူ ့မ်က္လုံးထဲသို ့ ေခၽြးမ်ား စီး၀င္ေနသည္။ သူသည္ မ်က္ေတာင္မ်ားကုိ သုတ္သုတ္ခတ္ၿပီး ေခၽြးမ၀င္ေစရန္ ကာကြယ္သည္။ သူ ့ဆံပင္မ်ားသည္ နဖူးေပၚသို ့၀ဲက်ၿပီး ရႈပ္ေထြးေန၏။ သူ ့ အကၤ်ီေနာက္ေက်ာမွာ ေခၽြးမ်ားနစ္ေနကာ ေက်ႏွင့္ ကပ္ေနသည္။ သူသည္ စက္၀သို ့အ၀င္၌ တာလီစာေရးကုိ လွမ္းၿပီး“ခင္ေ၀ ငါးဆယ့္သုံးေခါက္ေနာ္” ဟု ေအာ္ေျပာသြားသည္။ စက္ထဲတြင္ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္သမမ်ားသည္ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားေန၏။ စက္သံသည္ တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္း ဆူညံေန၏။ ဇလားတြင္ဆန္မ်ား တေ၀ါေ၀ါက်လာေလသည္။ ေကာင္းကင္သို ့စက္ေခါင္းတိုင္မွ မီးခုိးမ်ား လူတက္သြားသည္.။ ေကာင္းကင္တိမ္ႏွင့္ မီးခုိးမ်ားသည္ တြန္ ့လိမ္ေရာရွက္သြား၏။ စက္၀သုိ ့ ေ၀သည္ စပါးေတာငး္ခြံ ခါးေစာင္းတင္ၿပီးအျခား အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္အတူ တုိးထြက္လာသည္။ ေ၀သည္ ေခါင္းမွ ပုဆုိုးစုတ္ကုိ ေျဖယူၿပီး မ်က္ႏွာကုိ သုတ္ေနသည္။
“ခင္ေ၀ စက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေသးတယ္၊ အေမ့အတြက္ ေဆးဘုိး၀ါးခ ေငြမရွိတာနဲ့၊ ကုိကုိ ့ဆီလဲ မမွာခ်င္ဘူး၊ ေငြစုမိေအာင္လုိ ့ေလ၊ ခု လခေကာ စုမိရဲ ့လားကုိကုိ” ဟု ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကို ခပ္တုိးတုိးေမးေန၏။
“စက္ထဲမွာလုပ္ေတာ့ ေကာင္မေတြက ခင္ေ၀့ကုိ လင္ကပစ္လုိက္တယ္လုိ့ ထင္ေနၾကတယ္၊ ဒါနဲ ့ခင္ေ၀လဲ သူတုိ ့နဲ ့အေလာင္းအစားလုပ္တာေပါ့၊ ကုိကုိ္ ေလး ငါးရက္ၾကာရင္ စာလွမ္းေရးရမယ္၊ ခင္ေ၀ စာျပန္မေရးရင္ ဒုိင္းဆုိ ကိုကုိေပါက္ခ်လာရမယ္၊ ဒါနဲ ့အလုပ္လုပ္ရင္း ေန ့တုိင္း ကုိက္ုိ ့ကုိေမွ်ာ္ေနတာ၊ ကိုကုိ ့စာကုိ ေမွ်ာ္ရတာေကာ၊ ကိုကို စာလွမ္းေရးမွာလုိ ့ ခင္ေ၀ယံုတယ္။ ကိုကုိ စာမလာရင္ မျပန္ေတာ့ဘူးလို ့။ ကိုကို ဒီလုိေနရက္မွာ မဟုတ္ဖူးလို ့၊ ေနာက္ေတာ့ ေသမယ့္ကိစၥေတာင္ ခင္ေ၀ မသြားေတာ့ဘူး။ သိပ္ စိတ္ဆင္းရဲရတာဘဲ။ အေမကလဲ မျပန္နဲ ့အုံးလုိ ့တားတားေနတာ။ ကုိကုိကေတာ့ဒီမွာ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေလ။ လဲြပါေစ ဖယ္ပါေစ။ တကယ္လုိ ့မ်ားကုိကုိနဲ ့ခင္ေ၀နဲ ့ တကယ္ကဲြၾကလုိ ့ ခင္ေ၀စက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ ၾကမလဲမသိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲလုိက္ရမလဲေနာ္”
က်ေနာ္သည္လည္း ေ၀့ လုိပင္ တကယ္လို ့မ်ား ေ၀ႏွင့္က်ေနာ္တုိ ့ကဲြၾကရင္ဟု ေတြးေနျပန္သည္။ အနာဂတ္ကာလကား ေရရာမႈ မရွိႏုိင္ေတာ့ၿပီဟု ေတြးကာ က်ေနာ္သည္ စိတ္ႏွလံုးသား၌ ထိခုိက္ နာက်င္လာမိျပန္သည္။ ကုိခင္ထြန္းႀကီးက ေ၀ အေနအထုိင္ မတတ္သည္ကုိ အထင္မွားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေစဟု က်ေနာ္သည္ က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္း ေနမိ၏။ ေ၀သည္ သူ ့မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကုိ အခါတိုင္းကလုိပင္ ရင္ႏွီးခင္မင္သျဖင့္ ခေလးစိတ္တ၀က္ျဖင့္ မဆင္မျခင္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေ၀့ လက္ကေလးကို ကုိင္ထားရင္း ေ၀ႏွင့္က်ေနာ့္ ၾကား၌အပတ္ပတ္ရစ္ေႏွာင္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမွ်င္မ်ားကိုက်ေနာ္သည္ ေတြ ့ထိေနရ၏။
သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားသည္ မိမိ၏ ႏွလုုံးသည္းအိမ္၌ တင္းက်ပ္စြာၿမဲခုိင္စြာ ခ်ည္ေႏွာင္ ထားလ်က္ရွိ၏။ က်ေနာ္သည္ ေ၀့မ်က္ႏွာကေလးကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနျပန္မိသည္။ က်ေနာ့္အျမင္၌ ေ၀့ မ်က္ႏွာ ကေလးသည္ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္ေနလ်က္ပင္။ မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ မသိနားမလည္ႏုိင္ေသာ ခေလးစိတ္ကေလးျဖင့္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနလ်က္ပင္။ သူကား ဘာမွ်မသိ။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚေနသည္တုိ ့ကိုမသိ။ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးအိမ္၌ နာက်င္ေနသည္ကိုလည္းမသိ။
“ဘာလုိ ့အလုပ္လုပ္ရတာလဲ၊ လူအထင္ ေသးတာေပါ့။ ေငြလိုရင္ မွာလုိက္ဖ့ုိ ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္။ ကုိျဖစ္သလုိရွာေပးမွာေပါ့ ေ၀” ဟု က်ေနာ္သည္လည္း သူ့ ့ ကုိျပန္ေျပာလာခဲ့သည္။
နိဳင္၀ငိးေဆြ
No comments:
Post a Comment